Lekcja 73: Alma 6–7

Lekcja 73

Alma 6–7

Wprowadzenie

Po zaprowadzeniu porządku w Kościele w Zarahemli Alma udał się do miasta Gideon. Okazało się, że tamtejsi członkowie byli bardziej wierni niż ci w Zarahemli. Z tego powodu jego przesłanie w Gideonie było inne niż w Zarahemli. Zachęcał ludzi, by nieprzerwanie polegali na Panu i starali się opierać w życiu na Jego Zadośćuczynieniu. Złożył świadectwo, że Zbawiciel weźmie na siebie śmierć i nasze grzechy oraz że weźmie na siebie nasze boleści, cierpienia, choroby i dolegliwości, aby poznać, jak może nam pomóc.

Propozycje dotyczące nauczania

Alma 6

Alma zaprowadza porządek w Kościele w Zarahemli i udaje się głosić ewangelię do Gideon

Przed lekcją poproś jednego z uczniów, by przygotował się do krótkiego opowiedzenia o tym, w jaki sposób czuje się błogosławiony za swe wysiłki, by uczęszczać do kościoła. Na początku lekcji poproś tego ucznia, by wyszedł na środek klasy i podzielił się przygotowanymi przemyśleniami. Możesz też opowiedzieć o tym, jak sam czujesz się błogosławiony dzięki uczęszczaniu do kościoła.

W ramach wprowadzenia do rozdziału: Alma 6 wyjaśnij, że naucza on o tym, jak Alma i inni przywódcy kapłańscy wzmocnili Kościół w Zarahemli.

Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos fragmentu: Alma 6:4–6. Niech reszta klasy śledzi tekst i odszuka, co takiego zrobili członkowie Kościoła w Zarahemli dla ludzi, którzy nie znali Boga. Poproś uczniów, by opowiedzieli o tym, czego się dowiedzieli.

Zapisz na tablicy następującą prawdę: Kościół został ustanowiony dla dobra wszystkich ludzi. Aby pomóc uczniom zastanowić się, jaki wpływ ta prawda może mieć na ich życie, zapytaj:

Jak waszym zdaniem Kościół w dzisiejszych czasach może błogosławić ludzi, którzy nie znają Boga?

Poproś uczniów, aby pomyśleli o kimś, kto powinien lepiej poznać Boga. Może to być członek naszego Kościoła lub osoba innego wyznania. Złóż świadectwo o błogosławieństwach, jakie otrzymujemy, będąc członkami tego Kościoła, i zachęć uczniów, aby zapraszali innych, by mieli w nich udział.

Alma 7:1–13

Alma prorokuje o przyjściu Jezusa Chrystusa

Podziel uczniów na pary. Niech każda para omówi odpowiedzi na poniższe pytanie:

Na jakie przyszłe wydarzenia oczekujecie z niecierpliwością?

Kiedy uczniowie omówią już swoje odpowiedzi, poproś kilku z nich, aby podzielili się nimi z całą klasą. Następnie wyjaśnij, że po zaprowadzeniu porządku w Kościele w Zarahemli Alma udał się do miasta Gideon. Powiedział tam ludziom, że jedno z przyszłych wydarzeń „jest ważniejsze ponad wszystko inne” (Alma 7:7). Nauczał zasad, które miały pomóc ludziom przygotować się na błogosławieństwa, jakie sprowadzi to przyszłe wydarzenie.

Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos fragmentu: Alma 7:3–6. Niech reszta klasy wyszuka, jakie nadzieje wiązał Alma z ludem w Gideon. Poproś innego ucznia o przeczytanie na głos fragmentu: Alma 7:18–19. Niech uczniowie opiszą, czego Alma dowiedział się pod natchnieniem o ludziach w Gideon.

Niech przeczytają po cichu fragment: Alma 7:7, 9–10 i wyszukają wydarzenie, o jakim, zdaniem Almy, wiedza była najważniejsza dla ludzi.

Co, zdaniem Almy, było „ważniejsze ponad [wszystko] inne”, co się miało wydarzyć? Dlaczego waszym zdaniem przyjście Zbawiciela jest najważniejszym wydarzeniem w dziejach ludzkości?
Jak sądzicie, dlaczego Alma powiedział ludowi, który już uwierzył i miał silną wiarę, że muszą odpokutować?

Wyjaśnij, że nauczał później, z jakiego powodu przyjście Jezusa Chrystusa jest najważniejszym wydarzeniem w historii ludzkości. Poproś kilkoro uczniów, aby po kolei czytali na głos fragment: Alma 7:11–13. Niech reszta klasy śledzi tekst i wyszuka, co wziął na siebie dla nas Zbawiciel. (Jeśli zajdzie potrzeba, możesz wyjaśnić, że wyrażenie wziąć na siebie oznacza przyjść komuś z pomocą, przynieść ulgę).

Zwróć uwagę, że Alma 7:11–13 to fragment z pisma świętego do opanowania. Możesz poprosić uczniów, by oznaczyli ten fragment w szczególny sposób, aby mogli go potem z łatwością odnaleźć.

Odpowiedzi uczniów wypisz na tablicy w postaci nagłówków. Przykładowe odpowiedzi to: ból, cierpienia, pokusy, choroby, śmierć, słabości (nasze braki lub dolegliwości) oraz grzechy.

Możesz zaproponować, by w wersecie: Alma 7:11 uczniowie podkreślili sobie słowo „wszelkie”. Poproś ich, by podali przykłady odpowiadające nagłówkom na tablicy. Zapisz je w odpowiednich rubrykach. (Przykładowo: rak może zostać zapisany pod nagłówkiem choroby, a kalectwo pod słabościami).

Poproś jednego z uczniów o przeczytanie, co powiedział Starszy Bruce C. Hafen, Siedemdziesiąty:

„Zadośćuczynienie nie jest jedynie dla grzeszników” („Beauty for Ashes: The Atonement of Jesus Christ”, Ensign, kwiecień 1990, str. 7). Możesz też napisać to zdanie na tablicy i zachęcić uczniów, by zapisali je w swoich pismach świętych obok wersetów: Alma 7:11–13.

W oparciu o to, co przeczytaliśmy w wersetach: Alma 7:11–13, co — waszym zdaniem — miał na myśli Starszy Hafen, kiedy powiedział, że „Zadośćuczynienie nie jest jedynie dla grzeszników”?

Zapisz na tablicy następującą prawdę: Jezus Chrystus cierpiał, by zbawić nas od grzechu i śmierci oraz by pomóc nam przetrwać wyzwania życia doczesnego.

Aby pomóc uczniom jeszcze lepiej zrozumieć, w jaki sposób mogą polegać na Zadośćuczynieniu, przeczytaj wypowiedź Starszego Jeffreya R. Hollanda z Kworum Dwunastu Apostołów:

„Czy zmagasz się z demonem uzależnienia — od nikotyny, narkotyków, hazardu czy też siejącej spustoszenie współczesnej plagi — pornografii? […] Czy masz problem z tożsamością płciową lub brak ci poczucia własnej wartości? Czy ty — lub ktoś, kogo znasz — zmaga się z chorobą, depresją lub śmiercią? Niezależnie od tego, jakie inne kroki będziecie musieli powziąć, aby rozwiązać te problemy, najpierw przyjdźcie do Jezusa Chrystusa. Ufajcie w boskie obietnice. […]

To zawierzenie miłosiernej naturze Boga jest sednem ewangelii, jakiej nauczał Chrystus. Świadczę, że Zadośćuczynienie Zbawiciela uwalnia nas nie tylko od brzemienia naszych grzechów, lecz także od brzemienia naszych rozczarowań, bólu, cierpienia i rozpaczy. [Zob. Alma 7:11–12]. Od samego początku ufność w tę pomoc ma nam dać zarówno powód, abyśmy się doskonalili, jak i sposób, w jaki możemy to robić, jest zachętą, abyśmy odłożyli nasze brzemiona i pracowali na swoje zbawienie” („Rzeczy wymagające naprawy”, Ensign lub Liahona, maj 2006, str. 70–71).

W jaki sposób zrozumienie fragmentu: Alma 7:11–13 może nam pomóc, kiedy staniemy w obliczu wyzwania?

Aby zilustrować, w jaki sposób Zadośćuczynienie Jezusa Chrystusa może być dla nas źródłem pomocy i siły, przedstaw następujące sytuacje. Po przeczytaniu każdej z nich zapytaj uczniów, jak Jezus Chrystus może pomóc osobie w danej sytuacji poprzez Swoje Zadośćuczynienie.

Młoda kobieta miała wypadek samochodowy, po którym utraciła władzę w nogach.
Młody mężczyzna wstydzi się złych wyborów, jakich dokonał. Jest przygnębiony i czuje się nic nie wart.
Pewien młody mężczyzna niedawno stracił ojca i wraz z matką przeprowadził się do nowego miasta. Jest przygnębiony i samotny, nie potrafi sobie wyobrazić, że kiedykolwiek będzie lepiej.

Podziel się swoim świadectwem o mocy Zadośćuczynienia i o tym, jak daleko ona sięga. Następnie daj uczniom kilka minut na to, by w swoich notatnikach lub dziennikach do studiowania odpowiedzieli na jedno z poniższych pytań: (Możesz zapisać je na tablicy przed rozpoczęciem lekcji, rozdać ich kopie na kartkach lub podyktować je uczniom do zapisania).

Kiedy Zadośćuczynienie pomogło tobie lub komuś, kogo znasz, w sytuacjach, o których mowa w wersetach: Alma 7:11–13?
Co zrobisz, aby pokładać zaufanie w Zadośćuczynieniu w obliczu wyzwań?

Poproś kilkoro uczniów o podzielenie się ich odpowiedziami z resztą klasy. (Zapewnij ich, że nie muszą dzielić się doświadczeniami, które są zbyt osobiste lub prywatne).

Alma 7:14–27

Alma zachęca lud, by nadal kroczył drogą wiodącą do królestwa Bożego

Aby przypomnieć uczniom, w jaki sposób Alma opisał stan ludu w Gideon, poproś jednego z nich o przeczytanie na głos wersetu: Alma 7:19. Podkreśl, że ludzie podążali „drogą, która prowadzi do królestwa Boga”. Wyjaśnij, że Alma pragnął pomóc im na niej pozostać.

Aby pomóc uczniom dostrzec, że żyjąc w zgodzie z zasadami ewangelii, podążamy drogą do królestwa Boga, narysuj na tablicy drogę. Na jej początku napisz: Życie doczesne, a na jej końcu: Królestwo Boga. Podziel uczniów na dwie grupy. Niech pierwsza grupa przestudiuje wersety: Alma 7:14–16, a druga: Alma 7:22–24. Poproś, aby obie grupy odszukały, co musimy robić i jacy musimy być, aby podążać ścieżką do królestwa Bożego.

Kiedy uczniowie skończą czytać, poproś kilkoro z nich o podejście do tablicy. Niech wypiszą wzdłuż drogi działania i cechy, które wiodą do królestwa Boga. Możesz zapytać ich, jakie znaczenie mają dla nich poszczególne czynności i cechy wypisane wzdłuż drogi. Możesz też poprosić ich o zastanowienie się, jak mogą kroczyć tą drogą w swoim życiu. Złóż świadectwo, że kiedy żyjemy wiernie, podążamy „drogą, która prowadzi do królestwa Boga” (Alma 7:19).

Fragment do opanowania — Alma 7:11–13

Ponieważ fragment Alma 7:11–13 jest dość długi, nauczenie się go na pamięć może sprawić uczniom trudność. Jednakże język Almy zawiera określone słowa, dzięki którym uczniowie będą przez całe życie pamiętać, jak wielka jest moc Zadośćuczynienia i jak daleko ono sięga. Aby pomóc im zapamiętać te kluczowe sformułowania, przed lekcją zapisz treść wersetów Alma 7:11–13 na tablicy, pozostawiając luki w miejscach, gdzie pojawiają się słowa: boleści, cierpienia, pokusy, choroby, śmierć, słabości, grzechy, występki. (Na przykład twój zapis wersetu: Alma 7:11 zaczynałby się następująco: „I pójdzie On doświadczając …, … i wszelkich …”).

Niech podczas wspólnego głośnego czytania fragmentu: Alma 7:11–13 uczniowie dopowiedzą brakujące słowa. Kiedy zrobicie to kilka razy, poproś ich, aby na osobnej kartce wypisali słowa mówiące o tym, co wziął na siebie Zbawiciel — co dla nich uczynił. Zachęć uczniów, aby zawsze pamiętali, co Jezus Chrystus dla nich uczynił. Dzięki temu, kiedy napotkają wyzwania, będą mieli większą wiarę w „moc wyzwolenia”.

Uwaga: Na początku następnej lekcji możesz poświęcić kilka minut, aby sprawdzić, czy uczniowie nadal pamiętają kluczowe słowa mówiące o nieskończonym zasięgu Zadośćuczynienia Zbawiciela.

Komentarz i tło historyczne

Alma 6:6. Post i modlitwa w intencji tych, „którzy nie znali Boga”

Aby podkreślić, że błogosławieństwa płynące z członkostwa w Kościele są przeznaczone dla wszystkich dzieci Bożych, możesz przeczytać następującą wypowiedź Starszego Jeffreya R. Hollanda z Kworum Dwunastu Apostołów:

„Wszyscy modlą się za misjonarzy. Oby zawsze tak było. W tym samym duchu powinniśmy również modlić się za tych, którzy spotykają ich na swej drodze (lub którzy powinni ich spotkać). W Zarahemli członkowie otrzymali przykazanie, by ‘[jednoczyli się] w poście i żarliwej modlitwie’ [Alma 6:6] za tych, którzy nie przystąpili jeszcze do Kościoła Boga. Możemy robić to samo.

Codziennie możemy modlić się o swoje własne doświadczenia misjonarskie. Módlcie się w takich sprawach o boskie kierownictwo, aby przygotowano upragnioną przez was sposobność w sercu kogoś, kto pragnie i czeka na to, co wy posiadacie. ‘Wielu jest jeszcze na ziemi […], którzy są powstrzymywani od prawdy, tylko dlatego, że nie wiedzą, gdzie ją znaleźć’NiP 123:12]. Módlcie się, żeby was odnaleźli! A wówczas bądźcie też czujni, ponieważ w waszym świecie są rzesze ludzi, którzy odczuwają głód w swoim życiu” („Aby mi były świadectwem”, Liahona, lipiec 2001, str. 15).

Alma 7:1–5. Ludzie w kraju Gideon

Rozdział: Alma 7 zawiera nauki Almy dla ludu, który zamieszkiwał miasto Gideon znajdujące się w dolinie Gideon, „[nazwanej tak] od imienia człowieka, którego Nehor zabił mieczem” (Alma 6:7). Gideon był wiernym uczniem Jezusa Chrystusa i narzędziem w rękach Boga w wyratowaniu ludu Limhiego z niewoli. Przeciwstawiał się doktrynie Nehora, do samej śmierci głosząc słowo Boże. (Zob. Mosjasz 22:3–9; Alma 1:7–9). Ludzie, którzy zamieszkiwali kraj noszący imię tego wiernego człowieka, również byli wierni (zob. Alma 7:17–20, 26). Alma mógł przekazać im święte słowa z radością, wiedząc, iż wierzą i że wybrali oddawanie czci prawdziwemu żyjącemu Bogu (zob. Alma 7:6). Być może ich wierność sprawiła, że byli przygotowani na to, by usłyszeć pełną mocy lekcję Almy na temat Zadośćuczynienia — że Jezus Chrystus „przejmie boleści i choroby swego ludu”, że „weźmie na siebie ich słabości” oraz że weźmie „na siebie grzechy swoich” (Alma 7:11–13).

Alma 7:10. Jezus narodził się „w Jerozolimie”

Prezydent Joseph Fielding Smith wyjaśnił, o jakim miejscu narodzin Zbawiciela mówił Alma:

„Nie ma żadnych sprzeczności ani rozdźwięku między tym, co zawiera Księga Mormona, a prawdami zapisanymi w Biblii. Uważna analiza słów Almy pokazuje, że wcale nie było jego zamiarem zapowiedzenie, że Jezus narodzi się w mieście Jerozolima. Posiadał lepszą wiedzę. Miał ją również Józef Smith i inne związane z nim osoby zaangażowane w tłumaczenie i publikację Księgi Mormona. Gdyby Alma powiedział, ‘narodzi się w Jerozolimie, mieście naszych przodków’, byłaby to znaczna różnica. Wówczas powiedzielibyśmy, że popełnił błąd. Alma się jednak nie pomylił i to, co powiedział, jest prawdą.

Dr Hugh Nibley, w ramach studiów nad kapłaństwem, jakie przeprowadził w związku z wydaną w 1957 roku książką, An Approach to the Book of Mormon [Studia nad Księgą Mormona — przyp. tłum.], w Lekcji 8., str. 85, pisze na ten temat:

‘Jednym z ulubionych punktów atakowania Księgi Mormona jest zdanie zawarte w wersecie: Alma 7:10, które mówi, że Zbawiciel narodzi się „w Jerozolimie, w kraju naszych przodków”. Jerozolima nie jest tutaj miastem „w kraju naszych przodków”, ona jest tym krajem. Chrystus przyszedł na świat w wiosce oddalonej od miasta Jerozolima o około dziesięć kilometrów, nie narodził się więc w samym mieście, lecz w miejscu, które, jak obecnie wiemy, ówcześnie nazywano „krainą Jerozolimy”’” (Answers to Gospel Questions, wyb. Joseph Fielding Smith jun., 5 tomów [1957–1966], 1:174).

Alma 7:11–13. „Boleści, cierpienia i wszelkie pokusy”

Prezydent Henry B. Eyring z Rady Prezydenta Kościoła podzielił się następującymi przemyśleniami na temat pociechy, jaką możemy czerpać z Zadośćuczynienia Zbawiciela:

„Kiedy musimy czekać w cierpieniu na obiecaną przez Zbawiciela ulgę, pociechę niesie fakt, że On z własnego doświadczenia wie, jak nas uzdrowić i jak nam pomóc. Księga Mormona daje nam swoiste zapewnienie o Jego mocy pocieszenia. A wiara w tę moc daje nam cierpliwość, kiedy się modlimy, działamy i czekamy na pomoc. Mógł On po prostu przez objawienie dowiedzieć się, jak nam przyjść z pomocą, lecz zdecydował, że dowie się tego przez własne doświadczenie” („Przeciwności”, Ensign lub Liahona, maj 2009, str. 24).

Starszy Dallin H. Oaks z Kworum Dwunastu Apostołów nauczał, że Zbawiciel może nam pomóc we wszelkich trudnościach, z jakimi przychodzi nam się zmagać:

„Wiele osób nosi ciężkie brzemiona. Niektórzy utracili swoich bliskich lub troszczą się o osobę niepełnosprawną. Niektórzy zostali zranieni rozwodem. Inni pragną małżeństwa na wieczność. Są tacy, którzy zostali złapani w pułapkę uzależniających substancji lub piją alkohol, palą papierosy, biorą narkotyki czy ulegli pornografii. Inni są upośledzeni fizycznie lub umysłowo. Niektórzy zmagają się z pociągiem do osób tej samej płci. Inni straszliwie cierpią z powodu depresji lub niedowartościowania […].

Uzdrawiająca moc Pan Jezusa Chrystusa — bez względu na to, czy usuwa nasze brzemiona, czy wzmacnia nas, byśmy wytrwali i żyli z nimi […] — jest dostępna w przypadku każdej ziemskiej dolegliwości” („On uzdrawia obciążonych”, Ensign lub Liahona, listopad 2006, str. 6, 8).

Starszy Jeffrey R. Holland z Kworum Dwunastu Apostołów pisał o empatii Chrystusa i Jego zdolności, aby nam pomagać:

„Chrystus przeszedł drogę, którą kroczy każdy śmiertelnik, aby dowiedzieć się, jak nas wspierać i wzmacniać w chwilach najcięższych prób. Zna nasze najgłębiej skrywane i osobiste brzemiona. Wie o naszych najbardziej publicznych i dojmujących cierpieniach. Zszedł poniżej tego bólu, aby móc nas z niego podnieść. Nie ma w życiu bólu, cierpienia ani smutku, których by za nas nie wycierpiał i nie poniósł na Swych odważnych, miłosiernych ramionach” (Christ and the New Covenant: The Messianic Message of the Book of Mormon [1997], str. 223–224).