មេរៀនទី ១០ ៖ ថ្ងៃទី ៣
គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ៤២:៣០-៩៣
សេចក្តីផ្តើម
នៅពេលអ្នកអានសេចក្ដីណែនាំនៃមេរៀនថ្ងៃទី ២ ព្យាការី យ៉ូសែប ស៊្មីធ បានទទួលវិវរណៈដែលមាននៅក្នុង គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ៤២ « ក្នុងការបំពេញសេចក្ដីសន្យា ដែលព្រះអម្ចាស់ទ្រង់បានធ្វើរួចមកហើយថា ‹ ក្រឹត្យវិន័យ › នឹងត្រូវបានប្រទានឲ្យមកនៅរដ្ឋ អូហៃអូ » ( សេចក្តីណែនាំអំពីកណ្ឌនៃ គ. និង ស. ៤២ ) ។ នៅក្នុងមេរៀននេះអំពី គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ៤២សិក្សាលើ ខទី ៣០–៩៣អ្នកនឹងស្វែងយល់ថា ព្រះអម្ចាស់បានមានព្រះបន្ទូលណែនាំអំពីក្រឹត្យវិន័យខាងសាច់ឈាម ខាងសេដ្ឋកិច្ច និង ខាងវិញ្ញាណ ដោយដឹកនាំឲ្យសមាជិកសាសនាចក្រជួយដល់ជនក្រីក្រ ផ្ដល់ហិរញ្ញប្បទានដល់បន្ទុកទាំងឡាយរបស់សាសនាចក្រ ហើយជួយដល់ពួកបរិសុទ្ធដទៃទៀត ដែលបានធ្វើដំណើរមកដល់រដ្ឋ អូហៃអូ ។
គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ៤២:៣០-៤២
ព្រះអម្ចាស់ចេញក្រឹត្យវិន័យនៃការថ្វាយ
គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ៤២:៣០–៤២ មានចែងនូវក្រឹត្យវិន័យនៃការថ្វាយរបស់ព្រះអម្ចាស់ ។ ដើម្បីជួយអ្នកឲ្យស្វែងយល់ ហើយយល់ដឹងអំពីក្រឹត្យវិន័យនេះ សូមធ្វើកិច្ចការមួយដោយរៀបចំមេរៀនមួយ ហើយបង្រៀនសមាជិកគ្រួសារ ឬ មិត្តភក្ដិរបស់អ្នកអំពីក្រឹត្យវិន័យនៃការថ្វាយ ដែលបានប្រទានឲ្យនៅក្នុងខគម្ពីរទាំងនេះ ។ នឹងមានឱកាសមួយនៅពេលក្រោយក្នុងមេរៀននៅថ្ងៃនេះ ដើម្បីកត់ត្រា អំពីបទពិសោធន៍របស់អ្នក ដាក់នៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក ។
ដើម្បីត្រៀមខ្លួនបង្រៀនមេរៀននេះ សូមអាន គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ៤២:៣០–៤២រួចធ្វើតាមជំហានដូចខាងក្រោម ៖
-
សូមប្រើបង់ស្អិត ឬ ហ្វឺត ដើម្បីគូសបន្ទាត់មួយនៅលើកែវទឹកផឹកចំនួនប្រាំមួយកែវ ។ ( សូមប្រើកែវទឹកថ្លាដែលអាចមើលឃើញទឹក ប្រសិនបើមាន ) ។ សូមគូសបន្ទាប់នៅកម្រិតខុសគ្នាលើកែវទឹកនីមួយៗ ។ បន្ទាប់មក សូមបាំង ឬ គ្របកែវទាំងនោះ ដើម្បីកុំឲ្យមនុស្សដែលអ្នកបង្រៀនអាចឃើញវា ។
-
សូមយកថូទឹកមួយ ដែលមានទឹកច្រើនលើសពីគ្រប់គ្រាន់មកចាក់បំពេញ កែវទឹកទាំងអស់ឲ្យត្រឹមបន្ទាត់ដែលបានគូសនៅលើកែវទឹកទាំងនោះ ។ ( ប្រសិនបើអាច អ្នកអាចដាក់ពណ៌ចូលទៅក្នុងទឹក ) ។
សូមបង្ហាញថូទឹកទៅដល់មនុស្សដែលអ្នកបង្រៀន ហើយប្រាប់ពួកគេថា ទឹកតំណាងឲ្យភោគទ្រព្យ និង ធនធាននានាដែលមាននៅក្នុងសហគមន៍ ។ សូមពន្យល់ថា ក្នុងខែ កុម្ភៈ ឆ្នាំ ១៨៣១ សមាជិកនៃសាសនាចក្រនៅទីក្រុង ខឺតឡង់ បានត្រូវការជំនួយសម្រាប់ជនក្រីក្រ ជួយដល់អ្នកចំណូលថ្មី ដែលបានលះបង់ជាច្រើនសន្ធឹក ដើម្បីមកប្រមូលផ្ដុំគ្នានៅរដ្ឋ អូហៃអូ និង ជួយផ្ដល់ហិរញ្ញប្បទានដល់កិច្ចការទាំងឡាយក្នុងសាសនាចក្រ ។
សូមឲ្យមនុស្សដែលអ្នកបង្រៀនអាន គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ៤២:៣០ ដោយឮៗ រួចស្វែងរកអ្វី ដែលព្រះអម្ចាស់បានបើកសម្ដែងទាក់ទងនឹងជនក្រីក្រ ។ សូមឲ្យពួកគេគូសចំណាំពាក្យ ថ្វាយ ។
សូមអាននិយមន័យនៃពាក្យ ថ្វាយដូចតទៅនេះ ដែលបានផ្ដល់ដោយ អែលឌើ ឌី ថត គ្រីស្តូហ្វឺសិន ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ ៖ « ការថ្វាយ គឺជាការញែក ឬ ឧទ្ទិសអ្វីមួយឲ្យទៅជាវត្ថុពិសិដ្ឋ ដើម្បីលះបង់ចំពោះគោលបំណងដ៏បរិសុទ្ធ » ( Reflections on a Consecrated Life,” Ensignឬ លីអាហូណាខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ២០១០ ទំព័រ ១៦ ) ។
អ្នកអាចនឹងអញ្ជើញមនុស្សដែលអ្នកបង្រៀន ឲ្យសរសេរនិយមន័យនេះ នៅលើគែមព្រះគម្ពីររបស់ពួកគេក្បែរ ខទី ៣០ ។
សូមពន្យល់ថា គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ៤២ មាននូវគោលការណ៍នៃក្រឹត្យវិន័យ ដែលត្រូវបានហៅថាជា ក្រឹត្យវិន័យនៃការថ្វាយ ។ ដើម្បីជួយមនុស្សដែលអ្នកបង្រៀន ឲ្យយល់អំពីគោលការណ៍គ្រឹះទាំងនេះ នោះអ្នកអាចអានដោយឮៗ អំពីការពន្យល់ខាងក្រោមនេះដោយ ប្រធាន ជេ រ៉ូប៊ីន ក្លាក ក្នុងគណៈប្រធានទីមួយ ៖
« គោលការណ៍គ្រឹះនៃ [ ក្រឹត្យវិន័យនៃការថ្វាយ ] គឺថា អ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលយើងមាន គឺជារបស់ផងព្រះអម្ចាស់ ហេតុដូច្នេះហើយ ព្រះអម្ចាស់អាចហៅឲ្យយើងលះបង់ទ្រព្យសម្បត្តិណាមួយ ឬ ទាំងអស់ដែលយើងមាន ដ្បិតវាគឺជារបស់ផងទ្រង់ » ( នៅក្នុង របាយការណ៍សន្និសីទ ខែ តុលា ឆ្នាំ ១៩៤២ ទំព័រ ៥៥ ) ។
សុំឲ្យមនុស្សដែលអ្នកបង្រៀនសង្ខេបនូវអ្វីដែល គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ៤២:៣០ បង្រៀនអំពីការទទួលខុសត្រូវរបស់យើងចំពោះជនក្រីក្រ និង អ្នកដែលខ្វះខាត ។ ( មនុស្សដែលអ្នកបង្រៀនអាចនឹងឆ្លើយ ដោយនូវចម្លើយដែលស្រដៀងគ្នាទៅនឹងគោលការណ៍ដូចតទៅនេះ ៖ យើងត្រូវខ្វាយខ្វល់ពីអ្នកទាល់ក្រ និង អ្នកដែលខ្វះខាត ។ សូមលើកទឹកចិត្តឲ្យគាត់គូសចំណាំពាក្យ ឬ ឃ្លាទាំងឡាយ នៅក្នុងខគម្ពីរនោះ ដែលបង្រៀនអំពីគោលការណ៍នេះ ) ។
សូមបង្ហាញកែវទឹកទទេ ដែលមានគូសបន្ទាត់នៅលើនោះ រួចចាប់ផ្ដើមចាក់ទឹកចូលពីថូ ។ សូមចាក់ទឹកចូលក្នុងកែវទឹកមួយ ឲ្យត្រឹមបន្ទាត់ដែលអ្នកបានគូស ចាក់ទឹកចូលកែវទឹកបី ឲ្យលើបន្ទាត់ដែលអ្នកបានគូស ហើយចាក់ទឹកចូលកែវទឹកពីរ ឲ្យក្រោមបន្ទាត់ដែលអ្នកបានគូស ។ សូមពន្យល់ថា បន្ទាត់ទាំងនោះដែលបានគូសនៅលើកែវទឹកនីមួយៗ តំណាងឲ្យសេចក្ដីត្រូវការ និង ការចង់បានដ៏សុចរិតនៃក្រុមគ្រួសារខុសៗគ្នាទាំងឡាយ ។ ឧទាហរណ៍ តម្រូវការនៃក្រុមគ្រួសារដែលមានកូនតូចម្នាក់ អាចនឹងខុសពី តម្រូវការនៃក្រុមគ្រួសារដែលមានកូនប្រាំនាក់ ។ សូមពន្យល់ថា ទឹកតំណាងឲ្យភោគទ្រព្យ និង ធនធាននៃក្រុមគ្រួសារនីមួយៗ ។ កែវទឹកដែលមានទឹកក្រោមបន្ទាត់ តំណាងឲ្យក្រុមគ្រួសារ ដែលពុំមានប្រាក់កាស ឬ របស់ទ្រព្យគ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីផ្គត់ផ្គង់ដល់តម្រូវការខ្លួន ។
សូមអាន គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ៤២:៣១ ដោយឮៗ រួចអញ្ជើញមនុស្សដែលអ្នកបង្រៀន ឲ្យអានព្រះគម្ពីររបស់ពួកគេតាមក្នុងចិត្ត ។ បន្ទាប់មក សូមសួរសំណួរដូចខាងក្រោមនេះ ៖
-
សម្រាប់ពួកបរិសុទ្ធ តើដំណាក់កាលដំបូងក្នុងការរស់នៅតាមក្រឹត្យវិន័យនៃការថ្វាយគឺជាអ្វី ? ( ត្រូវផ្ដល់ទ្រព្យធនរបស់ខ្លួនមានដូចជា—ប្រាក់កាស របស់ទ្រព្យ ថែមទាំងកម្មសិទ្ធិនានា—ទៅកាន់ប៊ីស្សព ) ។
-
តើនៅពេលយើងបរិច្ចាគទៅដល់ជនក្រីក្រ មានន័យថា យើងកំពុងថ្វាយទៅដល់នរណាទៀត ? ( ព្រះអម្ចាស់ ) ។
ដើម្បីបង្ហាញថា សមាជិកសាសនាចក្រ ថ្វាយទ្រព្យសម្បត្តិខ្លួនទៅដល់សាសនាចក្រ នោះសូមចាក់ទឹកដែលមាននៅក្នុងកែវទឹកចូលទៅក្នុងថូវិញ ។
សូមអញ្ជើញមនុស្សដែលអ្នកបង្រៀនអាន គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ៤២:៣២ ឲ្យឮៗ ដោយស្វែងរកដំណាក់កាលទីពីរក្នុងការរស់នៅ តាមក្រឹត្យវិន័យនៃការថ្វាយ ។ បន្ទាប់មកសូមសួរ ៖
-
តើដំណាក់កាលទីពីរក្នុងការរស់នៅតាមក្រឹត្យវិន័យនៃការថ្វាយគឺជាអ្វី ? ( គ្រួសារទាំងអស់ ទទួលបានចំណែកនៃធនធានពីប៊ីស្សព ស្របទៅតាមអ្វីដែលជាតម្រូវការ ) ។
សូមពន្យល់ថា បន្ទាប់ពីផ្ដល់ ឬ ថ្វាយទ្រព្យសម្បត្តិខ្លួនទៅដល់សាសនាចក្រហើយ ក្រុមគ្រួសារទាំងឡាយ ត្រូវបានផ្ដល់ឲ្យមកវិញនូវអ្វីដែលពួកគេត្រូវការ ។ ចំណែកនេះ បានក្លាយទៅជាទ្រព្យសម្បត្តិផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ក្រុមគ្រួសារ ។ ក្រុមគ្រួសារទាំងឡាយត្រូវធ្វើជានាយកតម្រួតការលើទ្រព្យសម្បត្តិខ្លួន ហើយពួកគេត្រូវបានអនុញ្ញាតឲ្យប្រើប្រាស់វាតាមសមគួរ ប៉ុន្តែ ពួកគេត្រូវទទួលខុសត្រូវចំពោះព្រះ នូវរបៀបដែលពួកគេប្រើប្រាស់វានោះ ។
សូមចាក់ទឹកចេញពីថូ ទៅក្នុងកែវទឹកនីមួយៗឲ្យបានត្រឹមបន្ទាត់របស់វា ។ សូមពន្យល់ថា នៅក្រោមក្រឹត្យវិន័យនៃការថ្វាយ នោះក្រុមគ្រួសារនីមួយៗទទួលបាន ស្របទៅតាមសេចក្ដីត្រូវការ និង ការចង់បានដ៏សុចរិតរបស់ក្រុមគ្រួសារ ។ ការសម្រេចចិត្តទាំងនេះ ត្រូវបានធ្វើឡើងដោយការប្រឹក្សាជាមួយគ្នារវាងប៊ីស្សព និង មេគ្រួសារ ។ ក្រុមគ្រួសារទាំងឡាយទទួលស្គាល់ថា ភាពជាម្ចាស់លើទ្រព្យសម្បត្តិខ្លួន គឺជាអំណោយមកពីព្រះអម្ចាស់ ហើយនៅពេលធ្វើជានាយកតម្រួតការលើវា នោះពួកគេត្រូវទទួលខុសត្រូវ ក្នុងការប្រើប្រាស់នូវអ្វីដែលពួកគេត្រូវបានប្រទានឲ្យ ដើម្បីស្ថាបនានគរព្រះអម្ចាស់ឡើង ។
សូមចង្អុលបង្ហាញថា ទឹកមាននៅសល់ក្នុងថូ ។ សូមអញ្ជើញមនុស្សដែលអ្នកបង្រៀនអាន គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ៤២:៣៣-៣៥ ដោយឮៗ រួចស្វែងរកថាតើ « របស់ដែលនៅសល់ទាំងប៉ុន្មាន » ឬ អ្វីដែលនៅសល់ពីទ្រព្យសម្បត្តិដែលបានថ្វាយនោះ ទុកសម្រាប់ធ្វើអ្វី ។ បន្ទាប់មក សូមសួរសំណួរដូចខាងក្រោមនេះ ៖
-
តើព្រះអម្ចាស់បានមានព្រះបន្ទូលណែនាំពួកបរិសុទ្ធឲ្យធ្វើអ្វីខ្លះ ជាមួយនឹងទ្រព្យសម្បត្តិដែលនៅសល់ ឬ « របស់ដែលនៅសល់ទាំងប៉ុន្មាន » នោះ ? ( ពួកគេត្រូវប្រើវាដើម្បីជួយដល់ជនក្រីក្រ ផ្ដល់ហិរញ្ញប្បទានដល់ការសាងសង់សាសនាចក្រ និង ជួយសមាជិកដែលមានសេចក្ដីត្រូវការ ) ។
-
ចេញពីអ្វីដែលអ្នកបានរៀននៅក្នុង ខទី ៣៤តើអ្នកគិតថា ថូទឹកតំណាងឲ្យអ្វី ? ( ឃ្លាំងស្ដុក ) ។
សូមអញ្ជើញឲ្យមនុស្សដែលអ្នកបង្រៀន អាន គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ៤២:៣៨ ដោយឮៗ ហើយស្វែងរកសេចក្ដីពិត ដែលនឹងជួយបុគ្គលទាំងឡាយ ឲ្យមានបំណងរស់នៅតាមក្រឹត្យវិន័យនៃការថ្វាយ ដោយមិនគិតពីស្ថានភាពរបស់ពួកគេ ។ បន្ទាប់មកសូមសួរ ៖
-
តើគោលការណ៍អ្វី ដែលព្រះអម្ចាស់បានបង្រៀនអំពីទង្វើល្អចំពោះមនុស្សដទៃ ? ( ចម្លើយគួរតែមានភាពស្រដៀងគ្នាទៅនឹងគោលការណ៍តទៅនេះ ៖ នៅពេលយើងប្រព្រឹត្តល្អចំពោះមនុស្សដទៃ នោះមានន័យថា យើងប្រព្រឹត្តល្អចំពោះព្រះអម្ចាស់ដែរ ។ សូមគិតពីការសូមឲ្យមនុស្សដែលអ្នកបង្រៀន គូសចំណាំសេចក្ដីពិតនេះនៅក្នុងព្រះគម្ពីររបស់ខ្លួន )។
-
តើសេចក្ដីពិតនេះបានជួយពួកបរិសុទ្ធ ឲ្យមានឆន្ទៈក្នុងការថ្វាយទ្រព្យសម្បត្តិខ្លួនយ៉ាងដូចម្ដេច ? តើការស្គាល់ពីគោលការណ៍នេះ អាចជួយអ្នកនៅក្នុងជីវិតដោយរបៀបណា ?
-
តើនៅពេលណាខ្លះ ដែលអ្នកបានបម្រើព្រះអម្ចាស់ នៅពេលអ្នកបានធ្វើអ្វីមួយដើម្បីជួយដល់មនុស្សដទៃ ?
សូមពន្យល់ថា ទោះជាយើងមិនត្រូវបានបញ្ជាឲ្យរស់នៅតាមក្រឹត្យវិន័យនៃការថ្វាយ ទៅតាមរបៀបដូចគ្នានឹងពួកបរិសុទ្ធពីជំនាន់ដំបូងក្ដី ក៏ក្រឹត្យវិន័យនេះនៅតែអនុវត្តនាពេលសព្វថ្ងៃនេះដែរ ។ សូមអានសេចក្ដីថ្លែងការណ៍ខាងក្រោមពីប្រធាន ស្ពែនស៊ើរ ដបុលយូ ឃឹមបឹល ដោយឮៗ រួចសូមឲ្យមនុស្សដែលអ្នកបង្រៀន ស្ដាប់ថាតើវាមានអត្ថន័យដូចម្ដេចសម្រាប់យើងនាពេលសព្វថ្ងៃនេះ ដើម្បីរស់នៅតាមក្រឹត្យវិន័យនៃការថ្វាយ ៖ « ការថ្វាយគឺជាការផ្ដល់ឲ្យនូវពេលវេលា ទេពកោសល្យ និង ទ្រព្យសម្បត្តិរបស់មនុស្សម្នាក់ ដើម្បីថែរក្សាអ្នកដែលមានតម្រូវការ—ទោះជាខាងវិញ្ញាណ ឬ សាច់ឈាមក្ដី—និង ក្នុងការស្ថាបនានគរព្រះអម្ចាស់ឡើង » ( Welfare Services: The Gospel in Action,” Ensignខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ១៩៧៧ ទំព័រ ៧៨ ) ។
អ្នកអាចនឹងឲ្យមនុស្សដែលអ្នកបង្រៀន សរសេរនិយមន័យនេះ នៅលើគែមព្រះគម្ពីររបស់ពួកគេក្បែរ ខទី ៣០ ។ បន្ទាប់ពីអ្នកបានអានសេចក្ដីថ្លែងការណ៍ពីប្រធាន ឃឹមបឹល ហើយ សូមសួរថា ៖
-
តើពេលវេលា ទេពកោសល្យ និង ទ្រព្យសម្បត្តិអ្វីខ្លះ ដែលអ្នកមាន ដែលអ្នកអាចប្រើដើម្បីជួយមនុស្សដែលមានសេចក្ដីត្រូវការ ?
សូមចែកចាយបទពិសោធន៍មួយ អំពីគ្រាដែលអ្នកត្រូវបានប្រទានពរដោយនរណាម្នាក់ ដែលបានលះបង់ពេលវេលា ទេពកោសល្យ ឬ ទ្រព្យសម្បត្តិដើម្បីជួយដល់អ្នក ។ សូមចែកចាយទីបន្ទាល់របស់អ្នកអំពីសារៈសំខាន់នៃការប្រព្រឹត្តល្អចំពោះមនុស្សដទៃ ។ នៅពេលអ្នកបញ្ចប់ការថ្លែងទីបន្ទាល់ សូមប្រាកដថា អ្នកថ្លែងអំណរគុណដល់មនុស្សដែលអ្នកបង្រៀន ចំពោះការចូលរួមក្នុងមេរៀនរបស់អ្នក ។
-
សូមសរសេរនៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក នូវឈ្មោះនៃបុគ្គលដែលអ្នកបានបង្រៀន ដោយមានកាលបរិច្ឆេទដែលអ្នកបានបញ្ចប់កិច្ចការនេះ ។ សូមសរសេរការរៀបរាប់មួយ អំពីអ្វីដែលអ្នកគិតថាបានប្រព្រឹត្តទៅបានយ៉ាងល្អប្រសើរ ក្នុងបទពិសោធន៍ការបង្រៀនរបស់អ្នក និង អ្វីដែលមានការលំបាក ។ លើសពីនេះទៅទៀត សូមរៀបរាប់ ថាតើអ្នកមានទទួលអារម្មណ៍ថាមានពរយ៉ាងដូចម្ដេច នៅពេលអ្នកបានរស់នៅតាមគោលការណ៍ដែលថា នៅពេលយើងប្រព្រឹត្តល្អចំពោះមនុស្សដទៃ នោះមានន័យថា យើងប្រព្រឹត្តល្អចំពោះព្រះអម្ចាស់ដែរ ។
គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ៤២:៤៣-៥៥
ព្រះអម្ចាស់ប្រទានឱវាទអំពីសេចក្ដីស្លាប់ និង ការព្យាបាល
នៅក្នុង គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ៤២:៤៣–៥៥ ព្រះអម្ចាស់បានបង្រៀន អំពីសេចក្ដីស្លាប់ និង ការព្យាបាល ។ ទ្រង់បានមានព្រះបន្ទូលពន្យល់ថា សេចក្ដីស្លាប់ គឺជាសេចក្ដីផ្អែមល្ហែមដល់អស់អ្នកទាំងឡាយណា ដែលបាត់បង់ជីវិតទៅក្នុងទ្រង់ ប៉ុន្តែ ជាសេចក្ដីល្វីងជូរចត់ចំពោះអស់អ្នកទាំងឡាយណាដែលពុំអស់ជីវិតទៅក្នុងទ្រង់ ។ ទ្រង់ក៏បានមានព្រះបន្ទូលផងដែរថា អ្នកទាំងឡាយណាដែលឈឺនឹង « ត្រូវបានថែទាំឲ្យចំណី ដោយអស់ពីភាពទន់ភ្លន់ » ( គ. និង ស. ៤២:៤៣) ហើយទទួលបានពរជ័យនៃបព្វជិតភាព ។ មនុស្សមួយចំនួននឹងត្រូវបានព្យាបាលឲ្យជាស្បើយតាមរយៈសេចក្ដីជំនឿលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ( សូមមើល គ. និង ស. ៤២:៤៨ ) ។
គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ៤២:៥៦-៦៩
ព្រះអម្ចាស់សន្យាថា នឹងបើកសម្ដែងបទគម្ពីរបន្ថែម និង វិវរណៈទៅកាន់ព្យាការី យ៉ូសែប ស៊្មីធ ។
នៅក្នុង គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ៤២:៥៦–៦៩ព្យាការី យ៉ូសែប ស៊្មីធ បានស្វែងយល់ថា ព្រះអម្ចាស់នឹងបន្តប្រទានវិវរណៈ បើគាត់បន្តស្វែងរកវា ។ សូមអាន គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ៤២:៦១រួចស្វែងរកគោលការណ៍អំពីការទទួលបានវិវរណៈ ។ ថ្នាក់ដឹកនាំយើងសព្វថ្ងៃនេះ ដឹកនាំ ហើយណែនាំសមាជិកសាសនាចក្រ ដោយប្រើគោលការណ៍នៃវិវរណៈដែលមានជាបន្តបន្ទាប់ ។
-
គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ៤២:៧០-៨៧
ថ្នាក់ដឹកនាំបព្វជិតភាព ទទួលបានសេចក្ដីណែនាំ ស្ដីពីការដោះស្រាយជាមួយសមាជិកសាសនាចក្រ ដែលបានប្រព្រឹត្តអំពើបាបដ៏ធ្ងន់ធ្ងរ ។
គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ៤២:៧០–៨៧ មាននូវគោលការណ៍គ្រឹះ និង ក្រឹត្យវិន័យមួយចំនួន ដែលគ្រប់គ្រងលើវិន័យក្នុងសាសនាចក្រ ។ សូមអាន គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ៤២:៧៨រួចគូសចំណាំព្រះបញ្ញត្តិ ដែលព្រះអម្ចាស់បានប្រទានដល់សមាជិកសាសនាចក្រគ្រប់រូប ។
គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ៤២:៨៨-៩៣
ព្រះអម្ចាស់ណែនាំពួកបរិសុទ្ធ អំពីរបៀបដោះស្រាយជាមួយហេតុទាស់ផ្ទាល់ខ្លួន
សូមគិតអំពីគ្រាមួយ ដែលអ្នកបានឃើញនរណាម្នាក់ មានហេតុទាស់នឹងពាក្យសម្ដី ឬ ទង្វើនៃមនុស្សម្នាក់ទៀត ។ សូមអាន គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ៤២:៨៨–៨៩ដោយស្វែងរកសេចក្ដីណែនាំពីព្រះអម្ចាស់ ស្ដីពីអ្វីដែលយើងគួរតែធ្វើ បើមាននរណាម្នាក់បានមានហេតុទាស់នឹងយើង ។
-
-
តើអ្វីដែលជាកិច្ចការដំបូងយើងគួរតែធ្វើ បើមាននរណាម្នាក់បានមានហេតុទាស់នឹងយើង ?
-
តើអ្នកគិតថា ហេតុអ្វីបានជាការធ្វើបែបនេះ អាចមានប្រយោជន៍ ?
-
នៅក្នុង គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ៤២:៩០–៩១ យើងរៀនថា អំពើបាប ឬ ហេតុទាស់មួយចំនួន ដែលដឹងជាសាធារណៈ តម្រូវឲ្យមានការសារភាពកំហុស ឬ ការបន្ទោសដ៏សមរម្យមួយជាសាធារណៈ ។ នៅក្នុង គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ៤២:៩២–៩៣ យើងរៀនអំពីគោលការណ៍ដូចតទៅនេះ ៖ ហេតុទាស់ដែលបានធ្វើឡើងដោយសម្ងាត់ គួរតែត្រូវបានដោះស្រាយដោយសម្ងាត់ ។
-
វាទាមទារឲ្យមានភាពក្លាហាន ដើម្បីទៅជួបអ្នកដែលបានមានហេតុទាស់នឹងអ្នក ។ សូមអធិស្ឋានសុំជំនួយពីព្រះវរបិតាសួគ៌ នៅពេលអ្នកព្យាយាមដោះស្រាយយ៉ាងសមហេតុផល នូវអារម្មណ៍មិនល្អទាំងឡាយ ដែលអ្នកអាចមានអំពីមនុស្សដទៃ ។
-
ខ្ញុំបានសិក្សា គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ៤២:៣០-៩៣ ហើយបានបញ្ចប់មេរៀននេះនៅ ( កាលបរិច្ឆេទ ) ។
សំណួរ គំនិត និង ការយល់ដឹងបន្ថែម ដែលខ្ញុំចង់ចែកចាយជាមួយគ្រូរបស់ខ្ញុំ ៖