មេរៀនទី ២១ ៖ ថ្ងៃទី ៣
គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១០១:១-១៦
បុព្វកថា
នៅថ្ងៃទី ១៦ និង ១៧ ខែ ធ្នូ ឆ្នាំ ១៨៣៣ ព្យាការី យ៉ូសែប ស៊្មីធ បានទទួលវិវរណៈអំពីទុក្ខវេទនាទាំងឡាយ ដែលពួកបរិសុទ្ធបានមាននៅរដ្ឋ មិសសួរី ។ វិវរណៈនេះ ដែលត្រូវបានកត់ត្រានៅក្នុង គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១០១នឹងត្រូវបានបំបែកជាបីមេរៀន ។ មេរៀនទីមួយនេះ រួមបញ្ចូលការបកស្រាយរបស់ព្រះអម្ចាស់អំពីមូលហេតុ ដែលទ្រង់ទុកឲ្យពួកបរិសុទ្ធរងទុក្ខវេទនា ។ វាក៏រួមបញ្ចូលទាំងព្រះបន្ទូលទ្រង់នៃឱវាទ និង ការលួងលោមចិត្តទៅដល់ពួកបរិសុទ្ធដែលរងទុក្ខដែរ ។
គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១០១:១-៨
ព្រះអម្ចាស់បកស្រាយអំពីមូលហេតុ ដែលទ្រង់ទុកឲ្យរាស្ត្ររបស់ទ្រង់ត្រូវជួបនឹងការសាកល្បង
ចេញពីអ្វីដែលអ្នកបានរៀន អំឡុងពេលសិក្សា គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ៩៨ សូមចង្អុលបង្ហាញអំពីសេចក្ដីលំបាកខាងក្រោមនេះ ដែលពួកបរិសុទ្ធមាននៅឃុំចាកសុន រដ្ឋ មិសសួរី ក្នុងខែ កក្កដា ឆ្នាំ ១៨៣៣ ។ អ្នកអាចយោងទៅមេរៀននៅថ្ងៃទី ១ ដើម្បីជួយអ្នកចងចាំ ។
|
ការិយាល័យរោងពុម្ពរបស់ពួកបរិសុទ្ធត្រូវបានបំផ្លាញ ។ | |
|
ផ្សាររបស់ ស៊ីឌនី គិលបឺត ត្រូវបានកំទេចចោល ហើយឥវ៉ាន់នានា ត្រូវបានលួច ។ | |
|
ផ្ទះសម្បែងជាច្រើនខ្នងរបស់ពួកបរិសុទ្ធ និង ដំណាំជាច្រើនត្រូវបានដុតបំផ្លាញចោល ។ | |
|
ពួកបរិសុទ្ធពីរនាក់ អែតវឺត ប៉ាទ្រិច និង ឆាលស៍ អេលែន ត្រូវបានគេលាបកៅស៊ូ ហើយចាក់រោមសត្វលើខ្លួននៅទីសាធារណៈ ។ |
ដោយសារតែអំពើព្រៃផ្សៃរបស់ក្រុមមនុស្សកំណាចនៅឃុំចាកសុន រដ្ឋ មិសសួរី ក្នុងខែ កក្កដា ឆ្នាំ ១៨៣៣ នោះថ្នាក់ដឹកនាំសាសនាចក្របានយល់ព្រមចាកចេញពីឃុំនោះ ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ក្នុងខែ សីហា ឆ្នាំ ១៨៣៣ ព្យាការី យ៉ូសែប ស៊្មីធ បានទូន្មានកុំឲ្យពួកបរិសុទ្ធលក់ដីធ្លីរបស់ខ្លួនឡើយ ។ ថ្នាក់ដឹកនាំសាសនាចក្របានដាក់ញត្តិទាមទារដល់រដ្ឋាភិបាល ហើយបានប្រើប្រាស់បណ្ដាញស្របច្បាប់ដែលមាន ដើម្បីរក្សាដីធ្លីរបស់ខ្លួននៅរដ្ឋ មិសសួរី ហើយស្វែងរកភាពយុត្តិធម៌ពីអ្នកដែលទទួលខុសត្រូវលើអំពើព្រៃផ្សៃទាំងនោះ ។ បន្ទាប់ពីបានដឹងអំពីសកម្មភាពនេះ ហើយដោយជឿថា ពួកបរិសុទ្ធពុំមានផែនការណ៍ចាកចេញដូចដែលបានរំពឹងទុកទេនោះ អ្នកតាំងលំនៅដែលមិនមែនជាពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយបានវាយប្រហារលើពួកបរិសុទ្ធសាជាថ្មី ។ នាយប់ថ្ងៃទី ៣១ ខែ តុលា ឆ្នាំ ១៨៣៣ មនុស្សកំណាចមួយក្រុមមានអ្នកជិះសេះប្រមាណ ៥០ នាក់ បានវាយលុកលំនៅដ្ឋានរបស់កុ្រមគ្រួសារ វិតមើរ ដែលមានទីតាំងនៅភាគខាងលិចនៃទីក្រុង អ៊ីនឌីប៉ែនដែនស៍ ។ ពួកគេបានរុះរើផ្ទះចំនួន ១៣ ខ្នង ហើយបានវាយបុរសបួនប្រាំនឹងរំពាត់ ដែលស្ទើរតែសម្លាប់ពួកគេបង់ទៅហើយ ។ ការវាយប្រហារនេះបានបន្តដល់ពីរយប់បន្ទាប់ នៅទីក្រុង អ៊ីនឌីប៉ែនដែនស៍ និង ទីតាំងផ្សេងទៀតដែលពួកបរិសុទ្ធបានរស់នៅ ។ បុរសៗត្រូវបានគេវាយ ចំណែកឯស្ត្រីៗ និង កុមារត្រូវគេធ្វើឲ្យភ័យតក់ស្លុត ។ ពួកបរិសុទ្ធជាង ១,០០០ នាក់ត្រូវបានជម្លៀសចេញពីផ្ទះសម្បែងរបស់ខ្លួននៅឃុំចាកសុន ។
តើអ្នកគិតថា មានសំណួរអ្វីដែលពួកបរិសុទ្ធនៅរដ្ឋ មិសសួរី អាចនឹងចោទសួរនៅគ្រានេះ ? តើអ្នកធ្លាប់ឆ្ងល់ដែរឬទេថា ហេតុអ្វីបានជាព្រះអម្ចាស់បណ្ដោយឲ្យការណ៍អាក្រក់ៗ កើតឡើងចំពោះអ្នក ឬ មនុស្សដែលអ្នកស្គាល់ ?
សូមអានសេចក្ដីណែនាំអំពីកណ្ឌនៃ គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១០១ ដើម្បីរៀនអំពីគ្រាដែលវិវរណៈនេះត្រូវបានប្រទានឲ្យ និង ការសាកល្បងមួយចំនួនបន្ថែមទៀត ដែលពួកបរិសុទ្ធនៅរដ្ឋ មិសសួរី បានជួបប្រទះនៅគ្រានេះ ។
នៅពេលពួកបរិសុទ្ធនៅរដ្ឋ មិសសួរី បានរងទុក្ខការសាកល្បងទាំងនេះ ព្រះអម្ចាស់បានបើកសម្ដែងសេចក្ដីពិតអំពីមូលហេតុ ដែលទ្រង់ទុកឲ្យរាស្ត្ររបស់ទ្រង់រងទុក្ខលំបាកបែបនេះ ។ សូមសិក្សា គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១០១:១-២ដោយស្វែងរកមូលហេតុ ដែលព្រះអម្ចាស់បានទុកឲ្យពួកបរិសុទ្ធនៅឃុំចាកសុនត្រូវរងសេចក្ដីបៀតបៀន និង ការរងទុក្ខ ។
ចេញពី ខទី ២ យើងរៀនថា នៅពេលយើងល្មើសនឹងព្រះបញ្ញត្តិ នោះព្រះនឹងទុកឲ្យយើងរងទុក្ខ ។
-
សូមឆ្លើយសំណួរដូចតទៅនេះ ដាក់នៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក ៖ តើអ្នកគិតថា ហេតុអ្វីបានជាមានសារៈសំខាន់ដែលត្រូវយល់អំពីសេចក្ដីពិតនេះ ?
ទោះជាពួកបរិសុទ្ធជាច្រើននៅរដ្ឋ មិសសួរី មានចិត្តស្មោះត្រង់ និង គោរពប្រតិបត្តិក្ដី ក៏ពួកគេនៅតែរងទុក្ខ ដោយសារតែសេចក្ដីបៀតបៀនដែរ ។ សូមសិក្សា គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១០១:៣-៥ដោយស្វែងរកមូលហេតុ ដែលព្រះអម្ចាស់បានទុកឲ្យទាំងពួកបរិសុទ្ធដ៏សុចរិតនៅឃុំចាកសុនត្រូវរងទុក្ខ ។ សូមកត់ចំណាំថា ពាក្យ សេចក្ដីវាយផ្ចាល មានន័យថា ការលុតដំ ឬ កែតម្រូវ ពាក្យ សាកល្បង មានន័យថា ការពិសោធន៍ និង ពាក្យ ញែកចេញជាបរិសុទ្ធ មានន័យថា ធ្វើឲ្យនរណាម្នាក់ ឬ អ្វីមួយទៅជាបរិសុទ្ធ ឬ ពិសិដ្ឋ ។
យោងតាម ខទី ៥ សូមបញ្ចប់សេចក្ដីថ្លែងការណ៍នៃសេចក្ដីពិតដូចតទៅនេះ ៖ បើយើងមិនទ្រាំទ្រនឹងសេចក្ដីវាយផ្ចាលទេនោះ យើងមិនអាច ។
អែលឌើរ ឌី ថត គ្រីស្តូហ្វឺសិន ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ បានបង្រៀនអំពីរបៀបដែលការដែលត្រូវបានវាយផ្ចាល និង ល្បងល ជួយយើងឲ្យបានញែកចេញជាបរិសុទ្ធ ៖ « បន្ថែមពីលើការដាស់តឿនយើងឲ្យប្រែចិត្ត នោះបទពិសោធន៍ដ៏មានសារៈសំខាន់នៃការទ្រាំទ្រសេចក្ដីវាយផ្ចាល អាចដុសខាត់ ហើយរៀបចំយើងឲ្យទទួលបានឯកសិទ្ធិដ៏មហិមាខាងវិញ្ញាណ » ( As Many as I Love, I Rebuke and Chasten,” Ensignឬ Liahonaខែ ឧសភា ឆ្នាំ ២០១១ ទំព័រ ៩៨ ) ។
នៅក្នុង គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១០១:៤ព្រះអម្ចាស់បានយក អ័ប្រាហាំ ធ្វើជាគំរូនៃមនុស្ស ដែលត្រូវបានវាយផ្ចាល និង ពិសោធន៍ ។ នៅពេលព្រះអម្ចាស់បានត្រាស់បង្គាប់ អ័ប្រាហាំ ឲ្យថ្វាយកូនប្រុសរបស់លោក អ៊ីសាក ជាយញ្ញបូជា នោះ អ័ប្រាហាំ បានបញ្ជាក់ការស្មោះត្រង់ ហើយបានបង្ហាញថា លោកបានត្រៀមខ្លួនទទួលពរជ័យដ៏មហិមាខាងវិញ្ញាណ ( សូមមើល លោកុប្បត្តិ ២២:១–១៨ ) ។
-
-
សូមគិតអំពីបទពិសោធន៍មួយ នៅពេលអ្នកត្រូវបានវាយផ្ចាល ហើយអ្នកបានស្វែងរកព្រះអម្ចាស់ ។
គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១០១:៩-១៦
ព្រះអម្ចាស់បានប្រទានឱវាទ និង ការលួងលោមចិត្តដល់ពួកបរិសុទ្ធ
នៅពេលអ្នកអាន គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១០១:៩សូមស្វែងរកសារលិខិតនៃសេចក្ដីសង្ឃឹម ដែលព្រះអម្ចាស់បានប្រទានដល់ពួកបរិសុទ្ធ ដែលរងទុក្ខនៅរដ្ឋ មិសសួរី ។ អ្នកអាចនឹងចង់គូសចំណាំពាក្យ ឬ ឃ្លា ដែលបង្រៀនគោលការណ៍ដូចតទៅនេះ ៖ ទោះជានៅពេលយើងបានប្រព្រឹត្តបាប ព្រះអម្ចាស់ក៏នឹងមានសេចក្ដីមេត្តាករុណាចំពោះយើងដែរ ។
-
នៅក្នុង គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១០១:១០–១១យើងរៀនថា ទោះជាព្រះអម្ចាស់បានទុកឲ្យពួកបរិសុទ្ធរងសេចក្ដីបៀតបៀនក្ដី ក៏ទ្រង់បានមានព្រះបន្ទូលថា ទ្រង់នឹងដាក់ទោសមនុស្សដែលបៀតបៀនពួកគេដែរ ។
នៅពេលអ្នកអានកថខណ្ឌខាងក្រោមនេះ សូមគូសចំណាំការបកស្រាយនៃការរងទុក្ខ ដែលអាចនឹងជាការលំបាកចំពោះអ្នក ក្នុងការមើលឃើញទិដ្ឋភាពនោះ ឬ ទទួលបទពិសោធន៍ ៖
ក្រុមមនុស្សកំណាចនៅឃុំចាកសុន រដ្ឋ មិសសួរី បានបន្តធ្វើបាបពួកបរិសុទ្ធ រហូតដល់សមាជិកទាំងអស់នៃសាសនាចក្រត្រូវបានជម្លៀសចេញពីឃុំនោះ ។ ឡាយមិន វ៉ាយ បានរាយការថា « ខ្ញុំបានឃើញស្ត្រី និង កុមារចំនួនមួយរយកៅសិបនាក់ ធ្វើដំណើរចម្ងាយ សែសិបប្រាំបីគីឡូម៉ែត្រកាត់តាមទីវាល ដោយមានតែបុរសចាស់ជរាបីនាក់ប៉ុណ្ណោះក្នុងចំណោមពួកគេ ក្នុងខែ វិច្ឆិកា ផ្ទៃដីមានពាសពេញទៅដោយទឹកកក ហើយខ្ញុំអាចដើរតាមដានជើងរបស់ពួកគេដែលមាន ឈាមហូររហាមចេញពីប្រអប់ជើងដាច់រហែក ដោយគល់ជ្រាំងស្មៅ ! » ( នៅក្នុង History of the Church ៣:៤៣៩ ) ។
ពួកបរិសុទ្ធជាច្រើនបានភៀសខ្លួនទៅភាគខាងជើង ជាទីតាំងដែលពួកគេត្រូវឆ្លងកាត់ទន្លេ មិសសួរី ។ ច្រាំងទន្លេទាំងសងខាងក្បែរកំពង់ដរ បានពេញទៅដោយត្រសាលជំរុំ ។ ពួកបរិសុទ្ធមួយចំនួនមានសំណាង ដែលបានភៀសខ្លួនដោយនាំយកទ្រព្យសម្បត្តិក្នុងផ្ទះមកជាមួយ ប៉ុន្តែ ពួកបរិសុទ្ធជាច្រើនបានបាត់បង់អ្វីគ្រប់យ៉ាង ។ ប៉ាលី ភី ប្រាត្ត បានសរសេរ ៖ « ខ្ញុំបានឃើញមានមនុស្សរាប់រយនាក់នៅគ្រប់ទីកន្លែង ខ្លះជ្រកនៅក្នុងត្រសាល ហើយខ្លះនៅកណ្ដាលវាលអង្គុយជុំវិញភ្នក់ភ្លើង កាលមេឃកំពុងភ្លៀង ។ ស្វាមីជាច្រើនកំពុងមើលថែដល់ភរិយាខ្លួន ភរិយាជាច្រើនកំពុងមើលថែស្វាមីខ្លួន ឪពុកម្ដាយជាច្រើនកំពុងមើលថែកូនៗខ្លួន និង កូនៗជាច្រើនកំពុងមើលថែឪពុកម្ដាយខ្លួន ។… ទិដ្ឋភាពនេះគឺគួរឲ្យខ្លោចផ្សាបំផុត ខ្ញុំប្រាកដណាស់ថា ការណ៍នេះបានធ្វើឲ្យមនុស្សនៅលើផែនដីមានចិត្តអាណិតអាសូរ លើកលែងតែជនគៀបសង្កត់ដ៏ងងឹតងងល់ និង ក្រុមមនុស្សដែលល្ងង់ខ្លៅ និង អវិជ្ជាប៉ុណ្ណោះ » (Autobiography of Parley P. Pratt,ការបោះពុម្ពនៃ ប៉ាលី ភី ប្រាត្ត ជុញ្ញ័រ [ ឆ្នាំ ១៩៣៨ ] ទំព័រ ១០២ ) ។
តើអ្នកគិតថា អ្នកអាចនឹងធ្វើដូចម្ដេច បើអ្នកជួបប្រទះនឹងទុក្ខវេទនាប្រភេទទាំងនេះ ?
សូមអាន គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១០១:១២–១៦ដោយស្វែងរកការសន្យាពីព្រះអម្ចាស់ទៅកាន់ពួកបរិសុទ្ធដែលសុចរិត ។ ( វាអាចនឹងជួយអ្នក ក្នុងការដឹងថា នៅក្នុង ខទី ១២ឃ្លា « អស់ទាំងពួកសាសន៍អ៊ីស្រាអែលរបស់យើង » សំដៅទៅលើអ្នកដែលស្មោះត្រង់ ចំពោះសេចក្ដីសញ្ញានៃដំណឹងល្អ ) ។
អ្នកអាចនឹងចង់សរសេរ គោលការណ៍ដូចតទៅនេះដាក់នៅក្នុងព្រះគម្ពីររបស់អ្នកក្បែរ គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ១០១:១៦ ៖ នៅពេលយើងរស់នៅដោយសុចរិត នោះយើងអាចរកឃើញការលួងលោមចិត្តនៅក្នុងការចេះដឹងមួយថា មនុស្សទាំងអស់ស្ថិតនៅក្នុងព្រះហស្តរបស់ព្រះអម្ចាស់ ។
-
-
នៅក្នុង គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១០១:១៦តើអ្នកគិតថា « ចូរបង្អង់សិន ឲ្យបានដឹងថា យើងជាព្រះ » មានន័យដូចម្ដេច ?
-
តើអ្នកធ្លាប់មានពរដោយនូវសេចក្ដីសុខសាន្ត អំឡុងពេលគ្រាលំបាកយ៉ាងដូចម្ដេច ?
-
តើការនៅបង្អង់ ឬ មិនមានភាពឆោឡោ អាចជួយអ្នកឲ្យទទួលបានការលួងលោមចិត្តពីព្រះអម្ចាស់យ៉ាងដូចម្ដេច ?
-
-
ខ្ញុំបានសិក្សា គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១០១:១-១៦ ហើយបានបញ្ចប់មេរៀននេះនៅ ( កាលបរិច្ឆេទ ) ។
សំណួរ គំនិត និង ការយល់ដឹងបន្ថែម ដែលខ្ញុំចង់ចែកចាយជាមួយគ្រូរបស់ខ្ញុំ ៖