Lekcja 141: List Jakuba 2

Lekcja 141

List Jakuba 2

Wprowadzenie

Jakub zachęcał świętych, aby wyciągali pomocną dłoń do osób uciskanych i nauczał, że prawdziwi naśladowcy Jezusa Chrystusa nie czynią różnicy pomiędzy bogatymi a biednymi. Jakub nauczał także na temat związku pomiędzy wiarą i uczynkami.

Propozycje dotyczące nauczania

List Jakuba 2:1–13

Jakub naucza naśladowców Chrystusa, aby nie faworyzowali bogatych

Wybierz losowo jednego z uczniów i daj mu mały smakołyk. Jako powód wyboru, podaj to, co ci akurat przyjdzie do głowy (na przykład ubranie ucznia w twoim ulubionym kolorze lub fakt przyniesienia przez niego na zajęcia danej rzeczy).

Jak się poczuliście, widząc, moje zachowanie w stosunku do tego ucznia?
Dlaczego ludzie czasami kogoś faworyzują?

Poproś uczniów, aby zastanowili się nad sytuacjami, w których widzieli, jak kogoś potraktowano lepiej niż innych, i niech pomyślą, jak się wtedy poczuli.

Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos Listu Jakuba 2:1–4. Poproś go także o przeczytanie przypisu a w: James 2:1 [w anglojęzycznym wydaniu pism świętych ŚwDO], który zawiera alternatywne tłumaczenie tego wersetu z języka greckiego, a także o przeczytanie Joseph Smith Translation, James 2:1 [Tłumaczenie Józefa Smitha, List Jakuba 2:1 w anglojęzycznym wydaniu pism świętych ŚwDO]. Pozostali niech śledzą tekst i odszukają, przed czym Jakub przestrzegał świętych.

Przed czym Jakub przestrzegał świętych?

Wskaż na to, że wyrażenie „rozróżniać ludzi” (Joseph Smith Translation, James 2:1) oznacza faworyzowanie jednej osoby lub grupy ludzi, jednocześnie źle traktując innych z powodu ich cech charakteru lub okoliczności, w jakich się znajdują.

Jaki rodzaj faworyzowania Jakub podał jako przykład?
Podajcie przykłady współczesnych sytuacji, w których ludzie faworyzują niektórych, jednocześnie źle traktując innych z powodu ich cech charakteru lub okoliczności, w jakich się znajdują?

Podsumuj List Jakuba 2:5–7, tłumacząc, że Jakub zganił świętych, którzy faworyzowali bogatych ludzi. Nauczał ich, że Bóg wybrał biednych, aby byli bogaci w wiarę i byli dziedzicami Jego królestwa. Jakub przypomniał także świętym, że ci, którzy uciskali i bluźnili przeciwko Panu, posiadali znaczne bogactwa.

Poproś uczniów o przeczytanie po cichu Listu Jakuba 2:8 i odszukanie, o czym Jakub przypomniał świętym, aby czynili, by unikać faworyzowania.

O czym Jakub przypomniał świętym?
Dlaczego to przykazanie zostało nazwane „[królewskim] przykazaniem” (List Jakuba 2:8)?
Jakiej zasady możemy się nauczyć z tych wersetów na temat sposobu, w jaki wierni uczniowie Jezusa Chrystusa powinni traktować bliźnich? (Uczniowie mogą użyć innych słów, ale powinni rozpoznać następującą zasadę: Wierni uczniowie Jezusa Chrystusa miłują swoich bliźnich bez względu na okoliczności, w jakich się znajdują. Zapisz tę zasadę na tablicy).
W jaki sposób Zbawiciel podczas Swojej ziemskiej posługi był przykładem miłowania bliźnich bez względu na okoliczności, w jakich się znajdowali?

Poproś uczniów, aby pomyśleli o osobie, która stara się miłować wszystkich bliźnich. Poproś kilkoro z nich o podzielenie się z pozostałymi, o kim pomyśleli i dlaczego.

Niech zastanowią się, w jaki sposób traktują bliźnich. Zachęć ich, aby szukali okazji do naśladowania przykładu, jaki Zbawiciel dał w zakresie miłowania bliźnich.

Zachęć uczniów, aby wyobrazili sobie, że po usłyszeniu nauk Jakuba na temat miłowania wszystkich bliźnich, usłyszeli osobę mówiącą, że faworyzowanie niektórych osób i nieodpowiednie traktowanie pozostałych nie jest poważną sprawą. Osoba ta dodaje także, że są gorsze rzeczy, które mogą czynić ludzie.

Jakie problemy mogą wynikać z takiego rozumowania?

Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos Listu Jakuba 2:9–10. Pozostali niech śledzą tekst i odszukają, dlaczego nieokazywanie bliźnim miłości bez względu na okoliczności, w jakich się znajdują, jest poważną sprawą.

Dlaczego nieokazywanie bliźnim miłości bez względu na okoliczności, w jakich się znajdują, jest poważną sprawą?
Jakiej prawdy możemy nauczyć się z nauk Jakuba zawartej w tych wersetach? (Uczniowie mogą użyć innych słów, ale powinni rozpoznać następującą prawdę: Jeśli popełnimy choć jeden grzech, stajemy się winni przed Bogiem).
Jaka wieczna konsekwencja, zgodnie z Listem Jakuba 2:10, jest związana ze złamaniem choć jednego przykazania Boga? (Stajemy się, jakbyśmy byli „[winni] wszystkiego”, innymi słowy jesteśmy nieczyści i nie możemy przebywać z Bogiem [zob. także 1 Nefi 10:21]).
Dlaczego możemy mieć wciąż nadzieję, pomimo tego że nieposłuszeństwo Bogu czyni nas nieczystymi, a tym samym nie możemy przebywać w Jego obecności?

Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos poniższej wypowiedzi Prezydenta Dietera F. Uchtdorfa z Pierwszego Prezydium:

„Ale nie wszystko jest stracone.

Łaska Boża jest naszą wielką i wieczną nadzieją.

Poprzez ofiarę Jezusa Chrystusa plan miłosierdzia zaspokaja wymagania sprawiedliwości [zob. Alma 42:15], ‘a dzięki temu ludzie mogą mieć wiarę dla nawrócenia się’ [Alma 34:15].

Nasze grzechy, choć mogą być jak szarłat, mogą stać się białe jak śnieg [zob. Ks. Izajasza 1:18]. Ponieważ nasz ukochany Zbawiciel ‘siebie samego złożył jako okup za wszystkich’ [I List do Tymoteusza 2:6], umożliwił nam wejście do Swojego wiecznego królestwa [zob. II List Piotra 1:11]” („Dar łaski”, Ensign lub Liahona, maj 2015, str. 108).

Co musimy zrobić, aby być godnymi wejścia do królestwa Pana poprzez Zadośćuczynienie Jezusa Chrystusa?
W jaki sposób zasada znajdująca się w wersecie 10. może nam pomóc pełniej doceniać Zadośćuczynienie Jezusa Chrystusa?

Podsumuj List Jakuba 2:11–13, wyjaśniając, że Jakub podał przykład zasady nauczanej w wersecie 10. Następnie zachęcił wierzących, aby okazywali miłosierdzie bliźnim, gdyż ci, którzy nie okazali bliźnim miłosierdzia, zostaną osądzeni bez miłosierdzia.

List Jakuba 2:14–26

Jakub naucza na temat roli, jaką wiara i uczynki odgrywają w naszym zbawieniu

Poproś uczniów, aby założyli, że młody człowiek rozpoznał, iż zgrzeszył. Wierzy on w Zadośćuczynienie Jezusa Chrystusa i w to, że Zbawiciel jest zdolny go zbawić. Mówi, że wszystko, co musi uczynić, to uwierzyć, a wtedy Pan mu wybaczy. Uważa, że żaden inny wysiłek z jego strony nie jest wymagany.

Poproś uczniów, aby zastanowili się, czy sama wiara tego młodego człowieka jest wystarczająca, aby jego grzechy zostały mu wybaczone.

Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos Listu Jakuba 2:14. Pozostali niech śledzą tekst i odszukają, czego Jakub nauczał świętych na temat wiary.

Czego Jakub nauczał świętych na temat wiary?
Do jakich uczynków odnosił się Jakub?

Wyjaśnij, że Jakub wytłumaczył błędne zrozumienie wiary. Niektórzy ludzie błędnie uważali, że wiara jest jedynie słownym oświadczeniem, że w coś się wierzy. Biorąc pod uwagę kontekst Listu Jakuba 2:14, Jakub użył terminu uczynki w innym znaczeniu niż Apostoł Paweł. Kiedy Paweł mówił o uczynkach, miał na myśli uczynki według prawa Mojżesza. Natomiast Jakub, mówiąc o uczynkach, miał na myśli okazywanie oddania i czynienie dobra.

W Liście Jakuba 2:15–16 jest zapisane, że Jakub wykorzystał analogię, aby zilustrować odpowiedź na pytanie, które zadał w wersecie 14. Poproś dwóch uczniów, aby wyszli na środek sali. Niech jeden z nich udaje żebraka, który prosi o jedzenie, ubranie i schronienie, których potrzebuje, aby przetrwać. A drugi niech udaje osobę, która może pomóc temu żebrakowi. Poproś trzeciego ucznia, aby przeczytał na głos List Jakuba 2:15–16, podczas gdy ci dwaj uczniowie odgrywają to, o czym jest mowa w tych wersetach.

Dlaczego odpowiedź udzielona żebrakowi jest niewłaściwa? Czy udzielona odpowiedź byłaby wystarczająca, aby uratować tego żebraka?

Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos Listu Jakuba 2:17–18. Pozostali niech śledzą tekst i odszukają, czego Jakub nauczał na temat wiary.

Jak myślicie, co oznacza wyrażenie: „wiara, jeżeli nie ma uczynków, martwa jest” (werset 17.)?
W jaki sposób analogia o żebraku pomaga nam zrozumieć to wyrażenie?
Jakiej prawdy, zgodnie z wersetem 17., Jakub nauczał na temat prawdziwej wiary w Jezusa Chrystusa? (Uczniowie mogą użyć innych słów, ale powinni rozpoznać następującą prawdę: Prawdziwa wiara w Jezusa Chrystusa okazywana jest przez prawe uczynki. Zapisz tę prawdę na tablicy).

Poproś jednego z uczniów, aby przeczytał na głos List Jakuba 2:19–20. Upewnij się, że ten uczeń przeczyta także Joseph Smith Translation, James 2:19 [Tłumaczenie Józefa Smitha, List Jakuba 2:19] (w Liście Jakuba 2:19, przypis a w anglojęzycznym wydaniu pism świętych ŚwDO). Pozostali niech śledzą tekst i odszukają przykład, którego użył Jakub, aby ukazać, że wiara w istnienie Boga nie musi być równoznaczna z pokładaniem wiary w Boga.

Jaki przykład wykorzystał Jakub, aby ukazać, że wiara w istnienie Boga nie musi być równoznaczna z pokładaniem wiary w Boga?

Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos następującej wypowiedzi Starszego Davida A. Bednara z Kworum Dwunastu Apostołów:

„Prawdziwa wiara jest skupiona w Panu Jezusie Chrystusie i na Nim i zawsze prowadzi do prawych uczynków […]. Samo działanie nie jest wiarą w Zbawiciela, ale działanie w zgodzie z właściwymi zasadami jest głównym komponentem wiary” („Proście z wiarą”, Ensign lub Liahona, maj 2008, str. 95).

Co, według Starszego Bednara, stanowi „[główny komponent] wiary”?
Dlaczego istotne jest rozumienie, że wiara w Jezusa Chrystusa oznacza jednoczesne wierzenie w Niego i postępowanie zgodnie z poprawnymi zasadami?

Przypomnij uczniom młodego mężczyznę z początku tej części lekcji.

W jaki sposób zrozumienie, że prawdziwa wiara to zarówno wiara, jak i uczynki, może pomóc osobie, która stara się uzyskać odpuszczenie swoich grzechów?

Podsumuj List Jakuba 2:21–26, wyjaśniając, że Jakub wymienił Abrahama i Rahab jako przykłady osób, których wiara w Boga była widoczna w ich uczynkach. (Historia odważnej kobiety o imieniu Rahab znajduje się w Ks. Jozuego 2:1–22).

Poproś uczniów, aby napisali w swoich notatnikach lub dziennikach do studiowania o sytuacji, w której wykazali się wiarą w Jezusa Chrystusa poprzez swoje uczynki oraz czym zostali dzięki temu pobłogosławieni. Zachęć ich, aby napisali swoje świadectwo o Zbawicielu, a także sposób, w jaki mogą okazać je poprzez swoje uczynki. Poproś kilkoro uczniów, aby podzielili się z resztą klasy tym, co zapisali.

Zachęć uczniów, aby z modlitwą zastanowili się, w jaki sposób mogą lepiej wykazać się swoją wiarą w Jezusa Chrystusa poprzez bycie Mu posłusznymi. Zachęć ich, aby postępowali zgodnie z duchowymi podszeptami, które otrzymają.

Fragment do opanowania — List Jakuba 2:17–18

Aby pomóc uczniom w zastosowaniu prawd nauczanych w tym fragmencie do opanowania, wręcz każdemu z nich małą kartkę. Poproś ich, aby na jednej stronie zapisali słowa tego fragmentu. Następnie na drugiej stronie kartki niech dokończą następujące zdanie: Okażę Panu wiarę w Niego poprzez… Zachęć uczniów, aby trzymali tę kartkę w kieszeni przez cały dzień i wypisali na niej sposoby, w jakie mogą okazać swoją wiarę w Pana. Dopisując kolejne pomysły do swojej listy, mogą powtarzać fragment do opanowania. Zachęć ich, aby umieścili tę kartkę w widocznym miejscu, aby przypominała im o ich celach.

Komentarz i tło historyczne

List Jakuba 2:10. Jeśli jesteśmy winni jednego grzechu, to czy jesteśmy winni wszystkich grzechów?

Nauka Jakuba zapisana w Liście Jakuba 2:10 jest istotna, lecz może być błędnie rozumiana. Prezydent Joseph Fielding Smith nauczał na temat tego wersetu w następujących słowach:

„Jakub napisał w swoich liście: ‘Ktokolwiek bowiem zachowa cały zakon, a uchybi w jednym, stanie się winnym wszystkiego’ List Jakuba 2:10]. Dla niektórych okazało się to trudne do przyjęcia, ale jest to prawda. Prawa, którymi zarządzane jest królestwo celestialne, są doskonałe i zanim wejdziemy do tego królestwa, musimy żyć w harmonii z każdym z nich. Osoba, która buntuje się przeciwko któremukolwiek wiecznemu przykazaniu, nie może być usprawiedliwiona ani wejść do królestwa celestialnego. Jeśli stałoby się inaczej, ta osoba wniosłaby do królestwa nieporozumienie, a taka sytuacja nie ma usprawiedliwienia” („The Standards of the Church”, Improvement Era, lipiec 1957, str. 506).

List Jakuba 2:14–18. Nie zostajemy zbawieni ze względu na nasze uczynki

Prezydent Dieter F. Uchtdorf z Pierwszego Prezydium wyjaśnił, że to nie nasze posłuszeństwo przykazaniom Boga nas zbawia:

„Zbawienia nie kupuje się za walutę posłuszeństwa; nabywa się je poprzez krew Syna Bożego [zob. Dzieje Apostolskie 20:28]. Myślenie, że możemy kupić zbawienie za dobre uczynki, jest jak kupno biletu na samolot z przekonaniem, że jest się właścicielem linii lotniczej albo przekonanie, że po zapłaceniu za wynajem domu, mamy prawo do całej planety Ziemi” („Dar łaski”, Ensign lub Liahona, maj 2015, str. 109).

List Jakuba 2:18–26. „Ja ci pokażę wiarę z uczynków moich”

„Jakub zareagował na otrzymane sprawozdania o osobach, które wyrażały się na temat wiary w bardzo uproszczony sposób, mówiąc, że wiara nie jest związana z czyimiś uczynkami (zob. List Jakuba 2:14–26). […]

Jakub nie nauczał, że wiara nie ma mocy zbawczej; nauczał, że bierna wiara, która nie przynosi uczynków, nie jest prawdziwą, mającą zbawczą moc wiarą. Kiedy Jakub dał swoim czytelnikom wyzwanie, aby pokazali „wiarę swoją bez uczynków” (List Jakuba 2:18), wskazywał na to, że niemożliwe jest wykazanie się wiarą bez uczynków, gdyż prawdziwa wiara nie istnieje w braku prawych uczynków” (New Testament Student Manual [podręcznik Kościelnego Systemu Edukacji, 2014], str. 495).

Jakub użył przykładów Abrahama i Rahab, mówiąc o osobach, których wiara w Jezusa Chrystusa była widoczna w ich uczynkach. Jakub wyjaśnił, że Abraham i Rahab zostali „[usprawiedliwieni] z uczynków”. Zostać usprawiedliwionym oznacza „otrzymać ułaskawienie od kary za grzechy i być uznanym za niewinnego. Człowiek zostaje usprawiedliwiony przez łaskę Zbawiciela, którą otrzymuje dzięki pokładanej w Niego wierze. Wiara ukazywana jest poprzez pokutę i posłuszeństwo prawom i obrzędom ewangelii” (Guide to the Scriptures, „Justification”, strona internetowa: scriptures.lds.org). Z tego względu zarówno Abraham, jak i Rahab nie zostali zbawieni ze względu na swoje uczynki, ale ich uczynki i posłuszeństwo Panu ukazały, iż posiadali prawdziwą wiarę w Jezusa Chrystusa i Jego moc zbawienia.