ម៉ូសាយ 2

សេចក្តីផ្ដើម

នៅពេលស្ដេចប៊េនយ៉ាមីនជិតចូលទីវង្គត ទ្រង់មានបំណងប្រាថ្នាចង់បង្រៀនប្រជាជនរបស់ទ្រង់ជាលើកចុងក្រោយ ។ ការបង្រៀនរបស់ទ្រង់ ដែលត្រូវបានកត់ត្រានៅក្នុង ម៉ូសាយ 2 គឺជាប្រធានបទនៃមេរៀននេះ និង មេរៀនទី 53–55 ។ ពេលចាប់ផ្ដើមបង្រៀន ទ្រង់បានប្រាប់ពីការបម្រើរបស់ទ្រង់ដល់ប្រជាជន ដោយបញ្ជាក់ថាយើងបម្រើដល់ព្រះ នៅពេលយើងបម្រើដល់អ្នកដទៃ ។ ទ្រង់ក៏បានថ្លែងទីបន្ទាល់អំពីស្ថានភាពដ៏រីករាយនៃអស់អ្នកណាដែលកាន់តាមព្រះបញ្ញត្តិទាំងឡាយរបស់ព្រះ ។

យោបល់សម្រាប់ការបង្រៀន

កំណត់ចំណាំ ៖ ការសង្ខេបខាងក្រោមអាចជួយអ្នកបាន ប្រសិនបើអ្នកជ្រើសរើសដើម្បីផ្ដល់សេចក្ដីសង្ខេបនៃសេចក្ដីថ្លែងរបស់ស្ដេចបេនយ៉ាមីននៅពេលចាប់ផ្ដើមថ្នាក់ ។

ការចែកចាយសេចក្ដីសង្ខេបនៃសេចក្ដីថ្លែងដ៏វែង

សៀវភៅណែនាំមេរៀននេះ ផ្ដល់ការយកចិត្តទុកដាក់ពិសេសទៅដល់សេចក្ដីថ្លែងប្រកបដោយការព្យាករពិសេសទាំងឡាយដូចជា ម៉ូសាយ 2–5 ។ សេចក្ដីថ្លែងទាំងនេះ ជាញឹកញាប់ត្រូវបានបង្រៀននៅក្នុងមេរៀនជាច្រើនដង ។ វាអាចជួយផ្ដល់ជាសេចក្ដីសង្ខេបខ្លីនៃសេចក្ដីថ្លែងទាំងនេះ ។ នៅក្នុងមេរៀនថ្ងៃនេះ សេចក្ដីសង្ខេបមេរៀនអាចជួយសិស្សឲ្យទទួលបាននូវការយល់ច្បាស់លាស់ជាងមុនអំពីគោលបំណងនៃទេសកថារបស់ស្ដេចប៊េនយ៉ាមីន និង “ ការផ្លាស់ប្ដូដ៏ធំ ” ដែលប្រជាជនបានទទួលនៅក្នុងដួងចិត្តរបស់ពួកគេ នៅពេលពួកគេបានស្ដាប់ ( សូមមើល ម៉ូសាយ 5:2 ) ។

មកដល់ចុងបញ្ចប់នៃព្រះជន្មរបស់ទ្រង់ ស្ដេចប៊េនយ៉ាមីនបានថ្លែងទៅកាន់ប្រជាជនក្នុងនគរទ្រង់នៅក្បែរព្រះវិហារបរិសុទ្ធនៅក្នុងដែនដីសារ៉ាហិមឡា ។ ទ្រង់បានប្រាប់ពីដំណើររឿងនៃការបម្រើរបស់ទ្រង់ទៅដល់ប្រជាជន និង ពីមនសិការដ៏ច្បាស់របស់ទ្រង់ចំពោះព្រះ ហើយទ្រង់បានបង្ហាញបុត្រារបស់ទ្រង់ ម៉ូសាយ ថាជាស្ដេចថ្មីរបស់ប្រជាជននេះ ។ នៅក្នុងសេចក្ដីថ្លែងចុងក្រោយរបស់ទ្រង់ ដែលមាននៅក្នុង ម៉ូសាយ 2–5 សេ្ដចបេនយ៉ាមីន បានចែកចាយសារលិខិតអំពីប្រធានបទជាច្រើនរួមមាន សារៈសំខាន់នៃការបម្រើអ្នកដទៃ ការជំពាក់ដ៏អស់កល្បរបស់យើងទៅដល់ព្រះវរបិតាសួគ៌ ការបម្រើខាងសាច់ឈាម និង ដង្វាយធួនរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ តម្រូវការដើម្បីស្រាតចោលនូវភាពខាងសាច់ឈាមចេញ ការជឿលើព្រះសម្រាប់សេចក្ដីសង្គ្រោះ ការចែករំលែកដល់អ្នកក្រ ការទទួលបានការផ្ដាច់បាប និង ការក្លាយជាបុត្រា និង បុត្រីនៃព្រះគ្រីស្ទតាមរយៈសេចក្ដីជំនឿ និង ការបន្ដធ្វើល្អជានិច្ច ។ នៅក្នុងកំណត់ចំណាំពិសេស ម៉ូសាយ 3 រួមមានសារលិខិតមួយដែលសេ្ដចបេនយ៉ាមីនបានទទួលពីទេវតាមួយអង្គ ។

ម៉ូសាយ 2:1–9

គ្រួសារជាច្រើនប្រមូលផ្ដុំគ្នា ហើយរៀបចំដើម្បីទទួលព្រះបន្ទូលរបស់ស្ដេចបេនយ៉ាមីន

សូមសរសេរសំណួរខាងក្រោមនៅលើក្ដារខៀនផ្នែកខាងលើ ៖ នរណា ? កន្លែងណា ? អ្វី ? ហេតុអ្វី ?

សូមឲ្យសិស្សស្វែងរកនៅក្នុង ម៉ូសាយ 2:1–6 ដោយស្ងៀមស្ងាត់ ដោយរកមើលសេចក្ដីលម្អិតដែលឆ្លើយតបនឹងសំណួរនៅលើក្ដារខៀន ។ ក្រោយពីពួកគេបានអានហើយ សូមអញ្ជើញសិស្សបីបួននាក់សរសេរសេចក្ដីលម្អិតដែលពួកគេមានឲ្យបានច្រើនតាមដែលគេអាចនៅក្រោមសំណួរនីមួយៗលើក្ដារខៀន ។ ( អ្នកអាចពន្យល់ថា ប្រជាជនបានរៀបចំទទួលព្រះបន្ទូលរបស់ស្ដេចបេនយ៉ាមីន ដោយការលះបង់ទាក់ទងនឹងច្បាប់ម៉ូសេ ។ ក្នុងការលះបង់នេះ ប្រជាជនបានបង្ហាញការដឹងគុណដល់ព្រះ ហើយថ្វាយខ្លួនគេដល់ទ្រង់ ។ )

សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យអាន ម៉ូសាយ 2:9 ដោយស្ងាត់ស្ងៀម ដោយរកមើលពាក្យ និង ឃ្លាដែលបង្ហាញពីអ្វីដែលស្ដេចប៊េនយ៉ាមីនចង់ឲ្យប្រជាជនធ្វើ នៅពេលពួកគេស្ដាប់ពាក្យសម្ដីរបស់ទ្រង់ ។

ចេញពីពាក្យ និង ឃ្លាដែលពួកគេបានរកឃើញ តើអ្នកគិតថា សេ្ដចប៊េនយ៉ាមីនមានព្រះទ័យយ៉ាងណាអំពីសារលិខិតរបស់ទ្រង់ ?
យោងតាមផ្នែកចុងក្រោយនៃ ម៉ូសាយ 2:9 តើសេ្ដចប៊េនយ៉ាមីនជឿថានឹងមានអ្វីកើតឡើង ប្រសិនបើប្រជាជនបើកត្រចៀក និង ដួងចិត្តរបស់ពួកគេស្ដាប់តាមសារលិខិតរបស់ទ្រង់នោះ ?
តើអ្នកគិតថា វាមានន័យយ៉ាងណា ដើម្បីបើកត្រចៀក និង ដួងចិត្តរបស់យើងស្ដាប់តាមអ្នកដែលត្រូវបានហៅឲ្យបង្រៀន ?

សូមលើកទឹកចិត្តសិស្សឲ្យចងចាំពីការអញ្ជើញរបស់ស្ដេចបេនយ៉ាមីន នៅពេលពួកគេសិក្សាសារលិខិតរបស់ទ្រង់ និង នៅពេលពួកគេស្ដាប់តាមពាក្យសម្ដីរបស់ព្យាការីថ្ងៃចុងក្រោយទាំងឡាយ ។

ម៉ូសាយ 2:10–28

ស្ដេចបេនយ៉ាមីនបង្រៀនអំពីសារៈសំខាន់នៃការបម្រើព្រះ និង ការបម្រើគ្នាទៅវិញទៅមក និង អំពីការជំពាក់ដ៏អស់កល្បរបស់យើងចំពោះព្រះ

សូមបង្ហាញសិស្សពីរូបភាពស្ដេចបេនយ៉ាមីន ដែលថ្លែងទៅកាន់ប្រជាជនរបស់ទ្រង់ ( 62298 សៀវភៅរូបភាពដំណឹងល្អ [ ឆ្នាំ 2009 ] លេខ 74 ) ។ សូមរំឭកសិស្សថា ស្ដេចបេនយ៉ាមីនបានហៅប្រជាជននរបស់ទ្រង់ឲ្យមកជួបជុំគ្នាដើម្បីប្រកាសថា បុត្រារបស់ទ្រង់ ម៉ូសាយ នឹងសោយរាជ្យបន្ដជាស្ដេច និង ដាក់ឲ្យពួកគេនូវ “ ឈ្មោះមួយដល់ប្រជាជននេះដើម្បីឲ្យគេអាចញែកចេញពីប្រជាជនទាំងអស់ដែលព្រះអម្ចាស់ដ៏ជាព្រះ ទ្រង់បាននាំចេញពីដែនដីយេរូសាឡិម ” ( សូមមើល ម៉ូសាយ 1:9–12 ) ។

សូមអាន ម៉ូសាយ 2:10–15 ឮៗក្នុងថ្នាក់ ។ សូមឲ្យសិស្សស្វែងរកឃ្លាដែលបង្ហាញពីការបារម្ភរបស់ស្ដេចបេនយ៉ាមីនអំពីការបម្រើប្រជាជន មិនមែនអំពីកិត្តិនាម ឬ ការទទួលស្គាល់ផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ទ្រង់ឡើយ ។ សួមអញ្ជើញពួកគេឲ្យលើកដៃឡើង នៅពេលពួកគេឮឃ្លាមួយនៃឃ្លាទាំងនេះ ។ នៅពេលពួកគេលើកដៃ សូមឈប់អានសិន ហើយសុំឲ្យពួកគេពន្យល់ពីអ្វីដែលពួកគេបានរកឃើញ និង ពីអ្វីដែលវាបង្ហាញអំពីសេ្ដចបេនយ៉ាមីន ។

នៅផ្នែកនៃការពិភាក្សានេះ សូមចែកចាយសេចក្ដីថ្លែងការណ៍ខាងក្រោមដោយប្រធាន ហាវើដ ដបុលយូ ហឹនធើរ ៖

“ សូមកុំបារម្ភខ្លាំងពេកពីកិត្តិនាម ។ … វាសំខាន់ដែលត្រូវបានគេសរសើរ ។ ប៉ុន្ដែការផ្ដោតរបស់យើងគួរតែនៅលើសេចក្ដីសុចរិត មិនមែនការល្បីល្បាញទេ ផ្ដោតលើការបម្រើ មិនមែនកិត្តិនាមនោះទេ ” ( “ To the Women of the Church,” Ensign ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ 1992 ទំព័រ 96 ) ។

សូមឲ្យសិស្សអាន ម៉ួសាយ 2:16–17 ដោយស្ងាត់ស្ងៀម ហើយរកនូវអ្វីដែលស្ដេចបេនយ៉ាមីនចង់ឲ្យប្រជាជនរបស់ទ្រង់រៀន ។ សូមជួយពួកគេឲ្យឃើញថា នៅពេលយើងបម្រើដល់អ្នកដទៃ នោះយើងបម្រើដល់ព្រះ ។សូមសរសេរប្រយោគនេះនៅលើក្ដារខៀន ។ សូមបង្ហាញថា ម៉ូសាយ 2:17 គឺជាវគ្គចំណេះចំណានខគម្ពីរ ។ អ្នកគួរលើកទឹកចិត្តដល់សិស្សឲ្យគូសចំណាំវគ្គនេះតាមរបៀបមួយ ដែលពួកគេនឹងអាចរកវាឃើញដោយងាយស្រួល ។

សូមឲ្យសិស្សគិតអំពីពេល ដែលពួកគេបានបម្រើដល់អ្នកដទៃ ។

នៅពេលដែលអ្នកបម្រើដល់អ្នកដទៃ តើអ្នកក៏អាចបម្រើដល់ព្រះដោយរបៀបណា ?
តើនៅពេលណាដែលមានអ្នកដទៃបានប្រទានពរដល់ជីវិតអ្នក តាមរយៈការបម្រើ ? នៅពេលពួកគេបម្រើអ្នក តើពួកគេក៏បានបម្រើដល់ព្រះដោយរបៀបណា ?

សូមឲ្យសិស្សបីបួននាក់ឆ្លាស់គ្នាអាន ម៉ូសាយ 2:18–24, 34 ឮៗ ។

ហេតុអ្វីបានជាសេ្ដចបេនយ៉ាមីនហៅខ្លួនទ្រង់ និង ប្រជាជនរបស់ទ្រង់ថាជា “ អ្នកបម្រើដ៏ឥតប្រយោជន៍ ” ? ( អ្នកអាចពន្យល់ថា ប្រជាជនយកផលចំណេញ នៅពេលពួកគេទទួលបានច្រើនជាងពួកគេចាយ ។ យើងគឺជាអ្នកបម្រើដ៏ឥតប្រយោជន៍ចំពោះព្រះវរបិតាសួគ៌របស់យើង ដោយសារតម្លៃនៃពរជ័យដែលទ្រង់បានប្រទានដល់យើងនោះតែងតែលើសលប់ជាងតម្លៃនៃការបម្រើដែលទ្រង់បានទទួលពីយើង ។ )
តើពរជ័យអ្វីខ្លះដែលអ្នកបានទទួល ហើយអ្នកមានអារម្មណ៍ថានៅជំពាក់ដល់ព្រះ ?
ហេតុអ្វីបានជាវាសំខាន់ដើម្បីដឹងថាយើង “ ជាប់ជំពាក់គុណដ៏អស់កល្បជានិច្ច ” ដល់ព្រះ ? ( ចម្លើយអាចរួមមាន នៅពេលយើងដឹងថា យើងជាប់ជំពាក់គុណដល់ព្រះ នោះការដឹងគុណរបស់យើងនឹងកើនឡើង យើងមានបំណងចង់កាន់តាមព្រះបញ្ញត្តិទាំងឡាយ ហើយយើងចង់បម្រើដល់អ្នកដទៃកាន់តែខ្លាំង ។ )

សូមពន្យល់ថា នៅក្នុង ម៉ូសាយ 2:34 ពាក្យ តបស្នងគុណ មានន័យថា ឲ្យ ឬ ប្រគល់ឲ្យវិញ ។ សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យគិតពីរបៀបដែលពួកគេអាច “ តបស្នងគុណដល់ [ ព្រះវរបិតាសួគ៌ ] នូវអ្វីដែល [ ពួកគេ ] មាន ” ។ សូមថ្លែងទីបន្ទាល់ថា នៅពេលយើងកាន់តាមព្រះបញ្ញតិ្តទាំងឡាយរបស់ព្រះ ហើយស្វែងរកការបម្រើដោយចិត្តស្មោះ នោះទ្រង់នឹងប្រទានពរដល់យើង ។

ម៉ូសាយ 2:29–41

ស្ដេចបេនយ៉ាមីនបានដាស់តឿនប្រជាជនរបស់ទ្រង់ឲ្យគោរពតាមព្រះ

សូមសរសេរ ប្រយ័ត្ន នៅលើក្ដារខៀន ។ សូមឲ្យសិស្សប្រាប់អំពីពេលដែលពួកគេបានឃើញសញ្ញាមួយ ដែលប្រើពាក្យនេះ ឬក៏ទាក់ទងនឹងគំនិតនេះ ។ សូមបង្ហាញថា ការហាមប្រាមបែបនោះអាចការពារយើង ឬ ជួយសង្គ្រោះជីវិតរបស់យើង ។

សូមឲ្យសិស្សអាន ម៉ូសាយ 2:32–33, 36–38 ដោយស្ងាត់ស្ងៀម ដោយរកមើលអ្វីដែលស្ដេចបេនយ៉ាមីនបានប្រាប់ប្រជាជនរបស់ទ្រង់ឲ្យប្រយ័ត្ន ។ អ្នកអាចត្រូវពន្យល់ថា នៅក្នុង ម៉ូសាយ 2:33 ពាក្យ ការវេទនា សំដៅទៅលើទុក្ខសោក និង ការសោកសង្រេង ។

តើការហាមប្រាមអ្វីខ្លះ ដែលស្ដេចបេនយ៉ាមីនបានប្រាប់ទៅប្រជាជនរបស់ទ្រង់ ?
តើយើងអាចដឹងដោយរបៀបណា ថាយើងកំពុងចាប់ផ្ដើមធ្វើតាមវិញ្ញាណខុសឆ្គងនោះ ? ហេតុអ្វីបានជាវាសំខាន់ដើម្បីដឹងពីការខុសឆ្គងនោះជាមុន ?
យោងតាម ម៉ូសាយ 2:38 តើអ្វីខ្លះជាផលវិបាកទៅដល់អ្នកដែលស្លាប់នៅក្នុងអំពើបាបរបស់ពួកគេ ?

អ្នកអាចបញ្ជាក់បន្ថែមពីការបង្រៀននេះនៅក្នុង ម៉ូសាយ 2:36 ថាបុគ្គលម្នាក់ៗអាចលែងមានព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះអម្ចាស់ ដោយសារអាកប្បកិរិយាផ្ទាល់របស់គេ ។ អែលឌើរ ដេវីឌ អេ បែដណា នៃកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់បានថ្លែងអំពីសារៈសំខាន់ក្នុងការដឹង នៅពេលយើងអាចលែងមានព្រះវិញ្ញាណ ៖

“ យើងគួរ … ព្យាយាមយល់ដឹង នៅពេលយើង ‹ ដកខ្លួនថយចេញពីព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះអម្ចាស់ ដើម្បីកុំឲ្យព្រះវិញ្ញាណមានកន្លែងនៅក្នុងខ្លួន[ យើង ] ទៀតឡើយ ដើម្បីណែនាំ [ យើង ] ទៅតាមផ្លូវទាំងឡាយខាងប្រាជ្ញាដើម្បី [ យើង ] អាចបានពរចម្រើនឡើង ហើយស្ថិតស្ថេរជាប់នៅ › ( ម៉ូសាយ 2:36 ) ។ …

“ … ប្រសិនបើអ្វីមួយដែលយើងគិត ឃើញ ឮ ឬ ធ្វើឲ្យយើងចាកចេញពីព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះ នោះយើងគួរឈប់គិត មើល ស្ដាប់ ឬ ធ្វើរឿងនោះទៀត ។ ប្រសិនបើរឿងនោះមានបំណងដើម្បីកំសាន្ដ ឧទាហរណ៍ ធ្វើឲ្យយើងលែងជិតស្និទ្ធនឹងព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធទៀត នោះវាប្រាកដណាស់ថាការកំសាន្ដប្រភេទនោះគឺមិនមែនសម្រាប់យើងនោះទេ ។ ដោយសារព្រះវិញ្ញាណមិនអាចនៅជាមួយនឹងអ្វីដែលអាសគ្រាម គ្រោតគ្រាត ឬ ក្រអឺតក្រទមនោះទេ ដូច្នេះវាជាក់ច្បាស់ថាអ្វីបែបនោះគឺមិនមែនសម្រាប់យើងនោះទេ ។ ដោយសារយើងឃ្លាតឆ្ងាយពីព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះ នៅពេលយើងធ្វើសកម្មភាពនានាដែលយើងដឹងថាយើងគួរគេចចេញ នោះរឿងបែបនោះគឺពិតជាមិនមែនសម្រាប់យើងនោះទេ ” ( “ ដើម្បីឲ្យយើងតែងតែមានព្រះវិញ្ញាណរបស់ទ្រង់គង់នៅជាមួយនឹងយើង ” Ensign ឬ លីអាហូណា ខែ ឧសភា ឆ្នាំ 2006 ទំព័រ 30 ) ។

តើអែលឌើរ បែដណា បាននិយាយថាអ្វី ដែលនឹងគម្លាតយើងពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ?
តើយើងអាចដឹង នៅពេលយើងឃ្លាតខ្លួនយើងពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធដោយរបៀបណា ?

សូមសរសេរពាក្យ ចងចាំ និង ពិចារណា នៅលើក្ដារខៀន ក្បែរពាក្យ ប្រយ័ត្ន ។

សូមឲ្យសិស្សម្នាក់អាន ម៉ូសាយ 2:40–41 ឮៗ ។ សូមឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់រកមើលអ្វីដែលស្ដេចបេនយ៉ាមីនចង់ឲ្យប្រជាជនរបស់ទ្រង់ពិចារណា និង អ្វីដែលទ្រង់ចង់ឲ្យពួកគេចងចាំ ។ នៅពេលសិស្សឆ្លើយ អ្នកអាចបញ្ជាក់ការបង្រៀនរបស់ស្ដេចបេនយ៉ាមីនដោយការសរសេរនូវសេចក្ដីពិតដូចខាងក្រោមនៅលើក្ដារខៀន ៖ ប្រសិនបើយើងកាន់តាមព្រះបញ្ញត្តិទាំងឡាយ នោះយើងនឹងត្រូវបានប្រទានពរខាងសាច់ឈាម និង ខាងវិញ្ញាណ ។

តើនៅពេលណាដែលអ្នកបានធ្វើទីបន្ទាល់ ឬ ទទួលបទពិសោធន៍ពីសុភមង្គលដែលមកពីការគោរពតាមព្រះបញ្ញត្តិទាំងឡាយរបស់ព្រះ ?

សូមថ្លែងទីបន្ទាល់អំពីសេចក្ដីពិតនៃអ្វីដែលសិស្សបានពិភាក្សានៅថ្ងៃនេះ ។ សូមបញ្ចប់ដោយការលើកទឹកចិត្តសិស្សឲ្យដាក់គោលដៅជាក់លាក់ដើម្បីគោរពឲ្យបានខ្ជាប់ខ្ជួនជាងមុននៅក្នុងរឿងណាដែលពិបាកសម្រាប់ពួកគេ ឬ ខិតខំពង្រឹងខ្លួននៅក្នុងបញ្ហាណាមួយដែលមាននៅក្នុងការអភិវឌ្ឍ៍ផ្ទាល់ខ្លួន ( សម្រាប់យុវនារី ) ឬ កាតព្វកិច្ចចំពោះព្រះ ( សម្រាប់យុវជន ) ។

ចំណេះចំណានខគម្ពីរ —ម៉ូសាយ 2:17

សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យអាន ម៉ូសាយ 2:17, ម៉ាថាយ 22:36–40 និង ម៉ាថាយ 25:40 ។ វគ្គនៅក្នុងម៉ាថាយជួយបរិយាយពីគោលលទ្ធិ ជួយបន្ថែមការយល់ដឹង និង បញ្ជាក់ពីអត្ថន័យនៃ ម៉ូសាយ 2:17 ។ អ្នកអាចលើកទឹកចិត្តសិស្សឲ្យភ្ជាប់ទំនាក់ទំនងខគម្ពីរដោយការសរសេរ ម៉ាថាយ 22:36–40 ក្បែរ ម៉ូសាយ 2:17, ម៉ាថាយ 25:40 ក្បែរ ម៉ាថាយ 22:36–40, និង ម៉ូសាយ 2:17 ក្បែរ ម៉ាថាយ 25:40 ។

សូមឲ្យសិស្សពីរបីនាក់ប្រាប់ពីពេលដែលពួកគេបានមានអារម្មណ៍ថា ពួកគេបានកំពុងបម្រើព្រះដោយការបម្រើដល់អ្នកដទៃ ។

សូមអញ្ជើញឲ្យសិស្សបម្រើនរណាម្នាក់ មុនពេលចាប់ផ្ដើមថ្នាក់សិក្ខាសាលាលើកក្រោយ ។ សូមផ្ដល់យោបល់ថា ពួកគេគួររៀបចំចែកចាយបទពិសោធន៍របស់ខ្លួនក្នុងកិច្ចការនេះ ( ប៉ុន្ដែសូមប្រាកដថា ពួកគេយល់ថា ពួកគេមិនចាំបាច់មានអារម្មណ៍ថាត្រូវចែកចាយបទពិសោធន៍ផ្ទាល់ខ្លួន ឬ ឯកជនពេកនោះទេ ) ។

អ្នកក៏អាចសុំឲ្យសិស្សទន្ទេញ ម៉ូសាយ 2:17 មុនពេលអ្នកជួបគ្នាលើកក្រោយទៀតដែរ ។

សូមថ្លែងទីបន្ទាល់ថា នៅពេលយើងបម្រើអ្នកដទៃដោយស្មោះស យើងបម្រើដល់ព្រះអម្ចាស់ ។

កំណត់ចំណាំ ៖ ដោយសារតែលក្ខណៈ និងរយៈពេលនៃមេរៀននេះ អ្នកអាចប្រើសកម្មភាពនេះនៅថ្ងៃក្រោយ នៅពេលអ្នកមានពេលបន្ថែម ។

វិចារណកថា និង ព័ត៌មានសាច់រឿង

ម៉ូសាយ 2:33, 38–39 ។ « ទោសដ៏អស់កល្ប » « ភ្លើងដែលពន្លត់មិនបាន » និង « ការទុក្ខវេទនាដ៏មិនចេះចប់មិនចេះហើយ »

នៅក្នុងការព្រមានមួយអំពីលទ្ធផលនៃការបះបោរទាស់នឹងព្រះ ស្ដេចបេនយ៉ាមីនបានប្រើឃ្លា « ទោសដ៏អស់កល្ប » (ម៉ូសាយ 2:33), « ភ្លើងដែលពន្លត់មិនបាន » (ម៉ូសាយ 2:38), និង « ការទុក្ខវេទនាដ៏មិនចេះចប់មិនចេះហើយ » (ម៉ូសាយ 2:39) ។ ដើម្បីយល់កាន់តែច្បាស់អំពីពាក្យទាំងនេះ សូមមើលព្រះបន្ទូលនៃព្រះអម្ចាស់នៅក្នុង គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា 19:6–12 ។