Moroni 9

Wprowadzenie

Jest to ostatni zapisany list Mormona do jego syna, Moroniego, w którym ubolewa nad niegodziwością Nefitów. Nawołuje Moroniego, aby pilnie starał się pomóc Nefitom w odpokutowaniu. Mormon opisuje też cierpienia ludu spowodowane ich niegodziwością. Zachęca Moroniego, aby pomimo zdeprawowania swego ludu był wierny Jezusowi Chrystusowi i pokładał nadzieję w obietnicy życia wiecznego.

Propozycje dotyczące nauczania

Moroni 9:1–20

Mormon ubolewa nad niegodziwością Nefitów i Lamanitów

Poproś uczniów, aby zastanowili się, czy kiedykolwiek starali się komuś pomóc, a ich wysiłki zostały odrzucone.

Jak mogą reagować niektórzy ludzie, kiedy ich dobre intencje są wielokrotnie odrzucane przez tych, którym starają się pomóc?

Wyjaśnij klasie, że rozdział: Moroni 9 to list napisany przez proroka Mormona do jego syna, Moroniego. Poproś, aby poszukali, jak Mormon dodawał otuchy swojemu synowi.

Poproś jednego z uczniów, aby przeczytał na głos fragment: Moroni 9:1. Pozostali uczniowie niech śledzą tekst i odszukają, jakiego słowa użył Mormon, aby opisać sytuację Nefitów. Kiedy uczniowie udzielą odpowiedzi, być może będziesz musiał wyjaśnić, że słowo bolesny odnosi się do czegoś, co jest przykre, przygnębiające czy smutne.

Napisz na tablicy poniższe odsyłacze do pism świętych: Moroni 9:2–5; Moroni 9:7–10; Moroni 9:16–19. Podziel uczniów na trzy grupy. Wyznacz każdej grupie przeczytanie jednego z fragmentów pism świętych wypisanych na tablicy i poszukanie, jakie bolesne rzeczy opisał Mormon. Poproś, aby jeden uczeń z każdej grupy podzielił się tym, co odnaleźli. (Jeśli uczniowie, którym przydzielono fragment: Moroni 9:2–5, nie wspominają o złości, możesz powiedzieć, jaką rolę odgrywała złość podczas straszliwych wydarzeń opisanych przez Mormona).

Poproś kilkoro uczniów, aby po kolei czytali na głos fragment: Moroni 9:11–15, 20. Niech poszukają powodów, dla których Mormon bolał nad sytuacją swego ludu. Zadaj poniższe pytania, aby pomóc uczniom przeanalizować te wersety:

Co, według was, oznacza być „niecywilizowanym”? (Moroni 9:11). (Zachowywać się w prymitywny sposób — bez kultury czy powściągliwości, nie szanując innych ludzi, lekceważąc prawa rządzące społeczeństwem).
Co, według was, oznacza być bez „żadnych zasad”? (Moroni 9:20). (Żyć bez norm, nie szanować ani nie przestrzegać przykazań Bożych).
Co, waszym zdaniem, znaczy, że „serca straciły wszelką wrażliwość”? (Moroni 9:20). (Znieczulić serca na wpływ Ducha Pana i Światło Chrystusa, nie odróżniać dobra od zła).
Jakie widzicie dowody w dzisiejszym świecie na to, że niektórzy ludzie są niecywilizowani, żyją bez zasad, a ich serca utraciły wrażliwość?

Możesz zwrócić uwagę, że Mormon powiedział, iż jego lud popadł w stan niegodziwości w ciągu zaledwie kilku lat (zob. Moroni 9:12).

Wyjaśnij, że podobnie jak prorok Eter pośród narodu Jeredów, Mormon był świadkiem złości i niegodziwości, które opanowały jego lud. Poproś jednego z uczniów, aby przeczytał na głos fragment: Moroni 9:4. Poproś, aby pozostali uczniowie śledzili tekst i odszukali, czego bał się Mormon w odniesieniu do Nefitów. (Bał się, że „Duch Pana przestał już pozostawać z nimi”).

Mormon wspomniał, że „nie [ustawał,] trudząc się, by […] wpłynąć” na swój lud. Dlaczego Mormon czy współcześni przywódcy Kościoła nadal trudzą się pośród ludzi, którzy pałają gniewem lub znieczulili serca na słowo Boże?

Napisz na tablicy następującą prawdę: Mamy pilnie trudzić się w służbie Bogu, nawet jeśli ci, którym służymy, nie reagują w odpowiedni sposób. Wyjaśnij, że ma tak być nawet wtedy, gdy ludzie, którym służymy, są winni poważnego grzechu. Poproś jednego z uczniów, aby przeczytał na głos fragment: Moroni 9:6. Poproś uczniów, aby śledzili tekst i poszukali powodów, dla których mamy pilnie trudzić się w służbie Bogu, nawet jeśli ci, którym służymy, nie reagują w odpowiedni sposób. Kiedy uczniowie powiedzą, co znaleźli, przedstaw następujące sytuacje (lub wymyśl kilka własnych), aby pomóc im zastanowić się nad tym, w jaki sposób ta prawda może mieć zastosowanie w ich życiu. Poproś jednego lub kilku uczniów, aby wyjaśnili, w jaki sposób mogą zastosować prawdę zapisaną na tablicy w każdej sytuacji, którą przedstawisz.

Jako prezydent klasy Młodych Kobiet jesteś odpowiedzialna za pięć innych młodych kobiet w swoim okręgu. Jedna z nich nie przychodzi na spotkania kościelne ani inne zajęcie od ponad roku. Choć ją osobiście zapraszałaś przez ostatnie trzy miesiące, nadal nie przychodzi na żadne spotkania czy zajęcia.
Jako nauczyciel domowy pilnie pracujesz, aby służyć każdej przydzielonej ci rodzinie. Jednak przez ostatnie kilka miesięcy jedna z twoich rodzin nie odbiera telefonu, kiedy dzwonisz, ani nie otwiera drzwi, kiedy chcesz ją odwiedzić.
Masz wrażenie, że powinieneś zaprosić jednego ze swoich dobrych przyjaciół na spotkanie z misjonarzami. On jednak odrzuca twoje zaproszenie, choć ty nadal czujesz, że powinieneś zaprosić go ponownie.

Podziel się poniższą wypowiedzią wygłoszoną przez Prezydenta Henry’ego B. Eyringa z Rady Prezydenta Kościoła, który zachęcał nas, abyśmy nie ustawali w naszych wysiłkach i pracowali pośród dzieci Bożych. Poproś uczniów, aby posłuchali i znaleźli coś, co motywuje ich do pilnego trudzenia się na rzecz innych ludzi.

„Jest to przymierze, które zawieramy z Bogiem, że będziemy przestrzegać wszystkich Jego przykazań i służyć tak, jak On sam by służył, gdyby był obecny. Życie podług tego standardu najlepiej jak potrafimy buduje duchową siłę, której będziemy potrzebować, by wytrwać do końca.

Wielcy nauczyciele w kapłaństwie pokazali mi, jak budować tę siłę. Dzieje się tak, gdy wykształcamy nawyk, by dążyć naprzód mimo zmęczenia i paraliżującego strachu, które mogą sprawić, że zaczniecie myśleć o tym, by się poddać. Wspaniali mentorzy Pana pokazali mi, że trwała duchowa moc pochodzi z wytrwania w sytuacji, w której inni już daliby sobie spokój. […]

Obiecuję wam, że jeśli będziecie się starać ze wszystkich sił, Bóg pomnoży waszą siłę i mądrość” („Przygotowanie w kapłaństwie: ‘Potrzebuję waszej pomocy’”, Ensign lub Liahona, listopad 2011, str. 58–59).

Co z tego, o czym nauczał Prezydent Eyring, motywuje was do pilnego trudzenia się podczas służby Panu bez względu na to, jak przyjmowane są wasze wysiłki?

Przeczytaj następującą historię przytoczoną przez Starszego Mervyna B. Arnolda, Siedemdziesiątego, na temat przywódcy kapłańskiego, który pilnie pracował z młodym mężczyzną, pomimo tego, że on wciąż odrzucał jego wysiłki. Poproś uczniów, aby posłuchali, co ostatecznie ten młody mężczyzna dostrzegł w swym przywódcy kapłańskim.

„Jako członek prezydium gminy w miejscowości Fortaleza, w Brazylii, brat Marques, wraz z innymi przywódcami kapłańskimi, opracował plan reaktywowania osób z gminy, które były mniej aktywne. W tej mniej aktywnej grupie członków znajdował się młody mężczyzna Fernando Araujo. Niedawno Fernando opowiedział mi o swoim doświadczeniu:

‘Zacząłem brać udział w zawodach surfingowych, które odbywały się w niedzielę rano i przestałem chodzić na spotkania kościelne. Pewnego niedzielnego poranka brat Marques zapukał do moich drzwi i zapytał moją mamę, która nie należała do Kościoła, czy może ze mną porozmawiać. Kiedy usłyszał, że śpię, poprosił o pozwolenie, żeby mnie obudzić. Powiedział do mnie: „Fernando, spóźnisz się do kościoła!” i nie słuchając moich wymówek, zabrał mnie tam.

To samo powtórzyło się w następną niedzielę, więc w trzecią niedzielę zdecydowałem się wyjść wcześniej, żeby go nie spotkać. Kiedy otworzyłem bramę, on siedział na masce swojego samochodu i czytał pisma święte. Kiedy mnie zobaczył, powiedział: „Dobrze! Wcześnie wstałeś. Dzisiaj pojedziemy razem i znajdziemy innego młodego człowieka!”. Odwołałem się do mojej wolnej woli, ale on powiedział: „Porozmawiamy o tym później”.

Minęło osiem niedziel, a ja nie mogłem się go pozbyć, więc postanowiłem nocować w domu mojego kolegi. Następnego ranka, na plaży zobaczyłem, jak zbliża się do mnie mężczyzna w garniturze i krawacie. Kiedy rozpoznałem brata Marquesa, wbiegłem do wody. Nagle poczułem czyjąś dłoń na moim ramieniu. To był brat Marques po pachy zanurzony w wodzie. Wziął mnie za rękę i powiedział: „Spóźnisz się! Chodźmy”. Kiedy zacząłem mu tłumaczyć, że nie mam nic do ubrania, odparł: „Rzeczy są w samochodzie”.

Tego dnia, kiedy wychodziliśmy z oceanu, poczułem, jak szczerze kocha mnie i troszczy się o mnie brat Marques. […] Brat Marques nie tylko podwiózł mnie do kościoła — kworum dopilnowało, żebym pozostał aktywny. Planowali zajęcia, dzięki którym czułem się potrzebny i akceptowany, otrzymałem powołanie, a członkowie kworum stali się moimi przyjaciółmi’” („Wzmacniajcie waszych braci”, Ensign lub Liahona, maj 2004, str. 46–47).

Wyjaśnij, że jako członkowie Kościoła wszyscy mamy do wykonania ważną pracę w tym życiu. Przykłady Mormona, Moroniego i brata Marquesa mogą zachęcić nas do wykonywania tej pracy, kiedy jesteśmy zniechęceni lub czujemy się odrzuceni przez tych, którym mamy służyć.

Moroni 9:21–26

Mormon zachęca Moroniego, aby był wierny

Poproś uczniów, aby wymienili ostatnie wydarzenia mające miejsce w ich społeczności, kraju lub na świecie, które mogą wywoływać zniechęcenie.

Poproś uczniów, aby przeczytali po cichu fragment: Moroni 9:21–22, 25–26. Poproś, aby poszukali rady, jakiej Mormon udzielił Moroniemu na temat tego, co powinien zrobić w tak zniechęcających okolicznościach. Pomóż uczniom w analizie i zrozumieniu tych wersetów, zadając następujące pytania:

Które słowa i wyrażenia z tych wersetów wskazują, co czuł Mormon do swego syna, Moroniego?
Co, zgodnie z sugestią Mormona, powinno „pozostać w […] myślach [Moroniego] na zawsze”? (Moroni 9:25). W jaki sposób pamięć o Zbawicielu i Jego Zadośćuczynieniu może pomóc nam, kiedy jesteśmy zniechęceni lub kiedy jesteśmy otoczeni niegodziwością?
Czego możemy nauczyć się z tych wersetów na temat tego, jak reagować na otaczające nas trudności i niegodziwość? (Choć uczniowie mogą użyć różnych słów, powinni wyrazić myśl, że jeśli będziemy wierni Jezusowi Chrystusowi, On nas podniesie nawet pośród otaczających nas trudności i niegodziwości. Możesz zapisać tę zasadę na tablicy i zasugerować uczniom, aby zapisali ją na marginesie swoich pism świętych).
Jakie doświadczenia w waszym życiu lub w życiu bliskich wam osób pokazują, że ta zasada jest prawdziwa?

Zachęć uczniów, aby zastanowili się, w jaki sposób mogą być wierniejsi Jezusowi Chrystusowi i bardziej na Niego zważać, nawet kiedy czują się zniechęceni lub otacza ich niegodziwość. Złóż świadectwo o sile, jaką otrzymujesz dzięki temu, że jesteś wierny Jezusowi Chrystusowi.

Komentarz i tło historyczne

Moroni 9:18–20. „Serca straciły wszelką wrażliwość”

Mormon wyjaśnił swojemu synowi, Moroniemu, że ich lud był bez „żadnych zasad, a ich serca straciły wszelką wrażliwość” (Moroni 9:20). Starszy Neal A. Maxwell z Kworum Dwunastu Apostołów wyjaśnił, że nieodpowiadanie na podszepty Ducha Świętego i nieprzestrzeganie przykazań Bożych może prowadzić do takiego stanu:

„Nasza zdolność do odczuwania kontroluje nasze zachowanie na wiele sposobów, a poprzez bierność w sytuacji, gdy nasze uczucia podpowiadają nam czynienie dobra, tłumimy zdolność do odczuwania. To rzucająca się w oczy wrażliwość Jezusa na potrzeby otaczających Go ludzi umożliwiła Mu reagowanie.

Z drugiej strony duchowego spektrum są takie osoby, jak błądzący bracia Nefiego; Nefi zauważył ich rosnący brak wrażliwości na sprawy duchowe: ‘[Bóg] mówił […] do was jako cichy głos sumienia, lecz wy nie byliście już w stanie go odczuć i usłyszeć Jego słów’ (1 Nefi 17:45).

Kiedy pokrywa nas zbyt gruba warstwa błędu, nasza duchowa antena psuje się, a my wyślizgujemy się i jesteśmy poza zasięgiem pomocy śmiertelników. Może to spotkać całe cywilizacje. Mormon w swym lamencie skierowanym do syna, Moroniego, odnotowuje upadek społeczeństwa Nefitów. Symptomy obejmują niegodziwość tak głęboką, że Mormon opisał swój lud jako tych, których ‘serca straciły wszelką wrażliwość’ (Moroni 9:20). Apostoł Paweł ubolewał nad niszczącą pożądliwością członków Kościoła w Efezie, ponieważ rozwinęli w sobie taką niewrażliwość na zaspokojenie apetytów, że ‘[mieli] umysł przytępiony’ (List do Efezjan 4:19). Przesycone seksem społeczeństwo nie może w pełni poczuć własnego cierpienia, ponieważ zamiast rozwijać miłość, która wychodzi na zewnątrz, egoistycznie zwraca ludzi do wewnątrz. Obojętność na podszepty cichego, spokojnego głosu Boga oznacza, że mamy uszy, ale nie słyszymy — nie tylko podszeptów Boga, ale też błagań innych ludzi” (A Time to Choose [1972], str. 59–60).

Prezydent Boyd K. Packer z Kworum Dwunastu Apostołów ostrzegał nas przed kolejną nasilającą się tendencją, która prowadzi do utraty Ducha:

„W świecie ciągle wzmaga się hałas. Ubrania, uczesanie i zachowanie stają się coraz bardziej rozluźnione, niechlujne i nieporządne. Chrapliwa muzyka z obscenicznymi tekstami ryknęła przez wzmacniacze, a światła mrugają w psychodelicznych kolorach — oto cechy narkotykowej kultury. Różne odmiany tych rzeczy zyskują powszechną aprobatę wśród naszej młodzieży […].

Ten trend pogoni za większym hałasem, mocniejszymi wrażeniami, większą niezgodą, mniejszymi ograniczeniami, mniejszą godnością i mniejszym przejmowaniem się dobrym wychowaniem nie jest ani przypadkowy, ani niewinny, ani nieszkodliwy.

Pierwszym rozkazem dowódcy, który planuje inwazję, jest zagłuszenie kanałów komunikacyjnych wśród tych, których zamierza podbić.

Brak pokory służy celom przeciwnika, ponieważ blokuje delikatne kanały objawienia zarówno w umyśle, jak i w duchu” („Reverence Invites Revelation”, Ensign, listopad 1991, str. 22).