Lekcja 137: Mormon 1–2

Lekcja 137

Mormon 1–2

Wprowadzenie

Mimo że Mormon wychowywał się w czasach wielkiej niegodziwości, postanowił być wierny. Ze względu na jego wierność powiedziano mu, że w czasie swego życia zostaną mu powierzone święte kroniki ludu. W wieku 15 lat został „nawiedzony przez Pana” (Mormon 1:15). Pragnął pomóc Nefitom odpokutować, ale z powodu ich umyślnego buntu Pan zabronił mu ich nauczać. W tak młodym wieku został wyznaczony, aby przewodzić nefickiej armii. Ponieważ wielu Nefitów utraciło Ducha Świętego oraz inne dary Boga, byli zdani na swoje własne siły, kiedy walczyli z Lamanitami.

Propozycje dotyczące nauczania

Mormon 1:1–5

Mormon dowiaduje się, że pewnego dnia zostaną mu powierzone święte kroniki Nefitów

Przed lekcją napisz na tablicy następujące pytanie, aby uczniowie mogli zastanowić się nad nim, kiedy dotrą na miejsce: Co czujecie, kiedy ludzie nazywają was „mormonami”?

Na początku lekcji poproś uczniów, aby odpowiedzieli na pytanie zapisane na tablicy. Po tym, jak omówią to pytanie, poproś jednego z uczniów o przeczytanie następującej wypowiedzi Prezydenta Gordona B. Hinckleya:

„I chociaż czasami wyrażam ubolewanie, iż ludzie nie nazywają tego Kościoła, używając poprawnej jego nazwy, jestem szczęśliwy, że przydomek, jakiego używają, niesie ze sobą ogromny szacunek dzięki niezwykłemu człowiekowi i księdze, która składa niezrównane świadectwo o Odkupicielu świata.

Każdy, kto czyta i rozważa słowa Mormona, będzie mógł go poznać; każdy, kto czyta tę cenną historię, która została zebrana i zachowana w większej mierze przez niego, dowie się, że słowo: Mormon nie cieszy się złą sławą, ale reprezentuje największe dobro — dobro, które pochodzi od Boga” („Mormon Should Mean ‘More Good’”, Ensign, listopad 1990, str. 52–53).

Aby pomóc uczniom zrozumieć kontekst z rozdziałów: Mormon 1–2, wyjaśnij, że 320 lat po ukazaniu się Zbawiciela Nefitom prawie wszyscy ludzie w kraju żyli w niegodziwości. W tym czasie Ammaron, prawy człowiek, który był kronikarzem, został „nakłoniony przez Ducha Świętego, [by ukryć] te święte kroniki” (zob. 4 Nefi 1:47–49). Mniej więcej w tym samym czasie Ammaron odwiedził 10-letniego chłopca o imieniu Mormon i poinstruował go o jego przyszłej odpowiedzialności za te kroniki.

Poproś uczniów, aby po cichu przeczytali fragment: Mormon 1:2 i wyszukali słowa oraz wyrażenia, których użył Ammaron, by opisać Mormona. Poproś, aby powiedzieli, co znaleźli. Napisz na tablicy imię: Mormon, a pod nim zanotuj ich odpowiedzi. Możesz wyjaśnić, że słowo rozsądny oznacza: opanowany, poważny i rozważny.

Jak myślicie, w jakich sytuacjach powinniśmy być rozsądni? (Przykładowe odpowiedzi: podczas udzielania i przyjmowania sakramentu, studiowania pism świętych, mówienia i świadczenia o Zbawicielu oraz w kwestiach czystości moralnej). Dlaczego powinniśmy być rozsądni w tych kwestiach?

Wyjaśnij, że osoba może być rozsądna i nadal dobrze bawić się i śmiać. Człowiek rozsądny wie, kiedy może czuć się swobodnie, a kiedy powinien być poważny.

Jak myślicie, co to znaczy być „bystrym”?

W ramach tej dyskusji, poproś jednego z uczniów o przeczytanie następującego wyjaśnienia udzielonego przez Starszego Davida A. Bednara z Kworum Dwunastu Apostołów:

„Kiedy jesteśmy bystrzy, bezzwłocznie poszukujemy lub dostrzegamy i jesteśmy posłuszni. Oba te podstawowe elementy — poszukiwanie i dostrzeganie — są niezbędne do bycia bystrym. A prorok Mormon jest imponującym przykładem tego daru w działaniu […]

[…] Duchowy dar bycia bystrym jest konieczny dla nas w świecie, w którym żyjemy teraz i w którym będziemy żyć później” („Quick to Observe”, Ensign, grudzień 2006, str. 34).

Jak pomoże nam umiejętność szybkiego poznania i bycia posłusznym radom Pana?

Poproś uczniów, aby w swoich notatnikach lub dziennikach do studiowania napisali o czymś, do czego powinni podchodzić poważniej — o czymś, wobec czego powinni być bardziej rozsądni. Poproś ich również, aby spisali wskazówki od Pana, których powinni chętniej przestrzegać. Zachęć ich, aby starali się być bardziej rozsądni i bystrzy.

Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos fragmentu: Mormon 1:3–5, a pozostałych uczniów, aby odszukali wytyczne udzielone Mormonowi przez Ammarona.

O co Ammaron poprosił Mormona?
Jak myślicie, dlaczego Mormon musiał być rozsądny i bystry, by wypełnić te obowiązki?

Mormon 1:6–19

Z powodu umyślnego buntu ludu Pan zabronił Mormonowi ich nauczać

Zapytaj uczniów, czy kiedykolwiek stracili coś, o co dbali, lub czy zostało im zabrane coś cennego. Zachęć kilkoro uczniów, aby podzielili się swoimi doświadczeniami na ten temat.

Podsumuj fragment: Mormon 1:6–12, wyjaśniając, że Mormon w swej młodości był świadkiem wielu bitew pomiędzy Nefitami a Lamanitami. Był także świadkiem rozprzestrzenienia się niegodziwości wśród wszystkich ludzi w kraju.

Wyjaśnij, że Nefici stali się bardzo niegodziwi i z tego powodu stracili cenne dary Pana. Podziel uczniów na dwie grupy. Jednej grupie przydziel do przeczytania fragment: Mormon 1:13–14, 18, w którym wyszukają dary, które Pan zaczął odbierać Nefitom. Drugiej grupie przydziel fragment: Mormon 1:14, 16–17, 19, w którym wyszukają powody, dla których Pan odebrał te dary Nefitom. Poproś uczniów z obu grup, aby podzielili się swoimi odpowiedziami ze wszystkimi.

Zgodnie z fragmentem: Mormon 1:13–14, co się dzieje, kiedy ludzie buntują się i odwracają od Pana? (Uczniowie mogą podać różne odpowiedzi. Możesz podsumować ich odpowiedzi, zapisując na tablicy następującą prawdę: Kiedy ludzie są niegodziwi i niewierzący, tracą duchowe dary, które otrzymali od Pana i nie są w stanie doznawać wpływu Ducha Świętego).

Zwróć uwagę, że bunt Nefitów był ogromny. Zasada dotyczy również nas, kiedy nie przestrzegamy przykazań Boga.

Którego z darów wymienionych we fragmencie: Mormon 1:13–14, 18 nie chciałbyś utracić?

Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos fragmentu: Mormon 1:15. Poproś pozostałych uczniów, aby śledzili tekst i wyszukali, czego Mormon doświadczał, kiedy wielu Nefitów traciło dary Boga oraz wpływ Ducha Świętego.

Jak myślicie, dlaczego Mormon miał duchowe doświadczenia, mimo że otaczała go wielka niegodziwość?

Mormon 2:1–15

Mormon prowadzi amie Nefitów i ubolewa nad ich niegodziwością

Poproś jednego z uczniów, który ma około 15 lat, aby przeczytał na głos fragment: Mormon 2:1–2. Poproś pozostałych uczniów, aby wyszukali, jakie obowiązki otrzymał Mormon w wieku 15-16 lat. Poproś uczniów, aby wyobrazili sobie, jak by to było, gdyby 15- czy 16-latek musiał przewodzić armii.

W jaki sposób cechy wspomniane w rozdziale: Mormon 2:1 pomogły Mormonowi w przewodzeniu armii?

Podsumuj fragment: Mormon 2:3–9, przypominając uczniom o tym, że Lamanici zaatakowali armie Nefitów z tak wielką siłą, że Nefici przestraszyli się i wycofali. Lamanici przeganiali ich z jednej miejscowości do drugiej, aż Nefici zebrali się w jednym miejscu. Ostatecznie armie Mormona przeciwstawiły się Lamanitom i doprowadziły ich do ucieczki.

Poproś uczniów o przeczytanie po cichu fragmentu: Mormon 2:10–15 i wyszukanie, jaki był duchowy stan Nefitów po tych walkach.

Dlaczego Nefici odczuwali żal? (Zob. Mormon 2:10–13. Odczuwali żal, ponieważ nie byli w stanie utrzymać swojego dobytku. Innymi słowy, odczuwali żal tylko z powodu konsekwencji swoich grzechów, nie z powodu swoich czynów).
Zgodnie z fragmentem: Mormon 2:13–14, skąd Mormon wiedział, że żal ludzi nie jest przejawem prawdziwej pokuty?

Aby pomóc uczniom zrozumieć różnicę pomiędzy „żalem nawrócenia”, a „żalem ludzi potępionych”, zapisz na tablicy:

Ci, którzy żałują za swoje grzechy…

Ci, którzy żałują tylko konsekwencji swoich grzechów…

Poproś uczniów, by przejrzeli fragment: Mormon 2:12–15 i poszukali, czym charakteryzowały się te dwie grupy ludzi. Poproś, aby powiedzieli, co znaleźli. Ich odpowiedzi powinny odzwierciedlać następujące prawdy:

Ci, którzy żałują za swoje grzechy, rozpoznają dobroć Boga i przychodzą do Chrystusa ze skruszonym sercem.

Ci, którzy żałują tylko konsekwencji swoich grzechów, nadal buntują się przeciwko Bogu.

Wyjaśnij, że Mormon użył wyrażenia: „żal ludzi potępionych” (Mormon 2:13), aby opisać żal tych, którzy cierpią z powodu konsekwencji swoich czynów, ale nie chcą odpokutować. Taka postawa nie prowadzi do przebaczenia ani pokoju. Prowadzi ona do potępienia, co oznacza, że człowiek zatrzymuje się w swoim rozwoju ku życiu wiecznemu.

Zachęć uczniów, by zastanowili się, jak reagują, gdy zdadzą sobie sprawę, że zgrzeszyli. Zachęć ich, aby przyszli do Zbawiciela ze skruszonym sercem, by mogli dostąpić odpuszczenia grzechów, doświadczyć pokoju i pojednać się z Bogiem.

Mormon 2:16–29

Mormon przejmuje płyty i opowiada o niegodziwości swojego ludu.

Podsumuj fragment: Mormon 2:16–18, wyjaśniając, że kiedy trwały walki z Lamanitami, Mormon znalazł się w pobliżu wzgórza zwanego Szim, gdzie Ammaron ukrył nefickie zapisy. Wziął płyty Nefiego i rozpoczął swój zapis na temat tego, co zaobserwował wśród ludu od czasu, gdy był dzieckiem.

Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos fragmentu: Mormon 2:18–19. Poproś pozostałych uczniów, aby śledzili tekst i wyszukali opis Mormona na temat duchowego stanu jego ludu w jego czasach. Poproś ich też, aby odnaleźli jego osobisty wyraz nadziei.

Jak Mormon opisał stan duchowy ludu w swoich czasach? („Ciągłe sceny niegodziwości i występków”).
Z tego, co dowiedziałeś się o Mormonie, jak myślisz, dlaczego był pewny, że zostanie „podniesiony ostatniego dnia”? (Możesz pomóc uczniom zrozumieć, że kiedy Mormon mówił o byciu „[podniesionym] ostatniego dnia”, miał na myśli zmartwychwstanie i przyprowadzenie do obecności Boga, by przebywać z Nim na zawsze).
W jaki sposób pomaga wam przykład prawości Mormona? (Uczniowie mogą udzielić różnych odpowiedzi. Ich odpowiedzi powinny wyrażać następującą zasadę: Możemy podjąć decyzję, że będziemy żyć sprawiedliwie nawet w niegodziwym społeczeństwie. Możesz poprosić jednego z uczniów, aby napisał tę prawdę na tablicy).
Kiedy widziałeś przyjaciół lub członków rodziny, którzy nie ustawali w posłuszeństwie Bożej woli nawet wówczas, gdy ludzie wokół nich nie czynili podobnie?

Zachęć uczniów, aby pomyśleli o konkretnej sferze swojego życia, w której mogą zrobić więcej, opowiadając się za tym, co słuszne. Poproś ich, aby w swoich notatnikach lub dziennikach do studiowania napisali o tym, w jaki sposób następnym razem zareagują, gdy będą poddani próbie w tej konkretnej sferze. Złóż świadectwo, że podobnie jak Mormon, możemy wybrać prawe życie, a Pan zawsze pomoże nam opowiadać się za tym, co słuszne, nawet jeśli ludzie wokół nas tego nie robią.

Komentarz i tło historyczne

Mormon 1:1. „Ja, Mormon”

Poniższa lista wyodrębnia aspekty życia Mormona i jego posługi:

Jego ojciec miał na imię Mormon (zob. Mormon 1:5).
Został tak nazwany od miejsca Mormon, gdzie Alma ustanowił Kościół (zob. 3 Nefi 5:12).
Nazwał swojego syna Moroni (zob. Mormon 6:6).
Był w prostej linii potomkiem Lehiego (zob. 3 Nefi 5:20).
Odwiedził go Zbawiciel (zob. Mormon 1:15).
Był uczniem Jezusa Chrystusa (zob. 3 Nefii 5:13).
Był dowódcą armii Nefitów (zob. Mormon 2:1).
Pisał zgodnie z wolą Bożą (zob. 3 Nefi 5:14).
Był świadkiem upadku Nefitów (zob. Mormon 2:18–19; 3:16; 6:8–22).

Mormon 2:13–15. Żal prowadzący do pokuty

Mormon opłakiwał swój lud, widząc, że „ich żal nie był żalem nawrócenia” i wiedząc, że „Pan nie pozwala cieszyć się bez końca popełnianiem grzechów” (Mormon 2:13). Jak zaobserwował Prezydent Spencer W. Kimball: „Bez pokuty nie może być przebaczenia, a bez przebaczenia wszystkie błogosławieństwa wieczności są zagrożone” (The Miracle of Forgiveness [1969], str. 117).

Starszy Bruce D. Porter z Kworum Siedemdziesiątych nauczał o tym, jak ważne jest uczucie żalu, który prowadzi do pokuty:

„Skruszone serce i pokorny duch oznaczają ‘smutek […] według Boga, [który] sprawia upamiętanie’ (II List do Koryntian 7:10). Dzieje się tak, gdy nasze pragnienie, by zostać oczyszczonym z grzechu, jest tak przejmujące, że odczuwamy w sercu żal i ból, i ze wszystkich sił pragniemy zaznać spokoju z naszym Ojcem w Niebie. Ci, którzy mają skruszone serce i pokornego ducha, są gotowi uczynić wszystko, o co prosi ich Bóg, bez oporu czy żalu. Przestajemy robić rzeczy po swojemu, raczej uczymy się, jak postąpiłby Bóg. Jeśli poddamy się Jego woli, może zadziałać Zadośćuczynienie i ma miejsce prawdziwa pokuta. Osoba, która odpokutowała, doświadczy wówczas uświęcającej mocy Ducha Świętego, który wypełni ją spokojem sumienia i radością z pogodzenia się z Bogiem” („Skruszone serce i pokorny duch”, Ensign lub Liahona, listopad 2007, str. 32).