គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១៣១

សេចក្ដីផ្ដើម

គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១៣១ រួមមាននូវការបកស្រាយមួយអំពីគោលការណ៍ដែលព្យាការី យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ បានបង្រៀនកាលនៅរ៉ាមូស រដ្ឋ អិលលីណោយ នៅថ្ងៃទី ១៦–១៧ ខែ ឧសភា ឆ្នាំ ១៨៤៣ ។ លោកបានបង្រៀនអំពីសេចក្ដីសញ្ញាថ្មី ហើយអស់កល្បជានិច្ចនៃអាពាហ៍ពិពាហ៍ និង ការសន្យានៃជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ចសម្រាប់អ្នកស្មោះត្រង់ ។ លោកក៏បានបង្រៀនផងដែរថា គ្រប់អស់ទាំងវិញ្ញាណសុទ្ធតែជាធាតុ ។

គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១៣១:១-៤

យ៉ូសែប ស៊្មីធ បង្រៀនអំពីសារៈសំខាន់នៃសេចក្ដីសញ្ញាអាពាហ៍ពិពាហ៍ដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច

គូស្វាមីភរិយា ស្លៀកពាក់-សថតនៅពីមុខព្រះវិហារបរិសុទ្ធ

ហេតុអ្វីព្រះអម្ចាស់ និង ថ្នាក់ដឹកនាំសាសនាចក្រធ្វើការគូសបញ្ជាក់យ៉ាងខ្លាំងពីការរៀបការនៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ? គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១៣១ ជួយយើងឲ្យឆ្លើយសំណួរនោះ ។ ដូចគ្នានឹង គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១៣២ ដែលអ្នកនឹងសិក្សានៅមេរៀនបន្ទាប់ ។

នៅថ្ងៃទី ១៦ ខែ ឧសភា ឆ្នាំ ១៨៤៣ ព្យាការី យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ បានធ្វើដំណើរទៅកាន់ រ៉ាមូស រដ្ឋអិលលីណយ ។ កាលស្នាក់នៅក្នុងផ្ទះរបស់បេនយ៉ាមីន និង មិលីហ្សា ចនសុន លោកបានផ្សារភ្ជាប់ពួកគេជាស្វាមី ភរិយាដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច ( ពិធីបរិសុទ្ធនេះបានផ្ដល់សិទ្ធិបណ្ដោះអាសន្នរហូតដល់ព្រះវិហារបរិសុទ្ធបានសង់រួចរាល់ ) ។ លោកក៏បានបង្រៀនផងដែរពីរបៀបដែលអាពាហ៍ពិពាហ៍ដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ចទាក់ទងនឹងនគរសេឡេស្ទាល ។ សេចក្ដីពិតទាំងនេះត្រូវបានកត់ត្រានៅក្នុង គោលលទ្ធិ និងសេចក្ដីសញ្ញា ១៣១:១–៤ ។ ( សូមមើល History of the Church ៥:៣៩១-៩២ )។

សូមអាន គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១៣១:១ ដោយស្វែងរកសេចក្ដីពិតមួយ ដែលព្យាការីបានបើកសម្ដែងអំពីនគរសេឡេស្ទាល ។ បន្ទាប់មក សូមបំពេញគោលការណ៍ដូចតទៅនេះ ៖ មាន ស្ថានសួគ៌ ឬកម្រិតនៅក្នុងនគរសេឡេស្ទាល ។

ជារឿយៗ យើងយោងទៅការទទួលបានកម្រិតខ្ពស់បំផុតនៃសិរីល្អនៅក្នុងនគរសេឡេស្ទាលជាភាពតម្កើងឡើង ឬជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច ។ អស់អ្នកដែលទទួលកម្រិតនេះនៅក្នុងសិរីល្អសេឡេស្ទាលនឹងរស់នៅក្នុងជីវិតដូចគ្នាដែលព្រះវរបិតាសួគ៌យើងមាន ។

សូមអាន គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១៣១:២-៤ ដោយស្វែងរកអ្វី ដែលយើងត្រូវធ្វើ ដើម្បីទទួលបានកម្រិតខ្ពស់បំផុតនៃនគរសេឡេស្ទាល ។ ( គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១៣១:១-៤ គឺជាវគ្គចំណេះចំណានខគម្ពីរ ។ អ្នកអាចនឹងចង់គូសចំណាំខគម្ពីរទាំងនេះនៅក្នុងរបៀបមួយដែលងាយសម្គាល់ ដើម្បីអ្នកអាចងាយរកវាឃើញនៅពេលខាងមុខ ) ។

យោងតាមអ្វីដែលអ្នករៀននៅក្នុង ខ ២ សូមបំពេញសេចក្ដីថ្លែងការណ៍ខាងគោលលទ្ធិដូចតទៅនេះ ៖ ដើម្បីទទួលបានកម្រិតខ្ពស់បំផុតនៃនគរសេឡេស្ទាល យើងត្រូវចូល ទៅក្នុង។

នៅក្នុង គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១៣១:៤ យើងរៀនថា ប្រសិនបើយើងមិនបានផ្សារភ្ជាប់នៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធដោយសិទ្ធិអំណាចត្រឹមត្រូវទេ នោះយើង « ពុំអាចបានភាពចម្រើនឡើយ » ។ ភាពចម្រើន សំដៅទៅលើឱកាសដើម្បីបន្តមានកូនចៅនៅក្នុងនគរសេឡេស្ទាល ។

សូមកត់សម្គាល់ឃ្លា « សេចក្ដីសញ្ញាថ្មី ហើយអស់កល្បអស់កាលជានិច្ចខាងអាពាហ៍ពិពាហ៍ » នៅក្នុង ខ ២ ។ ពាក្យ ថ្មី នៅក្នុងបរិបទនេះមានន័យថា សេចក្ដីសញ្ញានេះត្រូវបានស្ដារឡើងវិញថ្មីនៅក្នុងសម័យកាន់កាប់ត្រួតត្រារបស់យើង ។ ពាក្យ អស់កល្បអស់កាលជានិច្ច មានន័យថា សេចក្ដីសញ្ញាដ៏សំខាន់នេះនឹងបន្តនៅក្នុងភាពអស់កល្បជានិច្ច ។ យើងចូលទៅក្នុងសេចក្ដីសញ្ញានៃអាពាហ៍ពិពាហ៍សេឡេស្ទាលនេះតែនៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធប៉ុណ្ណោះ ។

តើអ្នកគិតថា អាពាហ៍ពិពាហ៍សេឡេស្ទាលរវាងបុរស និងស្ត្រីរៀបចំពួកគេសម្រាប់ភាពតម្កើងឡើងដោយរបៀបណា ? អែលឌើរ ដេវីឌ អេ បែដណា ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់បានផ្ដល់ជាទស្សនដ៏សំខាន់មួយចំនួនចំពោះសំណួរនេះ ។ នៅពេលអ្នកអានអ្វីដែលលោកបានបង្រៀន សូមគូសចំណាំពាក្យ ឬឃ្លាដែលពន្យល់ពីរបៀបដែលអាពាហ៍ពិពាហ៍សេឡេស្ទាលជួយរៀបចំយើងសម្រាប់ជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច ។

« ហេតុផលខាងគោលលទ្ធិពីរជួយយើងឲ្យយល់ដឹងពីហេតុផលដែលអាពាហ៍ពិពាហ៍ដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ចគឺជារឿងដ៏សំខាន់នៅក្នុងផែនការរបស់ព្រះវរបិតា ។

«ហេតុផលទី ១ ៖ធម្មជាតិនៃវិញ្ញាណបុរស និង ស្ត្រីបំពេញ ហើយធ្វើឲ្យទាំងសងខាងបានល្អឥតខ្ចោះ ហេតុដូច្នេះហើយ បុរស និង ស្ត្រីត្រូវតាំងចិត្តដើម្បីរីកចម្រើនរួមគ្នាឆ្ពោះទៅកាន់ភាពតម្កើងឡើង ។…

« តាមរយៈការរចនាដ៏ទេវភាពបុរស និង ស្ត្រី ត្រូវបានតាំងចិត្តដើម្បីរីកចម្រើនជាមួយគ្នាឆ្ពោះទៅកាន់ភាពល្អឥតខ្ចោះ និង ភាពដ៏ពេញលេញនៃសិរីល្អ ។ ដោយសារភាពខុសគ្នានៃនិស្ស័យ និង សមត្ថភាពរបស់ខ្លួន បុរស និង ស្ត្រីគ្រប់រូបនាំមកកាន់ទំនាក់ទំនងអាពាហ៍ពិពាហ៍នូវទស្សនវិស័យ និង បទពិសោធន៍ដ៏ពិសេស ។ បុរស និង ស្ត្រីមានលក្ខណៈផ្សេងគ្នា ប៉ុន្តែមានភាពស្មើគ្នាតែមួយ និង សាមគ្គីភាព ដែលកិច្ចការទាំងនេះមិនអាចទទួលបានជោគជ័យបានតាមវិធីផ្សេងឡើយ ។ បុរសបំពេញ និងធ្វើឲ្យស្រ្ដីបានគ្រប់លក្ខណ៍ ហើយស្ត្រីបំពេញ និងធ្វើឲ្យបុរសបានគ្រប់លក្ខណ៍ នៅពេលពួកគេរៀនពីគ្នា ហើយពង្រឹង និងប្រទានពរដល់គ្នាទៅវិញទៅមកនោះ ។…

« ហេតុផលទី ២ ៖ តាមរយៈការរៀបចំរបស់ព្រះ ទាំងបុរស និង ស្ត្រីត្រូវនាំយកកូនចៅមកក្នុងជីវិតរមែងស្លាប់ ហើយផ្ដល់មជ្ឈដ្ឋានដ៏ល្អបំផុតសម្រាប់ការចិញ្ចឹមបីបាច់កូនចៅ …

« គេហដ្ឋានមួយដែលមានស្វាមីភរិយាដែលស្មោះត្រង់ ហើយចេះស្រឡាញ់គ្នាគឺជាមជ្ឈដ្ឋានដ៏ល្អបំផុតដែលកូនចៅអាចត្រូវបានចិញ្ចឹមដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ និង សេចក្ដីសុចរិត ហើយដែលសេចក្ដីត្រូវការខាងវិញ្ញាណ និង ខាងសាច់ឈាមរបស់កូនចៅអាចត្រូវបានបំពេញ ។ ដូចជាបុគ្គលិកលក្ខណៈដាច់ពីគ្នារបស់បុរស និង ស្ត្រីធ្វើវិភាគទានចំពោះភាពពេញលេញនៃទំនាក់ទំនងអាពាហ៍ពិពាហ៍ដែរ ដូច្នេះបុគ្គលិកលក្ខណៈដូចគ្នានោះមានសារៈសំខាន់ដើម្បីចិញ្ចឹមបីបាច់ ហើយបង្រៀនដល់កូនចៅ » ( « Marriage Is Essential to His Eternal Plan » Ensign ខែ មិថុនា ឆ្នាំ ២០០៦ ទំព័រ ៨៣–៨៤ ឬ Liahonaខែ មិថុនា ឆ្នាំ ២០០៦ ទំព័រ ៥១–៥២ ) ។

សូមឆ្លើយសំណួរខាងក្រោមនេះនៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក ៖
1. តើការយល់ដឹងគោលលទ្ធិថាអាពាហ៍ពិពាហ៍សេឡេស្ទាលគឺចាំបាច់សម្រាប់ភាពតម្កើងឡើងអាចជះឥទ្ធិពលលើអ្វីដែលអ្នកស្វែងរកនៅក្នុងស្វាមី ឬភរិយានាពេលអនាគតយ៉ាងដូចម្ដេច ?
2. ហេតុអ្វីបានវាសំខាន់ដើម្បដាក់អាទិភាពមួយដើម្បីរៀបចំខ្លួនទទួល « សេចក្ដីសញ្ញាថ្មី ហើយអស់កល្បអស់កាលជានិច្ចខាងអាពាហ៍ពិពាហ៍ » នៅវ័យរបស់អ្នក ( គ. និង ស. ១៣១:២ ) នៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ?

ពរជ័យនៃភាពតម្កើងឡើងគឺមានចំពោះអស់អ្នកដែលគ្មានឱកាសសម្រាប់អាពាហ៍ពិពាហ៍សេឡេស្ទាលនៅក្នុងជីវិតនេះ ៖ « សមាជិកសាសនាចក្រមួយចំនួននៅលីវរហូតដែលពុំមែនជាកំហុសរបស់ពួកគេ ទោះជាពួកគេចង់រៀបការក្ដី ។ ប្រសិនបើអ្នកឃើញខ្លួនអ្នកស្ថិតនៅក្នុងស្ថានភាពនេះ សូមប្រាកដថា ‹ គ្រប់ការណ៍ទាំងអស់ផ្សំគ្នាសម្រាប់សេចក្តីល្អ ដល់ពួកអ្នកដែលស្រឡាញ់ព្រះ › ( រ៉ូម ៨:២៨ ) ។ នៅពេលអ្នកបន្ដមានភាពសក្ដិសម នោះនៅថ្ងៃណាមួយ នៅក្នុងជីវិតនេះ ឬជីវិតបន្ទាប់ អ្នកនឹងបានពរជ័យទាំងឡាយនៃទំនាក់ទំនងគ្រួសារដ៏អស់កល្ប ។ ព្រះអម្ចាស់បានធ្វើការសន្យានេះម្ដងហើយម្ដងទៀតតាមរយៈពួកព្យាការីថ្ងៃចុងក្រោយរបស់ទ្រង់ » ( ពិតចំពោះសេចក្ដីជំនឿ ៖ ឯកសារយោងដំណឹងល្អ[ឆ្នាំ ២០០៤ ] ទំព័រ ៩៩) ។

ចំណេះចំណានខគម្ពីរ—គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ១៣១:១-៤

សូមអាន គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១៣១:១-៤ បីដង ។ សូមគូររូបភាពមួយដែលជួយពន្យល់ពីសេចក្ដីនៅក្នុងខគម្ពីរទាំងនេះ ។ សូមស្វែងរកឱកាសមួយដើម្បីបង្រៀនចំណេះចំណានខគម្ពីរទៅដល់សមាជិកគ្រួសារ ឬមិត្តភក្ដិម្នាក់ ។ សូមពិចារណាអំពីការប្រើរូបភាពរបស់អ្នកដើម្បីជួយអ្នកពន្យល់ពីសេចក្ដីពិតនោះ ។ នៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក សូមសរសេរថាមនុស្សណាដែលអ្នកបានបង្រៀន ហើយនៅពេលណា ។

គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១៣១:៥-៦

យ៉ូសែប ស៊្មីធ ពន្យល់ពី « ពាក្យទំនាយដ៏ពិតជាង »

ការធានាអះអាងមួយគឺជាការសន្យា ឬការអះអាងថាអ្វីមួយនឹងកើតមាននៅពេលអនាគត ។

សូមពិចារណាពីសំណួរដូចតទៅនេះ ៖ តើការមានការធានាអះអាង មានអត្ថប្រយោជន៍អ្វីខ្លះ? ហេតុអ្វីបានជាការធានាអះអាងពីព្រះវរបិតាសួគ៌មានតម្លៃជាពិសេស ?

នៅរ៉ាមូស រដ្ឋអិលលីណោយ គឺនៅព្រឹកថ្ងៃទី ១៧ ខែ ឧសភា ឆ្នាំ ១៨៤៣ ព្យាការី យ៉ូសែប ស៊្មីធ បានធ្វើការបង្រៀនអំពីឃ្លាមួយដែលនៅក្នុង ពេត្រុស ទី២ ១:១៩ ដែលតំណាងឲ្យការអះអាងមួយមកពីព្រះ ( សូមមើល History of the Church ៥:៣៩២ ) ។ សូមបើកទៅ ពេត្រុស ទី២ ១:១៩ ហើយរកឃ្លា « ពាក្យទំនាយដ៏ពិតជាង » ។ រួចអាន គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១៣១:៥ ដើម្បីរៀនថាតើ « ពាក្យទំនាយដ៏ពិតជាង »មានន័យយ៉ាងណា ។

រៀនពីរបៀបដើម្បីធ្វើសេចក្តីយោងបទគម្ពីរ

សេចក្តីយោងបទគម្ពីរភ្ជាប់់សារបទគម្ពីរតាមរបៀបដែលអាចជួយអ្នកឲ្យយល់ពីគោលលទ្ធិ និង គោលការណ៍នៅក្នុងសារលិខិតទាំងនោះ ។ សេចក្តីយោងបទគម្ពីរល្អអាចរកបាននៅក្នុងលេខយោង និងជំនួយសម្រាប់ការសិក្សាព្រះគម្ពីរផ្សេងទៀត ។ អ្នកក៏អាចរកឃើញសេចក្តីយោងបទគម្ពីរនៅក្នុងការសិក្សាផ្ទាល់របស់អ្នកផងដែរ ។

យោងតាម គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១៣១:៥ តើព្រះវរបិតាសួគ៌ធានាអះអាងអ្វីខ្លះចំពោះមនុស្សម្នាក់ តាមរយៈពាក្យទំនាយដ៏ពិតជាងនោះ ? នៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក សូមសរសេរអំពីអារម្មណ៍ដែលអ្នកមាន ប្រសិនបើអ្នកបានទទួលការធានាអះអាងបែបនោះ ។

អ្នកខ្លះទទួលការធានានៃជីវិតដ៏នៅអស់កល្បនេះ កាលរស់នៅក្នុងជីវិតរមែងស្លាប់ ។ ពេលខ្លះ យើងឃើញប្រយោគនៅក្នុងបទគម្ពីរដែលតំណាងឲ្យព្រះអម្ចាស់ប្រទានការធានាអះអាងនេះទៅកាន់បុគ្គលជាក់លាក់ ។ ឧទាហរណ៍ ព្រះអម្ចាស់បានបង្ហាញការធានានេះដល់យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ នៅក្នុង គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១៣២:៤៩ និង ដល់អាលម៉ានៅក្នុង ម៉ូសាយ ២៦:២០ ។ ទោះជាយ៉ាងណា នេះគឺជារឿងឯកជនមួយរវាងបុគ្គលនោះនឹងព្រះអម្ចាស់ យើងមិនគួរស្មានអំពីបុគ្គលដែលបានទទួល « ពាក្យទំនាយដ៏ពិតជាង »នោះឡើយ ។

សូមអាន គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១៣១:៦ ដោយស្វែងរកអ្វីមួយដែលនឹងរារាំងមនុស្សម្នាក់ពីការទទួលបានជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច ។

តើព្យាការី យ៉ូសែប ស្ម៊ីធបានថ្លែងអ្វីខ្លះ ដែលថាមនុស្សម្នាក់អាចត្រូវបានសង្គ្រោះ ឬទទួលជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច ? សូមបំពេញគោលការណ៍ដូចតទៅ ៖ យើងមិនអាចត្រូវបានសង្គ្រោះ ឡើយ។

ប្រធាន ម៉ារ៉ុន ជី រ៉មនី ក្នុងគណៈប្រធានទីមួយបានផ្ដល់ការបកស្រាយមួយអំពីអត្ថន័យនៃគោលការណ៍នេះ ៖ « ចំណេះដឹងនៃ ‹ ព្រះពិតតែមួយ និងព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ › ( យ៉ូហាន ១៧:៣ ) គឺជាចំណេះដឹងដ៏សំខាន់បំផុតនៅក្នុងសាកលលោក វាគឺជាចំណេះដឹងដែលព្យាការីយ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ថ្លែងថា គ្មាននរណាម្នាក់អាចត្រូវបានសង្គ្រោះដោយពុំមានចំណេះដឹងនេះឡើយ ។ ការខ្វះចំណេះដឹងនេះគឺជាភាពល្ងង់ខ្លៅដែលបានលើកឡើងនៅក្នុងវិវរណៈដែលត្រូវបានចែងទុក ៖ ‹ គឺគ្មានផ្លូវទេសម្រាប់ឲ្យមនុស្សបានសង្គ្រោះក្នុងការល្ងង់ខ្លៅ › ។ ( គ. និង ស. ១៣១:៦ ) » ។ (« Except a Man Be Born Again » Ensign,ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ១៩៨១ ទំព័រ ១៤ ) ។

សូមឆ្លើយសំណួរខាងក្រោមនេះនៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក ៖
1. តើចំណេះដឹងប្រភេទណាខ្លះដែលយើងត្រូវមានដើម្បីទទួលបានជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច ? តើអ្នកគិតថា ហេតុអ្វីបានជាចំណេះដឹងនេះចាំបាច់សម្រាប់សេចក្ដីសង្គ្រោះ ?
2. តើអ្នកនឹងធ្វើអ្វីខ្លះដើម្បីបង្កើនចំណេះដឹងរបស់អ្នកអំពីព្រះវរបិតាសួគ៌ និង ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ?

គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១៣១:៧-៨

យ៉ូសែប ស៊្មីធ បង្រៀនថា គ្រប់អស់ទាំងវិញ្ញាណសុទ្ធតែជាធាតុ

សូមអាន គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១៣១:៧-៨ ដោយស្វែងរកថាតើវិញ្ញាណត្រូវបានឡើងដោយធាតុអ្វីខ្លះ ។

ខគម្ពីរទាំងនេះបង្រៀនថា គ្រប់អស់ការបង្កបង្កើតត្រូវបានបង្កើតឡើងដោយធាតុ ប៉ុន្តែធាតុនៃវិញ្ញាណ « ហ្មត់ ឬសុទ្ធសាធជាង » ( គ. និង ស. ១៣១:៧ ) ។ ធាតុគឺជារូបធាតុដែលបង្កើតវត្ថុនានា ។ ព្យាការី យ៉ូសែប ស៊្មីធបានពន្យល់ថា វិញ្ញាណរបស់យើងត្រូវបានបង្កើតឡើងពីធាតុដែលហ្មត់ ឬសុទ្ធសាធជាង ដែលយើងមិនអាចមើលឃើញនឹងភ្នែកទទេបានឡើយ បើគ្មានជំនួយរបស់ព្រះអម្ចាស់នោះ ។

សូមសរសេរឃ្លាខាងក្រោមនេះ ពីខាងក្រោមកិច្ចការថ្ងៃនេះនៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក ៖

ខ្ញុំបានសិក្សា គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១៣១ ហើយបានបញ្ចប់មេរៀននេះនៅ ( កាលបរិច្ឆេទ ) ។

សំណួរ គំនិត និង ការយល់ដឹងបន្ថែម ដែលខ្ញុំចង់ចែកចាយជាមួយគ្រូរបស់ខ្ញុំ ៖