មេរៀនទី ២៤ ៖ ថ្ងៃទី ៣
គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១១១
បុព្វកថា
ក្នុងឆ្នាំ ១៨៣៦ សាសនាចក្របានជំពាក់បំណុលយ៉ាងច្រើន ។ ព្យាការី យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ និង ថ្នាក់ដឹកនាំដទៃទៀតនៃសាសនាចក្រ បានធ្វើដំណើរទៅកាន់ក្រុង សាឡិម រដ្ឋ ម៉ាស្សាឈូសេត ដែលនៅទីនោះពួកលោកបានសង្ឃឹមថានឹងអាចទទួលបានប្រាក់ ដើម្បីសងបំណុលរបស់សាសនាចក្រ ។ នៅថ្ងៃទី ៦ ខែ សីហា ឆ្នាំ ១៨៣៦ យ៉ូសែប ស៊្មីធ បានទទួលវិវរណៈដែលមានកត់ត្រានៅក្នុង គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១១១ ជាកណ្ឌដែលព្រះអម្ចាស់បានធានាដល់លោក ទាក់ទងនឹងកង្វល់អំពីបំណុល និង សុខុមាលភាពរបស់ទីក្រុង ស៊ីយ៉ូន ។ ព្រះអម្ចាស់ក៏បានប្រទានសេចក្ដីណែនាំដល់ព្យាការីផងដែរ ដែលទាក់ទងនឹងការស្នាក់នៅរបស់ថ្នាក់ដឹកនាំសាសនាចក្រនៅក្រុង សាឡិម ។
គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១១១
ព្រះអម្ចាស់ប្រទានការអះអាង និង សេចក្ដីណែនាំដល់ យ៉ូសែប ស៊្មីធ និង ថ្នាក់ដឹកនាំដទៃទៀតនៃសាសនាចក្រ
-
នៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក សូមធ្វើបញ្ជីនៃបញ្ហាមួយចំនួន ដែលនាំឲ្យមានភាពតានតឹង ឬ កង្វល់នៅក្នុងជីវិតរបស់អ្នក ។
សូមគិតអំពីស្ថានភាពតានតឹនដែលព្យាការី យ៉ូសែប ស៊្មីធ និង ថ្នាក់ដឹកនាំដទៃទៀតនៃសាសនាចក្របានជួបប្រទះ នៅពេលអ្នកអានព័ត៌មានខាងក្រោមនេះ ៖
នារដូវក្ដៅឆ្នាំ ១៨៣៦ ព្យាការី យ៉ូសែប ស៊្មីធ និង ថ្នាក់ដឹកនាំដទៃទៀតនៃសាសនាចក្រ បានព្រួយបារម្ភអំពីបញ្ហាហិរញ្ញវត្ថុរបស់សាសនាចក្រ ។ នៅឆ្នាំមុននេះ សាសនាចក្របានជាប់ជំពាក់បំណុលដ៏ធំ ដោយសារតែថ្នាក់ដឹកនាំសាសនាចក្របានគោរពប្រតិបត្តិតាមការត្រាស់បង្គាប់របស់ព្រះអម្ចាស់ ឲ្យកសាងព្រះវិហារបរសុទ្ធទីក្រុង ខឺតឡង់ ដោយបានទិញដីនៅរដ្ឋ អូហៃអូ និង មិសសួរី ថែមទាំងផ្ដល់ជំនួយដល់កងទ័ពជំរំស៊ីយ៉ូនទៀត ។ សាសនាចក្រក៏បានត្រូវការប្រាក់ដើម្បីទិញដីឲ្យពួកបរិសុទ្ធនៅរដ្ឋ មិសសួរី ដែលត្រូវបានបង្ខំឲ្យចាកចេញពីផ្ទះសម្បែងរបស់ខ្លួននោះដែរ ។ ក្នុងឆ្នាំ ១៨៣៤ ព្រះអម្ចាស់បានណែនាំ យ៉ូសែប ស៊្មីធ និង ថ្នាក់ដឹកនាំដទៃទៀតឲ្យ « បង់បំណុល [ របស់ពួកគេ ] ឲ្យអស់ » ( គ. និង ស. ១០៤:៧៨ ) ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ កិច្ចខិតខំរបស់ពួកលោកក្នុងការសងបំណុលទាំងនេះត្រូវបានបង្អាក់ ដោយសារការបាត់បង់អាជីវកម្មដែលផ្ដល់ប្រាក់ចំណូលនៅរដ្ឋ មិសសួរី ។ ដូច្នេះ ថ្នាក់ដឹកនាំសាសនាចក្រពុំមានប្រាក់គ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីបង្គ្រប់តាមការទាមទាររបស់ម្ចាស់បំណុលឡើយ ។
បើសិនជាអ្នកធ្វើជាថ្នាក់ដឹកនាំសាសនាចក្រនៅពេលនោះ ហេតុអ្វីបានជាស្ថានភាពនេះអាចជាការព្រួយបារម្ភចំពោះអ្នក ?
ព្រះអម្ចាស់បានមានព្រះបន្ទូលប្រាប់ថ្នាក់ដឹកនាំសាសនាចក្រថា ទ្រង់នឹង « បញ្ជូនផ្លូវនានាដល់ [ ពួកលោក ] សម្រាប់ការរំដោះ [ របស់ពួកលោក ] » ( គ. និង ស. ១០៤:៨០ ) ចេញពីបញ្ហាបំណុលរបស់សាសនាចក្រ ។ ក្នុងឆ្នាំ ១៨៣៦ សមាជិកសាសនាចក្រម្នាក់ឈ្មោះ វិល្លាម ប៊ើហ្គែស បានធ្វើដំណើរមកដល់ទីក្រុង ខឺតឡង់ ហើយបានជម្រាបថ្នាក់ដឹកនាំសាសនាចក្រអំពីចំនួនទឹកប្រាក់ដ៏ច្រើនដែលមាននៅក្រុង សាឡិម រដ្ឋ ម៉ាស្សាឈូសេត ។ គាត់បានពោលថា ប្រាក់នោះស្ថិតនៅក្នុងបន្ទប់ក្រោមដីនៃផ្ទះមួយ ហើយគាត់គឺជាបុគ្គលតែម្នាក់គត់ ដែលបានដឹងអំពីទីតាំងនៃប្រាក់នោះ ។
បើសិនជាអ្នកធ្វើជាថ្នាក់ដឹកនាំសាសនាចក្រនៅពេលនោះ តើអ្នកនឹងឆ្លើយតបចំពោះដំណឹងនេះយ៉ាងដូចម្ដេច ?
យ៉ូសែប ស៊្មីធ, ស៊ីឌនី រិកដុន, ហៃរុម ស៊្មីធ និង អូលីវើរ ខៅឌើរី បានធ្វើដំណើរចេញពីទីក្រុង ខឺតឡង់ រដ្ឋ អូហៃអូ នៅថ្ងៃទី ២៥ ខែ កក្កដា ឆ្នាំ ១៨៣៦ ដើម្បីទៅជួបនឹងម្ចាស់បំណុលរបស់សាសនាចក្រនៅរដ្ឋ នូវ យ៉ោក ។ បន្ទាប់ពីបានស្នាក់នៅនៅរដ្ឋ នូវ យ៉ោក ប៉ុន្មានថ្ងៃក្រោយមក ក្រុមរបស់លោកបានធ្វើដំណើរទៅកាន់ក្រុង សាឡិម រដ្ឋ ម៉ាស្សាឈូសេត ។ វិល្លាម ប៊ើហ្គែស បានជួបពួកលោកនៅក្រុង សាឡិម ប៉ុន្តែលោកបានវាចាថា ក្រុងនេះឥឡូវបានកែប្រែមុខមាត់ច្រើនណាស់ពីកាលដែលគាត់បានរស់នៅទីនោះ ដូច្នេះគាត់ពុំអាចរកផ្ទះដែលមានប្រាក់នោះឃើញទេ ។ ក្រោយមក បងប្រុស ប៊ើហ្គែស បានចាកចេញពីក្រុង សាឡិម ទៅ ។
តើអ្នកគិតថា អ្នកអាចនឹងមានអារម្មណ៍ដូចម្ដេច បន្ទាប់ពីបានធ្វើដំណើរទៅកាន់ក្រុង សាឡិម ដោយសង្ឃឹមថានឹងរកឃើញមធ្យោបាយដើម្បីជួយសងបំណុលរបស់សាសនាចក្រ ហើយពុំអាចរកបានដូចអ្វីដែលអ្នកបានរំពឹងទុកនោះ ? តើអ្នកអាចនឹងធ្វើអ្វីខ្លះ ?
ថ្នាក់ដឹកនាំសាសនាចក្របានចំណាយពេលខ្លះ ដើម្បីស្វែងរកផ្ទះដែលត្រូវបានប្រាប់ថាមានប្រាក់នោះ ។ នៅថ្ងៃទី ១៦ ខែ សីហា ឆ្នាំ ១៨៣៦ កាលពួកលោកកំពុងនៅក្រុង សាឡិម នៅឡើយនោះ ព្យាការី យ៉ូសែប ស៊្មីធ បានទទួលវិវរណៈ ដែលមានកត់ត្រានៅក្នុង គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ១១១ ។
សូមអាន គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១១១:១ដោយស្វែងរកថាតើព្រះអម្ចាស់ បានមានព្រះទ័យយ៉ាងដូចម្ដេចអំពីការធ្វើដំណើរទៅកាន់ក្រុង សាឡិម នេះ ។ ពាក្យ ការចម្កួត អាចមានន័យថា « ទង្វើឆោតល្ងង់ ឬ លីលា ប៉ុន្តែមិនមែនជាបទល្មើសធ្ងន់ធ្ងរនោះទេ គឺជាទង្វើមួយដែលមិនសមហេតុផល ឬ មិនមានការប្រុងប្រយ័ត្ន » ( Noah Webster’s First Edition of an American Dictionary of the English Language ១៨២៨ [ ឆ្នាំ ១៩៦៧ ] « folly » ) ។ ជួនកាលនៅពេលមនុស្សប្រព្រឹត្តអំពើចម្កួត ពួកគេមានចេតនាព្យាយាមធ្វើកិច្ចការល្អ ទោះជាសកម្មភាពរបស់ពួកគេពុំឆ្លាតវៃយ៉ាងណាក្ដី ។
ទោះជាការស្វែងរកប្រាក់នៅក្រុង សាឡិម បានបរាជ័យយ៉ាងណាក្ដី ក៏ព្រះអម្ចាស់បានបង្ហាញថា ការធ្វើដំណើរនេះអាចនៅតែជារឿងល្អសម្រាប់នគរទ្រង់ដែរ ។ សូមអាន គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១១១:២រួចស្វែងរកអ្វីដែលព្រះអម្ចាស់បានមានព្រះបន្ទូលថា ទ្រង់មាននៅក្រុង សាឡិម ។
សូមកត់ចំណាំនៅក្នុង ខទី ២ ថាព្រះអម្ចាស់បានមានព្រះបន្ទូលថា ទ្រង់នឹងប្រមូលរាស្ត្រដែលទ្រង់មាននៅក្រុង សាឡិម នៅពេលដែលបានកំណត់ ។ យ៉ូសែប ស៊្មីធ ព្រមទាំងអ្នកដែលបានធ្វើដំណើរទៅជាមួយលោក បានចំណាយពេលពីរបីសប្ដាហ៍នៅក្រុង សាឡិម ហើយពួកលោកបានប្រកាសដំណឹងល្អកាលកំពុងស្នាក់នៅទីនោះ ។ ប្រាំឆ្នាំក្រោយមក អ៊ីរ៉ាស្តុស ស្នូវ ត្រូវបានហៅឲ្យបម្រើបេសកកម្មនៅក្រុង សាឡិម ហើយបានបង្កើតសាខាមួយដែលមានសមាជិក ១២០ នាក់ ( សូមមើល Church History in the Fulness of Times Student Manualការបោះពុម្ពលើកទី ២ [ Church Educational System manual, ២០០៣ ] ទំព័រ ១៧០–៧១) ។
សេចក្ដីពិតដែលយើងអាចរៀនពី បទពិសោធន៍របស់ យ៉ូសែប ស៊្មីធ នៅក្រុង សាឡិម និង ការបង្រៀនរបស់ព្រះអម្ចាស់នៅក្នុង គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១១១:១–២ គឺ ព្រះអម្ចាស់អាចនាំឲ្យមានសេចក្ដីល្អ កើតចេញពីការខិតខំដ៏ស្មោះអស់ពីចិត្តរបស់យើងបាន ។
-
-
តើព្រះអម្ចាស់អាចនាំឲ្យមានសេចក្ដីល្អ កើតចេញពីការខិតខំដ៏ស្មោះអស់ពីចិត្តរបស់យើងបានតាមរបៀបណា ទោះបីជាការខិតខំទាំងនោះពុំមែនជាការឆ្លាតវៃយ៉ាងណាក៏ដោយនោះ ?
-
តើការណ៍នេះមានអានុភាពចំពោះអ្នកយ៉ាងដូចម្ដេច ក្នុងការដឹងថាព្រះអម្ចាស់អាចនាំឲ្យមានសេចក្ដីល្អ កើតចេញពីការខិតខំដ៏ស្មោះអស់ពីចិត្តរបស់អ្នកនោះ ?
-
ព្រះអម្ចាស់បានប្រទានសេចក្ដីណែនាំទៅដល់ យ៉ូសែប ស៊្មីធ និង ដៃគូរបស់លោក ដើម្បីជួយពួកលោកឲ្យសម្រេចបានសេចក្ដីល្អ កាលពួកលោកស្នាក់នៅក្រុង សាឡិម រដ្ឋ ម៉ាស្សាឈូសេត ។ សូមសិក្សា គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១១១:៣–៨ដោយស្វែងរកអ្វីដែលព្រះអម្ចាស់ បានមានព្រះទ័យឲ្យពួកលោកធ្វើ ។ ( នៅក្នុង ខទី ៤ឃ្លា « ពួកគេនឹងមិនរកឃើញផ្នែកសម្ងាត់ទាំងឡាយរបស់អ្នក » មានន័យថា ប្រជាជនរស់នៅក្រុង សាឡិម នឹងមិនផ្ដល់ភាពអាម៉ាស់ដល់ថ្នាក់ដឹកនាំសាសនាចក្រឡើយ ) ។
ព្រះអម្ចាស់បានបង្រៀន យ៉ូសែប ស៊្មីធ និង ថ្នាក់ដឹកនាំដទៃទៀតនៃសាសនាចក្រនៅក្រុង សាឡិម អំពីរបៀបដែលពួកលោកស្វែងរកកន្លែងស្នាក់នៅនៅទីក្រុងនោះ ។ សូមប្រើព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះអម្ចាស់នៅក្នុង ខទី ៨ ដើម្បីបញ្ចប់សេចក្ដីពិតនៃគោលលទ្ធិដូចតទៅ ៖ យើងអាចទទួលបានការដឹកនាំពីព្រះអម្ចាស់ដោយ និង នៃព្រះវិញ្ញាណរបស់ទ្រង់ ។
-
សូមអាន គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១១១:៩–១០ដោយស្វែងរកកិច្ចការបន្ថែម ដែលព្រះអម្ចាស់បានប្រទានដល់ យ៉ូសែប ស៊្មីធ និង ដៃគូរបស់លោក ឲ្យធ្វើកាលកំពុងស្នាក់នៅនៅក្រុង សាឡិម ។
ព្យាការី យ៉ូសែប ស៊្មីធ និង បុរសដទៃទៀតបានធ្វើតាមឱវាទរបស់ព្រះអម្ចាស់ថាត្រូវ « ខំសាកសួរពីបណ្ដាជនពីបូរាណកាល និង ពួកអ្នកដែលរកឃើញទីក្រុងនេះ » ( គ.និង ស. ១១១:៩ ) ។ ពួកលោកបានទៅទស្សនាទីតាំងប្រវត្តិសាស្ត្រនានា កាលកំពុងស្នាក់នៅនៅក្រុង សាឡិម ។ ពួកលោកបានស្វែងយល់ចេញពីទស្សនកិច្ចនោះថា ពួកម្ចាស់ស្រុកក្រុងសាឡិម រដ្ឋ ម៉ាស្សាឈូសេត និង តំបន់ជុំវិញ នូវ អ៊ីងឡេន ធ្លាប់បានគេបៀតបៀន ហើយសម្លាប់ចោល ដែលជាលទ្ធផលនៃការមិនចុះសម្រុង និង ការប្រកាន់សាសនា ។ ( សូមមើល History of the Church ២:៤៦៤–៦៥ ) ។ ព្រឹត្តិការណ៍នេះបាននាំឲ្យ យ៉ូសែប ស៊្មីធ សរសេរទុកនៅក្នុងប្រវត្តិរបស់លោកថា « តើដល់ពេលណាទៅ ទើបមនុស្សនឹងឈប់ធ្វើសង្គ្រាមជាមួយមនុស្ស ហើយរឹបអូស [ ដកយក ] សិទ្ធិដ៏ពិសិដ្ឋចេញពីលោក ក្នុងការថ្វាយបង្គំព្រះទៅតាមក្រឹត្យក្រមនៃសតិសម្បជញ្ញៈយ៉ាងនេះនោះ ? » ( នៅក្នុង History of the Church ២:៤៦៥ ) ។
ព័ត៌មានចេញពីប្រវត្តិរបស់ យ៉ូសែប ស៊្មីធ
ក្រោយមក ព្យាការីបានថ្លែងថា នេះគឺជាជំនឿគ្រឹះមួយរបស់សាសនាចក្រ ដែលអនុញ្ញាតឲ្យមនុស្សទាំងអស់ មានសិទ្ធិសេរីភាពខាងសាសនា ( សូមមើល មាត្រានៃសេចក្តីជំនឿ ១:១១ ) ។
ទោះជា យ៉ូសែប ស៊្មីធ និង ដៃគូរបស់លោក ពុំទទួលបានប្រាក់ដែលពួកលោកបានរំពឹងថានឹងរកឃើញនៅក្រុង សាឡិម យ៉ាងណាក្ដី ក៏ពួកលោកទទួលបានរតនសម្បត្តិជាច្រើនទៀតមកពីការធ្វើដំណើរនេះដែរ ។ ការណ៍នេះរួមបញ្ចូលទាំងរតនសម្បត្តិនៃចំណេះដឹង និង នៃប្រជាជនដែលរស់នៅតំបន់នោះ ដែលក្រោយមកបានទទួលពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹក និង ពិធីបញ្ជាក់ជាសមាជិកនៃសាសនាចក្រ ។
សូមអាន គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១១១:១១ដោយស្វែងរកឱវាទចុងក្រោយ របស់ព្រះអម្ចាស់នៅក្នុងវិវរណៈនេះ ។ ( ពាក្យ រៀបចំ ដែលប្រើនៅក្នុង ខទី ១១ មានន័យថា ចាត់ចែង ) ។
សូមបញ្ចប់គោលការណ៍ដូចតទៅនេះ ដោយផ្អែកទៅលើអ្វីដែលអ្នកស្វែងយល់ចេញពី ខទី ១១ ៖ បើយើង តែ នោះព្រះអម្ចាស់នឹងរៀបចំគ្រប់អ្វីៗទាំងអស់ ។
-
-
តើមានវិធីមួយចំនួនណាខ្លះ ដែលអ្នកអាចមានភាពឆ្លាតវៃនៅក្នុងជម្រើសរបស់អ្នកបាន ?
-
តើអ្នកគិតថា ព្រះអម្ចាស់ « នឹងរៀបចំគ្រប់អ្វីៗទាំងអស់ សម្រាប់សេចក្ដីល្អដល់អ្នក » ( គ. និង ស. ១១១:១១ ) មានន័យដូចម្ដេច ?
-
តើអ្នកធ្លាប់បានឃើញ គំរូនៃគោលការណ៍នេះនៅពេលណា ?
-
-
-
ខ្ញុំបានសិក្សា គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១១១ ហើយបានបញ្ចប់មេរៀននេះនៅ ( កាលបរិច្ឆេទ ) ។
សំណួរ គំនិត និង ការយល់ដឹងបន្ថែម ដែលខ្ញុំចង់ចែកចាយជាមួយគ្រូរបស់ខ្ញុំ ៖