Wprowadzenie do Listu Pawła do Efezjan
Dlaczego warto studiować tę księgę?
„List do Efezjan to list do całego świata, do Żydów i do ludzi innych narodów, do mężów i żon, do rodziców i dzieci, do panów i sług. W czasach Pawła stanowił on zamysł i wolę Boga. W dzisiejszych czasach jest głosem natchnienia. Ma uniwersalny charakter i zastosowanie […].
Zawiera najlepsze pisma Pawła i jako dokument traktuje o podstawach, o ewangelii Boga w całej jej zbawiennej chwale” (Bruce R. McConkie, Doctrinal New Testament Commentary, 3 tomy [1965–1973], 2:489).
Studiowanie Listu do Efezjan natchnie uczniów, by odłożyli rzeczy tego świata i pomoże im wzrastać duchowo i uczyć się pełniej doświadczać jedności i wspólnoty Kościoła.
Kto napisał tę księgę?
Autorem Listu do Efezjan jest Apostoł Paweł (zob. List do Efezjan 1:1).
Kiedy i gdzie została ona napisana?
Paweł oświadczył, że kiedy pisał List do Efezjan, był więźniem (zob. List do Efezjan 3:1; 4:1; 6:20). List do Efezjan został prawdopodobnie napisany podczas pierwszego pobytu Pawła w więzieniu w Rzymie około 60–62 r. n.e. (Guide to the Scriptures, „Pauline Epistles”, strona internetowa: scriptures.lds.org). Paweł był wówczas przetrzymywany w areszcie domowym, ale mógł przyjmować gości i nauczać ewangelii (zob. Dzieje Apostolskie 28:16–31).
Dla kogo i w jakim celu została napisana?
W Biblii Króla Jakuba w Liście do Efezjan 1:1 czytamy, że List do Efezjan zaadresowany był „do świętych w Efezie”. Jednakże w najstarszych manuskryptach Listu do Efezjan nie znajduje się zwrot „w Efezie”. Sugeruje to możliwość, że Paweł nie pisał tego listu konkretnie do Efezjan, ale do kilku kongregacji świętych, w tym również do świętych w Efezie. Efez stanowił dla Pawła siedzibę główną podczas jego trzeciej podróży misyjnej (zob. Dzieje Apostolskie 19:9–10; 20:31) i żywił on szczere uczucia wobec jego mieszkańców (zob. Dzieje Apostolskie 20:17, 34–38).
Paweł zwraca się w liście do członków Kościoła, którzy byli ludźmi innych narodów (zob. List do Efezjan 2:11) i zapewne niedawno się nawrócili (zob. List do Efezjan 1:15). Napisał go, by pomóc rozwinąć duchowość i świadectwa osób, które były już członkami. Za główne cele postawił sobie pomóc tym nowym członkom rozwinąć duchową wiedzę o Bogu i Kościele (zob. List do Efezjan 1:15–18; 3:14–19), zachęcać do jedności, szczególnie pomiędzy świętymi pochodzenia żydowskiego i świętymi, którzy wywodzili się spośród innych narodów (zob. List do Efezjan 2:11–22; 4:1–16; 5:19–6:9) oraz zachęcać świętych, żeby opierali się mocom zła (zob. List do Efezjan 4:17–5:18; 6:10–18). Wielu świętych w Efezie prowadziło wystarczająco prawe życie, żeby zostać zapieczętowanymi do życia wiecznego (zob. List do Efezjan 1:13; Bruce R. McConkie, Doctrinal New Testament Commentary, 2:493–494).
Co wyróżnia tę księgę spośród innych?
W Liście do Efezjan znajduje się wiele nauk i pojęć znanych świętym w dniach ostatnich, takich jak: wyznaczenie przed narodzeniem, dyspensacja pełni czasów, Święty Duch Obietnicy, ważna rola proroków i apostołów, istnienie jednego prawdziwego i zjednoczonego Kościoła, oraz opis różnych urzędów, powołań i funkcji w organizacji Kościoła. List ten zawiera również niektóre z najbardziej doniosłych nauk o rodzinie spośród wszystkich pism świętych.
Zarys
List do Efezjan 1:1–4:16 Paweł pisze o tym, że święci zostali wyznaczeni przed narodzeniem do przyjęcia ewangelii, o dyspensacji pełni czasów, o zapieczętowaniu przez Świętego Ducha Obietnicy, o zbawieniu dzięki łasce, o jedności w Kościele pomiędzy świętymi pochodzenia żydowskiego i świętymi wywodzącymi się spośród innych narodów, o jednym Panu, jednej wierze i jednym chrzcie, o celu Kościoła oraz o jego organizacji, która zbudowana jest na podstawie proroków i apostołów, a której kamieniem węgielnym jest Jezus Chrystus. Paweł naucza, że w dyspensacji pełni czasów Bóg zbierze wszystko w Chrystusie.
List do Efezjan 4:17–6:24 Paweł zachęca świętych, aby stosowali prawdziwą doktrynę w swoim codziennym życiu. Zachęca ich, by zwlekli z siebie starego człowieka (dawne grzechy) i oblekli się w nowego człowieka, którym staną się poprzez Chrystusa. Udziela rad żonom, mężom, dzieciom, rodzicom, sługom, panom i kongregacjom. Zachęca świętych, by „[przywdzieli] całą zbroję Bożą” (List do Efezjan 6:11).