Wprowadzenie do Księgi Jakuba
Dlaczego warto studiować tę księgę?
Studiując księgę Jakuba, uczniowie mogą pobrać ważne lekcje od kogoś, kto miał niezachwianą wiarę w Jezusa Chrystusa. Jakub wielokrotnie świadczył o Zbawicielu, a także zachęcał do pokuty swój lud oraz tych, którzy będą czytać jego słowa. Własnym przykładem nauczał, jak ważne jest pilne wypełnianie powołań od Pana. Ostrzegał swój lud przed niebezpieczeństwami, jakie niosą ze sobą duma, bogactwo i brak moralności. Przytoczył również i wyjaśnił alegorię proroka Zenosa o drzewach oliwnych, która ukazuje niestrudzone wysiłki Zbawiciela, aby przynieść wszystkim dzieciom Bożym zbawienie, oraz pokazuje sposób postępowania Boga z domem Izraela. Podczas spotkania z antychrystem Szeremem Jakub pokazał, jak odpowiadać w prawy sposób tym, którzy kwestionują lub krytykują naszą wiarę.
Kto napisał tę księgę?
Księgę tę napisał Jakub, piąty syn Sarii i Lehiego. Urodził się on na pustyni podczas wędrówki swojej rodziny do ziemi obiecanej. W młodości Jakub „[doświadczył] wielu trudów i dużo smutku z powodu szorstkości [swoich] braci” (2 Nefi 2:1). Lehi jednak obiecał Jakubowi, że Bóg „uświęci [jego] cierpienia, że wyjdą one na [jego] korzyść” i że Jakub poświęci swe dni „służbie [swojemu] Bogu” (2 Nefi 2:2–3). W młodości Jakub ujrzał chwałę Zbawiciela (zob. 2 Nefi 2:3–4). Nefi wyświęcił Jakuba na kapłana i nauczyciela Nefitów (zob. 2 Nefi 5:26), a później powierzył mu mniejsze płyty Nefiego (zob. Jakub 1:1–4). Jakub, jako wierny posiadacz kapłaństwa i nauczyciel, trudził się z całą pilnością, aby nakłaniać swój lud do wiary w Chrystusa (zob. Jakub 1:7). Otrzymał objawienia dotyczące Zbawiciela, był nauczany przez aniołów, słyszał głos Pana (zob. Jakub 7:5) i widział swojego Odkupiciela (zob. 2 Nefi 11:2–3). Jakub był ojcem Enosa, któremu powierzył płyty przed swoją śmiercią.
Dla kogo i w jakim celu została napisana ta księga?
Nefi pouczył Jakuba, aby zapisywał święte nauki, objawienia i proroctwa „dla dobra sprawy Chrystusa i dla dobra [swego ludu]” (Jakub 1:4). Jakub postąpił zgodnie z tymi instrukcjami i zapisał to, co „[uznał] za najcenniejsze” (Jakub 1:2). Napisał on: „Trudzimy się pilnie, aby wyryć te słowa na płytach, mając nadzieję, że nasi ukochani bracia i nasze dzieci przyjmą je z wdzięcznym sercem. […] Albowiem zapisaliśmy te rzeczy, aby przekonali się, że wiedzieliśmy o Chrystusie i mieliśmy nadzieję Jego chwały kilkaset lat przed Jego przyjściem” (Jakub 4:3–4). Napisał o tym, wspominając główny powód swoich zapisów: „Dlaczego bowiem nie mielibyśmy mówić o zadośćuczynieniu Chrystusa i dążyć do zdobycia pełnej wiedzy o Nim […]?” (Jakub 4:12).
Kiedy i gdzie została ona napisana?
Księga Jakuba zaczyna się ok. 544 r. p.n.e., kiedy to Nefi powierzył Jakubowi mniejsze płyty, a kończy tuż przed śmiercią Jakuba i przekazaniem przez niego płyt jego synowi — Enosowi. Zapisy powstały, kiedy Jakub mieszkał w kraju Nefi.
Co wyróżnia tę księgę spośród innych?
Księga Jakuba zawiera informacje dotyczące rządów Nefitów po śmierci Nefiego. Nefi namaścił swego następcę, aby był dobrym królem i władcą ludu, podczas gdy Jakub i Józef — jego brat — byli duchowymi przywódcami Nefitów. Kolejną wyróżniającą cechą tej księgi jest potępienie praktyki wielożeństwa, która odbywała się bez właściwego upoważnienia. Jedyna wzmianka na ten temat w Księdze Mormona znajduje się w rozdziale: Jakub 2. Księga ta zawiera także najdłuższy rozdział w całej Księdze Mormona (Jakub 5), w którym znajduje się przypowieść proroka Zenosa o drzewie oliwnym. Ponadto ma tu miejsce — po raz pierwszy w Księdze Mormona — sytuacja, w której prorok wprost ostrzega Nefitów przed dumą — grzechem, który może spowodować ich zagładę (zob. Jakub 2:12–22; Moroni 8:27). Jest tutaj także pierwszy zapis o pojawieniu się wśród Nefitów antychrysta.
Zarys
Jakub 1 Jakub posłusznie wypełnia przykazanie o prowadzeniu świętych zapisów. Nefi umiera. Jakub i Józef służą ludowi i nauczają słowa Bożego.
Jakub 2–3 Podczas mowy wygłoszonej w świątyni Jakub ostrzega Nefitów przed dumą, umiłowaniem bogactwa i nieczystością.
Jakub 4–6 Jakub świadczy o Chrystusie i cytuje przypowieść proroka Zenosa o drzewie oliwnym. Zachęca swój lud do pokuty, przyjęcia łaski Bożej i przygotowania się na dzień sądu.
Jakub 7 Z pomocą Pana Jakub niweczy zamysły antychrysta Szerema. Wspomina konflikty pomiędzy Nefitami a Lamanitami i przekazuje mniejsze płyty Enosowi.