UrtësiShih gjithashtu Dije; Kuptuar(it) (të); Vërtetë (e)Aftësia ose dhurata nga Perëndia për të gjykuar drejtësisht. Një njeri fiton urtësi nëpërmjet përvojës dhe studimit, dhe duke ndjekur këshillën e Perëndisë. Pa ndihmën e Perëndisë njeriu nuk ka urtësi të vërtetë (2 Ne. 9:28; 27:26).Perëndia i dha Salomonit urtësi, 1 Mbr. 4:29–30.Dituria është gjëja më e rëndësishme; prandaj fito diturinë, Fja. 4:7.Kush fiton urtësi, e do vetë shpirtin e tij, Fja. 19:8.Jezusi rritej në urtësi, Llu. 2:40, 52.Në qoftë se ndonjërit nga ju i mungon urtia, le të kërkojë nga Perëndia, Jak. 1:5 (DeB 42:68; JS—H 1:11).Unë jua them këto gjëra që ju të mund të mësoni urtësi, Mosia 2:17.Mëso urtësi në rininë tënde, Alma 37:35.Shenjtorët do të gjejnë urtësi dhe thesare të mëdha diturie, DeB 89:19.Ai që është injorant duhet të mësojë urtësi duke e përulur vetveten dhe duke i thirrur Zotit, DeB 136:32.