ເປໂຕ

ໃນ​ພຣະ​ຄຳ​ພີ​ໃໝ່, ແຕ່​ກ່ອນ​ເປໂຕ​ມີ​ຊື່​ວ່າ ຊີ​ເມ​ໂອນ ຫລື ຊີ​ໂມນ (2 ປຕ 1:1), ຊາວ​ປະ​ມຸງ​ແຫ່ງ​ເບັດ​ຊາ​ອີ​ດາ ອາ​ໄສ​ຢູ່​ກາ​ເປ​ນາ​ອູມ​ກັບ​ເມຍ​ຂອງ​ລາວ. ພຣະ​ເຢຊູ​ໄດ້​ປິ່ນ​ປົວ​ແມ່​ເຖົ້າ​ຂອງ​ເປໂຕ (ມຣກ 1:29–31). ເປໂຕ​ໄດ້​ຖືກ​ເອີ້ນ ພ້ອມ​ກັບ​ອັນເດອາ ນ້ອງ​ຊາຍ​ຂອງ​ລາວ ໃຫ້​ເປັນ​ສາ​ນຸ​ສິດ​ຂອງ​ພຣະ​ເຢຊູ​ຄຣິດ (ມທ 4:18–22; ມຣກ 1:16–18; ລູກາ 5:1–11). ຊື່​ອາຣັບ​ຂອງ​ລາວ, ເກຟາ, ໝາຍ​ເຖິງ “ຜູ້​ພະຍາກອນ” ຫລື “ຫີນ,” ຊຶ່ງ​ພຣະ​ຜູ້​ເປັນ​ເຈົ້າ​ໄດ້​ຕັ້ງ​ໃຫ້​ລາວ (ຢຮ 1:40–42; ປຈສ, ຢຮ 1:42 [ພາກ​ຫ້ອຍ​ທ້າຍ]). ເຖິງ​ແມ່ນ​ວ່າ​ພຣະ​ຄຳ​ພີ​ໃໝ່​ໄດ້​ກ່າວ​ເຖິງ​ຄວາມ​ອ່ອນ​ແອ​ທາງ​ໂລກ​ຂອງ​ເປໂຕ, ແຕ່​ມັນ​ກໍ​ສະແດງ​ໃຫ້​ເຫັນ​ນຳ​ອີກ​ວ່າ ລາວ​ໄດ້​ເອົາ​ຊະນະ​ມັນ ແລະ ໄດ້​ຖືກ​ເຮັດ​ໃຫ້​ເຂັ້ມ​ແຂງ​ຂຶ້ນ​ຜ່ານ​ສັດທາ​ຂອງ​ລາວ​ໃນ​ພຣະ​ເຢຊູ​ຄຣິດ.

ເປໂຕ​ໄດ້​ສາ​ລະ​ພາບ​ວ່າ ພຣະ​ເຢຊູ​ຄື ພຣະ​ຄຣິດ ແລະ ພຣະ​ບຸດ​ຂອງ​ພຣະ​ເຈົ້າ (ຢຮ 6:68–69), ແລະ ພຣະ​ຜູ້​ເປັນ​ເຈົ້າ​ໄດ້​ເລືອກ​ລາວ​ໃຫ້​ຖື​ຂໍ​ກະແຈ​ຂອງ​ອາ​ນາ​ຈັກ ຢູ່​ເທິງ​ແຜ່ນ​ດິນ​ໂລກ (ມທ 16:13–19). ຢູ່​ເທິງ​ພູ​ແຫ່ງ​ການ​ປ່ຽນ​ສະພາບ, ເປໂຕ​ໄດ້​ເຫັນ​ພຣະ​ຜູ້​ຊ່ວຍ​ໃຫ້​ລອດ​ຕອນ​ພຣະ​ອົງ​ປ່ຽນ​ລັກ​ສະ​ນະ, ເຊັ່ນ​ດຽວ​ກັບ​ໂມເຊ ແລະ ອີລາຍ (ເອລີ​ຢາ) (ມທ 17:1–9).

ເປໂຕ​ໄດ້​ເປັນ​ອັກຄະ​ສາວົກ​ຊັ້ນ​ຜູ້​ໃຫຍ່​ໃນ​ສະ​ໄໝ​ຂອງ​ລາວ. ຫລັງ​ຈາກ​ການ​ສິ້ນ​ພຣະ​ຊົນ, ການ​ຟື້ນ​ຄືນ​ພຣະ​ຊົນ, ແລະ ການ​ສະ​ເດັດ​ຂຶ້ນ​ສະຫວັນ​ຂອງ​ພຣະ​ຜູ້​ຊ່ວຍ​ໃຫ້​ລອດ, ລາວ​ໄດ້​ເອີ້ນ​ສາດ​ສະ​ໜາ​ຈັກ​ໃຫ້​ມາ​ຮ່ວມ​ກັນ ແລະ ໄດ້​ເອີ້ນ​ຄົນ​ໃໝ່​ໃຫ້​ເປັນ​ອັກຄະ​ສາວົກ​ແທນ​ຢູດາ ອິສະກາ​ຣິອົດ (ກຈກ 1:15–26). ເປໂຕ ແລະ ໂຢຮັນ ໄດ້​ປິ່ນ​ປົວ​ຄົນ​ເປ້ຍ​ລ່ອຍ​ມາ​ແຕ່​ເກີດ (ກຈກ 3:1–16) ແລະ ໄດ້​ຖືກ​ປ່ອຍ​ອອກ​ຈາກ​ຄຸກ​ຢ່າງ​ມະຫັດ​ສະຈັນ (ກຈກ 5:11–29; 12:1–19). ຜ່ານການ​ປະ​ຕິ​ບັດ​ສາດ​ສະ​ໜາ​ກິດ​ຂອງ​ເປໂຕ, ພຣະ​ກິດ​ຕິ​ຄຸນ​ຈຶ່ງ​ໄດ້​ເປີດ​ແກ່​ຄົນ​ຕ່າງ​ຊາດ​ເປັນ​ເທື່ອ​ທຳ​ອິດ (ກຈກ 10–11). ໃນຍຸກ​ສຸດ​ທ້າຍ, ເປໂຕ, ພ້ອມ​ດ້ວຍ​ຢາ​ໂກ​ໂບ ແລະ ໂຢຮັນ, ໄດ້​ລົງ​ມາ​ຈາກ​ສະຫວັນ ແລະ ໄດ້​ມອບ​ຖານະ​ປະ​ໂລ​ຫິດ​ແຫ່ງ​ເມນ​ຄີ​ເສ​ເດັກ ແລະ ຂໍ​ກະແຈ​ໃນ​ນັ້ນ ໃຫ້​ແກ່​ໂຈເຊັບ ສະມິດ ແລະ ອໍ​ລີ​ເວີ ຄາວ​ເດີຣີ (ຄພ 27:12–13; 128:20).