Wprowadzenie do Księgi Moroniego
Dlaczego warto studiować tę księgę?
Kiedy uczniowie będą studiować Księgę Moroniego, będą czerpać siłę z przejmujących przykładów oraz nauk Moroniego i jego ojca, Mormona. Poznają podstawowe obrzędy i zwyczaje Kościoła Jezusa Chrystusa, ważność prawych uczynków dokonywanych z prawdziwym zamiarem, sposób odróżniania dobra od zła, związek pomiędzy wiarą, nadzieją i miłością bliźniego oraz pogląd na zbawienie małych dzieci. Uczniowie przeczytają też wezwanie Moroniego do modlitwy, aby samemu przekonać się, że Księga Mormona jest prawdziwa (zob. Moroni 10:3–5) oraz „[przystąpić] do Chrystusa i [stawać] się w Nim doskonali” (Moroni 10:32).
Kto napisał tę księgę?
Księgę tę napisał Moroni i zawiera ona jego własne słowa, słowa Jezusa Chrystusa skierowane do Jego dwunastu nefickich uczniów (zob. Moroni 2) oraz słowa jego ojca, Mormona (zob. Moroni 7–9). Przed zagładą Nefitów Moroni służył wśród nich jako przywódca wojskowy i przywódca kościelny (zob. Mormon 6:12; Moroni 8:1). Podobnie jak inni znaczący autorzy i kompilatorzy Księgi Mormona, Moroni był świadkiem Zbawiciela. Świadczył: „Widziałem Jezusa […], ze mną mówił twarzą w twarz” (Eter 12:39). Moroni był wierny swemu świadectwu, odmówił wyparcia się Chrystusa, kiedy Lamanici zabijali każdego Nefitę, który nie chciał się Go wyprzeć (zob. Moroni 1:1–3). W 1823 roku, około 1 400 lat po ukończeniu zapisów Księgi Mormona, Moroni ukazał się Prorokowi Józefowi Smithowi jako zmartwychwstała istota i poinformował Józefa, że kronika została zakopana na wzgórzu w pobliżu jego domu (zob. Józef Smith — Historia 1:29–35). W owym czasie i w ciągu następnych czterech lat Moroni przekazywał Józefowi Smithowi informacje „odnośnie [do] zamiarów Boga oraz jak rządzić się będzie Jego królestwo w ostatnich dniach” (Józef Smith — Historia 1:54).
Dla kogo i w jakim celu została napisana ta księga?
Moroni oświadczył: „I napiszę teraz więcej […] i może kiedyś […] będzie to miało wartość dla moich braci, Lamanitów” (Moroni 1:4; zob. także Moroni 10:1). Powiedział też, że przemówił do „[wszystkich] aż po krańce świata”, ostrzegając, że w dniu sądu Bożego wszyscy zostaną pociągnięci do odpowiedzialności w związku ze słowami, które spisał (zob. Moroni 10:24, 27). W przygotowaniu na to wydarzenie Moroni zachęca wszystkich, aby „przystąpili do Chrystusa” (Moroni 10:30, 32).
Kiedy i gdzie została ona napisana?
Moroni prawdopodobnie spisywał i opracowywał tę księgę od 401 do 421 roku n.e. (zob. Mormon 8:4–6; Moroni 10:1). Nie powiedział, gdzie ani kiedy ją spisywał — powiedział tylko, że tułał się tam, gdzie mógł zachować swoje życie (zob. Moroni 1:1–3).
Co wyróżnia tę księgę spośród innych?
Księga ta zawiera szczegóły na temat wskazówek, jakich Jezus Chrystus udzielił Swoim dwunastu nefickim uczniom, kiedy udzielał im mocy do nadawania daru Ducha Świętego (zob. Moroni 2; zob. także 3 Nefi 18:36–37). Tylko tutaj w całej Księdze Mormona znajdują się wskazówki na temat dokonywania obrzędów kapłańskich oraz modlitwy wykorzystywane podczas wykonywania obrzędu sakramentu (zob. Moroni 3–5). Innymi charakterystycznymi cechami tej księgi są: nauki Mormona na temat odróżniania dobra od zła (zob. Moroni 7:12–19), posługi aniołów (zob. Moroni 7:29–39), miłości bliźniego jako czystej miłości Chrystusowej (zob. Moroni 7:44–48) oraz zbawienia małych dzieci (zob. Moroni 8). Zawiera też opis dokonany przez Mormona dotyczący deprawacji Nefitów i Lamanitów przed ostateczną bitwą w Kumorah (zob. Moroni 9). Moroni zawarł własne nauki na temat darów Ducha (zob. Moroni 10:8–26). Zapisał też zachętę znajdującą się w wersetach: Moroni 10:3–5, która stanowi kluczowy wkład w treść Księgi Mormona. Mówiąc o tym fragmencie, Prezydent Gordon B. Hinckley wyjaśnił, że Księga Mormona „to jedyna księga, która zawiera w sobie obietnicę, że dzięki boskiej mocy czytelnik może przekonać się z całą pewnością o jej prawdzie” („A Testimony Vibrant and True”, Ensign, sierpień 2005, str. 4).
Zarys
Moroni 1–6 Kiedy Moroni wędruje po kraju celem znalezienia bezpiecznego miejsca, zapisuje obrzędy i praktyki religijne Kościoła Jezusa Chrystusa. Obejmują one nadawanie daru Ducha Świętego, dokonywanie obrzędów kapłańskich, udzielanie sakramentu oraz warunki dostąpienia chrztu. Moroni omawia też duchowe pokrzepianie członków Kościoła oraz cele spotkań kościelnych, a także sposób ich prowadzenia.
Moroni 7 Moroni zapisuje kazanie Mormona, który nauczał o Świetle Chrystusa, ważności prawych uczynków dokonywanych z prawdziwym pragnieniem, odróżnianiu dobra od zła, trzymaniu się tego, co dobre, oraz relacji między wiarą, nadzieją i miłością bliźniego.
Moroni 8–9 Moroni zapisuje treść listów Mormona, w których wyjaśnia, dlaczego małe dzieci nie potrzebują chrztu i opisuje wielką niegodziwość panującą pośród Nefitów i Lamanitów.
Moroni 10 Moroni nawołuje wszystkich, którzy będą czytać Księgę Mormona, aby modlili się, by przekonać się o jej prawdziwości, nie zaprzeczali mocy i darom Bożym oraz przystąpili do Chrystusa i stawali się w Nim doskonałymi.