មេរៀនទី 91 ៖ អាលម៉ា 33

មេរៀនទី 91

អាលម៉ា 33

សេចក្តីផ្ដើម

ក្រុមសាសន៍សូរាំមួយក្រុមចង់ដឹងពីរបៀបដើម្បីធ្វើតាមការប្រឹក្សារបស់អាលម៉ា ក្នុងការដាំព្រះបន្ទូលនៃព្រះអម្ចាស់នៅក្នុងចិត្តគេ និងអនុវត្តសេចក្ដីជំនឿ ។ ដោយប្រើព្រះគម្ពីរ អាលម៉ាបានបង្រៀនប្រជាជនអំពីការថ្វាយបង្គំ ការអធិស្ឋាន និងសេចក្ដីមេត្តាករុណាដែលយើងអាចទទួលបានពីព្រះ ដោយសារតែព្រះអង្គសង្គ្រោះ ។ គាត់បានណែនាំប្រជាជនឲ្យមើលទៅព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ហើយជឿលើព្រះចេស្ដានៃដង្វាយធួន ។

កំណត់ចំណាំ ៖ មេរៀនទី 94 ផ្ដល់នូវឱកាសមួយសម្រាប់សិស្សបីនាក់ឡើងមកបង្រៀន ។ អ្នកអាចរើសសិស្សបីនាក់ឥឡូវនេះ ហើយឲ្យដល់ពួកគេនូវច្បាប់ចម្លងនៃចំណែកនៃមេរៀនទី 94 ដែលបានរៀបចំទុកដើម្បីឲ្យពួកគេអាចរៀបចំមេរៀន ។ សូមលើកទឹកចិត្តពួកគេឲ្យសិក្សាមេរៀននេះប្រកបដោយការអធិស្ឋាន ហើយស្វែងរកការដឹកនាំពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ដើម្បីឲ្យពួកគេនឹងដឹងពីរបៀបដើម្បីសម្របមេរៀននេះទៅនឹងតម្រូវការរបស់មិត្តរួមថ្នាក់ ។

យោបល់សម្រាប់ការបង្រៀន

អាលម៉ា 33

អាលម៉ាបង្រៀនដល់ពួកសាសន៍សូរាំឲ្យចាប់ផ្ដើមជឿលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ

សូមសរសេរពាក្យ អនុវត្ត នៅលើក្ដារខៀន ។

តើការអនុវត្តអ្វីមួយ មានន័យយ៉ាងណា ? ( នៅពេលសិស្សឆ្លើយនឹងសំណួរនេះ អ្នកអាចសុំឲ្យសិស្សម្នាក់បង្ហាញពីរបៀបដើម្បីបង្វឹកដៃរបស់គេ ប្រហែលដោយការធ្វើអាហ្វង់ ឬ បង្វឹកជើងគាត់ ប្រហែលដោយការរត់នៅនឹងកន្លែង ។

សូមឲ្យសិស្សអាន អាលម៉ា 33:1 ដោយស្ងាត់ៗ ដោយរកមើលការបង្វឹកដែលសាសន៍សូរាំចង់យល់ ។ ក្រោយពីសិស្សរៀបរាប់អ្វីដែលពួកគេបានរកឃើញហើយ សូមសរសេរសំណួរខាងក្រោមនៅលើក្ដារខៀន ៖ តើយើងអនុវត្តសេចក្ដីជំនឿដោយរបៀបណា ?សូមឲ្យសិស្សរកមើលចម្លើយយ៉ាងហោចណាស់បីទៅនឹងសំណួរនេះ នៅពេលពួកគេសិក្សា និងពិភាក្សាអំពី អាលម៉ា 33 ។

សូមពន្យល់ថា នៅពេលអាលម៉ាបានចាប់ផ្ដើមឆ្លើយនឹងសំណួររបស់ពួកសាសន៍សូរាំអំពីរបៀបដើម្បីអនុវត្តសេចក្ដីជំនឿ គាត់បានកែតម្រូវគំនិតដ៏ខុសឆ្គងមួយដែលពួកគេបានមានអំពីការថ្វាយបង្គំ ។ សូមឲ្យសិស្សម្នាក់អាន អាលម៉ា 33:2 ឮៗ ។ សូមឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់រកមើលគំនិតខុសឆ្គងរបស់ពួកសាសន៍សូរាំអំពីការថ្វាយបង្គំព្រះ ។

ហេតុអ្វីបានជាពួកសាសន៍សូរាំទាំងនេះគិតថា ពួកគេមិនអាចថ្វាយបង្គំព្រះបាន ? ( ដោយសារពួកគេមិនត្រូវបានអនុញ្ញាតឲ្យចូលក្នុងសាលាប្រជុំ ។

សូមឲ្យសិស្សសង្ខេបអ្វីដែលពួកគេបានរៀននៅក្នុង អាលម៉ា 31 អំពីទម្រង់នៃការថ្វាយបង្គំរបស់ពួកសាសន៍សូរាំ ។ ( សូមមើល អាលម៉ា 31:22–23 ។ ពួកសាសន៍សូរាំបានផ្ដល់នូវការអធិស្ឋានដ៏ដដែលម្ដងក្នុងមួយសប្ដាហ៍នៅក្នុងសាលាប្រជុំ ហើយពួកគេមិនដែលនិយាយអំពីព្រះម្ដងទៀតអំឡុងពេលសប្ដាហ៍ឡើយ ។

ហេតុអ្វីបានជាការចូលរួមក្នុងព្រះវិហារជាផ្នែកមួយដ៏សំខាន់នៃការថ្វាយបង្គំរបស់យើង ? តើរបៀបណាខ្លះ ដែលយើងអាចថ្វាយបង្គំដល់ព្រះ បន្ថែមលើការទៅចូលរួមការប្រជុំក្នុងព្រះវិហារជារៀងរាល់សប្ដាហ៍នោះ ?

សូមពន្យល់ថា អាលម៉ាបានដកស្រង់ការបង្រៀនរបស់ព្យាការីម្នាក់ឈ្មោះ ស៊ីណូស ដើម្បីកែតម្រូវគំនិតខុសឆ្គងរបស់ពួកសាសន៍សូរាំអំពីការថ្វាយបង្គំព្រះ ។ សូមឲ្យសិស្សអាន អាលម៉ា 33:3 ដោយស្ងាត់ៗ ដោយរកមើលពាក្យដែលអាលម៉ាបានប្រើជំនួសនឹងពាក្យ ថ្វាយបង្គំ ។ ( ពាក្យនោះគឺអធិស្ឋាន ។

សូមឲ្យសិស្សអាន អាលម៉ា 33:4–10 ដោយស្ងាត់ៗ ដោយរកមើលកាលៈទេសៈនីមួយដែលស៊ីណូសបាននិយាយថា គាត់បានអធិស្ឋាន ។

តើនៅពេលណា និងនៅកន្លែងណាដែលស៊ីណូសបានអធិស្ឋាន ?
តើអាលម៉ាបានបង្រៀនអ្វីអំពីការថ្វាយបង្គំ នៅពេលគាត់បានដកស្រង់សម្ដីរបស់ស៊ីណូស ? ( សូមជួយសិស្សឲ្យរកមើលសេចក្ដីពិតខាងក្រោម ៖ យើងអាចថ្វាយបង្គំព្រះបន្ដឥតដាច់តាមរយៈការអធិស្ឋាន ។

សូមយោងទៅសំណួរនៅលើក្ដារខៀន ៖ តើយើងអនុវត្តសេចក្ដីជំនឿដោយរបៀបណា ?នៅក្រោមសំណួរនោះ សូមសរសេរ អធិស្ឋានជានិច្ច ។

តើការអធិស្ឋានគឺជាការអនុវត្តសេចក្ដីជំនឿទៅលើព្រះវរបិតាសួគ៌ និងព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទតាមរបៀបណា ?
តើនៅពេលណាដែលអ្នកបានអធិស្ឋាននៅក្នុងស្ថានភាពមួយដូចជាស្ថានភាពដែលស៊ីណូសបានលើកឡើង ? តើការអធិស្ឋានរបស់អ្នកត្រូវបានឆ្លើយតបដោយរបៀបណា ? ( សូមរំឭកសិស្សថា ពួកគេមិនចាំបាច់ចែកចាយបទពិសោធន៍ដែលផ្ទាល់ខ្លួន ឬ ឯកជនពេកនោះទេ ។

សូមឲ្យសិស្សរំឭក អាលម៉ា 33:4–5, 8–9 ដោយស្ងៀមស្ងាត់ ។ សូមឲ្យពួកគេរកមើលឃ្លាដែលបាននិយាយអំពីសេចក្ដីមេត្តាករុណារបស់ព្រះ ( ដូចជា « ព្រះអង្គប្រកបដោយសេចក្ដីមេត្តាករុណា » និង « ព្រះអង្គបានប្រកបដោយសេចក្ដីមេត្តាករុណា » ) ។

ដើម្បីជួយសិស្សឲ្យឃើញពីទំនាក់ទំនងរវាងដង្វាយធួននៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ និងសេចក្ដីមេត្តាករុណានៃព្រះវរបិតា សូមឲ្យសិស្សម្នាក់អាន អាលម៉ា 33:11–16 ។ សូមឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់មើលតាម ដោយរកមើលឃ្លាមួយថា លេចឡើងបួនដងនៅក្នុងខគម្ពីរទាំងនេះ ។ ( ឃ្លានោះគឺ « ដោយសារព្រះរាជបុត្រារបស់ព្រះអង្គ » ។ អ្នកអាចណែនាំសិស្សឲ្យគូសចំណាំឃ្លានេះ ។

តើអ្នកគិតថា ស៊ីណូសចង់មានន័យយ៉ាងណា នៅពេលគាត់បាននិយាយថា « ព្រះអង្គបានបង្វែរសេចក្ដីជំនុំជម្រះរបស់ព្រះអង្គចេញ ដោយសារព្រះរាជបុត្រារបស់ព្រះអង្គ » ? ( សូមជួយសិស្សឲ្យរកឃើញសេចក្ដីពិតខាងក្រោម ៖ យើងទទួលបានសេចក្ដីមេត្តាករុណារបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌ រួមមានការអភ័យទោសដល់អំពើបាបរបស់យើង ដោយសារតែដង្វាយធួននៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។អ្នកអាចឲ្យសិស្សសរសេរសេចក្ដីពិតនេះនៅក្នុងព្រះគម្ពីររបស់ពួកគេនៅក្បែរ អាលម៉ា 33:11–16 ។

ដើម្បីជួយសិស្សឲ្យយល់កាន់តែច្បាស់អំពីសេចក្ដីមេត្តាករុណាដែលយើងអាចទទួលបានតាមរយៈដង្វាយធួននៃព្រះយស៊ូវគ្រីស្ទ សូមគិតពីការចែកចាយរឿងខាងក្រោមដែលដកស្រង់ដោយ ប្រធាន ហ្គរដុន ប៊ី ហ៊ិងគ្លី ៖

« គ្រូបង្រៀនបាននិយាយថា ‹ អរុណសួស្ដីក្មេងៗ យើងមកដឹកនាំសាលា › ។ ពួកគេបានស្រែក ហើយបានសើចអស់សំឡេង ។ ‹ ឥឡូវ ខ្ញុំចង់បានសាលាដ៏ល្អមួយ ប៉ុន្ដែខ្ញុំសារភាពថា ខ្ញុំមិនដឹងពីរបៀបដើម្បីធ្វើវា រហូតដល់អ្នកជួយដល់ខ្ញុំ ។ សូមគិតថា យើងមានច្បាប់ពីរបី ។ អ្នកប្រាប់ខ្ញុំ ហើយខ្ញុំនឹងសរសេរវានៅលើក្ដារខៀន › ។

« សិស្សម្នាក់បានស្រែកថា ‹ ហាមលួច ! › សិស្សម្នាក់ទៀតបានឆ្លើយថា ‹ មកទាន់ពេល › ។ ទីបញ្ចប់ ច្បាប់ដប់បានលេចឡើងនៅលើក្ដារខៀន ។

« គ្រូបង្រៀនបាននិយាយថា ‹ ឥឡូវនេះ ច្បាប់មួយមិនល្អទេ រហូតដល់មានការពិន័យអមមកជាមួយ ។ តើយើងគួរធ្វើអ្វីនឹងអ្នកដែលរំលងច្បាប់ ? ›

« សិស្សក្នុងថ្នាក់បានឆ្លើយថា ‹ សូមវាយខ្នងគាត់ដប់ដងដោយមិនឲ្យគាត់ពាក់អាវក្រៅ › ។

« ‹ ប្អូន វាធ្ងន់ធ្ងរខ្លាំងណាស់ ។ តើអ្នកប្រាកដថា អ្នកត្រៀមខ្លួនប្រឈមនឹងវាហើយឬ ? › សិស្សម្នាក់ទៀតបានឆ្លើយថា ‹ ខ្ញុំគាំទ្រប្រធានបទនេះ › ហើយគ្រូបង្រៀនបាននិយាយថា ‹ អញ្ចឹង យើងនឹងធ្វើតាមវាទាំងអស់គ្នា ! សិស្សទាំងអស់គ្នា ចូរមានរបៀប ! ›

« មួយកន្លងទៅ ‹ ថម ធំ › បានដឹងថា គាត់បាត់អាហារថ្ងៃត្រង់របស់គាត់ ។ ចោរនោះត្រូវចាប់បាន— កូនក្មេងតូចដ៏ឃ្លានម្នាក់ អាយុប្រហែលដប់ឆ្នាំ ។ ‹ យើងបានរកឃើញចោរ ហើយគាត់ត្រូវតែពិន័យយោងតាមច្បាប់របស់អ្នក— វាយដប់រំពាត់លើខ្នង ។ ជិម ឡើងមកនេះ ! › គ្រូបង្រៀនបាននិយាយ ។

« កូនសិស្សដ៏តូចនោះ ដោយញ័រខ្លាច បានឡើងមកយឺតៗដោយមានពាក់អាវក្រៅដ៏ធំបិទជិតដល់កគាត់ ហើយបានសុំអង្វរថា ‹ លោកគ្រូ លោកគ្រូអាចវាយខ្ញុំយ៉ាងខ្លាំងតាមដែលលោកគ្រូចង់ ប៉ុន្ដែខ្ញុំសូមអង្វរ សូមកុំដោះអាវខ្ញុំចេញអី ! › កំណត់ចំណាំ ៖ អ្នកអាចពន្យល់ថា នៅក្នុងរឿងនេះពាក្យ វាយ មានន័យថា វាយដំនរណាម្នាក់ ។

« គ្រូបង្រៀនបាននិយាយថា ‹ ដោះអាវក្រៅចេញ › ។ ‹ ឯងបានជួយបង្កើតច្បាប់ទាំងនោះដែរ ! ›

« ‹ឱ! លោកគ្រូ សូមកុំឲ្យខ្ញុំដោះអាវក្រៅអី ! › គាត់បានចាប់ផ្ដើមដោះឡេវអាវក្រៅ ហើយតើគ្រូបង្រៀនបានឃើញអ្វី ? ក្មេងប្រុសនោះគ្មានអាវសឺមីពាក់ទេ ហើយបានបង្ហាញនូវរូបកាយដ៏តូចសុទ្ធឆ្អឹង ។

« ‹ តើខ្ញុំអាចវាយកូនក្មេងនេះដោយរបៀបណា ? › គ្រូបង្រៀនបានគិត ។ ‹ ប៉ុន្ដែខ្ញុំត្រូវតែធ្វើវា ខ្ញុំត្រូវតែធ្វើអ្វីមួយ ប្រសិនបើខ្ញុំត្រូវរក្សាសាលានេះនោះ ។ › អ្វីៗទាំងអស់បានក្លាយជាស្ងាត់ដូចចោរលួចសេះ ។

« ‹ តើឯងកើតអីបានជាមិនពាក់អាវសឺមី ជិម ? ›

« គាត់បានឆ្លើយថា ‹ ឪពុករបស់ខ្ញុំបានស្លាប់ ហើយម្ដាយរបស់ខ្ញុំក្រខ្លាំងណាស់ ។ ខ្ញុំមានតែអាវសឺមីមួយគត់ ហើយម្ដាយខ្ញុំបានបោកវាថ្ងៃនេះ ហើយខ្ញុំបានពាក់អាវក្រៅធំរបស់បងប្រុសខ្ញុំដើម្បីកុំឲ្យរងារ ។ ›

« គ្រូបង្រៀនបានស្ទាក់ស្ទើរ ដោយមានកាន់ដំបងនឹងដៃ ។ ពេលនោះភ្លាម ‹ ថមដ៏ធំ › បានលោតមកខាងមុខ ហើយបាននិយាយថា ‹ លោកគ្រូ ប្រសិនបើលោកគ្រូមិនជំទាស់ទេ ខ្ញុំនឹងទទួលការវាយនេះជំនួសជិម ។ ›

« ‹ ល្អណាស់ មានច្បាប់ជាក់លាក់មួយ ដែលបុគ្គលម្នាក់អាចធ្វើជាអ្នកជំនួសបុគ្គលម្នាក់ទៀតបាន ។ តើអ្នកទាំងអស់គ្នាយល់ព្រមទេ ? ›

« ថមបានដោះអាវសឺមីចេញ ហើយក្រោយពីវាយបានប្រាំរំពាត់ រំពាត់ក៏បាក់ ! គ្រូបង្រៀនបានខ្ទប់មុខគាត់នឹងដៃ ហើយបានគិតថា ‹ តើខ្ញុំអាចបញ្ចប់កិច្ចការដ៏អាក្រក់នេះដោយរបៀបណា ? › បន្ទាប់មក គាត់បានឮសិស្សក្នុងថ្នាក់យំ ហើយតើគាត់បានឃើញអ្វី ? ជិមដ៏តូចនោះបានឡើងមក ហើយបានចាប់ដៃទាំងពីររបស់ថមឱបជុំវិញករបស់គាត់ ។ ‹ ថម ខ្ញុំសុំទោសដែលខ្ញុំបានលួចអាហាររបស់ឯង ប៉ុន្ដែខ្ញុំពិតជាឃ្លានខ្លាំងណាស់ ។ ថម ខ្ញុំនឹងស្រឡាញ់ឯង រហូតដល់ខ្ញុំស្លាប់ ដោយសារឯងបានទទួលការវាយរបស់ខ្ញុំជំនួសខ្ញុំ ! មែនហើយ ខ្ញុំនឹងស្រឡាញ់ឯងជារៀងរហូតទៅ ! › » [ អ្នកនិពន្ធអនាមិក ។ ]

ក្រោយពីដកស្រង់រឿងនេះហើយ ប្រធាន ហ៊ីងគ្លី បានមានប្រសាសន៍ថា « ដើម្បីដកយកឃ្លាមួយពីរឿងដ៏សាមញ្ញនេះ ព្រះយេស៊ូវ ព្រះប្រោសលោះរបស់ខ្ញុំបានយក ‹ ការវាយរបស់ខ្ញុំពីខ្ញុំ › ហើយការវាយរបស់អ្នកពីអ្នក » ( « The Wondrous and True Story of Christmas »Ensign,ខែ ធ្នូ ឆ្នាំ 2000, ទំព័រ 4 ) ។

តើដំណើររឿងនេះទាកក់ទងនឹងការបង្រៀនរបស់អាលម៉ាអំពីដង្វាយធួនរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះដោយរបៀបណា ? ( បើសិនជាចាំបាច់ សូមពន្យល់ថា បំណងរបស់ថមដើម្បី « យកនូវការវាយរបស់ជិម » តំណាងឲ្យដង្វាយធួន ។ ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានយកនូវការដាក់ទោសចំពោះអំពើបាបរបស់យើងដាក់លើអង្គទ្រង់ ដើម្បីឲ្យយើងនឹងមិនត្រូវរងទុក្ខការដាក់ទោសនោះ ប្រសិនបើយើងប្រែចិត្ត ។

សូមពន្យល់ថា ក្រោយពីការដកស្រង់សម្ដីរបស់ស៊ីណូស អាលម៉ាបានដកស្រង់សម្ដីរបស់ស៊ីណុក ជាព្យាការីម្នាក់ទៀត ។ សូមអាន អាលម៉ា 33:15–16 ឮដល់សិស្ស ។ សូមបញ្ជាក់ពីការមិនសព្វព្រះទ័យនៃព្រះវរបិតាសួគ៌ នៅពេលមនុស្សបដិសេធមិនព្រមយល់ពីអ្វីដែលព្រះរាជបុត្រារបស់ទ្រង់បានធ្វើសម្រាប់ពួកគេ ។

សូមឲ្យសិស្សអាន អាលម៉ា 33:12–14 ដោយស្ងាត់ៗ ដោយរកមើលប្រភពដែលអាលម៉ាបានប្រើនៅពេលគាត់បានចែកចាយការបង្រៀននេះ ។

ហេតុអ្វីបានជាអាលម៉ាយល់ពាក្យសម្ដីរបស់ស៊ីណូស និងស៊ីណុក ? ( ដោយសារសម្ដីទាំងនោះនៅក្នុងព្រះគម្ពីរ ។ អ្នកអាចបង្ហាញថា សម្ដីរបស់អាលម៉ានៅក្នុងខទី 12 និង ទី14 ផ្ដល់យោបល់ថា ពួកសាសន៍សូរាំក៏បានទទួលព្រះគម្ពីរទាំងនេះដែរ ។ សូមបញ្ជាក់ថា ព្រះគម្ពីរថ្លែងទីបន្ទាល់អំពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។

នៅពីក្រោមសំណួរនៅលើក្ដារខៀន សូមសរសេរ សិក្សា និងជឿលើព្រះគម្ពីរ ។

សូមបង្ហាញថា អាលម៉ាយោងទៅលើដំណើររឿងក្នុងព្រះគម្ពីរមួយទៀតដើម្បីជួយពួកសាសន៍សូរាំឲ្យអភិវឌ្ឍសេចក្ដីជំនឿលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ សូមបង្ហាញរូបភាពម៉ូសេ និងរូបពស់ធ្វើពីលង្ហិន ( 62202 សៀវភៅរូបភាពដំណឹងល្អ [ ឆ្នាំ 2009 ],លេខ 16 ) ។ សូមសង្ខេបដំណើររឿងនេះដោយការពន្យល់ថា នៅពេលម៉ូសេបានដឹកនាំពួកសាសន៍អ៊ីស្រាអែលទៅក្នុងវាលរហោស្ថាន មានមនុស្សជាច្រើនបានចាប់ផ្ដើមបះបោរប្រឆាំងនឹងគាត់ និងព្រះអម្ចាស់ ។ ឆ្លើយតបនឹងការមិនគោរពនេះ ព្រះអម្ចាស់បានឲ្យពស់ពិសដែលចឹកមនុស្សទៅ ។ ប្រជាជនបានទៅសុំម៉ូសេឲ្យជួយ ។ ម៉ូសេបានអធិស្ឋាន ហើយត្រូវបានណែនាំឲ្យធ្វើរូបពស់នោះលើសសរដើម្បីឲ្យប្រជាជនមើល ។ គាត់បានគោរពតាម ដោយធ្វើរូបពស់នោះពីលង្ហិន ។ ( សូមមើល ជនគណនា 21:4–9 ។ សូមឲ្យសិស្សម្នាក់អាន អាលម៉ា 33:19–20 ឮ ។ សូមអញ្ជើញឲ្យសិស្សរកមើលអ្វីដែលបានកើតឡើងដល់អ្នកដែលបានមើលទៅរូបពស់ធ្វើពីលង្ហិននោះ ហើយតើមានអ្វីបានកើតឡើងដល់អ្នកដែលបានជ្រើសរើសមិនព្រមមើល ។

យោងតាម អាលម៉ា 33:20 តើហេតុអ្វីបានជាមនុស្សជាច្រើនមិនព្រមមើល ?

សូមឲ្យសិស្សសញ្ជឹងគិតថាតើពួកគេនឹងជ្រើសរើសដើម្បីមើលទេ ប្រសិនបើពួកគេនៅក្នុងស្ថានភាពនោះ ។

សូមបង្ហាញរូបភាពនៃការឆ្កាង ( 62505 សៀវភៅរូបភាពដំណឹងល្អលេខ 57 ) ។ សូមពន្យល់ថា រូបពស់ធ្វើពីលង្ហិននៅលើសសរនោះគឺជា « និមិត្តរូប » មួយ ( អាលម៉ា 33:19 ) ។ និយាយម្យ៉ាងទៀតថា វាគឺជានិមិត្តរូបនៃអ្វីមួយ ដែលនឹងកើតឡើងនៅក្នុងពេលអនាគត ។ វាតំណាងឲ្យព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនៅលើឈើឆ្កាង ( សូមមើល យ៉ូហាន 3:14 ) ។

សូមឲ្យសិស្សអាន អាលម៉ា 33:21–23 ដោយស្ងាត់ៗ ដោយរកមើលពីរបៀបដែលអាលម៉ាបានប្រដូចរឿងនេះទៅនឹងពួកសាសន៍សូរាំ ។ ក្រោយពីសិស្សរៀបរាប់ពីអ្វីដែលពួកគេបានរកឃើញហើយ សូមយោងទៅសំណួរនៅលើក្ដារខៀនម្ដងទៀត ៖ តើយើងអាចអនុវត្តសេចក្ដីជំនឿបានដោយរបៀបណា ?

តើដំណើររឿងនៃពួកសាសន៍អ៊ីស្រាអែល និងរូបពស់ធ្វើពីលង្ហិនអាចបង្រៀនអ្វីខ្លះ អំពីអ្វីដែលយើងត្រូវធ្វើដើម្បីបានព្យាបាលខាងវិញ្ញាណ ?
តើ អាលម៉ា 33:22–23 ឆ្លើយនឹងសំណួរនេះដោយរបៀបណា ? ( សិស្សគួរបង្ហាញពីសេចក្ដីពិតខាងក្រោម ៖ យើងអនុវត្តសេចក្ដីជំនឿដោយការជ្រើសរើសជឿលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ និងដង្វាយធួនរបស់ទ្រង់ ។

នៅពីក្រោមសំណួរនៅលើក្ដារខៀន សូមសរសេរ ជឿលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ និងដង្វាយធួនរបស់ទ្រង់ ។

តើសកម្មភាព ឬ ឥរិយាបថអ្វីខ្លះដែលអ្នកឃើញនៅក្នុងប្រជាជនដែលជឿលើដង្វាយធួនរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ?

ដើម្បីបញ្ជាក់ថា សេចក្ដីជំនឿលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទគឺជាជម្រើសមួយដែលយើងធ្វើ សូមទាញចំណាប់អារម្មណ៍របស់សិស្សទៅលើឃ្លាខាងក្រោមនៅក្នុង អាលម៉ា 33:23 ៖ « ហើយការណ៍អស់ទាំងនេះ អ្នករាល់គ្នាអាចធ្វើបាន បើសិនជាអ្នករាល់គ្នាចង់ធ្វើ ។ » អ្នកអាចណែនាំសិស្សឲ្យគូសចំណាំឃ្លានេះ ។

សូមសរសេរសេចក្ដីថ្លែងការណ៍ខាងក្រោមនៅលើក្ដារខៀន ហើយសូមពីការណែនាំសិស្សឲ្យសរសេរវានៅក្នុងព្រះគម្ពីររបស់ពួកគេ ។ ( សេចក្ដីថ្លែងការណ៍មាននៅក្នុង « Inquire of the Lord » [ សុន្ទរកថាថ្លែងទៅកាន់អ្នកអប់រំសាសនា CES នៅថ្ងៃទី 2ខែ កុម្ភៈឆ្នាំ 2001 ], ទំព័រ 1, si.lds.org ។

« កូនម្នាក់ៗនៅក្នុងជំនាន់នីមួយៗជ្រើសរើសសេចក្ដីជំនឿ ឬ ការមិនជឿ ។ សេចក្ដីជំនឿមិនមែនជាមរតកនោះទេ វាគឺជាជម្រើសមួយ» ( ប្រធាន ហិនរី ប៊ី អាវរិង ) ។

សូមឲ្យសិស្សឆ្លើយនឹងសំណួរខាងក្រោមមួយនៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីរ ឬ សៀវភៅសរសេរក្នុងថ្នាក់របស់ពួកគេ ។ ( អ្នកអាចសរសេរសំណួរទាំងនេះនៅលើក្ដារខៀនមុនចាប់ផ្ដើមបង្រៀន សូមរៀបចំជាក្រដាសមួយដោយមានសំណួរ ឬ អានសំណួរយឺតៗដើម្បីឲ្យសិស្សកត់ត្រាវា ។

តើជម្រើសរបស់អ្នកដើម្បីជឿលើព្រះអង្គសង្គ្រោះបានជះឥទ្ធិពលដល់ជីវិតប្រចាំថ្ងៃរបស់អ្នកដោយរបៀបណា ?
តើការសិក្សាព្រះគម្ពីរផ្ទាល់ខ្លួនបានពង្រឹងដល់សេចក្ដីជំនឿរបស់អ្នកទៅលើព្រះវរបិតាសួគ៌ និងព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទដោយរបៀបណា ?
តើការអធិស្ឋាន និងការថ្វាយបង្គំប្រចាំថ្ងៃបានពង្រឹងដល់សេចក្ដីជំនឿរបស់អ្នកទៅលើព្រះវរបិតាសួគ៌ និងព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទដោយរបៀបណា ?
តើអ្នកមានអារម្មណ៍ថា ព្រះវរបិតាសួគ៌នឹងចង់ឲ្យអ្នកធ្វើអ្វី ដើម្បីអនុវត្តសេចក្ដីជំនឿដ៏អស្ចារ្យជាងនេះ ?

សូមឲ្យសិស្សពីរបីនាក់ចែកចាយចម្លើយរបស់ពួកគេ ។ សូមថ្លែងទីបន្ទាល់អំពីសារៈសំខាន់នៃការជ្រើសរើសជឿលើព្រះអង្គសង្គ្រោះ ។