List Jakuba 3

Wprowadzenie

Jakub nauczał świętych na temat tego, jak istotne jest panowanie nad swoim językiem. Następnie ukazał kontrast pomiędzy świeckim rozumem a mądrością, która pochodzi od Boga.

Propozycje dotyczące nauczania

List Jakuba 3:1–12

Jakub naucza świętych na temat tego, jak istotne jest panowanie nad swoim językiem

Przynieś na zajęcia pastę do zębów. Poproś jednego z uczniów o wyciśnięcie z tubki całej pasty (lub poproś uczniów, aby sobie to wyobrazili). Poproś drugiego ucznia, aby postarał się wcisnąć pastę z powrotem do środka. Po nieudanej próbie zapytaj:

W jaki sposób możemy przyrównać pastę do zębów z tego przykładu do słów, które wypowiadamy?

Poproś uczniów, aby zastanowili się nad tym, czy kiedykolwiek żałowali czegoś, co powiedzieli. Poproś ich, aby studiując List Jakuba 3:1–12, odszukali prawdy, które pomogą im mądrze dobierać wypowiadane słowa.

Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos Listu Jakuba 3:2–4 oraz pierwsze zdanie z Listu Jakuba 3:5. Pozostali niech śledzą tekst i odszukają, w jaki sposób Jakub opisał tych, którzy nie obrażają innych słowami, które wypowiadają. Wyjaśnij, że wyrażenie „dopuszczamy się […] wszyscy wielu uchybień” w wersecie 2. oznacza, że każdy z nas popełnia błędy. Wyjaśnij, że Jakub użył słowa język w odniesieniu do słów, które wypowiadamy.

W jaki sposób Jakub opisał tych, którzy potrafią kontrolować swoje słowa?

Możesz pokazać ilustracje lub narysować na tablicy konia trzymającego w pysku wędzidło oraz ster statku. Możesz wyjaśnić, że wędzidło (werset 3.) jest małym kawałkiem metalu umieszczanym w pysku konia, który jest połączony z lejcami i umożliwia jeźdźcy kierowanie koniem. W tym wersecie słowo ster (werset 4.) oznacza element statku, który umożliwia jego kierowanie.

Co, według Jakuba, wędzidło i ster mają ze sobą wspólnego? (Oba przedmioty są stosunkowo małe i dzięki nim możliwe jest kierowanie lub kontrolowanie znacznie większymi od nich jednostkami, których są częścią).
W jaki sposób użyte przez Jakuba porównanie tych przedmiotów do naszego języka lub słów, które wypowiadamy, może nam pomóc w zrozumieniu mocy, jaką mają nasze słowa?
Jaką zasadę możemy odnaleźć w tych wersetach, która może nam pomóc nauczyć się kontrolować nasze słowa? (Uczniowie powinni dostrzec następującą zasadę: Ucząc się kontrolować nasze słowa, możemy nauczyć się kontrolować nasze uczynki).
Dlaczego kontrolowanie naszej mowy może nam pomóc w kontrolowaniu naszych uczynków?

Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos ostatniego zdania z Listu Jakuba 3:5 oraz List Jakuba 3:6. Pozostali uczniowie niech śledzą tekst i odszukają, do czego jeszcze Jakub porównał naszą mowę.

Do czego jeszcze Jakub porównał naszą mowę?
Co w naszym życiu mogłoby zostać podpalone (werset 6.) lub narażone na niebezpieczeństwo przez nasze niewłaściwe słowa?

Wyjaśnij, że wyrażenie „bieg życia” w wersecie 6. może odnosić się do przebiegu czyjegoś życia.

Jaki wpływ wypowiadane przez nas słowa mogą wywrzeć na przebieg naszego życia?
W jaki sposób nawet mała zmiana w naszym słownictwie może mieć dobry wpływ na przebieg naszego życia? A w jaki sposób na przebieg życia innych osób?

Poproś kilkoro uczniów, by po kolei czytali na głos List Jakuba 3:7–12. Pozostali niech śledzą tekst i odszukają, do czego jeszcze Jakub porównał naszą mowę.

Do czego jeszcze Jakub porównał naszą mowę? (Do zwierzęcia, które trzeba ujarzmić [zob. wersety 7–8], do „śmiercionośnego jadu” [werset 8.], do źródła, które „wydaje z tego samego otworu wodę słodką i gorzką” [wersety 11–12], do drzewa figowego, które rodzi oliwki zamiast fig oraz do winnej latorośli, która rodzi figi [zob. werset 12.]).

Aby przybliżyć uczniom sens tych wersetów, poproś jednego z nich o przeczytanie na głos poniższej wypowiedzi Starszego Jeffreya R. Hollanda z Kworum Dwunastu Apostołów:

„Oczywiste jest, że Jakub nie uważał, że nasze języki są zawsze grzeszne ani że wszystko, co mówimy, jest ‘pełne śmiercionośnego jadu’. Jasne jest jednak, że sądzi, iż przynajmniej część rzeczy, które mówimy, może być niszcząca, nawet trująca — a takie oskarżenie mrozi krew w żyłach Świętego w Dniach Ostatnich! Głos, który składa podniosłe świadectwo, wygłasza żarliwe modlitwy i śpiewa hymny Syjonu, może być tym samym głosem, który wymyśla i krytykuje, zawstydza i poniża, zadaje ból i tym samym niszczy ducha własnego i innych […].

Postarajmy się teraz być ‘doskonałymi mężczyznami i kobietami’ przynajmniej w tym jednym aspekcie — nie obrażając słowem, czy, żeby ująć to bardziej pozytywnie, przemawiając nowym językiem, językiem aniołów. Nasze słowa, tak jak nasze uczynki, powinny być przepełnione wiarą, nadzieją i miłością bliźniego, trzema wspaniałymi, chrześcijańskimi imperatywami tak rozpaczliwie potrzebnymi we współczesnym świecie. Dzięki takim słowom, wypowiedzianym pod natchnieniem Ducha, można osuszyć łzy, uleczyć serca, podnieść na duchu, przywrócić nadzieję, wzmocnić samoocenę” („Język aniołów”, Ensign lub Liahona, maj 2007, str. 16, 18).

Jaką prawdę możemy odnaleźć w tych wersetach na temat sposobu, w jaki powinny wypowiadać się osoby podążające za Bogiem? (Uczniowie powinni własnymi słowami sformułować następującą zasadę: Osoby podążające za Bogiem starają się używać języka dla dobrych celów, a nie aby rozprzestrzeniać zło).
Dlaczego używanie przez świętych w dniach ostatnich języka dla złych celów lub aby urazić czy poniżyć inne osoby stanowi poważny problem?
Co możemy uczynić, aby być trochę bardziej doskonali (zob. List Jakuba 3:2) w doborze naszych słów?

Poproś uczniów, aby wytłumaczyli, w jaki sposób życie zgodnie z prawdą dostrzeżoną w Liście Jakuba 3:9–10 pokierowałoby ich uczynkami w poniższych sytuacjach:

Wysyłasz SMS‑y lub używasz portali społecznościowych.
Jesteś kapłanem, który błogosławi sakrament w niedziele. W szkole twoi koledzy wyśmiewają się z innego ucznia.
Jesteś młodą kobietą, która w przeszłości mówiła złe rzeczy na temat innej młodej kobiety w swojej gminie lub okręgu.
Koledzy z twojej drużyny przeklinają.

Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos poniższego fragmentu z broszury Dla wzmocnienia młodzieży:

„To, w jaki sposób komunikujesz się z innymi, powinno odzwierciedlać to, że jesteś synem lub córką Boga. Czysty i inteligentny język jest dowodem na to, że masz jasny i zdrowy umysł. Język, który uwzniośla, dodaje innym otuchy i obdarza komplementami innych, zaprasza Ducha, aby był z tobą. Nasze słowa, podobnie jak nasze uczynki, powinny być wypełnione wiarą, nadzieją i miłością bliźniego” (Dla wzmocnienia młodzieży [2011], str. 20.

Kiedy słowa innej osoby podniosły was na duchu lub do czegoś zachęciły?
Jakie błogosławieństwa otrzymaliście, kiedy staraliście się podnieść na duchu lub zachęcić do czegoś inne osoby swoimi słowami?

Poproś uczniów, aby zapisali w swoich notatnikach lub dziennikach do studiowania cel, zgodnie z którym postarają się lepiej kontrolować swoje słowa i wykorzystywać swój język do prawych celów. Zachęć uczniów, aby zastosowali się w najbliższym tygodniu do tego, co napisali.

List Jakuba 3:13–18

Jakub ukazuje kontrast pomiędzy świeckim rozumem a mądrością, która pochodzi od Boga

Podsumuj List Jakuba 3:13–18, wyjaśniając, że Jakub ukazał kontrast pomiędzy świeckim rozumem a mądrością, która pochodzi od Boga. Świecki rozum prowadzi do niepokoju (zob. werset 16.) i kłótliwości (zob. werset 14.), podczas gdy mądrość „z góry” jest „czysta” i „pełna miłosierdzia” (werset 17.).

Złóż świadectwo o zasadach nauczanych podczas dzisiejszej lekcji.

Komentarz i tło historyczne

List Jakuba 3:2. „W mowie nie uchybia”

Starszy Jeffrey R. Holland z Kworum Dwunastu Apostołów ostrzegł przed niebezpieczeństwem związanym z mówieniem w sposób negatywny oraz przemówił na temat potrzeby mówienia w bardziej pozytywny sposób:

„Mówiąc o tym, przypuszczam, że jasne jest, że negatywne uwagi jakże często wynikają z negatywnego myślenia, także z negatywnej oceny nas samych. Widzimy nasze własne braki, mówimy — a przynajmniej myślimy — o sobie krytycznie, a po niedługim czasie w ten sam sposób postrzegamy wszystkich i wszystko. Żadnych promieni słońca, żadnych róż, żadnej obietnicy nadziei czy szczęścia. W krótkim czasie my i wszyscy wokół nas są nieszczęśliwi

[…]. Powinniśmy wypełniać wezwanie Zbawiciela — ‘Ufajcie’ [Ew. Mateusza 14:27; Ew. Marka 6:50; Ew. Jana 16:33]. (Zaprawdę, wydaje mi się, że jesteśmy bardziej winni łamania tego przykazania niż chyba jakiegokolwiek innego!) Mówcie z nadzieją. Dodawajcie otuchy, także sobie samym. Starajcie się bezustannie nie narzekać i nie jęczeć” („Język aniołów”, Ensign lub Liahona, maj 2007, str. 17–18).

List Jakuba 3:10. „Z tych samych ust wychodzi błogosławieństwo i przekleństwo”

Starszy Robert S. Wood, Siedemdziesiąty, nauczał na temat mocy, jaką mają nasze słowa, aby błogosławić zarówno nas, jak i bliźnich:

„Nasze słowa i to, co pokazujemy na zewnątrz, nie są neutralne, gdyż zarówno odzwierciedlają to, kim jesteśmy, jak i kształtują to, kim się stajemy […].

To, co mówimy i w jaki sposób siebie reprezentujemy, nie tylko zdradza to, kim jesteśmy wewnątrz, ale także kształtuje nas, ludzi dookoła oraz społeczność, w której żyjemy. Codziennie każdy z nas jest zaangażowany w przesłanianie światła lub przeganianie ciemności. Zostaliśmy powołani do zaproszenia światła i bycia światłem, do uświęcenia siebie i wzmocnienia innych […].

Kiedy mówimy i działamy, powinniśmy się zastanowić, czy nasze słowa i zachowanie zapraszają moce niebios do naszego życia oraz zapraszają bliźnich do przyjścia do Chrystusa. Powinniśmy traktować święte rzeczy z należytą czcią. Musimy wyeliminować z naszych rozmów to, co jest nieskromne i sprośne, to, co jest pełne przemocy i groźby, to, co poniża i co jest fałszywe. Apostoł Piotr napisał: ‘Lecz za przykładem świętego, który was powołał, sami też bądźcie świętymi we wszelkim postępowaniu waszym’ (I List Piotra 1:15). Słowo postępowanie odnosi się nie tylko do mowy, ale do całokształtu naszego zachowania” („The Tongue of Angels”, Ensign, listopad 1999, str. 83, 84).