គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១២១:១១-៣៣

សេចក្ដីផ្ដើម

គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១២១ មាននូវផ្នែកនៃសំបុត្រដែល យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ បានសរសេរនៅក្នុងគុកលិបើធីទៅកាន់ពួកបរិសុទ្ធ ចុះថ្ងៃទី ២០ ខែ មិនា ឆ្នាំ ១៨៣៩ ។ គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១២១:១១-៣៣ មាននូវការពិពណ៌នារបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះអំពីការជំនុំជម្រះដែលនឹងកើតមានទៅលើមនុស្សទុច្ចរិត និងការសន្យារបស់ទ្រង់អំពីវិវរណៈទៅកាន់ពួកអ្នកក្លាហាន ។

គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១២១:១១-២៥

ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានពិពណ៌នាពីការជំនុំជម្រះដែលនឹងកើតមានដល់មនុស្សដែលបៀតបៀនពួកបរិសុទ្ធ

សូមនឹកស្រមៃថា មានព្រឹកមួយ នៅពេលអ្នកកំពុងចាកចេញពីផ្ទះ អ្នកបានកត់សម្គាល់ឃើញមានសេចក្ដីថ្លែងការណ៍បិតនៅខាងក្រៅទ្វារផ្ទះរបស់អ្នក ៖ « ត្រូវចាត់ទុកពួកមរមនជាសត្រូវ ហើយ ត្រូវលុបបំបាត់ពួកគេចោល » ។

តើអ្នកនឹងភ័យខ្លាចចាកចេញពីផ្ទះរបស់អ្នកដែរឬទេ ? តើអ្នកនឹងទៅរកជំនួយនៅកន្លែងណា ? តើអ្នកនឹងមានអារម្មណ៍បែបណា ប្រសិនបើអ្នកបានរកឃើញថា សេចក្ដីថ្លែងការណ៍នោះត្រូវបានធ្វើឡើងដោយមិត្តភក្ដិមួយចំនួនដែលអ្នកស្គាល់ពីមុន ?

ពីមុនព្យាការីយ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ត្រូវបានចាប់ដាក់គុក មិត្តរបស់លោកមួយចំនួនដែលពេលមួយស្មោះត្រង់នឹងលោកបានងាកមកប្រឆាំងនឹងលោកវិញ ។ នៅក្នុងចំណោមនោះ មានមិត្តពីរនាក់គឺ ថូម៉ាស ប៊ី ម៉ាស និង អួរសុន ហៃឌ ធ្លាប់ជាសមាជិកក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ ។ បុរសទាំងពីរនាក់នេះបានចុះហត្ថលេខាលើសំបុត្របញ្ជាក់ ( លិខិតថ្លែងសច្ចា ) ដោយចោទប្រកាន់ខុសថា យ៉ូសែប ស៊្មីធ និង សមាជិកសាសនាចក្រដទៃទៀតកំពុងរៀបផែនការបណ្ដេញមារសត្រូវរបស់ខ្លួនចេញដោយការដុត និង បំផ្លាញទ្រព្យសម្បត្តិរបស់ពួកគេ ។ សំបុត្របញ្ជាក់នេះបានធ្វើឲ្យអភិបាលរដ្ឋមិសសួរីចេញសេចក្ដីថ្លែងការណ៍មួយ ត្រូវបានគេស្គាល់ថាជាដីកាការសម្លាប់គ្មានសល់ ដោយប្រកាសថា ពួកមរមនទាំងអស់ត្រូវតែសម្លាប់ចោល ឬបណ្ដេញចេញពីរដ្ឋ ។ សេចក្ដីថ្លែងការណ៍ដែលអ្នកនឹកស្រមៃថាបានបិទនៅទ្វាររបស់អ្នកគឺជាពាក្យដកស្រង់ចេញពីដីកាការសម្លាប់គ្មានសល់នោះ (សូមមើល History of the Church ៣:១៧៥) ។

សូមចងចាំថា គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១២១-២៣ មាននូវផ្នែកនៃសំបុត្រដ៏បំផុសគំនិតដែលយ៉ូសែប ស្ម៊ីធ បានសរសេរនៅក្នុងគុកលិបើធីទៅកាន់ពួកបរិសុទ្ធ ចុះខែ មិនា ឆ្នាំ ១៨៣៩ ។ សូមអាន គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១២១:១១–១៧ដោយស្វែងរកអ្វីដែលព្យាការីរៀនពីព្រះអម្ចាស់ទាក់ទងនឹងអ្វីដែលនឹងកើតឡើងចំពោះអស់អ្នកដែលបានចោទប្រកាន់ពួកអ្នកបម្រើរបស់ព្រះអម្ចាស់អំពីអំពើរំលង ។

ប្រយោគដែលថា « សេចក្ដីសង្ឃឹមរបស់ពួកគេនឹត្រូវបានបែកខ្ទេចខ្ទី ហើយសេចក្ដីប្រាថ្នារបស់ពួកគេនឹងត្រូវបានរលាយបាត់ទៅ » ( គ. និង ស. ១២១:១១ ) គូសបញ្ជាក់ថា ពួកអ្នកដែលច្បាំងទាស់នឹងពួកអ្នកបម្រើរបស់ព្រះអម្ចាស់ នៅទីបំផុតនឹងបរាជ័យនៅក្នុងការគ្រោងទុករបស់ពួកគេ ។

សូមសិក្សា គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១២១:១៨–២២ដោយស្វែងរកលទ្ធផលបន្ថែមទៀតដែលនឹងកើតឡើងដល់ពួកអ្នកដែលចោទប្រកាន់ខុសឆ្គង ហើយច្បាំងទាស់នឹងពួកអ្នកបម្រើរបស់ព្រះអម្ចាស់ ។ ( នៅក្នុង ខ ១៩ប្រយោគដែលថា « បានកាត់ចេញពីពិធីបរិសុទ្ធទាំងឡាយនៃដំណាក់ [ របស់ព្រះអម្ចាស់ ] »គឺមានន័យថា ការបាត់បង់ ឬផ្ដាច់ចេញពីពរជ័យដែលទាក់ទងជាមួយនឹងពិធីបរិសុទ្ធនៃព្រះវិហារបរិសុទ្ធ) ។

សូមឆ្លើយសំណួរខាងក្រោមនេះនៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក ៖
1. នៅក្នុង ខ ១៣ និង ១៧ហេតុផលអ្វីខ្លះដែលព្រះអម្ចាស់បានលើកឡើងពីមូលហេតុដែលមនុស្សមួយចំនួនបានចោទប្រកាន់ពួកអ្នកបម្រើរបស់ទ្រង់ថាជាអ្នកប្រព្រឹត្តអំពើបាប ?
2. ស្របតាម ខ ១៩-២២តើមានគ្រោះថ្នាក់អ្វីខ្លះចំពោះការនិយាយខុសឆ្គងទាស់នឹងពួកអ្នកបម្រើរបស់ព្រះ ?

សេចក្ដីថ្លែងការណ៍ខុសដែលធ្វើឡើងដោយសមាជិកសាសនាចក្រដែលក្បត់សាសនា និងមនុស្សដទៃទៀត រួមផ្សំនឹងដីកាការសម្លាប់គ្មានសល់របស់អភិបាលរូបនោះ បានធ្វើឲ្យពួកមនុស្សកំណាចបង្កើនការបៀតបៀនរបស់ពួកគេទៅលើពួកបរិសុទ្ធនៅរដ្ឋមិសសួរី ។

ទិដ្ឋភាពមនុស្សកំណាច — ពួកមនុស្សកំណាចបានបំផ្លិចបំផ្លាញទ្រព្យសម្បត្តិរបស់សមាជិកសាសនាចក្រនៅរដ្ឋមិសសួរី ។

នៅពេលអ្នកអានរឿងដូចតទៅនេះ សូមគូសចំណាំនូវគំរូមួយចំនួនស្ដីពីរបៀបដែលពួកបរិសុទ្ធត្រូវបានរងនូវអំពើអយុត្តិធម៌ ៖

នៅថ្ងៃទី ៣០ ខែ តុលា ឆ្នាំ ១៨៣៨ គឺបីថ្ងៃបន្ទាប់ការចេញដីកាការសម្លាប់គ្មានសល់នោះមក មានបុរសប្រមាណជា ២៤០ នាក់បានធ្វើដំណើរទៅកាន់ទីតាំងលំនៅមួយរបស់ពួកមរមននៅត្រង់កន្លែងដែលហៅថា ហនស៍ មិល (ឬហោនស៍ មិល) ។ ពួកស្ត្រី និង ពួកក្មេងៗបានរត់ចូលទៅក្នុងព្រៃ ខណៈដែលបុរសៗខំការពារនៅហាងជាងដែក ។ ថ្នាក់ដឹកនាំម្នាក់របស់ពួកបរិសុទ្ធ គឺដេវីឌ អេវ៉ានស៍ បានគ្រវីមួករបស់គាត់ ហើយស្រែកសុំសន្តិភាព ។ សំឡេងកាំភ្លើងរាប់រយបានឆ្លើយតបនឹងការសុំរបស់គាត់ ភាគច្រើនបាញ់តម្រង់ទៅហាងជាងដែកនោះ ។ ពួកមនុស្សកំណាចនោះបានលើកកាំភ្លើងបាញ់ដោយគ្មានក្ដីមេត្តាទៅលើមនុស្សគ្រប់គ្នាដែលពួកគេឃើញ រួមទាំងស្ត្រី បុរសចំណាស់ និងកុមារផងដែរ ។ អាមេនដា ស្ម៊ីធ បានឆក់កូនស្រីតូចពីរនាក់របស់ខ្លួន ហើយបានរត់ទៅជាមួយម៉ារី ស្តេដវេល កាត់ទឹកតាមផ្លូវដើរ ។ អាមេនដា បាននៅចាំថា « ប៉ុន្តែទោះជាយើងជាមនុស្សស្រីដែលមានកូនតូចៗ ដែលខំរត់គេចឲ្យរួចជីវិតក្ដី ក៏ពួកមនុស្សកំណាចទាំងនោះតាមសម្លាប់យើងពីភូមិមួយទៅភូមិមួយដែរ » (នៅក្នុង Andrew Jenson « Amanda Smith » The Historical Record ខែកក្កដា ឆ្នាំ ១៨៨៦ ទំព័រ ៨៤) ។

ក្រុមមនុស្សកំណាចបានចូលក្នុងហាងជាងដែកនោះ ហើយបានរកឃើញក្មេងប្រុសម្នាក់អាយុ ១០ ឆ្នាំ ឈ្មោះ សាដាស់ ស្ម៊ីធ ជាកូនប្រុសរបស់អាមេនដា ស្ម៊ីធ ហើយបានសម្លាប់វា កាលវាកំពុងលាក់ខ្លួននៅក្រោមស្នប់របស់ជាងដែក ។ ក្រោយមកបុរសនោះបានពន្យល់ថា « [កូនចៃ] នឹងក្លាយជាចៃ ហើយប្រសិនបើវានៅរស់វានឹងក្លាយជាពួកមរមន » ( នៅក្នុង Jenson « Haun’s Mill Massacre » Historical Record ខែ ធ្នូ ឆ្នាំ ១៨៨៨ ទំព័រ ៦៧៣, សូមមើលផងដែរ B. H. Roberts, A Comprehensive History of the Church, ១:៤៨២) ។ អាលម៉ា ស្ម៊ីធ ជាប្អូនប្រុសរបស់សាដាស់ អាយុប្រាំពីរឆ្នាំ បានឃើញការស្លាប់របស់ឪពុក និង បងប្រុសខ្លួន ហើយត្រូវគេបាញ់ចំត្រគាក ។ ក្រុមមនុស្សកំណាចរកវាមិនឃើញឡើយ ហើយក្រោយមកត្រូវបានជាសះស្បើយយ៉ាងអព្ភូតហេតុតាមរយៈការអធិស្ឋាន និង សេចក្ដីជំនឿ ។ ទោះបីជាមានបុរសពីរបីនាក់នៅជាមួយនឹងពួកស្ត្រី និងក្មេងៗរត់គេចខ្លួនឆ្លងកាត់ទន្លេចូលទៅជ្រលងភ្នំក្ដី ក៏យ៉ាងហោចណាស់មានមនុស្សចំនួន ១៧ នាក់ត្រូវបានគេសម្លាប់ ហើយប្រហែលជា ១៣ នាក់ត្រូវរងរបួស ។ ( សូមមើល Church History in the Fulness of Times Student Manual ការបោះពុម្ពលើកទី២ [ Church Educational System manual ឆ្នាំ ២០០៣ ] ទំព័រ ២០១, ២០៣–៤; សូមមើលផងដែរ History of the Church៣:១៨៣–៨៦ ) ។

គ្មាននរណាម្នាក់នៅក្នុងក្រុមមនុស្សកំណាចឃោរឃៅទាំងនេះត្រូវបានទៅតុលាការរដ្ឋមិសសួរី ឬរដ្ឋអំណាចដើម្បីកាត់ទោសចំពោះឧក្រិដ្ឋកម្មរបស់ពួកគេឡើយ ។

តើអ្នកមានអារម្មណ៍យ៉ាងណាដែរ ប្រសិនបើអ្នកជួបនឹងភាពសាហាវឃោរឃៅទាំងនេះ ? តើអ្នកមានអារម្មណ៍បែបណាដែរ នៅពេលអ្នកបានដឹងថា ពួកអ្នកដែលវាយប្រហារមកលើអ្នកនឹងមិនបានឲ្យទទួលខុសត្រូវចំពោះទង្វើរបស់ពួកគេនោះ ?

សូមអាន គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១២១:២៣–២៥ដោយស្វែងរកប្រយោគដែលគូសបញ្ជាក់ថា ព្រះនឹងធ្វើឲ្យមារសត្រូវរបស់ពួកបរិសុទ្ធទទួលខុសត្រូវចំពោះទង្វើរបស់ពួកគេ ។ ( យើងមិនដឹងពីពេលវេលាដែលការកាត់សេចក្ដីនេះនឹងកើតមានចំពោះពួកមារសត្រូវរបស់ពួកបរិសុទ្ធឡើយ ។ ផលខ្លះអាចនឹងមិនកើតឡើងក្នុងជីវិតនេះ ប៉ុន្តែរហូតដល់ជីវិតក្រោយ ) ។

សូមបំពេញសេចក្ដីថ្លែងការណ៍អំពីសេចក្ដីពិតដូចតទៅនេះ ដោយផ្អែកទៅលើអ្វីដែលអ្នកបានរៀននៅក្នុង ខ ២៤-២៥ ។

ព្រះអម្ចាស់ និង រាល់កិច្ចការរបស់យើង ។
ពួកអ្នកដែលប្រឆាំងទាស់នឹងព្រះអម្ចាស់ និង រាស្ត្ររបស់ទ្រង់នឹងទទួលបាន នៅពេលកំណត់របស់ទ្រង់ ។

សូមគិតពីពេលដែលអ្នកធ្លាប់ឃើញមនុស្សធ្វើខុស ហើយខំគេចពីផលកម្ម ។ នៅក្នុងកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក សូមឆ្លើយសំណួរដូចតទៅនេះ ៖ តើគោលការណ៍ដែលអ្នកបានរកឃើញនៅក្នុង គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១២១:២៤–២៥ ទាក់ទងនឹងស្ថានភាពសព្វថ្ងៃបែបណាខ្លះ នៅពេលមនុស្សហាក់ដូចជារត់គេចពីលទ្ធផលនៃកំហុសរបស់ពួកគេនោះ ?

គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១២១:២៦-៣៣

ព្រះសន្យានឹងបើកសម្ដែងសេចក្ដីពិតដ៏អស់កល្បតាមរយៈព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ

ទិដ្ឋភាពខាងក្នុងនៃគុកលិបើធី — ជាន់ខាងក្រោយនៃគុកលិបើធី

សូមអាន គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១២១:២៦ដោយរកមើលសេចក្ដីពិតមួយដែលព្យាការីយ៉ូសែបស្ម៊ីធ បានកត់ត្រា កាលលោកជាប់ឃុំនៅក្នុងគុកលិបើធី ។

សូមប្រើអ្វីដែលអ្នករៀននៅក្នុង ខ ២៦ ដើម្បីបំពេញឃ្លាដូចតទៅនេះ ៖ ព្រះនឹង តាម រយៈ។

នៅពេលអ្នកពិចារណាពីរបៀបដែលសេចក្ដីពិតនេះអាចមានទំនាក់ទំនងនឹងអ្នក នៅពេលអ្នកជួបការលំបាកនានា សូមសញ្ជឹងគិតពីសេចក្ដីថ្លែងការណ៍របស់អែលឌើរ ជែហ្វ្រី អ័រ ហូឡិន ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ ៖ « អ្នកអាចមានបទពិសោធន៍ដ៏ពិសិដ្ឋអស្ចារ្យ និងប្រកបដោយវិវរណៈជាមួយនឹងព្រះអម្ចាស់ នៅក្នុងបទពិសោធន៍ដ៏ជូរចត់បំផុតនៃជីវិតរបស់អ្នក—នៅក្នុងបរិយាកាសដ៏អាក្រក់បំផុត កាលកំពុងស៊ូទ្រាំនឹងភាពអយុត្តិធម៌ដ៏ឈឺចាប់បំផុត ពេលកំពុងជួបនឹងភាពមិនទៀងទាត់ និងសេចក្ដីទំនាស់ដែលពិបាកពុះពារបំផុតដែលធ្លាប់ជួប » ( « Lessons from Liberty Jail » [ Brigham Young University fireside ថ្ងៃទី ៧ ខែ កញ្ញា ឆ្នាំ ២០០៨ ] ទំព័រ ៤, speeches.byu.edu) ។

ដំណើររឿងតទៅនេះរបស់លូស៊ី ម៉ាក ស្ម៊ីធ ផ្ដល់នូវគំរូមួយអំពីរបៀបដែលព្រះអាចបើកសម្ដែងចំណេះដឹងដល់យើងតាមរយៈព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ។ នៅពេលអ្នកអានដំណើររឿងនេះ សូមកត់សម្គាល់ពីរបៀបដែលចំណេះដឹងដែលគាត់បានទទួលតាមរយៈព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបានលួងលោមគាត់អំពីការជាប់ឃុំឃាំងនៃកូនប្រុសរបស់គាត់ក្នុងគុកលិបើធី បន្ទាប់ពីយ៉ូសែប ហៃរុមត្រូវបានចាប់ខ្លួនជាអ្នកទោស ហើយគំរាមសម្លាប់ ។

« ផ្ទះរបស់យើងបានពោរពេញដោយការកាន់ទុក្ខ ការទួញយំ និង សេចក្ដីវេទនាអស់មួយរយៈពេល ប៉ុន្តែនៅកណ្ដាលនៃទុក្ខព្រួយរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំបានរកឃើញការលួងលោមចិត្តដែលលើសលុបជាងការលួងលោមខាងលោកិយទាំងអស់ទៅទៀត ។ ខ្ញុំបានពោរពេញដោយព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះ ហើយបានទទួលចំណេះដឹងដូចតទៅនេះតាមរយៈអំណោយទាននៃការព្យាករ ៖ ‹ ចូរឲ្យដួងចិត្តអ្នកទទួលបានការលួងលោមទាក់ទងនឹងរឿងកូនៗរបស់អ្នក មារសត្រូវរបស់ពួកគេនឹងមិនបៀតបៀនពួកគេឡើយ… ។ ការណ៍នេះបានធ្វើឲ្យចិត្តខ្ញុំធូរស្បើយ ហើយខ្ញុំរៀបចំខ្លួនជួបនឹងកូនៗរបស់ខ្ញុំ ។ ខ្ញុំបានប្រាប់ពួកគេពីអ្វីដែលបានបើកសម្ដែងមកខ្ញុំ ដែលវាបានលួងលោមចិត្តពួកគេយ៉ាងមហិមា » ( History of Joseph Smith by His Motherកែសម្រួលដោយ Preston Nibley [ ឆ្នាំ ១៩៥៨ ] ទំព័រ ២៩១ ) ។

សូមឆ្លើយសំណួរមួយ ឬ សំណួរទាំងពីរខាងក្រោមនេះ នៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក ៖
1. តើការទទួលបានចំណេះដឹងតាមរយៈព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធអាចជួយអ្នក នៅពេលអ្នកជួបរឿងលំបាកៗបានដោយរបៀបណា ?
2. តើអ្នកធ្លាប់ទទួលបានចំណេះដឹងតាមរយៈព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធដែលបានជួយអ្នកឲ្យឆ្លងកាត់គ្រាលំបាកនៅពេលណាដែរ ?

នៅក្នុង គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១២១:២៦–៣៣ព្រះអម្ចាស់បានសន្យានឹងបើកសម្ដែងចំណេះដឹងដែល « ពុំទាន់បានបើកសម្ដែងប្រាប់ចាប់តាំងពីកំណើតលោកិយ » ( គ. និង ស. ១២១:២៦ ) និងប្រទានពរជ័យដ៏រុងរឿងដល់អស់អ្នកដែល « ស៊ូទ្រាំដោយក្លាហានដើម្បីដំណឹងល្អនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ » ( គ. និង ស. ១២១:២៩ ) ។

នៅក្នុង គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១២១:៣៣ព្យាការីយ៉ូសែប ស្ម៊ីធ បានប្រើការប្រៀបធៀបដើម្បីជួយពួកបរិសុទ្ធឲ្យយល់ដឹងថា ព្រះអម្ចាស់មានមហិទ្ធិឫទ្ធិជាងអស់អ្នកកំពុងបៀតបៀនពួកបរិសុទ្ធ និងកំពុងចង់បញ្ឈប់កិច្ចការរបស់ព្រះ ។

សូមអាន ខទី ៣៣ដោយស្វែងរកការប្រៀបធៀបដែលយ៉ូសែប ស្ម៊ីធ បានធ្វើ ដើម្បីចង្អុលបង្ហាញពីព្រះចេស្ដានៃព្រះ ។ ទន្លេមិសសួរីគឺជាទន្លេមួយដ៏ធំល្វឹងល្វើយដែលពួកបរិសុទ្ធកាលសម័យមុនបានរស់នៅក្បែរនោះ ហើយស្គាល់ ។

តើវាមានប្រសិទ្ធិភាពប៉ុណ្ណា ដែលមនុស្សម្នាក់នឹងបញ្ឈប់ទិសដៅចរន្តទឹកហូរនៃទន្លេមួយដ៏ធំល្វឹងល្វើយដោយប្រើតែដៃម្ខាងនោះ ? តើអ្នកគិតថាព្រះអម្ចាស់កំពុងបង្រៀនអ្វីខ្លះដល់ព្យាការីអំពីវិវរណៈដែលទ្រង់នឹងបើកសម្ដែង ?

គោលលទ្ធិមួយដែលយើងរៀននៅក្នុង គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១២១:៣៣ គឺថា គ្មានអ្វីអាចបញ្ឈប់កិច្ចការរបស់ព្រះអម្ចាស់មិនឲ្យឆ្ពោះទៅមុខបានឡើយ ។

សូមឆ្លើយសំណួរដូចតទៅនេះដាក់នៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក ៖ តើអ្នកមានអារម្មណ៍បែបណា ដោយដឹងថាកិច្ចការរបស់ព្រះអម្ចាស់នឹងបន្តមិនថាមានសេចក្ដីទំនាស់បែបណានោះ ?
សូមសរសេរឃ្លាខាងក្រោមនេះ ពីខាងក្រោមកិច្ចការថ្ងៃនេះនៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក ៖

ខ្ញុំបានសិក្សា គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១២១:១១-៣៣ ហើយបានបញ្ចប់មេរៀននេះនៅ ( កាលបរិច្ឆេទ ) ។

សំណួរ គំនិត និង ការយល់ដឹងបន្ថែម ដែលខ្ញុំចង់ចែកចាយជាមួយគ្រូរបស់ខ្ញុំ ៖