Lekcja 152: Moroni 1–3

Lekcja 152

Moroni 1–3

Wprowadzenie

Po ukończeniu streszczenia płyt Etera Moroni uważał, że nie będzie już więcej pisać. Został jednak natchniony do tego, aby „więcej pisać. I może kiedyś zgodnie z wolą Pana będzie to miało wartość dla [jego] braci, Lamanitów” (Moroni 1:4). Jego słowa potwierdzają wierność Jezusowi Chrystusowi oraz opisują ważne obrzędy ewangelii.

Propozycje dotyczące nauczania

Moroni 1

Moroni wędruje po kraju, by zachować życie i kontynuować pisanie

Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos następującej historii opowiedzianej przez pewną młodą kobietę, która w szkole broniła swoich przekonań:

„Mój nauczyciel stał przed klasą i mówił o fragmencie filmu, który mieliśmy obejrzeć. […] W nonszalancki sposób […] wyjaśnił, że […] film został określony jako film dla dorosłych. Byłam oszołomiona. […] Nigdy nie przypuszczałam, że coś takiego będzie miało miejsce.

Siedziałam i zastanawiałam się, co powinnam zrobić. Po głowie błąkała się myśl: prosi się nas, abyśmy nie oglądali obraźliwych filmów. Próbowałam usprawiedliwiać się tym, że jestem w szkole, że ten fragment, który mamy oglądać, będzie odpowiedni. Lecz myśl o tym, że nie powinno się oglądać takich filmów, pokonała usprawiedliwianie.

Powoli podniosłam rękę i na oczach całej klasy poprosiłam o możliwość opuszczenia sali na czas projekcji filmu. Czułam, że każdy na mnie patrzy, kiedy wstawałam i zabierałam książki. Widziałam wyraz ich twarzy; oni tego po prostu nie rozumieli.

Kiedy siedziałam na korytarzu, byłam bardzo szczęśliwa. Wiedziałam, że postąpiłam właściwie, bez względu na to, co mówili moi rówieśnicy czy nauczyciel. Czułam się też silniejsza. Wiedziałam, że nie muszę oglądać niewłaściwych treści filmu tylko dlatego, że pokazywał to nasz nauczyciel.

[…] Wierzę, że kiedy nadchodzą przeciwności i stawiamy im czoło, wychodzimy z tej próby silniejsi, niż gdybyśmy siedzieli i czekali, aż się sprawa zakończy.

Jest to wewnętrzna siła, którą mamy dzięki naszemu Zbawicielowi. Jeśli zwrócimy się ku Niemu w trudnych chwilach, staniemy się silniejsi. Nasza wiara w Niego pomoże nam zmierzyć się z przeciwnościami” (Catherine Hall, „Standing Up, Standing Out”, New Era, luty 2012, str. 11).

Poproś uczniów o przeczytanie po cichu wersetów: Moroni 1:1–3 i poszukanie, jak Moroni trwał samotnie w wierze. Niech uczniowie opowiedzą, co znaleźli. Zastanów się nad zadaniem poniższych pytań:

Co dla was oznacza „nie [wyprzeć] się Chrystusa”?
Kiedy wy lub ktoś, kogo znacie, wykazał się determinacją w naśladowaniu Jezusa Chrystusa w czasie przeciwności?

Wyjaśnij, że choć zachowanie Moroniego i młodej kobiety z przytoczonej historii są wspaniałymi przykładami tego, by trwać przy Chrystusie, każdy z nas może codziennie podejmować drobne decyzje, dzięki którym wykażemy się tą samą wiarą, posłuszeństwem i pragnieniem, by „nie [wyprzeć] się Chrystusa”.

W jaki sposób możecie naśladować przykład Moroniego? (Uczniowie mogą zasugerować, że nie wstydzą się ewangelii i jej norm, przestrzegają przykazań, ustanawiają dobry przykład i pozostają stali w świadectwie o Jezusie Chrystusie nawet w sytuacji, gdy inni tego nie robią).

Poproś jednego z uczniów, aby przeczytał na głos fragment: Moroni 1:4. Poproś klasę, aby śledziła tekst i poszukała powodów, dla których Moroni postanowił pisać dalej. Kiedy uczniowie powiedzą, czego się dowiedzieli, zwróć uwagę, że Moroni pisał dla dobra potomków tych, którzy nastawali na jego życie.

Czego możemy się dowiedzieć z pragnienia Moroniego, którego celem było pomóc Lamanitom? (Możemy okazywać zobowiązanie do naśladowania Jezusa Chrystusa, kiedy postanawiamy okazać miłość naszym wrogom).

Wyjaśnij, że oddanie Moroniego Jezusowi Chrystusowi skłoniło go do zapisania kilku kluczowych aspektów dotyczących Kościoła, które — według niego — miały „wartość” (Moroni 1:4). Poproś uczniów, aby podczas studiowania zastanowili się, w jaki sposób rozdziały: Moroni 2–3 mogą stanowić dla nich wartość.

Moroni 2

Moroni zapisuje wskazówki Jezusa Chrystusa dotyczące nadawania daru Ducha Świętego

Poproś młodego mężczyznę, aby wyszedł na środek klasy. Poproś pozostałych uczniów, aby wyobrazili sobie tego młodego mężczyznę jako przyszłego pełnoetatowego misjonarza. On i jego kolega nauczali kogoś ewangelii i ta osoba postanowiła przyjąć chrzest. Młody mężczyzna został poproszony o dokonanie obrzędu konfirmacji, który obejmuje nadanie daru Ducha Świętego. Zadaj młodemu mężczyźnie następujące pytanie:

Co mógłbyś zrobić, aby przygotować się do dokonania tego obrzędu? (Kiedy młody mężczyzna odpowie na pytanie, poproś resztę klasy, aby również podzieliła się swoimi przemyśleniami).

Wyjaśnij, że kiedy zmartwychwstały Zbawiciel odwiedził Nefitów, „dotknął ręką uczniów, których wybrał” i „dał im moc, by nadawali Ducha Świętego” (3 Nefi 18:36–37). Moroni zawarł w swoim zapisie niektóre ze wskazówek, jakich Zbawiciel udzielił dwunastu nefickim uczniom na temat tego, jak nadawać dar Ducha Świętego. Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos fragmentu: Moroni 2:1–3, zaś pozostali uczniowie niech odnajdą następujące informacje.

Co powinna zrobić osoba dokonująca obrzędu, aby się do tego przygotować.
Jak ma być dokonany ten obrzęd.

Kiedy uczeń przeczyta wersety, zadaj wszystkie poniższe pytania lub kilka z nich:

Jakie kapłaństwo jest wymagane do nadawania daru Ducha Świętego (w tłum. ang. zob. przypis b do wersetu: Moroni 2:2)? (Kapłaństwo Melchizedeka).
Co powinien zrobić posiadacz Kapłaństwa Melchizedeka, aby przygotować się do nadania daru Ducha Świętego? (Powinien „[zwrócić] się do Ojca w imię [Jezusa Chrystusa] w żarliwej modlitwie”).
Jak, waszym zdaniem, modlitwa pomoże przygotować do dokonania obrzędu kapłańskiego?
Jak ma być dokonany obrzęd konfirmacji? (Przez nałożenie rąk i w imię Jezusa Chrystusa. Wyjaśnij, że podczas dokonywania tego obrzędu część wypowiadanych przez posiadaczy Kapłaństwa Melchizedeka słów jest ściśle określona. Pełnoetatowi misjonarze dostają niewielkie podręczniki zawierające wskazówki na temat tego, jak dokonywać obrzędów i dawać błogosławieństwa kapłańskie).

Możesz podsumować to, czego do tej pory dowiedzieli się uczniowie, zapisując na tablicy następującą prawdę: Posiadacze Kapłaństwa Melchizedeka nadają dar Ducha Świętego przez nałożenie rąk ochrzczonym członkom Kościoła).

Moroni 3

Moroni zapisuje wskazówki Jezusa Chrystusa dotyczące ustanawiania kapłanów i nauczycieli

Dzień lub dwa dni przed poprowadzeniem tej lekcji możesz poprosić młodego mężczyznę, aby przygotował się do przeczytania na forum klasy swojej linii upoważnienia kapłańskiego. (Lub możesz przygotować się do przeczytania swojej linii upoważnienia lub linii kogoś z twojej rodziny albo przywódcy kapłańskiego z waszego okręgu czy gminy). Wyjaśnij, że linia upoważnienia kapłańskiego zawiera listę posiadaczy kapłaństwa aż do Jezusa Chrystusa. Posiadacze Kapłaństwa Melchizedeka mogą poprosić o zapis swojej linii upoważnienia, kontaktując się z siedzibą główną Kościoła lub biurem administracyjnym na swoim obszarze. Kościół nie przekazuje zapisu linii upoważnienia posiadaczom Kapłaństwa Aarona. Jeśli jednak posiadacz Kapłaństwa Aarona został ustanowiony przez posiadacza Kapłaństwa Melchizedeka, może poznać linię upoważnienia mężczyzny, który go ustanawiał.

Poproś ucznia o przeczytanie klasie swojej linii upoważnienia (lub odczytaj dane linii upoważnienia, którą przyniosłeś na lekcję). Poproś go, aby powiedział, co znaczy dla niego świadomość, że może prześledzić linię upoważnienia kapłańskiego bezpośrednio do Jezusa Chrystusa (lub podziel się własnymi uczuciami na temat tego, że posiadacze kapłaństwa mogą prześledzić swoją linię aż do Zbawiciela).

Aby pomóc uczniom zrozumieć, że upoważnienie do wykonywania wszystkich obowiązków kapłańskich pochodzi od Jezusa Chrystusa i Ojca Niebieskiego, poproś jednego z uczniów o przeczytanie wypowiedzi Starszego Jeffreya R. Hollanda z Kworum Dwunastu Apostołów:

„Działanie z boskiego upoważnienia wymaga czegoś więcej niż zwykłej umowy społecznej. Nie można go uzyskać poprzez studia teologiczne czy zgodę kongregacji. Nie — w upoważnionym dziele Boga musi być moc większa od tej, którą już posiadają ludzie w kościelnych ławkach, na ulicach czy w seminariach. Fakt ten był znany i uznawany przez wielu uczciwych poszukiwaczy religii na przestrzeni wielu pokoleń przed Przywróceniem. […]

[…] W przywróconym Kościele Jezusa Chrystusa możemy okazać linię upoważnienia kapłańskiego najmłodszego stażem diakona w okręgu, biskupa, który mu przewodniczy i proroka, który przewodniczy nam wszystkim. Linia ta ciągnie się w nieprzerwanym łańcuchu do usługujących aniołów, którzy zostali przysłani sprzed oblicza samego Syna Boga, niosąc nam ten nieporównywalny dar niebios” („Nasza najbardziej charakterystyczna cecha”, Ensign lub Liahona, maj 2005, str. 44).

Dlaczego ważne jest, abyśmy wiedzieli, że każdy posiadacz kapłaństwa w tym Kościele może prześledzić swoja linię upoważnienia aż do Jezusa Chrystusa?

Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos fragmentu: Moroni 3:1–4. Poproś, aby reszta klasy śledziła tekst, dowiadując się, jak ustanawia się mężczyzn do urzędów kapłańskich.

Jak ustanawia się mężczyzn do urzędów kapłańskich? (Mężczyźni są ustanawiani do urzędów kapłańskich poprzez nałożenie rąk przez tych, którzy mają upoważnienie).
Dlaczego ważne jest, aby ustanowienia do urzędu kapłańskiego dokonał ktoś, kto dzierży ten sam lub wyższy urząd w kapłaństwie?

Poproś posiadaczy kapłańskich w klasie, aby pokrótce wyjaśnili, jakie są ich obowiązki kapłańskie. Zapytaj uczniów:

Kiedy byliście błogosławieni, ponieważ posiadacz kapłaństwa wypełniał swoje obowiązki?

Poproś kilkoro uczniów, aby podzielili się swoimi uczuciami na temat tego, jak kapłaństwo błogosławi ich życie. Możesz podzielić się tym, jak twoje życie zostało pobłogosławione dzięki kapłaństwu.

Omówienie fragmentów do opanowania

Daj uczniom listę 25 fragmentów do opanowania z Księgi Mormona i połowę kartki. Poproś uczniów o zapisanie na niej liczb: 1, 2 i 3. Następnie przeczytaj poniższe przykłady (lub przygotuj własne, które mogą mieć większy związek z potrzebami i zainteresowaniami twoich uczniów). Niech uczniowie zapiszą obok każdej liczby fragment do opanowania, który — ich zdaniem — najlepiej pasuje do przeczytanego przykładu. Następnie poproś, aby przedstawili swoje odpowiedzi. Ponieważ może być więcej niż jedna pasująca odpowiedź, poproś uczniów, aby wyjaśnili, dlaczego wybrali ten konkretny fragment.

Staracie się znaleźć siłę do przezwyciężenia szczególnie trudnej pokusy. (Przykładowe odpowiedzi: Helaman 5:12 i 3 Nefi 18:15, 20–21).
Podczas studiowania pism świętych i zastanawiania się nad wyzwaniami, które pojawiają się w waszym życiu, otrzymujecie wskazówkę, co robić. (Przykładowa odpowiedź: 2 Nefi 32:3).
Odczuwacie presję ze strony niektórych przyjaciół, by wziąć udział w czymś, co nie jest zgodne z przykazaniami Bożymi. Mówią wam, że przecież jesteście młodzi i musicie się bawić. (Przykładowe odpowiedzi: Mosjasz 4:30; Alma 37:35; 41:10).

Komentarz i tło historyczne

Moroni 2. Posiadacze kapłaństwa pośród potomków Lehiego

Prezydent Joseph Fielding Smith nauczał:

„Nefici byli potomkami Józefa. Lehi odkrył to podczas czytania mosiężnych płyt […]. Podczas podróży na półkulę zachodnią Lehiemu nie towarzyszył żaden Lewita. W takich okolicznościach Nefici sprawowali obowiązki na mocy Kapłaństwa Melchizedeka od czasów Lehiego do pojawienia się Zbawiciela pośród nich […].

Kiedy Zbawiciel przyszedł do Nefitów, ustanowił pośród nich Kościół w jego pełni […]. Zatem mamy uzasadnione powody, aby wierzyć, że nie tylko nadano pełnię Kapłaństwa Melchizedeka, ale że było też Kapłaństwo Aarona, tak jak mamy w dzisiejszym Kościele; i to Kapłaństwo Aarona pozostawało z nimi od tej chwili do ustania kapłaństwa z powodu niegodziwości. Możemy być pewni, że w czasach Moroniego Nefici ustanawiali nauczycieli i kapłanów w Kapłaństwie Aarona; ale przed przybyciem Zbawiciela sprawowali obowiązki Kapłaństwa Melchizedeka” (Answers to Gospel Questions, zebr. Joseph Fielding Smith jun., 5 tomów [1957–1966], 1:124, 126).

Moroni 2:1. Czy dwunastu Nefitów służyło jako Apostołowie?

Prorok Józef Smith nauczał:

„Ta księga [Księga Mormona] mówi nam też, że nasz Zbawiciel ukazał się na tym kontynencie po Swoim zmartwychwstaniu […]; mieli Apostołów, Proroków, Pastorów, Nauczycieli i Ewangelistów; ten sam porządek, to samo kapłaństwo, te same obrzędy, dary, moce i błogosławieństwa, jakimi cieszono się na kontynencie wschodnim” (History of the Church, 4:538).

Prezydent Joseph Fielding Smith wyjaśnił:

„Choć w każdym przypadku o Dwunastu Nefitach mówi się jako o uczniach, fakt pozostaje ten sam: nadano im boskie upoważnienie, aby byli szczególnymi świadkami Chrystusa pośród swego ludu. A zatem praktycznie byli apostołami dla rasy Nefitów” (Doctrines of Salvation, zebr. Bruce R. McConkie, 3 tomy [1954–1956], 3:158).