Shem

Në Dhjatën e Vjetër, një bir i drejtë i Noeut dhe, sipas traditës, stërgjyshi i popujve shemitë ose semitë, duke përfshirë arabët, hebrenjtë, babilonasit, sirianët, fenikasit dhe asirianët (Zan. 5:29–32; 6:10; 7:13; 9:26; 10:21–32; Mois. 8:12). Në zbulesën e ditëve të mëvonshme Shemit i referohen si “prifti i lartë i madh” (DeB 138:41).