Wprowadzenie do Listu Jakuba
Dlaczego warto studiować tę księgę?
List Jakuba jest znany w Kościele Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich z powodu istotnych słów zawartych w Liście Jakuba 1:5, który skierował młodego Józefa Smitha ku poszukiwaniu prawdy u Boga. W całym swoim liście Jakub podkreślał, że powinniśmy być „wykonawcami słowa, a nie tylko słuchaczami” (List Jakuba 1:22). Studiowanie tej księgi uzmysłowi uczniom, dlaczego istotne jest wykazywanie się wiarą poprzez „uczynki” (zob. List Jakuba 2:14–26) i zachęci ich do poszukiwania „[wieńca] żywota, [obiecanego] przez Boga tym, którzy go miłują” (List Jakuba 1:12).
Kto napisał tę księgę?
List zaczyna się od stwierdzenia, że jego autorem jest „Jakub, sługa Boga i Pana Jezusa Chrystusa” (List Jakuba 1:1).
Tradycja chrześcijańska przyjmuje, że Jakub tak samo, jak Juda, jest jednym z synów Józefa i Marii, czyli jednocześnie bratem przyrodnim Jezusa Chrystusa (zob. Ew. Mateusza 13:55; Ew. Marka 6:3; List do Galacjan 1:19). To, że Jakub został wymieniony jako pierwszy z braci Jezusa w Ew. Mateusza 13:55, może świadczyć o tym, że był on najstarszym z przyrodnich braci Zbawiciela. Tak samo, jak w przypadku pozostałych braci przyrodnich Pana, Jakub na początku nie był jednym z uczniów Jezusa (zob. Ew. Jana 7:3–5). Jednakże po zmartwychwstaniu Jezusa Jakub był jednym z tych, którym Chrystus ukazał się jako zmartwychwstała istota (zob. I List do Koryntian 15:7).
Jakiś czas później Jakub został Apostołem i, zgodnie ze słowami pisarzy wczesnochrześcijańskich, pierwszym biskupem Kościoła w Jerozolimie (zob. Dzieje Apostolskie 12:17; 21:18; List do Galacjan 1:18–19; 2:9). Jako przywódca w Kościele odegrał istotną rolę w radzie, która miała swoją siedzibę w Jerozolimie (Dzieje Apostolskie 15:13). Wpływ, jaki wywierał w Kościele, był bez wątpienia wzmocniony przez jego pokrewieństwo z Jezusem, jednakże Jakub wykazał się wielką pokorą, przedstawiając siebie nie jako brata Jezusa, ale jako Pańskiego sługę (zob. List Jakuba 1:1).
Kiedy i gdzie została napisana?
Nie wiadomo, kiedy Jakub napisał ten list. Biorąc pod uwagę to, że Jakub mieszkał w Jerozolimie i zajmował się sprawami tamtejszego Kościoła, można przyjąć, że to tam napisał swój list.
Ponieważ Jakub nie wspomniał o wielkim zgromadzeniu, które miało miejsce w Jerozolimie około 50 r. n.e. (zob. Dzieje Apostolskie 15), można wnioskować, iż napisał swój list, zanim zwołano to zgromadzenie. Jeśli ten list naprawdę został wtedy napisany, stanowi on jeden z pierwszych listów w Nowym Testamencie.
Dla kogo i w jakim celu została napisana?
Jakub skierował swój list do „[dwunastu] pokoleń, które żyją w rozproszeniu” (List Jakuba 1:1), co oznacza cały dom Izraela. Zachęcał ich do „przyjęcia ewangelii […] i przyłączenia się do stada Chrystusa” (Bruce R. McConkie, Doctrinal New Testament Commentary, 3 tomy [1965–73], 3:243). Jakub pouczył członków Kościoła, aby ich życie stanowiło przejaw posiadanej przez nich wiary w Jezusa Chrystusa.
Co wyróżnia tę księgę spośród innych?
List Jakuba był czasami zaliczany do literatury mądrościowej, podobnie jak Księga Przypowieści Salomona ze Starego Testamentu. Są w nim w krótki sposób wytłumaczone zasady chrześcijańskiego życia. Ponadto zawiera on wiele podobieństw do Kazania na górze z Ew. Mateusza 5–7. Niektóre z tematów, które zostały także poruszone w Kazaniu, są następujące: wytrwanie w cierpieniu (zob. List Jakuba 1:2–3, 12; Ew. Mateusza 5:10–12); doskonalenie się lub dojrzewanie duchowo (zob. List Jakuba 1:4; 2:22; Ew. Mateusza 5:48); zwracanie się do Boga o pomoc (zob. List Jakuba 1:5; Ew. Mateusza 7:7–8); czynienie woli Boga (zob. List Jakuba 1:22; Ew. Mateusza 7:21–25); miłowanie bliźnich (zob. List Jakuba 2:8; Ew. Mateusza 5:43–44; 7:12); rozróżnianie dobra i zła ze względu na owoce (zob. List Jakuba 3:11–12; Ew. Mateusza 7:15–20); czynienie pokoju (zob. List Jakuba 3:18; Ew. Mateusza 5:9); nieskładanie przysiąg (zob. List Jakuba 5:12; Ew. Mateusza 5:34–37).
Zarys
List Jakuba 1–2 Jakub pozdrawia swoich czytelników i omawia główne tematy swojego listu, w tym wytrwanie w próbach, poszukiwanie mądrości i życie zgodnie z wyznawaną wiarą. Słuchacze słowa Bożego powinni być także wykonawcami słowa. Jakub definiuje „czystą i nieskalaną pobożność” jako troszczenie się o sieroty i wdowy oraz staranie się o prowadzenie bezgrzesznego życia (zob. List Jakuba 1:27). Święci mają kochać bliźnich i wykazywać się swoją wiarą poprzez uczynki.
List Jakuba 3–4 Jakub ilustruje niszczący charakter niekontrolowanej mowy i przeciwstawia go z owocami prawości, którą odznaczają się pokój czyniący. Przestrzega swoich czytelników przed zaprzyjaźnieniem się ze światem, zachęca do wyrzeczenia się zła i zbliżenia się do Boga.
List Jakuba 5 Jakub ostrzega bogatych, którzy są niegodziwi. Na koniec swojego listu daje kilka prostych rad na temat obowiązków, jakie mają święci wobec innych członków Kościoła. Radzi świętym, aby w cierpliwości wytrwali do przyjścia Pana i byli prawdomówni we wszystkich swoich rozmowach. Zachęca chorych, aby zwrócili się o pomoc do starszych Kościoła, by ci namaścili ich olejem.