Lekcja 86

Alma 25–26

Wprowadzenie

Po zniszczeniu miasta Ammonihah Lamanici stoczyli jeszcze wiele bitew z Nefitami i zostali wyparci z kraju. Po poniesieniu dotkliwych strat wielu Lamanitów złożyło broń, odpokutowało i przyłączyło się do Anti-Nefi-Lehitów. Kiedy synowie Mosjasza i ich towarzysze zakończyli swą trwającą 14 lat misję pośród Lamanitów, Ammon wychwalał Pana i wyraził wdzięczność za błogosławieństwo, że mógł być narzędziem w rękach Boga w niesieniu im ewangelii.

Propozycje dotyczące nauczania

Alma 25:1–12

Wypełniają się proroctwa Abinadiego i Almy

Przed lekcją przerysuj na tablicy następującą tabelę:

Proroctwo	Wypełnienie proroctwa
Alma 9:12. O czym Alma prorokował mieszkańcom Ammonihah?	Alma 25:1–2 (zob. także Alma 16:2–3, 9–11)
Mosjasz 17:14–19. Co, według proroctwa Abinadiego, miało stać się z potomkami króla Noego i jego kapłanów?	Alma 25:4–9

Napisz na tablicy słowo zaufanie. Poproś uczniów, aby wymienili ludzi, w których często pokładamy zaufanie. (Przykładowe odpowiedzi to: Pan, prorocy, rodzice, nauczyciele i trenerzy). Zapytaj uczniów:

• Dlaczego jednym ludziom łatwiej jest zaufać niż innym?

• Komu ze wszystkich ludzi żyjących dzisiaj na ziemi najłatwiej jest wam zaufać?

Powiedz uczniom, że rozdział: Alma 25 zawiera dowody, że słowa, które Pan przekazuje Swoim prorokom, zawsze się wypełniają. Wyjaśnij uczniom, że wykorzystają tę tabelę, by zbadać dwa proroctwa wygłoszone przez proroków z Księgi Mormona oraz to, jak się one wypełniły. Poproś uczniów, aby przerysowali ją w swoich notatnikach lub dziennikach do studiowania. Niech w pierwszej kolumnie zapiszą swoje odpowiedzi na pytania w oparciu o podane fragmenty. W drugiej kolumnie niech napiszą, jak się te proroctwa wypełniły. Niech potem kilku z nich opowie o tym, czego się dowiedzieli.

Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos fragmentu: Alma 25:11–12. Niech reszta klasy śledzi tekst, szukając, co Mormon powiedział o słowach Abinadiego. Możesz zaproponować uczniom, żeby zaznaczyli wyrażenie: „słowa sprawdziły się” w wersecie 12.

• Co oznacza sformułowanie „słowa sprawdziły się”?

Możesz zachęcić uczniów, aby w swoich pismach świętych zapisali odsyłacz do fragmentu: NiP 1:38 przy wersecie: Alma 25:12. Poproś jednego z uczniów, by przeczytał na głos fragment: Nauki i Przymierza 1:38. Niech reszta klasy odnajdzie w tym fragmencie wyrażenie o znaczeniu podobnym do wyrażenia „słowa sprawdziły się”. („Wszystko się wypełni”).

• Czego fragment: Alma 25:1–12 uczy nas na temat przepowiedni i obietnic wygłaszanych przez proroków? (Zapisz na tablicy następującą prawdę: Natchnione słowa proroków zawsze się wypełniają).

Zwróć uwagę, że przykłady z tabeli pokazują, że zawsze wypełnią się ostrzeżenia, jakich prorocy udzielają niegodziwym. Prorocy dają też obietnice tym, którzy zwracają się do Pana. One również się wypełnią. Aby pomóc uczniom zrozumieć, jak ta zasada odnosi się do ich życia, przeczytaj poniższą wypowiedź Rady Prezydenta Kościoła z broszury Dla wzmocnienia młodzieży. Niech uczniowie odszukają, jakie obietnice zostały dane tym, którzy zachowują wyznaczone normy wyznaczone w tej publikacji.

„Normy opisane w tej broszurze pomogą Wam podejmować ważne decyzje teraz i w przyszłości. Obiecujemy, że jeśli będziecie dochowywać zawartych przez Was przymierzy i przestrzegać tych norm, będziecie błogosławieni towarzystwem Ducha Świętego, Wasza wiara i świadectwo wzmocnią się, a Wy będziecie cieszyć się rosnącym szczęściem” (Dla wzmocnienia młodzieży [broszura, 2011], str. ii).

• Jakie obietnice złożyła Rada Prezydenta Kościoła?

• Kiedy widzieliście, że te obietnice się wypełniają?

Alma 25:13–17

Wielu Lamanitów pokutuje i przyłącza się do Anti-Nefi-Lehitów

Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos fragmentu: Alma 25:13–14. Niech pozostali uczniowie śledzą tekst i odszukają, co takiego zrobiło wielu Lamanitów, kiedy zrozumieli, że nie uda im się pokonać Nefitów.

• Co zwróciło waszą uwagę w postępowaniu Lamanitów?

Niech uczniowie przeczytają po cichu werset: Alma 25:17 i odnajdą w nim, jaki stosunek do sukcesu odniesionego pośród Lamanitów mieli synowie Mosjasza.

• Pod jakimi względami sukces synów Mosjasza jest przykładem wypełnienia się słów Pana? (Jeśli uczniowie będą potrzebować pomocy w odpowiedzi na to pytanie, podpowiedz, by przeczytali fragmenty: Mosjasz 28:5–7 oraz Alma 17:11).

Alma 26

Ammon raduje się z błogosławieństw, jakimi Pan obdarzył jego, jego braci i Lamanitów

Pokaż kilka narzędzi (na przykład młotek, śrubokręt, klucz francuski, długopis lub ołówek, pędzel, nożyczki, komputer i instrument muzyczny). Wyjaśnij, że wszystkie te przedmioty są narzędziami.

• Co zdolny rzemieślnik lub artysta może zrobić przy pomocy odpowiednich narzędzi?

• Co, według was, oznacza, że ktoś jest narzędziem w rękach Boga?

Poproś kilkoro uczniów, aby po kolei czytali na głos fragment: Alma 26:1–5. Poproś uczniów, aby odszukali, w jaki sposób Ammon i jego misyjni towarzysze byli narzędziami w rękach Boga.

• Co Pan osiągnął przy pomocy Ammona i jego towarzyszy?

• Jak własnymi słowami przekazalibyście treść wersetu: Alma 26:12? Jak wypowiedź Ammona z tego wersetu ma się do bycia narzędziem w rękach Boga?

Poproś uczniów o przeczytanie po cichu wersetów: Alma 26:11, 13, 16 i sprawdzenie, ile razy pojawiają się tam słowa radość i radować. Możesz zaproponować uczniom, aby zaznaczyli te słowa w swoich pismach świętych. Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos fragmentu: Alma 26:13–16, klasa zaś niech odnajdzie powody radości Ammona.

• Dlaczego Ammon się radował?

• Jakich zasad możemy się nauczyć z tych fragmentów? (Uczniowie mogą wymienić wiele różnych zasad. Podsumowaniem ich wypowiedzi może być poniższa zasada: Odczuwamy radość, kiedy wiernie służymy Panu i Jego dzieciom. Możesz zapisać tę zasadę na tablicy).

• Jak myślicie, dlaczego służąc Panu, odczuwamy radość?

Napisz na tablicy poniższe odsyłacze do pism świętych i pytania. (Możesz napisać je przed lekcją). Podziel uczniów na pary. Niech każda z par wybierze jeden z fragmentów i omówi odpowiedź na przypisane do niego pytanie.

Alma 26:17–20. Jakimi ludźmi byli Ammon i jego towarzysze, zanim się nawrócili?

Alma 26:23–25. W jaki sposób Nefici opisywali Ammonowi i jego braciom lud Lamanitów przed nawróceniem?

Niech kilku uczniów udzieli odpowiedzi na te pytania. Poproś uczniów, aby po cichu przeczytali fragment: Alma 26:23–29 i odnaleźli przeszkody, jakie Ammon i jego bracia napotkali podczas swej służby dla Pana i Lamanitów.

• Jak myślicie, które z tych przeciwności mogą napotykać współcześni misjonarze?

• Co, zgodnie z wersetami: Alma 26:27, 30, motywowało Ammona i jego towarzyszy do dalszej służby? (Otucha, jakiej dodawał im Pan, Jego obietnice oraz pragnienie, by „[przyczynić] się do zbawienia jakiejś duszy”).

Poproś uczniów o przeczytanie po cichu wersetów: Alma 26:31–34 i odszukanie, jakie były skutki trudów synów Mosjasza. Kiedy uczniowie skończą czytać, poproś, aby opowiedzieli, czego się dowiedzieli.

Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos fragmentu: Alma 26:35–37. Niech pozostali uczniowie śledzą tekst i zastanowią się nad tym, jakie oni mają powody, by radować się z dobroci Boga.

• Jakie przesłania widzicie w tych wersetach?

Podkreśl, że jednym z przesłań zawartych w tych wersetach jest to, że Pan jest miłosierny dla wszystkich, którzy odpokutują i uwierzą w Jego imię. Aby pomóc uczniom zrozumieć, jak prawdziwa i ważna jest ta zasada, odczytaj poniższą wypowiedź Prezydenta Boyda K. Packera z Kworum Dwunastu Apostołów:

Prezydent Boyd K. Packer

„Przychodzą do nas listy od osób, które popełniły tragiczne w skutkach błędy. Pytają: ‘Czy kiedykolwiek uzyskam przebaczenie?’

Odpowiedź brzmi: ‘Tak!’.

Ewangelia naucza nas, że wyzwolenie od udręki i poczucia winy może nastąpić poprzez pokutę. Oprócz tych niewielu, którzy odchodzą ku zatraceniu po tym, jak poznali pełnię, nie ma takiego nawyku, uzależnienia, buntu, grzechu, wykroczenia, które nie podlega obietnicy całkowitego wybaczenia” („The Brilliant Morning of Forgiveness”, Ensign, listopad 1995, str. 19).

Złóż świadectwo o mocy Zadośćuczynienia, które udziela wybaczenia za grzechy, duże i małe, tym, którzy mają wiarę w Jezusa Chrystusa i odpokutują. Złóż również świadectwo o radości, jaką przynosi nam służenie jako narzędzia w rękach Pana.

Dodatkowy pomysł dotyczący nauczania

Alma 26:1–37. „Powód do radości”

Aby pomóc uczniom zrozumieć radość, jaką przynosi pokuta i przebaczenie, przeczytaj historię, którą opowiedział Prezydent Boyd K. Packer z Kworum Dwunastu Apostołów:

„W kwietniu 1847 roku Brigham Young wyprowadził pierwszą grupę pionierów z Kwatery Zimowej. W tym samym czasie, około dwa tysiące sześćset kilometrów na zachód, godne współczucia niedobitki kompanii Donnera z trudem schodziły w dół ze stoków Gór Sierra Nevada do Doliny Sacramento.

Ludzie ci przetrwali srogą zimę uwięzieni w zaspach śnieżnych pod szczytem. Niemal trudno uwierzyć, że w ogóle ktokolwiek z nich przeżył wszystkie te dni, tygodnie i miesiące głodówki oraz niedającego się opisać cierpienia.

Był wśród nich piętnastoletni John Breen. W nocy 24 kwietnia wkroczył na ranczo Johnsonów. Wiele lat później John napisał:

‘Było już dawno po zmroku, kiedy dotarliśmy na ranczo Johnsonów, więc po raz pierwszy zobaczyłem je dopiero wczesnym rankiem. Pogoda była dobra, ziemia pokryta była zieloną trawą, ptaki śpiewały na szczytach drzew, a nasza podróż dobiegła końca. Ledwie co mogłem uwierzyć, że jeszcze żyję.

Obraz, który rozpościerał się przede mną tamtego ranka, trwale zapadł mi w pamięci. Większość wydarzeń wymazał czas, ale zawsze wyraźnie widzę obóz przy ranczu Johnsonów’ [„Pioneer Memories”, nie opublikowane, cytowane za programem telewizji PBS „The Americanization of Utah”].

Na początku byłem bardzo zaskoczony faktem, że stwierdził, iż ‘większość wydarzeń wymazał czas’. W jaki sposób można było pozwolić, by czas wymazał z pamięci długie miesiące niesamowitego cierpienia i smutku? W jaki sposób udało mu się zastąpić wizję tej brutalnej i posępnej zimy jednym obrazem olśniewającego poranka?

Po dłuższym zastanowieniu zdałem sobie sprawę, że to wcale nie jest dziwne. Widziałem, jak podobne rzeczy miały miejsce w życiu ludzi, których znam. Widziałem, jak człowiek, który spędził długą zimę winy i duchowej głodówki, wyłonił się w poranku przebaczenia.

Kiedy nastał ranek, dowiedział się, że:

‘Oto przebaczono temu, co odpokutował za swe grzechy, i ja, Pan, nie pamiętam ich więcej’ [NiP 58:42]” („The Brilliant Morning of Forgiveness”, Ensign, listopad 1995, str. 18).

Po przeczytaniu tej historii poproś uczniów, aby opowiedzieli o sytuacji, kiedy widzieli radość, jaka przychodzi do człowieka, który odpokutował. (Przypomnij, że nie muszą dzielić się doświadczeniami, które są zbyt osobiste lub prywatne).