មេរៀនទី 37
អាលម៉ា 15–16
សេចក្តីផ្ដើម
ក្រោយពីព្រះអម្ចាស់បានដោះលែងអាលម៉ា និង អាម៉ូលេកពីគុកហើយ ពួកគេបានទៅបង្រៀនប្រជាជននៅក្នុងទីក្រុងស៊ីដូម ។ នៅទីនោះពួកគេឃើញថា អ្នកជឿដែលបានត្រូវគេបណ្ដេញចេញពីដែនដីអាំម៉ូណៃហា រួមមានស៊ីអែសរ៉ុម ដែលបានរងទុក្ខខាងរាងកាយ និង ខាងវិញ្ញាណដោយសារតែអំពើបាបរបស់គាត់ ។ នៅពេលស៊ីអែសរ៉ុមបានប្រកាសពីសេចក្ដីជំនឿរបស់គាត់ទៅលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាលម៉ាបានព្យាបាលគាត់ ហើយបានជ្រមុជទឹកឲ្យគាត់ ។ អាលម៉ាបានស្ថាបនាសាសនាចក្រនៅក្នុងទីក្រុងស៊ីដូម ហើយបន្ទាប់មកគាត់បានត្រឡប់ទៅដែនដីសារ៉ាហិមឡាវិញជាមួយនឹងអាម៉ូលេក ។ ក្នុងការបំពេញតាមការព្យាករណ៍របស់អាលម៉ា សាសន៍លេមិនបានបំផ្លាញទីក្រុងអាំម៉ូណៃហានៅថ្ងៃមួយ ។ លើសពីនេះ សាសន៍លេមិនបានចាប់យកសាសន៍នីហ្វៃខ្លះពីដែនដីជុំវិញនោះ ។ ដោយការជ្រើសរើសធ្វើតាមការដឹកនាំនៃការព្យាករណ៍របស់អាលម៉ា កងទ័ពសាសន៍នីហ្វៃបានដោះលែងអ្នកទោស ហើយបានបណ្ដេញពួកសាសន៍លេមិនចេញពីដែនដី ។ អំឡុងពេលសន្ដិភាព អាលម៉ា អាម៉ូលេក និងអ្នកដទៃជាច្រើនទៀតបានពង្រឹងសាសនាចក្រទូទាំងដែនដីនីហ្វៃ ។
យោបល់សម្រាប់ការបង្រៀន
អាលម៉ា 15
អាលម៉ាព្យាបាលស៊ីអែសរ៉ុម បង្កើតសាសនាចក្រនៅក្នុងទីក្រុងស៊ីដូម ហើយត្រឡប់ទៅជាមួយនឹងអាម៉ូលេកទៅកាន់ដែនដីសារ៉ាហិមឡាវិញ
ដើម្បីជួយសិស្សឲ្យចងចាំពីមនុស្ស និង ហេតុការណ៍សំខាន់ទាំងឡាយដែលមាននៅក្នុង អាលម៉ា 11–14 សូមសរសេរពាក្យខាងក្រោមនៅលើក្ដារខៀន ៖
ស៊ីអែសរ៉ុម
អុនទី
ភ្លើង
អាលម៉ា
អាមូលេក
អាំម៉ូណៃហា
សូមឲ្យសិស្សមានពេលមួយនាទីដើម្បីព្យាយាមប្រើឈ្មោះទាំងអស់ និង ពាក្យនៅលើក្ដារខៀនសង្ខេបពីហេតុការណ៍ដែលមាននៅក្នុង អាលម៉ា 11–14 ។ ( អ្នកអាចស្នើថា ពួកគេគួរបើកទៅសេចក្ដីសង្ខេបជំពូកសម្រាប់ជំនួយ ។ ក្រោយពីសិស្សពីរបីនាក់បានឆ្លើយហើយ សូមលុបពាក្យទាំងអស់ចេញ លើកលែងពាក្យ ស៊ីអែសរ៉ុម ។
សូមពន្យល់ថា ក្រោយពីការចាកចេញពីដែនដីអាំម៉ូណៃហា អាលម៉ា និងអាមូលេកបានមកទីក្រុងស៊ីដូម ដែលពួកគេបានរកឃើញអ្នកជឿដែលត្រូវបានបណ្ដេញចេញពីដែនដីអាំម៉ូណៃហា រួមមានស៊ីអែសរ៉ុមដែរ ។ សូមអញ្ជើញឲ្យសិស្សអាន អាលម៉ា 15:3–5 ដោយស្ងាត់ៗ ដោយរកមើលពាក្យ និងឃ្លាដែលពិពណ៌នាពីស្ថានភាពរបស់ស៊ីអែសរ៉ុម ។ នៅពេលសិស្សរាយការណ៍ពីអ្វីដែលពួកគេរកឃើញ សូមសរសេរចម្លើយរបស់ពួកគេនៅលើក្ដារខៀននៅក្រោមឈ្មោះរបស់ស៊ីអែសរ៉ុម ។
-
ហេតុអ្វីបានជាអ្នកគិតថាកំហុសរបស់ស៊ីអែសរ៉ុមបានដឹកនាំគាត់ឲ្យរងទុក្ខទាំងខាងវិញ្ញាណ និងខាងសាច់ឈាម ? តើមនុស្សនៅក្នុងស្ថានភាពនេះត្រូវធ្វើអ្វីខ្លះដើម្បីផ្លាស់ប្ដូរស្ថានភាពរបស់ពួកគេ ?
-
តើស៊ីអែសរ៉ុមបានស្វែងរកជំនួយពីអ្នកណា ? ( សូមមើល អាលម៉ា 15:4 ។ តើអ្នកគិតថា ហេតុអ្វីបានជាគាត់បានរកអាលម៉ា និងអាមូលេក ? ( ចម្លើយអាចរួមមាន គាត់បានទុកចិត្តពួកគេ ហើយថាគាត់បានដឹងថា ពួកគេគឺជាបុរសនៃព្រះ ហើយមានសិទ្ធិអំណាចបព្វជិតភាព ។
សូមអញ្ជើញឲ្យសិស្សពីរបីនាក់ប្ដូរវេនគ្នាអានឮៗពី អាលម៉ា 15:6–10 ។ សូមឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់រកមើលពាក្យដែលអាលម៉ាបាននិយាយដើម្បីជួយស៊ីអែសរ៉ុមអនុវត្តសេចក្ដីជំនឿទៅលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ និង ដង្វាយធួនរបស់ទ្រង់ ។
-
តើអ្នកគិតថា ហេតុអ្វីបានជាស៊ីអែសរ៉ុមត្រូវការអនុវត្តអនុវត្តសេចក្ដីជំនឿទៅលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ និង ដង្វាយធួនរបស់ទ្រង់មុនពេលគាត់ត្រូវបានព្យាបាល ?
សូមឲ្យសិស្សអាន អាលម៉ា 15:11–12 ដោយស្ងាត់ៗដើម្បីរកមើលអ្វីដែលកើតឡើងដល់ស៊ីអែសរ៉ុម ។ នៅពេលពួកគេមានពេលអានគ្រប់គ្រាន់ហើយ សូមលុបពាក្យនិងឃ្លាទាំងអស់ចេញពីក្ដារខៀននៅក្រោមឈ្មោះរបស់ស៊ីអែសរ៉ុម ។
-
តើភស្ដុតាងអ្វីដែលអ្នកឃើញថា ស៊ីអែសរ៉ុមបានប្រែចិត្ត និងបានទទួលសេចក្ដីមេត្តាករុណាពីព្រះអម្ចាស់ ? ( គាត់ត្រូវបានព្យាបាលតាមរយៈសេចក្ដីជំនឿទៅលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ គាត់បានជ្រមុជទឹក ហើយគាត់បានចាប់ផ្ដើមផ្សាយដំណឹងល្អ ។
សូមសរសេរគោលការណ៍ខាងក្រោមនៅលើក្ដារខៀន ៖ តាមរយៈសេចក្ដីជំនឿរបស់យើងទៅលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ យើងអាចត្រូវបានព្យាបាល និង ពង្រឹង ។
សូមបង្ហាញថា ដោយជាអ្នកដឹកនាំបព្វជិតភាពម្នាក់ អាលម៉ាមិនបានដឹកនាំការយកចិត្តទុកដាក់ទៅលើខ្លួនគាត់ឡើយ ។ គោលបំណងរបស់ទ្រង់នៅក្នុងការសន្ទនាជាមួយនឹងស៊ីអែសរ៉ុមនេះ គឺដើម្បីជួយស៊ីអែសរ៉ុមឲ្យអនុវត្តសេចក្ដីជំនឿទៅលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ និង ដើម្បីទទួលបានសេចក្ដីមេត្តាករុណាតាមរយៈដង្វាយធួន ។ ដើម្បីបង្ហាញរបៀបមួយដែលអ្នកដឹកនាំបព្វជិតភាពរបស់យើងជួយយើងឲ្យទទួលបានពរជ័យនៃដង្វាយធួន សូមអានបទពិសោធន៍ខាងក្រោមដែលចែកចាយដោយអែលឌើរ ជេ អ៊ី ជែនសិន នៃក្រុមពួកចិតសិបនាក់ ៖
“ ខណៈពេលកំពុងបម្រើជាប៊ីស្សពម្នាក់ ខ្ញុំបានធ្វើជាសាក្សីនៃពរជ័យនៃដង្វាយធួននៅក្នុងជីវិតនៃសមាជិកសាសនាចក្រដែលបានរំលងច្បាប់ដ៏ធ្ងន់ធ្ងរ ។ …
“ យុវជននៅលីវវ័យក្មេងម្នាក់នៅក្នុងវួដរបស់យើងបានណាត់ជួបនឹងយុវនារីម្នាក់ ។ ពួកគេបានធ្វើឲ្យសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ពួកគេមិនអាចគ្រប់គ្រងបាន ។ គាត់បានមកជួបនឹងខ្ញុំដើម្បីប្រឹក្សា និងជួយ ។ ដោយផ្អែកលើអ្វីដែលបានសារភាព និង ការបំផុសនៃព្រះវិញ្ញាណមកកាន់ខ្ញុំ ក្នុងចំណោមរឿងផ្សេងទៀត គាត់មិនត្រូវបានអនុញ្ញាតឲ្យទទួលទានសាក្រាម៉ងក្នុងពេលមួយកំណត់ ។ យើងបានជួបជាទៀងទាត់ដើម្បីធានាថា ការប្រែចិត្តបានកើតឡើង ហើយក្រោយពីពេលមួយសមស្របហើយ ខ្ញុំបានឲ្យគាត់ទទួលទានសាក្រាម៉ង់វិញ ។
“ នៅពេលខ្ញុំបានអង្គុយលើវេទិកានៃការប្រជុំសាក្រាម៉ង់ ភ្នែករបស់ខ្ញុំក្រឡេកទៅគាត់ នៅពេលគាត់ទទួលយកសាក្រាម៉ងដោយស្អាតស្អំ ។ ខ្ញុំសូមធ្វើជាសាក្សីពីដៃនៃសេចក្ដីមេត្តាករុណា សេចក្ដីស្រឡាញ់ និងសុវត្ថិភាពដែលព័ទ្ធជុំវិញគាត់ នៅពេលការព្យាបាលនៃដង្វាយធួនបានលួងលោមព្រលឹងរបស់គាត់ ហើយបានលើកបន្ទុកឡើង ដោយផ្ដល់នូវការអភ័យទោស សេចក្ដីសុខសាន្ដ និង សុភមង្គលដែលបានសន្យា ” ( “Arms of Safety,” Ensignឬលេអាហូណា,ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ 2008, ទំព័រ 49 ) ។
សូមថ្លែងទីបន្ទាល់ថា ប៊ីស្សពនិងអ្នកដឹកនាំបព្វជិតភាពផ្សេងទៀតអាចជួយយើងឲ្យទទួលបានសេចក្ដីមេត្តាករុណា និង កម្លាំងដែលយើងត្រូវការតាមរយៈដង្វាយធួននៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។
ដើម្បីជួយសិស្សឲ្យឃើញថា អ្នកដឹកនាំសាសនាចក្របម្រើដល់ក្រុមមនុស្ស និងបុគ្គល សូមឲ្យពួកគេសិក្សា អាលម៉ា 15:13–18 ។ សូមឲ្យពួកគេធ្វើការជាដៃគូ ។ សូមឲ្យសិស្សម្នាក់ក្នុងដៃគូនីមួយៗសិក្សា អាលម៉ា 15:13–15, 17 ដោយរកមើលរបៀបដែលប្រជាជនស៊ីដូមត្រូវបានប្រទានពរតាមរយៈការបម្រើរបស់អាលម៉ា ។ សូមឲ្យសិស្សម្នាក់ទៀតនៅក្នុងដៃគូនីមួយៗសិក្សា អាលម៉ា 15:16, 18 ដោយរកមើលរបៀបដែលអាមូលេកត្រូវបានប្រទានពរតាមរយៈការបម្រើរបស់អាលម៉ា ។ ក្រោយពីពួកគេបានមានពេលគ្រប់គ្រាន់ហើយ សូមអញ្ជើញឲ្យពួកគេពន្យល់ដល់គ្នាទៅវិញទៅមកពីអ្វីដែលពួកគេបានរកឃើញ ។
សូមអញ្ជើញឲ្យដៃគូទាំងអស់គិតពីរបៀបបីទៅប្រាំដែលអ្នកដឹកនាំសាសនាចក្រសព្វថ្ងៃនេះអាចជួយក្រុម និងបុគ្គលទាំងឡាយ ។ សូមលើកទឹកចិត្តសិស្សឲ្យគិតអំពីការទទួលខុសត្រូវផ្ទាល់របស់ពួកគេជាអ្នកដឹកនាំនៅក្នុងកូរ៉ុមបព្វជិតភាព និង ថ្នាក់យុវនារីរបស់ពួកគេ ។ សូមឲ្យដៃគូនីមួយៗចែកចាយគំនិតរបស់ពួកគេមួយដល់សិស្សក្នុងថ្នាក់ ។
អាលម៉ា 16:1–12
សាសន៍លេមិនបំផ្លាញដែនដីអាំម៉ូណៃហា ប៉ុន្ដែមិនអាចបង្ក្រាបសាសន៍នីហ្វៃដែលធ្វើតាមការណែនាំរបស់អាលម៉ាបាន
សូមឲ្យសិស្សគិតពេលមួយដែលពួកគេមានអារម្មណ៍ភ្ញាក់ផ្អលើ ឬ ខ្លាចមួយរំពេច ។ អ្នកអាចសុំឲ្យសិស្សម្នាក់ ឬ ពីរនាក់ចែកចាយពីបទពិសោធន៍របស់ពួកគេ ។ សូមអញ្ជើញឲ្យសិស្សអាន អាលម៉ា 16:1–3 ដោយស្ងាត់ៗ ដោយរកមើលរបៀបដែលសាសន៍នីហ្វៃនៅក្នុងដែនដីអាម៉ូណៃហាបានភ្ញាក់ផ្អើល និង មូលហេតុដែលពួកគេខ្លះហាក់ដូចជាភ័យខ្លាច ។ សូមឲ្យសិស្សរាយការណ៍ពីអ្វីដែលពួកគេរកឃើញ ។ ( បើចាំបាច់ សូមជួយពួកគេឲ្យឃើញថា សាសន៍លេមិនបានវាយប្រហារទីក្រុងអាំម៉ូណៃហាភ្លាម ហើយបានបំផ្លាញប្រជាជនមុនពេលសាសន៍នីហ្វៃអាចតតាំងនឹងពួកគេបានដោយកងទ័ព ។
សូមអញ្ជើញឲ្យសិស្សម្នាក់អាន អាលម៉ា 16:4–6 ឮ ហើយសូមឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់រកមើលកន្លែងដែលពួកនីហ្វៃសុចរិតស្វែងរកការដឹកនាំ ។ សូមឲ្យសិស្សម្នាក់ទៀតអាន អាលម៉ា 16:7–8 ឮៗខណៈពេលសិស្សក្នុងថ្នាក់មើលតាម ដោយរកមើលលទ្ធផលជំនួយដែលពួកគេបានទទួល ។
-
តើការដឹកនាំដោយការព្យាករណ៍របស់អាលម៉ាបានជួយដល់សាសន៍នីហ្វៃដោយរបៀបណា ?
-
តើគោលការណ៍អ្វីខ្លះដែលយើងអាចរៀនពីដំណើររឿងនេះ ? (សិស្សអាចរកឃើញគោលការណ៍ផ្សេងៗគ្នា ។ សូមប្រាកដថា ពួកគេយល់ថា នៅពេលយើងស្វែងរក និង ធ្វើតាមការដឹកនាំពីព្យាការីរបស់ព្រះអម្ចាស់ ព្រះអម្ចាស់នឹងពង្រឹង និងការពារដល់យើង ។សូមសរសេរគោលការណ៍នេះនៅលើក្ដារខៀន ។
-
តើយុវជណត្រូវបានប្រទានពរ នៅពេលពួកគេធ្វើតាមការដឹកនាំនៃការព្យាករណ៍ដោយរបៀបណា ? ( ដើម្បីជួយសិស្សឲ្យឆ្លើយតបនឹងសំណួរនេះ សូមគិតពីការឲ្យពួកគេបើកទៅផ្នែកពីរ ឬ បីនៅក្នុងសៀវភៅ ដើម្បីកម្លាំងនៃយុវជន ។ សូមអញ្ជើញឲ្យពួកគេឆ្លើយនឹងសំណួរនេះ ទាក់ទងនឹងផ្នែកនីមួយៗដែលអ្នកជ្រើសរើស ។
សូមឲ្យសិស្សគិតពីបទពិសោធន៍ដែលការដឹកនាំនៃការព្យាករណ៍បានជួយដល់ពួកគេឲ្យជ្រើសរើសត្រឹមត្រូវនៅក្នុងស្ថានភាពលំបាក ។ សូមអញ្ជើញឲ្យសិស្សពីរបីនាក់ចែកចាយពីបទពិសោធន៍របស់ពួកគេជាមួយនឹងសិស្សក្នុងថ្នាក់ ។ ( សូមប្រាកដថា ពួកគេយល់ថា ពួកគេមិនចាំបាច់ចែកចាយពីបទពិសោធន៍ដែលផ្ទាល់ខ្លួន ឬ ឯកជនពេកនោះទេ ។ អ្នកក៏អាចចែកចាយពីបទពិសោធន៍របស់អ្នកផ្ទាល់ខ្លួនដែរ ។ ដើម្បីបញ្ជាក់ពីសេចក្ដីពិតថា ពាក្យសម្ដីរបស់ព្យាការីតែងតែត្រូវបានបំពេញ អ្នកអាចបង្ហាញថា អាលម៉ា 16:9–11 បង្ហាញពីការបំពេញនៃការព្យាករណ៍របស់អាលម៉ាអំពីប្រជាជនអាំម៉ូណៃហា ( សូមមើល អាលម៉ា 9:12 ) ។
អាលម៉ា 16:13–21
អាលម៉ា អាមូលេក និង អ្នកផ្សេងទៀតកសាងសាសនាចក្រក្នុងចំណោមសាសន៍នីហ្វៃ
នៅពេលសិស្សបញ្ចប់ការសិក្សា អាលម៉ា 16 សូមលើកទឹកចិត្តពួកគេឲ្យរកមើលគំរូនៃគោលការណ៍ពីរដែលអ្នកបានសរសេរនៅលើក្ដារខៀន ។ សូមសង្ខេប អាលម៉ា 16:13–15 ដោយការពន្យល់ថា អាលម៉ា និងអាមូលេកបានបន្ដបង្រៀនព្រះបន្ទូលនៃព្រះទូទាំងដែនដី ដោយមានជំនួយពីអ្នកដទៃ “ ដែលត្រូវបានជ្រើសរើសសម្រាប់កិច្ចការ ” ( អាលម៉ា 16:15 ) ។ សូមអញ្ជើញឲ្យសិស្សអាន អាលម៉ា 16:16–21 ដោយស្ងាត់ស្ងៀម ដោយរកមើលលទ្ធផលនៃការខិតខំទាំងនេះ ។ ក្រោយពីមានពេលគ្រប់គ្រាន់ហើយ សូមឲ្យសិស្សប្រាប់អំពីអ្វីដែលពួកគេបានរកឃើញ ។ សូមសួរពួកគេពីរបៀបដែលគំរូទាំងនេះបង្ហាញពីគោលការណ៍មួយ ឬ ទាំងពីរដែលបានសរសេរនៅលើក្ដារខៀន ។
សូមបញ្ចប់មេរៀនដោយការលើកទឹកចិត្តសិស្សឲ្យចម្លងគោលការណ៍មួយក្នុងចំណោមពីរទៅក្នុងកំណត់ហេតុសិក្សាព្រះគម្ពីរ ឬ សៀវភៅសរសេរក្នុងថ្នាក់របស់ពួកគេ ។ សូមអញ្ជើញឲ្យពួកគេសរសេរសេចក្ដីសង្ខេបអំពីអ្វីដែលពួកគេបានរៀនថ្ងៃនេះអំពីគោលការណ៍នោះ ។ សូមឲ្យពួកគេសរសេរអំពីរបៀបដែលពួកគេគ្រោងអនុវត្តអ្វីដែលពួកគេបានរៀនផងដែរ ។
ការរំឭលចំណេះចំណានខគម្ពីរ
មេរៀននេះបញ្ជាក់ពីចំណុចពាក់កណ្ដាលផ្លូវនៅក្នុងការបង្រៀនឆ្នាំនេះ ។ ដើម្បីជួយសិស្សឲ្យបញ្ជាក់ពីចំណេះដឹងរបស់ពួកគេអំពីវគ្គចំណេះចំណានខគម្ពីរ សូមគិតពីការឲ្យពួកគេនូវលំហាត់ ឬ ការប្រលងដើម្បីវាស់ពីការចេះដឹងដែលពួកគេមាននឹងវគ្គចំណេះចំណានខគម្ពីរដែលអ្នកបានបង្រៀនក្នុងថ្នាក់ ។ អ្នកអាចរៀបចំលំហាត់ពាក្យ ឬ ការសរសេរសាមញ្ញ ដូចជាការឲ្យតម្រុយពីវត្ថុស៊កក្នុងសៀវភៅសម្រាប់ចំណាំថ្នាក់សិក្ខាសាលា និង ការឲ្យសិស្សសរសេរសេចក្ដីយោងត្រឹមត្រូវ ឬ អ្នកអាចគិតពីការដឹកនាំការរំឭកមួយនៃវគ្គខ្លះដែលសិស្សបានចាំ ។ អ្នកអាចប្រាប់សិស្សអំពីលំហាត់ ឬ ការប្រឡងជាមុន ដើម្បីឲ្យពួកគេអាចរៀបចំសម្រាប់វា ។
កំណត់ចំណាំ ៖ ប្រសិនបើអ្នកមិនមានពេលប្រើសកម្មភាពនេះជាផ្នែកនៃមេរៀននេះទេ អ្នកអាចប្រើវានៅថ្ងៃក្រោយ ។ សម្រាប់សកម្មភាពរំឭកផ្សេងទៀត សូមមើលសេចក្ដីបន្ថែមនៅចុងបញ្ចប់នៃសៀវភៅណែនាំនេះ ។
វិចារណកថា និង ព័ត៌មានសាច់រឿង
អាលម៉ា 15:3–5 ។ ការរងទុក្ខខាងសាច់ឈាមបណ្ដាល់ដោយការមិនស្រួលខាងវិញ្ញាណ
ខណៈពេលដែលស៊ីអែសរ៉ុមបានប្រែចិត្ត អំពើបាបរបស់គាត់ « បានធ្វើឲ្យគំនិតគាត់កើតទុក្ខ រហូតដល់ធ្វើឲ្យគាត់ឈឺជាខ្លាំងដោយគ្មានច្រកចេញ » (អាលម៉ា 15:3) ។ ប្រធាន ប៊យដ៍ ឃេ ផាកកឺនៃកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់បាននិយាយអំពីភាពពិតនៃការរងទុក្ខខាងសាច់ឈាមដែលអាចបណ្ដាលមកពីការមិនស្រួលខាងវិញ្ញាណ ៖
« ខ្ញុំ [ ធ្លាប់ ] បានសួរវេជ្ជបណ្ឌិតនៃគ្រួសារពីពេលវេលារបស់គាត់ក្នុងការលះបង់ដោយសុទ្ធសាធចំពោះការព្យាបាលការមិនស្រួលខាងរាងកាយ ។ គាត់មានការអនុវត្តដ៏ធំ ហើយក្រោយពីការគិតដ៏ម៉ត់ចត់ គាត់បានឆ្លើយតបថា ‹ មិនច្រើនជាង 20 ភាគរយនោះទេ ។ ពេលវេលាផ្សេងទៀតដែលខ្ញុំធ្វើការនឹងបញ្ហាដែលប៉ះពាល់ខ្លាំងក្លាដល់សុខុមាលភាពខាងរាងការយនៃអ្នកជំងឺរបស់ខ្ញុំ ប៉ុន្ដែមិនមែនកើតពីក្នុងរាងកាយនោះទេ › ។
« ‹ ការមិនស្រួលខាងរាងកាយទាំងនេះ › វេជ្ជបណ្ឌិតបានបញ្ចប់ថា ‹ គឺគ្រាន់តែជារោគសញ្ញានៃប្រភេទខ្លះនៃបញ្ហា › ។
« នៅក្នុងជំនាន់ថ្មីៗនេះ ជំងឺមួយហើយមួយទៀតដ៏ចម្បងបានត្រូវគេគ្រប់គ្រង់ ឬ ព្យាបាល ។ ជំងឺចម្បងខ្លះនៅតែបន្ដ ប៉ុន្ដែឥឡូវយើងហាក់ដូចជាអាចធ្វើអ្វីខ្លះដល់វាភាគច្រើន ។
« មាននផ្នែកផ្សេងទៀតនៃយើង មិនមែនច្បាស់ខ្លាំង ប៉ុន្ដែពិតជាមានមែននៅក្នុងរាងកាយយើង ។ ផ្នែកមើលមិនឃើញក្នុងខ្លួនយើងនេះ ត្រូវបានរៀបរាប់ថាជាគំនិត អារម្មណ៍ បញ្ញា កំហឹង និង អ្វីផ្សេងទៀតជាច្រើន ។ វាកម្រនឹងពិពណ៌នាថាជាវិញ្ញាណណាស់ ។
« ប៉ុន្ដែមាន វិញ្ញាណ នៅក្នុងមនុស្ស ការព្រងើយកន្តើយនឹងវា គឺដូចជាការព្រងើយកន្តើយនឹងតថភាពដែរ ។ ក៏មានការមិនស្រួលខាងវិញ្ញាណដែរ ហើយជំងឺខាងវិញ្ញាណដែលអាចបង្កឲ្យមានការរងទុក្ខដ៏ខ្លាំង ។
« រាងកាយ និង វិញ្ញាណនៃមនុស្សត្រូវនៅរួមគ្នា » ( « The Balm of Gilead » Ensign ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ1977 ទំព័រ 59 ) ។