Lekcja 35: Ew. Marka 2–3

Lekcja 35

Ew. Marka 2–3

Wprowadzenie

Jezus wybaczył sparaliżowanemu i uzdrowił go, a następnie powołał Mateusza. Nauczał uczonych w piśmie i faryzeuszy na temat dnia sabatu. Uzdrowił wielu ludzi, posłał Swoich Apostołów, aby głosili ewangelię i ostrzegł, by nie bluźnić przeciwko Duchowi Świętemu.

Propozycje dotyczące nauczania

Ew. Marka 2:1–12

Jezus wybacza sparaliżowanemu i uzdrawia go

Poproś uczniów, żeby wyobrazili sobie, że bliska im osoba cierpi na zagrażającą jej życiu chorobę, która wymaga specjalistycznego leczenia.

Do kogo zwrócilibyście się o pomoc dla tej osoby? Dlaczego?
Co bylibyście gotowi zrobić, jeśli pomocy mógłby jej udzielić tylko jeden lekarz, do którego trudno jest umówić się na wizytę?

Podsumuj Ew. Marka 2:1–4, wyjaśniając, że w wiosce Kafarnaum w Galilei mieszkał „paralityk” (werset 3.), czyli mężczyzna cierpiący na paraliż. Czterech innych mężczyzn przyniosło go do domu, w którym przebywał Jezus. Przekonawszy się, że dom był tak pełen ludzi, że nie sposób było do niego wejść, rozebrali część dachu i spuścili sparaliżowanego do Zbawiciela na łożu.

Poproś jednego z uczniów, aby przeczytał na głos Ew. Marka 2:5, a reszta niech wysłucha, co Jezus powiedział paralitykowi. Niech opowiedzą, czego się dowiedzieli.

Poproś kilkoro uczniów, by po kolei czytali na głos Ew. Marka 2:6–12. Pozostałych poproś, aby śledzili tekst w swoich pismach i zobaczyli, jak dalej potoczyły się wydarzenia.

Jak, według wersetów 6–7, zareagowali na słowa Zbawiciela „[niektórzy] z uczonych w piśmie”? (Rozzłościły ich Jego słowa, że może wybaczać grzechy).
Jakie pytanie Jezus zadał uczonym w piśmie?
Co Zbawiciel zademonstrował i czego nauczył, uzdrawiając tego mężczyznę? (Gdy uczniowie udzielą odpowiedzi, pomóż im rozpoznać następującą prawdę: Jezus Chrystus posiada moc, by nas duchowo i fizycznie uzdrowić).

Zwróć uwagę uczniów na to, że kiedy uczeni w piśmie zobaczyli, iż paralityk wstaje z noszy i chodzi, otrzymali niezaprzeczalne świadectwo, że Jezus Chrystus ma moc uzdrawiania chorych i usłyszeli, jak mówi, że może wybaczać grzechy. Nic nie wskazuje jednak na to, że mężczyźni ci zwrócili się później do Jezusa z prośbą o wybaczenie grzechów.

(Uwaga: Wydarzenia opisane w Ew. Marka 2:1–12 zostaną bardziej szczegółowo omówione w lekcji dotyczącej Ew. Łukasza 5).

Ew. Marka 2:13–22

Jezus powołuje Mateusza oraz je z celnikami i grzesznikami

Podziel uczniów na pary i daj każdej z nich kartkę. Niech uczniowie w parach omówią odpowiedź na następujące pytanie i zapiszą ją na kartce.

Z jakich powodów ludzie mogą nie zwracać się do Zbawiciela o wybaczenie grzechów?

Poproś kilkoro uczniów, żeby przeczytali swoje odpowiedzi. Mogą one zawierać następujące przemyślenia: jedni ludzie mogą nie chcieć przestać grzeszyć, drudzy mogą nie chcieć przyznać się do grzechów lub wyznać ich z powodu dumy i ze wstydu, inni mogą mieć nadzieję, że Pan im wybaczy, nawet jeśli nie odpokutują, a jeszcze inni mogą wierzyć, że Pan ma moc, by wybaczać, ale nie mają wiary, że wybaczy im ich konkretne grzechy.

Poproś uczniów, żeby w Ew. Marka 2:13–22 odszukali prawdy, które mogą zachęcić nas, byśmy zwracali się do Pana o wybaczenie grzechów.

Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos Ew. Marka 2:13–15. Pozostali niech śledzą tekst i odszukają, co Zbawiciel uczynił po uzdrowieniu paralityka.

Co Zbawiciel uczynił po uzdrowieniu tego człowieka?
Jak Lewi zareagował na zaproszenie Zbawiciela?

Wyjaśnij, że Lewi znany był także jako Mateusz i jest to ten sam Mateusz, który napisał Ewangelię Mateusza. Zwrot „siedzący przy cle” (werset 14.) oznacza, że Mateusz był celnikiem i „poborcą podatków w Kafarnaum, [i] prawdopodobnie pracownikiem Heroda Antypasa” (Bible Dictionary, „Matthew”). Wielu Żydów nienawidziło celników, gdyż uważano ich za zdrajców, którzy w imieniu Rzymian pobierali pieniądze od swojego własnego ludu.

Co, według wersetu 15., Mateusz zrobił dla Jezusa i Jego uczniów?
Kto jeszcze był obecny podczas tego posiłku?

Wyjaśnij, że w czasach doczesnej posługi Zbawiciela spożycie wspólnego posiłku oznaczało nie tylko wspólne jedzenie i picie. Wskazywało, że pomiędzy wszystkimi biesiadnikami istniała więź przyjaźni i pokoju.

Poproś jednego z uczniów, żeby przeczytał na głos Ew. Marka 2:16, a reszta klasy niech odszuka, w jaki sposób uczeni w piśmie i faryzeusze zareagowali, gdy zobaczyli, że Zbawiciel spożywa posiłek z celnikami.

Co powiedzieli uczeni w piśmie i faryzeusze?
Jak myślicie, dlaczego skrytykowali Jezusa za to, że spożywał posiłek z celnikami i grzesznikami?

Poproś jednego z uczniów, żeby przeczytał na głos Ew. Marka 2:17, a resztę klasy, by odszukała, jak Zbawiciel odpowiedział na krytykę uczonych w piśmie i faryzeuszy.

Do kogo porównał się Zbawiciel? (Zwróć uwagę uczniów na to, że używając słowa lekarz, Zbawiciel przypomniał jeszcze raz o tym, że posiada moc uzdrawiania duchowych i fizycznych cierpień).
W jaki sposób odpowiedź Zbawiciela mogła pomóc uczonym w piśmie i faryzeuszom zrozumieć, dlaczego przebywał On w towarzystwie celników i grzeszników?
Jakiej prawdy możemy się nauczyć z wersetu 17. o tym, w jaki sposób Pan reaguje na nasze grzechy? (Kiedy uczniowie udzielą odpowiedzi, zapisz na tablicy następującą prawdę: Zbawiciel pragnie pomóc nam odpokutować za nasze grzechy i pragnie nas uzdrowić).
Dlaczego ważne jest, by wierzyć w to, że Jezus pragnie pomóc nam odpokutować i nas uzdrowić?

Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos poniższej wypowiedzi Starszego Craiga J. Cardona z Kworum Siedemdziesiątych:

„Pan nas kocha i chce, abyśmy rozumieli, że chce nam odpuszczać grzechy […].

Wszyscy, łącznie z osobami — które zmagają się z nałogami takimi, jak uzależnienie od substancji odurzających czy pornografii — i ich bliskimi, mogą wiedzieć, że Pan uzna nasze prawe starania i z miłością przebaczy nam, jak tylko zakończymy pokutę” („Zbawiciel chce przebaczać”, Ensign lub Liahona, maj 2013, str. 16).

Skąd możemy się dowiedzieć, że Pan pragnie pomóc nam odpokutować i otrzymać przebaczenie?

Poproś uczniów, żeby zastanowili się, czy zachowują się jak celnicy i grzesznicy (którzy zdawali sobie sprawę z tego, że potrzebują Zbawiciela, i przyszli do Niego) czy też jak uczeni w piśmie i faryzeusze (którzy nie przyszli do Zbawiciela, by prosić Go o wybaczenie i skorzystać z Jego uzdrawiającej mocy).

Złóż świadectwo o mocy i pragnieniu Zbawiciela, by nas uzdrowić oraz zachęć uczniów, aby, kiedy zajdzie taka potrzeba, prosili Go o wybaczenie poprzez proces pokuty.

Podsumuj Ew. Marka 2:18–22, wyjaśniając, że Jezus nauczał o tym, dlaczego Jego uczniowie nie poszczą, kiedy jest wśród nich. Wyjaśnił także, dlaczego niektórym ludziom trudno było przyjąć Jego ewangelię. (Uwaga: Nauki te zostaną bardziej szczegółowo omówione podczas lekcji na temat Ew. Łukasza 5).

Ew. Marka 2:23–3:6

Jezus naucza o dniu sabatu

Zapytaj uczniów, czy zdecydowali się kiedyś nie brać udziału w jakimś wydarzeniu ze względu na to, że chcieli zachować dzień sabatu świętym. Niech kilkoro z nich opowie o swoich doświadczeniach.

Napisz na tablicy następujące pytanie i zachęć uczniów, żeby zastanowili się nad nim w trakcie dalszego studiowania Ew. Marka 2–3: Skąd wiecie, czy uczestniczenie w jakimś zajęciu w dniu sabatu jest właściwe?

Podziel klasę na dwie grupy. Poproś jedną grupę o przeczytanie po cichu Ew. Marka 2:23–28. (Zachęć tych uczniów, aby przeczytali także wersety: Joseph Smith Translation, Mark 2:26–27 [Tłumaczenie Józefa Smitha, Ew. Marka 2:26–27, w anglojęzycznym wydaniu pism świętych ŚwDO]). Poproś drugą grupę, aby przeczytała po cichu Ew. Marka 3:1–6. Poinstruuj uczniów, żeby odszukali, co uczynili Zbawiciel i Jego uczniowie, a co saduceusze uznali za złamanie przykazania dotyczącego dnia sabatu.

Po upływie wyznaczonego czasu zadaj uczniom następujące pytania:

Jakie czyny, których dopuścili się w sabat Zbawiciel i Jego uczniowie, były zdaniem faryzeuszy niezgodne z prawem? (Rwanie kłosów i uzdrawianie).
Dlaczego faryzeusze uważali rwanie kłosów i uzdrawianie w sabat za łamanie praw Bożych?

Jeśli zajdzie taka potrzeba, przypomnij uczniom, że żydowscy nauczyciele mieli zwyczaj dodawania do prawa Mojżesza własnych zasad i interpretacji, które nazywali tradycją lub prawem mówionym. Te dodawane zasady miały na celu zapobiegać łamaniu prawa, ale uniemożliwiały również niektórym ludziom zrozumienie prawdziwego celu, w jakim dane zostały pewne przykazania, w tym również przykazanie dotyczące dnia sabatu.

Zapisz na tablicy następujące zdanie do uzupełnienia: Możemy zachowywać świętość dnia sabatu, kiedy…

W jaki sposób dokończylibyście to zdanie w oparciu o nauki Zbawiciela z Ew. Marka 2–3? (Kiedy uczniowie udzielą odpowiedzi, uzupełnij zdanie na tablicy tak, żeby przekazywało następującą prawdę: Możemy zachowywać świętość dnia sabatu, kiedy wielbimy Boga i czynimy dobro).
W jaki sposób możemy oddawać Bogu cześć w Jego świętym dniu?
Podajcie kilka przykładów czynienia dobra w dniu sabatu.

Aby wyjaśnić uczniom, w jaki sposób mogą zdecydować, jakie zajęcia są odpowiednie w dniu sabatu, poproś jednego z nich o przeczytanie następującej wypowiedzi Prezydenta Jamesa E. Fausta z Pierwszego Prezydium:

„Gdzie znajduje się granica pomiędzy tym, co dopuszczalne, a tym, co niedopuszczalne w dniu sabatu? Każdy z nas sam musi odpowiedzieć sobie na to pytanie w oparciu o przekazane nam wytyczne. Pomimo że wytyczne te znajdują się w pismach świętych i przekazywane są słowami współczesnych proroków, muszą również być zapisane w naszych sercach, a zarządzać musi nimi nasze sumienie […]. Mało prawdopodobne jest, abyśmy poważnie naruszyli zasady święcenia sabatu, kiedy z pokorą stajemy przed Panem i ofiarujemy Mu swe serce, duszę i umysł. (Zob. Ew. Mateusza 22:37).

To, co godne, a co niegodne w dzień sabatu, każdy z nas będzie musiał ocenić sam, starając się uczciwie postępować przed Panem. W dniu sabatu powinniśmy robić to, co musimy, i to, co powinniśmy czynić w duchu uwielbienia Pana, a następnie ograniczyć wszystkie inne zajęcia” („The Lord’s Day”, Ensign, listopad 1991, str. 35).

Jakich błogosławieństw doświadczyliście, kiedy staraliście się oddawać cześć Bogu i czynić dobro w dniu sabatu?

Zachęć uczniów, aby zastanowili się, w jaki sposób mogą lepiej zachowywać dzień sabatu świętym i aby zapisali sobie ten cel w notatnikach lub dziennikach do studiowania.

Ew. Marka 3:7–35

Jezus uzdrawia wiele osób, posyła Swoich Apostołów, aby głosili ewangelię, a innych ostrzega, by nie bluźnili

Podsumuj Ew. Marka 3:7–35, wyjaśniając, że Jezus udał się nad Morze Galilejskie i uzdrowił wiele osób, które za Nim podążały, w tym również ludzi opętanych przez nieczyste duchy. Powoławszy Dwunastu Apostołów, Jezus ustanowił ich na urząd i posłał, żeby głosili ewangelię, uzdrawiali i wypędzali demony. Następnie ostrzegł uczonych w piśmie, żeby nie bluźnili przeciwko Duchowi Świętemu i nauczał, że Jego rodzina to ludzie, którzy czynią wolę Ojca Niebieskiego.

(Uwaga: Niektóre wydarzenia opisane w Ew. Marka 3:7–35 zostaną bardziej szczegółowo omówione w lekcji na temat Ew. Mateusza 12:22–35).

Na zakończenie możesz złożyć świadectwo o prawdach omówionych na dzisiejszej lekcji.

Komentarz i tło historyczne

Ew. Marka 2:7. Jezus uzdrawia paralityka zarówno duchowo, jak i fizycznie

Starszy Bruce R. McConkie nauczał, że uzdrawiając paralityka, Jezus dał niezaprzeczalny dowód na to, że jest Mesjaszem:

„To wydarzenie z życia naszego Pana stanowiło wyraźny i niezaprzeczalny dowód, że jest On Mesjaszem, i za taki uważali je ludzie, pośród których pełnił posługę. Często na głos składał świadectwo, że Bóg jest Jego Ojcem i wspierał to osobiste świadectwo nie mającą sobie równych służbą, głosząc ewangelię i uzdrawiając. Jego celem było ogłoszenie, że uczynił to, czego nie może uczynić nikt poza Bogiem i udowodnienie, że zrobił to, w dalszym ciągu ukazując moc Swojego Ojca.

Zarówno Jezus, jak i obecni wówczas ‘doktorzy prawa’ zdawali sobie sprawę, że nikt poza Bogiem nie może wybaczać grzechów, przeto dając dosadne i wstrząsające świadectwo, że jest w Nim moc Boża, Jezus skorzystał z tej właściwej okazji (a być może nawet jej szukał), by wybaczyć grzechy. Po czym, kiedy uczeni w piśmie, którzy wiedzieli (słusznie zresztą), że udawanie, iż posiada się moc odpuszczania grzechów, jest bluźnierstwem, Jezus uczynił coś, czego nie mógłby uczynić żaden oszust — udowodnił, że posiada boską moc, uzdrawiając człowieka, któremu udzielił wybaczenia. Na pytanie: ‘Cóż jest łatwiej, rzec paralitykowi: Odpuszczone są ci grzechy, czy rzec: Wstań, weź łoże swoje i chodź?’ istnieje jedynie jedna odpowiedź! To jest jedno i to samo — ten, który może uczynić jedno, może uczynić drugie” (Doctrinal New Testament Commentary, 3 tomy [1965–1973], 1:177–178).

Ew. Marka 2:27–28. Dzień na wielbienie Boga

Starszy Mark E. Peterson z Kworum Dwunastu Apostołów wyjaśnił, co poprzez sposób, w jaki zachowujemy sabat, możemy pokazać Ojcu Niebieskiemu i Jezusowi Chrystusowi:

„Nasze zachowywanie lub niezachowywanie dnia Sabatu jest niezawodnym miernikiem osobistego stosunku, jaki mamy do Pana i Jego cierpienia w Getsemane, do Jego śmierci na krzyżu i powstania z martwych” („The Sabbath Day”, Ensign, maj 1975, str. 49).

Ew. Marka 3:4. „Czy wolno w sabat dobrze czynić, czy źle czynić”?

Prezydent Spencer W. Kimball wyjaśnił, co to znaczy „dobrze czynić” w dniu sabatu:

„Sabat jest dniem świętym, w którym robimy to, co godne i święte. Powstrzymywanie się od pracy i rekreacji jest ważne, lecz niewystarczające. Sabat nawołuje do konstruktywnych myśli i uczynków, a jeśli ktoś jedynie nic nie robi w dzień Sabatu, łamie go” („The Sabbath — a Delight”, Ensign, styczeń 1978, str. 4).

Prezydent Russell M. Nelson z Kworum Dwunastu Apostołów udzielił następującej rady na temat przestrzegania dnia sabatu:

„W młodości studiowałem sporządzane przez innych ludzi listy rzeczy, które można robić i których nie można robić w sabat. Dopiero później dowiedziałem się z pism świętych, że moje zachowanie i postawa wobec sabatu stanowiły znak między mną a Ojcem w Niebie [zob. II Ks. Mojżeszowa 31:13; Ks. Ezechiela 20:12, 20]. Kiedy to pojąłem, niepotrzebne mi już były żadne listy. Kiedy stawałem przed decyzją, czy jakieś zajęcia były właściwe w dni sabatu, po prostu zadawałem sobie pytanie: ‘Jaki komunikat pragnę wysłać Bogu?’. To pytanie sprawiło, że moje wybory dotyczące sabatu stały się jasne jak słońce […].

Jaki znak dacie Panu, by okazać Mu swoją miłość?” („Sabat jest rozkoszą”, Ensign lub Liahona, maj 2015, str. 130).