Lekcja 156: Moroni 7:20–48

Lekcja 156

Moroni 7:20–48

Wprowadzenie

Moroni zapisał zakończenie kazania, które jego ojciec, Mormon, wygłosił w synagodze wiele lat wcześniej. W swoim kazaniu Mormon nauczał słuchaczy, aby „[trzymali] się wszystkiego, co dobre” (Moroni 7:20, 25). Wyjaśnił związek pomiędzy wiarą, nadzieją i miłością bliźniego, a zakończył błaganiem, aby jego lud modlił się do Ojca z całą mocą serca o dar miłości bliźniego, czyli „[prawdziwej miłości] Chrystusa” (Moroni 7:47).

Propozycje dotyczące nauczania

Moroni 7:20–39

Mormon uczy, że dzięki wierze w Jezusa Chrystusa możemy trzymać się każdej dobrej rzeczy

Przed rozpoczęciem lekcji napisz na tablicy następujące pytanie:

Jakie są niektóre dobre rzeczy, jakimi pobłogosławił was Ojciec Niebieski?

Na początku lekcji daj uczniom minutę albo dwie na udzielenie odpowiedzi na to pytanie w notatnikach lub dziennikach do studiowania. Następnie zachęć ich, aby przeczytali kilka punktów, które wypisali.

Przeczytaj na głos fragment Moroni 7:24. Niech pozostali uczniowie śledzą tekst i odszukają, jakie jest źródło wszystkich dobrych rzeczy, które do nich przychodzą.

Kto jest źródłem wszystkich dobrych rzeczy, które do was przychodzą? (Odpowiedzi uczniów mogą być różne, lecz powinny odzwierciedlać następującą prawdę: Wszystkie dobre rzeczy przychodzą dzięki Jezusowi Chrystusowi).

Aby pomóc uczniom w dalszym rozumieniu doktryny nauczanej w wersecie: Moroni 7:24, wyjaśnij, że jako potomkowie Adama i Ewy jesteśmy „[upadli]” i nie możemy sami otrzymać żadnych błogosławieństw (zob. także Alma 22:14; Eter 3:2; Zasady Wiary 1:3). Bez Jezusa Chrystusa i Jego Zadośćuczynienia „nie [zaznalibyśmy] żadnego dobra”. Wszelkie dobro, jakie kiedykolwiek otrzymaliśmy od naszego Ojca Niebieskiego, jest nam dane poprzez Zbawiciela i Jego Zadośćuczynienie.

Wyjaśnij, że Ojciec Niebieski ma dla nas wiele błogosławieństw. Chce, abyśmy „[trzymali] się wszystkiego, co dobre” (Moroni 7:19) i chce nam dać wszystko, co sam posiada (zob. NiP 84:38).

Poproś jednego z uczniów, aby przeczytał na głos pytanie Mormona zawarte w wersecie: Moroni 7:20. Niech uczniowie następnie przeczytają po cichu wersety: Moroni 7:21–24 i odszukają, czego uczą one na temat tego, jak możemy trzymać się każdej dobrej rzeczy.

Jak, w oparciu o to, co przeczytaliście w wersetach: Moroni 7:21–24, odpowiedzielibyście na pytanie Mormona zawarte we fragmencie: Moroni 7:20? (Gdy uczniowie będą udzielać odpowiedzi, pomóż im rozpoznać następującą zasadę: Dzięki wierze w Jezusa Chrystusa możemy trzymać się wszystkiego, co dobre).

Aby pomóc uczniom zrozumieć, w jaki sposób mogą „[trzymać] się wszystkiego, co dobre”, poproś, aby po kolei czytali na głos następujące wersety: Moroni 7:25–26, 32–38. Poproś, aby połowa klasy poszukała, w jaki sposób powinniśmy okazywać naszą wiarę w Jezusa Chrystusa. Druga połowa niech poszuka, co przychodzi do nas w wyniku wiary. (Kiedy uczniowie będą czytać werset 33., możesz wyjaśnić, że wyrażenie: „co uważam za wskazane” odnosi się do tego, co jest w harmonii z wolą Pana).

Kiedy uczniowie opowiedzą, czego się dowiedzieli, zastanów się nad poproszeniem ich, aby zapisali cel, który pomoże im rozwinąć większą wiarę w Jezusa Chrystusa i trzymać się wszystkich dobrych rzeczy, jakie Ojciec Niebieski pragnie im dać. Podziel się swoim świadectwem, mówiąc, że wspaniałe błogosławieństwa przychodzą poprzez Zbawiciela, Jego ewangelię i Jego Zadośćuczynienie. Zachęć uczniów, aby rozwijali większą wiarę w Jezusa.

Moroni 7:40–43

Mormon naucza, że wiara w Jezusa Chrystusa prowadzi nas do tego, że mamy nadzieję na życie wieczne

Na tablicy narysuj stołek o trzech nogach (lub pokaż taki stołek).

Przeczytaj poniższą wypowiedź Starszego M. Russella Ballarda z Kworum Dwunastu Apostołów:

„Trzy boskie zasady tworzą fundament, na którym możemy wznosić budowlę naszego życia. […] Razem dają nam podstawę, która nas wspiera, tak jak nogi trójnogiego stołka” („The Joy of Hope Fulfilled”, Ensign, listopad 1992, str. 33).

Podpisz jedną z nóg stołka: Wiara w Jezusa Chrystusa. Poproś uczniów, aby zastanowili się, co mogą symbolizować pozostałe dwie nogi. Następnie poproś uczniów, aby po cichu przeczytali werset: Moroni 7:40, by dowiedzieć się, co symbolizuje druga noga. (Druga noga symbolizuje nadzieję).

Przeczytaj na głos następujące zdania, w których jest mowa o nadziei. Poproś uczniów, aby zwrócili uwagę, jaka jest różnica pomiędzy tymi dwoma zdaniami.

Mam nadzieję, że dziś spadnie deszcz
Pokładam nadzieję w obietnicy Pana mówiącej, że dzięki pokucie mogę poczuć spokój.

Czym różnią się te dwa zdania? (Pomóż uczniom dostrzec, że w pierwszym przykładzie słowo nadzieja odnosi się do niepewnego życzenia. W drugim przykładzie słowo nadzieja zawiera pokładaną pewność. Stanowi motywację do działania i koncentruje się na Zadośćuczynieniu Jezusa Chrystusa).

Aby pomóc uczniom w zrozumieniu słowa nadzieja w ujęciu znajdującym się w pismach świętych, poproś jednego z nich o przeczytanie poniższej wypowiedzi Prezydenta Dietera F. Uchtdorfa z Rady Prezydenta Kościoła:

„Nadzieja to dar Ducha. […]

Nadzieja nie jest wiedzą, lecz raczej niewzruszoną ufnością, że Pan wypełni Swoje obietnice względem nas. Jest ona przeświadczeniem, że jeśli teraz będziemy żyć wedle praw Bożych i słów Jego proroków, w przyszłości otrzymamy upragnione błogosławieństwa. Oznacza wiarę i wyczekiwanie odpowiedzi na nasze modlitwy. Nadzieja manifestuje się w zaufaniu, optymizmie, entuzjazmie i cierpliwej wytrwałości” („Nieskończona moc nadziei”, Ensign lub Liahona, listopad 2008, str. 21–22).

Poproś jednego z uczniów, aby przeczytał na głos fragment: Moroni 7:41. Niech pozostali uczniowie śledzą tekst i odszukają, na co — według Mormona — mamy mieć nadzieję. Kiedy uczniowie powiedzą, co znaleźli, podpisz drugą nogę stołka: Nadzieja na życie wieczne.

Zwróć uwagę na to, że Moroni 7:41 to fragment z pisma świętego do opanowania. Możesz również zaproponować, aby uczniowie oznaczyli ten werset w szczególny sposób, aby mogli go z łatwością odnaleźć.

W jaki sposób możemy mieć nadzieję na to, że zmartwychwstaniemy do życia wiecznego według wersetu: Moroni 7:41? (Choć uczniowie mogą używać różnych słów, powinni odnaleźć następującą zasadę: Jeśli wykazujemy się wiarą w Jezusa Chrystusa, możemy zyskać nadzieję poprzez Jego Zmartwychwstanie na to, że zmartwychwstaniemy do życia wiecznego).

Poproś uczniów, aby sami przeczytali wersety: Moroni 7:42–43 i odszukali, czego potrzebujemy, aby mieć wiarę i nadzieję. Niech opowiedzą o tym, czego się dowiedzieli. (Możesz wyjaśnić, że być łagodnym i pokornego serca oznacza być pokornym i delikatnym oraz podporządkować się woli Pana).

Jak sądzicie, dlaczego łagodność i pokora serca są konieczne do tego, by mieć wiarę i pokładać nadzieję w Zadośćuczynienie Jezusa Chrystusa?

Poproś uczniów, aby w swoich notatnikach lub dziennikach do studiowania odpowiedzieli na poniższe pytanie.

W jaki sposób wasza wiara w Jezusa Chrystusa daje wam nadzieję, że otrzymacie życie wieczne?

Moroni 7:44–48

Mormon naucza o ważności miłości bliźniego

Odwołaj się do trójnogiego stołka. Poproś uczniów, aby po cichu przeczytali werset: Moroni 7:44 i dowiedzieli się, jak można podpisać trzecią nogę stołka. Kiedy uczniowie powiedzą, co znaleźli, podpisz trzecią nogę stołka: Miłość bliźniego. Poproś, aby własnymi słowami zdefiniowali, czym jest miłość bliźniego.

Poproś jednego z uczniów, aby przeczytał na głos fragment: Moroni 7:45–47. Poproś pozostałych uczniów, aby śledzili tekst i odszukali, jak Mormon opisał i zdefiniował miłość bliźniego.

Jak Mormon zdefiniował miłość bliźniego w wersecie: Moroni 7:47? („[Prawdziwa miłość] Chrystusa”).
Jak myślicie, co to znaczy, że miłość bliźniego nigdy nie ustanie?
Jak myślicie, dlaczego jesteśmy niczym, jeśli nie mamy w sobie miłości bliźniego?

Poproś uczniów, aby wybrali opisy miłości bliźniego z wersetu: Moroni 7:45 i wyjaśnili, co ich zdaniem one oznaczają. Doprecyzuj ich wyjaśnienia, jeśli jest to potrzebne. (Na przykład „cierpliwa” oznacza, że ktoś trwa niezłomnie w obliczu prób. „Nie zazdrości” — nie odczuwa zawiści z powodu innych ludzi. „Nie unosi się pychą” oznacza, że ktoś jest pokorny. „Nie szuka swego” — stawia Boga i innych ludzi ponad sobą. „Nie daje się łatwo sprowokować” oznacza, że nie wpada łatwo w złość. „Ma wiarę” — opisuje kogoś, kto przyjmuje wszelką prawdę).

Zapytaj uczniów, w jaki sposób mogliby zareagować w każdej z poniższych sytuacji, jeśli brakowałoby im miłości bliźniego. Następnie zapytaj, jak mogliby zareagować, gdyby przepełniała ich miłość bliźniego. (Możesz dostosować te sytuacje do potrzeb i zainteresowań swoich uczniów).

Koledzy ze szkoły śmieją się z was lub z kogoś innego.
Masz brata lub siostrę, którzy cię często denerwują.
Ktoś, kogo znasz, popełnił poważny grzech.
Nie lubisz nowego doradcy w kworum lub klasie tak, jak lubiłeś poprzedniego.

Poproś jednego z uczniów, aby przeczytał na głos fragment: Moroni 7:48. Poproś pozostałych uczniów, aby śledzili tekst i odszukali, co musimy zrobić, aby być pobłogosławieni darem miłości bliźniego. Kiedy uczniowie będą odpowiadać, upewnij się, że jasna jest następująca zasada: Jeśli modlimy się do Ojca z całego serca i żyjemy jak prawdziwi naśladowcy Jezusa Chrystusa, możemy być napełnieni miłością bliźniego.

Zwróć uwagę na to, że Moroni 7:45, 47–48 to fragment z pisma świętego do opanowania. Możesz zaproponować, aby uczniowie oznaczyli te wersety w szczególny sposób, aby mogli je z łatwością odnaleźć.

Jak myślicie, dlaczego musimy modlić się o dar miłości bliźniego z całego serca?
Kiedy widzieliście przykłady miłości bliźniego? (Poproś kilku uczniów, aby podzielili się swoimi doświadczeniami. Możesz również opowiedzieć o własnych przeżyciach).
Kiedy czuliście, że Pan pomógł wam poczuć do innych ludzi więcej miłości bliźniego?

Poproś uczniów, aby zajrzeli do wersetu: Moroni 7:45 i wybrali jeden aspekt miłości bliźniego, który muszą w sobie udoskonalić. Zachęć ich, aby modlili się o dar miłości bliźniego, kiedy starają się udoskonalić w tej dziedzinie. Złóż świadectwo o wpływie wiary, nadziei i miłości bliźniego w twoim życiu.

Fragment do opanowania — Moroni 7:41

Pomóż uczniom nauczyć się na pamięć fragmentu: Moroni 7:41. Zastanów się nad użyciem jednej z metod wyjaśnionych w aneksie znajdującym się na końcu tego podręcznika.

Fragment do opanowania — Moroni 7:45, 47–48

Poproś uczniów, aby wybrali z poniższej listy kogoś, komu chcieliby okazać więcej miłości bliźniego: członek rodziny, członek kworum lub klasy, kolega lub koleżanka ze szkoły, przyjaciel lub sąsiad. Zachęć ich, aby myśleli o wybranej przez siebie osobie podczas czytania wersetu: Moroni 7:45 i zastanowili się, w jaki sposób mogliby okazać tej osobie więcej miłości Chrystusowej. Poproś, aby zapisali w notatnikach lub dziennikach do studiowania jeden lub dwa sposoby, na jakie okażą miłość bliźniego wybranej osobie. Zachęć ich, aby w nadchodzącym tygodniu było to częścią ich modlitw. Możesz zastanowić się nad tym, by w ciągu następnych dni dać uczniom możliwość podzielenia się swoimi doświadczeniami.

Uwaga: Z powodu długości tej lekcji, możesz skorzystać z tych zajęć innego dnia, kiedy będziesz mieć więcej czasu.

Komentarz i tło historyczne

Moroni 7:29–31. Służba aniołów

Starszy Dallin H. Oaks z Kworum Dwunastu Apostołów opisał służbę aniołów:

„ʻSłowo „anioł” jest używane w pismach świętych do opisania każdej niebiańskiej istoty niosącej przesłanie Boże’ (George Q. Cannon, Gospel Truth, wyb. Jerreld L. Newquist [1987], str. 54). Pisma święte przytaczają wiele przykładów tego, jak anioł ukazywał się osobiście. Anielskie przybycie do Zachariasza i Marii (zob. Ew. Łukasza 1), króla Beniamina oraz Nefiego, syna Helamana (zob. Mosjasz 3:2; 3 Nefi 7:17–19) to tylko kilka przykładów […].

[…] Służba aniołów może też być niedostrzegalna. Przesłanie anielskie może być dane za pośrednictwem głosu lub po prostu poprzez myśli lub uczucia przekazane umysłowi człowieka. Prezydent John Taylor opisał, że ‘wpływ aniołów, czyli posłańców Bożych, na nasze umysły, jest taki, aby serce mogło pojąć […] objawienia z wiecznego świata’ (Gospel Kingdom, wyb. G. Homer Durham [1987], str. 31).

Nefi opisał trzy przejawy działania służebnych aniołów, kiedy przypomniał swym zbuntowanym braciom, że (1) ‘[widzieli] anioła’, (2) ‘od czasu do czasu [słyszeli] głos Pana’ i (3) anioł ‘mówił […] do [nich] jako cichy głos sumienia’, lecz oni ‘nie [byli] już w stanie go odczuć i usłyszeć Jego słów’ (1 Nefi 17:45). Pisma święte zawierają wiele innych opowieści o tym, jak aniołowie zostali posłani, aby nauczać ewangelii i przyprowadzić ludzi do Chrystusa (zob. List do Hebrajczyków 1:14; Alma 39:19; Moroni 7:25, 29, 31–32; NiP 20:35). Większość anielskich przejawów raczej można poczuć, niż zobaczyć” („The Aaronic Priesthood and the Sacrament”, Ensign, listopad 1998, str. 38–39).

Moroni 7:45–48. Miłość bliźniego jest „prawdziwą miłością Chrystusa”

Prezydent Thomas S. Monson nauczał na temat potrzeby uzyskania daru miłości bliźniego:

„Istnieje silna potrzeba miłości bliźniego, która zwraca uwagę na tych, którzy są niezauważani, która daje nadzieję zniechęconym, udziela pomocy strapionym. Prawdziwa miłość bliźniego to miłość w działaniu. Wszędzie istnieje potrzeba takiej miłości […].

Miłość bliźniego to cierpliwość wobec kogoś, kto nas rozczarował. To opieranie się impulsowi do tego, by łatwo się obrażać. To akceptowanie słabości i wad. To akceptowanie ludzi takimi, jacy naprawdę są. To patrzenie poza wygląd fizyczny na cechy, które nie znikną z biegiem czasu. To opieranie się chęci szufladkowania innych […].

[…] Niczyje życie nie jest doskonałe. Zamiast osądzać i krytykować siebie nawzajem — obyśmy odczuwali czystą miłość Chrystusa do naszych towarzyszy w podróży przez życie […].

[…] Oby [miłość bliźniego prowadziła] was we wszystkim, co robicie. Oby [przeniknęła] wasze dusze i [znalazła] swój wyraz we wszystkich waszych myślach i uczynkach” („Miłość nigdy nie ustaje”, Ensign lub Liahona, listopad 2010, str. 124–125).

Starszy Marvin J. Ashton z Kworum Dwunastu Apostołów wymienił, w jaki sposób możemy okazywać miłość bliźniego:

„Prawdziwa miłość bliźniego to nie coś, co dajesz, to coś, co nabywasz i czynisz to częścią siebie […].

Być może największa miłość przychodzi wówczas, kiedy jesteśmy dla siebie nawzajem życzliwi, kiedy nie osądzamy lub nie szufladkujemy innych, kiedy po prostu dajemy kredyt zaufania lub nic nie mówimy. Miłość bliźniego jest akceptacją czyjejś odmienności, słabości, wad, postawą cierpliwości w stosunku do kogoś, kto nas rozczarował lub oparciem się impulsowi, by obrazić się, gdy ktoś zrobił coś nie w taki sposób, w jaki się spodziewaliśmy. Miłość bliźniego to zaniechanie wykorzystywania czyichś słabości i gotowość do przebaczania, gdy ktoś nas zrani. Miłość bliźniego to oczekiwanie od siebie nawzajem tego, co najlepsze” („The Tongue Can Be a Sharp Sword”, Ensign, maj 1992, str. 19).

Moroni 7:45–48. „Wspanialsza definicja ‘prawdziwej miłości Chrystusa’”

Mówiąc o słowach Mormona znajdujących się w wersetach: Moroni 7:45–48, Starszy Jeffrey R. Holland Kworum Dwunastu Apostołów nauczał:

„Warto zauważyć, że miłość bliźniego, czyli ‘prawdziwa miłość Chrystusa’, którą mamy sobie cenić, może być interpretowana na dwa sposoby. Jednym ze znaczeń jest rodzaj pełnego miłosierdzia i wybaczenia miłości, jaką powinni mieć do siebie nawzajem uczniowie Chrystusa. Oznacza to, że wszyscy chrześcijanie powinni starać się kochać tak, jak kochał Zbawiciel, okazując czyste, pełne odkupienia współczucie wszystkim ludziom. Niestety, niewielu śmiertelników — jeśli w ogóle był ktoś taki — odniosło całkowity sukces w tym przedsięwzięciu, ale jest to zachęta, aby wszyscy starali się sprostać tym oczekiwaniom.

Jednakże wspanialsza definicja ‘prawdziwej miłości Chrystusa’ to nie to, co próbujemy robić my wszyscy jako chrześcijanie i co nam się w większości nie udaje, ale raczej to, co całkowicie się udało Chrystusowi względem nas. Prawdziwa miłość bliźniego została okazana tylko raz. Została okazana w sposób doskonały i czysty, kiedy Chrystus obdarzył nas niezachwianą, ostateczną i zadość czyniącą miłością. To miłość Chrystusa do nas jest ‘cierpliwa, łaskawa, nie zazdrości’. To Jego miłość do nas ‘nie unosi sie pychą […], nie daje się łatwo sprowokować, nie ma złych myśli’. To miłość Chrystusa do nas ‘znosi wszystko, ma wiarę i nadzieję, że wszystko nastąpi i miłość ta przetrwa wszystko’. Jak okazał to Chrystus, ‘miłość ta nigdy nie zawodzi’. Bez miłości bliźniego — Jego czystej miłości do nas — bylibyśmy niczym, nie mielibyśmy nadziei i bylibyśmy ze wszystkich mężczyzn i kobiet najbardziej pożałowania godni. Zaprawdę dobrze będzie tym, którzy będą posiadać błogosławieństwa Jego miłości w ostatnim dniu — Zadośćuczynienie, Zmartwychwstanie, życie wieczne, wieczną obietnicę.

To jednak w żadnym stopniu nie umniejsza przykazania, abyśmy próbowali wypracować ten rodzaj miłości do siebie nawzajem. Powinniśmy ‘modlić się do Ojca z całego serca, aby przelał w nasze serca tę miłość’[I List do Koryntian 13:4–5, 7–8; Moroni 7:48]. Powinniśmy starać się być bardziej stali i niezachwiani, bardziej cierpliwi i uprzejmi, mniej zazdrośni i pyszni w naszych relacjach z innymi ludźmi. Powinniśmy żyć tak, jak żył Chrystus, i powinniśmy kochać tak, jak kochał Chrystus. Lecz ‘prawdziwa miłość Chrystusa’, o której mówił Mormon, jest dokładnie tym, jak ją opisał — miłością Chrystusa. Mając ten boski dar — to odkupicielskie nadanie — mamy wszystko; bez niego nie mamy nic i ostatecznie jesteśmy niczym, a na koniec stalibyśmy się ‘diabłami [i] aniołami diabła’[2 Nefi 9:9].

W życiu pojawiają się strach i porażki. Czasami nie do końca nam się udaje. Czasami ludzie zawodzą nas, czasami zawodzi nas ekonomia, interesy czy rząd. Ale jest jedna rzecz tutaj i w wieczności, która nie zawodzi nas — prawdziwa miłość Chrystusa […].

[…] Cud miłości Chrystusa zarówno nas zbawia, jak i zmienia. Jego zadość czyniąca miłość zbawia nas od śmierci i piekła, a także od cielesnego, zmysłowego i diabelskiego zachowania. Owa odkupicielska miłość przemienia również duszę, unosi ją ponad upadłe normy ku czemuś o wiele bardziej szlachetnemu, o wiele bardziej świętemu. Zatem nie możemy ‘[ustawać] w tej miłości’ — prawdziwej czystej miłości, jaką Chrystus ma dla nas, i naszych zdecydowanych wysiłkach obdarzenia tą prawdziwą czystą miłością Jego i bliźnich — bo bez niej jesteśmy niczym i nasz plan zaznania wiecznego szczęścia będzie całkowicie stracony. Bez odkupicielskiej miłości Chrystusa w naszym życiu wszystkie inne cechy — choćby cnotliwe cechy i przykładne uczynki — nie wystarczą do uzyskania zbawienia i radości” (Christ and the New Covenant: The Messianic Message of the Book of Mormon [1997], str. 336–337).