មេរៀនទី 139
មរមន 5–6
សេចក្តីផ្ដើម
លោកមរមនបានព្យាករណ៍ថា បញ្ជីរបស់លោកនឹងលេចចេញមកនៅក្នុងថ្ងៃចុងក្រោយដើម្បីបញ្ចុះបញ្ចូលអស់អ្នកដែលអានវាថា ព្រះយេស៊ូវគឺជាព្រះគ្រីស្ទ ។ លោកបានលើកទឹកចិត្តអស់អ្នកដែលនឹងអានកំណត់ត្រាឲ្យប្រែចិត្ត ហើយត្រៀមខ្លួនសម្រាប់ការជំនុំជម្រះរបស់ខ្លួននៅចំពោះមុខព្រះ ។ នៅក្នុងចំណោមប្រជាជនរបស់លោកផ្ទាល់ លោកមរមនបានពិចារណាជាថ្មីអំពីការលាលែងពីតំណែងរបស់លោកពីមេទ័ពរបស់កងទ័ពសាសន៍នីហ្វៃ ដោយយល់ព្រមដឹកនាំពួកគេនៅក្នុងចម្បាំងម្ដងទៀត ។ ទោះជាយ៉ាងណាក្ដី ប្រជាជនបានបដិសេធមិនព្រមប្រែចិត្ត ហើយពួកគេត្រូវបានពួកសាសន៍លេមិនដេញតាម រហូតដល់សាសន៍នីហ្វៃទាំងមូលត្រូវបានបំផ្លាញ ។ នៅពេលលោកមរមនបានឃើញទិដ្ឋភាពនៃសេចក្ដីស្លាប់ និងសេចក្តីបំផ្លិចបំផ្លាញនេះ លោកបានទួញយំចំពោះការធ្លាក់នៃប្រជាជនរបស់លោក និងការមិនមានឆន្ទៈបែរទៅរកព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទរបស់គេ ។
យោបល់សម្រាប់ការបង្រៀន
មរមន 5:1–9
លោកមរមនសម្រេចចិត្តដឹកនាំកងទ័ពនីហ្វៃម្ដងទៀត ប៉ុន្ដែពួកសាសន៍លេមិនបានយកឈ្នះ
សូមលើកឡើងពីគ្រោះមហន្ដរាយដែលអាចជាការគំរាមកំហែងមួយនៅក្នុងតំបន់របស់អ្នក —ឧទាហរណ៍ ការរញ្ជួយផែនដី ព្យុះស៊ូណាមី ការផ្ទុះភ្នំភ្លើង ឬខ្យល់ព្យុះសង្ឃរា ។ សូមឲ្យសិស្សស្រមៃថា ពួកគេត្រូវបានព្រមានថា គ្រោះធម្មជាតិនេះនឹងកើតឡើងនៅក្នុងសហគមន៍របស់គេក្នុងអំឡុងប៉ុន្មានថ្ងៃទៀត ។
-
តើអ្នកនឹងទៅរកជំនួយនៅកន្លែងណា ?
សូមរំឭកសិស្សថា ពួកសាសន៍នីហ្វៃបានជួបនឹងគ្រោះថ្នាក់បែបស្រដៀងគ្នានេះ ប៉ុន្ដែគ្រោះថ្នាក់ដែលនឹងកើតមានគឺខាងវិញ្ញាណ ។ សូមរំឭកសិស្សផងដែរថា ពួកសាសន៍នីហ្វៃស្ថិតនៅក្នុងសង្រ្គាម ហើយថាដោយសារតែអំពើទុច្ចរិតរបស់គេ លោកមរមនបានបដិសេធមិនព្រមដឹកនាំកងទ័ពរបស់ពួកគេឡើយ ( សូមមើល មរមន 3:16 ) ។
សូមឲ្យសិស្សម្នាក់អាន មរមន 5:1–2 ឮៗ ។ សូមឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់មើលតាម ហើយរកមើលនរណាដែលពួកសាសន៍នីហ្វៃបានជឿថា អាចរំដោះពួកគេពីសេចក្ដីទុក្ខវេទនារបស់គេបាន ។
-
ទោះបីជាវាគឺជាការពិតថា លោកមរមនអាចដឹកនាំពួកសាសន៍នីហ្វៃនៅក្នុងចម្បាំងទ័ពមួយក្ដី ហេតុអ្វីបានជាលោកមរមនបានជឿថា ប្រជាជននឹងមិនត្រូវបានរំដោះពីសេចក្ដីទុក្ខវេទនារបស់ពួកគេ ?
-
តើយើងអាចរៀនពី មរមន 5:1–2 អំពីកន្លែងណាខ្លះដែលយើងគួរទៅរកជំនួយដំបូងគេនៅក្នុងសេចក្ដីទុក្ខវេទនារបស់យើង ? ( យើងអាចទៅរកជំនួយពីព្រះជាដំបូង ដែលនឹងឆ្លើយតបដល់អ្នកណាដែលប្រែចិត្ត និងអង្វរសុំទ្រង់ក្នុងពេលសេចក្ដីវេទនារបស់គេ ) ។
សូមសង្ខេប មរមន 5:3–7 ដោយការពន្យល់ថា នៅក្រោមការដឹកនាំរបស់លោកមរមន សាសន៍នីហ្វៃបានវាយបករលកសង្គ្រាមពីរបីដងលើសាសន៍លេមិន ។ ប៉ុន្ដែនៅទីបញ្ចប់ពួកសាសន៍លេមិន « បានជាន់ឈ្លីប្រជាជនសាសន៍នីហ្វៃនៅក្រោមជើងគេ » ( មរមន 5:6 ) ។ នៅពេលពួកសាសន៍នីហ្វៃបានចាញ់ អ្នកដែលមិនអាចរត់ចេញលឿនល្មមត្រូវបានបំផ្លាញ ។
សូមឲ្យសិស្សម្នាក់អាន មរមន 5:8–9 ។ សូមឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់រកមើលមូលហេតុរបស់លោកមរមនដែលមិនបានសរសេរដំណើររឿងទាំងមូលនៃរឿងដែលលោកបានឃើញ ។
-
ហេតុអ្វីបានជាលោកមរមនមិនព្រមផ្ដល់នូវការរៀបរាប់ពេញលេញនៃអ្វីដែលលោកបានឃើញ ?
មរមន 5:10–24
លោកមរមនពន្យល់ថា គោលបំណងនៃកំណត់ត្រានៃព្រះគម្ពីរមរមនគឺ ដើម្បីបញ្ចុះបញ្ចូលប្រជាជនឲ្យជឿលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។
សូមឲ្យសិស្សម្នាក់អាន មរមន 5:10–11 ឮៗ ។ សូមឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់មើលតាម ហើយរកមើលពាក្យមួយដែលលោកមរមនបានប្រើបីដង ដើម្បីរៀបរាប់ពីរបៀបដែលប្រជាជននៅក្នុងថ្ងៃចុងក្រោយនឹងមានដឹង នៅពេលពួកគេបានដឹងអំពីការធ្លាក់នៃជាតិសាសន៍នីហ្វៃ ។ ( លោកបានមានប្រសាសន៍ថា យើងនឹង « កើតទុក្ខ » ។ )
-
តើអ្វីដែលអ្នកឃើញថា ដំណើររឿងនេះក្រៀមក្រំ ?
សូមបង្វែរការយកចិត្តទុកដាក់របស់សិស្សទៅលើប្រយោគរបស់លោកមរមននៅក្នុង មរមន 5:11 ថាប្រសិនបើប្រជាជនរបស់លោកបានប្រែចិត្ត នោះពួកគេអាចនឹងត្រូវ « ឱបខ្ជាប់នៅក្នុងព្រះហស្ដនៃព្រះយេស៊ូវ » ។
-
តើអ្នកគិតថា វាមានន័យដូចម្ដេចដើម្បី « ត្រូវបានឱបខ្ជាប់នៅក្នុងព្រះហស្ដនៃព្រះយេស៊ូវ » ? ( អ្នកអាចបង្ហាញថាពាក្យ ឱបខ្ជាប់ មានន័យថាត្រូវបានកាន់យ៉ាងជាប់ ឬយ៉ាងមានសុវត្ថិភាព ឬត្រូវបានឱបក្រសោប ) ។
-
តើឃ្លានេះបង្រៀនយើងអំពីលទ្ធផលនៃការប្រែចិត្តផ្ទាល់ខ្លួនយើងដូចម្ដេចខ្លះ ? ( សូមជួយសិស្សឲ្យរកមើលគោលការណ៍ខាងក្រោម ៖ តាមរយៈការប្រែចិត្ត យើងអាចត្រូវបាន « ឱបខ្ជាប់នៅក្នុងព្រះហស្ដរបស់ព្រះយេស៊ូវ » ។ សូមសរសេរគោលការណ៍នេះនៅលើក្ដារខៀន ) ។
ដើម្បីជួយសិស្សឲ្យយល់កាន់តែច្បាស់ពីគោលការណ៍នេះ សូមឲ្យពួកគេម្នាក់អានសេចក្ដីថ្លែងការណ៍ខាងក្រោមនេះដោយអែលឌើរ ឃេន អេហ្វ. រីឆាត នៃក្រុមចិតសិបនាក់ ៖
« អ្នកទាំងអស់ណាដែលនឹងមកអាចត្រូវបាន ‹ ឱបខ្ជាប់នៅក្នុងព្រះហស្ដនៃព្រះយេស៊ូវ › ។ [ មរមន 5:11 ] ។ ព្រលឹងទាំងអស់អាចត្រូវបានព្យាបាលដោយព្រះចេស្ដារបស់ទ្រង់ ។ ការឈឺចាប់ទាំងអស់អាចត្រូវបានលួងលោម ។ នៅក្នុងទ្រង់ យើងអាច ‹ រកឃើញការសម្រាកដល់ព្រលឹង [ របស់យើង ] › ។ [ ម៉ាថាយ 11:29 ។ ] ស្ថានភាពខាងសាច់ឈាមរបស់យើងមិនអាចផ្លាស់ប្ដូរភ្លាមៗនោះទេ ប៉ុន្ដែការឈឺចាប់ ការព្រួយបារម្ភ ការរងទុក្ខ និងការភ័យខ្លាចរបស់យើងអាចត្រូវបានលេបចូលក្នុងសេចក្ដីសុខសាន្ដនិងថ្នាំព្យាបាលរបស់ទ្រង់ » ( « The Atonement Covers All Pain » Ensign ឬ លីអាហូណា ខែ ឧសភា ឆ្នាំ 2011, ទំព័រ 16 ) ។
សូមឲ្យសិស្សឆ្លើយនឹងសំណួរខាងក្រោមមួយនៅក្នុងសៀវភៅសរសេរ ឬក្នុងកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីរ ។ ( អ្នកអាចសរសេរសំណួរនេះនៅលើក្ដារខៀន ឬអានវាយឺតៗដើម្បីឲ្យសិស្សអាចកត់វាបាន ) ។
-
តើនៅពេលណាដែលអ្នកមានអារម្មណ៍ថាត្រូវបាន « ឱបខ្ជាប់នៅក្នុងព្រះហស្ដរបស់ព្រះយេស៊ូវ » ?
-
តើអ្នកអាចធ្វើអ្វីខ្លះដើម្បីទទួលបានការលួងលោម ការការពារ និងការអភ័យទោសពីព្រះអម្ចាស់បានយ៉ាងពេញលេញ ?
សូមពន្យល់ថា មរមន 5:12–13 រួមមានការព្យាករណ៍របស់មរមនថា ការសរសេររបស់លោកនឹងត្រូវបានលាក់ទុក ហើយបន្ទាប់មកត្រូវបានយកចេញដើម្បីត្រូវបានអានដោយមនុស្សទាំងអស់ ។ សូមឲ្យសិស្សអាន មរមន 5:14–15 ដោយស្ងាត់ៗដោយរកមើលអ្វីដែលព្រះអម្ចាស់បានមានព្រះទ័យឲ្យការសរសេររបស់មរមនធ្វើសម្រាប់ប្រជាជននៅក្នុងថ្ងៃចុងក្រោយ ។ អ្នកអាចណែនាំថា សិស្សគួរគូសចំណាំឃ្លាដែលសំខាន់ដល់ពួកគេ ។
-
យោងតាម មរមន 5:14–15 តើអ្វីជាគោលបំណងនៃព្រះគម្ពីរមរមន ? ( សូមប្រាកដថា សិស្សថ្លែងថា ព្រះគម្ពីរមរមនត្រូវបានសរសេរដើម្បីបញ្ចុះបញ្ចូលមនុស្សទាំងអស់ថា ព្រះយេស៊ូវគឺជាព្រះគ្រីស្ទ ដើម្បីជួយព្រះឲ្យបំពេញសេចក្ដីសញ្ញារបស់ទ្រង់ជាមួយនឹងវង្សអ៊ីស្រាអែល ហើយដើម្បីជួយកូនចៅពួកសាសន៍លេមិនឲ្យជឿលើដំណឹងល្អយ៉ាងពេញលេញជាងនេះ ) ។
នៅពេលសិស្សឆ្លើយថា ការសរសេររបស់មរមនមានបំណងដើម្បីបញ្ចុះបញ្ចូលមនុស្សថា ព្រះយេស៊ូវគឺជាព្រះគ្រីស្ទ សូមចែកចាយទីបន្ទាល់របស់អ្នកទាក់ទងនឹងការណ៍នេះជាគោលបំណងចម្បងនៃព្រះគម្ពីរមរមន ។
-
តើគោលបំណងចម្បងនៃព្រះគម្ពីរមរមននេះប្រទានពរដល់អ្នកដែលអានវាតាមរបៀបណាខ្លះ ?
-
តើការសិក្សារបស់អ្នកអំពីព្រះគម្ពីរមរមនបានជួយអ្នកឲ្យជឿ ហើយស្រឡាញ់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទយ៉ាងពេញលេញជាងនេះដោយរបៀបណា ?
សូមបង្ហាញថា ព្រះគម្ពីរមរមនជួយដល់មនុស្សជាច្រើនឲ្យប្រែចិត្តថ្មីៗនេះ ហើយត្រូវបាន « ឱបខ្ជាប់នៅក្នុងព្រះហស្ដនៃព្រះយេស៊ូវ » ប៉ុន្ដែថានៅតែមានមនុស្សជាច្រើនដែលបដិសេធមិនជឿលើព្រះគ្រីស្ទ ។
នៅលើក្ដារខៀននៅក្បែរគោលការណ៍អំពីការប្រែចិត្តដែលអ្នកបានសរសេរពីមុននៅក្នុងមេរៀននេះ សូមសរសេរដូចខាងក្រោម ៖ ប្រសិនបើយើងបដិសេធមិនព្រមប្រែចិត្តទេ … សូមឲ្យសិស្សម្នាក់អាន មរមន 5:16–19 ឮៗ ហើយសូមឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់រកមើលលទ្ធផលនៃការបដិសេធមិនព្រមប្រែចិត្តរបស់ពួកសាសន៍នីហ្វៃ ។ សូមឲ្យសិស្សប្រើអ្វីដែលពួកគេរកឃើញនៅក្នុងខគម្ពីរទាំងនេះដើម្បីបំពេញប្រយោគនៅលើក្ដារខៀន ។ នៅពេលពួកគេឆ្លើយ អ្នកអាចសួរសំណួរខាងក្រោមនេះខ្លះដើម្បីជួយពួកគេឲ្យយល់ពាក្យ និងឃ្លានៅក្នុងខគម្ពីរនេះ ៖
-
តើអ្នកគិតថា វាមានន័យដូចម្ដេចដែលថា « គ្មានព្រះគ្រីស្ទ និងព្រះនៅក្នុងលោកិយ » ឡើយ ? ( មរមន 5:16 ) ។ ( ចម្លើយអាចរួមមាន វាមានន័យថាដែលរស់នៅដោយគ្មានសេចក្តីជំនឿលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ឬព្រះវរបិតាសួគ៌ និងដោយគ្មានឥទ្ធិពល និងការដឹកនាំពីស្ថានសួគ៌ ) ។
-
អង្កាមគឺជាសំបកខាងក្រៅដ៏ស្រាលរបស់ស្រូវ ។ នៅពេលគេច្រូតកាត់ស្រូវ អង្កាមត្រូវបានគេបោះចោល ។ តើអ្នកគិតថា អ្វីជាអត្ថន័យនៃឃ្លា « ត្រូវរុញច្រានដូចជាអង្កាមដែលខ្យល់ផាត់ » ? ( មរមន 5:16 ) ។
-
តើវានឹងទៅជាយ៉ាងណា ដែលស្ថិតនៅលើទូកមួយដោយគ្មានទិសដៅដើម្បីទៅ ឬចង្កូត ហើយគ្មានយុថ្កា ? ( សូមមើល មរមន 5:18 ។ )តើស្ថានភាពនេះស្រដៀងទៅនឹងស្ថានភាពនៃពួកសាសន៍នីហ្វៃយ៉ាងដូចម្ដេច ?
-
តើប្រសាសន៍របស់មរមនបង្រៀនយើងអំពីអ្នកដែលបដិសេធមិនព្រមប្រែចិត្តអ្វីខ្លះ ? ( ចម្លើយរបស់សិស្សគួរបង្ហាញថា ការបដិសេធមិនព្រមប្រែចិត្តនាំមកនូវការបាត់បង់ការដឹកនាំពីព្រះអម្ចាស់ ។សូមបំពេញប្រយោគនៅលើក្ដារខៀនដោយការសរសេរសេចក្ដីពិតខាងក្រោមនេះ ៖ ប្រសិនបើយើងបដិសេធមិនព្រមប្រែចិត្តទេ នោះព្រះវិញ្ញាណនឹងដកថយ ហើយយើងនឹងបាត់បង់នូវការដឹកនាំពីព្រះអម្ចាស់ ។)
សូមឲ្យសិស្សសញ្ជឹងគិតក្នុងចិត្តអំពីរបៀបដែលពួកគេបានឃើញគោលការណ៍នេះនៅក្នុងជីវិតរបស់គេ ឬនៅក្នុងជីវិតរបស់អ្នកដទៃ ។
សូមឲ្យសិស្សរំឭក មរមន 5:11, 16–18 និងគោលការណ៍ចំនួនពីរបន្ដិច ដែលអ្នកបានសរសេរនៅលើក្ដារខៀន ។
-
ជាសម្ដីខ្លួនឯង តើអ្នកនឹងបង្ហាញពីភាពខុសគ្នារវាងលទ្ធផលនៃការប្រែចិត្តដោយស្មោះត្រង់ និងលទ្ធផលនៃការបដិសេធមិនព្រមប្រែចិត្តដោយរបៀបណា ?
សូមឲ្យសិស្សអាន មរមន 5:22–24 ដោយស្ងាត់ៗដោយរកមើលអ្វីដែលមរមនបានដាស់តឿនប្រជាជននៅក្នុងថ្ងៃចុងក្រោយឲ្យធ្វើ ។ អ្នកអាចណែនាំថា សិស្សគួរគូសចំណាំអ្វីដែលពួកគេរកឃើញ ។
សូមធ្វើទីបន្ទាល់អំពីសេចក្ដីពិតនៃគោលការណ៍ផ្ទុយគ្នាទាំងពីរនេះនៅលើក្ដារខៀន ។
មរមន 6
លោកមរមនតំណាលពីសង្គ្រាមចុងក្រោយរបស់សាសន៍នីហ្វៃ ហើយទួញយំចំពោះសេចក្តីបំផ្លិចបំផ្លាញនៃប្រជាជនរបស់លោក
សូមសួរសំណួរដូចខាងក្រោម ៖
-
តើអ្នកអាចមានអារម្មណ៍យ៉ាងដូចម្ដេចនៅពេលមនុស្សជាទីស្រឡាញ់ម្នាក់ស្លាប់ ដែលមានជំនឿលើព្រះពេញមួយជីវិតរបស់គេ ?
-
តើអ្នកអាចមានអារម្មណ៍យ៉ាងដូចម្ដេចនៅពេលមនុស្សជាទីស្រឡាញ់ម្នាក់ស្លាប់ ដែលមិនបានគោរពប្រតិបត្តិតាមព្រះបញ្ញត្តិរបស់ព្រះពេញមួយជីវិតរបស់គេ ?
សូមពន្យល់ថា លោកមរមនបានមានអារម្មណ៍សោកស្ដាយជាខ្លាំងចំពោះការស្លាប់នៃមនុស្សទាំងអស់ ដោយសារលោកបានដឹងថា ពួកគេមិនបានរៀបចំខ្លួនដើម្បីទៅជួបនឹងព្រះទេ ។ សូមសង្ខេប មរមន 6:1–6 ដោយការពន្យល់ថា ពួកសាសន៍លេមិនបានអនុញ្ញាតឲ្យពួកសាសន៍នីហ្វៃប្រជុំគ្នាទៅដែនដីគូម៉ូរ៉ាដើម្បីធ្វើចម្បាំង ។ លោកមរមនបានឈានដល់វ័យចំណាស់ ហើយលោកបានដឹងថា ការណ៍នេះនឹងជា « ការតស៊ូចុងក្រោយបំផុតរបស់ប្រជាជន [ លោក ] » ( មរមន 6:6 ) ។ លោកបានប្រគល់បញ្ជីពិសិដ្ឋមួយចំនួនឲ្យទៅកូនប្រុសរបស់លោក គឺមរ៉ូណៃ ហើយលោកបានលាក់ទុកបញ្ជីទាំងឡាយនៅក្នុងភ្នំគូម៉ូរ៉ា ។ លោកបានកត់ត្រាអ្វីដែលលោកបានឃើញអំពីសេចក្តីបំផ្លិចបំផ្លាញចុងក្រោយនៃប្រជាជនរបស់លោក ។ សូមឲ្យសិស្សអាន មរមន 6:7–15 ដោយស្ងាត់ៗដោយគិតអំពីរបៀបដែលលោកមរមនអាចមានអារម្មណ៍ នៅពេលលោកបានសរសេរពាក្យទាំងនេះ ។
-
តើអ្នកគិតថា ហេតុអ្វីបានជាពួកសាសន៍នីហ្វៃបានរង់ចាំសេចក្ដីស្លាប់ដោយ « សេចក្ដីភិតភ័យជាខ្លាំង » ? ( មរមន 6:7 ) ។
សូមអាន មរមន 6:16–22 ឮៗដល់សិស្ស នៅពេលពួកគេមើលតាមនៅក្នុងព្រះគម្ពីររបស់គេ ។ បន្ទាប់មក សូមឲ្យពួកគេសរសេរនៅក្នុងសៀវភៅសរសេរ ឬក្នុងកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីរអំពីគំនិត និងអារម្មណ៍ដែលពួកគេមាន នៅពេលពួកគេអាន និងស្ដាប់ខគម្ពីរទាំងនេះ ។ ក្រោយពីមានពេលគ្រប់គ្រាន់ហើយ អ្នកអាចឲ្យពួកគេមានឱកាសចែកចាយគំនិតខ្លះដែលពួកគេបានសរសេរនោះ ។
សូមថ្លែងទីបន្ទាល់ដល់សិស្សអំពីសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលព្រះវរបិតាសួគ៌ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ព្យាការី ថ្នាក់ដឹកនាំ និងឪពុកម្ដាយមានចំពោះពួកគេ ។ សូមលើកទឹកចិត្តពួកគេឲ្យអនុវត្តសេចក្ដីជំនឿលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ហើយប្រែចិត្តពីអំពើបាបរបស់ពួកគេ ដើម្បីឲ្យពួកគេអាចត្រូវបាន « ឱបខ្ជាប់នៅក្នុងព្រះហស្ដនៃព្រះយេស៊ូវ » ( មរមន 5:11 ) ។
វិចារណកថា និង ព័ត៌មានសាច់រឿង
មរមន 5:11 ។ « ឱបខ្ជាប់នៅក្នុងព្រះហស្ដនៃព្រះយេស៊ូវ »
អែលឌើរ រ័សុល អិម ណិលសុន ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់បានពន្យល់ពីការភ្ជាប់រវាងពាក្យ ដង្វាយធូន និង ឃ្លា « ឱបខ្ជាប់នៅក្នុងព្រះហស្ដនៃព្រះយេស៊ូវ » ។
« អត្ថន័យនៃការមានបាន ត្រូវបានរកឃើញនៅក្នុងការសិក្សានៃពាក្យ ដង្វាយធួន នៅក្នុងភាសាសេមីកនៃជំនាន់ព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ ។ ជាភាសាហេព្រើរ ពាក្យគ្រឹះនៃដង្វាយធួនគឺ kaphar ជាកិរិយាស័ព្ទដែលមានន័យថា ‹ គ្របលើ › ឬ ‹ អភ័យទោស › ។ ទំនាក់ទំនងយ៉ាងជិតដិតនៃពាក្យអារ៉ាម៉ាយ និងពាក្យអារ៉ាប់ kafat មានន័យថា ‹ ការក្រសោបយ៉ាងជាប់ › —នោះគ្មានចម្ងល់ទាក់ទងនឹងការក្រសោបនៃបុណ្យនៅប្រទេសអេស៊ីព្ទឡើយ ។ សេចក្ដីយោងទៅការក្រសោបនោះគឺជាភស្ដុតាងនៅក្នុងព្រះគម្ពីរមរមន ។ ឃ្លាមួយនិយាយថា ‹ ព្រះអម្ចាស់ទ្រង់បានប្រោសលោះព្រលឹង … ឪពុកបានឃើញសិរីល្អរបស់ទ្រង់ ហើយឪពុកត្រូវបានឱបក្រសោបជាអង្វែងតទៅ ដោយព្រះពាហុនៃសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ › [នីហ្វៃទី 2 1:15] ។ ឃ្លាមួយទៀតផ្ដល់នូវសេចក្ដីសង្ឃឹមដ៏រុងរឿងនៃការត្រូវបាន ‹ ឱបខ្ជាប់នៅក្នុងព្រះហស្ដនៃព្រះយេស៊ូវ › [មរមន 5:11] » ។ ( « The Atonement » Ensign ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ 1996 ទំព័រ 34 ) ។
មរមន 5:16 ។ នៅពេលព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះអម្ចាស់ចាកចេញទៅ
ប្រធាន ហារ៉ូល ប៊ី លី បាន បង្រៀន ថា ៖
« លោកមរមនបានរៀបរាប់ពីប្រជាជនខ្លះ ជាប្រជាជនរបស់លោក ដែលព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះអម្ចាស់បានចាកចេញឈប់គង់នៅជាមួយ [ សូមមើល នីហ្វៃទី 2 26:11] ។… ចំពោះខ្ញុំ វាហាក់ដូចជាច្បាស់ណាស់ថា អ្វីដែលលោកបានកំពុងនិយាយនោះ គឺមិនត្រឹមតែមិនអាចមានមានដៃគូ ឬអំណោយទាននៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្ដែលោកបានកំពុងនិយាយថា ពន្លឺនៃសេចក្ដីពិត [ ពន្លឺនៃព្រះគ្រីស្ទ ] ដែលមនុស្សគ្រប់គ្នាបានកើតមកនៅក្នុងពិភពលោកនេះត្រូវមាន និងមិនដែលឈប់តស៊ូនៅជាមួយនឹងបុគ្គលគ្រប់រូបឡើយ លុះត្រាតែគេបាត់បង់វាតាមរយៈអំពើបាបរបស់គេផ្ទាល់ » ( នៅក្នុងរបាយការណ៍សន្និសីទ ខែ មេសា ឆ្នាំ 1956, ទំព័រ 108 ) ។
មរមន 6:16–22 ។ កុំបដិសេធព្រះហស្ដដ៏លាតសន្ធឹងរបស់ព្រះគ្រីស្ទ
លោកមរមនបានទួញយំចំពោះការស្លាប់នៃប្រជាជនរបស់លោក និងបានសោកស្ដាយថា ពួកគេមិនបានផ្លាស់ប្ដូរគំនិតរបស់គេទេ ។ លោកបានមានប្រសាសន៍ថា ប្រសិនបើពួកគេបានដាក់នូវសេចក្ដីឆ្មើងឆ្មៃរបស់ពួកគេមួយឡែក ហើយបានប្រែចិត្តពីអំពើបាបរបស់ពួកគេ នោះការរួបរួមនឹងព្រះអង្គសង្គ្រោះរបស់ពួកគេនឹងពោរពេញដោយសេចក្ដីរីករាយ ( សូមមើល មរមន 6:17) ។ ប្រធាន ជែមស៍ អ៊ី ហ្វោស្ត នៃគណៈប្រធានទីមួយ បានរៀបរាប់ពីសេចក្ដីអំណរដែលយើងនឹងមាន ប្រសិនបើយើងបានរៀបចំខ្លួនយើងដើម្បីទៅឈរនៅចំពោះមុខព្រះអម្ចាស់នៅថ្ងៃជំនុំជម្រះថា ៖
« យើងចង់បានពរជ័យដ៏ពិតប្រាកដនៃដង្វាយធួន —ដើម្បីក្លាយជាមនុស្សម្នាក់នៅជាមួយនឹងទ្រង់ ដើម្បីនៅក្នុងវត្តមានដ៏ទេវភាពរបស់ទ្រង់ ដើម្បីត្រូវបានហៅដោយឈ្មោះ នៅពេលទ្រង់ស្វាគមន៍យើងត្រឡប់មកផ្ទះវិញដោយកក់ក្ដៅ ជាមួយស្នាមញញឹមដ៏ស្រស់ ហៅយើងដោយលាតត្រដាងព្រះហស្ដរង់ចាំដើម្បីបានក្រសោបនៅក្នុងសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏គ្មានព្រំដែនរបស់ទ្រង់ ។ ឱ ! បទពិសោធន៍ដ៏រុងរឿងនេះ នឹងក្លាយជាការពិត ប្រសិនបើយើងអាចមានអារម្មណ៍ថាសក្តិសមល្មមដើម្បីនៅក្នុងវត្តមានរបស់ទ្រង់នោះ ។ អំណោយទានមិនគិតថ្លៃនៃពលិកម្មដ៏ធួនវិសេសអស្ចារ្យរបស់ទ្រង់សម្រាប់យើងម្នាក់ៗ គឺជារបៀបតែមួយគត់ដែលយើងអាចត្រូវបានតម្កើងឡើងល្មមដើម្បីឈរនៅចំពោះមុខទ្រង់ និងមើលទៅទ្រង់ដោយមុខ ។ សារលិខិតនៃដង្វាយធួនដ៏លើសលុប គឺជាសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ឥតខ្ចោះដែលព្រះអង្គសង្គ្រោះមានសម្រាប់យើងម្នាក់ៗ និងសម្រាប់យើងទាំងអស់គ្នា ។ វាគឺជាសេចក្ដីស្រឡាញ់មួយដែលពោរពេញទៅដោយសេចក្ដីមេត្តា ការអត់ធ្មត់ សិរីល្អ យុត្តិធម៌ ការសង្កត់ចិត្តដ៏យូរ និងលើសពីអ្វីៗទាំងអស់គឺការអភ័យទោស ។
« ឥទ្ធិពលដ៏អាក្រក់របស់សាតាំងនឹងបំផ្លាញសេចក្ដីសង្ឃឹមទាំងឡាយ ដែលយើងមាននៅក្នុងការយកឈ្នះលើកំហុសរបស់យើង ។ វានឹងធ្វើឲ្យយើងមានអារម្មណ៍ថា យើងបានវង្វេង ហើយថាគ្មានសេចក្ដីសង្ឃឹមទៀតឡើយ ។ ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះយេស៊ូវឈោងព្រះហស្តចុះមកយើងដើម្បីលើកយើងឡើង ។ តាមរយៈការប្រែចិត្តរបស់យើង និងអំណោយទាននៃដង្វាយធួន នោះយើងអាចរៀបចំដើម្បីមានភាពសក្តិសមនឹងឈរនៅក្នុងវត្តមានរបស់ទ្រង់ » ( « The Atonement: Our Greatest Hope » Ensign ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ 2001 ទំព័រ 20 ) ។