Biblioteka
Lekcja 4: Strona tytułowa, przedmowa i świadectwo świadków

Lekcja 4

Strona tytułowa, przedmowa i świadectwa świadków

Wprowadzenie

Kiedy będziesz nauczać o Księdze Mormona, pomożesz uczniom odkryć prawdy, które przybliżą ich do Boga. Już na początku tej księgi widać, że zamiarem autorów Księgi Mormona było dawać świadectwo, że Jezus jest Chrystusem. Księga ta potwierdza też przymierze zawarte z domem Izraela i pokazuje potrzebę zawierania i przestrzegania świętych przymierzy przez wszystkie dzieci Boga. Kiedy uczniowie będą studiować Księgę Mormona z modlitwą, wzrośnie ich świadectwo o Jezusie Chrystusie i Przywróceniu Jego Kościoła w dniach ostatnich. Nauczą się również, jak w większym stopniu polegać na wierze w Jezusa Chrystusa i Jego Zadośćuczynienie.

Propozycje dotyczące nauczania

Poniższe propozycje dotyczące nauczania tej lekcji mogą zabrać więcej czasu, niż trwają wasze zajęcia. Rozważ z modlitwą, które elementy tej lekcji będą najlepsze dla twojej klasy.

Strona tytułowa

Poproś uczniów o otworzenie Księgi Mormona na stronie tytułowej. Strona ta zaczyna się słowami: „Księga Mormona. Dzieje spisane na płytach przez Mormona w oparciu o kroniki z płyt Nefiego”. Prorok Józef Smith wyjaśnił, co oznaczają słowa napisane na stronie tytułowej w oryginale księgi:

„Strona tytułowa Księgi Mormona jest dosłownym tłumaczeniem, wziętym z ostatniej płyty, po lewej stronie […] księgi z płytami, zawierającej zapis, który został przetłumaczony […]; i strona tytułowa nie jest w żadnym wypadku tworem współczesnym ani moim, ani żadnego innego człowieka, który żyje lub żył w tym pokoleniu” (w: History of the Church, 1:71).

Poproś uczniów o przeczytanie po cichu strony tytułowej Księgi Mormona. Poproś ich o odszukanie zdań, które mówią o celach, dla których powstała Księga Mormona. (Możesz podpowiedzieć, że tym celem jest wykazanie pewnych kwestii czytelnikom Ksiegi Mormona). Poproś kilku uczniów o zapisanie na tablicy swoich spostrzeżeń. Kiedy skończą, poproś uczniów o ponowne ciche przeczytanie akapitu i zastąpienie własnym imieniem wyrażenia „resztka z domu Izraela”.

  • Który z tych celów wypełnił się w waszym życiu po przeczytaniu Księgi Mormona? W jaki sposób do tego doszło?

  • W jaki sposób świadomość tego, że zawieranie przymierzy z Panem sprawia, iż nie będziemy „odsunięci na zawsze”, pomaga wam z życiu?

Powiedz uczniom, że być może nadejdą chwile, gdy będą czuli się samotni albo będą mieli poczucie, że zostali „odsunięci”.

  • Dlaczego — szczególnie w takich momentach — ważna jest świadomość, że nie jesteśmy „odsunięci na zawsze”?

  • W jaki sposób obietnica ta wyraża miłość Boga do was?

Aby pomóc uczniom docenić podstawowy cel Księgi Mormona, poproś ich o przeczytanie następującego stwierdzenia Prezydenta Ezry Tafta Bensona:

Prezydent Ezra Taft Benson

„Jak napisano na stronie tytułowej, celem tej księgi jest ‘przekonanie Żydów i ludzi innych narodów, że Jezus jest Chrystusem, Wiecznym Bogiem, objawiającym się wszystkim narodom’.

Wnikliwy poszukiwacz prawdy może wzmocnić swoje świadectwo — że Jezus jest Chrystusem — jeśli z modlitwą rozważa natchnione słowa Księgi Mormona.

Ponad połowa wszystkich wersów Księgi Mormona odnosi się do naszego Pana. Imię Chrystusa, w tej czy innej formie, jest częściej wspominane na łamach Księgi Mormona niż nawet w Nowym Testamencie.

Otrzymał On ponad sto różnych imion w Księdze Mormona. Te imiona mają szczególne znaczenie dla opisu Jego boskiej natury” („Come unto Christ”, Ensign, listopad 1987, str. 83).

Podziel się świadectwem, że Księga Mormona świadczy o tym, że Jezus jest Chrystusem.

Przedmowa do Księgi Mormona

Narysuj na tablicy schemat sklepienia łukowego (spójrz na ilustrację) albo wykonaj jego model z drewna lub innego materiału.

kamienny łuk

Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos oświadczenia Józefa Smitha zawartego w przedmowie do Księgi Mormona (zob. akapit szósty). Możesz zaproponować uczniom zaznaczenie tego fragmentu.

  • Jaka jest rola zwornika?

Wyjaśnij, że kamień zwornikowy (czyli zwornik) jest umieszczony w centralnym miejscu na szczycie sklepienia łukowego. Łuk buduje się, używając podpór po obu jego stronach. Przestrzeń na szczycie łuku jest mierzona ze szczególną uwagą, a kamień zwornikowy jest szlifowany, aby dokładnie do niej pasował. Kiedy zwornik zajmie swoje miejsce, łuk może stać bez podpór.

  • Co by się stało, gdyby zwornik został usunięty z łuku? (Jeśli używasz modelu, zademonstruj usunięcie kamienia zwornikowego).

  • W jaki sposób Księga Mormona pełni rolę kamienia zwornikowego w przywróconej ewangelii?

Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos poniższej wypowiedzi Prezydenta Ezry Tafta Bensona. (Możesz przygotować dla uczniów zakładki do pism z wypowiedzią prezydenta. Możesz również poprosić uczniów o zapisanie tej wypowiedzi w ich pismach świętych, na pierwszej stronie, ponad przedmową lub pod nią).

„Księga Mormona jest kamieniem zwornikowym naszej religii na trzy sposoby. Jest zwornikiem naszej wiedzy o Chrystusie. Jest zwornikiem naszej doktryny. Jest zwornikiem naszego świadectwa” („The Book of Mormon — Keystone of Our Religion”, Ensign, listopad 1986, str. 5).

Aby pomóc uczniom zrozumieć, w jakim sensie Księga Mormona jest kamieniem zwornikowym świadectwa, poproś jednego z nich o przeczytanie następującej wypowiedzi Prezydenta Bensona:

„Księga Mormona jest kamieniem zwornikowym świadectwa. Podobnie jak łuk, który zawali się, jeśli kamień zwornikowy zostanie z niego usunięty, tak samo i cały Kościół będzie stał lub upadnie w zależności od tego, czy Księga Mormona zawiera prawdę. […] Jeśli Księga Mormona zawiera prawdę […] wówczas trzeba zaakceptować fakt Przywrócenia i wszystko, co jest z nim związane” („The Book of Mormon — Keystone of Our Religion”, str. 6)

  • Jak wasze świadectwo o Księdze Mormona wpływa na wasze świadectwo o ewangelii, doktrynach i zasadach?

  • W jaki sposób Księga Mormona przybliża was do Boga?

Możesz podzielić się tym, jak studiowanie Księgi Mormona wzmocniło twoje świadectwo i przybliżyło cię do Boga.

Poproś uczniów o uczestniczenie w scenkach. Niech sobie wyobrażą, że dają egzemplarz Księgi Mormona komuś, kto nie jest członkiem Kościoła. Pomóż im przygotować się do ogrywania ról przez podzielenie uczniów na dwie grupy. Niech pierwsza grupa przeczyta drugi, trzeci i czwarty akapit z przedmowy do Księgi Mormona. A druga grupa — akapity od piątego do ósmego. Niech obie grupy poszukają informacji, które — według nich — mogą być istotne do przekazania, kiedy naucza się o Księdze Mormona.

Po pewnym czasie, wystarczającym na przestudiowanie i przygotowanie się, poproś jednego z uczniów o wyjście na środek w celu odegrania osoby spoza Kościoła. Poproś też, by na środek wyszedł jeden uczeń z każdej grupy. Wyjaśnij, że ci dwaj uczniowie będą udawać parę misjonarską. Ich zadaniem będzie poinformowanie pierwszego ucznia o Księdze Mormona na podstawie wiedzy zdobytej dzięki pracy w grupach i przeczytaniu przedmowy.

Kiedy uczniowie skończą, możesz zapytać resztę klasy, czy w przedmowie są jeszcze jakieś informacje, które mogliby wykorzystać, gdyby to oni zostali wybrani do nauczania.

Możesz zaznaczyć, że nikt nie twierdzi, iż Księga Mormona zawiera historię wszystkich ludów, które w starożytności zamieszkiwały zachodnią półkulę. Jest to jedynie zapis historii potomków Lehiego (Nefitów i Lamanitów), a także ludu Jereda. Możliwe, że wcześniej, w czasie lub po wydarzeniach opisanych w Księdze Mormona, inni ludzie również zamieszkiwali kontynenty półkuli zachodniej.

Poproś uczniów, aby przeczytali po cichu fragment: Moroni 10:3–5.

  • Jak, wedle słów Moroniego, możemy się przekonać, czy Księga Mormona zawiera prawdę?

Poproś uczniów o przeczytanie akapitów 8. i 9. z przedmowy do Księgi Mormona. Poproś ich o rozpoznanie trzech dodatkowych prawd, na temat których zdobędą świadectwo, jeśli podejmą wyzwanie rzucone przez Moroniego.

Zaświadcz im, że kiedy czytamy, rozważamy i modlimy się na temat Księgi Mormona, Duch Święty świadczy, że to wszystko jest prawdą, że Jezus jest Chrystusem, że Józef Smith był prorokiem Boga i że Kościół Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich jest królestwem Pana na ziemi.

Świadectwa trzech i ośmiu świadków

Niech uczniowie wyobrażą sobie, że byli świadkami sytuacji, gdy ktoś zabrał cenną rzecz z domu ich sąsiada.

  • Dlaczego świadkowie są ważni dla rozwiązania zagadki kryminalnej?

  • Dlaczego lepiej jest mieć więcej niż jednego świadka?

Poproś uczniów o przeczytanie po cichu Świadectwa trzech świadków. Poproś ich, aby wyszukali sformułowania, które mają dla nich szczególne znaczenie. Możesz im zaproponować zaznaczenie tych fragmentów.

  • Które wyrażenia zaznaczyliście? Dlaczego mają one dla was znaczenie? (Możesz zaznaczyć, że głos Boga zaświadczył trzem świadkom, że płyty zostały przetłumaczone darem i mocą Boga).

Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos Świadectwa ośmiu świadków. Poproś resztę klasy o uważne słuchanie i notowanie różnic pomiędzy Świadectwem trzech świadków a Świadectwem ośmiu świadków.

  • Jakie różnice zauważyliście?

Poproś uczniów o napisanie własnych świadectw lub opisanie uczuć, jakie wywołuje w nich Księga Mormona. Mogą oni zapisać je w swoich dziennikach do studiowania lub na czystej kartce w pismach świętych. Niektórzy z nich mogą nie mieć jeszcze świadectwa o prawdziwości Księgi Mormona. Zachęć ich, by zabiegali o jego zdobycie w tym roku.

Komentarz i tło historyczne

Strona tytułowa

Poniższe definicje mogą pomóc w studiowaniu strony tytułowej Księgi Mormona.

Dom Izraela odnosi się do potomków Abrahama, Izaaka i Jakuba. Wnuk Abrahama, Jakub, którego imię zostało zamienione na Izrael, miał dwunastu synów. Ich potomstwo jest znane jako dwanaście plemion Izraela. Potomstwo Abrahama, dom Izraela, oznacza także lud przymierza z Panem. Dzisiaj pojęcie „dom Izraela” obejmuje wszystkich ludzi, którzy zawierają przymierza z Panem i przestrzegają Jego przykazań. „Nazwa „Izrael” została użyta wielokrotnie i oznacza: (1) osobę Jakuba, (2) dosłownych potomków Jakuba, (3) prawdziwych wyznawców Chrystusa, niezależnie od ich pochodzenia czy miejsca zamieszkania” (Bible Dictionary: „Israel”).

Żydzi pierwotnie pojęcie to odnosiło się do każdego, kto jest z plemienia Judy (jednego z dwunastu plemion Izraela). Zaczęło jednak oznaczać każdego, kto pochodzi z królestwa Judy (w czasach Starego Testamentu była to południowa część podzielonego królestwa Izraela), nawet jeśli nie wywodzi się z plemienia Judy. Odnosi się także do „ludzi, którzy praktykują judaizm w religii, stylu życia i tradycjach, choć niekoniecznie są Żydami z urodzenia” (Guide to the Scriptures: „Jews”, adres internetowy: scriptures.lds.org).

Ludzie innych narodów oznacza „inni ludzie”. Odnosi się do: (1) tych, którzy nie są z domu Izraela, (2) tych, którzy nie wierzą w Boga Izraela lub nie znają ewangelii, bez względu na to, z którego plemienia się wywodzą, (3) tych, którzy nie wywodzą się lub nie mieszkają w królestwie Judy. Na przykład pielgrzymi i koloniści są zwani ludźmi innych narodów w wersetach: 1 Nefi 13:3–13. Ci, którzy przynieśli Księgę Mormona, są nazywani ludźmi innych narodów w wersecie: 1 Nefi 13:34. Nauki i Przymierza oraz Perła Wielkiej Wartości również istnieją dzięki ludziom innych narodów (zob. 1 Nefi 13:39). Stany Zjednoczone Ameryki są nazywane krajem ludzi innych narodów we fragmencie: 1 Nefim 13:34, 39.

Streszczenie jest skróconą wersją czegoś.

Resztka to część, która pozostała z większej całości. Na stronie tytułowej Księgi Mormona znajduje się sformułowanie „resztka z Domu Izraela” odnoszące się do ludu Izraela i jego potomków rozproszonych po świecie. Kiedy Moroni zakończył swój zapis i opieczętował złote płyty, aby zostały wyjawione dopiero w dniach ostatnich, miał on szczególnie na względzie ocalałych Lamanitów i ich potomków, którzy — jak powiedział jego ojciec — byli „resztką z domu Izraela” (Mormon 7:1). Moroni wiedział, że nadejdzie dzień, kiedy Lamanici znowu poznają i przyjmą ewangelię Jezusa Chrystusa (zob. Moroni 1:4).

Przedmowa. Współcześni potomkowie Lamanitów

Lamanici są przodkami amerykańskich Indian. Jednakże w Księdze Mormona nie ma stwierdzenia, że wszyscy Indianie amerykańscy są potomkami Lamanitów. Prezydent Anthony W. Ivins z Rady Prezydenta Kościoła powiedział:

„Musimy zachować ostrożność w wyciąganiu wniosków. Księga Mormona naucza o historii trzech odrębnych ludów […], które przybyły ze starego świata na ten kontynent. Nie wiadomo, czy wcześniej ktoś już zamieszkiwał te tereny. Nie wiadomo też, czy ktoś przybył tam później. Jeśli są zatem jakieś odkrycia wskazujące na to, że istnieją różnice w pochodzeniu rasowym, mogą być łatwo i logicznie wyjaśnione, gdyż wierzymy, że na ten kontynent przybyły też inne ludy” (w: Conference Report, kwiecień 1929, str. 15).

Świadectwo trzech świadków „Przetłumaczona przez dar i moc Bożą”

Starszy Neal A. Maxwell z Kworum Dwunastu Apostołów przyznał, że wiemy, iż Księga Mormona została przetłumaczona darem i mocą Bożą, choć nie znamy szczegółów samego procesu tłumaczenia:

„Zrozumiałe jest, że wielu ludzi, którzy czytają Księgę Mormona, pragnie dowiedzieć się więcej o jej powstaniu, włączając w to proces tłumaczenia. Z pewnością było tak w przypadku wiernego i lojalnego Hyruma Smitha. Hyrum zadał Prorokowi Józefowi pytanie, na które otrzymał odpowiedź, że ‘nie jest konieczne, by ogłaszać światu wszystkie szczegóły związane z powstaniem Księgi Mormona’ i że ‘nie ma potrzeby, aby opowiadał o tych rzeczach’ (History of the Church 1:220). Zatem to, co wiemy na temat okoliczności powstania Księgi Mormona, jest wystarczające, ale nie jest to wiedza kompletna. […]

Tylko Prorok Józef znał ten proces na wskroś, ale niechętnie opisywał jego szczegóły. Stwierdzamy to na podstawie słów Davida Whitmera, Josepha Knighta i Martina Harrisa, którzy byli obserwatorami, nie tłumaczami. David Whitmer zaznaczył, że kiedy prorok używał boskich narzędzi, które miały mu pomóc w tłumaczeniu, ‘hieroglify, jak również wersja angielska […] pojawiały się zapisane jasnymi mieniącymi się literami’. Wtedy Józef czytał słowa Oliverowi (cytat z publikacji Jamesa H. Harta, „About the Book of Mormon”, Deseret Evening News, 25 marca 1884, str. 2). Martin Harris powiedział następujące słowa na temat kamienia widzącego użytego w procesie tłumaczenia: ‘Zdania się pojawiały, prorok je czytał, a Martin zapisywał’ (cytat z publikacji Edwarda Stevensona, „One of the Three Witnesses: Incidents in the Life of Martin Harris”, Latter-day Saints’ Millennial Star, 6 lutego 1882, str. 86–87). Joseph Knight miał podobne spostrzeżenia (zob. Dean Jessee, „Joseph Knight’s Recollection of Early Mormon History”, BYU Studies 17 [jesień 1976]: 35.

„Oliver Cowdery opowiadał o swoim świadectwie dotyczącym kamieni Urim i Tumim, które umożliwiały Józefowi ‘czytanie po angielsku zreformowanego pisma egipskiego wyrytego na płytach’ („Mormonites”, Evangelical Magazine and Gospel Advocate, 9 kwietnia 1831). Jeśli te relacje są wierne, wskazują na to, że Bóg dał Józefowi ‘wizję i moc tłumaczenia’ (NiP 3:12). […]

Proces objawienia, jak widać, nie wymagał od proroka biegłej znajomości starożytnego języka. Stałość objawienia była ważniejsza niż stała obecność otwartych płyt, które — zgodnie ze wskazówkami — nie mogły być pokazane nikomu nieupoważnionemu.

Podczas gdy użycie boskich narzędzi może wyjaśniać prędkość tłumaczenia, prorok mógł czasami używać mniej mechanicznej metody. Po prostu nie znamy szczegółów.

Wiemy jednak, że ten przepełniony wiarą proces tłumaczenia nie był prosty. Potwierdzeniem tego faktu są próby tłumaczenia, jakie podejmował Oliver Cowdery. Nie udało mu się, ponieważ ‘nie pracował wytrwale’ i ponieważ zabrakło mu wiary oraz woli działania, a także ‘nie pomyślał o niczym innym, tylko, by […] prosić’ (NiP 9:5, 7). Nie był on odpowiednio przygotowany do tej pracy. […]

Jakiekolwiek by nie były szczegóły tej czynności, wymagały one od Józefa wytężonej pracy i osobistego wysiłku, nawet jeśli używał narzędzi objawienia. Proces ten mógł się zmieniać, w miarę, jak możliwości Józefa rosły w czasie używania kamieni Urim i Tumim, ale prawdopodobnie w późniejszym tłumaczeniu nie musiał już tak bardzo na nich polegać. Starszy Orson Pratt z Kworum Dwunastu Apostołów powiedział, że wie od Józefa Smitha o używaniu kamieni Urim i Tumim tylko wtedy, kiedy Józefowi brakowało doświadczenia w tłumaczeniu. Później Józef już ich nie potrzebował — tak było w przypadku tłumaczenia wielu wersów Biblii (zob. Latter-day Saints’ Millennial Star, 11 sierpnia 1874, str. 498–499)” („By the Gift and Power of God”, Ensign, styczeń 1997, str. 39).