មេរៀនទី ៤ ៖ ថ្ងៃទី ៤
គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១៤-១៦
បុព្វកថា
នៅថ្ងៃក្រោយៗមកទៀតក្នុងខែ ឧសភា ឆ្នាំ ១៨២៩ យ៉ូសែប ស៊្មីធ និង អូលីវើរ ខៅឌើរី បានជួបប្រទះនឹងការគំរាមគំហែងពីសំណាក់ពួកមនុស្សកំណាច កាលកំពុងបញ្ចប់ការបកប្រែព្រះគម្ពីរមរមន ។ ដើម្បីជួយពួកលោកឲ្យរួចផុតពីសេចក្ដីបៀតបៀននោះ ដាវីឌ វិតមើរ បានជួយពួកលោកឲ្យប្ដូរទីលំនៅពីភូមិហារម៉ូនី រដ្ឋផែនសិលវេញ៉ា ទៅផ្ទះរបស់គ្រួសារវិតមើរក្នុងភូមិហ្វាយែត រដ្ឋនូវយ៉ោក ។ គ្រួសារ វីតមើរ បានចាប់អារម្មណ៍យ៉ាងខ្លាំងទៅលើព្រឹត្តការណ៍ដែលបានបើកបង្ហាញអំពីការស្ដារឡើងវិញ។ យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ បានពិពណ៌នាអំពី ដេវីឌ វីតមើរ ចន វីតមើរ និង ពេត្រុស វីតមើរ ជុញ្ញ័រ ថាជា « មិត្ត និងជំនួយការដ៏មោះមុតបំផុត នៅក្នុងកិច្ចការ ហើយ… រំភើបដើម្បីដឹងអំពីកាតព្វកិច្ចរបស់ពួកគេម្នាក់ៗ » ( នៅក្នុង History of the Church ១:៤៩ ) ។ ព្យាការីបានអធិស្ឋាន ហើយបានទទួលព្រះបន្ទូលនៃព្រះអម្ចាស់ដែលប្រទានដល់ពួកបងប្អូនប្រុសទាំងបីនាក់នេះ ។
គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១៤
ព្រះអម្ចាស់ហៅ ដាវីឌ វិតមើរ ឲ្យជួយដល់កិច្ចការនៅថ្ងៃចុងក្រោយ
ដំណើរឿងខាងក្រោមនេះ ពិពណ៌នាពីព្រឹត្តិការណ៍ដ៏អស្ចារ្យដែលអនុញ្ញាតឲ្យ ដាវីឌ វិតមើរ ជួយដល់ អូលីវើរ ខៅឌើរី និង យ៉ូសែប ស៊្មីធ រត់គេចពីសេចក្ដីបៀតបៀនរបស់ពួកលោក ៖
ដាវីឌ វិតមើរ កំពុងតែសាបព្រោះដាំស្រូវសាលីក្នុងកសិដ្ឋានគ្រួសារមួយក្នុងភូមិវ៉តធើរលូ រដ្ឋនូវយ៉ោក ក្បែរភូមិហ្វាយែត ដែលកាលនោះគាត់ត្រូវបានស្នើឲ្យធ្វើដំណើរទៅភូមិហាម៉ូនី រដ្ឋផែនសិលវេញ៉ា ដើម្បីជួយ យ៉ូសែប ស៊្មីធ និង អូលីវើរ ខៅឌើរី ។ គាត់បានប្ដេជ្ញាចិត្តថានឹងធ្វើកិច្ចការនេះនៅបន្ទាប់ពីគាត់បង្ហើយការងារកសិដ្ឋានរបស់គាត់ ។ គាត់អាចភ្ជួររាស់ស្រែរបស់គាត់បានទាំងស្រុងក្នុងពេលមួយថ្ងៃ គឺពីព្រលឹមដល់ព្រលប់ ។ នៅថ្ងៃបន្ទាប់ គាត់បានហៀបនឹងចេញទៅដាក់ជីក្នុងស្រែ ហើយបងស្រីរបស់គាត់បានតំណាលប្រាប់អំពីមួយថ្ងៃមុនមានបុរសបីនាក់ដែលនាងបានឃើញកំពុងសាបព្រួសនៅវេលា « ហៀបនឹងថ្ងៃត្រង់ » ។ ខាងក្រោមនេះគឺជាដំណើរឿងរបស់ លូស៊ី ម៉ាក ស្ម៊ីធ អំពីព្រឹត្តិការណ៍ដ៏អស្ចារ្យនេះ ៖
« ដេវីឌ បានទៅចម្ការ ហើយបានឃើញថា គាត់មានការងារយ៉ាងច្រើនដែលត្រូវធ្វើការសម្រាប់រយៈពេលពីរថ្ងៃឯណោះ ។… រួចហើយគាត់បានចងសេះភ្ជាប់រនាស់ ហើយជំនួសឲ្យការបែកចែងចម្ការជារងៗ តាមដែលកសិករធ្លាប់ធ្វើ នោះគាត់បានទៅរាស់ជុំវិញចម្ការទាំងមូល គាត់បានបន្តរហួសថ្ងៃត្រង់ គាត់បានសម្រាកសម្រាប់អាហារពេលល្ងាច គាត់បានមើលជុំវិញ ហើយបានមានការភ្ញាក់ផ្អើលថា គាត់បានរាស់បានពាក់កណ្ដាលស្រែរួចទៅហើយ ។ បន្ទាប់ពីអាហារពេលល្ងាច គាត់បានទៅធ្វើដូចពីមុន ហើយដល់ល្ងាចឡើង គាត់បានបង្ហើយអស់ការងារ ដែលត្រូវធ្វើសម្រាប់រយៈពេលពីរថ្ងៃនោះ។
« ឪពុកគាត់ ពេលបានទៅចម្ការនៅល្ងាចនោះដែរ បានឃើញនូវអ្វីដែលបានធ្វើរួច ហើយគាត់បានស្រែកឡើងថា ‹ ច្បាស់ជាមានអំណាចពីស្ថានខ្ពស់ ជួយនៅក្នុងកិច្ចការនេះហើយ ហើយឪពុកគិតថា កូនត្រូវទៅរដ្ឋផែនសិលវេញ៉ាភ្លាម ពេលកូនបានបាចជីរួចរាល់ហើយនោះ ›។
« នាព្រឹកឡើង ដេវីឌ បានយកម៉ែត្រឈើមួយកាន់នឹងដៃ ហើយបានចេញទៅបាចជី ដែលគាត់បានទុកចោល កាលពីពីរថ្ងៃមុន គរទុកនៅជិតផ្ទះរបស់បងស្រីគាត់ ប៉ុន្តែពេលគាត់ទៅដល់ទីនោះ គាត់បានឃើញថា វាបានបាត់អស់រលីង ! រួចគាត់បានរត់ទៅរកបងស្រីរបស់គាត់ ហើយសួរគាត់ថា តើគាត់មានដឹងថាវាទៅណាទេ។ គាត់បាននិយាយដោយភ្ញាក់ផ្អើលថា ‹ ហេតុអ្វីមកសួរបងអញ្ជឹង? តើវាពុំត្រូវបានបាចកាលពីម្សិលមិញទេឬអី ? ›
ដេវីឌ បានឆ្លើយថា « ‹ ទេ តាមដែលខ្ញុំដឹងនោះ › ។
បងស្រីគាត់បានឆ្លើយថា « ‹ បងភ្ញាក់ផ្អើលនឹងរឿងនោះណាស់ ព្រោះក្មេងៗមករកបងកាលព្រឹកមិញ ហើយបានសុំអង្វរឲ្យបងចេញទៅមើល បុរសៗដែលបានបាចជីនៅក្នុងស្រែ ដោយនិយាយថា ពួកគេពុំធ្លាប់ឃើញនណា បាចជីលឿនដូច្នេះក្នុងជីវិតពួកគេនោះទេ។ បងបានទៅមើល ហើយបានឃើញបុរសបីនាក់នៅធ្វើការក្នុងស្រែ ដូចជាក្មេងបាននិយាយមែន ប៉ុន្តែបងស្មានថា ប្អូនបានជួលមនុស្សឲ្យមកជួយ ព្រោះប្អូនព្យាយាមចង់ធ្វើការនោះឲ្យហើយឆាប់នោះអី ខ្ញុំក៏បានទៅចូលក្នុងផ្ទះភ្លាមដោយពុំនិយាយអ្វីទៀតពីរឿងនោះ › ។
« ដាវីឌបានសាកសួរជាច្រើនដើម្បីដឹងរឿងដែលបានកើតឡើងនោះ ទាំងនៅក្នុងចំណោមសាច់ញាតិ និងអ្នកជិតខាងរបស់គាត់ ប៉ុន្តែគ្មាននរណាដឹងថាអ្នកណាបានធ្វើនោះទេ » ( History of Joseph Smith by His Mother, ed. Preston Nibley [ ឆ្នាំ ១៩៥៨ ] ទំព័រ ១៤៨–៤៩ ) ។
សូមស្រមៃថាអ្នកបានស្ថិតនៅក្នុងស្ថានភាពរបស់ ដាវីឌ វិតមើរ ។ តើអព្ភូតហេតុទាំងនេះអាចនឹងមានអានុភាពលើរូបអ្នកយ៉ាងដូចម្ដេច ?
បន្ទាប់ពី ដាវីឌ វិតមើរ បាននាំព្យាការី និង អូលីវើរ ខៅឌើរី ទៅដល់ភូមិហ្វាយែត រដ្ឋនូវយ៉ោក ព្រះអម្ចាស់បានមានព្រះបន្ទូលពីការលេចចេញមកនៃកិច្ចការរបស់ទ្រង់នៅថ្ងៃចុងក្រោយ និងពរជ័យដែលបានសន្យាដល់អស់អ្នកណាដែលរួមចំណែកក្នុងកិច្ចការនោះ ( សូមមើល គ. និង ស. ១៤:១–៥ ) ។ សូមអាន គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១៤:៦–៧ ដោយស្វែងរកអ្វីដែលព្រះអម្ចាស់បានណែនាំឲ្យដាវីឌធ្វើ និង អំណោយទានដែលគាត់នឹងទទួលបានមកវិញ ។ តើអំណោយទានអ្វីដែលព្រះអម្ចាស់បានសន្យាជាមួយគាត់ ? តើដេវីឌត្រូវធ្វើអ្វីដើម្បីទទួលបានពរជ័យនេះ ?
-
សូមឆ្លើយសំណួរខាងក្រោមនេះនៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក ៖
-
ជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ចមានន័យថា ការរស់នៅជានិរន្តរ៍ជាមួយក្រុមគ្រួសារក្នុងវត្តមានរបស់ព្រះ និង ការប្រែក្លាយដូចជាទ្រង់ ។ តើនិយមន័យនេះជួយអ្នកឲ្យយល់ពីមូលហេតុដែលជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច « គឺជាអំណោយទានដ៏មហិមាបំផុតនូវគ្រប់អំណោយទានទាំងឡាយនៃព្រះ » យ៉ាងដូចម្ដេច ?
-
តើការសន្យាអំពីជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច អាចបំផុសគំនិតឲ្យអ្នករក្សាព្រះបញ្ញត្តិទាំងឡាយរបស់ព្រះ ហើយកាន់ខ្ជាប់ដរាបដល់ចុងបំផុតយ៉ាងដូចម្ដេច ?
-
នៅក្នុង គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១៤:៧ ព្រះអម្ចាស់បានបង្រៀនអំពីគោលការណ៍មួយដ៏មានសារៈសំខាន់ ដែលអនុវត្តចំពោះយើងម្នាក់ៗថា ៖ ប្រសិនបើយើងរក្សាព្រះបញ្ញត្តិទាំងឡាយរបស់ព្រះ ហើយកាន់ខ្ជាប់ដរាបដល់ចុងបំផុត លំដាប់នោះយើងនឹងទទួលបានជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច ។ សូមគិតអំពីការសរសេរគោលការណ៍នេះនៅក្នុងព្រះគម្ពីររបស់អ្នក ឬ ក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក ។
ដើម្បីយល់គោលការណ៍នេះឲ្យបានកាន់តែច្បាស់ សូមពិចារណាថាការកាន់ខ្ជាប់ដរាបដល់ចុងបំផុតនៅក្នុងស្ថានភាពដូចខាងក្រោម អាចនឹងមានន័យយ៉ាងណា ៖
-
យុវជនម្នាក់ដែលទើបតែបានចូលសាសនាចក្រនាពេលថ្មីៗនេះ មានអារម្មណ៍ថាគាត់គ្មានមិត្តភក្ដិនៅក្នុងវួដរបស់គាត់ ។
-
យុវនារីម្នាក់មានជំងឺ ដែលតម្រូវឲ្យបន្តទទួលទានថ្នាំ និង មានការថែទាំផ្ទាល់ខ្លួនពីសំណាក់មនុស្សដទៃ ។
-
ឪពុកម្ដាយរបស់យុវជន ឬ យុវនារីម្នាក់ទើបតែលែងលះគ្នានាពេលថ្មីៗនេះ ហើយឪពុក ឬ ម្ដាយនោះមានម្នាក់ពុំសកម្មនៅក្នុងសាសនាចក្រ ។
-
យុវជន ឬ យុវនារីម្នាក់កំពុងពុះពារយ៉ាងខ្លាំងជាមួយនឹងការល្បួងដែលនាំទៅរកភាពញៀន ។
សូមអាន គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១៤:៨ ដើម្បីស្វែងយល់ពីពរជ័យមួយទៀតដែលព្រះអម្ចាស់បានមានព្រះបន្ទូលថា ដាវីឌ វិតមើរ នឹងទទួលបានផ្អែកទៅលើការគោរពប្រតិបត្តិរបស់គាត់ ។
មិនយូរប៉ុន្មានបន្ទាប់ពីបានទទួលវិវរណៈនេះ ដាវីឌ វិតមើរ បានក្លាយទៅជាសាក្សីមួយរូបក្នុងចំណោមសាក្សីទាំងបីរូបនៃព្រះគម្ពីរមរមន ។ គាត់បានឃើញទេវតាមរ៉ូណៃ និង ផ្ទាំងចំណារមាស ហើយគាត់បានឮព្រះសូរសៀងរបស់ព្រះ ថ្លែងទីបន្ទាល់អំពីភាពពេញលេញនៃបញ្ជីប្រវត្តិនោះ ។
-
គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១៥-១៦
ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបង្រៀន យ៉ូហាន និង ពេត្រុស វិតមើរ អំពីអ្វីដែលមានតម្លៃបំផុតចំពោះពួកគាត់
ដើម្បីសិក្សាអំពីវិវរណៈទាំងឡាយដែលត្រូវបានប្រទានឲ្យដល់ យ៉ូហាន និង ពេត្រុស វិតមើរ សូមអញ្ជើញសមាជិកគ្រួសារ ឬ មិត្តភក្តិម្នាក់អានខគម្ពីរមួយចំនួនជាមួយអ្នកប្រសិនបើអាចធ្វើទៅបាន ។ សូមអាន គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១៥:១ ដោយខ្លួនអ្នកផ្ទាល់ បន្ទាប់មក សូមឲ្យសមាជិកគ្រួសារ ឬ មិត្តភក្តិរបស់អ្នកអាន គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ១៦:១ ។ សូមអានផងដែរខទី ២–៦ នៃកណ្ឌទាំងពីរ ដោយឆ្លាស់គ្នាម្ដងម្នាក់រវាងខគម្ពីរទាំងនេះតាមរបៀបដូចគ្នានេះ ។ សូមកំណត់អំពីការណ៍ដែលខុសគ្នាអំពីវិវរណៈទាំងពីរនេះ ។
តើភាពខុសគ្នាតែមួយគត់ក្នុងការប្រើពាក្យនៃវិវរណៈទាំងពីរនេះគឺជាអ្វី ?
ដោយសារតែខទី ២–៦ ក្នុងវិវរណៈនេះមានលក្ខណៈដូចគ្នាសុទ្ធសាធ នោះវាហាក់ដូចជាព្រះអម្ចាស់អាចប្រទានវិវរណៈមួយ ហើយបានមានព្រះបន្ទូលទៅកាន់បុរសទាំងពីរនាក់ ។ តើយើងអាចរៀនអ្វីខ្លះចេញពីការពិតដែលថា ទ្រង់បានយកពេលមានព្រះបន្ទូលទៅកាន់ យ៉ូហាន និង ពេត្រុស ទាំងពីរនាក់ដោយផ្ទាល់រៀងៗខ្លួន ?
ពេលខ្លះ ព្រះអម្ចាស់អាចនឹងបើកសម្ដែងសារលិខិតតែមួយទៅកាន់បុគ្គលជាច្រើន គឺដោយសារតែពួកគេមានតម្រូវការ កាលៈទេសៈ ឬ បំណងប្រាថ្នាស្រដៀងគ្នា ។ ដើម្បីស្គាល់បំណងប្រាថ្នាដែលយ៉ូហាន និង ពេត្រុស វិតមើរ បានមានដូចគ្នានោះ សូមអាន គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១៥:៣–៤ និង គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ១៦:៣–៤ ម្ដងទៀត ។ តើ យ៉ូហាន និង ពេត្រុស វិតមើរ ទាំងពីរនាក់មានបំណងប្រាថ្នាដូចម្ដេច ?
ព្រះអម្ចាស់បានបង្រៀននៅក្នុងវិវរណៈទាំងនេះថា កិច្ចខិតខំរបស់យើងដើម្បីនាំមនុស្សដទៃឲ្យមករកព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ គឺមានតម្លៃបំផុតចំពោះយើង ។ នៅពេលអ្នកជួយនាំមនុស្សមកកាន់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ពួកគេក៏នឹងយល់ផងដែរថា ព្រះទ្រង់ជ្រាប ហើយមានព្រះទ័យស្រឡាញ់ពួកគេ ។
វិវរណៈទាំងនេះក៏បង្រៀនដូច្នេះដែរថា ព្រះទ្រង់ជ្រាបពីយើងម្នាក់ៗ ។ ទ្រង់ជ្រាបនូវអ្វីដែលល្អបំផុតសម្រាប់យើង ។
-
អែលឌើរ ដេវីឌ អេ បែដណា ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ បានផ្ដល់ជាគំរូនៃសេចក្ដីពិតដែលថា ព្រះទ្រង់ជ្រាបពីយើងម្នាក់ៗ ៖
« កាលលើកមុន ខ្ញុំបាននិយាយទៅកាន់អ្នកដឹកនាំបព្វជិតភាពម្នាក់ ដែលបានលើកទឹកចិត្តឲ្យទន្ទេញចាំឈ្មោះរបស់យុវវ័យទាំងអស់ដែលមានអាយុ ១៣ ទៅ ២១ ឆ្នាំ នៅក្នុងសេ្ដករបស់គាត់។ ការប្រើរូបថតដែលមិនដឹងខ្លួនរបស់យុវជន និងយុវនារី គាត់បានបង្កើតជាកាតបញ្ចាំង ដើម្បីគាត់អាចមើលពេលធ្វើដំណើរទៅធ្វើការ និងនៅពេលផ្សេងៗទៀត។ អ្នកដឹកនាំបព្វជិតភាពនេះ បានរៀនយ៉ាងឆាប់អំពីឈ្មោះរបស់យុវវ័យទាំងអស់។
« នៅយប់មួយ អ្នកដឹកនាំបព្វជិតភាពនោះ បានសុបិនអំពីយុវជនម្នាក់ដែលគាត់បានស្គាល់តែក្នុងរូបថត។ នៅក្នុងការសុបិននោះ គាត់បានឃើញយុវជននោះ ស្លៀកពាក់អាវពណ៌ស ហើយពាក់ស្លាកឈ្មោះអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនា។ យុវជននោះ កំពុងបង្រៀនដល់គ្រួសារមួយ ដោយមានដៃគូអង្គុយជិតគាត់។ យុវជននោះ កាន់ព្រះគម្ពីរមរមននៅក្នុងដៃគាត់ ហើយគាត់បានមើលទៅដូចជា គាត់កំពុងថ្លែងទីបន្ទាល់អំពីភាពពេញលេញនៃព្រះគម្ពីរ។ រួចហើយអ្នកដឹកនាំបព្វជិតភាពនោះបានភ្ញាក់ដឹងខ្លួនពីសុបិន។
« នៅក្នុងការជួបជុំបព្វជិតភាពមួយ អ្នកដឹកនាំរូបនោះបានទៅជួបនឹងយុវជន ដែលគាត់បានឃើញក្នុងសុបិន ហើយបានសុំនិយាយនឹងយុវជននោះរយៈពេលពីរបីនាទី ។ បន្ទាប់ពីការណែនាំសង្ខេបៗមក អ្នកដឹកនាំបានហៅយុវជននោះដោយឈ្មោះ ហើយបាននិយាយថា ៖ ‹ ខ្ញុំពុំមែនជាមនុស្សរវើរវាយទេ។ ខ្ញុំពុំដែលសុបិនឃើញសមាជិកនៅលីវណាម្នាក់ក្នុងស្ដេកនេះទេ ក្រៅពីអ្នក។ ខ្ញុំចង់ប្រាប់អ្នកអំពីសុបិនរបស់ខ្ញុំ រួចហើយខ្ញុំចង់ឲ្យអ្នកជួយខ្ញុំយល់អំពីអត្ថន័យរបស់វា ›។
« អ្នកដឹកនាំបព្វជិតភាពបានរៀបរាប់ប្រាប់ពីសុបិននោះ ហើយបានសួរដល់យុវជននោះ អំពីអត្ថន័យនៃសុបិន ។ យុវជនម្នាក់បានឆ្លើយតបទាំងអួលដើមកថា ‹ វាមានន័យថា ព្រះជ្រាបដឹងថាខ្ញុំជានរណា › ។ ការសន្ទនាបន្ទាប់ទៀត រវាងយុវជននេះ និងអ្នកដឹកនាំបព្វជិតភាព គឺមានអត្ថន័យបំផុត ហើយពួកគាត់បានយល់ព្រមដើម្បីជួប ហើយប្រឹក្សាជាមួយគ្នាពីមួយគ្រាទៅមួយគ្រា អំឡុងពេលជាច្រើនខែបន្តបន្ទាប់មក » (The Tender Mercies of the Lord » Ensignឬលីអាហូណាខែ ឧសភា ឆ្នាំ ២០០៥, ទំព័រ១០០)។
សូមពិចារណា ( ឬ ពិភាក្សាជាមួយមនុស្សដែលអ្នកបានអានជាមួយ ) អំពីមូលហេតុដែលវាអាចជាអត្ថប្រយោជន៍សម្រាប់យើងក្នុងការដឹងថា ព្រះទ្រង់ជ្រាបពីយើងម្នាក់ៗ ។
-
-
ខ្ញុំបានសិក្សា គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១៤-១៦ ហើយបានបញ្ចប់មេរៀននេះនៅ ( កាលបរិច្ឆេទ ) ។
សំណួរ គំនិត និង ការយល់ដឹងបន្ថែម ដែលខ្ញុំចង់ចែកចាយជាមួយគ្រូរបស់ខ្ញុំ ៖
កំណត់ចំណាំសម្រាប់កិច្ចការទី ២ ៖ របៀបមួយដែលអ្នកអាចថ្លែងពីគោលការណ៍ដែលមាននៅក្នុង គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ១៤:១១ គឺ ៖ បើយើងជួយដល់កិច្ចការរបស់ព្រះអម្ចាស់ដោយមានចិត្តស្មោះត្រង់ ខណៈនោះ ទ្រង់នឹងប្រទានពរដល់យើងខាងវិញ្ញាណ និង ខាងសាច់ឈាម ។