មេរៀនទី 73
អាលម៉ា 6–7
សេចក្តីផ្ដើម
ក្រោយពីការដាក់សាសនាចក្រឲ្យមានរបៀបនៅក្នុងទីក្រុងសារ៉ាហិមឡាហើយ អាលម៉ាបានទៅទីក្រុងរបស់គេឌាន ។ គាត់បានឃើញថា ប្រជាជននៅទីនោះមានភក្ដីភាពជាងប្រជាជននៅសារ៉ាហិមឡាពីមុនទៅទៀត ។ ហេតុដូច្នេះហើយ សារលិខិតរបស់គាត់នៅក្នុងគេឌានខុសពីសារលិខិតនៅក្នុងសារ៉ាហិមឡា ។ គាត់បានលើកទឹកចិត្តប្រជាជនឲ្យបន្ដពឹងផ្អែកទៅលើព្រះអម្ចាស់ ហើយស្វែងរកអនុវត្តដង្វាយធួនរបស់ទ្រង់នៅក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេ ។ គាត់បានថ្លែងទីបន្ទាល់ថា ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានលើកដាក់មកលើអង្គទ្រង់នូវការស្លាប់ និង អំពើបាបរបស់យើង ហើយថាទ្រង់ក៏បានលើកដាក់លើអង្គទ្រង់នូវការឈឺចាប់ ការរងទុក្ខ ជំងឺ និង ពិការភាពរបស់យើង ថាទ្រង់អាចដឹងពីរបៀបដើម្បីជួយយើង ។
យោបល់សម្រាប់ការបង្រៀន
អាលម៉ា 6
អាលម៉ារៀបចំសាសនាចក្រនៅក្នុងទីក្រុងសារ៉ាហិមឡាឲ្យមានរបៀប ហើយទៅបង្រៀនក្នុងទីក្រុងគេឌាន
មុនចាប់ផ្ដើមមេរៀន សូមឲ្យសិស្សម្នាក់រៀបចំចែកចាយដោយសង្ខេបដល់សិស្សក្នុងថ្នាក់ នូវរបៀបខ្លះដែលគេមានអារម្មណ៍ថាបានប្រទានពរសម្រាប់ការខិតខំរបស់គេដើម្បីមកកាន់ព្រះវិហារ ។ ដើម្បីចាប់ផ្ដើមមេរៀន សូមឲ្យសិស្សដដែលនោះមកកាន់ខាងមុខថ្នាក់ ហើយចែកចាយនូវគំនិតដែលគេបានរៀបចំ ។ អ្នកក៏អាចចែកចាយពីរបៀបដែលអ្នកត្រូវបានប្រទានពរតាមរយៈការចូលរូលក្នុងសាសនាចក្រ ។
សូមណែនាំ អាលម៉ា 6 ដោយការពន្យល់ថា ជំពូកនេះបង្រៀនពីរបៀបដែលអាលម៉ា និងអ្នកដឹកនាំបព្វជិតភាពដទៃទៀតពង្រឹងសាសនាចក្រនៅក្នុងដែនដីសារ៉ាហិមឡា ។
សូមឲ្យសិស្សម្នាក់អាន អាលម៉ា 6:4–6 ឮៗ ។ សូមឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់មើលតាម ដោយរកមើលអ្វីដែលសមាជិកនៃសាសនាចក្រក្នុងដែនដីសារ៉ាហិមឡាបានធ្វើសម្រាប់អ្នកដែលមិនបានស្គាល់ព្រះ ។ សូមឲ្យសិស្សរាយការណ៍ពីអ្វីដែលពួកគេរៀន ។
សូមសរសេរសេចក្ដីពិតខាងក្រោមនៅលើក្ដារខៀន ៖ សាសនាចក្រត្រូវបានស្ថាបនាសម្រាប់សុខុមាលភាពនៃប្រជាជនទាំងឡាយ ។ដើម្បីជួយសិស្សឲ្យគិតពីរបៀបដែលសេចក្ដីពិតនេះអាចជះឥទ្ធិពលដល់ជីវិតរបស់ពួកគេ សូមសួរ ៖
-
តើអ្នកគិតថា សាសនាចក្រសព្វថ្ងៃនេះអាចប្រទានពរដល់អ្នកដែលមិនស្គាល់ព្រះដោយរបៀបណា
សូមឲ្យសិស្សគិតអំពីនរណាម្នាក់ដែលត្រូវដឹងពីព្រះជាងមុន ។ បុគ្គលនេះអាចជាសមាជិកនៃសាសនាចក្រ ឬ សមាជិកនៃអ្នកមានជំនឿផ្សេងទៀត ។ សូមថ្លែងទីបន្ទាល់ពីពរជ័យដែលយើងទទួលបាន ដោយសារយើងជាសមាជិកនៃសាសនាចក្រ ហើយសូមលើកទឹកចិត្តសិស្សឲ្យអញ្ជើញអ្នកដទៃដើម្បីចែកចាយនូវពរជ័យទាំងនោះ ។
អាលម៉ា 7:1–13
អាលម៉ាព្យាករណ៍ពីការយាងមករបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ
សូមឲ្យសិស្សធ្វើការជាដៃគូ ។ សូមឲ្យដៃគូនីមួយៗពិភាក្សាពីចម្លើយរបស់ពួកគេចំពោះសំណួរខាងក្រោម ៖
-
តើហេតុការណ៍អនាគតកាលណាខ្លះដែលអ្នកនឹងមានអារម្មណ៍រំភើបនោះ ?
ក្រោយពីដៃគូមានពេលល្មមក្នុងការពិភាក្សាចម្លើយចំពោះសំណួររបស់ពួកគេហើយ សូមឲ្យសិស្សពីរបីនាក់ចែកចាយចម្លើយរបស់គេដល់សិស្សក្នុងថ្នាក់ ។ បន្ទាប់មក សូមពន្យល់ថា ក្រោយពីអាលម៉ាបានរៀបចំសាសនាចក្រឲ្យមានរបៀបរៀបរយក្នុងដែនដីសារ៉ាហិមឡាហើយ គាត់បានទៅកាន់ទីក្រុងគេឌាន ។ គាត់បានប្រាប់ប្រជាជននៅទីនោះថា ក្នុងចំណោមអ្វីៗទាំងអស់ដែលនឹងកើតឡើងនៅក្នុងពេលអនាគត មានរឿងមួយដែល “ សំខាន់ជាងរឿងទាំងអស់ ” ( អាលម៉ា 7:7 ) ។ គាត់បានបង្រៀនគោលការណ៍នានាដែលនឹងជួយដល់ប្រជាជនឲ្យរៀបចំសម្រាប់ពរជ័យទាំងឡាយដែលនឹងមក ដោយសារតែហេតុការណ៍អនាគតនេះ ។
សូមឲ្យសិស្សម្នាក់អាន អាលម៉ា 7:3–6 ឮៗ ។ សូមឲ្យសិស្សក្នុងថា្នក់រកមើលក្ដីសង្ឃឹមដែលអាលម៉ាមាន អំពីប្រជាជននៅក្នុងទីក្រុងគេឌាន ។ បន្ទាប់មក សូមឲ្យសិស្សម្នាក់ទៀតអាន អាលម៉ា 7:18–19 ឮៗ ។ សូមឲ្យសិស្សពិពណ៌នាអ្វីដែលអាលម៉ាបានរៀនពីការបំផុសគំនិតអំពីប្រជាជនគេឌាន ។
សូមឲ្យសិស្សអាន អាលម៉ា 7:7, 9–10ដោយស្ងាត់ៗ ដោយរកមើលហេតុការណ៍ដែលអាលម៉ាមានអារម្មណ៍ថាសំខាន់ជាងគេដើម្បីឲ្យប្រជាជនដឹងនោះ ។
-
យោងតាមអាលម៉ា តើអ្វីជា “ រឿងមួយដែលសំខាន់ជាងគេ ” ជាងរឿងផ្សេងទៀតដែលនឹងកើតឡើងនោះ ? តើអ្នកគិតថា ហេតុអ្វីបានជាការយាងមកនៃព្រះអង្គសង្គ្រោះ គឺជាហេតុការណ៍ដ៏សំខាន់ជាងគេក្នុងពេលទាំងឡាយ ?
-
តើអ្នកគិតថា ហេតុអ្វីបានជាអាលម៉ាប្រាប់ដល់ប្រជាជនដែលបានជឿ និងមានសេចក្ដីជំនឿដ៏រឹងមាំរួចហើយថាពួកគេត្រូវតែប្រែចិត្ត ?
សូមពន្យល់ថា បន្ទាប់ពីនោះមក អាលម៉ាបានបង្រៀនពីមូលហេតុនៃការយាងមកនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ គឺជាហេតុការណ៍ដ៏សំខាន់បំផុតក្នុងចំណោមប្រវត្តិសាស្ដ្រមនុស្សជាតិទាំងឡាយ ។ សូមឲ្យសិស្សពីរបីនាក់ប្ដូរវេនគ្នាអានឮៗពី អាលម៉ា 7:11–13 ។ សូមអញ្ជើញឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់មើលតាម ហើយរកមើលអ្វីដែលព្រះអង្គសង្គ្រោះបានលើកដាក់ទៅលើអង្គទ្រង់សម្រាប់យើងនោះ ។ ( អ្នកអាចពន្យល់ថា ជួយ មានន័យថា ផ្ដល់ជំនួយ ឬ ទៅជួយដល់នរណាម្នាក់
សូមបង្ហាញថា អាលម៉ា 7:11–13 គឺជាវគ្គចំណេះចំណានខគម្ពីរមួយ ។ អ្នកអាចស្នើថា សិស្សគួរគូសចំណាំវគ្គនេះតាមរបៀបមួយដែលពួកគេអាចរកវាឃើញដោយងាយ ។
សូមសរសេរចម្លើយរប់សសិស្ស ជាចំណងជើងលើក្ដារខៀន ។ ចម្លើយអាចរួមមាន ការឈឺចាប់ សេចក្ដីវេទនា ការល្បួង ជំងឺ ការស្លាប់ ការរងទុក្ខ ( ភាពទន់ខ្សោយ ឬ អសមត្ថភាព ) និង អំពើបាប ។
អ្នកអាចស្នើថា សិស្សគួរគូសចំណាំឃ្លា “ គ្រប់បែបយ៉ាង ” នៅក្នុង អាលម៉ា 7:11 ។ សូមឲ្យពួកគេលើកពីឧទាហរណ៍នៃស្ថានភាពនីមួយៗដែលបានសរសេរនៅលើក្ដារខៀន ។ នៅពេលសិស្សផ្ដល់ឧទាហរណ៍ សូមសរសេរវាពីក្រោមចំណងជើងដែលស៊ីគ្នា ។ ( ឧទាហរណ៍ ជំងឺមហារីក អាចសរសេរនៅក្រោម ជំងឺ ហើយអសមត្ថភាពខាងរាងកាយ អាចសរសេរនៅក្រោមការរងទុក្ខ ។ )
សូមអញ្ជើញឲ្យសិស្សម្នាក់អានសេចក្ដីថ្លែងការណ៍ខាងក្រោមដោយ អែលឌើរ ប៊្រុសូ ស៊ី ហាហ្វែន នៃក្រុមចិតសិបនាក់ ៖
“ ដង្វាយធួនមិនមែនសម្រាប់តែអ្នកមានបាបនោះទេ ” (“Beauty for Ashes: The Atonement of Jesus Christ,” Ensign,ខែ មេសា ឆ្នាំ 1990, ទំព័រ 7 ) ។ អ្នកអាចសរសេរសេចក្ដីថ្លែងការណ៍នេះនៅលើក្ដារខៀន ហើយសុំឲ្យសិស្សសរសេរវាក្នុងព្រះគម្ពីររបស់ពួកគេក្បែរ អាលម៉ា 7:11–13 ។
-
ដោយផ្អែកលើអ្វីដែលយើងបានអាននៅក្នុង អាលម៉ា 7:11–13 តើអ្នកគិតថា អែលឌើរ ហាហ្វែន ចង់មានន័យយ៉ាងណា នៅពេលគាត់និយាយថា “ ដង្វាយធួនមិនមែនសម្រាប់តែអ្នកមានបាបនោះទេ ” ?
សូមសរសេរសេចក្ដីពិតខាងក្រោមនៅលើក្ដារខៀន ៖ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានរងទុក្ខដើម្បីសង្គ្រោះយើងពីអំពើបាប និង សេចក្ដីស្លាប់ ហើយដើម្បីជួយយើងឲ្យឆ្លងកាត់ឧបសគ្គទាំងឡាយនៃជីវិតខាងសាច់ឈាម ។
ដើម្បីជួយសិស្សឲ្យយល់កាន់តែច្បាស់ពីរបៀបដែលពួកគេអាចពឹងផ្អែកទៅលើដង្វាយធួនរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ សូមអានសេចក្ដីថ្លែងការណ៍ខាងក្រោមដោយអែលឌើរ ជែហ្វ្រី អ័រ ហូឡិន នៃកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ ៖
“ តើអ្នកប្រយុទ្ធនឹងបិសាចនៃការញៀន— ថ្នាំជក់ ឬ ថ្នាំញៀន ឬ ល្បែង ឬ ជំងឺបណ្ដោះអាសន្នដ៏សាហាវនៃកាមសាស្ដ្រ ? … តើអ្នកមានច្រឡំនឹងការបញ្ជាក់ពីភេទ ឬ ការស្វែងរកការគោរពផ្ទាល់ខ្លួនទេ ? តើអ្នក—ឬ នរណាម្នាក់ដែលអ្នកស្រឡាញ់—ប្រឈមមុខនឹងជំងឺ ឬសម្ពាធ ឬការស្លាប់ទេ ? មិនថាជំហានផ្សេងទឿតដែលអ្នកអាចត្រូវដើរដើម្បីដោះស្រាយបញ្ហាទាំងនេះទេ សូម ដំបូងបំផុត នោះចូលមកកាន់ដំណឹងល្អនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ សូមទុកចិត្តលើសេចក្ដីសន្យានៃសា្ថនួគ៌ ។ …
“ ការពឹងផ្អែកទៅលើលក្ខណៈដ៏មានក្ដីមេត្តាករុណារបស់ព្រះនេះ គឺនៅក្នុងស្នូលនៃដំណឹងល្អ ដែលព្រះគ្រីស្ទបានបង្រៀន ។ ខ្ញុំសូមថ្លែងទីបន្ទាល់ថា ដង្វាយធួនរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះលើកយើងមិនត្រឹមតែឲ្យចេញពីបន្ទុកនៃអំពើបាបរបស់យើងនោះទេ ប៉ុន្ដែថែមទាំងចេញពីបន្ទុកនៃការសោកសៅ និង ទុក្ខសោករបស់យើង ជំងឺបេះដូងរបស់យើង និង ការឈឺចាប់របស់យើង ។ [ សូមមើលអាលម៉ា 7:11–12 ។ ] តាំងពីដើមដំបូង ការទុកចិត្តទៅលើជំនួយបែបនោះ គឺត្រូវឲ្យយើងទាំងមូលហេតុ និង ផ្លូវមួយដើម្បីពង្រីក ការជម្រុញដើម្បីដាក់ចុះនូវបន្ទុករបស់យើង ហើយលើកដាក់នូវសេចក្ដីសង្គ្រោះរបស់យើង ” (“Broken Things to Mend,” Ensignឬលេអាហូណា,ខែ ឧសភា ឆ្នាំ 2006, ទំព័រ 70–71 ) ។
-
តើការយល់ពី អាលម៉ា 7:11–13 អាចជួយយើង នៅពេលយើងប្រឈមមុខនឹងឧបសគ្គដោយរបៀបណា ?
ដើម្បីបង្ហាញពីរបៀបខ្លះដែលយើងអាចទទួលជំនួយ និង កម្លាំងតាមរយៈដង្វាយធួននៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ សូមអានស្ថានភាពខាងក្រោមនេះ ។ ក្រោយពីការអានស្ថានភាពនីមួយៗហើយ សូមឲ្យសិស្សពន្យល់ពីរបៀបដែលព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ តាមរយៈដង្វាយធួនរបស់ទ្រង់ អាចជួយដល់បុគ្គលនោះឲ្យប្រឈមមុខនឹងឧបសគ្គបែបនោះ ។
-
យុវនារីម្នាក់ស្ថិតក្នុងគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍ដែលធ្វើឲ្យជើងរបស់នាងពិការ ។
-
យុវជនម្នាក់ត្រូវខ្មាស់គេនឹងជម្រើសដែលអាក្រក់ខ្លះដែលគាត់បានធ្វើ ។ គាត់មានអារម្មណ៍ពិបាកចិត្ត និង គ្មានតម្លៃ ។
-
ឪពុករបស់យុវជនម្នាក់ បានស្លាប់នាពេលថ្មីៗនេះ ហើយយុវជននោះបានប្ដូរលំនៅទៅទីក្រុងថ្មីមួយជាមួយនឹងម្ដាយរបស់គាត់ ។ គាត់មានអារម្មណ៍ក្រៀមក្រំ និងឯកោ ហើយគាត់មិនអាចឃើញពីរបៀបដែលអ្វីៗនឹងអាចដូចដើមម្ដងទៀតនោះទេ ។
សូមចែកចាយទីបន្ទាល់របស់អ្នកអំពីអំណាចនៃដង្វាយធួន និង ចម្ងាយដែលដង្វាយធួនអាចទៅដល់ ។ បន្ទាប់មកសូមឲ្យសិស្សមានពេលពីរបីនាទីដើម្បីឆ្លើយនៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុសិក្សាព្រះគម្ពីរ ឬ សៀវភៅសរសេរក្នុងថ្នាក់របស់ពួកគេចំពោះសំណួរមួយខាងក្រោមនេះ ។ ( អ្នកអាចសរសេរសំណួរទាំងនេះនៅលើក្ដារខៀនមុនចាប់ផ្ដើមថ្នាក់ សូមរៀបចំជាក្រដាសដោយមានសំណួរចែកដល់សិស្ស ឬ អានសំណួរយឺតៗដើម្បីឲ្យសិស្សអាចចម្លងវា ។ )
-
តើនៅពេលណាដែលដង្វាយធួនបានជួយអ្នក ឬ នរណាម្នាក់ដែលអ្នកស្គាល់តាមរបៀបមួយដែលបានលើកឡើងនៅក្នុង អាលម៉ា 7:11–13 ?
-
តើអ្នកនឹងធ្វើអ្វីដើម្បីពឹងផ្អែកទៅលើដង្វាយធួន នៅពេលអ្នកប្រឈមមុខនឹងឧបសគ្គទាំងឡាយ ?
សូមអញ្ជើញឲ្យសិស្សពីរបីនាក់ចែកចាយដល់សិស្សក្នុងថ្នាក់នូវអ្វីដែលពួកគេបានសរសេរ ។ ( សូមរំឭកពួកគេថា ពួកគេមិនចាំបាច់ចែកចាយនូវអ្វីៗដែលផ្ទាល់ខ្លួន ឬ ឯកជនពេកនោះទេ
អាលម៉ា 7:14–27
អាលម៉ាលើកទឹកចិត្តដល់ប្រជាជនឲ្យបន្ដដើរតាមផ្លូវទៅនគរនៃព្រះ
ដើម្បីរំឭកសិស្សពីរបៀបដែលអាលម៉ាបានពិពណ៌នាស្ថានភាពខាងវិញ្ញាណនៃប្រជាជនគេឌាន សូមអញ្ជើញឲ្យសិស្សម្នាក់អាន អាលម៉ា 7:19 ឮៗ ។ សូមសង្កត់ធ្ងន់ថា ប្រជាជន “ កំពុងនៅលើផ្លូវដែលនាំទៅរកនគរនៃព្រះ ” ។ សូមពន្យល់ថា អាលម៉ាចង់ជួយពួកគេឲ្យបន្ដនៅលើផ្លូវនោះ ។
ដើម្បីជួយសិស្សឲ្យឃើញថា ដោយការរស់នៅតាមគោលការណ៍ទាំងឡាយនៃដំណឹងល្អ យើងដើរតាមផ្លូវដែលនាំទៅរកនគរនៃព្រះ សូមគូសផ្លូវមួយនៅលើក្ដារខៀន ។ នៅដើមដំបូងនៃផ្លូវនេះ សូមសរសេរ ភាពខាងសាច់ឈាម ។នៅចុងបញ្ចប់នៃផ្លូវនេះ សូមសរសេរនគរនៃព្រះ ។សូមឲ្យសិស្សធ្វើការជាពីរក្រុម ។ សូមអញ្ជើញឲ្យក្រុមទីមួយសិក្សា អាលម៉ា 7:14–16 ហើយក្រុមទីពីរសិក្សា អាលម៉ា 7:22–24 ។ សូមឲ្យក្រុមទាំងពីររកមើលអ្វីដែលយើងត្រូវ ធ្វើ ហើយអ្វីដែលយើងត្រូវ ក្លាយជា ដើម្បីដើរតាមផ្លូវដែលនាំទៅរកនគរនៃព្រះ ។
ក្រោយពីសិស្សមានពេលអានគ្រប់គ្រាន់ហើយ សូមអញ្ជើញឲ្យពួកគេពីរបីនាក់ឡើងមកកាន់ក្ដារខៀន ។ សូមឲ្យពួកគេសរសេរតាមផ្លូវនូវសកម្មភាព និងឥរិយាបថនានាដែលពួកគេរកឃើញដែលនាំទៅរកនគរព្រះ ។ អ្នកអាចសួរសិស្សថា តើសកម្មភាព ឬឥរិយាបថអ្វីខ្លះតាមផ្លូវនេះដែលមានន័យដល់ពួកគេ ។ អ្នកក៏អាចសុំឲ្យពួកគេគិតអំពីរបៀបដែលពួកគេអាចធ្វើតាមផ្លូវនេះនៅក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេ ។ សូមថ្លែងទីបន្ទាល់ថា នៅពេលយើងរស់នៅដោយស្មោះត្រង់ យើង “ កំពុងនៅលើផ្លូវដែលនាំទៅរកនគរនៃព្រះ” ហើយ ( អាលម៉ា 7:19 ) ។
ចំណេះចំណានខគម្ពីរ—អាលម៉ា 7:11–13
ដោយសារ អាលម៉ា 7:11–13 គឺជាវគ្គចំណេះចំណានខគម្ពីរដ៏វែងមួយ វាអាចពិបាកសម្រាប់សិស្សក្នុងការចងចាំវា ។ ប៉ុន្ដែភាសារបស់អាលម៉ារួមមាននូវពាក្យជាក់លាក់ដែលអាចជួយឲ្យសិស្សចងចាំពេញមួយជីវិតរបស់ពួកគេនូវអំណាច និង ការអាចទៅដល់នៃដង្វាយធួន ។ ដើម្បីជួយសិស្សឲ្យចងចាំពាក្យគន្លឹះទាំងនេះ សូមសរសេរបរិបទនៃ អាលម៉ា 7:11–13 នៅលើក្ដារខៀនមុនចាប់ផ្ដើមថ្នាក់ ដោយដាក់ចន្លោះទទេសម្រាប់ពាក្យគន្លឹះខាងក្រោម នៅពេលវាលេចឡើង ៖ ការឈឺចាប់ ទុក្ខវេទនា ការល្បួង ជំងឺ សេចក្ដីស្លាប់ ជំងឺឈឺចាប់ អំពើបាប អំពើរំលងទាំងឡាយ ។( ឧទាហរណ៍ ការសរសេររបស់អ្នកអំពី អាលម៉ា 7:11 នឹងចាប់ផ្ដើមដូចនេះ ៖ “ ហើយទ្រង់នឹងយាងទៅ ដោយ … និង … និង … គ្រប់បែបយ៉ាង”
នៅពេលអ្នកអាន អាលម៉ា 7:11–13 ឮៗទាំងអស់គ្នាក្នុងថ្នាក់ សូមឲ្យសិស្សបំពេញពាក្យដែលចន្លោះនោះ ។ ក្រោយពីអ្នកបានធ្វើដូច្នេះពីរបីដងហើយ សូមសួរសិស្សថាតើពួកគេអាចសរសេរនៅលើក្រដាសមួយនូវពាក្យដែលបង្ហាញពីអ្វីដែលព្រះអង្គសង្គ្រោះបានលើកដាក់មកលើអង្គទ្រង់សម្រាប់ពួកគេ ។ សូមអញ្ជើញឲ្យសូមឲ្យសិស្សចងចាំជានិច្ចពីអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានធ្វើសម្រាប់ពួកគេ ដើម្បីនៅពេលពួកគេជួបនឹងឧបសគ្គទាំងឡាយ នោះពួកគេអាចមានសេចក្ដីជំនឿខ្លាំងជាងនេះនៅក្នុង “ អំណាចនៃការដោះលែងរបស់ទ្រង់” ។
កំណត់ចំណាំ ៖ អ្នកអាចយកពេលពីរបីនាទីពេលចាប់ផ្ដើមដំបូងនៃថ្នាក់លើកក្រោយរបស់អ្នកដើម្បីឃើញថា សិស្សនៅអាចចាំពាក្យគន្លឹះទាំងនេះទាក់ទងនឹងការទៅដល់ដ៏អស្ចារ្យនៃដង្វាយធួនរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ។
វិចារណកថា និង ព័ត៌មានសាច់រឿង
អាលម៉ា 6:6 ។ ការតមអាហារ និង ការអធិស្ឋានជំនួសឲ្យ « អ្នកដែលមិនស្គាល់ព្រះ »
ដើម្បីបញ្ជាក់ថា ពរជ័យទាំងឡាយនៃសមាជិកភាពក្នុងសាសនាចក្រគឺមានបំណងសម្រាប់កូនចៅរបស់ព្រះទាំងអស់ អ្នកអាចអានសេចក្ដីថ្លែងការណ៍ខាងក្រោមដោយអែលឌើរ ជែហ្វ្រីអ័រហូឡិន នៃកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ ៖
គ្រប់គ្នា អធិស្ឋានសម្រាប់ពួកអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនា ។ សូមឲ្យវាដូច្នោះជារៀងរហូតទៅ ។ នៅក្នុងវិញ្ញាណដូចគ្នានោះ យើងក៏អាចអធិស្ឋានសម្រាប់អ្នកដែល ( ឬ អ្នកដែលត្រូវការ ) ជួបនឹងអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនា ។ នៅឯសារ៉ាហិមឡា សមាជិកត្រូវបានបញ្ជាឲ្យ ‹ រួមគ្នាតមអាហារ ហើយអធិស្ឋានឲ្យអស់ពីចិត្ត › [ អាលម៉ា 6:6 ] សម្រាប់ពួកអ្នកដែលមិនទាន់បានចូលរួមនឹងសាសនាចក្ររបស់ព្រះនៅឡើយ ។ យើងអាចធ្វើដូច្នោះដែរ ។
« យើងក៏អាចអធិស្ឋានជារៀងរាល់ថ្ងៃ ដើម្បីទទួលបានបទពិសោធន៍នៃការផ្សព្វផ្សាយសាសនាផ្ទាល់ខ្លួនរបស់យើងផ្ទាល់ ។ សូមអធិស្ឋានថា នៅក្រោមការគ្រប់គ្រងដ៏ទេវភាពនៃការណ៍ទាំងឡាយបែបនោះ នោះឱកាសផ្សព្វផ្សាយសាសនាដែលអ្នកចង់បាន គឺកំពុងត្រូវបានរៀបចំរួចជាស្រេចនៅក្នុងដួងចិត្តរបស់នរណាម្នាក់ ដែលចង់បានយ៉ាងខ្លាំង និង ដែលស្វែងរកនូវអ្វីដែលអ្នកមាន ។ ‹ មានមនុស្សជាច្រើននៅលើផែនដីនៅឡើយ … ដែលលាក់ពីសេចក្ដីពិត ពីព្រោះពួកគេមិនដឹងជាទៅរកសេចក្ដីពិតឯណាទេ › [គ. និង ស. 123:12] ។ សូមអធិស្ឋានថា ពួកគេនឹងរកឃើញអ្នក ! ហើយបន្ទាប់មក ចូរវាងវៃ ព្រោះមានមនុស្សច្រើនណាស់នៅក្នុងពិភពរបស់អ្នក ដែលមានអារម្មណ៍ថា មានអំណត់អត់នៅក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេ ( « Witnesses unto Me » Ensign ខែ ឧសភា ឆ្នាំ 2001 ទំព័រ 15 ) ។
អាលម៉ា 7:1–5 ។ ប្រជាជននៅក្នុងដែនដីគេឌាន
អាលម៉ា 7 រួមមានការបង្រៀនរបស់អាលម៉ាដល់ប្រជាជនដែលបានរស់នៅក្នុងទីក្រុងគេឌាន ដែលស្ថិតនៅច្រកភ្នំគេឌាន « ដែលត្រូវបានហៅតាមឈ្មោះបុរសម្នាក់ដែលត្រូវសម្លាប់ដោយដៃរបស់នីហូរដោយដាវ » (អាលម៉ា 6:7) ។ គេឌានគឺជាសិស្សដ៏ស្មោះត្រង់ម្នាក់របស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ដែលបានក្លាយជាឧបករណ៍មួយនៅក្នុងព្រះហស្ដរបស់ព្រះក្នុងការរំដោះប្រជាជនលិមហៃចេញពីសេវកភាព ។ គាត់ទប់ទល់នឹងគោលលទ្ធិរបស់នីហូរដោយព្រះបន្ទូលនៃព្រះរហូតដល់ស្លាប់ ។ ( សូមមើល ម៉ូសាយ 22:3–9; អាលម៉ា 1:7–9) ។ ប្រជាជនដែលរស់នៅក្នុងដែនដីដែលដាក់ឈ្មោះរបស់បុរសដ៏ស្មោះត្រង់នេះ ក៏ស្មោះត្រង់ដែរ ( សូមមើល អាលម៉ា 7:17–20, 26 អាលម៉ាអាចនិយាយប្រាប់ដល់ពួកគេពីព្រះបន្ទូលនៃភាពបរិសុទ្ធដោយសេចក្ដីអំណរ ដោយដឹងថាពួកគេជឿ និងបានជ្រើសរើសដើម្បីគោរពតាមព្រះដ៏ពិត និង នៅរស់ ( សូមមើល អាលម៉ា 7:6) ។ ភក្ដីភាពរបស់ពួកគេអាចរៀបចំពួកគេឲ្យទទួលមេរៀនដ៏មានអំនាចរបស់អាលម៉ាអំពីដង្វាយធួន —ថាព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនឹង « លើកដាក់លើខ្លួនទ្រង់នូវការឈឺចាប់ និង ជំងឺទាំងឡាយរបស់រាស្ដ្រទ្រង់ » ថាទ្រង់នឹង « ជួយរាស្ដ្រទ្រង់បែបណាតាមជំងឺរបស់គេ » ហើយថាទ្រង់នឹង « យកដាក់លើរូបអង្គទ្រង់នូវអំពើបាបទាំងឡាយរបស់រាស្ដ្រទ្រង់ » (អាលម៉ា 7:11–13) ។
អាលម៉ា 7:10 ។ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានប្រសូត « នៅទីក្រុងយេរូសាឡិម »
ប្រធាន យ៉ូសែប ហ្វីលឌីង ស្ម៊ីធ បានពន្យល់ពីកន្លែងនៃការប្រសូតរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ដូចដែលបានប្រកាសដោយអាលម៉ា ។
« វាគ្មានផលវិបាក ឬ ការបញ្ច្រាសនៅក្នុងព្រះគម្ពីរមរមនជាមួយនឹងសេចក្ដីពិតណាដែលបានកត់ត្រានៅក្នុងព្រះគម្ពីរបរិសុទ្ធឡើយ ។ ការអានដោយប្រយ័ត្ននៃអ្វីដែលអាលម៉ាបាននិយាយ នឹងបង្ហាញថាគាត់គ្មានបំណងប្រកាសថា ព្រះយេស៊ូវនឹងប្រសូត នៅក្នុង ទីក្រុង យេរូសាឡិមឡើយ ។ អាលម៉ាបានដឹងច្រើនជាងនេះ ។ ហើយយ៉ូសែប ស្ម៊ីធ និងអ្នកដែលទាក់ទងនឹងគាត់ក្នុងការនាំមកនូវព្រះគម្ពីរមរមនក៏បានដឹងដូច្នោះដែរ ។ បើអាលម៉ាបាននិយាយថា ‹ កើត នៅក្នុង ទីក្រុងយេរូសាឡមិន ទីក្រុង នៃឪពុករបស់យើង › វានឹងធ្វើឲ្យមានភាពខុសគ្នាទាំងអស់នៅក្នុងពិភពលោក ។ បន្ទាប់មក យើងនឹងនិយាយថា គាត់និយាយខុសហើយ ។ អាលម៉ាមិនខុសនោះទេ ហើយអ្វីដែលគាត់និយាយគឺពិត ។
« វេជ្ជ ហូ នីប្លី នៅក្នុងវគ្គសិក្សាបព្វជិតភាពរបស់គាត់សម្រាប់ឆ្នាំ 1957 ការទៅដល់ព្រះគម្ពីរមរមន នៅក្នុងមេរៀនទី 8 ទំព័រ 85 មានការណ៍នេះដើម្បីនិយាយពីចំណុចនេះ ៖
« ‹ … ចំណុចដែលចូលចិត្តមួយនៃការវាយប្រហារទៅលើព្រះគម្ពីរមរមនគឺជាប្រយោគនៅក្នុង អាលម៉ា 7:10 ថាព្រះអង្គសង្គ្រោះនឹងកើត « នៅក្រុងយេរូសាឡិម ដែលជា ដែនដី នៃអយ្យកោរបស់យើង » ។ នៅទីនេះ យេរូសាឡិមមិនមែនជាទីក្រុងនោះទេ «នៅក្នុង ដែនដីនៃពួកអយ្យកោដើមរបស់យើង » វា គឺជា ដែនដី ។ ព្រះគ្រីស្ទបានប្រសូតនៅក្នុងភូមិមួយប្រហែលប្រាំមួយគីឡូម៉ែត្រពីក្រុងយេរូសាឡិម វាក៏មិនមែននៅក្នុងទីក្រុងដែរ ប៉ុន្ដែវានៅក្នុងអ្វីដែលយើងឥឡូវនេះស្គាល់ពីបុរាណកាលខ្លួនគេដែលត្រូវស្គាល់ថាជា « ដែនដីនៃយេរូសាឡិម » › » (Answers to Gospel Questions, កែសម្រួលដោយ Joseph Fielding Smith Jr 5 vols [1957–66] 1:174 ) ។
អាលម៉ា ៧:១១–១៣ « ការឈឺចាប់ និង ទុក្ខវេទនា និង ការល្បួងគ្រប់បែបយ៉ាង »
ប្រធាន ហិនរី ប៊ី អាវរិង នៃគណៈប្រធានទីមួយបានផ្ដល់នូវការយល់ដឹងខាងក្រោមទាក់ទងនឹងការលួងលោមដែលយើងអាចទទួលដោយសារតែដង្វាយធួនរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ៖
« វានឹងលួងលោមយើង នៅពេលយើងត្រូវរង់ចាំដោយពិបាកសម្រាប់ការសង្គ្រោះដែលបានសន្យារបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះថាទ្រង់ដឹង ពីបទពិសោធន៍ ពីរបៀបដើម្បីព្យាបាល និងជួយយើង ។ ព្រះគម្ពីរមរមនផ្ដល់នូវការធានាដ៏ជាក់លាក់នៃអំណាចរបស់ទ្រង់ដើម្បីលួងលោមដល់យើង ។ ហើយសេចក្ដីជំនឿទៅលើអំណាចនោះ នឹងផ្ដល់ការស៊ូទ្រាំដល់យើង នៅពេលយើងអធិស្ឋាននិងធ្វើនិងរង់ចាំជំនួយនោះ ។ ទ្រង់អាចដឹងពីរបៀបដើម្បីជួយយើងយ៉ាងសាមញ្ញដោយវិវរណៈ ប៉ុន្ដែទ្រង់បានរើសដើម្បីរៀនដោយបទពិសោធន៍ផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ទ្រង់ » ( « Adversity » Ensign ឬ Liahona, ខែ ឧសភា ឆ្នាំ 2009 ទំព័រ 24 ) ។
អែលឌើរ ដាល្លិន អេក អូក នៃកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់បានបង្រៀនថា ព្រះអង្គសង្គ្រោះអាចជួយយើងជាមួយនឹងឧបសគ្គគ្រប់បែបយ៉ាងដែលយើងអាចជួបប្រទះ ៖
« មនុស្សជាច្រើនទទួលបន្ទុកដ៏ធ្ងន់ជាច្រើន ។ អ្នកខ្លះបានបាត់បង់មនុស្សជាទីស្រឡាញ់ដល់ស្លាប់ ឬ យកចិត្តទុកដាក់ដល់អ្នកដែលអសមត្ថភាព ។ អ្នកខ្លះបានរងរបួសដោយការលែងលះ ។ អ្នកផ្សេងទៀតចង់បានអាពាហ៍ពិពាហ៍ដ៏អស់កល្បជានិច្ចមួយយ៉ាងខ្លាំង ។ អ្នកខ្លះត្រូវជាប់ក្នុងការឃុំនៃសារធាតុញៀន ឬ ទម្លាប់ដ៏ញៀនដូចជាស្រា ថ្នាំជក់ ថ្នាំញៀន ឬ រូបអាសគ្រាម ។ អ្នកផ្សេងទៀតពិការខាងការអន់ថយនៃរាងកាយ ឬ សតិអារម្មណ៍ ។ អ្នកខ្លះជួបនឹងឧបសគ្គដោយការទាក់ទាញភេទដូចគ្នា ។ អ្នកខ្លះមានអារម្មណ៍ក្រៀមក្រំ និង មិនពេញលេញយ៉ាងខ្លាំង ។…
« អំណាចនៃការព្យាបាលនៃព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវគ្រីស្ទ —មិនថាវាលុបបំបាត់បន្ទុករបស់យើង ឬ ពង្រឹងយើងឲ្យស៊ូទ្រាំនិងរស់នៅជាមួយវានោះទេ … —គឺអាចមានសម្រាប់ការរងទុក្ខទាំងឡាយនៃជីវិតរមែងស្លាប់នេះ » (“He Heals the Heavy Laden” » Ensign ឬ Liahona ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ 2006 ទំព័រ 6, 8 ) ។
អែលឌើរ ជែហ្វ្រីអ័រហូឡិន នៃកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ បានសរសេរពីសេចក្ដីមេត្តាករុណា និង សមត្ថភាពរបស់ព្រះគ្រីស្ទដើម្បីជួយដល់យើង ៖
« ព្រះគ្រីស្ទបានដើរលើផ្លូវដែលជីវិតរមែងស្លាប់ទាំងឡាយត្រូវបានហៅឲ្យដើរតាម ដើម្បីឲ្យទ្រង់បានដឹងពីរបៀបដើម្បីជួយ និង ពង្រឹងយើងនៅក្នុងពេលដ៏ពិបាករបស់យើង ។ ទ្រង់ដឹងពីការលំបាកដ៏ជ្រៅ និង ផ្ទាល់ខ្លួនបំផុតដែលយើងមាន ។ ទ្រង់ដឹងពីការឈឺចាប់ដ៏ខ្លាំងបំផុត និង ក្រៀមក្រំបំផុតដែលយើងមាន ។ ទ្រង់ដាក់ចុះនៅក្រោមការឈឺចាប់បែបនោះ ដើម្បីទ្រង់អាចលើកយើងចេញពីវា ។ វាគ្មានការឈឺចាប់ ឬ ការសោកស្ដាយ ឬ ការក្រៀមក្រំនៅក្នុងជីវិតដែលទ្រង់មិនបានរងទុក្ខជំនួសយើង ហើយយកចេញពីស្មាដ៏ក្លាហាន និងមានមេត្តារបស់ទ្រង់ផ្ទាល់នោះទេ » (Christ and the New Covenant: The Messianic Message of the Book of Mormon [ ឆ្នាំ 1997 ], ទំ ព័រ 223–24 ) ។