មេរៀនទី ៣០ ៖ ថ្ងៃទី ២ ការចាកចេញពីទីក្រុង ណៅវូ ការធ្វើដំណើរឆ្លងកាត់រដ្ឋ អៃអូវ៉ា គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១៣៦:១–១៨

មេរៀនទី ៣០ ៖ ថ្ងៃទី ២

មេរៀនទី ៣០ ៖ ថ្ងៃទី ២ ការចាកចេញពីទីក្រុង ណៅវូ ការធ្វើដំណើរឆ្លងកាត់រដ្ឋ អៃអូវ៉ា គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១៣៦:១–១៨

បុព្វកថា

បន្ទាប់ពីព្យាការី យ៉ូសែប ស៊្មីធ ត្រូវគេធ្វើទុក្ករកម្ម នោះកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ នៅក្រោមការដឹកនាំរបស់ ព្រិកហាំ យ៉ង់ ប្រធានកូរ៉ុមនៃពួកដប់ពីរនាក់ បានដឹកនាំសាសនាចក្រ ហើយបន្ដធ្វើកិច្ចការរបស់ព្រះអម្ចាស់ ។ ពួកលោកបានលើកទឹកចិត្តពួកបរិសុទ្ធឲ្យបញ្ចប់ការសាងសង់ព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ហើយផ្លាស់ទីលំនៅទៅកាន់ភាគខាងលិច ។

ពួកបរិសុទ្ធបានធ្វើការដោយឧស្សាហ៍ព្យាយាម ដើម្បីទទួលពរជ័យនៃព្រះវិហារបរិសុទ្ធ

សូមគិតអំពីគ្រាមួយ ដែលអ្នកបានធ្វើអ្វីមួយដ៏លំបាក ដោយសារតែអ្នកបានដឹងថា លទ្ធផលនឹងមានតម្លៃក្នុងការខិតខំនោះ ។

កិច្ចការដ៏លំបាកដែលពួកបរិសុទ្ធត្រូវបានបង្គាប់ឲ្យធ្វើបន្ទាប់ពីមរណភាពរបស់ព្យាការី យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ គឺត្រូវបញ្ចប់ការសាងសង់ព្រះវិហារបរិសុទ្ធទីក្រុង ណៅវូ ។ វាត្រូវការពលិកម្មដ៏ធំពីសំណាក់ពួកបរិសុទ្ធ ដើម្បីសាងសង់ព្រះវិហារបរិសុទ្ធទីក្រុង ណៅវូ ។ នៅពេលអ្នកអានកថាខណ្ឌខាងក្រោមនេះ សូមគូសបន្ទាត់ពីក្រោមពលិកម្មទាំងឡាយ ដែលពួកបរិសុទ្ធបានធ្វើ ដើម្បីសាងសង់ព្រះវិហារបរិសុទ្ធទីមួយនៅទីក្រុង ណៅវូ ។

នៅក្នុងសន្និសីទទូទៅខែ តុលា ឆ្នាំ ១៨៤៤ ប្រធាន ព្រិកហាំ យ៉ង់ បានសុំឲ្យពួកបរិសុទ្ធថ្វាយដង្វាយមួយភាគក្នុងដប់ និង ដង្វាយផ្សេងៗរបស់ពួកគេ ដើម្បីសាងសង់ព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ។ ក្នុងការឆ្លើយតប សមាជិកសមាគមសង្គ្រោះម្នាក់ៗ បានបរិច្ចាគប្រាក់មួយសេនរាល់សប្ដាហ៍ ដើម្បីផ្គត់ផ្គង់ដល់ការសាងសង់ ។ បុរសជាច្រើនបានថ្វាយដង្វាយមួយភាគដប់ជាពេលវេលារបស់ខ្លួន ដោយធ្វើការសាងសង់ព្រះវិហារបរិសុទ្ធមួយថ្ងៃក្នុងរយៈពេលដប់ថ្ងៃម្តង ។ អ្នកផ្សេងទៀតបានថ្វាយច្រើនជាងមួយភាគក្នុងដប់ទៅតាមមធ្យោបាយរបស់ពួកគេផ្ទាល់ ។ យ៉ូសែប តូរ៉ុនតូ បានប្រគល់មាសគិតជាទឹកប្រាក់ស្មើនឹងចំនួន ២៥០០ ដុល្លារ ឲ្យ ព្រិកហាំ យ៉ង់ ហើយបាននិយាយថា គាត់ចង់ថ្វាយអ្វីៗទាំងអស់ដែលគាត់មាន ដើម្បីស្ថាបនានគរនៃព្រះ ។

តើអ្នកគិតថា ហេតុអ្វីបានជាពួកបរិសុទ្ធស្ម័គ្រចិត្តលះបង់យ៉ាងច្រើន ដើម្បីសាងសង់ព្រះវិហារបរិសុទ្ធយ៉ាងដូច្នេះ ?

ទោះជាពួកបរិសុទ្ធបានលះបង់ដើម្បីសាងសង់ព្រះវិហារបរិសុទ្ធទីកុ្រង ណៅវូ យ៉ាងណាក្ដី ក៏សេចក្ដីបៀតបៀនបានបង្កឲ្យមានការលំបាកដល់ការបញ្ចប់ការសាងសង់ដែរ ។ ខ្មាំងសត្រូវជាច្រើនរបស់សាសនាចក្របានគិតថា នៅពេលព្យាការី យ៉ូសែប ស៊្មីធ ត្រូវគេសម្លាប់ហើយ នោះសាសនាចក្រនឹងដួលរលំ ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ នៅពេលសមាជិកសាសនាចក្របន្ដមានចិត្តស្មោះត្រង់ ហើយសាសនាចក្របន្តរីកចម្រើន នោះពួកខ្មាំងសត្រូវនៃសាសនាចក្របានពង្រឹងការខិតខំរបស់ពួកគេដើម្បីបណ្ដេញពួកបរិសុទ្ធចេញពីរដ្ឋ អិលលីណោយ ។

នៅពេលអ្នកអានកថាខណ្ឌខាងក្រោមនេះ សូមស្វែងរកអ្វីដែលពួកខ្មាំងសត្រូវនៃសាសនាចក្របានធ្វើ ដើម្បីព្យាយាមបំផ្លាញសាសនាចក្រចោល ៖

ក្នុងខែ កញ្ញា ឆ្នាំ ១៨៤៤ វរសេនីឯក លេវី វិលលាម ជាមនុស្សម្នាក់ក្នុងចំណោមអ្នកទាំងនោះ ដែលបានធ្វើឃាត យ៉ូសែប និង ហៃរុម ស្ម៊ីធ បានរៀបចំបង្កើតក្រុមកងទ័ពមួយដ៏ធំដើម្បីបង្ខំពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយឲ្យចេញពីរដ្ឋ អិលលីណោយ ។ វាត្រូវបានផ្សព្វផ្សាយថា « ឆ្កែចចកដ៏ធំប្រមាញ់នៅក្នុងឃុំ ហែនខក » ( David E. Miller and Della S. Miller,Nauvoo: The City of Joseph [ ឆ្នាំ ១៩៧៤ ] ទំព័រ ១៨៦ ) ។ ពេលបានឮអំពីដំណឹងនេះ លោកអភិបាល ថូម៉ាស ហ្វត នៃរដ្ឋ អិលលីណោយ បានបញ្ជូនឧត្តមសេនី ចន ហាឌីន ដែលជាកងទ័ពរដ្ឋឲ្យទៅកាន់ឃុំនោះ ដើម្បីរក្សាភាពស្ងប់ស្ងៀម ។

មួយឆ្នាំក្រោយមក នៅខែកញ្ញា ឆ្នាំ ១៨៤៥ វរសេនីឯក វិលលាម បានដឹកនាំក្រុមមនុស្សអាក្រក់មួយក្រុមដែលមានមនុស្ស ៣០០ នាក់ ទៅវាយប្រហារដល់ជម្រករបស់ពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយនៅតំបន់ជាយៗ ដោយការដុតផ្ទះជាច្រើនខ្នង និងដុតអគារកសិដ្ឋាន រោងកិនស្រូវ និងស្រូវអង្ករអស់ជាច្រើន ។ នៅពាក់កណ្ដាលខែកញ្ញា ប្រធាន ព្រិកហាំ យ៉ង់ បានស្វែងរកអ្នកស្ម័គ្រចិត្តដើម្បីទៅជួយសង្គ្រោះពួកបរិសុទ្ធទាំងនោះ ។ ពួកបរិសុទ្ធនៅទីក្រុង ណៅវូ បានត្រៀមរទេះសេះចំនួន ១៣៤ រទេះ ដើម្បីដឹកក្រុមគ្រួសារដែលរស់នៅតំបន់ឆ្ងាយៗមកទីក្រុង ណៅវូ តាំងទីលំនៅដោយសុវត្ថិភាព ។

តើការវាយប្រហារទាំងនេះ បានធ្វើឲ្យវាមានការលំបាកដើម្បីបន្ដធ្វើការសាងសង់ព្រះវិហារបរិសុទ្ធយ៉ាងដូចម្ដេច ?

មានប្រជាជនជាច្រើនដែលរស់នៅរដ្ឋ អិលលីណោយ បានភ័យខ្លាចថា វត្តមានរបស់ពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយ អាចនាំឲ្យកើតមានសង្គ្រាមស៊ីវិល ។ ពួកគេបានសុំឲ្យពួកបរិសុទ្ធចាកចេញពីរដ្ឋ ។ នៅថ្ងៃទី ២៤ ខែ កញ្ញា ឆ្នាំ ១៨៤៥ កូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ បានសន្យាថា សាសនាចក្រនឹងចាកចេញនៅនិទារឃរដូវក្រោយ ។

សូមពិចារណាអំពីមូលហេតុដែលការសម្រេចចិត្តចាកចេញពីរដ្ឋ អិលលីណោយ អាចមានការលំបាកក្នុងការធ្វើឡើង ។ សូមគិតផងដែរ ថាតើការសម្រេចចិត្តចាកចេញពីទីក្រុងណៅវូ អាចមានផលប៉ះពាល់ដល់ការខិតខំប្រឹងប្រែងរបស់ពួកបរិសុទ្ធដើម្បីបញ្ចប់ការសង់ព្រះវិហារបរិសុទ្ធយ៉ាងដូចម្ដេច ។

ទោះជាពួកបរិសុទ្ធបានដឹងថា ពួកគេនឹងត្រូវចាកចេញពីរដ្ឋ អិលលីណោយក្ដី ក៏ពួកគេបានបន្តសាងសង់ព្រះវិហារបរិសុទ្ធទីក្រុង ណៅវូ ដែរ ។

សូមឆ្លើយសំណួរដូចតទៅនេះ ដាក់នៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក ៖ តើអ្នកគិតថា ហេតុអ្វីបានជាពួកបរិសុទ្ធបានបន្ដសាងសង់ព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ទោះជាពួកគេដឹងថា ពួកគេនឹងចាកចេញទៅយ៉ាងនេះក្ដី ?

នៅគ្រានោះ ពិធីបរិសុទ្ធនៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ដែលចាំបាច់សម្រាប់ការតម្កើងឡើង ពុំទាន់អាចប្រារព្វឡើងចំពោះសមាជិកទូទៅនៃសាសនាចក្រនៅឡើយទេ ។ នៅក្នុងវិវរណៈមួយនាឆ្នាំ ១៨៤១ ព្រះអម្ចាស់បានសន្យានឹងពួកបរិសុទ្ធថា បើពួកគេសាងសង់ព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ណៅវូ នោះពួកគេអាចនឹងទទួលបានពិធីបរិសុទ្ធទាំងនោះ ( សូមមើល គ. និង ស. ១២៤:២២-៤៤ ) ។

ពួកបរិសុទ្ធទាំងនេះមានជំនឿថា ពិធីបរិសុទ្ធនៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ នឹងរៀបចំពួកគេឲ្យរស់នៅក្នុងវត្តមាននៃព្រះវរបិតាសួគ៌នៅក្នុងភាពដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច ហើយក្រុមគ្រួសាររបស់ពួកគេអាចផ្សារភ្ជាប់ជាមួយគ្នាដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ចផងដែរ ។ ដំណើរពលិកម្មរបស់ពួកបរិសុទ្ធ និង សេចក្តីលំបាកនានាដែលពួកគេយកឈ្នះ ដើម្បីសាងសង់ព្រះវិហារបរិសុទ្ធ បង្រៀនយើងអំពីសេចក្ដីពិតដូចតទៅនេះ ៖ការទទួលបានពិធីបរិសុទ្ធនៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ មានតម្លៃចំពោះរាល់ការខិតខំ និង ពលិកម្មដ៏សុចរិតរបស់យើង ។

សូមឆ្លើយសំណួរខាងក្រោមនេះនៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក ៖
1. តើអ្នកគិតថា ហេតុអ្វីបានជាការទទួលពិធីបរិសុទ្ធនៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ មានតម្លៃចំពោះការខិតខំ និង ពលិកម្មដ៏ធំ ?
2. តើអ្នកចាំបាច់ត្រូវធ្វើអ្វីខ្លះ ដើម្បីអ្នកអាចទទួលបានពិធីបរិសុទ្ធនៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ?

សូមពិចារណាថាតើមានអ្វីណាមួយ ដែលអ្នកត្រូវឈប់ធ្វើ ឬ ចាប់ផ្ដើមធ្វើ ដើម្បីទទួលបានពរជ័យទាំងឡាយនៃព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ។

ប្រធាន ថូម៉ាស អេស ម៉នសុន បានពិពណ៌នាអំពីពលិកម្មនានា ដែលពួកបរិសុទ្ធសម័យថ្មីបានធ្វើ ដើម្បីទទួលបានពិធីបរិសុទ្ធនៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ៖ « អស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំកន្លងទៅ ខ្ញុំបានអានអំពីក្រុមសមាជិកជាងមួយរយនាក់ ដែលបានចាកចេញពី មេណូស [ ប្រេស៊ីល ] ដែលស្ថិតនៅកណ្តាលព្រៃលិចទឹកអាម៉ាហ្សូន ធ្វើដំណើរទៅកាន់ព្រះវិហារបរិសុទ្ធដែលនៅជិតបំផុត ស្ថិតនៅក្នុងទីក្រុង សៅ ផាឡូ ប្រទេសប្រេស៊ីល -ចម្ងាយប្រហែល ៤០០០ គីឡូម៉ែត្រពី មេណូស ។ ពួកបរិសុទ្ធស្មោះត្រង់ទាំងនោះ បានធ្វើដំណើរតាមទូកអស់រយៈពេលបួនថ្ងៃ តាមទន្លេអាម៉ាហ្សូន និង តាមដៃទន្លេនោះ ។ បន្ទាប់ពីបានបញ្ចប់ការធ្វើដំណើរតាមទឹកនេះ ពួកគេបានឡើងជិះឡានក្រុង ធ្វើដំណើររយៈពេលបីថ្ងៃទៀត តាមផ្លូវរលាក់ ហើយមានអាហារបរិភោគបន្តិចបន្តួចប៉ុណ្ណោះ ហើយគ្មានកន្លែងសម្រាកស្រួលបួលនោះទេ ។ ប្រាំពីរយប់ប្រាំពីរថ្ងៃក្រោយមក ពួកគេបានមក ដល់ព្រះវិហារបរិសុទ្ធនៅ សៅ ផាឡូ ដែលនៅទីនោះពិធីបរិសុទ្ធដ៏អស់កល្បទាំងឡាយត្រូវបានធ្វើឡើង ។ ប្រាកដណាស់ ការធ្វើដំណើរត្រឡប់មកវិញរបស់ពួកគេ មានការលំបាកដូចនឹងពេលធ្វើដំណើរទៅដែរ ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ពួកគេបានទទួលពិធីបរិសុទ្ធ និងពរជ័យនៃព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ហើយទោះបីជាក្នុងសំពាយ របស់ពួកគេគ្មាននៅសល់ប្រាក់ក្តី ក៏ពួកគេបានពោរពេញទៅដោយអារម្មណ៍ នៃព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ហើយមានអំណរ គុណចំពោះពរជ័យទាំងឡាយដែលពួកគេបានទទួលផងដែរ » (The Holy Temple—a Beacon to the World, » Ensignឬ លីអាហូណា ខែ ឧសភា ឆ្នាំ ២០១១, ទំព័រ ៩១) ។

តើគំរូរបស់ពួកបរិសុទ្ធទាំងនេះ អាចបំផុសឲ្យអ្នកត្រៀមខ្លួនទទួលពិធីបរិសុទ្ធនៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធបានយ៉ាងដូចម្ដេច ?

សូមអានកថាខណ្ឌខាងក្រោមនេះ រួចគូសបន្ទាត់ពីក្រោមគំរូនៃកិច្ចខិតខំដ៏សុចរិតរបស់ពួកបរិសុទ្ធនៅទីក្រុង ណៅវូ ដើម្បីទទួលបានពិធីបរិសុទ្ធនៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ៖

ថ្នាក់ដឹកនាំសាសនាចក្របានឧទ្ទិសឆ្លងបន្ទប់ទាំងឡាយក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ នៅពេលដែលបានការសាងសង់បានចប់សព្វគ្រប់ ដើម្បីឲ្យកិច្ចការនៃពិធីបរិសុទ្ធអាចចាប់ផ្ដើមធ្វើឲ្យបានឆាប់បំផុតតាមដែលអាចធ្វើទៅបាន ។ បន្ទប់ខាងលើនៃព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ត្រូវបានឧទ្ទិសឆ្លងសម្រាប់កិច្ចការនៃពិធីបរិសុទ្ធនៅថ្ងៃទី ៣០ ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ១៨៤៥ ។ ពួកបរិសុទ្ធបានចាប់ផ្ដើមទទួលអំណោយទានពិសិដ្ឋរបស់ពួកគេនៅពេលល្ងាចថ្ងៃទី ១០ ខែ ធ្នូ ដែលមានវគ្គពិធីអំណោយទានពិសិដ្ឋបានបន្ដរហូតដល់ម៉ោង ៣ ព្រឹក នៅថ្ងៃទី ១១ ខែ ធ្នូ ។

ត្រឹមចុងឆ្នាំ ១៨៤៥ មានសមាជិកជាង ១០០០ នាក់ បានទទួលពិធីបរិសុទ្ធនៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ។ ក្នុងខែ មករា ឆ្នាំ ១៨៤៦ ប្រធាន ព្រិកហាំ យ៉ង់ បានកត់ត្រាថា « ការណ៍បែបនោះបានបង្ហាញឲ្យឃើញពីភាពអន្ទះសាតាមរយៈពួកបរិសុទ្ធដើម្បីទទួលបានពិធីបរិសុទ្ធ [ នៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ] ចំណែកឯភាពអន្ទះសារបស់យើងវិញ គឺបម្រើដល់ពួកគេ រហូតដល់ខ្ញុំបានលះបង់ខ្លួនខ្ញុំទាំងស្រុងចំពោះកិច្ចការរបស់ព្រះអម្ចាស់នៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធទាំងយប់ទាំងថ្ងៃ ដោយចូលសម្រាកជាមធ្យមមិនលើសពីបួនម៉ោងក្នុងមួយថ្ងៃទេ ហើយទៅផ្ទះតែម្ដងប៉ុណ្ណោះក្នុងមួយសប្ដាហ៍ » ( នៅក្នុង History of the Church ៧:៥៦៧ ) ។ សមាជិកជាច្រើន បានរួមចំណែកដោយការបោកគក់សម្លៀកបំពាក់ព្រះវិហារបរិសុទ្ធរាល់យប់ ដើម្បីឲ្យកិច្ចការអាចបន្ដមាននៅព្រឹកស្អែកឡើងដោយពុំមានការបង្អង់ឡើយ ។

នៅថ្ងៃទី ៣ ខែ កុម្ភៈ ឆ្នាំ ១៨៤៦ ប្រធាន យ៉ង់ បានចាកចេញពីព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ដើម្បីលោកអាចត្រៀមខ្លួនចាកចេញពីទីក្រុង ណៅវូ នៅថ្ងៃបន្ទាប់ ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ មានបណ្ដាជនជាច្រើនបានមកប្រជុំគ្នាដើម្បីទទួលអំណោយទានពិសិដ្ឋ រួចលោកក៏បានត្រឡប់ទៅបម្រើពួកគេវិញដោយក្តីមេត្តា។ ការណ៍នេះបានពន្យាពេលនៃការចាកចេញរបស់លោក ដល់ទៅពីរសប្ដាហ៍ក្រោយ ។ យោងតាមកំណត់ត្រាព្រះវិហារបរិសុទ្ធបានបង្ហាញថា មានពួកបរិសុទ្ធចំនួន ៥៦១៥ នាក់បានទទួលអំណោយទានពិសិដ្ឋមុនពេលធ្វើដំណើរទៅភាគខាងលិច ។ ( សូមមើល Church History in the Fulness of Times Student Manualការបោះពុម្ពលើកទី ២ [ Church Educational System manual ឆ្នាំ ២០០៣ ] ទំព័រ ៣០៣-៤) ។

សូមឆ្លើយសំណួរខាងក្រោមនេះនៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក ៖
1. តើអ្វីដែលធ្វើឲ្យអ្នកចាប់អារម្មណ៍ អំពីកិច្ចខិតខំរបស់ពួកបរិសុទ្ធ ក្នុងការទទួលពិធីបរិសុទ្ធនៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ?
2. តើកិច្ចខិតខំ និង ពលិកម្មអ្វីខ្លះ ដែលយើងត្រូវធ្វើ ដើម្បីទទួលបានពិធីបរិសុទ្ធនៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ?

ពួកបរិសុទ្ធចាកចេញពីទីក្រុង ណៅវូ

បន្ទាប់ពីបានទទួលពិធីបរិសុទ្ធនៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធហើយ ពួកបរិសុទ្ធបានចាប់ផ្ដើមចាកចេញពីទីក្រុង ណៅវូ នៅខែ កុម្ភៈ ឆ្នាំ ១៨៤៦ ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ មិនមែនសមាជិកទាំងអស់បានចាកចេញទៅជាមួយក្រុមធំនៃពួកបរិសុទ្ធនោះទេ ។ មានពួកបរិសុទ្ធមួយចំនួនតូចពុំបានត្រៀមខ្លួនចាកចេញនៅពេលនោះទេ ចំណែកឯមួយចំនួនទៀតបានសម្រេចចិត្តរស់នៅបន្ត ។

ពួកបរិសុទ្ធជាច្រើនដែលបន្តរស់នៅទីក្រុង ណៅវូ បានបន្តទទួលសេចក្ដីបៀតបៀន ។ ក្នុងខែ កញ្ញា ឆ្នាំ ១៨៤៦ ប្រាំពីរខែក្រោយមកបន្ទាប់ពីក្រុមធំនៃពួកបរិសុទ្ធបានចាកចេញទៅ មានប្រជាពលរដ្ឋប្រមាណ ៨០០ នាក់ ប្រដាប់ដោយកាំភ្លើងប្រាំមួយដើម បានត្រៀមខ្លួនវាយប្រហារទីក្រុង ណៅវូ ។ ពួកបរិសុទ្ធដែលនៅសេសសល់ និង ពលរដ្ឋថ្មីៗមួយចំនួន ដែលមានបុរសចំនួនប្រហែលជា ១៥០ នាក់ បានត្រៀមខ្លួនប្រយុទ្ធការពារទីក្រុង ។

បន្ទាប់ពីមានការប្រយុទ្ធគ្នាអស់រយៈពេលពីរបីថ្ងៃ នោះពួកបរិសុទ្ធជាច្រើនត្រូវបានបង្ខំឲ្យចុះចាញ់ ហើយត្រូវបានប្រាប់ថា ឲ្យចាកចេញពីទីក្រុងជាបន្ទាន់ ។ បន្ទាប់មក ពួកមនុស្សអាក្រក់ បានចូលមកក្នុងទីក្រុង ឆក់ប្លន់តាមផ្ទះ ហើយបានបំផ្លាញព្រះវិហារបរិសុទ្ធចោល ។ ពួកបរិសុទ្ធមួយចំនួន ដែលពុំអាចភៀសខ្លួនបានលឿន ត្រូវគេវាយធ្វើបាប ឬ បោះចូលទៅក្នុងទន្លេ ម៊ីស៊ីស៊ីពី ។ បន្ទាប់ពីពួកបរិសុទ្ធដែលនៅសល់ទាំងនេះ ត្រូវបានគេបង្ខំឲ្យចេញពីទីក្រុង ណៅវូ ហើយ នោះពួកគេបានបោះជំរំជនភៀសខ្លួន នៅតាមដងទន្លេខាងលិច ។ ពួកគេភាគច្រើនពុំមានអាហារ ឬ បរិក្ខារទំនុកបម្រុងគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់ខ្លួនគេនោះទេ ។

ថ្នាក់ដឹកនាំសាសនាចក្របានបញ្ជូនក្រុមជួយសង្គ្រោះឲ្យធ្វើដំណើរឆ្លងកាត់រដ្ឋ អៃអូវ៉ា ត្រឡប់មកជួយដល់ពួកបរិសុទ្ធដែលកំពុងរងទុក្ខ ។

សូមឆ្លើយសំណួរដូចតទៅនេះ ដាក់នៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក ៖ តើអ្នកគិតថា អ្នកអាចនឹងមានអារម្មណ៍ដូចម្ដេច បើសិនជាអ្នកត្រូវបានហៅឲ្យត្រឡប់ទៅជួយពួកបរិសុទ្ធដែលកំពុងរងទុក្ខទាំងនោះ ?

សូមអានសារលិខិតរបស់ប្រធាន ព្រិកហាំ យ៉ង់ ដែលបានផ្តល់ដល់បុរសៗដែលគ្រប់គ្រងក្នុងការជ្រើសរើសក្រុមជួយសង្គ្រោះនោះ ៖

« ចូរឲ្យភ្លើងនៃសេចក្ដីសញ្ញា ដែលអ្នកបានធ្វើនៅក្នុងដំណាក់នៃព្រះអម្ចាស់ បានដុតរោលរាលក្នុងដួងចិត្តអ្នក ដូចជាអណ្ដាតភ្លើងដែលពុំអាចពន្លត់បាន រហូតដល់អ្នកបាន … ជួយដល់មនុស្សគ្រប់រូប… ដែល [ អាចចាកចេញមកបាន ] ហើយចែកភ្លើងនោះទៅដល់ព្រលឹងរបស់គាត់ រហូតដល់គាត់អាចក្រោកឡើង… ហើយចេញទៅភ្លាម ហើយនាំក្រុមមនុស្សក្រីក្រចេញពីទីក្រុង ណៅវូ ។…

« … នេះគឺជាពេលដែលត្រូវធ្វើសកម្មភាព » ( Journal History of The Church of Jesus Christ of Latter-day Saints ថ្ងៃទី ២៨ ខែ កញ្ញា ឆ្នាំ ១៨៤៦ ទំព័រ ៥–៦ Church History Library, Salt Lake City ) ។

សេចក្ដីថ្លែងការណ៍របស់ ព្រិកហាំ យ៉ង់ បង្រៀនយើងថា ព្រះអម្ចាស់តម្រូវឲ្យយើងរស់នៅតាម សេចក្ដីសញ្ញាទាំងឡាយដែលយើងធ្វើ ។

សូមឆ្លើយសំណួរខាងក្រោមនេះនៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក ៖
1. តើពលិកម្មអ្វីខ្លះដែលអ្នកបានធ្វើ ដើម្បីរក្សាសេចក្ដីសញ្ញាទាំងឡាយ ?
2. តើពរជ័យអ្វីខ្លះដែលអ្នកបានទទួល ដោយសារតែអ្នកបានរស់នៅស្របតាមសេចក្ដីសញ្ញាទាំងឡាយដែលអ្នកបានធ្វើនោះ ?

ពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយ ធ្វើដំណើរឆ្លងកាត់រដ្ឋ អៃអូវ៉ា ហើយបង្កើតទីស្នាក់ការកណ្ដាលនៅវិនទើរ ខ្វរទើរ្ស

នៅពេលក្រុមធំនៃពួកបរិសុទ្ធបានចាប់ផ្ដើមចាកចេញពីទីក្រុង ណៅវូ ក្នុងខែ កុម្ភៈ ឆ្នាំ ១៨៤៦ ពួកគេបានធ្វើដំណើរទៅទិសខាងលិចឆ្លងកាត់រដ្ឋ អៃអូវ៉ា ។ « ការចាកចេញពីទីក្រុង ណៅវូ គឺជាទង្វើនៃសេចក្ដីជំនឿចំពោះពួកបរិសុទ្ធ ។ ពួកគេបានចាកចេញទៅដោយពុំដឹងពីទីកន្លែងពិតប្រាកដថានឹងទៅទីណា ឬ នៅពេលណាពួកគេនឹងទៅដល់កន្លែងមួយដែលពួកគេអាចបោះទីតាំងរស់នៅបានឡើយ ។ ពួកគេគ្រាន់តែដឹងថា ពួកគេកំពុងត្រូវគេបង្ខំឲ្យចាកចេញពីរដ្ឋ អិលលីណោយ ដោយពួកខ្មាំងសត្រូវរបស់ពួកគេ ហើយថ្នាក់ដឹកនាំរបស់ពួកគេបានទទួលវិវរណៈឲ្យទៅបោះទីតាំងនៅកន្លែងមួយក្នុងតំបន់ភ្នំ រ៉កឃី » (Church History in the Fulness of Times Student Manual៣០៩) ។

នៅពេលអ្នកអានដំណើររឿងរបស់ អួរសុន និង ខាធើរិន ស្ពែនស៊ើរ សូមស្វែងរកគំរូនៃសេចក្ដីជំនឿ និង ទំនុកចិត្តរបស់ពួកគេ ៖

« បន្ទាប់ពីបានចាកចេញពីទីក្រុង ណៅវូ [ ខាធើរិន ] ទន់ខ្សោយ ហើយបានធ្លាក់ខ្លួនឈឺ ដោយសារតែការលំបាកជាច្រើនដែលនាងបានជួបប្រទះ ។ ស្វាមីដ៏ប្រកបដោយទុក្ខព្រួយ បានសរសេរសំបុត្រអង្វរករដល់ឪពុកម្ដាយរបស់ភរិយា សុំឲ្យពួកគាត់ទទួលនាងទៅនៅនឹងពួកគាត់ ទម្រាំតែពួកបរិសុទ្ធរកបានកន្លែងនឹងនរមួយ ។ ចម្លើយបានតបមកថា ‹ ចូរឲ្យនាងបោះបង់ចោលជំនឿដ៏គួរខ្មាស់អៀនរបស់នាងនោះចោលទៅ ទើបនាងអាចត្រឡប់មកនៅជាមួយយើងវិញ បើមិនដូច្នោះទេ នាងពុំអាចមកវិញឡើយ › ។

« នៅពេលសំបុត្រត្រូវបានអានឲ្យនាងស្ដាប់ នោះនាងបានសុំឲ្យស្វាមីនាងបើកព្រះគម្ពីរប៊ីបរបស់គាត់ទៅគម្ពីរនាងរស់ ហើយអានជំពូកទីមួយ ខទីដប់ប្រាំមួយ និងដប់ប្រាំពីរ ៖ ‹ សូមកុំទទូចឲ្យខ្ញុំទៅចោលអ្នកម្ដាយនឹងវិលទៅវិញ លែងតាមអ្នកម្ដាយនោះឡើយ ដ្បិតកន្លែងណាដែលអ្នកម្ដាយអញ្ជើញទៅ នោះខ្ញុំនឹងទៅតាម ហើយកន្លែងដែលអ្នកម្ដាយស្នាក់នៅ នោះខ្ញុំក៏នឹងទៅដែរ ។ សាសន៍របស់អ្នកម្ដាយនឹងបានជាសាសន៍របស់ខ្ញុំ ហើយព្រះរបស់អ្នកម្ដាយ នឹងបានជាព្រះរបស់ខ្ញុំដែរ › » ( Memoirs of John R. Young: Utah Pioneer ១៨៤៧ [ ឆ្នាំ ១៩២០ ] ទំព័រ ១៧-១៨ ) ។ មិនយូរប៉ុន្មាន ខាធើរិន ស្ពែនស៊ើរ បានស្លាប់ទៅ។

ពួកបរិសុទ្ធបានជួបប្រទះសេចក្ដីលំបាក នៅពេលធ្វើដំណើរ ។ ដោយសារតែភ្លៀងធ្លាក់ខ្លាំង និង ការផ្គត់ផ្គង់មិនគ្រប់គ្រាន់ នោះពួកបរិសុទ្ធបានចំណាយពេលបួនខែធ្វើដំណើរឆ្លងកាត់រដ្ឋ អៃអូវ៉ា ដែលមានចម្ងាយ ៤៨០ គីឡូម៉ែត្រ ។ ចូរពិចារណាអំពីការធ្វើដំណើរយឺតៗនេះ ថ្នាក់ដឹកនាំសាសនាចក្របានសម្រេចថាពុំបន្ដដំណើរទៅភាគខាងលិចដើម្បីទៅកាន់ជួរភ្នំ រ៉កឃី ទៀតទេ ចាំរហូតដល់និទាឃរដូវឆ្នាំ ១៨៤៧ សិន ។ ពួកលោកបានទូន្មានឲ្យពួកបរិសុទ្ធ តាំងលំនៅសម្រាប់រដូវរងារ ។ កន្លែងតាំងលំនៅដ៏ធំបំផុតមួយ គឺនៅ វិនទើរ ខ្វរទើរ្ស ដែលមានទីតាំងនៅភាគខាងលិចនៃទន្លេមិសសួរី ដែលបច្បុបន្ននេះគឺ រដ្ឋ នេប្រាស្កា ។

វិនទើរ ខួរទើរ្ស — ការតាំងលំនៅជាបណ្ដោះអាសន្ននៅ វិនទើរ ខ្វរទើរ្ស

គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១៣៦:១-១៨

ព្រះអម្ចាស់ប្រទានឱវាទឲ្យពួកបរិសុទ្ធរៀបចំ ហើយត្រៀមខ្លួនបន្ដដំណើរទៅកាន់ភាគខាងលិច

ប្រធាន ព្រិកហាំ យ៉ង់ បានទទួលវិវរណៈដែលមានកត់ត្រានៅក្នុង គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ១៣៦ នៅ វិនទើរ ខ្វរទើរ្ស ក្នុងខែ មករា ឆ្នាំ ១៨៤៧ ។

នៅពេលអ្នកសិក្សា គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ១៣៦:១-១៨សូមកត់ចំណាំឱវាទរបស់ព្រះអម្ចាស់អំពីរបៀប ដែលពួកបរិសុទ្ធត្រូវរៀបចំខ្លួន ហើយត្រៀមខ្លួនដើម្បីបន្ដធ្វើដំណើរទៅកាន់ភាគខាងលិច ។

អ្នកនឹងរៀនបន្ថែមជាមួយគ្រូរបស់អ្នកនៅក្នុងមេរៀននេះ អំពីការធ្វើដំណើរទៅកាន់ភាគខាងលិច ។

សូមសរសេរឃ្លាខាងក្រោមនេះ ពីខាងក្រោមកិច្ចការថ្ងៃនេះនៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក ៖

ខ្ញុំបានសិក្សា « ការចាកចេញពីទីក្រុង ណៅវូ » « ការធ្វើដំណើរឆ្លងកាត់រដ្ឋ អៃអូវ៉ា » និង គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១៣៦:១–១៨ ហើយបានបញ្ចប់មេរៀននេះនៅ ( កាលបរិច្ឆេទ ) ។

សំណួរ គំនិត និង ការយល់ដឹងបន្ថែម ដែលខ្ញុំចង់ចែកចាយជាមួយគ្រូរបស់ខ្ញុំ ៖