Biblioteka
Lekcja 37: Ew. Marka 6

Lekcja 37

Ew. Marka 6

Wprowadzenie

Jezus został wzgardzony w Swoim rodzinnym Nazarecie. Posłał Dwunastu Apostołów, by głosili ewangelię. Jan Chrzciciel zginął z rozkazu Heroda Antypasa. Jezus w cudowny sposób nakarmił ponad pięć tysięcy osób, chodził po wodzie, uciszył burzę i uzdrawiał chorych.

Propozycje dotyczące nauczania

Ew. Marka 6:1–29

Jezus zostaje wzgardzony w Nazarecie i posyła Dwunastu; historia śmierci Jana Chrzciciela

Rozpocznij zajęcia, prosząc uczniów, żeby przypomnieli sobie sytuację, w której odczuwali presję, żeby zrobić coś, o czym wiedzieli, że nie jest właściwe.

Napisz na tablicy następujące stwierdzenie (pochodzi ono z przemówienia „Making the Right Choices”, Ensign, listopad 1994, str. 37):

„Ludzie, którzy czynią zło, chcą, żebyście się do nich przyłączyli, ponieważ czują się lepiej z tym, co robią, jeśli nie czynią tego sami” (Richard G. Scott).

  • Podajcie kilka przykładów, w jaki sposób ludzie próbują wywrzeć na was presję, żebyście zrobili coś złego.

Poproś uczniów, żeby w trakcie czytania Ew. Marka 6 odszukali prawdę, która może pomóc im nie poddawać się negatywnej presji rówieśników.

Podsumuj Ew. Marka 6:1–16, wyjaśniając, że Jezus głosił ewangelię w Swoim rodzinnym Nazarecie. Jednakże z powodu ludzkiej niewiary nie dokonał w nim wielu cudów. W tamtym okresie Jezus wysyłał Dwunastu Apostołów dwójkami, by głosili ewangelię. Czyniąc to, wypędzali również demony i uzdrawiali chorych. Kiedy Herod dowiedział się, że Jezus dokonuje wielu cudów, wystraszył się, że to Jan Chrzciciel powstał z martwych i ich dokonuje.

Wyjaśnij, że Ew. Marka 6:17–29 podaje, co się stało z Janem Chrzcicielem. Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos Ew. Marka 6:17–18. Niech pozostali śledzą tekst w swoich pismach świętych i wyszukają, co Herod uczynił z Janem Chrzcicielem.

  • Co, według tych wersetów, Herod kazał uczynić z Janem i dlaczego?

Wyjaśnij, że Herod, o którym mowa w tych wersetach, to Herod Antypas, który panował w Galilei i Perei po śmierci swojego ojca, Heroda Wielkiego. Herod Antypas rozwiódł się wcześniej ze swoją żoną i poślubił Herodiadę, żonę swojego brata, Filipa. Było to rażące pogwałcenie żydowskiego prawa (zob. III Ks. Mojżeszowa 18:16), które publicznie potępił Jan Chrzciciel. Protest Jana w sprawie tego małżeństwa rozsierdził Herodiadę, więc Herod uwięził Jana, by ją udobruchać.

Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos Ew. Marka 6:19–20. Niech pozostali śledzą tekst w swoich pismach świętych i wyszukają, co Herodiada chciała uczynić z Janem Chrzcicielem.

  • Co Herodiada chciała uczynić z Janem Chrzcicielem?

  • Dlaczego nie mogła kazać go zabić? (Ponieważ Herod się go bał, wiedząc, że Jan jest mężem Bożym; zob. także Joseph Smith Translation, Mark 6:21 [w: Ew. Marka 6:20, przypis b w anglojęzycznym wydaniu pism świętych ŚwDO], żeby dowiedzieć się więcej na temat stosunku Heroda do Jana Chrzciciela).

Poproś kilkoro uczniów, aby czytali na głos Ew. Marka 6:21–29, czytając po jednym lub po kilka wersetów. Pozostałych poproś, aby śledzili tekst w swoich pismach świętych i wyszukali, co Herod uczynił z Janem Chrzcicielem.

  • W jaki sposób, według wersetu 26., Herod podchodził do zabicia Jana Chrzciciela?

  • Dlaczego Herod kazał ściąć Jana, skoro wiedział, że to było złe i nie chciał tego zrobić? (Możesz zaproponować uczniom, żeby zaznaczyli zwrot: „ze względu na […] współbiesiadników”, który wskazuje, że Herod przejmował się opinią ludzi w swoim otoczeniu).

  • Jakiej zasady możemy nauczyć się z podjętych przez Heroda decyzji na temat tego, co się dzieje, kiedy próbujemy zadowolić ludzi zamiast czynić to, co właściwe? (Uczniowie mogą to inaczej ująć, ale upewnij się, że rozumieją następującą zasadę: Pragnienie zadowolenia ludzi zamiast czynienia tego, co właściwe, może prowadzić do złych wyborów, smutku i żalu).

Aby przybliżyć uczniom tę prawdę, podziel ich na dwu-, trzy- lub czteroosobowe grupy i poproś, by podali kilka przykładów sytuacji, w których młodzież musi podjąć decyzję, czy będzie chciała zadowolić ludzi czy zrobić to, co jest właściwe. Po upływie wyznaczonego czasu poproś każdą z grup, by przedstawiła swoje przykłady. Zapisz niektóre z nich na tablicy.

  • Na podstawie własnych doświadczeń powiedzcie, w jaki sposób uleganie takiej presji przynosi smutek i żal.

  • Podajcie przykład sytuacji, w której ktoś zdecydował się zrobić to, co właściwe, zamiast starać się spełnić oczekiwania innych ludzi.

  • Co może pomóc nam czynić to, co właściwe, zamiast starać się zaspokoić oczekiwania innych ludzi?

Poproś uczniów, żeby zastanowili się nad wydarzeniami nadchodzącego tygodnia i zwrócili uwagę na sytuacje, w których być może będą musieli wybrać pomiędzy tym, co właściwe a zadowoleniem innych ludzi. Zachęć ich, aby zaplanowali, jak zareagują na presję, której mogą doświadczyć.

Ew. Marka 6:30–44

Jezus w cudowny sposób karmi ponad pięć tysięcy osób

Poproś uczniów, aby wyobrazili sobie następującą sytuację: Nowo powołany misjonarz lub misjonarka bardzo denerwuje się wyjazdem na misję. Nie potrafi dobrze przemawiać i nie radzi sobie w sytuacjach towarzyskich.

  • Co poradzilibyście temu młodemu misjonarzowi lub misjonarce?

Poproś uczniów, żeby w trakcie studiowania Ew. Marka 6:30–44 odszukali zasadę, która mogłaby pomóc tej młodej osobie i nam wszystkim, kiedy czujemy, że brak nam umiejętności do wykonania powierzonego nam przez Pana zadania.

Podsumuj Ew. Marka 6:30–33, wyjaśniając, że Dwunastu Apostołów powróciło z głoszenia ewangelii i opowiedziało Jezusowi, co uczynili i czego nauczali. Jezus wszedł z nimi do łodzi, by udać się w ustronne miejsce, gdzie mogliby odpocząć. Jednakże ludzie z kilku pobliskich miejscowości zbiegli się w miejscu, gdzie mieli oni przybić do brzegu i już na nich czekali.

Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos Ew. Marka 6:34, a pozostałych o odszukanie tego, jak Jezus zareagował na tę rzeszę ludzi.

  • Jak myślicie, co oznacza zwrot, że „byli jak owce nie mające pasterza”?

handout iconWyjaśnij, że po całym dniu spędzonym na nauczaniu ludu Jezus dokonał wielkiego cudu. Aby wyjaśnić uczniom ten cud, podziel ich na pary i każdej parze daj po egzemplarzu poniższego zadania. Poproś, aby w parach przeczytali wspólnie Ew. Marka 6:35–44 i Ew. Mateusza 14:18, a następnie ponumerowali wydarzenia w zadaniu, układając je w chronologicznym porządku.

zadanie, Nakarmienie pięciu tysięcy

Nakarmienie pięciu tysięcy

Nowy Testament. Podręcznik dla nauczyciela seminarium — Lekcja 37

  • ____ Zbawiciel mnoży jedzenie, które przynieśli ze sobą uczniowie, zaspokajając na wyrost potrzeby ludu.

  • ____ Uczniowie mówią, że mają pięć chlebów i dwie ryby.

  • ____ Uczniowie proponują posłać ludzi, by kupili jedzenie.

  • ____ Zbawiciel pyta, ile uczniowie mają jedzenia.

  • ____ Zbawiciel mówi uczniom, żeby dali jedzenie ludziom.

  • ____ Ludzie nie mają co jeść.

  • ____ Zbawiciel prosi uczniów, by dali Mu to, co mają.

© 2015 Intellectual Reserve, Inc. Wszelkie prawa zastrzeżone.

Po upływie czasu wyznaczonego na ukończenie ćwiczenia omów odpowiedzi z klasą. (Poprawna kolejność odpowiedzi to: 7, 5, 2, 4, 3, 1, 6).

  • Ile nakarmiono osób? (Wyjaśnij, że grecki tekst Ew. Marka 6:44 wyjaśnia, że zwrot „pięć tysięcy mężów” oznacza pięć tysięcy dorosłych mężczyzn. Tak więc liczba nakarmionych osób była prawdopodobnie większa, ponieważ były tam też obecne kobiety i dzieci [zob. także Ew. Mateusza 14:21]).

Zwróć uwagę uczniów na to, że przed dokonaniem tego cudu Zbawiciel najpierw poprosił uczniów, aby dali Mu te pięć chlebów i dwie ryby — czyli wszystko, co mieli.

  • Jakiej zasady możemy nauczyć się z tego cudu o tym, co Zbawiciel może uczynić, kiedy oferujemy Mu wszystko, co mamy? (Uczniowie powinni rozpoznać następującą zasadę: Kiedy oferujemy Zbawicielowi wszystko, co mamy, może On spotęgować naszą ofiarę, by osiągnąć Swoje cele. Zapisz tę zasadę na tablicy).

Aby przybliżyć uczniom tę zasadę, przypomnij im sytuację stremowanego nowo powołanego misjonarza, o którym była mowa wcześniej.

  • O co Zbawiciel może poprosić tego misjonarza pomimo jego słabości? (Zbawiciel zachęca wszystkich, którzy pragną osiągać Jego cele, by powierzyli Mu wszystkie swoje pragnienia, zdolności, talenty, umiejętności, silne strony, dary i wysiłki [zob. Omni 1:26; 2 Nefi 25:29]).

  • Co się stanie, jeśli misjonarz powierzy Zbawicielowi wszystko, co ma?

  • W jakich innych sytuacjach znajomość tej zasady może pomóc młodym członkom Kościoła?

Poproś uczniów, żeby zastanowili się i zapisali w swoich notatnikach lub dziennikach do studiowania, w jaki sposób Pan potęguje ich wysiłki, by umożliwić im wykonanie tego, o co ich prosi. Możesz poprosić kilka osób o podzielenie się z klasą tym, co napisały, jeśli uważają to za stosowne.

Złóż świadectwo, że kiedy oferujemy Zbawicielowi wszystko, co mamy, może On spotęgować naszą ofiarę, by osiągnąć Swoje cele. Zachęć uczniów, by stosowali tę zasadę we własnym życiu.

Ew. Marka 6:45–56

Jezus chodzi po wodzie i uzdrawia chorych

Podsumuj Ew. Marka 6:45–56, wyjaśniając, że po nakarmieniu pięciu tysięcy Jezus kazał uczniom wejść do łodzi i przeprawić się na drugą stronę Morza Galilejskiego. Następnie odprawił lud. Kiedy w nocy rozszalała się burza, Zbawiciel zauważył ze szczytu góry, że pomimo starań Jego uczniowie nie posuwają się naprzód ku lądowi. Zbliżył się do nich, idąc po wodzie i uciszył burzę, by mogli bezpiecznie dotrzeć na drugą stronę.

  • W jaki sposób moc Zbawiciela umożliwiła w tym przypadku uczniom wykonanie powierzonego im zadania?

Możesz zakończyć lekcję, zachęcając chętnych uczniów do podzielenia się uczuciami lub świadectwami na temat prawd, które dzisiaj omawialiście.

Komentarz i tło historyczne

Ew. Marka 6:26. „Ze względu na […] współbiesiadników”

Starszy Richard G. Scott z Kworum Dwunastu Apostołów podzielił się kilkoma pomysłami, które mogą pomóc młodzieży oprzeć się negatywnej presji rówieśników:

„Nie możecie zadowalać Boga i jednocześnie nie złościć Szatana, więc będziecie odczuwać presję ze strony osób, które kusi, by czyniły zło. Ludzie, którzy czynią zło, chcą, żebyście się do nich przyłączyli, ponieważ czują się lepiej z tym, co robią, jeśli nie czynią tego sami. Mogą również chcieć was wykorzystać. Rzeczą naturalną jest to, że chcecie czuć się akceptowani przez rówieśników i przynależeć do grupy — to pragnienie sprawia nawet, że niektóre osoby stają się członkami gangów, ale tracą w ten sposób wolność, a czasem nawet życie. Jedną z najtrudniejszych rzeczy jest dla was zdanie sobie sprawy z tego, ile jest w was siły i jak bardzo inni was skrycie szanują. Pokładamy w was wielkie zaufanie. Nie musicie zaprzeczać swoim standardom, by pozyskać akceptację dobrych przyjaciół. Im bardziej jesteście posłuszni, im bardziej opowiadacie się za prawdziwymi zasadami, tym bardziej Pan wam pomaga przezwyciężać pokusy. Możecie także pomagać innym, gdyż będą oni czuć waszą siłę. Pokazujcie im, jakie są wasze standardy, konsekwentnie przestrzegając ich w życiu. Kiedy będą zadawać wam pytania dotyczące zasad, według których żyjecie, odpowiadajcie na nie, ale nie moralizujcie. Z własnego doświadczenia wiem, że to działa.

Nikt nie chce popełniać poważnych błędów. Popełniamy je, kiedy zaprzeczamy naszym standardom, by znaleźć akceptację w oczach innych. To wy bądźcie silni. To wy bądźcie przywódcami. Dobierajcie sobie dobrych przyjaciół i wspólnie z nimi opierajcie się presji rówieśników” („Making the Right Choice”, Ensign, listopad 1994, str. 37).

Starszy Lynn G. Robbins, Siedemdziesiąty, nauczał nas na temat presji rówieśników:

„Staranie się o to, by przede wszystkim zadowolić ludzi, a nie Boga, jest wbrew pierwszemu i drugiemu wielkiemu przykazaniu (zob. Ew. Mateusza 22:37–39). To oznaka, że nie pamiętamy, w którą stronę jesteśmy zwróceni. A jednak wszyscy popełniamy ten błąd, bo boimy się ludzkiej oceny. W Księdze Izajasza Pan nas ostrzega: ‘Nie bójcie się lżenia ludzi’ (Ks. Izajasza 51:7; zob. także 2 Nefi 8:7). We śnie Lehiego ów strach wywołało wytykanie palcami i szyderstwa ludzi z ogromnego i przestronnego budynku, które sprawiły, że wielu zapomniało, w którą stronę się zwracać i odeszło od drzewa, bo się ‘wstydzili’ (zob. 1 Nefi 8:25–28).

Ta presja rówieśników próbuje zmienić nastawienie człowieka, jeśli nie jego zachowanie, wywołując w nim poczucie winy za to, że kogoś urazi. Staramy się z poszanowaniem współistnieć z tymi, którzy wytykają nas palcami, lecz kiedy ten strach przed ludźmi kusi nas, abyśmy pochwalali grzech, staje się — według Przypowieści Salomona — ‘[sidłami]’ (zob. Przypowieści Salomona 29:25). Sidła te mogą zawierać przynętę, która sprytnie, odwołując się do naszej empatii, kusi, abyśmy tolerowali czy wręcz zaakceptowali coś, co zostało potępione przez Boga. Dla słabszych w wierze może to być jak kłoda rzucona pod nogi. Na przykład, niektórzy młodzi misjonarze przenoszą ten strach przed ludźmi na pole misyjne i nie informują prezydenta misji, że ich kolega dopuścił się rażącego nieposłuszeństwa, ponieważ nie chcą urazić zbłąkanego. Decyzje dotyczące charakteru podejmuje się, pamiętając o właściwej kolejności pierwszego i drugiego wielkiego przykazania (zob. Ew. Mateusza 22:37–39). Kiedy ci pogubieni misjonarze zrozumieją, że odpowiadają przed Bogiem, a nie przed swoim kolegą, powinni zebrać się na odwagę, by zrobić zwrot o 180 stopni” („W którą stronę jesteś zwrócony?”, Ensign lub Liahona, listopad 2014, str. 9).

Ew. Marka 6:35–44. Nakarmienie pięciu tysięcy

Prezydent James E. Faust z Pierwszego Prezydium nauczał, że moc, dzięki której Zbawiciel pomnożył chleby i ryby, pokazuje, że spotęguje On również nasze wierne wysiłki, kiedy będziemy służyć w Jego Kościele, nawet jeśli czujemy, że równają się one zaledwie kilku chlebom i rybom:

„Wiele bezimiennych osób, których dary równają się zaledwie pięciu chlebom i dwóm małym rybom, potęguje swoje powołania [w Kościele] i służy, nie bacząc na zdobytą uwagę czy uznanie, i dosłownie karmi tysiące […]. We wszystkich organizacjach pomocniczych i kworach kapłaństwa znajdują się setki tysięcy przywódców i nauczycieli, nauczycieli domowych i odwiedzających nauczycielek Stowarzyszenia Pomocy. Zalicza się do nich liczne grono pokornych biskupów w Kościele, wśród których niektórzy nie mają formalnego przeszkolenia, ale ich wysiłki są wielce potęgowane, ponieważ stale się uczą i pragną z pokorą służyć Panu i ludziom w swoich okręgach […].

Głównym powodem, dla którego ten Kościół wzrósł ze swoich skromnych początków w obecną siłę, jest wierność i poświęcenie milionów pokornych i oddanych ludzi, którzy do zaoferowania w służbie Nauczycielowi mają zaledwie pięć bochenków i dwie małe ryby” („Five Loaves and Two Fishes”, Ensign, maj 1994, str. 5, 6).