គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១០៥

បុព្វកថា

ដើម្បីគោរពប្រតិបត្តិតាមសេចក្ដីណែនាំរបស់ព្រះអម្ចាស់ នោះព្យាការី យ៉ូសែប ស៊្មីធ ថែមទាំងពួកអ្នកស្ម័គ្រចិត្ត និង អ្នកដែលត្រូវបានជ្រើសរើសប្រមាណ ២០០ នាក់ផ្សេងទៀត បានបង្កើតកងទ័ពជំរំស៊ីយ៉ូន ឡើង ដើម្បីផ្ដល់ជំនួយដល់ពួកបរិសុទ្ធ ដែលត្រូវបាននិរទេសចេញពីឃុំចាកសុន រដ្ឋមិសសួរី ។ នៅថ្ងៃទី ២២ ខែ មិថុនា ឆ្នាំ ១៨៣៤ កាលកំពុងបោះជំរំនៅក្បែរទន្លេ ហ្វ៊ិស៊ីង ក្នុងរដ្ឋមិសសួរី នោះ យ៉ូសែប ស៊្មីធ បានទទួលវិវណៈដែលមាននៅក្នុង គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១០៥ ។ នៅក្នុងវិវរណៈនេះ ព្រះអម្ចាស់បានប្រទានការណែនាំអំពីការរំដោះទីក្រុង ស៊ីយ៉ូន ។

គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១០៥:១-១៩

ព្រះអម្ចាស់ណែនាំពួកបរិសុទ្ធ ឲ្យទន្ទឹងរង់ចាំការរំដោះទីក្រុង ស៊ីយ៉ូន

សូមស្រមៃថាអ្នកគឺជាតន្ត្រីករម្នាក់ ក្នុងវង្សភ្លេងមួយវង្ស ។ ស្រាប់តែនៅចំពាក់កណ្ដាលនៃការប្រគុំ អ្នកកូតវីយូឡុងពីរបីនាក់សម្រេចចិត្តលេងនៅលើទំព័រ ដែលខុសពីតន្ត្រីករឯទៀតនៅក្នុងវង្ស ។ ពួកគេមិនទាន់បានចាប់ផ្ដើមផង ស្រាប់តែអ្នកផ្លុំខ្លុយមួយចំនួនសម្រេចចិត្តលេងក្នុងល្បឿនកាន់តែលឿន ។ នៅខណៈពេលតែមួយនោះ ក្រុមផ្លុំត្រែទាំងមូលសម្រេចចិត្តឈប់លេងយ៉ាងដំណាលគ្នា ។

ក្នុងនាមជាតន្តី្រករមួយរូបក្នុងវង្សភ្លេងនេះ តើអ្នកនឹងទទួលឥទ្ធិពលពីការសម្រេចចិត្តទាំងនេះយ៉ាងដូចម្ដេច ? តើលទ្ធផលនៃការប្រគុំដូចនេះ នឹងទៅជាយ៉ាងណា ? ហេតុអ្វីបានជាការមានភាពចុះសម្រុងក្នុងគោលបំណង និងការធ្វើការរួមគ្នា ចាំបាច់ដើម្បីឲ្យវង្សភ្លេងអាចប្រគុំតន្ត្រីបានយ៉ាងពិរោះក្រអួនក្រអៅ ?

សូមចងចាំថា ក្នុងខែ កុម្ភៈ ឆ្នាំ ១៨៣៤ ព្រះអម្ចាស់បានត្រាស់បង្គាប់ព្យាការី យ៉ូសែប ស៊្មីធ និងសមាជិកដទៃទៀត ឲ្យប្រមូលធនធានខាងសាច់ឈាម ហើយជ្រើសរើសអ្នកស្ម័គ្រចិត្តដើម្បីទៅជួយដល់ពួកបរិសុទ្ធ ដែលត្រូវបានជម្លៀសចេញពីឃុំចាកសុន រដ្ឋមិសសួរី ដើម្បីទាមទារយកកម្មសិទ្ធដីធ្លីរបស់ខ្លួនមកវិញ ។ នៅពេលអ្នកសិក្សា គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១០៥សូមស្វែងរកថាតើសាមគ្គីភាព ដើរតួយ៉ាងដូចម្ដេចនៅក្នុង កិច្ចខ្នះខ្នែងរបស់ពួកបរិសុទ្ធក្នុងការទាមទារយកដែនដីស៊ីយ៉ូនមកវិញ ។

នៅក្នុងវិវរណៈកាលពីមុន ( សូមមើល គ. និង ស. ១០៣:៣០–៣៤ ) ព្រះអម្ចាស់បានមានព្រះបន្ទូលថ្លែងថា ទ្រង់មានព្រះទ័យចង់ឲ្យមានអ្នកស្ម័គ្រចិត្តចំនួន ៥០០ នាក់ចូលរួមក្នុងកងទ័ពជំរំស៊ីយ៉ូន ។ បើសិនជាមិនមានមនុស្សដល់ ៥០០ នាក់ទេ ចំនួនអ្នកស្ម័គ្រចិត្តជាអប្បបរមាដែលទ្រង់តម្រូវឲ្យមានគឺ ១០០ នាក់ ។ លទ្ធផលចំពោះកិច្ចខិតខំរបស់ព្យាការី យ៉ូសែប ស៊្មីធ និងអ្នកដទៃទៀត ក្នុងការជ្រើសរើសអ្នកស្ម័គ្រចិត្ត និង ធនធានសម្រាប់កងទ័ពជំរំស៊ីយ៉ូននោះ ពុំបានជោគជ័យដូចដែលបានសង្ឃឹមទុកនោះទេ ។ នៅត្រឹមពេលដែលជំរំនោះបានចាប់ផ្ដើមចេញដំណើរនៅដើមខែ ឧសភា ឆ្នាំ ១៨៣៤ មានអ្នកស្ម័គ្រចិត្តចំនួនតែ ១២២ នាក់ប៉ុណ្ណោះ ។ ជំរំសីយ៉ូន បានជ្រើសរើសអ្នកស្ម័គ្រចិត្តបន្ថែម នៅតាមផ្លូវធ្វើដំណើរទៅកាន់រដ្ឋ មិសសួរី ។ នៅពេលក្រុមដែល ហៃរុម ស៊្មីធ និង ឡាយមិន វ៉ាយ ដែលបានជ្រើសរើសចេញពីដែនដី មីឈីហ្កេន បានមកជួបជាមួយក្រុមរបស់ យ៉ូសែប នៅដើមខែ មិថុនា ឆ្នាំ ១៨៣៤ នោះកងទ័ពជំរំស៊ីយ៉ូនមានបុរសចំនួនជាង ២០០ នាក់ ស្ត្រី ១២ នាក់ និង កុមារ ៩ នាក់ ( សូមមើល Alexander L. Baugh« Joseph Smith and Zion’s Camp,” Ensignខែ មិថុនា ឆ្នាំ ២០០៥ ទំព័រ ៤៥ ) ។

អាយុជាមធ្យមរបស់បុរសនៅក្នុងកងទ័ពជំរំស៊ីយ៉ូនគឺ ២៩ ឆ្នាំ ។ សមាជិកនៃជំរំដែលមានវ័យក្មេងជាងគេគឺ ១៤ ឆ្នាំ ហើយចាស់ជាងគេគឺ ៧៩ ឆ្នាំ ។ យ៉ូសែប ស៊្មីធ ដែលត្រូវបានជ្រើសតាំងឲ្យធ្វើជា « មេបញ្ជាការដឹកនាំពលទ័ពអ៊ីស្រាអែល » ( នៅក្នុង History of the Church ២:៣៩ ) បានមានអាយុត្រឹមតែ ២៨ ឆ្នាំប៉ុណ្ណោះ ។

សូមអាន គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១០៥:៧-៨ដោយស្វែងរកមូលហេតុមួយ ដែលសមាជិកមួយចំនួននៃសាសនាចក្រ ពុំជ្រើសរើសទៅជួយមិត្តភក្ដិពួកបរិសុទ្ធរបស់ពួកគេនៅរដ្ឋ មិសសួរី ។

សមាជិកមួយចំនួននៃសាសនាចក្រ បានរង់ចាំមើលថាតើព្រះធ្វើអន្តរាគមន៍ ហើយជួយពួកបរិសុទ្ធនៅរដ្ឋ មិសសួរី ដែរឬទេ ពីមុនពួកគេជួយ ឬ ផ្ដល់ជំនួយខាងហិរញ្ញវត្ថុ ទៅដល់មិត្តភក្ដិសមាជិកសាសនាចក្ររបស់ពួកគេនោះ ។ តើអ្នកគិតថា មានអ្វីខុសឆ្គងចំពោះឥរិយាបថនេះ ?

សូមអាន គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១០៥:១-៦ដោយស្វែងរកថាតើការមិនគោរពប្រតិបត្តិ និងការខ្វះសាមគ្គីភាពបានមានឥទ្ធិពលយ៉ាងដូចម្ដេច ចំពោះសមាជិកនៃសាសនាចក្រ ។ វាអាចនឹងផ្ដល់អត្ថប្រយោជន៍ក្នុងការដឹងថា « ក្រឹត្យវិន័យនៃនគរសេឡេស្ទាល » ដែលមានលើកឡើងនៅក្នុង ខទី ៤–៥ រួមបញ្ចូលទាំងក្រឹត្យវិន័យ និង គោលការណ៍ទាំងឡាយដែលយើងត្រូវគោរពប្រតិបត្តិ ពិធីបរិសុទ្ធដែលយើងត្រូវទទួល និងសេចក្ដីសញ្ញាដែលយើងត្រូវរក្សាដើម្បី គ្រងនគរសេឡេស្ទាល ។

សូមឆ្លើយសំណួរខាងក្រោមនេះនៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក ៖
1. តើគោលការណ៍មួយណា ដែលយើងអាចរៀនចេញពីខគម្ពីរទាំងនេះ អំពីអ្វីដែលយើងត្រូវធ្វើដើម្បីឲ្យទីក្រុងស៊ីយ៉ូនត្រូវបានស្ថាបនាឡើង ?
2. តើអ្នកគិតថា ហេតុអ្វីបានជាដើម្បីស្ថាបនាទីក្រុងស៊ីយ៉ូន តម្រូវឲ្យមានការរួបរួមគ្នា និងការគោរពប្រតិបត្តិ ?
3. តើបទពិសោធន៍អ្វីខ្លះ ដែលបានជួយដល់អ្នក ឲ្យយល់អំពីសារៈសំខាន់នៃសមាជិកសាសនាចក្រដែលត្រូវមានការរួបរួមគ្នា ?

សមាជិកដែលបានស្ម័គ្រចិត្តចូលរួមក្នុងជំរុំស៊ីយ៉ូន បានជួបប្រទះនឹងឧបសគ្គ ហើយបានឃើញអព្ភូតហេតុជាច្រើនពេញមួយបេសកកម្មរបស់ខ្លួន ។ សូមពិចារណាថាតើអ្នកនឹងឆ្លើយតបយ៉ាងដូចម្ដេច ទៅកាន់ឧបសគ្គមួយចំនួនដូចខាងក្រោមនេះ ៖

កងទ័ពជំរំស៊ីយ៉ូន បានធ្វើដំណើរប្រមាណ ១,៤៥០ គីឡូម៉ែត្រ ឆ្លងកាត់រដ្ឋចំនួនបី ដោយបានធ្វើដំណើរចន្លោះពី ៣២ ទៅ ៦៤ គីឡូម៉ែត្រ ក្នុងមួយថ្ងៃ និងអស់រយៈពេល ៤៥ ថ្ងៃ ។ សមាជិកក្នុងជំរំបានពងជើង អាកាសធាតុក្ដៅ និងស្អុះស្អាប់ កង្វះអាហារ និងទទួលទានអាហារមិនល្អ ។ ( សូមមើល Alexander L. Baugh, “Joseph Smith and Zion’s Camp,” ទំព័រ ៤៤ Church History in the Fulness of Times Student Manual,ការបោះពុម្ពលើកទី ២ [Church Educational System manual ឆ្នាំ ២០០៣ ] ទំព័រ ១៤៣–៤៤) ។ យូរៗម្ដង ដោយការស្រេកទឹកខ្លាំងពេក ជំរុញឲ្យសមាជិកក្នុងជំរំផឹកទឹកថ្លុក ដែលដង្កូវមូសបានបន្សល់មេរោគក្នុងនោះ ( ពេលខ្លះបានប្រើធ្មេញដើម្បីច្រោះទឹក ) ឬផឹកទឹកចេញពីដានសេះ បន្ទាប់ពីមានភ្លៀងខ្លាំង ។ ពេញមួយការធ្វើដំណើរនោះ កងទ័ពជំរំស៊ីយ៉ូនត្រូវបានគំរាមកំហែងជាញឹកញាប់ ដោយអំពើហិង្សាពីមនុស្សដទៃ ។ ( សូមមើល Church History in the Fulness of Times, ១៤៤–៤៥) ។

ទោះជាមានឧបសគ្គយ៉ាងណាក្ដី ក៏កងទ័ពជំរំស៊ីយ៉ូនត្រូវបានប្រទានពរឲ្យឃើញអព្ភូតហេតុជាច្រើន ពេញមួយការធ្វើដំណើរនោះដែរ ។ តួយ៉ាងនៅថ្ងៃដ៏ក្ដៅហួតហែងមួយក្នុងខែ មិថុនា ឆ្នាំ ១៨៣៤ ពួកក្នុងជំរំបានធ្វើដំណើរពេញមួយថ្ងៃ ហើយពុំមានទឹកផឹកតាំងពីព្រឹកមកម្ល៉េះ ។ បន្ទាប់ពីបានសង្កេតឃើញមានការរងទុក្ខជាច្រើននៃមនុស្ស ព្រមទាំងសត្វពាហនៈរបស់ពួកគេផងដែរនោះ ព្យាការីបានសួររកប៉ែល ហើយជ្រើសរើសចំណុចមួយ ហើយបានជីកអណ្ដូងដ៏រាក់មួយ ។ ភា្លមនោះ ទឹកបានចេញពេញអណ្ដូង ហើយវានៅតែមានពេញដដែល ទោះជាក្រោយពីសមាជិកទាំងអស់ក្នុងជំរំ ព្រមទាំងសត្វពាហនៈរបស់ពួកគេផងដែរនោះ បានទទួលទានហើយទាំងអស់ក្ដី ។

នៅពាក់កណ្ដាលខែ មិថុនា ឆ្នាំ ១៨៣៤ កងទ័ពជំរំស៊ីយ៉ូន បានបោះជំរំនៅលើជ្រោយមួយនៃទន្លេ ហ្វិស៊ីង រដ្ឋ មិសសួរី ។ អ្នកស្រុក មិសសួរី ប្រដាប់ដោយអាវុធចំនួនប្រាំនាក់ បានធ្វើដំណើរទៅដល់ជំរំ ហើយបានស្បថថា សមាជិកទាំងឡាយនៃជំរំនឹង « មិនមានជីវិតរហូតដល់ព្រឹកស្អែកឡើយ » ( នៅក្នុង History of the Church ២:១០៣ ) ។ ពួកគេបាននិយាយថា ក្រុមមនុស្សកំណាចដែលមានបុរសជាង ៣០០ នាក់ បានប្រមូលគ្នាពីឃុំផ្សេងៗគ្នា ហើយបានត្រៀមខ្លួនធ្វើដំណើរឆ្លងកាត់ទន្លេ មិសសួរី មកបំផ្លាញពួកគេបង់ ។ បុរសមួយចំនួននៅក្នុងជំរំបានចង់ប្រយុទ្ធតបត ប៉ុន្តែ ព្យាការីបានសន្យាថា ព្រះអម្ចាស់នឹងថែរក្សាពួកគេ ។ ព្យាការីបានប្រកាសថា « សូមឈរឲ្យស្ងៀម ហើយចាំមើលសេចក្ដីសង្គ្រោះរបស់ព្រះ » ( ដកស្រង់ចេញពី Joseph Holbrook « History of Joseph Holbrook ឆ្នាំ ១៨០៦–១៨៨៥ » ទំព័រ ១៥ នៅក្នុង Church History in the Fulness of Timesទំព័រ ១៤៨) ។

នៅប៉ុន្មាននាទីបន្ទាប់ពីអ្នកស្រុក មិសសួរី បានចាកចេញទៅ ដុំពពកខ្មៅមួយផ្ទាំងតូច បានលេចឡើងគ្របដណ្ដប់លើផ្ទៃមេឃ ។ វាបានរសាត់ទៅភាគខាងកើត លាតត្រដាងឡើងដូចជារមូរក្រដាសបានលាតឡើង បិតបាំងផ្ទៃមេឃដោយភាពងងឹត ។ ព្យុះភ្លៀង ព្រិល ខ្យល់ រន្ទះដ៏ធំ ព្រមទាំងផ្លេកបន្ទោរឆ្វេចឆ្វាចបានលេចឡើង ។ ពួកកងទ័ពជំរំស៊ីយ៉ូនបានរត់ចោលត្រសាលរបស់ខ្លួន ហើយបានរកឃើញជម្រកនៅក្នុងសាលាប្រជុំបាទ្ទីសដ៏ចំណាស់មួយនៅក្បែរនោះ ។ នៅពេល យ៉ូសែប ស៊្មីធ បានរត់ចូលមកដល់ក្នុង លោកបានស្រែកឡើងថា « បងប្អូនប្រុសៗអើយ ការណ៍នេះមានអត្ថន័យជ្រាលជ្រៅបំផុត ។ ព្យុះនេះគឺជាទីសម្គាល់មកពីព្រះ » ។ ពួកមនុស្សកំណាចដែលប៉ុនប៉នឆ្លងកាត់ទន្លេ មិសសួរី នោះ ត្រូវបានបញ្ឈប់ដោយសារព្យុះនោះទៅ ។ ព្យុះដ៏ខ្លាំងនោះ បានធ្វើឲ្យគ្រាប់រំសេវរបស់ពួកមនុស្សកំណាចទទឹកសើម ដោយធ្វើឲ្យវាមិនអាចប្រើការបានឡើយ ។ ព្យុះនោះក៏បានបំភ័យ ហើយធ្វើឲ្យសេះរបស់ពួកមនុស្សកំណាចរត់ផាយបែកខ្ញែកអស់រលីងទៅ ហើយបានធ្វើឲ្យកម្ពស់ទឹកទន្លេ ហ្វិស៊ីង កើនឡើងជិតមួយម៉ែត្រ ដែលបានរារាំងពួកគេពីការវាយប្រហារលើកងទ័ពជំរំស៊ីយ៉ូន ។ ( សូមមើល Church History in the Fulness of Timesទំព័រ ១៤៨ សូមមើលផងដែរ History of the Church២:១០៤–៥ ) ។

បទពិសោធន៍ទាំងនេះបង្ហាញអំពី របៀបដ៏សំខាន់ និងអស្ចារ្យ ដែលព្រះអម្ចាស់បានជួយដល់កងទ័ពជំរំស៊ីយ៉ូន ។ ទ្រង់ក៏បានជួយពួកគេ តាមរបៀបដ៏សាមញ្ញៗដែរ ។ សូមសរសេរនៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នកអំពីគ្រាមួយដែលព្រះអម្ចាស់បានជួយអ្នក ឬ នរណាម្នាក់ដែលអ្នកស្គាល់ ឲ្យសម្រេចគោលបំណងរបស់ទ្រង់ ។

ពីមុនកងទ័ពជំរំស៊ីយ៉ូន បានចាកចេញពីទីក្រុង ខឺតឡង់ រដ្ឋ អូហៃអូ ថ្នាក់ដឹកនាំសាសនចក្រ បានទទួលបានការសន្យាពីលោកអភិបាលរដ្ឋ ដានីយ៉ែល ដាំងឃ្លីន ថា បើក្រុមយុត្តិធម៌នៃសន្តិភាពប្រចាំឃុំចាកសុន ពុំធានាសុវត្ថិភាពដល់ពួកបរិសុទ្ធទេ នោះគាត់នឹងប្រើប្រាស់មធ្យោបាយផ្សេងទៀត ដើម្បីដាក់ឲ្យច្បាប់មានដំណើរការ ។ គាត់ក៏បានថ្លែងផងដែរថា កងជីវពលរដ្ឋនឹងចាំបាច់ត្រូវជួយពួកបរិសុទ្ធ ឲ្យត្រឡប់ទៅផ្ទះសម្បែងរៀងៗខ្លួនវិញ ។ បន្ទាប់ពីសមាជិកក្នុងកងទ័ពជំរំស៊ីយ៉ូន បានធ្វើដំណើរទៅដល់រដ្ឋ មិសសួរី ពួកគេបានដឹងថា លោកអភិបាលរដ្ឋ ដានីយ៉ែល ដាំងឃ្លីន ពុំបានរក្សាការសន្យារបស់ខ្លួនថានឹងជួយពួកបរិសុទ្ធនោះទេ ។ ( សូមមើល Church History in the Fulness of Timesទំព័រ ១៣៥, ១៤៦–៤៧) ។ ទោះជាមានដំណឹងដ៏ខកចិត្តយ៉ាងនេះក្ដី ក៏ពួកកងទ័ពជំរំស៊ីយ៉ូន នៅតែបានបន្តទៅឆ្ពោះទៅឃុំចាកសុនដែរ ដោយរង់ចាំការបង្ហាញផ្លូវបន្ថែមពីព្រះអម្ចាស់ ។

ការបង្ហាញផ្លូវដ៏ចាំបាច់នេះ បានកើតឡើងនៅក្នុងវិវរណៈពីព្រះអម្ចាស់នៅថ្ងៃទី ២២ ខែ មិថុនា ឆ្នាំ ១៨៣៤ បន្ទាប់ពីពួកកងទ័ពជំរំស៊ីយ៉ូនបានធ្វើដំណើរជិតប្រាំពីរសប្ដាហ៍ ហើយបានត្រឹមចម្ងាយ ១៦–២០ គីឡូម៉ែត្រប៉ុណ្ណោះ ពីឃុំចាកសុន ។ វិវរណៈនេះ មានកត់ត្រានៅក្នុង គោលលទ្ធិ និងសេចក្ដីសញ្ញា ១០៥ ។ សូមអាន គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១០៥:៩-១៤ដោយស្វែងរកការណ៍ដែលព្រះអម្ចាស់បានមានព្រះបន្ទូលថាពួកគេត្រូវធ្វើ ទាក់ទងទៅនឹងការរំដោះទីក្រុង ស៊ីយ៉ូន ។

សូមស្រមៃថាអ្នកគឺជាសមាជិកម្នាក់ ក្នុងកងទ័ពជំរំស៊ីយ៉ូន ។ បន្ទាប់ពីបានធ្វើដំណើរចម្ងាយនេះមក អ្នកដឹងថា អ្នកនឹងត្រូវរង់ចាំ « មួយរដូវខ្លីសិន » ពីមុនទីក្រុង ស៊ីយ៉ូន នឹងត្រូវរំដោះ ។ តើអ្នកនឹងមានអារម្មណ៍ដូចម្ដេច ?

នៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក សូមធ្វើបញ្ជីរាយនាមហេតុផលចំនួនពីរ ដែលព្រះអម្ចាស់បានប្រទាននៅក្នុង គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១០៥:៩-១៤ ចំពោះមូលហេតុដែលទីក្រុង ស៊ីយ៉ូន ពុំត្រូវបានរំដោះនៅគ្រានោះ ។ ចំពោះហេតុផលនីមួយៗទាំងនេះ សូមពន្យល់អំពីចំណុច ដែលត្រូវកែតម្រូវ ឬ កើតឡើងពីមុនទីក្រុង ស៊ីយ៉ូន អាចត្រូវបានរំដោះ និងអំពីមូលហេតុអ្វី ។

សូមចងចាំថា ការរំដោះទីក្រុង ស៊ីយ៉ូន ពុំគ្រាន់តែជាការទាមទារកម្មសិទ្ធដីធ្លីស៊ីយ៉ូនមកវិញនោះទេ ។ ទោះជាស៊ីយ៉ូនគឺជាទីតាំងខាងសាច់ឈាម ក៏វាជាសង្គមមួយ ដែលបង្កើតឡើងដោយមនុស្សប្រភេទមួយចំនួនដែរ ។ រាស្ត្ររបស់ព្រះអម្ចាស់ត្រូវតែបានញែកឲ្យបរិសុទ្ធ និងមានភាពសក្ដិសម ដើម្បីទទួលបានកម្មសិទ្ធដីមកវិញ ហើយស្ថាបនាទីក្រុង ស៊ីយ៉ូន ឡើង ។

សមាជិកភាគច្រើនក្នុងកងទ័ពជំរំស៊ីយ៉ូន បានទទួលយកការណែនាំពីព្រះអម្ចាស់នៅក្នុងវិវរណៈនេះ ប៉ុន្តែ សមាជិកខ្លះបានរអ៊ូរទាំ ហើយពុំបានបន្តមានចិត្តស្មោះត្រង់ឡើយ បន្ទាប់ពីបានដឹងថា ពួកគេនឹងមិនច្បាំងនៅក្នុងរដ្ឋ មិសសួរី នោះ ។ ពួកគេពុំបានយល់ថា ចេតនាដ៏ជ្រៅជ្រះរបស់កងទ័ពជំរំស៊ីយ៉ូន គឺពុំមែនចូលរួមក្នុងចម្បាំង ឬ ទាមទារយកកម្មសិទ្ធដីធ្លីរបស់ពួកបរិសុទ្ធនៅឃុំចាកសុនមកវិញ ដោយប្រើកម្លាំងទ័ពនោះទេ ។ ពួកបុរសនៅក្នុងជំរំបានត្រៀមខ្លួនជាស្រេចដើម្បីធ្វើចម្បាំង បើសិនជាជីវិតរបស់ពួកគេត្រូវបានគំរាមកំហែងនោះ ប៉ុន្តែ ព្រះអម្ចាស់ពុំមានព្រះទ័យរំដោះស៊ីយ៉ូន ដោយកម្លាំងរបស់មនុស្សឡើយ ( សូមមើល គ. និង ស. ១០៣:១៥–១៨; ១០៥:១៤ ) ។ ជាលទ្ធផលនៃវិវរណៈនេះ ដែលត្រាស់បង្គាប់ឲ្យពួកគេរង់ចាំ ហើយពុំធ្វើចម្បាំងនោះ មានបុរសមួយចំនួនបានបះបោរឡើង ហើយក្រោយមកបានក្បត់សាសនា ។

សូមអាន គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១០៥:១៨–១៩ដោយស្វែងរកមូលហេតុដែលព្រះអម្ចាស់ បាននាំពួកកងទ័ពជំរំស៊ីយ៉ូនមកដល់រដ្ឋ មិសសួរី ហើយនៅពេលពួកគេបានធ្វើដំណើរមកដល់ ពួកគេពុំត្រូវធ្វើសកម្មភាពណា ដើម្បីទាមទារយកដីធ្លីឲ្យពួកបរិសុទ្ធនៅស៊ីយ៉ូន នៅគ្រានោះ ។ ( វាអាចនឹងផ្ដល់អត្ថប្រយោជន៍ក្នុងការយល់ថា ការសាកល្បងសេចក្ដីជំនឿ អាចសំដៅទៅលើការពិសោធន៍ថាតើយើងនឹងជ្រើសរើស ដើម្បីទុកចិត្ត ហើយគោរពប្រតិបត្តិតាមព្រះអម្ចាស់ដែរឬទេ ទោះជាស្ថិតនៅក្នុងកាលៈទេសៈបែបណាក៏ដោយនោះ ) ។

សូមពិចារណាអំពីការបង្កើតឃ្លានៅក្នុង ខទី ១៨–១៩ ដែលបង្រៀនសេចក្ដីពិតថា ព្រះបានរៀបចំព្រះពរទុក សម្រាប់ពួកអ្នកដែលមានចិត្តស្មោះត្រង់ក្នុងការសាកល្បងរបស់ពួកគេ ។

សូមឆ្លើយសំណួរខាងក្រោមនេះនៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក ៖
1. តើពេលណាដែលអ្នក ឬ នរណាម្នាក់ដែលអ្នកស្គាល់ ធ្លាប់បានទទួលបទពិសោធន៍នៃការសាកល្បងសេចក្ដីជំនឿ ?
2. តើការសាកល្បងសេចក្ដីជំនឿ គឺជាការត្រៀមខ្លួនទទួលបានពរជ័យនាពេលអនាគតយ៉ាងដូចម្ដេច ?

ពរជ័យមួយដែលសមាជិកក្នុងកងទ័ពជំរំស៊ីយ៉ូន បានទទួល គឺជាឱកាសបម្រើនៅក្នុងនគររបស់ព្រះអម្ចាស់ ។ ក្នុងខែ កុម្ភៈ ឆ្នាំ ១៨៣៥ កូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ និង កូរ៉ុមទីមួយនៃពួកចិតសិបនាក់ ត្រូវបានបង្កើតឡើង ។ សាវកតាំងពីដំបូងទាំងប្រាំបួននាក់ និង សមាជិកក្នុងកូរ៉ុមទីមួយនៃពួកចិតសិបនាក់ទាំងអស់ បានបម្រើនៅក្នុងកងទ័ពជំរំស៊ីយ៉ូន ។ ( សូមមើល Church History in the Fulness of Timesទំព័រ ១៥១) ។

ព្យាការី យ៉ូសែប ស៊្មីធ បានបង្រៀនអំពីតួនាទី ដែលកងទ័ពជំរំស៊ីយ៉ូនបានមាន ក្នុងការរៀបចំបុរសទាំងនេះឲ្យមានតំណែងជាអ្នកដឹកនាំ ៖ « ព្រះពុំមានព្រះទ័យឲ្យអ្នកធ្វើចម្បាំងឡើយ ។ ទ្រង់ពុំអាចស្ថាបនានគរទ្រង់ឡើង ដោយមានបុរសដប់ពីរនាក់ ដែលត្រូវបើកទ្វារដំណឹងល្អឲ្យជាតិសាសន៍ទាំងអស់នៅលើផែនដីនោះទេ និង ដោយមានបុរសចិតសិបនាក់ទៀត ស្ថិតនៅក្រោមការដឹកនាំរបស់ពួកគេដើម្បីបន្តកិច្ចការបានឡើយ លើកលែងតែទ្រង់ចម្រាញ់ពួកគេចេញមកពី ក្រុមបុរសដែលបានថ្វាយជីវិតខ្លួន និង ដែលបានលះបង់យ៉ាងធំធេងដូចដែលអ័ប្រាហាំបានធ្វើប៉ុណ្ណោះ » ( នៅក្នុង History of the Church ២:១៨២ ) ។

នៅពេលក្រោយមកទៀត ថ្នាក់ដឹកនាំសាសនាចក្រ បានសម្ដែងអំណរគុណចំពោះបទពិសោធន៍ ដែលពួកលោកបានមានក្នុងនាមជាសមាជិកក្នុងកងទ័ពជំរំស៊ីយ៉ូន ។ តួយ៉ាង នៅពេល ព្រិកហាំ យ៉ង់ បានត្រឡប់មកកាន់ទីក្រុង ខឺតឡង់ រដ្ឋ អូហៃអូ វិញ មានបុរសម្នាក់បានសួរគាត់ថា « តើលោកបានទទួលប្រយោជន៍អ្វីខ្លះ ពីការធ្វើដំណើរដ៏ឥតប្រយោជន៍ទៅកាន់រដ្ឋ មិសសួរី ជាមួយ យ៉ូសែប ស៊្មីធ » ? ព្រិកហាំ យ៉ង់ បានបន្លឺតបវិញថា « អ្វីទាំងអស់ ដែលយើងបានឆ្លងកាត់ » ។ គាត់បានបន្ថែមទៀតថា « ខ្ញុំនឹងមិនប្ដូរ បទពិសោធន៍ ដ៏សែនលំបាក ដែលខ្ញុំបានមាននៅក្នុងការធ្វើដំណើរនោះ ជាមួយនឹងជាមួយនឹងភាពសុខសាន្តនៅឃុំហ្គីហ្កាឡើយ » ( នៅក្នុង B. H. Roberts, “Brigham Young: A Character Sketch,” Improvement Era ខែ មិថុនា ឆ្នាំ ១៩០៣ ទំព័រ ៥៦៧ ) ។ នៅជំនាន់នោះ ទីក្រុង ខឺតឡង់ ស្ថិតនៅក្នុងឃុំហ្គីហ្កា ។

គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១០៥:២០-៤១

ព្រះអម្ចាស់ត្រាស់បង្រៀនពួកបរិសុទ្ធ អំពីអ្វីដែលពួកគេត្រូវធ្វើ ពីមុនស៊ីយ៉ូនត្រូវបានរំដោះ

នៅក្នុង គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១០៥:២០–៣៧យើងអានថា ព្រះអម្ចាស់បានមានព្រះបន្ទូលប្រាប់ពួកបរិសុទ្ធនៅរដ្ឋ មិសសួរី អំពីរបៀបដែលពួកគេត្រូវឆ្លើយតបចំពោះសេចក្ដីបៀតបៀន ដែលពួកគេកំពុងជួបប្រទះ ខណៈដែលពួកគេកំពុងរង់ចាំការរំដោះស៊ីយ៉ូននៅថ្ងៃខាងមុខនោះ ។ ទ្រង់បានប្រទានឱវាទឲ្យពួកគេ បន្ទាបខ្លួន ហើយចៀសវាងការមានទំនាស់ ។ ទ្រង់បានពន្យល់ថា ពួកគេត្រូវតែបានញែកចេញជាបរិសុទ្ធ ក្នុងការត្រៀមខ្លួនសម្រាប់ការរំដោះស៊ីយ៉ូននៅទីបំផុត ។ ដូចដែលទ្រង់បានមានព្រះបន្ទូលតាំងពីដំបូង នៅក្នុងវិវរណៈតែមួយនេះថា ពួកគេត្រូវ « បានបង្រៀនឲ្យបានល្អឥតខ្ចោះទៅទៀត ហើយមានការពិសោធន៍ ហើយចេះឲ្យបានល្អឥតខ្ចោះទៅទៀត អំពីកាតព្វកិច្ចរបស់ពួកគេ និងអ្វីៗដែលយើងតម្រូវពីដៃរបស់ពួកគេ » (គ. និង ស. ១០៥:១០ ) ។

ព្រះអម្ចាស់បានបញ្ចប់វិវរណៈនេះ ដោយបានណែនាំពួកបរិសុទ្ធឲ្យធ្វើអ្វីមួយ ដែលមិនមែនចំពោះតែអ្នកដែលបៀតបៀនពួកគេប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែ គឺសម្រាប់ពិភពលោកទាំងមូល ។ សូមអាន គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១០៥:៣៨–៤១ដោយស្វែងរកអ្វី ដែលទ្រង់បានណែនាំឲ្យពួកគេធ្វើ ។ ( នៅពេលអ្នកអាន វាអាចនឹងផ្ដល់អត្ថប្រយោជន៍ក្នុងដឹងថា តវ៉ា មានន័យថា ស្វែងរក និង ទង់ជ័យ មានន័យថា ទង់ ឬ សញ្ញា ) ។

សូមបំពេញកិច្ចការខាងក្រោមនេះ នៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក ៖
1. ដោយយោងតាមការបង្រៀនរបស់ព្រះអម្ចាស់នៅក្នុង គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១០៥:៣៨–៤១សូមសរសេរគោលការណ៍មួយ អំពីពរជ័យដែលអាចកើតមាន បើសិនជាយើងព្យាយាមបង្កើតសន្តិភាពជាមួយមនុស្សទូទៅ ។
2. សូមរាយបញ្ជីកត្តាចំនួនបួន ឬ ប្រាំ ដែលសមាជិកសាសនាចក្រនៅជំនាន់យើងនេះអាចធ្វើ ដើម្បីព្យាយាមបង្កើតសន្តិភាពជាមួយមនុស្សទូទៅ ជាពិសេសជាមួយជនដែលអាចនឹងបៀតបៀនដល់ពួកគេ ។
3. សូមជ្រើសរើសកត្តាមួយ ដែលអ្នកបានរាយក្នុងបញ្ជី រួចដាក់គោលដៅដើម្បីអនុវត្តកត្តានោះនៅក្នុងជីវិតអ្នក ។
សូមសរសេរអ្វីដែលនៅខាងក្រោមនេះ ពីខាងក្រោមកិច្ចការថ្ងៃនេះ នៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក ៖

ខ្ញុំបានសិក្សា គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១០៥ ហើយបានបញ្ចប់មេរៀននេះនៅ ( កាលបរិច្ឆេទ ) ។

សំណួរ គំនិត និង ការយល់ដឹងបន្ថែម ដែលខ្ញុំចង់ចែកចាយជាមួយគ្រូរបស់ខ្ញុំ ៖