មេរៀនទី ១៨ ៖ ថ្ងៃទី ៣
គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ៨៥-៨៦
សេចក្តីផ្តើម
គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ៨៥ គឺជាចំណែកមួយនៃសំបុត្រដ៏បំផុសគំនិត ដែលព្យាការី យ៉ូសែប ស៊្មីធ បានផ្ញើជូន វិលលាម ដ័បបុលយូ ហ្វែប្ស នៅថ្ងៃទី ២៧ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ១៨៣២ ។ នៅក្នុងសំបុត្រនេះ ព្យាការីបានពន្យល់ថា ព្រះអម្ចាស់មានព្រះទ័យឲ្យបញ្ជីប្រវត្តិដ៏ត្រឹមត្រូវមួយ ត្រូវបានធ្វើឡើងអំពីអ្នកដែលបានរស់នៅតាមក្រឹត្យវិន័យនៃការថ្វាយ នៅរដ្ឋ មិសសួរី ។ ក្រោយមក នៅថ្ងៃទី ៦ ខែ ធ្នូ ឆ្នាំ ១៨៣២ យ៉ូសែប ស៊្មីធ បានទទួលវិវរណៈដែលមានកត់ត្រានៅក្នុង គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ៨៦ នៅពេលលោកកំពុងធ្វើកំណែដ៏បំផុសគំនិតលើព្រះគម្ពីរប៊ីប ។ វិវរណៈនេះបានផ្ដល់ការបកស្រាយបន្ថែមអំពីរឿងប្រដូចនៃស្រូវ និង ស្រងែ និង អំពីតួនាទីរបស់បព្វជិតភាពក្នុងការជួយដល់ព្រះអម្ចាស់ ប្រមូលពួកសុចរិតនៅថ្ងៃចុងក្រោយបង្អស់ ។
គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ៨៥
ស្មៀនរបស់ព្រះអម្ចាស់ ត្រូវរក្សាបញ្ជីប្រវត្តិនៃរាស្ត្ររបស់ព្រះ
សូមស្រមៃថាអ្នកស្ថិតនៅក្នុងក្រុមកីឡាមួយក្រុម ដែលមានសមត្ថភាពក្លាយទៅជាក្រុមមួយដ៏ឆ្នើម ។ បន្ទាប់ពីប៉ុន្មានថ្ងៃក្រោយពីការលេងជាមួយក្រុមនេះ អ្នកសង្កេតឃើញថា មានសមាជិកក្រុមម្នាក់គឺជាកីឡាករអាត្មានិយម ខ្លះទៀតមិនលេងក្នុងទីតាំងខ្លួនឲ្យបានត្រឹមត្រូវ និង ខ្លះទៀតមិនស្ដាប់តាមគ្រូបង្វឹកឡើយ ។ ហេតុអ្វីបានជាវាអាចនឹងមានការលំបាក សម្រាប់ក្រុមរបស់អ្នកដើម្បីប្រកួតយកឈ្នះ ? តើមានអ្វីដែលតម្រូវឲ្យកែប្រែ ដើម្បីឲ្យក្រុមនេះអាចប្រកួតបានកាន់តែប្រសើរឡើង ?
ស្ថានភាពស្រដៀងគ្នានេះ បានចាប់ផ្ដើមកើតឡើងក្នុងឆ្នាំ ១៨៣២ នៅពេលមានសមាជិកសាសនាចក្របានធ្វើដំណើរមកដល់រដ្ឋ មិសសួរី កាន់តែច្រើនឡើងៗ ។ ពួកបរិសុទ្ធជាច្រើននៅរដ្ឋ មិសសួរី បានរស់នៅដោយធ្វើតាមក្រឹត្យវិន័យទាំងឡាយ ដែលព្រះអម្ចាស់បានដាក់ចំពោះការស្ថាបនាទីក្រុង ស៊ីយ៉ូន ឡើង ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ សមាជិកសាសនាចក្រមួយចំនួនពុំបានគោរពប្រតិបត្តិតាមព្រះបញ្ញត្តិរបស់ព្រះអម្ចាស់នោះទេ ហើយបានធ្វើដំណើរទៅកាន់រដ្ឋ មិសសួរី ដោយពុំមានបណ្ណចេញពីថ្នាក់ដឹកនាំរបស់ពួកគេឡើយ ( ដែលតម្រូវដោយក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះអម្ចាស់ មាននៅក្នុង គ. និង ស. ៧២:១៧–១៨, ២៥ ) ។ បណ្ណនោះគឺជាក្រដាសមួយសន្លឹកដែលមានហត្ថលេខារបស់ប៊ីស្សពនៃសាសនាចក្រ ឬ ពួកអែលឌើរជាអធិបតីបីរូបនៃសាសនាចក្រ ថ្លែងថា បុគ្គលនេះសក្ដិសម និង មានជំហរល្អ ហើយអាចធ្វើកិច្ចត្រួតត្រាបាន ។ ទោះជា សមាជិកសាសនាចក្រទាំងអស់នៅរដ្ឋ មិសសួរី ត្រូវបានត្រាស់បង្គាប់ឲ្យថ្វាយទ្រព្យសម្បត្តិខ្លួនទៅកាន់សាសនាចក្រក្ដី ក៏សមាជិកមួយចំនួនបានធ្វើដំណើរមកដល់ដោយពុំមានធនធានអ្វីដើម្បីថ្វាយឡើយ ដែលប្រជាជនកាន់តែមានការលំបាក ។ យ៉ាងហោចណាស់ មានសមាជិកម្នាក់ដែលបានថ្វាយទ្រព្យសម្បត្តិ បានទាមទារយកទៅវិញ នៅពេលពួកគេចាកចេញពីសាសនាចក្រ ។ សមាជិកខ្លះទៀតនៅរដ្ឋ មិសសួរី បានបដិសេធមិនថ្វាយទ្រព្យសម្បត្តិរបស់ខ្លួនទៅដល់សាសនាចក្រឡើយ ។
-
សូមឆ្លើយសំណួរខាងក្រោមនេះនៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក ៖
-
តើឥរិយាបថដែលបានប្រកាន់ដោយសមាជិកសាសនាចក្របែបនេះ មានសភាពដូចជាកីឡាករដែលមិនសកម្មក្នុងក្រុមយ៉ាងដូចម្ដេច ?
-
ហេតុអ្វីបានជាវាអាចជាការលំបាក ក្នុងការស្ថាបនាទីក្រុង ស៊ីយ៉ូន ឡើងនៅក្នុងស្ថានភាពបែបនេះ ?
-
សូមអានសេចក្ដីណែនាំអំពីកណ្ឌនៃ គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ៨៥ ដើម្បីយល់អំពីរបៀបដែលព្យាការី យ៉ូសែប ស៊្មីធ បានឆ្លើយតបទៅនឹងឧបសគ្គទាំងនេះនៅរដ្ឋ មិសសួរី ។
យ៉ូហាន វិតមើរ
សំបុត្ររបស់ យ៉ូសែប ស៊្មីធ បានចែងអំពីសេចក្ដីណែនាំចំពោះស្មៀនរបស់ព្រះអម្ចាស់គឺ យ៉ូហាន វិតមើរ ដែលបានរស់នៅក្នុងរដ្ឋ មិសសួរី ។ សូមអាន គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ៨៥:១–២ដោយស្វែងរកការណ៍ ដែលព្រះអម្ចាស់បានណែនាំឲ្យស្មៀនសាសនាចក្រនៅរដ្ឋ មិសសួរី ធ្វើ ។ ( នៅពេលអ្នកសិក្សាខគម្ពីរទាំងនេះ វាអាចនឹងជួយក្នុងការដឹងថា ពួកអ្នកក្បត់សាសនាគឺជាពួកដែលបានក្បត់នឹងសាសនា ឬ ដកខ្លួនចេញពីសាសនាចក្រ ហើយមិនទទួលស្គាល់សេចក្ដីជំនឿ ) ។
សូមអាន គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ៨៥:៣–៥ដោយស្វែងរកមូលហេតុ ដែលមនុស្សមួយចំនួនពុំមានឈ្មោះនៅក្នុងកំណត់ត្រាសាសនាចក្រ ។ នៅក្នុង ខទី ៣ ឃ្លា « ពួកអ្នកទាំងនោះដែលពុំបានទទួលកេរមរតករបស់ខ្លួន » សំដៅទៅលើសមាជិកសាសនាចក្រ ដែលបដិសេធមិនរស់នៅតាមក្រឹត្យវិន័យនៃការថ្វាយ ដូចដែលព្រះអម្ចាស់បានត្រាស់បង្គាប់ ។
គឺដូចជាកំណត់ត្រាដែលបានរក្សាទុកនៅជំនាន់ដំបូងរបស់សាសនាចក្រដែរ នោះកំណត់ត្រាក៏ត្រូវបានរក្សាទុកនៅជំនាន់របស់យើងនេះ ដើម្បីឲ្យបានគង់វង្សជាកំណត់ត្រានៃឈ្មោះសមាជិកដ៏ស្មោះត្រង់ ក៏ដូចជាប្រវត្តិនៃកិច្ចការរបស់ពួកគេផងដែរ ។ គោលការណ៍មួយ ដែលយើងរៀនចេញពីសំបុត្ររបស់ព្យាការីគឺ បើយើងរស់នៅតាមក្រឹត្យវិន័យទាំងឡាយរបស់ព្រះ នោះឈ្មោះរបស់យើងនឹងត្រូវបានកត់ត្រានៅក្នុងកំណត់ហេតុនៃសាសនាចក្រ ជាសមាជិកដ៏ស្មោះត្រង់ ។
-
សេចក្ដីយោងចំពោះ « អ្នកខ្លាំងពូកែ និង មានឫទ្ធម្នាក់ » ( គ. និង ស. ៨៥:៧ ) ជាអ្នកដែលត្រូវតាំងដំណាក់នៃព្រះឲ្យមានរបៀបរៀបរយ និង សេចក្ដីយោងចំពោះ « ដាក់ដៃទៅទប់ហឹបធំនៃព្រះ » ( គ. និង ស. ៨៥:៨ ) ត្រូវបានប្រើប្រាស់ដោយពួកអ្នកក្បត់សាសនាជាច្រើន ដើម្បីអះអាងថាការបែកចេញពីសាសនាចក្ររបស់ពួកគេនោះ គឺជារឿងត្រឹមត្រូវ ។ ពួកគេអះអាងថា ប្រធានជាច្រើននៃសាសនាចក្របានបាត់បង់ការសព្វព្រះទ័យពីព្រះអម្ចាស់ ហើយត្រូវបានបោះបង់ចោល ហើយថាពួកគេ ដែលជាអ្នកក្បត់សាសនានោះ គឺជា « អ្នកខ្លាំងពូកែ និង មានឫទ្ធម្នាក់ » ដែលត្រូវបានហៅដោយព្រះដើម្បីរៀបចំអ្វីៗឲ្យបានត្រឹមត្រូវ ។ សេចក្ដីអះអាងបែបនេះ មានសភាពផ្ទុយគ្នាពីអត្ថន័យនៃបទគម្ពីរ ។ នៅក្នុងសេចក្ដីថ្លែងការណ៍ជាផ្លូវការមួយ ចេញក្នុងឆ្នាំ ១៩០៥ គណៈប្រធានទីមួយ ( យ៉ូសែប អេហ្វ ស៊្មីធ, យ៉ូហាន អ័រ វិនឌើរ និង អាន់ថុន អេជ ឡាន់ ) បានពិភាក្សាអំពីស្ថានភាពដែលនាំឲ្យមានវិវរណៈនេះ និង អ្នកទាំងឡាយដែល ឃ្លាទាំងពីរនេះសំដៅទៅលើ ៖
« ជាដំបូងបង្អស់ វាត្រូវបានសង្កេតឃើញថា ប្រធានបទនៃអត្ថន័យសំបុត្រនេះទាំងស្រុង [ សំបុត្ររបស់ព្យាការី ជូនដល់ វិលលាម ដ័បបុលយូ ហ្វែប្ស ] ដែលផ្នែករបស់វា ក៏ត្រូវបានទទួលស្គាល់ថាជាវិវរណៈ នៅពេលក្រោយៗមកទៀតដែរនោះ [គ. និង ស. ៨៥ ] ទាក់ទងទៅនឹងកិច្ចការសាសនាចក្រនៅរដ្ឋ មិសសួរី ការប្រមូលផ្ដុំពួកបរិសុទ្ធទៅកាន់ដែនដីនោះ និង ការទទួលបានកេរមរតក នៅក្រោមក្រឹត្យវិន័យនៃការថ្វាយ និង កិច្ចត្រួតត្រា ហើយព្យាការីដោះស្រាយជាពិសេសជាមួយបញ្ហានៃអ្វីដែលកើតឡើង អំពីអ្នកដែលពុំអាចទទួលបានកេរមរតករបស់ខ្លួនតាមរយៈលិខិតបង្គាប់ ឬ បណ្ណកម្មសិទ្ធពីប៊ីស្សព ។
« វាបានកើតឡើងនៅអំឡុងពេលស្ថានភាពនៃការបះបោរ និន្ទាឈ្នានីស ភាពឆ្មើងឆ្មៃ ការឥតជំនឿ និង ភាពរឹងរូសនៃចិត្ត បានរីករាលដាលក្នុងចំណោមពួកបងប្អូនប្រុសនៅទីក្រុង ស៊ីយ៉ូន—គឺ ឃុំចាកសុន រដ្ឋ មិសសួរី—នៅក្នុងគ្រប់កិច្ចការទាំងអស់ដែលប៊ីស្សព ប៉ាទ្រិច បានចូលរួម ដែលពាក្យពេចន៍ទាំងឡាយនៃវិវរណៈនេះ ត្រូវបានដកស្រង់ចេញពីសំបុត្រផ្ញើជូន វិលលាម ដ័បបុលយូ ហ្វែប្ស ចុះនៅថ្ងៃទី ២៧ ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ១៨៣២ ។ ‹ មនុស្សនោះដែលត្រូវបានហៅពីព្រះ ហើយបានតែងតាំងឡើង › ឲ្យ ‹ ចែកដល់ពួកបរិសុទ្ធ នូវកេរអាកររបស់ពួកគេ ›—គឺ អែតវឺត ប៉ាទ្រិច—បានគិតខុសឆ្គងនៅពេលនោះ ធ្វេសប្រហែសនឹងករណីយកិច្ចរបស់ខ្លួន ហើយដាក់ ‹ ដៃរបស់គាត់ទៅទប់ហឹបធំនៃព្រះ › ដូច្នេះហើយ គាត់ត្រូវបានព្រមានអំពីសេចក្ដីជំនុំជម្រះរបស់ព្រះដែលនឹងកើតឡើង ហើយការព្យាករណ៍ត្រូវបានធ្វើឡើងថា ‹ អ្នកខ្លាំងពូកែ និង មានឫទ្ធម្នាក់ › នឹងត្រូវបានបញ្ជូនពីព្រះមកជំនួសតំណែងរបស់គាត់ ជាគណៈប៊ីស្សព—ជាម្នាក់ដែលមានស្មារតី និង អំណាចនៃតំណែងជាន់ខ្ពស់នោះស្ថិតនៅជាមួយ ដែលគាត់នឹងមានអំណាចដើម្បី ‹ តាំងដំណាក់នៃព្រះឲ្យមានរបៀបរៀបរយ និង ដើម្បីរៀបចំតាមប្លង់នូវកេរមរតកនៃពួកបរិសុទ្ធ › និយាយបានម្យ៉ាងទៀតគឺ បុគ្គលម្នាក់នឹងធ្វើកិច្ចការ ដែល ប៊ីស្សព អែតវឺត ប៉ាទ្រិច ត្រូវបានចាត់តាំង ប៉ុន្តែ ពុំអាចសម្រេចវាបាន ។…
« … ហើយដោយហេតុថាតាមរយៈការប្រែចិត្ត និង ការលះបង់ និង ការរងទុក្ខរបស់គាត់ នោះប៊ីស្សព អែតវឺត ប៉ាទ្រិច ទទួលបានដោយឥតសង្ស័យនូវការបន្ធូរបន្ថយ លើសេចក្ដីជំនុំជម្រះដ៏គួរឲ្យភ័យខ្លាចទាស់នឹងគាត់ ‹ ដោយសារព្រួញនៃសេចក្ដីស្លាប់ ដូចជាដើមឈើដែលត្រូវកម្ទេចដោយរន្ទះបាញ់ › ដូច្នេះ ឱកាសនៃការបញ្ជូនបុគ្គលម្នាក់ទៀតទៅកាន់តំណែងគាត់—ដែលជា ‹ អ្នកខ្លាំងពូកែ និង មានឫទ្ធម្នាក់ ដើម្បីតាំងដំណាក់នៃព្រះឲ្យមានរបៀបរៀបរយ និង ដើម្បីរៀបចំតាមប្លង់នូវកេរមរតកនៃពួកបរិសុទ្ធ › នោះ ក៏អាចត្រូវបានចាត់ទុកជារឿងកន្លងហួសទៅ ហើយហេតុការណ៍នៃការព្យាករណ៍ទាំងមូលត្រូវបានបញ្ចប់ » ( នៅក្នុង James R. Clark, comp., សារលិខិតគណៈប្រធានទីមួយ នៃសាសនាចក្រនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនៃពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយ វ៉ុល ៦ [ ឆ្នាំ ១៩៦៥–៧៥] ៤:១១២, ១១៥, ១១៧ ) ។
សូមស្រមៃថា អ្នកមានផែនការចូលរួមក្នុងព្រឹត្តិការណ៍ដ៏មានកិត្យានុភាពមួយ ( ឧទាហរណ៍ អាពាហ៍ពិពាហ៍របស់មនុស្សល្បីល្បាញម្នាក់ ឬ ពិធីទទួលទានអាហារពេលល្ងាចជាមួយ នរណាម្នាក់ដែលអ្នកតែងប្រាថ្នាចង់ជួប ) ។ តើអ្នកនឹងមានអារម្មណ៍ដូចម្ដេច នៅពេលអ្នកបានទៅដល់ពិធីនោះ ប៉ុន្តែ ពុំត្រូវបានអនុញ្ញាតឲ្យចូលរួមដោយសារតែអ្នកពុំមានឈ្មោះនៅក្នុងបញ្ជីភ្ញៀវកិត្តិយស ?
សូមអាន គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ៨៥:៩–១១ដោយស្វែងរកអ្វីដែលព្រះអម្ចាស់បានមានព្រះបន្ទូលថានឹងកើតឡើង ចំពោះពួកបរិសុទ្ធជំនាន់ដំបូងទាំងនោះ ដែលឈ្មោះរបស់ខ្លួនពុំបានសរសេរទុកនៅក្នុងសៀវភៅរំឭករបស់ព្រះអម្ចាស់ ឬ សៀវភៅច្បាប់របស់ព្រះ ។ ( សូមចងចាំថា ចំណងជើងសៀវភៅទាំងនេះសំដៅទៅលើដំណើររឿងនៃសេចក្ដីជំនឿ និង កិច្ចការរបស់ពួកបរិសុទ្ធនៅជំនាន់ដំបូង ) ។
កំណត់ត្រាត្រូវបានរក្សាទុកទាំងនៅលើផែនដី និង នៅឯស្ថានសួគ៌ ។ យើងទាំងអស់គ្នានឹងត្រូវកត់ត្រាអំពីការប្រព្រឹត្ត និង សេចក្ដីជំនឿរបស់យើងនៅក្នុងការរស់នៅតាមក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះ ។ សូមពិចារណាអំពីឥរិយាបថ និង ការគោរពប្រតិបត្តិចំពោះក្រឹត្យវិន័យទាំងឡាយនៃព្រះ ។
គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ៨៦
ព្រះអម្ចាស់ពន្យល់បន្ថែម អំពីរឿងប្រដូចនៃស្រូវសាលី និង ស្រងែ
រឿងប្រដូច គឺជារឿងដែលប្រើប្រាស់ការប្រៀបធៀប ដើម្បីបង្រៀនអំពីសេចក្ដីពិតមួយ ។ សូមអានរឿងប្រដូចនៃស្រូវសាលី និង ស្រងែនៅក្នុង ម៉ាថាយ ១៣:២៤–៣០ ។
តើអ្នកគិតថា ស្រូវសាលីតំណាងឲ្យអ្វី ?
តើអ្នកគិតថា ស្រងែតំណាងឲ្យអ្វី ?
អ្នកអាចផ្ទៀងផ្ទាត់ចម្លើយរបស់អ្នក ចំពោះសំណួរខាងលើនេះ ដោយយោងទៅលើ ម៉ាថាយ ១៣:៣៨ ។
-
ស្រងែគឺជាស្មៅមួយប្រភេទដែលចង្រៃ ។ ស្រូវសាលី និង ស្រងែមានលក្ខណៈស្ទើរតែដូចគ្នាសុទ្ធសាធ នៅពេលវាបញ្ចេញពន្លកមក ប៉ុន្តែ គេអាចបែងចែកវាបាននៅពេលវាដុះធំឡើង ។ បើអ្នកច្រូតកាត់ព្យាយាមដកស្រងែចេញ ពីមុនស្រូវសាលី និង ស្រងែទុំសុស នោះស្រូវសាលីជាច្រើនក៏នឹងត្រូវបំផ្លាញដែរ ។
-
ព្យាការី យ៉ូសែប ស៊្មីធ បានកំពុងតែត្រួតពិនិត្យ ហើយកែប្រែលើកំណែព្រះគម្ពីរប៊ីប នៅពេលលោកបានទទួលវិវរណៈនេះ ។ យោងតាម ម៉ាថាយ ១៣:៣០ព្រះអម្ចាស់បានត្រាស់សម្ដែងថា ស្រងែនឹងត្រូវប្រមូលជាដំបូង ហើយចងជាកណ្ដាប់ទុកសម្រាប់ដុត ឯស្រូវសាលី ឲ្យប្រមូលដាក់ក្នុងជង្រុកវិញ ( សូមមើល ការបកប្រែរបស់ យ៉ូសែប ស៊្មីធ ម៉ាថាយ ១៣:២៩ [ នៅក្នុង ម៉ាថាយ ១៣:៣០លេខយោង ខ ] ។
សូមអាន គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ៨៦:៧ដោយស្វែងរកការយល់ដឹង ដែលវិវរណៈនេះផ្ដល់ឲ្យអំពីរបៀបនៃការប្រមូល ។ តើអ្នកគិតថា ពួកសុចរិតនឹងត្រូវបានប្រមូលនៅថ្ងៃចុងក្រោយបង្អស់យ៉ាងដូចម្ដេច ?
សូមពិចារណាអំពីរបៀបដែលអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាបង្រៀនមនុស្ស អំពីដំណឹងល្អដែលបានស្ដារឡើងវិញ ទាក់ទងទៅនឹងរឿងប្រដូចនៃស្រូវសាលី និង ស្រងែ ។
យើងក៏អាចជួយក្នុងការប្រមូលពួកសុចរិតបាន ដោយការចែកចាយដំណឹងល្អជាមួយមនុស្សទូទៅ ។ មនុស្សត្រូវបានប្រមូលទៅក្នុងក្រោល នៅពេលពួកគេទទួលស្គាល់ព្រះគ្រីស្ទ ហើយទទួលពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹក ។ ការចងចាំអំពីរបៀបជាច្រើនដែលយើងមានពរក្នុងនាមជាសមាជិកសាសនាចក្រនៃព្រះអម្ចាស់ អាចធ្វើឲ្យយើងកាន់តែមានបំណងប្រាថ្នាចែកចាយពរជ័យនោះជាមួយមនុស្សទូទៅ ។
សូមអាន គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ៨៦:៨–១០រួចស្វែងរករបៀបដែលយើងមានពរ ក្នុងនាមជាសមាជិកក្នុងសាសនាចក្រនៃព្រះអម្ចាស់ ។ អ្នកអាចនឹងចង់គូសចំណាំអ្វីដែលអ្នករកឃើញ ។
ឃ្លា « អ្នករាល់គ្នាជាអ្នកគ្រងមរតកពេញច្បាប់ » នៅក្នុង ខទី ៩ មានន័យថា សមាជិកក្នុង សាសនាចក្រនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនៃពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយ គឺជាផ្នែកនៃសេចក្ដីសញ្ញាដែលព្រះបានធ្វើជាមួយ អ័ប្រាហាំ តាមរយៈសេចក្ដីសញ្ញាដែលអ័ប្រាហាំត្រូវបានសន្យាថា ពូជពង្សរបស់លោកនឹងរីករាយជាមួយនឹងពរជ័យនៃបព្វជិតភាព ហើយនឹងចែកចាយពរជ័យទាំងនោះជាមួយមនុស្សទូទៅ ( សូមមើល អ័ប្រាហាំ ២:៩–១១ ) ។
សូមពិចារណាអំពីសំណួរដូចតទៅនេះ ៖ តើអ្នកធ្លាប់មានពរតាមរយៈបព្វជិតភាពដូចម្ដេចខ្លះ ?
ខណៈពេលពិចារណាអំពីសំណួរខាងលើនេះ អ្នកអាចនឹងគិតអំពីពិធីបរិសុទ្ធនានា ដែលអ្នកអាចទទួលបានតាមរយៈបព្វជិតភាព រួមបញ្ចូលទាំងពិធីបរិសុទ្ធនៃការសង្គ្រោះនៃពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹក និង អំណោយទានព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ។ សូមអាន គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ៨៦:១១រួចស្វែងរករបៀប ដែលយើងត្រូវជួយដល់មនុស្សទូទៅ ។
ឃ្លា « ពន្លឺដល់ពួកសាសន៍ដទៃ » មានន័យថា ការធ្វើជាគំរូសុចរិតដល់មនុស្ស ដែលពុំមានពរជ័យនៃដំណឹងល្អ ។ ខទី ១១ បង្រៀនថា យើងអាចនាំយកសេចក្ដីសង្គ្រោះទៅដល់មនុស្សដទៃ ដោយការជួយពួកគេឲ្យទទួលបានពរជ័យនៃបព្វជិតភាព ។ អ្នកអាចនឹងចង់សរសេរគោលការណ៍នេះ នៅគែមលើព្រះគម្ពីររបស់អ្នក ។
សូមពិចារណាអំពីបទពិសោធន៍នៅពេលអ្នក ឬ នរណាម្នាក់ដែលអ្នកស្គាល់ ធ្វើគំរូល្អចំពោះនរណាម្នាក់ ឬ បានជួយមនុស្សម្នាក់ទៀត ឲ្យទទួលបានពរជ័យទាំងឡាយនៃបព្វជិតភាព ។
-
-
ខ្ញុំបានសិក្សា គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ៨៥–៨៦ ហើយបានបញ្ចប់មេរៀននេះនៅ ( កាលបរិច្ឆេទ ) ។
សំណួរ គំនិត និង ការយល់ដឹងបន្ថែម ដែលខ្ញុំចង់ចែកចាយជាមួយគ្រូរបស់ខ្ញុំ ៖