អាលម៉ា 11–16 ( មេរៀនទី 16 )

ការរៀបចំសម្ភារសម្រាប់គ្រូបង្រៀនការសិក្សានៅផ្ទះ

សេចក្ដីសង្ខេបនៃមេរៀនការសិក្សានៅផ្ទះ

សេចក្ដីសង្ខេបខាងក្រោមនៃគោលលទ្ធិ និងគោលការណ៍ទាំងឡាយដែលសិស្សបានរៀន នៅពេលពួកគេសិក្សា អាលម៉ា 11–16( មេរៀនទី 16 ) មិនមែនសម្រាប់បង្រៀនជាផ្នែកនៃមេរៀនរបស់អ្នកឡើយ ។ មេរៀនដែលអ្នកបង្រៀនផ្ដោតតែលើគោលលទ្ធិ និង គោលការណ៍ទាំងនេះពីរបីប៉ុណ្ណោះ ។ សូមធ្វើតាមការបំផុសនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ នៅពេលអ្នកគិតអំពីតម្រូវការរបស់សិស្ស ។

ថ្ងៃទី 1 (អាលម៉ា 11)

តាមរយៈគំរូរបស់អាមូលេកដែលបានទាស់នឹងស៊ីអែសរ៉ុម សិស្សបានរៀនថា នៅពេលយើងពឹងផ្អែកទៅលើព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ យើងអាចយកឈ្នះលើការល្បួង ។ នៅក្នុងការបង្រៀនស៊ីអែសរ៉ុម និងប្រជាជនអាម៉ូណៃហា អាមូលេកបានសង្កត់ធ្ងន់នូវគោលលទ្ធិខាងក្រោមទាក់ទងនឹងតួនាទីរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ៖ សេចក្ដីជំនឿដ៏ពិតទៅលើព្រះយស៊ូវគ្រីស្ទចាប់ផ្ដើមដល់ដំណើរការនៃការប្រោសលោះពីអំពើបាបរបស់យើង ។ តាមរយៈដង្វាយធួនរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ មនុស្សទាំងអស់នឹងត្រូវរស់ឡើងវិញ ហើយជំនុំជម្រះស្របតាមកិច្ចការរបស់ពួកគេ ។

ថ្ងៃទី 2 (អាលម៉ា 12)

ដូចជាអាមូលេកដែរ អាលម៉ាបានបង្រៀនស៊ីអែសរ៉ុម និងប្រជាជនអាម៉ូណៃហា ។ គាត់បានពន្យល់ពីបំណងរបស់អារក្ស និង បានប្រកាសថា ស៊ីអែសរ៉ុមស្ថិតនៅក្នុងអំណាចរបស់អារក្ស ។ អាលម៉ា និង អាមូលេកបានធ្វើជាគំរូថា ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធអាចជួយយើងឲ្យស្គាល់ពីការល្បួងនៃឧបសគ្គបាន ។ អាលម៉ាបានជួយប្រជាជនឲ្យយល់ថា ព្រះអម្ចាស់បង្ហាញសេចក្ដីពិតខាងវិញ្ញាណដល់យើងតាមរយៈការគោរព និង ការឧស្សាហ៍ដែលយើងធ្វើតាមព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ ។ គាត់ក៏បានបង្រៀនពីសេចក្ដីជំនុំជម្រះលើកចុងក្រោយ ដោយពន្យល់ថាយើងនឹងត្រូវទទួលខុសត្រូវចំពោះមុខព្រះចំពោះពាក្យ កិច្ចការ និង គំនិតរបស់យើង ។ គាត់បានបញ្ជាក់ថា ជីវិតរមែងស្លាប់គឺជាពេលវេលាសម្រាប់យើងប្រុងប្រៀនទៅជួបនឹងព្រះ ។

ថ្ងៃទី 3 (អាលម៉ា 13)

អាលម៉ាបានរំឭកស៊ីអែសរ៉ុម និងប្រជាជនថា ព្រះបានតែងតាំងអ្នកកាន់បព្វជិតភាពពីកំណើតនៃលោកិយមកម៉្លេះ ។ មនុស្សដែលអនុវត្តសេចក្ដីជំនឿដ៏ខ្លាំង ហើយជ្រើសរើសសុចរិតភាពទទួលបានបព្វជិតភាពមីលគីស្សាដែកដើម្បីនាំអ្នកដទៃទៅកាន់ព្រះ ។ សិស្សបានរៀនអំពីមីលគីស្សាដែក និងប្រជាជនរបស់គាត់ ហើយបានឆ្លុះបញ្ចាំងលើសេចក្ដីពិតនេះ ៖ នៅពេលយើងឆ្លើយតបដោយបន្ទាបខ្លួនទៅនឹងការអញ្ជើញឲ្យប្រែចិត្ត ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនឹងដឹកនាំយើងទៅក្នុងសេចក្ដីសម្រាករបស់ព្រះអម្ចាស់ ។

ថ្ងៃទី 4 (អាលម៉ា 14–16)

សិស្សអានអំពីស្ដ្រី និងកូនក្មេងសុចរិតដែលស្លាប់ក្នុងដៃនៃមនុស្សទុច្ចរិត ។ ពួកគេសញ្ជឹងអំពីប្រយោគនៃការព្យាករណ៍ដែលបង្រៀនថា ព្រះអម្ចាស់អនុញ្ញាតឲ្យពួកសុចរិតរងទុក្ខក្នុងដៃពួកទុច្ចរិតដើម្បីឲ្យសេចក្ដីជំនុំជម្រះរបស់ទ្រង់អាចមានយុត្តិធម៌ ។ សិស្សបានសង្កេតនៅក្នុងជីវិតរបស់អាលម៉ា និងអាមូលេកថា នៅពេលយើងទុកចិត្តទៅលើព្រះអម្ចាស់ ទ្រង់នឹងពង្រឹងយើងពេលមានឧបសគ្គ ។ ប្រសិនបើយើងហៅទ្រង់ដោយសេចក្ដីជំនឿ ទ្រង់នឹងពង្រឹងយើងនៅក្នុងការលំបាករបស់យើង ហើយដោះលែងយើងតាមរបៀបរបស់ទ្រង់ និង តាមពេលវេលារបស់ទ្រង់ផ្ទាល់ ។

សេចក្តីផ្ដើម

នៅពេលអាលម៉ា អាមូលេកចាប់ផ្ដើមបង្រៀនប្រជាជនអាំម៉ូណៃហា ពួកគេបានជួបនឹងការប្រឆាំង ។ ក្រោយពីពួកគេបានពន្យល់នូវសេចក្ដីពិតដ៏អស់កល្បជានិច្ចជាច្រើន មនុស្សជាច្រើន “ បានចាប់ផ្ដើមប្រែចិត្ត ហើយពិចារណាមើលបទគម្ពីរទាំងឡាយ ” ( អាលម៉ា 14:1 ) ។ ដំណើររឿងនៅក្នុង អាលម៉ា 11–16បង្ហាញពីមនុស្សដែលលះបង់មានឆន្ទៈនឹងធ្វើទីបន្ទាល់របស់ពួកគេសម្រាប់សេចក្ដីពិត ។ ជំពូកទាំងនេះក៏ផ្ដល់នូវភស្ដុតាងថា នៅពេលពួកទុច្ចរិត “ បណ្ដេញពួកសុចរិតចេញ ” ព្រះអម្ចាស់នឹងវាយពួកគេ “ ដោយអំណត់អត់ ដោយជំងឺអាសន្នរោគ និងដោយដាវ ” ( អាលម៉ា 10:23 ) ។ អាលម៉ា និងអាមូលេកបានព្រមានដល់ប្រជាជនអាំម៉ូណៃហាថា ប្រសិនបើពួកគេមិនព្រមប្រែចិត្តទេ សេចក្ដីជំនុំជម្រះនៃព្រះនឹងមកដល់ពួកគេ ។ ដោយការបដិសេធការហៅឲ្យប្រែចិត្ត ប្រជាជនអាម៉ូណៃហាក្រោយមកត្រូវបានបំផ្លាញដោយកងទ័ពនៃសាសន៍លេមិន ។

មេរៀននេះនឹងផ្ដោតលើ អាលម៉ា 14–15 ។ បន្ថែមលើនេះ អ្នកអាចបង្រៀន ឬ រំឭកសេចក្ដីពិតពីជំពូកផ្សេងទៀតដែលបានដាក់សម្រាប់សប្ដាហ៍នេះ ។

យោបល់សម្រាប់ការបង្រៀន

អាលម៉ា 14–15

ព្រះប្រទានពរដល់អស់អ្នកដែលទុកចិត្តលើទ្រង់នៅក្នុងសេចក្ដីទុក្ខវេទនារបស់ពួកគេ

សូមគិតពីការចាប់ផ្ដើមមេរៀនថ្ងៃនេះដោយការលើកឡើងពីគ្រោះថ្នាក់នាពេលថ្មីៗនេះដែលមនុស្សសុចរិតបានរងទុក្ខដោយសារតែជម្រើសរបស់អ្នកដទៃ ។ ឬ អ្នកអាចសុំឲ្យសិស្សចែកចាយពីគំរូពីព្រះគម្ពីរនៃមនុស្សសុចរិតដែលត្រូវស្លាប់ដោយសារតែទីបន្ទាល់របស់ពួកគេអំពីដំណឹងល្អ ។ ក្រោយពីពិភាក្សាពីគំរូពីរបីហើយ សូមអញ្ជើញឲ្យសិស្សពីរបីនាក់ប្ដូរវេនគ្នាអានឮៗពី អាលម៉ា 14:7–11និងអាលម៉ា 60:13 ។

សូមសួរ ៖ តើមូលហេតុអ្វីខ្លះដែលមាននៅក្នុងខគម្ពីរនេះដែលប្រាប់ពីមូលហេតុដែលពួកសុចរិតពេលខ្លះត្រូវបានឲ្យរងទុក្ខនៅក្នុងដៃនៃពួកទុច្ចរិត ? ( សេចក្ដីពិតមួយដែលសិស្សបានរៀនខណៈពេលសិក្សាក្នុងផ្នែកនៃ អាលម៉ា 14 គឺថា ព្រះអម្ចាស់អនុញ្ញាតឲ្យពួកសុចរិតរងទុក្ខក្នុងដៃនៃពួកទុច្ចរិតដើម្បីឲ្យសេចក្ដីជំនុំជម្រះរបស់ទ្រង់អាចមានសេចក្ដីយុត្តធម៌ ។

សូមពន្យល់ថា សេចក្ដីយុត្តិធម៌និងសេចក្ដីមេត្តាករុណារបស់ព្រះមានលើសពីសេចក្ដីស្លាប់ដើម្បីទទួលខុសត្រូវដល់អ្នកដែលបានធ្វើបាប និង ដើម្បីបង្ហាញសេចក្ដីមេត្តាករុណាដល់ពួកសុចរិត ។ បន្ទាប់មក សូមចែកចាយសេចក្ដីថ្លែងការណ៍ខាងក្រោមដោយប្រធាន ជែមស៍ អ៊ី ហ្វោស្ត នៃគណៈប្រធានទីមួយ ៖

“ ការរងទុក្ខទាំងអស់នេះពិតជាអាចមិនយុត្តិធម៌ ប្រសិនបើអ្វីៗបានបញ្ចប់ត្រឹមសេចក្ដីស្លាប់ ប៉ុន្ដែវាមិនបញ្ចប់ត្រឹមនោះទេ ។ ជីវិតគឺមិនដូចជាការសម្ដែងតែម្ដងនោះទេ ។ វាមានបីវគ្គ ។ យើងបានមានវគ្គពីអតីតកាលមួយ នៅពេលយើងបាននៅក្នុងជីវិតមុនផែនដីនេះ ហើយឥឡូវនេះយើងមានវគ្គបច្ចុប្បន្នកាលដែលជាជីវិតរមែងស្លាប់ ហើយយើងនឹងមានវគ្គអនាគតកាលមួយ នៅពេលយើងត្រឡប់ទៅរកព្រះវិញ ។ … យើងត្រូវបានបញ្ជូនមកក្នុងជីវិតរមែងស្លាប់នេះដើម្បីត្រូវបានសាកល្បង ហើយនឹងលមើល [ សូមមើលអ័ប្រាហាំ 3:25 ] ។ …

“ ការរងទុក្ខពីអតីតកាល និង បច្ចុប្បន្នកាលរបស់យើងមិនអាច ដូចជាសាវកប៉ុលបាននិយាយថា ‹ ជាសេចក្ដីមិនគួរប្រៀបផ្ទឹមនឹងសិរីល្អដែលនឹងបើកសម្ដែងមកឲ្យយើងរាល់គ្នាឃើញនោះទេ ›[រ៉ូម 8:18] នៅក្នុងភាពដ៏អស់កល្បជានិច្ច ។ ‹ ត្បិតបន្ទាប់ពីមានការវេទនាដ៏ច្រើន នោះទើបបានព្រះពរ ។ ហេតុដូច្នោះហើយថ្ងៃនោះនឹងមកដល់ កាលអ្នករាល់គ្នានឹងត្រូវបានពាក់សិរីល្អដ៏ច្រើនទុកជាមកុដ › [គ . & ស . 58:4] ។ ដូច្នេះការវេទនាមានប្រយោជន៍នៅក្នុងន័យនេះ ដែលថាវាជួយឲ្យបានទៅក្នុងនគរសេឡេស្ទាល ។ …

“ វាមិនប៉ុន្មាននោះទេចំពោះអ្វីដែលបានកើតឡើងដល់យើង ប៉ុន្ដែរបៀបដែលយើងតស៊ូនឹងអ្វីដែលកើតឡើងដល់យើងទើបច្រើន ” ( “ Where Do I Make My Stand? ” Ensignឬលេអាហូណា,ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ 2004, ទំព័រ 19–20 ) ។

សូមពន្យល់ថា ការរងទុក្ខ និងការវេទនាអាចជួយយើងឲ្យទទួលបានសិរីល្អដោយការពង្រឹងសេចក្ដីជំនឿរបស់យើង ។ ការបន្ដស្មោះត្រង់អំឡុងពេលមានឧបសគ្គ និងការលំបាកបង្ហាញពីការទុកចិត្តដ៏ខ្លាំងទៅលើព្រះ និងផែនការរបស់ទ្រង់ ហេតុដូច្នេះហើយវាពង្រឹងសេចក្ដីជំនឿរបស់យើង និង សមត្ថភាពរបស់យើងដើម្បីតស៊ូដល់ទីបញ្ចប់ ។

សូមសួរសំណួរខាងក្រោម ៖

តើការមានទីបន្ទាល់អំពីផែនការនៃសេចក្ដីសង្គ្រោះ រួមមានជីវិតមុនផែនដីនេះ និង ជីវិតក្រោយផែនដីនេះ អាចបញ្ឈប់ការរងទុក្ខដែលយើងជួបនៅក្នុងជីវិតរមែងស្លាប់នេះដោយរបៀបណា ?
ការគិតពីអ្វីដែលអ្នកបានសិក្សានៅក្នុងសប្ដាហ៍នេះនៅក្នុង អាលម៉ា 14–15 តើតាមរបៀបណាដែលពួកសុចរិតត្រូវបានប្រទានពរនៅក្នុងការវេទនារបស់ពួកគេ ?
នៅក្នុងពេលមានការវេទនា តើយើងអាចបង្ហាញថា យើងទុកចិត្តលើព្រះដោយរបៀបណា ?

សូមឲ្យសិស្សប្រៀបធៀបសំណួរដែលអាលម៉ាបានសួរនៅក្នុង អាលម៉ា 14:26 ទៅនឹងសំណួរដែលយ៉ូសែប ស្ម៊ីធ បានសួរនៅក្នុង គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា 121:3 ។ បន្ទាប់មកសូមសួរ ៖ យោងតាម អាលម៉ា 14:26 តើអាលម៉ា និងអាមូលេកអាចយកឈ្នះលើការវេទនារបស់ពួកគេដោយរបៀបណា ?

សូមពន្យល់ថា នៅពេលព្យាការី យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ បានជាប់គុកក្នុងរដ្ឋមីសួរីដោយអយុត្តិធម៌ គាត់បានសួរសំណួរដែលបានកត់ត្រានៅក្នុង គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា 121:3 ។ មិនដូចជាអាលម៉ា និងអាមូលេក គាត់មិនត្រូវបានដោះលែងភ្លាមៗពីគុកនោះទេ ។ តើយើងអាចរៀនអ្វីខ្លះពីចម្លើយរបស់ព្រះទៅនឹងការអធិស្ឋានរបស់គាត់ ? ( សូមមើលគ . & ស . 121:7–9; 122:4–9 ។ សេចក្ដីពិតខាងក្រោមត្រូវបានបញ្ជាក់នៅសប្ដាហ៍នេះនៅក្នុងការសិក្សាផ្ទាល់ខ្លួនរបស់សិស្ស ៖ ប្រសិនបើយើងហៅរកព្រះអម្ចាស់ដោយសេចក្ដីជំនឿ ទ្រង់នឹងពង្រឹងយើងនៅក្នុងការវេទនារបស់យើង ហើយដោះលែងយើងតាមរបៀបរបស់ទ្រង់ និង តាមពេលវេលារបស់ទ្រង់ផ្ទាល់ ។

សូមសួរសំណួរខាងក្រោម ៖

តើព្រះអម្ចាស់បានជួយអ្នក នៅពេលអ្នកបានជួបនឹងឧបសគ្គដោយរបៀបណា ?
តើអ្វីដែលជួយអ្នកឲ្យធ្វើតាមឆន្ទៈរបស់ទ្រង់ និងទទួលយកការកំណត់ពេលរបស់ទ្រង់ ?

សូមជួយសិស្សឲ្យយល់ថា ទាំងស៊ីអែសរ៉ុម និងអាមូលេកបានទុកចិត្តលើព្រះនៅក្នុងវេទនារបស់ពួកគេ ហើយត្រូវបានផ្ដល់រង្វាន់ទៅតាមឆន្ទៈរបស់ទ្រង់ និងតាមពេលវេលារបស់ទ្រង់ផ្ទាល់ ។

សូមឲ្យសិស្សពាក់កណ្ដាល់ថ្នាក់អាន អាលម៉ា 15:5–12 ហើយសូមរកព័ត៌មានអំពីស៊ីអែសរ៉ុមដែលបង្ហាញពីការរីកចម្រើននៃការទុកចិត្តរបស់គាត់ទៅលើព្រះអម្ចាស់ ។ សូមឲ្យសិស្សពាក់កណ្ដាលថ្នាក់ទៀតសិក្សា អាលម៉ា 15:16, 18 ហើយរកមើលព័ត៌មានអំពីអ្វីដែលអាមួលេកបានលះបង់ដើម្បីបម្រើដល់ព្រះអម្ចាស់ ។

សូមលើកទឹកចិត្តសិស្សឲ្យទុកចិត្តលើព្រះអម្ចាស់ ហើយទទួលយកឆន្ទៈរបស់ទ្រង់ និងការកំណត់ពេលវេលារបស់ទ្រង់នៅពេលពួកគេជួបនឹងការលំបាក និងការវេទនា ។ សូមធានាពួកគេថា ព្រះពង្រីកអំណាចរបស់ទ្រង់ និងជះឥទ្ធិពលតាមរបៀបដ៏អព្ភូតហេតុ និងផ្ទាល់ខ្លួនជាច្រើន ។

ការរំឭកចំណេះចំណានខគម្ពីរ

មេរៀននេះបង្ហាញពីចំណុចពាក់កណ្ដាល់នៃកម្មវិធីសិក្សាថ្នាក់សិក្ខាសាលាព្រះគម្ពីរមរមន ។ ដើម្បីពង្រឹងការខិតខំរបស់សិស្សឲ្យរៀន និងយល់ពីវគ្គចំណេះចំណានខគម្ពីរ សូមគិតពីការឲ្យពួកគេធ្វើលំហាត់មួយដើម្បីស្ទង់ពីការដឹងរបស់ពួកគេក្នុងដប់បីវគ្គដែលពួកគេបានសិក្សាកន្លងមក ។ នេះអាចជាលំហាត់ផ្ទាល់មាត់ ឬ សរសេរសាមញ្ញដោយឲ្យសិស្សនូវតម្រុយមួយពីខគម្ពីរស៊កក្នុងសៀវភៅសម្រាប់ចំណាំ ហើយឲ្យពួកគេសរសេរពីសេចក្ដីយោងនោះ ឬ វាអាចជាការរំឭកមួយពីវគ្គខ្លះដែលពួកគេបានចាំហើយ ។ ប្រវែងនៃមេរៀននេះអាចសល់ពេលខ្លះសម្រាប់លំហាត់ក្នុងសប្ដាហ៍នេះ ឬ អ្នកអាចប្រកាសថានឹងមានលំហាត់នៅមេរៀនក្រោយ ដើម្បីឲ្យសិស្សអាចរៀបចំទុក ។

មេរៀនបន្ទាប់ ( អាលម៉ា 17–24 )

បុត្រានៃស្ដេចម៉ូសាយចេញទៅផ្សព្វផ្សាយដល់ប្រជាជនដែលទុច្ចរិត និងកាចសាហាវ ។ ដំបូងពួកគេរងទុក្ខជាខ្លាំង ប៉ុន្ដែនៅពេលពួកគេបង្រៀនដំណឹងល្អដល់សាសន៍លេមិន នោះអព្ភូតហេតុកើតឡើង ។ សូមកត់ចំណាំពីរបៀបដែលភាពស្មោះត្រង់ដែលអាំម៉ូនមានដល់ព្រះ និងស្ដេចនាំមកនូវសេចក្ដីសុចរិតជាខ្លាំង ។