Lekcja 58: Ew. Łukasza 23

Lekcja 58

Ew. Łukasza 23

Wprowadzenie

Zbawiciel stanął przed sądem zarówno u Poncjusza Piłata, jak i u Heroda Antypasa. Żaden z nich nie uznał Zbawiciela za winnego zarzutów, o jakie oskarżali Go Żydzi, a mimo to Piłat wydał Go na ukrzyżowanie. Jezus wybaczył rzymskim żołnierzom, którzy Go ukrzyżowali, i rozmawiał ze złoczyńcą, który wisiał na krzyżu obok Niego. Po śmierci Jezusa Józef z Arymatei złożył Jego ciało w grobie.

Propozycje dotyczące nauczania

Ew. Łukasza 23:1–25

Zbawiciel staje przed sądem u Piłata i u Heroda

Przed lekcją napisz na tablicy następujące pytania:

W jakiej sytuacji czuliście się pokrzywdzeni z powodu słów lub czynów innej osoby?

Jak zareagowaliście w tej sytuacji?

Rozpocznij zajęcia od poproszenia uczniów, aby zastanowili się nad pytaniami z tablicy.

Poproś ich, aby w trakcie studiowania Ew. Łukasza 23 wyszukali prawdy, która pomoże im dowiedzieć się, w jaki sposób powinni reagować, kiedy czują się pokrzywdzeni przez innych ludzi.

Przypomnij uczniom, że kiedy Jezus cierpiał w Getsemane, naczelni kapłani aresztowali Go i skazali na śmierć. Wyjaśnij, że od tamtego momentu aż do śmierci Jezus spotkał się z: Poncjuszem Piłatem, Herodem Antypasem, grupą wiernych kobiet, rzymskimi żołnierzami i dwoma złoczyńcami, którzy zostali ukrzyżowani po obu Jego bokach. Poncjusz Piłat był rzymskim władcą panującym na terytorium Judei, gdzie znajdowała się jej stolica Jerozolima; Herod Antypas (który kazał ściąć Jana Chrzciciela) panował z upoważnienia Rzymu na terenie Galilei i Perei (zob. Ew. Łukasza 3:1).

Podziel uczniów na pary i poproś ich, aby przeczytali w nich Ew. Łukasza 23:1–11 i wyszukali różnice w odpowiedziach, jakich Zbawiciel udzielił Poncjuszowi Piłatowi i Herodowi Antypasowi. Aby wyjaśnić im odpowiedź, jakiej Zbawiciel udzielił Piłatowi, przytocz Joseph Smith Translation, Mark 15:2 [Tłumaczenie Józefa Smitha, Ew. Marka 15:2]: „Odpowiadając mu, rzekł, Jestem tym, o którym mówisz”.

Poproś uczniów, żeby omówili z kolegą w parze odpowiedzi na następujące pytania:

Czym odpowiedzi, jakich Jezus udzielił Piłatowi, różniły się od tego, jak odpowiedział Herodowi?
Dlaczego Piłat mógł być zaskoczony odpowiedziami Zbawiciela?
Dlaczego Herod mógł być zawiedziony milczeniem Zbawiciela?

Podsumuj Ew. Łukasza 23:12–25, wyjaśniając, że ani Piłat, ani Herod nie uznali Jezusa za winnego, więc Piłat powiedział ludowi, że ukaże Jezusa i wypuści Go na wolność. Ludzie zakrzyknęli, żeby uwolnił im Barabasza i domagali się ukrzyżowania Jezusa. Piłat wypuścił Barabasza, a Jezusa wydał na ukrzyżowanie. (Uwaga: Historia opowiadająca o Jezusie stojącym przed Piłatem będzie bardziej szczegółowo omówiona w lekcji na temat Ew. Jana 18–19).

Ew. Łukasza 23:26–56

Jezus zostaje ukrzyżowany pomiędzy dwoma złoczyńcami

Podsumuj Ew. Łukasza 23:26–31, wyjaśniając, że spora grupa wiernych kobiet, które były z Nim od czasu Jego służby w Galilei, płakała, podążając za Jezusem w drodze na miejsce Jego ukrzyżowania. Jezus powiedział im, żeby nie płakały nad Nim, ale nad zbliżającym się zniszczeniem, które spadnie na Jerozolimę ze względu na to, że Żydzi odrzucili Swojego Króla.

Poproś jednego z uczniów, aby przeczytał na głos Ew. Łukasza 23:32–34. Wyjaśnij, że Joseph Smith Translation, Luke 23:34 [Tłumaczenie Józefa Smitha, Ew. Łukasza 23:34] brzmi: „Następnie Jezus powiedział: Ojcze, wybacz im, bo nie wiedzą, co czynią. (Mając na myśli żołnierzy, którzy Go ukrzyżowali), i rozdarli Jego szaty i rzucali o nie losy”. Pozostali uczniowie niech śledzą tekst w swoich pismach i wyszukają, co Zbawiciel uczynił, kiedy przybijano Go do krzyża.

Co Zbawiciel uczynił, kiedy przybijano Go do krzyża? (Możesz zaproponować uczniom, żeby zaznaczyli słowa Zbawiciela zapisane w wersecie 34.).
Dlaczego modlitwa Zbawiciela w tym momencie ma tak szczególny charakter?
Jakiej zasady możemy nauczyć się z przykładu Zbawiciela o tym, w jaki sposób powinniśmy reagować, kiedy ktoś nas krzywdzi? (Uczniowie mogą to inaczej ująć, ale upewnij się, że rozumieją następującą zasadę: Podążamy za przykładem Jezusa Chrystusa, dokonując wyboru, że będziemy wybaczać tym, którzy źle traktują).
Co to znaczy wybaczać?

Możesz wyjaśnić, że wybaczanie innym ludziom nie oznacza, że ci, którzy grzeszą przeciwko nam, nie powinni zostać pociągnięci do odpowiedzialności za swoje czyny. Nie znaczy to też, że my powinniśmy narażać się na sytuacje, w których ludzie mogą nas dalej krzywdzić. Wybaczenie oznacza raczej traktowanie z miłością tych, którzy nas skrzywdzili i nie żywienie wobec nich urazy ani złości (zob. Guide to the Scriptures, „Forgive”, strona internetowa: scriptures.lds.org).

Poproś uczniów, aby po cichu zastanowili się, czy jest w ich życiu ktoś, komu muszą wybaczyć. Przyznaj, że czasem wybaczenie może być trudne. Poproś jednego z uczniów o przeczytanie poniższej wypowiedzi Prezydenta Gordona B. Hinckleya. Pozostałych poproś, aby wsłuchali się w tekst i odpowiedzieli, co mogą zrobić, kiedy mają trudności z tym, by komuś przebaczyć.

„Jeśli jest pośród was ktoś, kto [ma z tym trudność], błagam go, aby prosił Boga o siłę, by mógł wybaczyć […]. Może nie będzie to łatwe i być może będzie wymagać czasu. Jeśli jednak będziecie szczerze o to zabiegać i będziecie się starać, tak się stanie” („Of You It Is Required to Forgive”, Ensign, czerwiec 1991, str. 5).

Co Prezydent Hinckley radził nam robić, kiedy mamy problem z wybaczeniem jakiejś osobie?
Jak, waszym zdaniem, modlitwa o siłę może nam pomóc wybaczyć?

Poproś uczniów, aby przypomnieli sobie sytuację, w której komuś wybaczyli. Poproś kilkoro uczniów, aby podzielili się swoimi doświadczeniami z resztą klasy. (Poproś ich, aby nie podawali klasie imion konkretnych osób i przypomnij im, żeby nie dzielili się niczym zbyt osobistym).

Zachęć uczniów, żeby naśladowali Jezusa Chrystusa i wybaczali tym, którzy ich krzywdzą. Poproś ich, aby modlili się o siłę i umiejętność, aby to zrobić.

Podsumuj Ew. Łukasza 23:35–38, wyjaśniając, że żydowscy władcy i rzymscy żołnierze szydzili ze Zbawiciela, gdy wisiał na krzyżu.

Pokaż ilustrację: Ukrzyżowanie (Album: Ewangelia w malarstwie [2009], nr 57; zob. także stronę internetową: LDS.org). Poproś jednego z uczniów, aby przeczytał na głos Ew. Łukasza 23:39–43, a pozostali niech śledzą tekst w swoich pismach i odszukają, jak traktowali Go złoczyńcy, którzy wisieli po obu stronach Zbawiciela.

W jaki sposób traktowali Zbawiciela złoczyńcy?
Co miał na myśli jeden ze złoczyńców, mówiąc: „Słuszną ponosimy karę za to, co uczyniliśmy” (werset 41.)?
Co Zbawiciel mu odpowiedział, kiedy ten poprosił Go, aby wspomniał na Niego w królestwie Bożym?

Aby wyjaśnić, co Zbawiciel miał na myśli, kiedy powiedział mu, że będzie z Nim w raju, poproś jednego z uczniów, aby przeczytał na głos następującą wypowiedź:

„W pismach świętych słowo raj używane jest w różnych znaczeniach. Po pierwsze, wskazuje na miejsce pokoju i szczęścia w świecie duchów po życiu śmiertelnym, zarezerwowane dla tych, którzy zostali ochrzczeni i pozostali wierni (zob. Alma 40:12; Moroni 10:34) […].

Słowo raj użyte w drugim znaczeniu występuje w opowieści Łukasza, opisującej Ukrzyżowanie Zbawiciela […]. Prorok Józef Smith wyjaśnił, że słowo to zostało tu błędnie przetłumaczone. W rzeczywistości Pan powiedział, że złoczyńca będzie z Nim w świecie duchów” (Oddani wierze: Leksykon ewangelii [2004], str. 137; zob. także History of the Church, 5:424–425).

Gdzie, według Proroka Józefa Smitha, miał znaleźć się ten złoczyńca po śmierci? (W świecie duchów [zob. Alma 40:11–14]).
Jakiej prawdy możemy dowiedzieć się ze słów Zbawiciela, że ten złoczyńca będzie z Nim w raju (Ew. Łukasza 23:43)? (Uczniowie mogą to inaczej ująć, ale upewnij się, że rozumieją następującą prawdę: Duchy wszystkich ludzi wchodzą w chwili śmierci do świata duchów).

Wyjaśnij, że inne pisma święte dokładniej wyjaśniają, co stało się ze złoczyńcą i podobnymi mu ludźmi w świecie duchów. Możesz zaproponować uczniom, aby na marginesie w swoich pismach świętych zapisali: Nauki i Przymierza 138:28–32 jako odsyłacz do fragmentu: Ew. Łukasza 23:43.

Wyjaśnij, że w rozdziale: Nauki i Przymierza 138 znajduje się objawienie dane Prezydentowi Josephowi F. Smithowi, w którym Zbawiciel objawił prawdy dotyczące świata duchów. Wyjaśniają nam one, co Zbawiciel miał na myśli, mówiąc: „Dzisiaj będziesz ze mną w raju” (Ew. Łukasza 23:43).

Poproś kilkoro uczniów, aby po kolei czytali na głos wersety: Nauki i Przymierza 138:11, 16, 18, 28–32. Pozostali niech śledzą tekst w swoich pismach i odszukają, co Zbawiciel uczynił, kiedy udał się do świata duchów.

Co Zbawiciel uczynił, kiedy udał się do świata duchów?
Dokąd, według wersetu 29., nie udał się Zbawiciel w świecie duchów?
W jakim celu Zbawiciel zorganizował Swoich prawych posłańców?
Jakiej prawdy możemy się nauczyć z tych wersetów? (Uczniowie mogą to inaczej ująć, ale powinni rozpoznać następującą prawdę: Pod kierownictwem Jezusa Chrystusa sprawiedliwi posłańcy nauczają ewangelii tych, którzy znajdują się w więzieniu duchów).

Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos poniższej wypowiedzi Brata Alaina A. Petiona, byłego Siedemdziesiątego Obszaru. Poproś resztę uczniów, aby wysłuchała, jaki wpływ mogła mieć wypowiedź Zbawiciela na ukrzyżowanego złoczyńcę.

„Zbawiciel miłościwie mu odpowiedział i dał mu nadzieję. Złoczyńca prawdopodobnie nie rozumiał, że będzie nauczany ewangelii w świecie duchów ani że będzie mu tam dana możliwość życia na sposób Boży w duchu (zob. I List Piotra 4:6; NiP 138:18–34). Zbawiciel prawdziwie troszczył się o złoczyńcę, który wisiał obok Niego na krzyżu. Z pewnością więc troszczy się o tych, którzy Go kochają i starają się przestrzegać Jego przykazań!” („Words of Jesus: On the Cross”, Ensign, czerwiec 2003, str. 34).

Jaką nadzieję dają nam słowa we fragmencie: NiP 138:29–32 względem wszystkich tych, którzy umarli bez wiedzy o ewangelii?

Wyjaśnij, że chociaż złoczyńca miał być nauczany ewangelii, to nie oznaczało to, że zostanie automatycznie zbawiony w królestwie Bożym.

Poproś jednego z uczniów, aby przeczytał na głos wersety: Nauki i Przymierza 138:58–59, a pozostałych, żeby śledzili tekst w swoich pismach i wyszukali, co złoczyńca i inni ludzie muszą uczynić w więzieniu duchów, żeby mogli zostać odkupieni.

Co złoczyńca i wszyscy inni ludzie znajdujący się w więzieniu duchów muszą uczynić, aby mogli zostać odkupieni?
Co się stanie z tymi duchami, które odpokutują i przyjmą dokonane w ich imieniu obrzędy świątynne? (Duchy, „co odpokutują, zostaną [zbawione] przez posłuszeństwo obrzędom [świątyni]”, zostaną oczyszczone przez Zadośćuczynienie i „otrzymają [swoją] nagrodę” [NiP 138:58–59]).
Co możemy robić, żeby pomóc duchom, które podobnie jak złoczyńca, muszą zostać odkupione? (Możemy uzupełniać historię rodziny i uczestniczyć w obrzędach świątynnych w zastępstwie zmarłych).

Podsumuj Ew. Łukasza 23:44–56, wyjaśniając, że Zbawiciel umarł na krzyżu po wypowiedzeniu słów: „Ojcze, w ręce twoje polecam ducha mego” (werset 46.). Następnie Józef z Arymatei owinął ciało Zbawiciela w prześcieradło i złożył je w grobie.

Na zakończenie złóż świadectwo o omówionych na lekcji prawdach.

Komentarz i tło historyczne

Ew. Łukasza 22:34. „Ojcze, odpuść im”

Prezydent Henry B. Eyring z Pierwszego Prezydium podał jeden z powodów, dla których my również powinniśmy wybaczać tym, którzy nas obrażają:

„Musimy wybaczać i nie chować urazy do tych, którzy nas obrazili. Postawa Zbawiciela na krzyżu jest dla nas przykładem: ‘Ojcze, odpuść im, bo nie wiedzą, co czynią’ Ew. Łukasza 23:34). Nie znamy serc tych, którzy nas obrażają” („That We May Be One”, Ensign, maj 1998, str. 68).

Kiedy Starszy David E. Sorensen służył jako członek Prezydium Siedemdziesiątych, nauczał, że wybaczając bliźnim, pozostawiamy za sobą przeszłość i zmierzamy ku przyszłości z wiarą i miłością:

„Kiedy ktoś skrzywdził nas lub tych, o których się troszczymy, cierpienie może wydawać się przytłaczające. Można czuć wtedy, że ból czy niesprawiedliwość dominują na świecie i że nie mamy innego wyboru, jak szukać zemsty. Lecz Chrystus, Książę Pokoju, naucza nas lepszego sposobu. Może trudno wybaczyć tym, którzy nas skrzywdzili, ale kiedy to zrobimy, otwieramy się na lepszą przyszłość. Nic nie będzie już więcej kontrolowało naszej drogi. Kiedy przebaczamy innym, uwalniamy się, aby wybrać, w jaki sposób chcemy przeżyć nasze życie. Przebaczenie oznacza, że problemy z przeszłości nie dyktują naszego przeznaczenia i możemy się skupić na przyszłości z miłością Bożą w naszych sercach” („Przebaczenie zmieni gorycz w miłość”, Ensign lub Liahona, maj 2003, str. 12).

Ew. Łukasza 23:7–12. „Lecz Ten nic mu nie odpowiedział”

Starszy James E. Talmage z Kworum Dwunastu Apostołów skomentował rozmowę Zbawiciela z Herodem:

„Herod począł wypytywać Więźnia, lecz Jezus milczał. Naczelni kapłani i uczeni w piśmie zaciekle rzucali oskarżenia, ale z ust Pana nie padło ani jedno słowo […]. O ile nam wiadomo, Herod jest […] jedyną istotą, która widziała Chrystusa twarzą w twarz i przemawiała do Niego, lecz nigdy nie usłyszała Jego głosu […]. Podstępnemu Herodowi zaoferował On jedynie wzgardliwą i królewską ciszę. Głęboko urażony Herod zamienił uwłaczające pytania na złośliwe poniżanie. Wraz z żołnierstwem swoim uczynił sobie z cierpiącego Chrystusa pośmiewisko, ‘sponiewierał go i wydrwił’; po czym z drwiną ‘[przybrał go] we wspaniałą szatę i odesłał z powrotem do Piłata’ [Ew. Łukasza 23:11]. Herod nie dopatrzył się w Jezusie niczego, za co mógłby Go potępić” (Jesus the Christ, wyd. 3. [1916], str. 636).

Ew. Łukasza 23:7–34. Reakcja Zbawiciela wobec tych, którzy Go krzywdzili

Starszy Robert D. Hales z Kworum Dwunastu Apostołów podzielił się następującymi przemyśleniami co do tego, w jaki sposób możemy naśladować Zbawiciela, kiedy inni ludzie nas krytykują i prześladują:

„Lecz kiedy odpowiadamy naszym oskarżycielom tak, jak czynił to Zbawiciel, nie tylko stajemy się bardziej podobni do Niego, ale zapraszamy ludzi, aby poczuli Jego miłość i by także za Nim podążyli.

Odpowiedź na sposób Chrystusowy nie może być spisana lub opierać się na jakimś wzorze. Zbawiciel odpowiadał różnie, zależnie od danej sytuacji. Kiedy stanął przed niegodziwym królem Herodem, milczał. Kiedy stanął przed Piłatem, złożył z mocą proste świadectwo o Swej boskości i celu. Gdy stanął przed sprzedawcami, którzy zbezcześcili świątynię, wykonał Swój boski obowiązek, by zachować i ochronić to, co jest święte. Podniesiony na krzyżu, wygłosił niezrównaną chrześcijańską odpowiedź: ‘Ojcze, odpuść im, bo nie wiedzą, co czynią’ Ew. Łukasza 23:34).

Niektórzy ludzie błędnie myślą, że odpowiedzi w formie milczenia, łagodności, wybaczenia, czy złożenia pokornego świadectwa są bierne lub za słabe. Lecz ‘[miłowanie] nieprzyjaciół i [modlenie się] za tych, którzy [nas] prześladują’ (Ew. Mateusza 5:44), wymaga wiary, siły, a przede wszystkim chrześcijańskiej odwagi” („Chrześcijańska odwaga: Cena bycia uczniem”, Ensign lub Liahona, listopad 2008, str. 72).

Ew. Łukasza 23:31. Zielone drzewo i suche drzewo

„‘Zielone drzewo’, o którym mowa w Ew. Łukasza 23:31, symbolizuje okres doczesnej posługi Jezusa Chrystusa. Wypowiedź Zbawiciela wskazuje na to, że jeśli ciemiężcy narodu żydowskiego byli w stanie dopuścić się tak złych czynów (zob. Ew. Łukasza 23:28–30) w okresie, w którym był wśród nich Jezus, to uczynią z narodem żydowskim jeszcze gorsze rzeczy, kiedy Go z nim nie będzie — okres ten symbolizuje ‘suche drzewo’. Joseph Smith Translation [Tłumaczenie Józefa Smitha] podaje dodatkowe informacje w tym wersecie (zob. Ew. Łukasza 23:31, przypis b w anglojęzycznym wydaniu pism świętych ŚwDO), które opisują zniszczenie, jakie będzie miało miejsce po śmierci Zbawiciela” (New Testament Student Manual [podręcznik Kościelnego Systemu Edukacji, 2014], str. 188).

Ew. Łukasza 23:46. „Ojcze, w ręce twoje polecam ducha mego”

Starszy Jeffrey R. Holland z Kworum Dwunastu Apostołów mówił o tym, jakie znaczenie miały ostatnie słowa Zbawiciela na krzyżu:

„Kiedy spłacona została każda najmniejsza cząstka, kiedy determinacja Jezusa, by pozostać wiernym, stała się oczywista i niezłomna, w końcu, miłosiernie ‘wykonało się’ [zob. Ew. Jana 19:30]. Wbrew wszystkim przeszkodom, bez niczyjej pomocy i wsparcia, Jezus z Nazaretu, żyjący Syn żyjącego Boga, przywrócił fizyczne życie tam, gdzie rządziła śmierć i sprowadził radosne, duchowe odkupienie w miejsce piekielnej ciemności i rozpaczy. Z wiarą w Boga, o którym wiedział, że jest blisko, mógł zwycięsko ogłosić: ‘Ojcze, w ręce twoje polecam ducha mego’ [Ew. Łukasza 23:46]” („Żaden nie był z Nim”, Ensign lub Liahona, maj 2009, str. 88).