Biblioteka
Lekcja 87: Alma 27–29

Lekcja 87

Alma 27–29

Wprowadzenie

Kiedy ataki Lamanitów na Nefitów zakończyły się porażką, ich gniew zwrócił się przeciwko Anti-Nefi-Lehitom. Ze względu na przymierze, że nigdy więcej nie przeleją niczyjej krwi, Anti-Nefi-Lehici odmówili sięgnięcia po broń, aby się bronić. Ammon zaprowadził Anti-Nefi-Lehitów do Zarahemli, gdzie zostali objęci ochroną przez Nefitów i stali się znani jako lud Ammona. Kiedy Nefici stanęli w obronie ludu Ammona przed Lamanitami, po obu stronach walki zginęło tysiące osób. Pomimo rozpaczy z powodu śmierci bliskich, wielu Nefitów znalazło nadzieję i radość w obietnicy Pana, że sprawiedliwi zostaną „wyniesieni, by żyć po prawicy Boga, w stanie nigdy nie kończącego się szczęścia” (Alma 28:12).

Propozycje dotyczące nauczania

Alma 27

Ammon prowadzi lud Anti-Nefi-Lehitów pod opiekę Nefitów

Poproś uczniów, aby podnieśli rękę, jeśli kiedykolwiek słyszeli, jak ktoś złożył obietnicę, a potem ją złamał. Następnie poproś ich, aby podnieśli rękę, jeśli kiedykolwiek słyszeli, jak ktoś złożył obietnicę, a potem jej dotrzymał.

  • Co sądzicie o ludziach, którzy dotrzymują złożonych obietnic? Dlaczego?

  • Jak sądzicie, jakie uczucia Pan żywi do tych, którzy dotrzymują obietnic złożonych Jemu?

Zapowiedz rozdział: Alma 27, wyjaśniając, że po tym, jak Lamanitom nie powiodły się próby zniszczenia Nefitów, zaatakowali oni Anti-Nefi-Lehitów — Lamanitów, którzy nawrócili się dzięki służbie Ammona i jego braci. Poproś uczniów, aby przypomnieli sobie, co zrobili Anti-Nefi-Lehici, żeby dotrzymać zawartego z Panem przymierza, że „nigdy więcej nie użyją broni, by przelać krew ludzką” (Alma 24:18). (Zakopali swój oręż). Aby przekonać się, jak bardzo byli oni zdeterminowani, by dotrzymać danego słowa, poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos fragmentu: Alma 27:2–3. (Możesz też zaproponować, by uczniowie przeczytali wersety: Alma 24:18–19 i zapisali na marginesie odsyłacz do fragmentu: Alma 27:3).

  • Gdybyście byli jednym z Anti-Nefi-Lehitów, jak trudno byłoby wam dochować przymierza i nie ruszyć do walki w obronie siebie i swoich bliskich?

Poproś uczniów, aby po cichu przeczytali wersety: Alma 27:4–10 i odszukali, co takiego zaproponował Ammon, aby obronić Anti-Nefi-Lehitów i pomóc im dochować zawartych przymierzy. Niech uczniowie podsumują przeczytany fragment.

Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos fragmentu: Alma 27:11–12, a pozostali niech odnajdą, jakie wskazówki otrzymał Ammon od Pana. Wyjaśnij, że Anti-Nefi-Lehici poszli za Ammonem do Zarahemli (zob. Alma 27:13–15). (Możesz również podsumować wersety: Alma 27:16–19, podkreślając, że tak właśnie przedstawiała się sytuacja, kiedy Ammon i pozostali synowie Mosjasza zjednoczyli się z Almą, jak zostało to opisane we fragmencie: Alma 17:1–4).

Wyjaśnij, że naczelny sędzia Nefitów zapytał swój lud, czy zezwoli, aby Anti-Nefi-Lehici żyli pośród nich. Poproś uczniów, aby przeczytali po cichu fragment: Alma 27:22–24 i odszukali, jak Nefici odpowiedzieli na obwieszczenie naczelnego sędziego.

  • Co mieli zrobić Nefici, aby pomóc Anti-Nefi-Lehitom?

  • Jak uważacie, dlaczego Nefici byli gotowi stanąć w obronie swoich dawnych wrogów?

Poproś uczniów, aby przeczytali po cichu werset: Alma 27:26 i odszukali, jak Nefici zaczęli nazywać Anti-Nefi-Lehitów.

Poproś kilkoro uczniów, aby po kolei odczytali na głos fragment: Alma 27:27–30. Niech reszta klasy śledzi tekst i szuka, z czego stał się znany lud Ammona. Niech uczniowie opowiedzą o tym, czego się dowiedzieli.

  • Co budzi wasz podziw w zachowaniu ludu Ammona? Dlaczego?

  • Czego wersety: Alma 27:27–30 uczą o relacji między nawróceniem się do Pana a dochowywaniem przymierzy? (Uczniowie mogą użyć różnych słów, lecz powinno być jasne, że rozumieją następującą prawdę: Kiedy w pełni nawracamy się do Pana, dochowujemy przymierzy, które z Nim zawarliśmy. Możesz zapisać tę zasadę na tablicy).

  • Kto w waszym życiu ucieleśnia tę zasadę?

Alma 28

Nefici pokonują Lamanitów w wielkiej bitwie

Zwróć uwagę, że choć Nefici byli w większości wierni, nadal zmagali się z wieloma poważnymi trudnościami.

Opowiedz o doświadczeniu, które Prezydent Thomas S. Monson przeżył w swej młodości. Dowiedziawszy się, że jego przyjaciel Arthur Patton zginął w walkach II wojny światowej, młody Thomas Monson poszedł odwiedzić jego matkę, która nie była członkiem Kościoła. Później wspominał:

„Zgasło światło w życiu pani Patton. Pogrążyła się w zupełnym mroku i głębokiej rozpaczy.

Z modlitwą w sercu zbliżałem się znaną drogą do domu Pattonów, zastanawiając się, jakich słów pocieszenia może użyć tak młody człowiek, jak ja.

Drzwi się otworzyły, a pani Patton objęła mnie, jakbym był jej własnym synem. Dom stał się kaplicą, kiedy pogrążona w smutku matka i nieporadny chłopiec uklęknęli do modlitwy.

Wstając z kolan, pani Patton spojrzała mi w oczy i powiedziała: ‘Tommy, ja nie należę do żadnego Kościoła, ale ty tak. Powiedz mi, czy Arthur będzie znowu żył?’” („Pani Patton — ciąg dalszy opowieści”, Ensign lub Liahona, listopad 2007, str. 22).

  • Jak byście odpowiedzieli na pytanie pani Patton?

Przeczytaj odpowiedź Prezydenta Monsona:

„Jak tylko umiałem, zaświadczyłem jej, że Arthur z pewnością będzie znów żył” („Pani Patton — ciąg dalszy opowieści”, str. 22).

  • Jak wiedza o planie zbawienia zmienia perspektywę ludzi, którzy stracili kogoś bliskiego?

Poproś kilkoro uczniów, aby na zmianę przeczytali na głos fragment: Alma 28:1–3. Poproś, aby klasa odszukała informację o tym, jaką cenę Nefici zapłacili za to, że pomogli ludowi Ammona dochować przymierzy. Poproś uczniów, aby po cichu przeczytali fragment: Alma 28:4–6 i wskazali, jaki wpływ na Nefitów miała śmierć tak wielu ludzi. Poproś uczniów, aby w wersetach: Alma 28:11–12 odnaleźli powody tego, że w obliczu śmierci bliskiej osoby jedni odczuwają strach, a inni nadzieję.

  • Dlaczego niektórzy ludzie odczuwają strach, kiedy umiera ktoś im bliski?

  • Dlaczego inni są w tej sytuacji zdolni odczuwać nadzieję? (Uczniowie mogą używać różnych sformułowań, lecz powinni wyrazić myśl, że kiedy mamy wiarę w Jezusa Chrystusa i obietnice Pana, możemy odczuwać nadzieję i radość w obliczu śmierci).

Zapisz na tablicy następujące zdanie do uzupełnienia: I tak widzimy…

Zapytaj uczniów, w jaki sposób uzupełniliby to zdanie w oparciu o to, czego się dowiedzieli, studiując rozdział: Alma 28.

Daj uczniom chwilę na odpowiedź, a następnie poproś jednego z nich o przeczytanie wersetów: Alma 28:13–14. Niech uczniowie porównają swoje odpowiedzi z zasadami zawartymi w tym fragmencie. (Możesz zachęcić uczniów, aby zaznaczyli wyrażenie „i tak widzimy”. Wyjaśnij, że Mormon często używał tego sformułowania, aby zaznaczyć ważne lekcje, których możemy się nauczyć z historii zawartych w Księdze Mormona).

  • Co w przeczytanych przez was rozdziałach: Alma 27–28 uzasadnia użycie przez Mormona zdań typu: „i tak widzimy”?

  • Czy widzieliście kiedyś, jak ktoś podchodził z nadzieją do własnej śmierci lub śmierci kogoś bliskiego dzięki wierze w Jezusa Chrystusa?

  • Jak wyjaśnilibyście zmartwychwstanie, by pomóc komuś odczuwać nadzieję w obliczu jego własnej śmierci lub śmierci bliskiej mu osoby?

Alma 29

Alma znajduje chwałę w przyprowadzaniu dusz do Boga

Powiedz uczniom, że rozdział: Alma 29 jest wyrazem pragnienia Almy, aby być narzędziem w rękach Pana. Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos fragmentu: Alma 29:1–3. Poproś uczniów, aby poszukali, co Alma chciał robić, gdyby spełniło się „[pragnienie jego] serca”. (Chciał „nawoływać każdy lud do nawrócenia”).

  • Zgodnie z rozdziałem: Alma 29:2, dlaczego Alma miał takie pragnienie?

Niech uczniowie przeczytają po cichu wersety: Alma 29:4–5, szukając, co Pan przyznaje tym, którzy żywią sprawiedliwe pragnienia. (Jeśli uczniowie potrzebują pomocy w odpowiedzi na to pytanie, możesz zwrócić ich uwagę na wyrażenie „przyznaje On ludziom zależnie od tego, czego pragną”. Wyjaśnij, że jeśli będziemy pragnąć prawych rzeczy, Pan będzie nas błogosławił według tych pragnień. Podkreśl, że jeśli w ciągu tego życia nie wypełnią się wszystkie nasze prawe pragnienia, wypełnią się one w wieczności).

Poproś uczniów, aby samodzielnie przestudiowali wersety: Alma 29:10, 14, 16 i poszukali, jakie błogosławieństwo otrzymał Alma, kiedy pomagał bliźnim przychodzić do Chrystusa. Poproś uczniów o podzielenie się owocem ich przemyśleń.

  • Jakiego słowa użył Alma, aby opisać swoje uczucia związane z pomaganiem bliźnim w przychodzeniu do Chrystusa? (Możesz zaproponować, żeby uczniowie zaznaczyli sobie w tych wersetach słowo radość).

  • Jakiej zasady możemy nauczyć się z doświadczeń Almy, kiedy pomagał bliźnim odpokutować i przychodzić do Jezusa Chrystusa? (Uczniowie mogą używać różnych sformułowań, lecz powinno być jasne, że rozumieją następującą zasadę: Zaznamy radości, pomagając bliźnim odpokutować i przyjść do Jezusa Chrystusa).

  • Kiedy odczuwaliście radość, jaka płynie z pomagania bliźnim przyjść do Chrystusa?

Zachęć uczniów, żeby dążyli do pomagania bliźnim w przyjściu do Chrystusa. Rozważ podzielenie się własnym radosnym doświadczeniem misjonarskim.

Komentarz i tło historyczne

Alma 28:11–12. Odnajdywanie spokoju w obliczu śmierci

Starszy Russell M. Nelson z Kworum Dwunastu Apostołów przemawiał o tym, jak nasze uczynki w tym życiu mogą pomóc odczuwać spokój w obliczu śmierci:

„Bracia i siostry, żyjemy, aby umrzeć i umieramy, aby żyć — w innym świecie. Kiedy jesteśmy dobrze przygotowani, śmierć nie jest przerażająca. Jeśli spojrzeć z wiecznej perspektywy, śmierć jest przedwczesna tylko dla tych, którzy nie są przygotowani na spotkanie z Bogiem.

Teraz jest czas na przygotowanie. Potem, kiedy nadejdzie śmierć, będziemy mogli przejść do chwały celestialnej, którą Ojciec Niebieski przygotował dla swoich wiernych dzieci. W międzyczasie, dla pogrążonych w bólu bliskich, których pozostawiamy za sobą […], żądło śmierci łagodzi niezachwiana wiara w Chrystusa, pełna światła nadzieja, umiłowanie Boga oraz głębokie pragnienie, by im służyć” („Teraz jest czas na przygotowanie”, Ensign lub Liahona, maj 2005, str. 18).

Starszy Wilford W. Andersen, Siedemdziesiąty, opowiedział o tym, jak jego przyjaciele poradzili sobie ze śmiercią ojca:

„Ostatnio jeden z moich drogich przyjaciół umarł na raka. Zarówno on, jak i jego rodzina, są ludźmi wielkiej wiary. To napawało natchnieniem, kiedy widziało się, jak wiara podtrzymywała ich w tym bardzo trudnym czasie. Wypełniał ich wewnętrzny spokój, który podtrzymywał ich i wzmacniał. Za ich pozwoleniem chciałbym odczytać fragment listu członkini rodziny, napisany tuż przed śmiercią jej ojca:

‘Te kilka ostatnich dni było naprawdę trudne […]. Ostatniego wieczoru, kiedy zgromadziliśmy się u łóżka Tatusia, Duch Pana był wyczuwalny i naprawdę działał jako nasz pocieszyciel. Jesteśmy spokojni […]. To było najtrudniejsze z naszych doświadczeń, lecz odczuwaliśmy spokój, mając tę wiedzę, że […] nasz Ojciec w Niebie obiecał, że będziemy ponownie żyć razem jako rodzina. Po tym, jak lekarz w szpitalu powiedział Tatusiowi, że już nic nie można dla niego zrobić, popatrzył na nas wszystkich z doskonałą wiarą i dobitnie zapytał: ‘Czy ktoś w tym pokoju ma problem z planem zbawienia?’. Jesteśmy wdzięczni za ojca i matkę, którzy nauczyli nas doskonałej wiary w plan’” („Opoka naszego Odkupiciela”, Ensign lub Liahona, maj 2010, str. 17–18).