Lekcja 70: Alma 3–4

Lekcja 70

Alma 3–4

Wprowadzenie

Po przyłączeniu się do armii Lamanitów Amlikici postanowili odróżnić się od Nefitów, malując czerwone znaki na swych czołach. Amlikici i Lamanici walczyli z Nefitamii. W walkach zginęły „tysiące i dziesiątki tysięcy” ludzi (zob. Alma 3:26). Po tej wojnie wielu Nefitów ukorzyło się i zostało „[pobudzonych] do przypomnienia sobie o swych powinnościach” (Alma 4:3). Do Kościoła poprzez chrzest przyłączyło się około 3500 osób. Niestety w kolejnym roku wielu członków Kościoła wbiło się w pychę i zaczęło prześladować innych. Zaniepokojony tym niegodziwym postępowaniem Alma zrezygnował z funkcji naczelnego sędziego, lecz nadal służył jako wyższy kapłan Kościoła. W ramach swych obowiązków planował podróżować po kraju, składając czyste świadectwo i nawołując ludzi do pokuty.

Propozycje dotyczące nauczania

Alma 3:1–19

Nefici walczą z Amlikitami i Lamanitami

Podziel klasę na małe grupy. Daj każdej grupie karteczkę z zapisanymi słowami: stroje, fryzury, kolczyki i ozdoby, tatuaże. Poproś uczniów, aby w grupach przedyskutowali, jakie przesłanie ludzie mogą wysyłać za pomocą tych przedmiotów, celowo lub też nieświadomie.

Przypomnij uczniom, że Amlikici odłączyli się od Nefitow i przyłączyli do armii Lamanitów (zob. Alma 2). Poproś ich o przeczytanie wersetu: Alma 3:4 i odnalezienie, w jaki sposób Amlikici zmienili swój wygląd.

Od kogo Amlikici pragnęli się „odróżnić”?
W jaki sposób w dzisiejszych czasach niektórzy ludzie mogą odróżniać się od sprawiedliwych swoim wyglądem zewnętrznym? (Gdy uczniowie będą udzielać odpowiedzi, wyjaśnij, że niektórzy ludzie celowo zmieniają swój wygląd, by oddzielić się od ludzi sprawiedliwych lub buntować się przeciwko standardom Kościoła. Inni naśladują światowe trendy, nie zdając sobie sprawy z tego, że dają tym świadectwo o sobie).

Wyjaśnij, że kiedy Amlikici oznaczyli swe czoła, by odróżnić się od Nefitów, pokazali, że sprowadzili na siebie klątwę Lamanitów. Poproś kilkoro uczniów, aby po kolei czytali na głos fragment: Alma 3:14–19. Pomóż grupie przeanalizować te wersety, zadając im niektóre bądź wszystkie z następujących pytań:

Jakie wyrażenie w wersecie: Alma 3:18 opisuje postępowanie i nastawienie Amlikitów wobec Boga? („Otwarcie przeciwstawili się Bogu”).
W jaki sposób Amlikici „sami sprowadzili na siebie” przekleństwo? (Alma 3:19).
Jakich prawd możemy się nauczyć z tych fragmentów? (Przykładowe odpowiedzi: ci, którzy otwarcie buntują się przeciwko Bogu, sprowadzają na siebie negatywne konsekwencje oraz oddzielenie od Boga następuje w konsekwencji naszego odsunięcia się od Niego).

Aby pomóc uczniom zrozumieć, jak ważne jest to, aby wyróżniać się w prawy sposób, zadaj im następujące pytanie:

W jaki sposób możemy pokazać swoim strojem i wyglądem, że jesteśmy uczniami Jezusa Chrystusa? (Jeśli odpowiedź na to pytanie sprawi uczniom kłopot, możesz poprosić ich o przeczytanie ustępu „Strój i wygląd” w broszurze Dla wzmocnienia młodzieży [2011], str. 6–8. Podkreśl, że nasze wewnętrzne świadectwo o ewangelii powinno mieć wpływ na nasz strój i wygląd).

Zachęć uczniów, by poprzez swe codzienne wybory okazywali, że podążają za Panem, również poprzez wybory dotyczące stroju i wyglądu. Podkreśl, że poprzez nasz strój i wygląd możemy wyróżniać się jako uczniowie Jezusa Chrystusa.

Alma 3:20–27

Tysiące ludzi zostaje zabitych w walkach między Nefitami a Lamanitami i Amlikitami

Podsumuj fragment: Alma 3:20–25 stwierdzeniem, że Nefici wyparli Lamanitów, lecz po obu stronach były tysiące ofiar. Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos fragmentu: Alma 3:26–27. Niech reszta uczniów postara się odnaleźć lekcję, którą pragnął nam przekazać Mormon.

Jaka nagroda, według tych wersetów, czeka tych, którzy są posłuszni Panu?
Jakie konsekwencje czekają tych, którzy nie podążają za Panem?

W ramach podsumowania możesz zapisać na tablicy następującą zasadę: Otrzymujemy szczęście lub cierpienie w zależności od tego, komu zdecydujemy się być posłuszni.

Zachęć uczniów, aby zastanowili się nad błogosławieństwami, jakie niesie ze sobą decyzja, by podążać za Panem.

Jakie błogosławieństwa otrzymaliście od Pana, kiedy zdecydowaliście się iść Jego śladem?

Alma 4:1–14

Po okresie rozwoju Kościoła jego członkowie stają się dumni i spierają się między sobą

Napisz na tablicy pokorny i dumny.

Co to znaczy, że ktoś jest pokorny? (Oznacza to, że osoba jest gotowa przyjmować nauki i z wdzięcznością uznaje swoją zależność od Pana — rozumie, że bezustannie potrzebuje Jego wsparcia).

Poproś kilkoro uczniów, aby po kolei czytali na głos fragment: Alma 4:1–5. Poproś uczniów, aby odnaleźli dowody na to, że Nefici stali się pokorni. Kiedy uczniowie będą mówić o tym, czego się dowiedzieli, pomocne może być zwrócenie ich uwagi na to, że, aby być pokornymi, nie musimy doświadczyć tragedii — pokora może być wynikiem naszego wyboru.

Zwróć uwagę, że opis Nefitów z wersetu: Alma 4:6 bardzo różni się od opisu zawartego w wersetach: Alma 4:3–5. Wskaż słowo dumny na tablicy.

Co to znaczy, że ktoś jest dumny? (Duma jest przeciwieństwem pokory. Dumni ludzie sprzeciwiają się sobie nawzajem oraz Bogu. Wynoszą się ponad innych i podążają raczej za własnymi pragnieniami niż za wolą Boga).

Poproś, aby połowa uczniów przeczytała po cichu fragment: Alma 4:6–8, zaś druga połowa fragment: Alma 4:9–12. Poproś, aby obie grupy starały się odnaleźć czyny Nefitów świadczące o ich dumie oraz zobaczyć, jaki wpływ to postępowanie wywarło na pozostałych. Niech po jakimś czasie obie grupy opowiedzą o tym, czego się dowiedziały.

Czego te wersety nauczają o tym, jaki wpływ ma duma na sposób, w jaki traktujemy innych?
Jakie ostrzeżenie widzicie w wersecie: Alma 4:10? (Upewnij się, iż uczniowie rozumieją, że jeśli dajemy zły przykład, nasze postępowanie może odwieść kogoś od przyjęcia ewangelii).

Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos fragmentu: Alma 4:13–14. Poproś uczniów o odszukanie przykładów Nefitów, którzy pozostali pokorni nawet wtedy, gdy inni byli dumni.

Czego te wersety nauczają o tym, jaki wpływ ma pokora na sposób, w jaki traktujemy bliźnich?

Podkreśl, że nasze decyzje, czy będziemy pokorni, czy dumni mają wpływ na nas i na bliźnich. Jeśli czas pozwoli, zachęć uczniów, aby w swoich notatnikach lub dziennikach do studiowania opisali własne doświadczenia, które potwierdzają prawdziwość tej zasady.

Alma 4:15–20

Alma ustępuje z funkcji naczelnego sędziego, aby móc poświęcić cały swój czas na wzywanie ludzi do pokuty

Poproś uczniów, aby wyobrazili sobie, że są na miejscu Almy. To oni są naczelnym sędzią, a wielu ludzi wbiło się w dumę i zaczęło prześladować tych, którzy pozostali pokorni.

Co moglibyście zrobić, aby pomóc ludziom się zmienić?

Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos fragmentu: Alma 4:15–19. Poproś uczniów, aby zobaczyli, jaką decyzję podjął Alma.

Co zdecydował się zrobić Alma? (Postanowił zrezygnować z funkcji naczelnego sędziego, aby móc poświęcić czas na nauczanie ludu).
Co na temat sposobu nauczania Almy mówi nam wyrażenie „poświęcił się dawaniu świadectwa według Ducha” (Alma 4:20)?
Kiedy słyszeliście, jak ludzie składali „świadectwo […] według Ducha”? Jaki wpływ wywarły na was te doświadczenia?
Jakich prawd możemy się nauczyć z przykładu, jaki Alma dał w wersetach: Alma 4:19–20?

Przykładowe odpowiedzi uczniów na to pytanie:

Wypełnienie naszych duchowych obowiązków może wymagać poświęcenia.

Składanie świadectwa według Ducha zbliża nas do Boga.

Zachęć uczniów, aby odszukali świadectwo według Ducha złożone przez Almę, gdy podczas osobistego studiowania będą czytać rozdziały: Alma 5–16 oraz gdy będziecie omawiać te rozdziały na kolejnych lekcjach. Zachęć ich również, by zwrócili uwagę na wpływ, jaki świadectwo Almy wywierało na ludzi.

Omówienie fragmentów do opanowania

Przedstaw uczniom kilka nowych fragmentów do opanowania lub przypomnijcie sobie kilka fragmentów, które już znają. Przygotuj pytania, które pomogą im odkryć zasady zawarte w tych fragmentach. Zachęć ich, aby w swoich notatnikach lub dziennikach do studiowania zapisali cel, który pomoże im w lepszym zachowywaniu którejś z tych zasad w życiu. Wyznacz im okres, w którym mają zrealizować swoje cele i poproś, aby po ich osiągnięciu byli przygotowani, by złożyć z tego sprawozdanie koledze z klasy lub całej klasie.

Uwaga: Jeśli nie masz czasu, by wykorzystać to ćwiczenie podczas tej lekcji, wykorzystaj je innego dnia. Omówienie innych tego typu ćwiczeń znajdziesz w aneksie na końcu podręcznika.

Komentarz i tło historyczne

Alma 3:4. Tatuaże i kolczykowanie ciała

Amlikici oznaczyli się, aby można było „odróżnić [ich] od Nefitów” (Alma 3:4). W naszych czasach prorocy wzywają młodych mężczyzn i kobiety, aby zachowywali swe ciała w świętości i nie naznaczali ich tatuażami ani kolczykami. Prezydent Gordon B. Hinckley powiedział:

„Nie mogę zrozumieć, dlaczego jakikolwiek młody mężczyzna — czy też młoda kobieta — chciałby poddać się bolesnemu procesowi oszpecania skóry różnymi kolorowymi obrazami ludzi, zwierząt czy innych symboli. Zrobienie tatuażu to proces nieodwracalny, chyba że ponownie poddamy się bolesnemu i kosztownemu zabiegowi ich usunięcia. Ojcowie, ostrzegajcie swych synów przed tatuowaniem ciała. Być może teraz będą się oni buntować przeciwko waszym słowom, ale przyjdzie czas, kiedy wam podziękują. Tatuaż to jak graffiti na świątyni ciała. Podobnie ma się sprawa z kolczykowaniem ciała, z wieloma kolczykami w uszach, nosie, a nawet w języku.

Czy to możliwe, żeby ktoś uważał to za piękne? […] Rada Prezydenta Kościoła i Kworum Dwunastu Apostołów ogłosiły, że uznajemy za niepożądane tatuaże i ‘kolczykowanie ciała, z wyłączeniem celów medycznych’. Nie zajmujemy żadnego stanowiska wobec ‘minimalnego przekłuwania uszu przez kobiety i noszenia przez nie jednej pary kolczyków’ — jednej pary” („Great Shall Be the Peace of Thy Children”, Ensign, list. 2000, str. 52).

Alma 3:5. Podążanie za trendami w modzie

Amlikici zmienili swój wygląd, aby upodobnić się do Lamanitów. Wielu Świętych w Dniach Ostatnich czuje w dzisiejszych czasach presję, by podążać za trendami w modzie, aby upodobnić się do ludzi, którzy są popularni w oczach świata. Jednak niektóre trendy prowadzą ludzi do „nieposłuszeństwa wobec proroka i do słuchania podszeptów świata” („Questions and Answers”, New Era, marzec 2006, str. 14; zob. także Dla wzmocnienia młodzieży [2011], str. 6–8).

Starszy M. Russell Ballard nauczał młodych mężczyzn, którzy posiadają kapłaństwo, że niektóre trendy w modzie osłabiają ich zdolność, by stać w obronie prawdy:

„Istnieje cała subkultura, która gloryfikuje współczesne gangi i ich kryminalną działalność. Czyni to za pomocą muzyki, stylu ubierania, języka, nastawienia do świata i zachowania. Wielu z was widziało, jak podążający za modą znajomi przyjmowali ów styl jak coś, co jest ‘trendy’ i ‘na czasie’, a potem dawali się wciągnąć w tę subkulturę […].

Nie wierzę, że można stać w obronie prawdy i sprawiedliwości, mając na sobie ubranie, które nie przystoi posiadaczowi kapłaństwa Boga” („Standing for Truth and Right”, Ensign, listopad 1997, str. 38–39).

Alma 3:6–17. Piętno i klątwa

Podczas studiowania rozdziału: Alma 3 uczniowie mogą mieć pytania dotyczące piętna i klątwy, jakie ciążyły na Lamanitach. Możesz wyjaśnić, że piętno i klątwa to dwie różne rzeczy. Piętnem, jakim naznaczeni zostali Lamanici, był ciemny kolor skóry (zob. Alma 3:6). Miało ono na celu odróżnienie i rozdzielenie Lamanitów od Nefitów (zob. Alma 3:8). Klątwa była czymś znacznie poważniejszym, gdyż mówiła, że „zostaną oni odsunięci od Pana” (2 Nefi 5:20). Lamanici i Amlikici sprowadzili tę klątwę na swoje głowy, ponieważ zbuntowali się przeciwko Bogu (zob. 2 Nefi 5:20; Alma 3:18–19). Choć w tym przypadku ciemny kolor skóry był oznaką klątwy ciążącej na Lamanitach, Księga Mormona naucza, że Pan „nie odmawia […] nikomu spośród tych, którzy przystępują do Niego, obojętne, czy jest on czarnoskórym czy białym, niewolnikiem czy wolnym, mężczyzną czy kobietą […], wszyscy są jednakowo traktowani przez Boga” (2 Nefi 26:33). Ewangelia Jezusa Chrystusa jest dla wszystkich. Kościół zdecydowanie potępia rasizm, łącznie z wszelkimi przejawami rasizmu okazywanymi w przeszłości przez osoby wewnątrz Kościoła i poza nim. Prezydent Gordon B. Hinckley oświadczył:

„Żaden człowiek, który ubliża ludziom odmiennej rasy, nie może uważać się za prawdziwego ucznia Chrystusa. Nie ma również prawa uważać, że żyje w zgodzie z naukami Kościoła […].

Uznajmy wszyscy fakt, że każdy z nas jest synem lub córką Ojca w Niebie, który kocha wszystkie Swoje dzieci” („Potrzeba większej dobroci”, Ensign lub Liahona, maj 2006, str. 58). Dodatkowe materiały dotyczące tego tematu znajdziesz w lekcji 27.

Alma 4:9–12. „Wielka przeszkoda”

Ponieważ niektórzy należący do Kościoła Nefici stali się dumni, ich negatywny przykład stał się wielką przeszkodą dla tych, którzy nie byli jego członkami (zob. Alma 4:9–12; zob. także Alma 39:11). Prezydent Gordon B. Hinckley opowiedział historię, która ilustruje skutki, jakie wywołuje dawanie dobrego i złego przykładu:

„Nie był on członkiem Kościoła. Razem z rodzicami udzielał się aktywnie w innym wyznaniu.

Powiedział, że kiedy dorastał, niektórzy jego znajomi spośród Świętych w Dniach Ostatnich poniżali go, sprawiali, że czuł się intruzem i wyśmiewali się z niego.

Dosłownie znienawidził ten Kościół i jego członków. Nie widział w nich nic dobrego.

Potem jego ojciec stracił pracę i musieli się przeprowadzić. W nowym miejscu udało mu się w wieku 17 lat dostać na studia. Tam, po raz pierwszy w życiu, odczuł ciepło przyjaźni. Jeden z jego przyjaciół, Richard, zaproponował mu, aby wstąpił do klubu, któremu przewodniczył. Pisze: ‘Pierwszy raz w moim życiu ktoś pragnął mojego towarzystwa. Nie wiedziałem, jak się odnaleźć w tej sytuacji, ale z wdzięcznością wstąpiłem do klubu […]. Uwielbiałem to uczucie — poczucie, że mam przyjaciela. Całe życie się o to modliłem. I wreszcie, po 17 latach oczekiwania, Bóg odpowiedział na moje modlitwy’.

Kiedy miał 19 lat, podjęli z Richardem wakacyjną pracę i okazało się, że będą mieszkać w jednym namiocie. Zauważył, że każdego wieczora Richard przez około godzinę czytał jakąś książkę. Zapytał go, co czyta. Usłyszał, że to Księga Mormona. Opowiada: ‘Szybko zmieniłem temat i poszedłem spać. W końcu ta książka zrujnowała mi dzieciństwo. Próbowałem o tym zapomnieć, jednak minął tydzień, a nie dawało mi to spać. Dlaczego czyta ją każdego wieczora? Po krótkim czasie nie mogłem już znieść tego, że nie znam odpowiedzi na nurtujące pytanie. Pewnego wieczora zapytałem go więc, co takiego ważnego jest w tej książce. O czym ona jest? […] Zaczął czytać tam, gdzie przerwał. Czytał o Jezusie i Jego ukazaniu się w Ameryce. Byłem zszokowany. Nie sądziłem, że mormoni wierzą w Jezusa’ […].

Przy kolejnej okazji, kiedy ci dwaj młodzi mężczyźni wspólnie podróżowali, Richard podał mu Księgę Mormona i poprosił, aby zaczął ją czytać na głos. Zrobił to i nagle poczuł, jak spłynęło na niego natchnienie Ducha Świętego.

Czas mijał, a jego wiara wzrastała. Zgodził się przyjąć chrzest […].

To koniec tej historii, ale są w niej wielkie lekcje. Jedna z nich to godny pożałowania sposób, w jaki traktowali go jego młodzi znajomi w mormońskiej społeczności.

Kolejna to sposób, w jaki traktował go jego nowy przyjaciel, Richard. Sposób ten całkowicie różnił się od jego poprzednich doświadczeń. Doprowadziło to do jego chrztu mimo ogromnych przeciwieństw” („Potrzeba większej dobroci”, Ensign lub Liahona, maj 2006, str. 59–60).

Alma 4:19. „Świadectwo”

Kiedy Alma zobaczył, że musi odzyskać lud, „świadcząc przeciwko [niemu]” (Alma 4:19), zaczął wzywać ludzi do pokuty. Jednakże świadectwa, które składamy podczas zebrania sakramentalnego w niedzielę postną, powinny być prostym wyznaniem wiary, a nie apelami do ludu. Prezydent Spencer W. Kimball powiedział:

„Nie mówcie innym, jak mają żyć. Mówcie tylko, co czujecie w sercu. To jest świadectwo. W chwili, kiedy zaczynacie prawić innym kazanie, kończy się wasze świadectwo” (The Teachings of Spencer W. Kimball, wyd. Edward L. Kimball [1982], str. 138).