Jakub 1–Jakub 2:11

Wprowadzenie

Nefici po śmierci Nefiego zaczęli „oddawać się po trosze niegodziwym praktykom” pod panowaniem nowego króla (Jakub 1:15). Jakub i jego brat Józef zostali wyświęceni przez Nefiego na kapłanów i nauczycieli ludu, i trudzili się pilnie, by przekonać lud do pokuty i przyjścia do Chrystusa. Jakub posłusznie wypełniał polecenie Nefiego dotyczące zapisywania świętych nauk, objawień i proroctw na mniejszych płytach.

Propozycje dotyczące nauczania

Jakub 1:1–8

Jakub zapisuje uświęcone prawdy i trudzi się, by pomóc innym ludziom przyjść do Jezusa Chrystusa

Poproś uczniów o podanie przykładów różnych tytułów przywódców kapłańskich. (Przykładowe odpowiedzi: prorocy i apostołowie, Władze Naczelne, prezydenci palików, biskupi czy prezydenci kworum). Poproś kilku uczniów, aby opowiedzieli krótko, jak przywódcy kapłańscy pobłogosławili ich życie poprzez służbę kapłańską.

Wyjaśnij, że Nefi wyświęcił swoich młodszych braci Jakuba i Józefa na kapłanów i nauczycieli ludu (zob. 2 Nefi 5:26; Jakub 1:18). U schyłku życia Nefi przekazał Jakubowi pieczę nad płytami, które zawierały zapisy na temat ich ludu.

Poproś uczniów, aby po cichu przeczytali fragment: Jakub 1:1–4. Niech sprawdzą, co Nefi polecił Jakubowi zapisywać na płytach i dlaczego. (Możesz zasugerować uczniom, aby zaznaczyli wskazówki, jakie Nefi dał Jakubowi). Po czasie wystarczającym na przeczytanie poproś kilku uczniów o podzielenie się z grupą tym, co ustalili.

Jeśli uczniowie sami o tym nie wspomną, zwróć ich uwagę na wyrażenie znajdujące się w ostatnim zdaniu we fragmencie: Jakub 1:4 — „dla dobra naszych”.

Co oznacza to sformułowanie? (Dla ich korzyści).

Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos wersetów: Jakub 1:5–6. Niech uczniowie zwrócą uwagę na to, co takiego Pan objawił Jakubowi i Józefowi, co pomogło im w nauczaniu ludu. (Możesz wyjaśnić, że „wielka troska” oznacza, że dobro ludu leżało im głęboko na sercu).

Co Pan objawił Jakubowi i Józefowi? (Pokazał im, co stanie się z Nefitami w przyszłości, a także objawił szczegóły przyjścia Chrystusa).
Jak ta wiedza mogła pomóc Jakubowi i Józefowi w nauczaniu ich ludu?

Napisz na tablicy słowo nakłonić. Poproś uczniów o przeczytanie po cichu fragmentu: Jakub 1:7–8 i znalezienie odpowiedzi na pytanie, do czego Jakub i Józef chcieli nakłonić lud. (Możesz zasugerować uczniom zaznaczenie znalezionej odpowiedzi). Poproś kilku uczniów o napisanie na tablicy po jednej rzeczy, którą odkryli.

Poproś resztę uczniów, aby spojrzeli na tę listę i wskazali te wyrażenia, które chcieliby zrozumieć lepiej. Kiedy jedni będą wskazywać te wyrażenia, niech inni postarają się je wyjaśnić. Podczas dyskusji mogą okazać się pomocne następujące definicje:

„Dostąpić odpoczynku [Jego]” — dostąpienie odpoczynku Pana oznacza radowanie się pokojem w tym życiu i otrzymanie pełni chwały Bożej w życiu przyszłym (NiP 19:9).

„Mieć przed oczyma śmierć [Chrystusa]” — definicja wyrażenia mieć przed oczyma oznacza „przyglądać się” lub „uważnie analizować”. Kiedy Jakub napisał, że pragnął przekonać ludzi, aby „uwierzyli w Chrystusa i mieli przed oczyma Jego śmierć”, prawdopodobnie miał na myśli to, że chciał, aby uważnie przeanalizowali Zadośćuczynienie Jezusa Chrystusa, zdali sobie sprawę z jego znaczenia i dzielili się świadectwem o nim.

„Wziąć swój krzyż” — wyrażenie to odnosi się do naszego pragnienia, aby wyrzec się bezbożności i ziemskiej pożądliwości i aby przestrzegać przykazań Pana (zob. Joseph Smith Translation, Matthew 16:26; Ew. Mateusza 16:24; Ew. Łukasza 9:23; 2 Nefi 9:18). Odnosi się ono także do naszej gotowości, by wytrwać do końca i z poświęceniem naśladować Zbawiciela.

„Znosić poniżenie przed światem” — wyrażenie to odnosi się do przestrzegania przykazań niezależnie od presji świata, upokorzeń czy napotykanego oporu, z którymi często stykają się uczniowie Jezusa Chrystusa.

Poproś uczniów o podsumowanie tego, czego nauczyli się z fragmentu: Jakub 1:1–8 o obowiązkach przywódców kapłańskich. Kiedy uczniowie będą dzielić się swoimi spostrzeżeniami, podkreśl, że przywódcy kapłańscy usilnie starają się pomóc nam przyjść do Chrystusa. (Możesz zapisać tę zasadę na tablicy).

Co robią nasi przywódcy kapłańscy, aby pomóc nam przyjść do Chrystusa?

Daj uczniom kilka minut na zapisanie w dziennikach do studiowania sposobów, na jakie prorocy i inni przywódcy kapłańscy pomagają im w jednym czy dwóch aspektach, które odnaleźli we fragmencie: Jakub 1:7–8. Poproś kilku uczniów o przeczytanie tego, co napisali. (Przypomnij im, że nie muszą dzielić się doświadczeniami, które są zbyt osobiste lub prywatne).

Jakub 1:9–2:11

Jakub ostrzega lud przed niegodziwością

Zachęć uczniów, by w dalszej części lekcji rozważyli następujące pytania:

Dlaczego przywódcy kościelni przestrzegają nas przed grzechem?

Jakub zapisał, że po śmierci jego brata, Nefiego, ludzie zaczęli oddawać się niegodziwym praktykom. Poproś uczniów, aby po cichu przeczytali fragment: Jakub 1:15–16. Poproś ich o wskazanie trzech rzeczy, które martwiły Jakuba. (Kiedy uczniowie odpowiedzą, możesz zapisać na tablicy słowa: niemoralność, pożądliwość rzeczy świata i duma).

Poproś uczniów o przeczytanie po cichu fragmentu: Jakub 1:17–19 i znalezienie odpowiedzi na pytanie, co uczynili Jakub i Józef, by pomóc swemu ludowi. Poproś ich o opowiedzenie o tym, czego się dowiedzieli. Poproś jednego z uczniów o zapisanie ich odpowiedzi na tablicy.

Jak myślicie, co to znaczy otrzymać „polecenie od Pana”? (Jakub 1:17). (Dowiedzieć się, co Pan chce, abyśmy uczynili).

Poproś jednego z uczniów o przeczytanie słów Starszego Jeffreya R. Hollanda z Kworum Dwunastu Apostołów. Poproś grupę o zwrócenie uwagi na sposoby, w jakie przywódcy kościelni starają się poznać polecenia, jakie ma dla nich Pan, kiedy przygotowują się do nauczania podczas konferencji generalnej:

„Być może już to wiecie (a jeśli nie, to wiedzieć powinniście), że poza bardzo nielicznymi wyjątkami, żadnemu mężczyźnie ani kobiecie, którzy tu przemawiają [na konferencji generalnej], nie narzuca się tematu. Każda osoba ma pościć i modlić się, studiować i szukać, wciąż od nowa przygotowywać swoje przemówienie, aż będzie pewna, że na potrzeby tej konkretnej konferencji, w tej właśnie chwili, jej temat jest tym, który Pan pragnie, by poruszyła niezależnie od osobistych pragnień czy prywatnych preferencji. […] [Każda z nich roniła] łzy, [niepokoiła się] i gorliwie [dążyła] do tego, by Pan pokierował [jej] myślami i słowami” („Sztandar narodom”, Ensign lub Liahona, maj 2011, str. 111).

Co robią przemawiający na konferencji generalnej, aby poznać, jakie polecenia ma dla nich Pan?
Dlaczego ważne jest zrozumienie, że przywódcy kościelni pytają Pana, czego powinni nas nauczać i co — według Niego — powinniśmy wiedzieć? W jaki sposób pamiętanie o tym może zmienić nasze nastawienie do słuchania ich nauk?
Jakie były obowiązki Jakuba i Józefa, zgodnie z fragmentem: Jakub 1:19? (Kiedy uczniowie będą odpowiadać, upewnij się, że rozumieją, iż przywódcy kapłańscy mają boski obowiązek nauczania słowa Boga i ostrzegania przed grzechem. Możesz zapisać tę prawdę na tablicy).
Dlaczego błogosławieństwem jest posiadanie rodziców i przywódców kościelnych, którzy ostrzegają nas przed grzesznym zachowaniem i grzesznym postępowaniem.
Jakich słów użył Jakub, aby opisać, jak powinni nauczać? Jakie byłyby konsekwencje, gdyby nie wypełnili swoich obowiązków?

Poproś uczniów, by wyobrazili sobie, jak by się czuli, gdyby — tak jak Jakub — zajmowali stanowisko przywódcze i zostali natchnieni, by wzywać ludzi do pokuty za niemoralność, pożądanie rzeczy tego świata i dumę. Podziel uczniów na pary. Niech osoby w parach na zmianę czytają sobie nawzajem wersety: Jakub 2:1–3, 6–7, 10–11. Niech odnajdą zdania, które mówią o uczuciach Jakuba względem powierzonego mu zadania, by wzywać ludzi do pokuty. Po czasie wystarczającym na przemyślenie poproś kilku uczniów o podzielenie się spostrzeżeniami z resztą grupy.

Co te zdania mówią o uczuciach Jakuba względem wzywania jego ludu do pokuty? (Upewnij się, że uczniowie rozumieją, iż Jakub wypełnił to zadanie — mimo że było trudne — ponieważ troszczył się o swój lud i chciał być posłuszny Bożym przykazaniom).

W celu podsumowania niech uczniowie napiszą w swoich dziennikach do studiowania o tym: 1) czego przywódcy kościelni nauczyli ich ostatnio i jak można te nauki zastosować lub 2) jak mogą zastosować to, czego nauczyli się dzisiaj, w swoich powołaniach, na lekcjach lub w prezydium, na nauczaniu domowym albo w innych sprawach związanych z przywództwem. (Możesz zapisać te wskazówki na tablicy). Zachęć uczniów do kierowania się radą przywódców kapłańskich. Na zakończenie złóż świadectwo o zasadach nauczanych na tej lekcji.

Komentarz i tło historyczne

Jakub 1:18. „Wyświęceni kapłani i nauczyciele”

Prezydent Joseph Fielding Smith wyjaśnił znaczenie wyrażenia „kapłani i nauczyciele” zawarte w wersecie: Jakub 1:18:

„Nefici sprawowali obowiązki na mocy Kapłaństwa Melchizedeka od czasów Lehiego do pojawienia się Zbawiciela pośród nich. To prawda, że Nefi wyświęcił Jakuba i Józefa, aby byli kapłanami i nauczycielami w kraju Nefitów, jednak to, że użyto wyrażenia w liczbie mnogiej na kapłanów i nauczycieli, wskazuje na to, iż w przypadku żadnego z nich pojęcia te nie mogą odnosić się do urzędu kapłaństwa, a jedynie do ogólnego zadania, jakim jest nauczanie, prowadzenie i upominanie ludu” (Answers to Gospel Questions, zebr. Joseph Fielding Smith jun., 5 tomów [1957–1966], 1:124).

Jakub 1:19. „Służyliśmy wiernie Panu w naszym urzędzie”

Prezydent Thomas S. Monson wyjaśnił, co znaczy służyć wiernie i rozwijać powołanie:

„Co oznacza rozwijanie powołania? Oznacza zwiększenie jego dostojeństwa i ważności, aby stało się zaszczytne i godne pochwały w oczach wszystkich ludzi; oznacza pogłębianie i wzmacnianie go, aby poprzez to powołanie jaśniało światło niebios dla innych ludzi.

W jaki sposób można rozwijać powołanie? Po prostu wykonując związaną z nim służbę. Starszy rozwija nadane mu powołanie starszego, gdy poznaje obowiązki związane z tym urzędem, a potem je wykonuje. Tak samo jak ze starszym jest w przypadku diakona, nauczyciela, kapłana, biskupa i każdego, kto ma urząd kapłański” („Święte powołanie do służby”, Ensign lub Liahona, maj 2005, str. 54).

Jakub 1:19; 2:2. „Grzechy ludu spadną na nasze głowy”

Ci, którym powierzono obowiązki przywódcze w Kościele, dźwigają na swych barkach ogromną odpowiedzialność. Jakub nauczał, że kiedy przywódcy zaniedbują obowiązek nauczania słowa Boga, ponoszą częściową odpowiedzialność za grzechy tych, których zgodnie z powołaniem powinni prowadzić. Przemawiając do braci w kapłaństwie, Prezydent John Taylor omówił opisany przez Jakuba obowiązek:

„Jeśli nie będziecie pracować pilnie w swoich powołaniach, Bóg pociągnie was do odpowiedzialności za ludzi, których moglibyście zbawić, gdybyście wykonywali swe obowiązki” (Teachings of Presidents of the Church: John Taylor [2001], str. 164).

Prezydent Hugh B. Brown z Rady Prezydenta Kościoła jakiś czas później skomentował wypowiedź Prezydenta Taylora następująco:

„Ta wypowiedź to wyzwanie. Jeżeli ze względu na grzech popełniony lub grzech zaniechania stracę to, co mogłem otrzymać w przyszłym życiu, to będę musiał to ścierpieć i — niewątpliwie — moi ukochani wraz ze mną. Jeśli jednak poniosę porażkę w moim urzędzie biskupa, prezydenta palika albo misji lub członka Władz Generalnych Kościoła — jeżeli ktokolwiek z nas zawiedzie w nauczaniu, przewodzeniu, kierowaniu czy pomaganiu w osiągnięciu zbawienia tym, nad którymi mamy pieczę i którzy nam podlegają, wówczas Pan pociągnie nas do odpowiedzialności, jeśli te osoby się zagubią w wyniku naszego zaniedbania” (w: Conference Report, październik 1962, str. 84).

Jakub 2:8. „Słowo Boga […] goi zranioną duszę”

Kiedy nowa informacja sprawia, że osoby uczące się ewangelii są zdezorientowane lub sprawia im ona problem, lepiej żeby pytali Boga, który wie wszystko, niż poszukiwali odpowiedzi poprzez ogólnikowe przeszukiwanie Internetu lub korzystanie z antymormońskich materiałów. Zwracając się z prośbą o odpowiedzi bezpośrednio do Boga, okazujemy naszą wiarę w Niego i pozwalamy sobie na otrzymywanie odpowiedzi przez Ducha Świętego. Powinniśmy także korzystać z pism świętych oraz słów współczesnych proroków i apostołów, którzy mogą odpowiedzieć na trudne pytania i uleczyć rany. Następujący fragment z pisma świętego uczy nas, dokąd powinniśmy się zwrócić i co powinniśmy zrobić, kiedy nurtują nas trudne pytania czy wątpliwości:

Jakub 2:8 — „Słowo Boga […] goi zranioną duszę”.

List Jakuba 1:5–6 — „A jeśli komu z was brak mądrości, niech prosi Boga […], a będzie mu dana. Ale niech prosi z wiarą”.

Moroni 10:5 — „I przez Ducha Świętego możecie przekonać się o prawdzie wszystkiego”.