គោលលទ្ធិគ្រឹះទាំងឡាយ
គោលលទ្ធិគ្រឹះទាំងឡាយនឹងត្រូវបានបញ្ជាក់ថាសំខាន់ទាំងនៅក្នុងថ្នាក់សិក្ខាសាលា និងថ្នាក់វិទ្យាស្ថាន ។ គ្រូបង្រៀនត្រូវជួយសិស្សឲ្យចេះស្គាល់ យល់ ជឿ ពន្យល់ ហើយអនុវត្តគោលលទ្ធិគ្រឹះនៃដំណឹងល្អទាំងនេះ ។ការធ្វើដូច្នោះនឹងជួយសិស្សពង្រឹងទីបន្ទាល់ទាំងឡាយ ហើយបង្កើនអំណរគុណរបស់គេ ចំពោះដំណឹងល្អរបស់ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទដែលបានស្តារឡើងវិញ ។ការសិក្សាគោលលទ្ធិទាំងនេះ ក៏នឹងជួយពួកគេឲ្យរៀបចំបានយ៉ាងប្រសើរ ដើម្បីបង្រៀនពីសារៈសំខាន់នៃសេចក្តីពិតទាំងនេះដល់អ្នកដទៃទៀតផងដែរ ។
វគ្គចំណេះចំណានខគម្ពីរទាំង 100 ត្រូវបានជ្រើសរើសដោយថ្នាក់សិក្ខាសាលា និងថ្នាក់វិទ្យាស្ថានសាសនា ត្រូវបានរើសដើម្បីទ្រទ្រង់ដល់ការចេះដឹងរបស់សិស្សអំពីគោលលទ្ធិគ្រឹះទាំងឡាយ ។ សេចក្ដីយោងព្រះគម្ពីរភាគច្រើនត្រូវបានសរសេរដូចខាងក្រោមនេះ គឺសំដៅលើវគ្គចំណេះចំណានខគម្ពីរ ។ វាត្រូវបានដាក់បញ្ចូលដើម្បីបង្ហាញពីរបៀបដែលវាទាក់ទងទៅនឹងគោលលទ្ធិគ្រឹះទាំងឡាយ ។
1 . ក្រុមព្រះ
នៅក្នុងក្រុមព្រះមានអង្គបីដាច់ដោយឡែកពីគ្នា ៖ ព្រះ ជាព្រះវរបិតាដ៏អស់កល្បជានិច្ច ព្រះរាជបុត្រារបស់ទ្រង់ គឺព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ និងព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ( សូមមើល យ៉ូសែប ស៊្មីធ—ប្រវត្តិ 1:15–20 ) ។ ព្រះវរបិតា និងព្រះរាជបុត្រាមានព្រះកាយជាសាច់ និងឆ្អឹង ហើយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធគឺជាអង្គនៃវិញ្ញាណ ( សូមមើល គ. និង ស. 130:22–23 ) ។ ពួកទ្រង់គឺតែមួយនៅក្នុងគោលបំណង និងគោលលទ្ធិ ។ ពួកទ្រង់សាមគ្គីគ្នាដោយឥតខ្ចោះ ក្នុងការនាំមកនូវផែនការសង្គ្រោះដ៏ទេវភាពរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌ ។
ព្រះជាព្រះវរបិតា
ព្រះជាព្រះវរបិតា គឺជាអ្នកគ្រប់គ្រងដ៏ខ្ពស់បំផុតនៃសកលលោកនេះ ។ ទ្រង់គឺជាព្រះវរបិតានៃវិញ្ញាណរបស់យើង ( សូមមើល ហេព្រើរ 12:9 ) ។ ទ្រង់គឺល្អឥតខ្ចោះ មានគ្រប់ទាំងព្រះចេស្ដាទាំងអស់ ហើយទ្រង់ជ្រាបគ្រប់ការណ៍ទាំងអស់ ។ ទ្រង់ក៏ជាព្រះមួយអង្គប្រកបដោយសេចក្ដីមេត្តាដ៏ឥតខ្ចោះ សេចក្ដីសណ្ដោស និងសេចក្ដីសប្បុរស ។
ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ
ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ គឺជាវិញ្ញាណដំបូងបំផុតរបស់ព្រះវរបិតា ហើយគឺជាព្រះរាជបុត្រាតែមួយគត់របស់ព្រះវរបិតាជាសាច់ឈាម ។ ទ្រង់គឺជាព្រះយេហូវ៉ានៃព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ និងជាព្រះមែស៊ីនៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី ។
ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ បានរស់នៅក្នុងជីវិតមួយដែលគ្មានអំពើបាបសោះ ហើយបានធ្វើដង្វាយធួនដ៏ឥតខ្ចោះមួយសម្រាប់លោះអំពើបាបទាំងឡាយរបស់មនុស្សជាតិទាំងអស់ ( សូមមើល អាលម៉ា 7:11–13 ) ។ ជីវិតរបស់ទ្រង់គឺជាគំរូដ៏ឥតខ្ចោះមួយនៃជីវិតដែលមនុស្សទាំងអស់គួរធ្វើតាម ( សូមមើល យ៉ូហាន 14:6; នីហ្វៃទី 3 12:48 ) ។ ទ្រង់គឺជាមនុស្សដំបូងនៅលើផែនដីដែលបានរស់ឡើងវិញ (សូមមើល កូរិនថូសទី 1 15:20–22)។ ទ្រង់នឹងយាងមកម្ដងទៀតដោយមានព្រះចេស្ដា និងសិរីល្អ ហើយនឹងគ្រងរាជ្យនៅលើផែនដីនេះអំឡុងពេលសហវត្សរ៍ ។
ការអធិស្ឋាន ពរជ័យ និងពិធីបរិសុទ្ធនៃបព្វជិតភាពទាំងឡាយត្រូវបានធ្វើឡើងដោយនៅក្នុងព្រះនាមនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ( សូមមើល នីហ្វៃទី 3 18:15, 20–21 ) ។
សេចក្ដីយោងដែលទាក់ទងគ្នា ៖ ហេលេមិន 5:12; គ. និង ស. 19:23; គ. និង ស. 76:22–24
ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ
ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ គឺជាអង្គទីបីនៃសមាជិកក្រុមព្រះ ។ទ្រង់គឺជាអង្គមួយនៃវិញ្ញាណដែលគ្មានព្រះកាយជាសាច់ និងឆ្អឹងឡើយ ។ ជាញឹកញាប់ ទ្រង់ត្រូវបានសំដៅថាជា ព្រះវិញ្ញាណ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះ ព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះអម្ចាស់ និងព្រះដ៏ជាជំនួយ ។
ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធថ្លែងជាសាក្សីនៃព្រះវរបិតា និងព្រះរាជបុត្រា ដោយបង្ហាញនូវសេចក្ដីពិតនៃគ្រប់អស់ទាំងការណ៍ និងបន្សុទ្ធអស់អ្នកដែលប្រែចិត្ត និងត្រូវបានជ្រមុជទឹក ( សូមមើល មរ៉ូណៃ 10:4–5 ) ។
សេចក្ដីយោងដែលទាក់ទងគ្នា ៖ កាឡាទី 5:22–23; គ. និង ស. 8:2–3
2 . ផែនការនៃសេចក្តីសង្រ្គោះ
នៅក្នុងជីវិតមុនជីវិតខាងសាច់ឈាម ព្រះវរបិតាសួគ៌បានបង្ហាញដល់យើងនូវផែនការមួយដើម្បីជួយយើងឲ្យក្លាយដូចជាទ្រង់ ហើយទទួលបាននូវជីវិតខាងសាច់ឈាម និងជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច ( សូមមើល ម៉ូសេ 1:39 ) ។ ព្រះគម្ពីរសំដៅលើផែនការនេះថាជាផែនការនៃសេចក្ដីសង្គ្រោះ ជាផែនការដ៏អស្ចារ្យនៃសុភមង្គល ផែនការនៃការប្រោសលោះ និងផែនការនៃសេចក្ដីមេត្តាករុណា ។
ផែនការនៃសង្គ្រោះរួមមាននូវការបង្កបង្កើត ការធ្លាក់ ដង្វាយធួនរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ និងក្រឹត្យវិន័យទាំងអស់ ពិធីបរិសុទ្ធ និងគោលលទ្ធិនៃដំណឹងល្អទាំងឡាយ ។ សិទ្ធិជ្រើសរើសគឺជាម— សមត្ថភាពដើម្បីជ្រើសរើស និង ធ្វើសកម្មភាពសម្រាប់ខ្លួនយើង— ក៏ជាការណ៍ដ៏សំខាន់មួយនៅក្នុងផែនការនៃព្រះវរបិតាសួគ៌ាដែរ ( សូមមើល នីហ្វៃទី 2 2:27 ) ។ ដោយសារតែផែនការនេះ យើងអាចក្លាយជាឥតខ្ចោះតាមរយៈដង្វាយធួន ទទួលបាននូវសេចក្តីរីករាយដ៏ពេញលេញ និងរស់នៅក្នុងវត្តមាននៃព្រះជារៀងរហូតតទៅ ( សូមមើល នីហ្វៃទី 3 12:48 ) ។ ទំនាក់ទំនងគ្រួសាររបស់យើងអាចបន្ដរហូតដល់ភាពអស់កល្បជានិច្ច ។
សេចក្ដីយោងដែលទាក់ទងគ្នា ៖ យ៉ូហាន 17:3; គ. និង ស. 58:27
ជីវិតមុនផែនដី
មុនពេលយើងកើតមកនៅលើផែនដីនេះ យើងបានរស់នៅក្នុងវត្តមាននៃព្រះវរបិតាសួគ៌ជាកូនវិញ្ញាណរបស់ទ្រង់ ( សូមមើល អ័ប្រាហាំ 3:22–23 ) ។ នៅក្នុងជីវិតមុនជីវិតនៅលើផែនដីនេះ យើងបានចូលរួមនៅក្នុងការប្រឹក្សាមួយជាមួយនឹងកូនវិញ្ញាណដទៃទៀតរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌ ។ អំឡុងពេលការប្រឹក្សានោះ ព្រះវរបិតាសួគ៌បានបង្ហាញនូវផែនការរបស់ទ្រង់ ហើយព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទមុនជីវិតនៅលើផែនដីនេះបានធ្វើសេចក្តីសញ្ញាដើម្បីក្លាយជាព្រះអង្គសង្គ្រោះ ។
យើងបានប្រើសិទ្ធិជ្រើសរើសរបស់យើងដើម្បីធ្វើតាមផែនការនៃព្រះវរបិតាសួគ៌ា ។ យើងបានរៀបចំដើម្បីចុះមកឯផែនដី ដែលជាកន្លែងដែលយើងអាចបន្ដរីកចម្រើន ។
អ្នកដែលបានធ្វើតាមព្រះវរបិតាសួគ៌ និងព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទត្រូវអនុញ្ញាតឲ្យចុះមកឯផែនដីនេះដើម្បីទទួលបាននូវជីវិតរមែងស្លាប់ និងបន្ដរីកចម្រើនរហូតដល់ជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច ។ លូស៊ីហ្វើរ ជាកូនវិញ្ញាណមួយទៀតរបស់ព្រះ បានប្រឆាំងនឹងផែនការនេះ ។ វាបានក្លាយជាសាតាំង ហើយវា និងអ្នកដើរតាមរបស់វាត្រូវបានបណ្ដេញចេញពីស្ថានសួគ៌ និងត្រូវបានបដិសេធមិនឲ្យមានសិទ្ធិទទួលបានរូបកាយ និងទទួលបានជីវិតរមែងស្លាប់ឡើយ ។
សេចក្ដីយោងដែលទាក់ទងគ្នា ៖ យេរេមា 1:4–5
ការបង្កបង្កើត
ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានបង្កើតស្ថានសួគ៌ និងផែនដី នៅក្រោមការដឹកនាំរបស់ព្រះវរបិតា ។ ផែនដីមិនមែនត្រូវបានបង្កើតចេញពីភាពទទេស្អាតនោះទេ វាត្រូវបានរៀបចំឡើងពីអ្វីដែលមាននៅស្រាប់ ។ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានបង្កើតពិភពលោកជាច្រើន( សូមមើល គ. និង ស. 76:22–24 ) ។
ការបង្កបង្កើតនៃផែនដីនេះគឺជាផ្នែកដ៏សំខាន់មួយនៃផែនការរបស់ព្រះ ។ វាបានផ្ដល់កន្លែងមួយដែលយើងអាចទទួលបាននូវរូបកាយ ត្រូវទទួលការសាកល្បង និងឧបសគ្គ និងអភិវឌ្ឍលក្ខណៈដូចជាព្រះ ។
យើងត្រូវប្រើធនធានរបស់ផែនដីដោយប្រាជ្ញា ការវិនិច្ឆ័យ និងសេចក្ដីអំណរ ( សូមមើល គ. និង ស. 78:19 ) ។
អ័ដាមគឺជាមនុស្សដំបូងបំផុតដែលត្រូវបានបង្កើតឡើងនៅលើផែនដីនេះ ។ ព្រះបានបង្កើតអ័ដាម និងអេវ៉ាតាមរូបភាពរបស់ទ្រង់ផ្ទាល់ ។ មនុស្សទាំងអស់—ទាំងប្រុស ទាំងស្រី—ត្រូវបានបង្កើតឡើងតាមរូបភាពនៃព្រះ ( សូមមើល លោកុប្បត្តិ 1:26–27 ) ។
ការធ្លាក់
នៅក្នុងសួនច្បារអេដែន ព្រះបានបញ្ជាឲ្យអ័ដាម និងអេវ៉ាកុំឲ្យទទួលទានផែ្លនៃដើមដឹងខុសត្រូវ បើមិនដូច្នោះទេ លទ្ធផលនៃការធ្វើដូច្នោះនឹងត្រូវទទួលសេចក្តីស្លាប់ខាងសាច់ឈាម និងខាងវិញ្ញាណ ។ ការស្លាប់ខាងវិញ្ញាណ គឺជាការបែងចែកចេញពីព្រះ ។ សេចក្តីស្លាប់ខាងសាច់ឈាមគឺជាការបែងចែកនៃវិញ្ញាណចេញពីរាងកាយខាងសាច់ឈាម ។ ដោយសារអ័ដាម និងអេវ៉ាបានរំលងបទបញ្ញត្តិរបស់ព្រះ នោះពួកគាត់ត្រូវបានបណ្ដេញចេញពីវត្តមានរបស់ទ្រង់ ហើយទទួលបានជីវិតរមែងស្លាប់ ។ ការរំលងរបស់អ័ដាម និងអេវ៉ា និងលទ្ធផលនោះបានផ្លាស់ប្ដូរអ្វីដែលពួកគេបានជួប រួមមានសេចក្តីស្លាប់ខាងសាច់ឈាម និងខាងវិញ្ញាណ ដែលត្រូវបានហៅថាជា ការធ្លាក់ ។
ជាលទ្ធផលនៃការធ្លាក់ លោកអ័ដាម និងអេវ៉ា និងកូនចៅរបស់លោកអាចទទួលបានសេចក្តីរីករាយ និងទុក្ខសោក ដឹងល្អ និងអាក្រក់ ហើយមានកូនចៅ ( សូមមើល នីហ្វៃទី 2 2:25 ) ។ ជាកូនចៅរបស់អ័ដាម និង អេវ៉ា យើងបន្ដមរតកនៃសា្ថនភាពធ្លាក់អំឡុងពេលជីវិតរមែងស្លាប់នេះ ។ យើងត្រូវបានបែកចេញពីវត្តមាននៃព្រះអម្ចាស់ ហើយត្រូវរងនឹងសេចក្តីស្លាប់ខាងសាច់ឈាម ។ យើងក៏ត្រូវបានសាកល្បងដោយសេចក្ដីលំបាកនៅក្នុងជីវិតនេះ ហើយនិងការល្បួងពីមាសត្រូវ ។ ( សូមមើល ម៉ូសាយ 3:19 ។ )
ការធ្លាក់ គឺជាផ្នែកដ៏សំខាន់មួយនៃផែនការនៃសេចក្តីសង្រ្គោះនៃព្រះវរបិតាសួគ៌ា ។ វាមានទិសដៅពីរ —ទៅក្រោម ប៉ុន្ដែទៅមុខ ។ បន្ថែមទៅលើការណែនាំនៃសេចក្ដីស្លាប់ខាងរាងកាយ និងខាងវិញ្ញាណ វាផ្ដល់ដល់យើងនូវឱកាសដើម្បីបានកើតនៅលើផែនដីនេះ ហើយរៀន និងរីកចម្រើន ។
ជីវិតរមែងស្លាប់
ជីវិតរមែងស្លាប់គឺជាពេលវេលាមួយសម្រាប់រៀនសូត្រ នៅពេលយើងអាចរៀបចំសម្រាប់ជីវិតអស់កល្បជានិច្ច ហើយបង្ហាញថា យើងនឹងប្រើសិទ្ធិជ្រើសរើសរបស់យើងដើម្បីធ្វើអ្វីទាំងអស់ដែលព្រះអម្ចាស់បានបញ្ជា ។ អំឡុងពេលជីវិតរមែងស្លាប់នេះ យើងត្រូវស្រឡាញ់ និងបម្រើដល់អ្នកដទៃ ( សូមមើល ម៉ូសាយ 2:17; មរ៉ូណៃ 7:45, 47–48 ) ។
នៅក្នុងជីវិតរមែងស្លាប់ វិញ្ញាណរបស់យើង ត្រូវបានរួមគ្នាជាមួយនឹងរូបកាយសាច់ឈាម ដោយផ្ដល់ឲ្យយើងនូវឱកាសដើម្បីធំធាត់ និងរីកចម្រើនតាមរបៀបដែលមិនអាចកើតមាននៅក្នុងជីវិតមុនឆាកជីវិតនេះបាន ។ រាងកាយរបស់យើងគឺជាផ្នែកដ៏សំខាន់នៃផែនការសង្គ្រោះ ហើយត្រូវទទួលបានការគោរពជាអំណោយទានមួយមកពីព្រះវរបិតាសួគ៌ ( សូមមើល កូរិនថូសទី 1 6:19–20 ) ។
សេចក្ដីយោងដែលទាក់ទងគ្នា ៖ យ៉ូស្វេ 24:15; ម៉ាថាយ 22:36–39; នីហ្វៃទី 2 28:7–9; អាលម៉ា 41:10; គ. និង ស. 58:27
ជីវិតក្រោយការស្លាប់
នៅពេលយើងស្លាប់ទៅ វិញ្ញាណរបស់យើងនឹងចូលទៅក្នុងពិភពវិញ្ញាណ ហើយរង់ចាំការរស់ឡើងវិញ ។ វិញ្ញាណនៃពួកសុចរិត ត្រូវបានទទួលនៅក្នុងសភាពមួយនៃសុភមង្គល ដែលត្រូវហៅថាជាស្ថានបរមសុខ ។ អ្នកជឿស្មោះត្រង់ជាច្រើននឹងផ្សាយដំណឹងល្អទៅដល់អស់អ្នកដែលនៅក្នុងស្ថានឃុំវិញ្ញាណ ។
ស្ថានឃុំវិញ្ញាណគឺជាកន្លែងបណ្ដោះអាសន្នមួយនៅក្នុងពិភពក្រោយពីជីវិតនេះ សម្រាប់អស់អ្នកណាដែលស្លាប់ដោយមិនបានដឹងពីសេចក្ដីពិត និងអស់អ្នកណាដែលមិនបានគោរពតាមនៅក្នុងជីវិតនៅលើផែនដីនេះ ។ នៅទីនោះ វិញ្ញាណទាំងឡាយត្រូវបានបង្រៀនដំណឹងល្អ និងមានឱកាសដើម្បីប្រែចិត្ត និងទទួលយកពិធីបរិសុទ្ធនៃសេចក្តីសង្គ្រោះដែលត្រូវបានធ្វើឡើងសម្រាប់ពួកគេនៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ( សូមមើល ពេត្រុសទី 1 4:6 ) ។ អស់អ្នកដែលទទួលយកដំណឹងល្អ នឹងរស់នៅក្នុងស្ថានបរមសុខរហូតដល់ការរស់ឡើងវិញ ។
ការរស់ឡើងវិញគឺជាការរួបរួមគ្នានៃរាងកាយខាងវិញ្ញាណរបស់យើង ជាមួយនឹងរូបកាយសាច់ឈាមដ៏ឥតខ្ចោះរបស់យើងដែលជាសាច់ និងឆ្អឹង ( សូមមើល លូកា 24:36–39 ) ។ ក្រោយពីការរស់ឡើងវិញ នោះវិញ្ញាណ និងរាងកាយនឹងមិនដែលត្រូវបែកគ្នាទៀតឡើយ ហើយយើងនឹងក្លាយជាអមតៈ ។ បុគ្គលគ្រប់រូបដែលបានកើតមកលើផែនដីនេះ នឹងត្រូវបានរស់ឡើងវិញ ដោយសារព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានយកជ័យជំនះលើសេចក្ដីស្លាប់ ( សូមមើល កូរិនថូសទី 1 15:20–22 ) ។ ពួកសុចរិត នឹងត្រូវបានរស់ឡើងវិញ មុនពួកទុច្ចរិត ហើយនឹងចេញមកនៅក្នុងការរស់ឡើងវិញលើកទីមួយ ។
សេចក្តីជំនុំជំរះចុងក្រោយនឹងកើតឡើង ក្រោយពីដំណើររស់ឡើងវិញ ។ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនឹងកាត់ក្តីបុគ្គលម្នាក់ៗដើម្បីសម្រេចពីសិរីល្អអស់កល្បជានិច្ច ដែលគេនឹងទទួលបាន ។ ការជំនុំជម្រះនេះនឹងធ្វើឡើងដោយផ្អែកលើការគោរពតាមរបស់បុគ្គលម្នាក់ៗតាមបញ្ញត្តិរបស់ព្រះ ( សូមមើល វិវរណៈ 20:12; ម៉ូសាយ 4:30 ) ។
មាននគរបីនៅក្នុងសិរីល្អ ( សូមមើល កូរិនថូសទី 1 15:40–42 ) ។ នគរខ្ពស់បំផុតនោះគឺជានគរសេឡេស្ទាល ។ អស់អ្នកដែលនឹងអង់អាចនៅក្នុងគោលការណ៍អំពីព្រះយេស៊ូវ និងគោរពតាមគោលការណ៍នៃដំណឹងល្អទាំងឡាយ នឹងរស់នៅក្នុងនគរសេឡេស្ទាលនៅក្នុងវត្តមាននៃព្រះ ជាព្រះវរបិតា និងព្រះរាជបុត្រា គឺព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ( សូមមើល គ. និង ស. 131:1–4 ) ។
នគរទីពីរនៃនគរទាំងបីនៃសិរីល្អនេះ គឺជានគរទេរេសស្ទ្រាល ។ អស់អ្នកដែលរស់នៅក្នុងនគរនេះនឹងជាបុរស និងស្ដ្រីណាដែលឲ្យតម្លៃកិត្តិយសលើផែនដី ដែលមិនអង់អាចនៅក្នុងទីបន្ទាល់អំពីព្រះយេស៊ូវ ។
នគរទេឡេស្ទាលគឺជានគរទាបបំផុតនៃនគរសិរីល្អទាំងបី ។ អស់អ្នកណាដែលគ្រងនគរនេះ នឹងជាអ្នកដែលបានជ្រើសរើសអំពើទុច្ចរិត ជាជាងសេចក្តីសុចរិតកាលមានជីវិតរមែងស្លាប់របស់គេ ។ បុគ្គលទាំងនេះនឹងទទួលបានសិរីល្អរបស់គេ ក្រោយពីការប្រោសលោះចេញពីស្ថានឃុំវិញ្ញាណ ។
សេចក្ដីយោងដែលទាក់ទងគ្នា ៖ យ៉ូហាន 17:3
3 . ដង្វាយធួនរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ
ការធួន គឺជាការរងទុក្ខចំពោះការពិន័យនៃអំពើបាប ដោយការណ៍នេះវានឹងលុបចេញឥទ្ធិពលនៃអំពើបាបចេញពីអ្នកមានបាបដែលបានប្រែចិត្ត និងធ្វើឲ្យគេរួបរួមនឹងព្រះ ។ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទគឺជាអង្គតែមួយគត់ដែលអាចធ្វើឲ្យមានដង្វាយធួនដ៏ឥតខ្ចោះសម្រាប់មនុស្សលោកទាំងអស់ ។ ដង្វាយធួនរបស់ទ្រង់រួមមាននូវការរងទុក្ខរបស់ទ្រង់ចំពោះអំពើបាបរបស់មនុស្សលោកនៅក្នុងច្បារគែតសេម៉ានី ការបង្ហូរលោហិតរបស់ទ្រង់ ការរងទុក្ខរបស់ទ្រង់ និងការសុគតនៅលើឈើឆ្កាង ព្រមទាំងការរស់ឡើងវិញរបស់ទ្រង់ចេញពីផ្នូរ ( សូមមើល លូកា 24:36–39; គ. និង ស. 19:16–19 ) ។ ព្រះអង្គសង្គ្រោះក៏អាចនាំមកនូវដង្វាយធួន ដោយសារទ្រង់បានរក្សាអង្គទ្រង់ពីអំពើបាប និងបានមានអំណាចដើម្បីយកឈ្នះលើសេចក្ដីស្លាប់ ។ ដោយបានប្រសូតចេញពីមាតាខាងសាច់ឈាមរបស់ទ្រង់ ទ្រង់បានគ្រងមរតកការសុគត ។ ចេញពីព្រះវរបិតាអមតៈរបស់ទ្រង់ ទ្រង់បានគ្រងមរតកនូវអំណាចដើម្បីយកជីវិតរបស់ទ្រង់មកវិញ ។
តាមរយៈព្រះគុណ ដែលធ្វើឲ្យកើតឡើងដោសារពលិកម្មធួនរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ នោះមនុស្សទាំងអស់នឹងត្រូវបានរស់ឡើងវិញ និងទទួលបានអមតភាព ។ ដង្វាយធួននៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទក៏ធ្វើឲ្យយើងអាចទទួលបានជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ចផងដែរ ( សូមមើល មរ៉ូណៃ 7:41 ) ។ ដើម្បីទទួលបានអំណោយទាននេះ យើងត្រូវតែរស់នៅតាមដំណឹងល្អរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ដែលរួមមានការមានសេចក្តីជំនឿទៅលើទ្រង់ ការប្រែចិត្តចេញពីអំពើបាបរបស់យើង ការទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹក ការទទួលបានអំណោយទានព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ និងការតស៊ូដោយស្មោះត្រង់ដល់ទីបញ្ចប់ ( សូមមើល យ៉ូហាន 3:5 ) ។
ជាផ្នែកនៃដង្វាយធួនរបស់ទ្រង់ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទមិនត្រឹមតែបានរងទុក្ខសម្រាប់អំពើបាបរបស់យើងប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្ដែថែមទាំងលើកដាក់មកលើអង្គទ្រង់នូវការឈឺចាប់ ជំងឺ និងទុក្ខវេទនានៃមនុស្សទាំងអស់ផងដែរ ( សូមមើល អាលម៉ា 7:11–13 ) ។ ទ្រង់យល់ដឹងពីការឈឺចាប់របស់យើង ដោយសារទ្រង់បានជួបនឹងវា ។ ព្រះគុណរបស់ទ្រង់ ឬព្រះចេស្ដាធ្វើឲ្យកើតមានរបស់ទ្រង់ ពង្រឹងយើងឲ្យតស៊ូនឹងការលំបាក ហើយសម្រេចបាននូវកិច្ចការដែលយើងមិនអាចធ្វើដោយខ្លួនយើងបាន ( សូមមើល ម៉ាថាយ 11:28–30; ភីលីព 4:13; អេធើរ 12:27 ) ។
សេចក្ដីយោងដែលទាក់ទងគ្នា ៖ យ៉ូហាន 3:5; កិច្ចការ 3:19–21
សេចក្ដីជំនឿលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ
សេចក្តីជំនឿ គឺជា « សេចក្ដីសង្ឃឹមចំពោះការណ៍ដែលមើលមិនឃើញ តែពិត » ( អាលម៉ា 32:21; សូមមើលផងដែរ អេធើរ 12:6 ) ។ វាគឺជាអំណោយទានមួយមកពីព្រះ ។
សេចក្តីជំនឿត្រូវតែផ្តោតលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទដើម្បីឲ្យវាដឹកនាំមនុស្សម្នាក់ទៅរកសេចក្តីសង្គ្រោះ ។ ការមានសេចក្តីជំនឿទៅលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទមានន័យថា ការពឹងទៅលើទ្រង់ទាំងស្រុង និងការទុកចិត្តទៅលើដង្វាយធួនដ៏និរន្ដរ៍របស់ទ្រង់ ព្រះចេស្ដា និងសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ ។ វារួមមានការជឿលើការបង្រៀនរបស់ទ្រង់ និងការជឿថា ទោះបីជាយើងមិនយល់ពីអ្វីៗទាំងអស់ ប៉ុន្ដែទ្រង់យល់ ( សូមមើល សុភាសិត 3:5–6; គ. និង ស. 6:36 ) ។
សេចក្ដីជំនឿ ដែលលើសពីការជឿអកម្ម គឺត្រូវបានបង្ហាញដោយរបៀបដែលយើងរស់នៅ ( សូមមើល យ៉ាកុប 2:17–18 ) ។ សេចក្ដីជំនឿអាចកើនឡើងនៅពេលយើងអធិស្ឋាន សិក្សាព្រះគម្ពីរ និងគោរពតាមព្រះបញ្ញត្តិរបស់ព្រះ ។
ពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយក៏មានសេចក្ដីជំនឿទៅលើព្រះ ជាព្រះវរបិតា ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ និងអំណាចនៃបព្វជិតភាព ក៏ដូចជាផ្នែកសំខាន់ផ្សេងទៀតនៃដំណឹងល្អដែលបានស្ដារឡើងវិញដែរ ។ សេចក្តីជំនឿជួយយើងឲ្យទទួលបានការព្យាបាល និងកម្លាំងខាងវិញ្ញាណ និងរាងកាយដើម្បីបន្ដទៅមុខទៀត ប្រឈមមុខនឹងការលំបាករបស់យើង និងយកឈ្នះលើការល្បួង ( សូមមើល នីហ្វៃទី 2 31:19–20 ) ។ ព្រះអម្ចាស់នឹងធ្វើការដោយអព្ភូតហេតុដ៏មានអានុភាពនៅក្នុងជីវិតរបស់យើង ស្របតាមសេចក្ដីជំនឿរបស់យើង ។
តាមរយៈសេចក្តីជំនឿទៅលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ បុគ្គលម្នាក់អាចទទួលបានការផ្តាច់បាប និងនៅទីបញ្ចប់នឹងអាចរស់នៅក្នុងវត្តមានរបស់ព្រះ ។
សេចក្ដីយោងដែលទាក់ទងគ្នា ៖ ម៉ាថាយ 11:28–30
ការប្រែចិត្ត
ការប្រែចិត្តគឺជាការផ្លាស់ប្ដូរគំនិត និងដួងចិត្តដែលផ្ដល់ដល់យើងនូវគំនិតថ្មីមួយអំពីព្រះ អំពីខ្លួនយើង និងអំពីពិភពលោក ។ វារួមមានការបែរចេញពីអំពើបាប ហើយទៅរកព្រះសម្រាប់ការអភ័យទោស ។វាត្រូវបានជម្រុញទឹកចិត្ត ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះ និងបំណងប្រាថ្នាដ៏ពិតប្រាកដដើម្បីគោរពតាមព្រះបញ្ញត្តិទាំងឡាយរបស់ទ្រង់ ។
អំពើបារបស់យើងធ្វើឲ្យយើងមិនស្អាត —មិនសក្តិសមនឹងត្រឡប់ទៅរក និងរស់នៅក្នុងវត្តមានរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌របស់យើង ។ តាមរយៈដង្វាយធួននៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ នោះព្រះវរបិតាគង់នៅស្ថានសួគ៌របស់យើងបានផ្ដល់នូវរបៀបតែមួយគត់ដើម្បីឲ្យយើងត្រូវបានអភ័យទោសចំពោះអំពើបាបរបស់យើង ( សូមមើល អេសាយ 1:18 ) ។
ការប្រែចិត្តក៏រួមមានអារម្មណ៍សោកស្ដាយចំពោះការធ្វើអំពើបាប ការសារភាពចំពោះព្រះវរបិតាសួគ៌ និងដល់អ្នកដទៃបើសិនជាចាំបាច់ លះបង់ចោលអំពើបាប ការស្វែងរកធ្វើឲ្យល្អឡើងវិញតាមការដែលអាចធ្វើទៅបានអស់ពីសមត្ថភាពនូវអ្វីដែលបានធ្វើឲ្យខូចដោយសារអំពើបាបរបស់មនុស្សម្នាក់ និងរស់នៅតាមជីវិតមួយដោយការគោរពតាមព្រះបញ្ញត្តិរបស់ព្រះ ( សូមមើល គ. និង ស. 58:42–43 ) ។
សេចក្ដីយោងដែលទាក់ទងគ្នា ៖ អេសាយ 53:3–5; យ៉ូហាន 14:6; នីហ្វៃទី 2 25:23, 26; គ. និង ស. 18:10–11; គ. និង ស. 19:23; គ. និង ស. 76:40–41
4. គ្រាកាន់កាប់ត្រួតត្រា ការក្បត់សាសនា និង ការស្តារឡើងវិញ
គ្រាកាន់កាប់ត្រួតត្រា
គ្រាកាន់កាប់ត្រួតត្រា គឺជារយៈពេលមួយដែលព្រះអម្ចាស់បានបង្ហាញនូវគោលលទ្ធិ គោលការណ៍ និងបព្វជិតភាពរបស់ទ្រង់ ។ វាគឺជាពេលមួយដែលព្រះអម្ចាស់បានមានសេចក្ដីអនុញ្ញាតយ៉ាងហោចណាស់ដល់អ្នកបម្រើម្នាក់នៅលើផែនដី ដែលមានបព្វជិតភាពដ៏បរិសុទ្ធ និងដែលមានការអនុញ្ញាតដ៏ទេវភាពដើម្បីកាន់កាប់ដំណឹងល្អ និងបម្រើតាមពិធីបរិសុទ្ធនោះ ។ សព្វថ្ងៃនេះ យើងរស់នៅក្នុងគ្រាកាន់កាប់ត្រួតត្រាចុងក្រោយ—សម័យកាន់កាប់ត្រួតត្រានៃពេលពេញកំណត់ ដែលបានចាប់ផ្ដើមដោយវិវរណៈនៃដំណឹងល្អដល់លោក យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ។
ការកាន់កាប់ត្រួតត្រាពីមុនត្រូវបានបង្ហាញដោយលោកអ័ដាម អេណុក ណូអេ អ័ប្រាហាំ ម៉ូសេ និងព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ បន្ថែមលើនេះ មានគ្រាកាន់កាប់ត្រួតត្រាផ្សេងទៀត ដែលរួមមានអ្នកដែលនៅក្នុងចំណោមពួកសាសន៍នីហ្វៃ និងពួកសាសន៍យ៉ារេឌ ។ ផែនការនៃសង្គ្រោះ និងដំណឹងល្អនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទត្រូវបានបើកសម្ដែង និងត្រូវបានបង្រៀននៅក្នុងគ្រប់គ្រាកាន់កាប់ត្រួតត្រា ។
ការក្បត់សាសនា
នៅពេលមនុស្សបែរចេញពីគោលការណ៍នៃដំណឹងល្អ និងមិនមានកូនសោនៃបព្វជិតភាព នោះពួកគេស្ថិតនៅក្នុងការក្បត់សាសនា ។
អំឡុងពេលនៃការក្បត់សាសនាទូទៅ បានកើតឡើងពេញមួយប្រវត្តិសាស្ដ្រនៃពិភពលោក ។ ឧទាហរណ៍មួយគឺជាការក្បត់សាសនាដ៏ធំមួយ ដែលបានកើតឡើងក្រោយពីព្រះអង្គសង្គ្រោះបានស្ថាបនាសាសនាចក្ររបស់ទ្រង់ ( សូមមើល ថែសាឡូនិចទី 2 2:1–3 ) ។ បន្ទាប់ពីការស្លាប់របស់ពួកសាវករបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ នោះគោលការណ៍នៃដំណឹងល្អបានក្លាយជាពុករលួយ ហើយការផ្លាស់ប្ដូរដែលមិនមានអំណាចត្រូវបានបង្កើតនៅក្នុងអង្គការសាសនាចក្រ និងពិធីបរិសុទ្ធនៃបព្វជិតភាព ។ ដោយសារតែអំពើទុច្ចរិតដែលបានរីកចម្រើននេះ ព្រះអម្ចាស់បានដកចេញនូវសិទ្ធិអំណាច និងកូនសោនៃបព្វជិតភាពចេញពីផែនដី ។
អំឡុងពេលការក្បត់សាសនាដ៏ធំ មនុស្សបាននៅដោយគ្មានការដឹកនាំពីស្ថានសួគ៌ពីពួកព្យាការីដែលនៅរស់ ។ ព្រះវិហារជាច្រើនត្រូវបានស្ថាបនាឡើង ប៉ុន្ដែពួកគេមិនមានសិទ្ធិអំណាចដើម្បីប្រគល់អំណោយទានព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ឬសម្ដែងពិធីបរិសុទ្ធនៃបព្វជិតភាពផ្សេងទៀតឡើយ ។ ផ្នែកនៃព្រះគម្ពីរដ៏បរិសុទ្ធបានក្លាយទៅជាពុករលួយ ឬបាត់បង់ ហើយប្រជាជនលែងមានការយល់ដឹងដ៏ត្រឹមត្រូវពីព្រះទៀត ។
ការក្បត់សាសនានេះបានបន្ដរហូតដល់ព្រះវរបិតាសួគ៌ និងបុត្រាដ៏ជាទីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់បានលេចមកឯ យ៉ូសែប ស៊្មីធ និងបានផ្ដើមថ្មីនូវការស្តារឡើងវិញនៃភាពពោរពេញនៃដំណឹងល្អ ។
ការស្តារឡើងវិញ
ការស្តារឡើងវិញ គឺជាការបង្កើតឡើងវិញនៃសេចក្ដីពិតរបស់ព្រះ និងពិធីការនៃដំណឹងល្អនៅក្នុងចំណោមកូនចៅរបស់ទ្រង់នៅលើផែនដីនេះ ( សូមមើល កិច្ចការ 3:19–21 ) ។
នៅក្នុងការរៀបចំសម្រាប់ការស្តារឡើងវិញ ព្រះអម្ចាស់បានបង្កើតអភិជនឡើងអំឡុងពេលដែលហៅថា ការប្រែសាសនា ។ ពួកលោកបានមានបំណងដើម្បីធ្វើឲ្យគោលលទ្ធិ ការអនុវត្តន៍ និងអង្គការសាសនាទៅតាមរបៀបដែលព្រះអង្គសង្គ្រោះបានស្ថាបនាវាឡើង ។ ទោះជាយ៉ាងណាក្ដី ពួកលោកមិនបានមានបព្វជិតភាព ឬក៏ភាពពោរពេញនៃដំណឹងល្អនោះទេ ។
ការស្តារឡើងវិញបានចាប់ផ្ដើមឡើងនៅក្នុងឆ្នាំ 1820 នៅពេលព្រះជាព្រះវរបិតា និងព្រះរាជបុត្រារបស់ទ្រង់ គឺព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ បានលេចមកឯ យ៉ូសែប ស៊្មីធ ឆ្លើយតបតាមការអធិស្ឋានរបស់លោក ( សូមមើល យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ—ប្រវត្តិ 1:15–20 ) ។ ព្រឹត្តិការណ៍គន្លឹះខ្លះនៃការស្ដារឡើងវិញគឺជាការបកប្រែនៃព្រះគម្ពីរមរមន ការស្ដារឡើងវិញនៃបព្វជិតភាពអើរ៉ុន និងមីលគីស្សាដែក និងអង្គការនៃសាសនាចក្រនៅថ្ងៃទី 6 ខែ មេសា ឆ្នាំ 1830 ។
បព្វជិតភាពអើរ៉ុនត្រូវបានស្ដារឡើងវិញទៅដល់ យ៉ូសែប ស៊្មីធ និង អូលីវើរ ខៅឌើរី ដោយយ៉ូហាន បាទីស្ទ នៅថ្ងៃទី 15 ខែ ឧសភា ឆ្នាំ 1829 ។ បព្វជិតភាពមីលគីស្សាដែក និងកូនសោនៃព្រះនគរក៏ត្រូវបានស្ដារឡើងវិញនៅក្នុងឆ្នាំ 1829 ដែរ នៅពេលដែលសាវកប៉ុល យ៉ាកុប និងយ៉ូហានបានប្រគល់វាដល់ យ៉ូសែប ស៊្មីធ និង អូលីវើរ ខៅឌើរី ។
ភាពពោរពេញនៃដំណឹងល្អត្រូវបានស្ដារឡើងវិញ ហើយសាសនាចក្រនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនៃពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយគឺជា « សាសនាចក្រដ៏ពិត និងនៅរស់តែមួយគត់នៅលើផែនដីនេះ » ( គ. និង ស. 1:30 ) ។ នៅទីបញ្ចប់ សាសនាចក្រនឹងមានពេសពេញផែនដីទាំងមូល និងឈរនៅជារៀងរហូតតទៅ ។
សេចក្ដីយោងដែលទាក់ទងគ្នា ៖ អេសាយ 29:13–14; អេសេគា 37:15–17; អេភេសូ 4:11–14; យ៉ាកុប 1:5–6
5. ព្យាការី និង វិវរណៈ
ព្យាការីគឺជាបុគ្គលមួយរូបដែលត្រូវបានហៅបម្រើដោយព្រះដើម្បីមានប្រសាសន៍ជំនួសទ្រង់ ( សូមមើល អេម៉ុស 3:7 ) ។ ព្យាការីធ្វើទីបន្ទាល់អំពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ និងបង្រៀនដំណឹងល្អរបស់ទ្រង់ ។ ពួកលោកផ្សព្វផ្សាយអំពីព្រះរាជបំណង និង បុគ្គលិកលក្ខណៈពិតរបស់ព្រះ ។ពួកលោកបានដាក់ទោសដល់អំពើបាប និងព្រមានអំពីលទ្ធផលរបស់វា ។ នៅគ្រប់ពេល ពួកលោកព្យាករពីហេតុការណ៍ដែលកើតឡើងនៅអនាគត ( សូមមើល គ. និង ស. 1:37–38 ) ។ ការបង្រៀនរបស់ព្យាការីជាច្រើន ត្រូវបានរកឃើញនៅក្នុងព្រះគម្ពីរ ។ នៅពេលយើងសិក្សាពាក្យសម្ដីរបស់ព្យាការី នោះយើងអាចរៀនពីសេចក្ដីពិត និងទទួលបានការដឹកនាំ ( សូមមើល នីហ្វៃទី 2 32:3 ) ។
យើងគាំទ្រដល់ប្រធាននៃសាសនាចក្រជាព្យាការី អ្នកមើលឆុត និងអ្នកទទួលវិវរណៈ និងជាបុគ្គលតែមួយគត់នៅលើផែនដីនេះដែលទទួលបានវិវរណៈក្នុងការដឹកនាំសាសនាចក្រទាំងមូល ។ យើងក៏គាំទ្រដល់ទីប្រឹក្សានៅក្នុងគណៈប្រធានទីមួយ និងពួកសាវកដប់ពីរនាក់ ជាព្យាការី អ្នកមើលឆុត និង អ្នកទទួលវិវរណៈ ។
វិវរណៈ គឺជាទំនាក់ទំនងពីព្រះជាមួយនឹងកូនចៅរបស់ទ្រង់ ។ នៅពេលព្រះអម្ចាស់បើកសម្ដែងព្រះឆន្ទៈរបស់ទ្រង់ដល់សាសនាចក្រ ទ្រង់មានបន្ទូលតាមរយៈព្យាការីរបស់ទ្រង់ ។ ព្រះគម្ពីរ—ព្រះគម្ពីរបរិសុទ្ធ ព្រះគម្ពីរមរមន គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា និងមុក្តាដ៏មានតម្លៃមហិមា—មាននូវវិវរណៈដែលបានប្រទានតាមរយៈព្យាការីពីបុរាណ និងនៅថ្ងៃចុងក្រោយ ។ ប្រធាននៃសាសនាចក្រនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនៃពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយគឺជាព្យាការីរបស់ព្រះនៅលើផែនដីនាសព្វថ្ងៃនេះ ។
បុគ្គលម្នាក់ៗអាចទទួលបានវិវរណៈដើម្បីជួយពួកគេពេលត្រូវការនៅពេលណាមួយ ការទទួលខុសត្រូវ និងសំណួរពិសេសរបស់ពួកគេ និងដើម្បីជួយពង្រឹងដល់ទីបន្ទាល់របស់ពួកគេ ។ វិវរណៈភាគច្រើនចំពោះអ្នកដឹកនាំ និងសមាជិកនៃសាសនាចក្រមកតាមរយៈការរំភើប និងគំនិតមកពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ។ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធមានបន្ទូលដល់គំនិត និងដួងចិត្តរបស់យើងដោយសំឡេងតូចរហៀងៗ ( សូមមើល គ. និង ស. 8:2–3 ) ។ វិវរណៈក៏អាចមកតាមរយៈការនិមិត្ត សុបិន្ដ និងការយាងមកជួបពីទេវតា ។
សេចក្ដីយោងដែលទាក់ទងគ្នា ៖ ទំនុកតម្កើង 119:105; អេភេសូ 4:11–14; ធីម៉ូថេទី 2 3:15–17; យ៉ាកុប 1:5–6; មរ៉ូណៃ 10:4–5
6. បព្វជិតភាព និង កូនសោនៃបព្វជិតភាព
បព្វជិតភាព គឺជាព្រះចេស្ដា និងជាសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះ ។តាមរយៈបព្វជិតភាព ព្រះបានបង្កើត និងគ្រប់គ្រងស្ថានសួគ៌ និងផែនដី ។ តាមរយៈអំណាចនេះ ទ្រង់ប្រោសលោះ និងតម្កើងកូនចៅរបស់ទ្រង់ ដោយនាំមកនូវ « ជីវិតរមែងស្លាប់ និងជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ចដល់មនុស្សលោក » ( ម៉ូសេ 1:39 ) ។
ព្រះប្រទានសិទ្ធិអំណាចបព្វជិតភាពដល់បុរសដែលមានភាពសក្តិសមនៃសាសនាចក្រ ដើម្បីឲ្យពួកគាត់អាចធ្វើការនៅក្នុងព្រះនាមរបស់ទ្រង់សម្រាប់សេចក្តីសង្គ្រោះរបស់កូនចៅទ្រង់ ។ កូនសោនៃបព្វជិតភាព គឺជាសិទ្ធិនៃគណៈប្រធាន ឬអំណាចដែលត្រូវបានប្រគល់ដល់មនុស្សដោយព្រះ ដើម្បីគ្រប់គ្រង និងដឹកនាំនគររបស់ព្រះនៅលើផែនដី ( សូមមើល ម៉ាថាយ 16:15–19 ) ។ តាមរយៈកូនសោទាំងនេះ អ្នកកាន់បព្វជិតភាពអាចមានអំណាចដើម្បីបង្រៀនដំណឹងល្អ និងបម្រើពិធីការនៃសេចក្តីសង្គ្រោះ ។ អ្នកទាំងឡាយដែលបម្រើនៅក្នុងសាសនាចក្រត្រូវបានហៅនៅក្រោមការដឹកនាំរបស់បុគ្គលម្នាក់ដែលកាន់កូនសោនៃបព្វជិតភាព ។ ហេតុដូច្នេះហើយ ពួកគេត្រូវមានអំណាចដែលតម្រូវឲ្យបម្រើ និងបំពេញតួនាទីនៃការហៅបម្រើរបស់គេនោះ ។
សេចក្ដីយោងដែលទាក់ទងគ្នា ៖ គ. និង ស. 121:36, 41–42
បព្វជិតភាពអើរ៉ុន
បព្វជិតភាពអើរ៉ុន ជាញឹកញាប់ត្រូវបានហៅថាជាបព្វជិតភាពរៀបចំ ។ មុខតំណែងនៅក្នុងបព្វជិតភាពអើរ៉ុន គឺមានឌីកុន គ្រូបង្រៀន សង្ឃ និងប៊ីស្សព ។នៅក្នុងសាសនាចក្រសព្វថ្ងៃនេះ សមាជិកបុរសដែលមានភាពសក្តិសមអាចទទួលបានបព្វជិតភាពអើរ៉ុនពេលមានអាយុ 12. ឆ្នាំ ។
បព្វជិតភាពអើរ៉ុន « កាន់នូវកូនសោនៃការបម្រើនៃពួកទេវតា និងនៃដំណឹងល្អនៃការប្រែចិត្ត និងបុណ្យជ្រមុជទឹក » ( គ. និង ស. 13:1 ) ។
បព្វជិតភាពមិលគីស្សាដែក
បព្វជិតភាពមិលគីស្សាដែកគឺជាបព្វជិតភាពខ្ពស់ជាង ឬធំជាង ហើយបម្រើកិច្ចការខាងវិញ្ញាណ ( សូមមើល គ. និង ស. 107:8 ) ។ បព្វជិតភាពដ៏ធំជាងនេះ ត្រូវបានប្រទានដល់លោកអ័ដាម និងបានមាននៅលើផែនដីនេះ នៅពេលដែលព្រះអម្ចាស់បានបើកសម្ដែងដំណឹងល្អរបស់ទ្រង់ ។
វាត្រូវបានហៅជាដំបូងថា « បព្វជិតភាពដ៏បរិសុទ្ធ តាមរបៀបនៃព្រះបុត្រានៃព្រះ »( គ. និង ស. 107:3 ) ។ ក្រោយមក វាត្រូវបានស្គាល់ថាជាបព្វជិតភាពមីលគីស្សាដែក ដែលហៅឈ្មោះតាមសង្ឃជាន់ខ្ពស់ដ៏អស្ចារ្យម្នាក់ ដែលបានរស់នៅអំឡុងពេលព្យាការី អ័ប្រាហាំ ។
នៅក្នុងបព្វជិតភាពម៉ិលគីស្សាដែក មុខតំណែងទាំងឡាយមានដូចជា អែលឌើរ សង្ឃជាន់ខ្ពស់ លោកអយ្យកោ ពួកចិតសិបនាក់ និងសាវក ។ប្រធាននៃបព្វជិតភាពមិលគីស្សាដែក គឺជាប្រធាននៃសាសនាចក្រ ។
សេចក្ដីយោងដែលទាក់ទងគ្នា ៖ អេភេសូរ 4:11–14
7. ពិធីបរិសុទ្ធ និង សេចក្តីសញ្ញាទំាងឡាយ
ពិធីបរិសុទ្ធទាំងឡាយ
នៅក្នុងសាសនាចក្រនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនៃពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយ ពិធីបរិសុទ្ធមួយគឺជាទង្វើដ៏ពិសិដ្ឋ និងផ្លូវការ ដែលមានន័យខាងវិញ្ញាណ ។ ពិធីបរិសុទ្ធនីមួយៗត្រូវបានធ្វើឡើងដោយព្រះ ដើម្បីបង្រៀនពីសេចក្ដីពិតខាងវិញ្ញាណ ។ ពិធីបរិសុទ្ធនៃសេចក្តីសង្គ្រោះត្រូវបានសម្ដែងឡើងដោយសិទ្ធិអំណាចនៃបព្វជិតភាព និងនៅក្រោមការដឹកនាំពីអ្នកដែលកាន់កូនសោនៃបព្វជិតភាព ។ ពិធីបរិសុទ្ធខ្លះមានសារៈសំខាន់ចំពោះសិរីល្អ និងត្រូវបានហៅថាជាពិធីបរិសុទ្ធនៃសេចក្តីសង្គ្រោះ ។
ពិធីបរិសុទ្ធសង្គ្រោះទីមួយនៃដំណឹងល្អគឺជាបុណជ្រមុជទឹកដោយការពន្លិចទៅក្នុងទឹក ដោយបុគ្គលម្នាក់ដែលមានអំណាច ។ បុណ្យជ្រមុជទឹកគឺចាំបាច់សម្រាប់បុគ្គលម្នាក់ដើម្បីក្លាយជាសមាជិកនៃសាសនាចក្រ និងដើម្បីចូលទៅក្នុងនគរសេឡេស្ទាល ( សូមមើល យ៉ូហាន 3:5 ) ។
ពាក្យ បុណ្យជ្រមុជទឹកមកពីពាក្យភាសាក្រិក ដែលមានន័យថាជ្រមុជ ឬ ពន្លិច ។ ការជ្រមុជក្នុងទឹកគឺជានិមិត្តសញ្ញានៃការស្លាប់របស់ជីវិតដ៏មានបាបរបស់មនុស្សម្នាក់ និងការកើតជាថ្មីរបស់គេទៅក្នុងជីវិតខាងវិញ្ញាណមួយ ឧទ្ទិសដល់ការបម្រើដល់ព្រះ និងកូនចៅរបស់ទ្រង់ ។ វាក៏ជានិមិត្តសញ្ញានៃការស្លាប់ និងការរស់ឡើងវិញដែរ ។
ក្រោយពីបុគ្គលម្នាក់បានជ្រមុជទឹក នោះអ្នកកាន់បព្វជិតភាពមិលគីស្សាដែកម្នាក់ ឬច្រើននាក់នឹងដាក់ដៃលើក្បាលរបស់គេ ហើយបញ្ជាក់គេថាជាសមាជិកនៃសាសនាចក្រ ។ ជាផ្នែកនៃពិធីបរិសុទ្ធនេះ ដែលហៅថាជាពីធីបញ្ជាក់ នោះបុគ្គលនោះត្រូវបានប្រទាននូវអំណោយទានព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ។
អំណោយទានព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធខុសពីឥទ្ធិពលនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ។ មុនពេលបុណ្យជ្រមុជទឹក បុគ្គលនោះអាចមានអារម្មណ៍ពីឥទ្ធិពលនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធគ្រប់ពេល ហើយតាមរយៈឥទ្ធិពលនោះ គេអាចទទួលបានទីបន្ទាល់មួយអំពីសេចក្ដីពិត ( សូមមើល មរ៉ូណៃ 10:4–5 ) ។ ក្រោយពីទទួលបានអំណោយទាននៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ បុគ្គលនោះបានមានសិទ្ធិដើម្បីមានដៃគូជាដរាបរបស់ទ្រង់ ប្រសិនបើគេកាន់តាមព្រះបញ្ញត្តិ ។
ពិធីការសង្គ្រោះផ្សេងទៀតរួមបញ្ចូលនូវការតែងតាំងដល់បព្វជិតភាពមិលគីស្សាដែក ( សម្រាប់បុរស ) អំណោយទានពិសិដ្ឋនៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ និងការផ្សារភ្ជាប់អាពាហ៍ពិពាហ៍ ( សូមមើល គ. និង ស. 131:1–4 ) ។ ពិធីបរិសុទ្ធនៃសេចក្តីសង្គ្រោះទាំងអស់នៃបព្វជិតភាពមានមកជាមួយនឹងសេចក្ដីសញ្ញា ។ នៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ពិធីបរិសុទ្ធនៃសេចក្តីសង្គ្រោះទាំងនេះក៏អាចត្រូវបានធ្វើឡើងជំនួសមរណៈជនដែរ ។ ពិធីបរិសុទ្ធជំនួសនឹងមានប្រសិទ្ធភាពតែនៅពេលបុគ្គលដែលស្លាប់នោះ ទទួលយកវានៅក្នុងពិភពវិញ្ញាណ និងផ្ដល់កិត្តិយសដល់សេចក្តីសញ្ញាដែលទាក់ទងប៉ុណ្ណោះ ។
ពិធីបរិសុទ្ធផ្សេងទៀត ដូចជាការព្យាបាលអ្នកឈឺ និងការដាក់ឈ្មោះ និង ប្រសិទ្ធពរឲ្យកុមារ ក៏មានសារៈសំខាន់ដល់ការរីកចម្រើនខាងវិញ្ញាណរបស់យើងដែរ ។
សេចក្ដីយោងដែលទាក់ទងគ្នា ៖ កិច្ចការ 2: 36–38
សេចក្តីសញ្ញាទាំងឡាយ
សេចក្តីសញ្ញាមួយគឺជាកិច្ចព្រមព្រៀងដ៏ពិសិដ្ឋមួយរវាងព្រះ និងមនុស្ស ។ ព្រះប្រទាននូវលក្ខខណ្ឌសម្រាប់សេចក្តីសញ្ញា ហើយយើងយល់ព្រមធ្វើតាមអ្វីដែលទ្រង់សុំយើងឲ្យធ្វើ បន្ទាប់មក ព្រះបានសន្យានឹងយើងនូវពរជ័យមួយចំនួយចំពោះការគោរពប្រតិបត្តិរបស់យើង ( សូមមើល គ. និង ស. 82:10 ) ។
ពិធីបរិសុទ្ធនៃសេចក្តីសង្គ្រោះទាំងអស់នៃបព្វជិតភាព អមដោយសេចក្តីសញ្ញា ។ យើងធ្វើសេចក្តីសញ្ញាជាមួយនឹងព្រះអម្ចាស់នៅពេលជ្រមុជទឹក ហើយបន្តធ្វើសេចក្តីសញ្ញាទាំងនោះដោយការទទួលយកពិធីសាក្រាម៉ង់ ។ បងប្អូនប្រុសដែលទទួលយកបព្វជិតភាពមិលគីស្សាដែក ចូលទៅក្នុងពាក្យសម្បថ និង សេចក្តីសញ្ញានៃបព្វជិតភាព ។ យើងធ្វើសេចក្តីសញ្ញាបន្ថែមទៀតនៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ។
សេចក្ដីយោងដែលទាក់ទងគ្នា ៖ ជនគណនា 19:5–6; ទំនុកតម្កើង 24:3–4; នីហ្វៃទី 2 31:19–20; គ. និង ស. 25:13
8. អាពាហ៍ពិពាហ៍ និង គ្រួសារ
អាពាហ៍ពិពាហ៍រវាងបុរសម្នាក់ និងស្ដ្រីម្នាក់ត្រូវបានតែងតាំងឡើងដោយព្រះ ហើយគ្រួសារគឺជាស្នូលនៃផែនកានៃសេចក្តីរសង្គ្រោះរបស់ទ្រង់ និងចំពោះសុភមង្គលរបស់យើង ។ សុភមង្គលនៅក្នុងជីវិតគ្រួសារ អាចកើតមានឡើងបាន នៅពេលធ្វើតាមការបង្រៀនរបស់ព្រះអម្ចាស់ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។
អំណាចដ៏ពិសិដ្ឋនៃការបង្កើតកូនចៅ ប្រើបានសម្រាប់តែរវាងប្រុស និងស្រីដែលបានរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍ពេញច្បាប់ជាប្តីប្រពន្ធតែប៉ុណ្ណោះ ។ឪពុកម្ដាយ ត្រូវបង្កើតកូនឲ្យចម្រើនជាច្រើនឡើង ឲ្យមានពេញពាសលើផែនដី ចិញ្ចឹមកូនចៅរបស់គេនៅក្នុងសេចក្ដីស្រឡាញ់ និងសេចក្ដីសុចរិត ហើយបំពេញតម្រូវការខាងរាងកាយ និងខាងវិញ្ញាណដល់កូនចៅរបស់ខ្លួន ។
ស្វាមី និង ភរិយា មានការទទួលខុសត្រូវដ៏ឧឡារិកដើម្បីស្រឡាញ់ និង ថែរក្សាគ្នាទៅវិញទៅមក ។ ឪពុកត្រូវដឹកនាំគ្រួសារដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ និងសេចក្តីសុចរិត និងបំពេញនូវតម្រូវការចាំបាច់នៃជីវិត ។ ម្តាយ មានភារកិច្ចសំខាន់ដើម្បីថែរក្សាបីបាច់កូនចៅរបស់ខ្លួន ។នៅក្នុងការទទួលខុសត្រូវដ៏ពិសិដ្ឋទាំងនេះ ឪពុក និងម្តាយមានកាតព្វកិច្ចដើម្បីជួយគ្នាទៅវិញទៅមកជាដៃគូស្មើគ្នា ។
ផែនការនៃសុភមង្គលដ៏ទេវភាពនេះ ផ្តល់លទ្ធភាពដល់ទំនាក់ទំនងក្រុមគ្រួសារឲ្យចេះតែបន្តមានរហូតហួសពីសេចក្តីស្លាប់ ។ផែនដីនេះត្រូវបានបង្កើតឡើង ហើយដំណឹងល្អត្រូវបានបើកសម្តែង ដើម្បីឲ្យគ្រួសារអាចត្រូវបានបង្កើតឡើង ផ្សារភ្ជាប់ និងតម្កើងឡើងនៅអស់កល្បជានិច្ច ។ ( សម្រួលពី « គ្រួសារ ៖ ការប្រកាសដល់ពិភពលោក» Ensign, ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ 2010, ទំព័រ 129 ) ។
សេចក្ដីយោងដែលទាក់ទងគ្នា ៖ លោកុប្បត្តិ 2:24; ទំនុកតម្កើង 127:3; ម៉ាឡាគី 4:5–6; គ. និង ស. 131:1–4
9. បទបញ្ញត្តិទាំងឡាយ
បទបញ្ញត្តិទាំងឡាយ គឺជាច្បាប់ និងតម្រូវការដែលព្រះប្រទានដល់មនុស្សលោក ។ យើងបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់យើងដល់ទ្រង់ ដោយការកាន់តាមព្រះបញ្ញត្តិទាំងឡាយ ( សូមមើល យ៉ូហាន 14:15 ) ។ ការកាន់តាមព្រះបញ្ញត្តិទាំងឡាយ នឹងនាំមកនូវពរជ័យពីព្រះអម្ចាស់ ( សូមមើល គ. និង ស. 82:10 ) ។
ព្រះបញ្ញត្តិគ្រឹះដ៏សំខាន់ពីរគឺ « ស្រឡាញ់ព្រះអម្ចាស់ជាព្រះនៃឯងឲ្យអស់អំពីចិត្ត អស់ពីព្រលឹង ហើយអស់អំពីគំនិតឯង ។ … ហើយ … ស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងដូចខ្លួនឯង » ( ម៉ាថាយ 22:36–39 ) ។
ក្រិត្យវិន័យទាំងដប់ប្រការគឺជាផ្នែកមួយដ៏សំខាន់នៃដំណឹងល្អ និងជាគោលការណ៍ដ៏អស់កល្បជានិច្ចដែលចាំបាច់សម្រាប់ភាពតម្កើងឡើងរបស់យើង ( សូមមើល ជនគណនា 20:3–17 ) ។ ព្រះអម្ចាស់បានបើកសម្ដែងវាដល់លោកម៉ូសេនៅក្នុងគ្រាបុរាណ ហើយទ្រង់បានបញ្ជាក់ជាថ្មីនៅក្នុងវិវរណៈថ្ងៃចុងក្រោយ ។
ព្រះបញ្ញត្តិផ្សេងទៀតរួមមានការអធិស្ឋានប្រចាំថ្ងៃ ( សូមមើល នីហ្វៃទី 2 32:8–9 ) បង្រៀនដំណឹងល្អដល់អ្នកដទៃ ( សូមមើល ម៉ាថាយ 28:19–20 ) កាន់តាមច្បាប់ព្រហ្មចារីយភាព ( សូមមើល គ. និង ស. 46:33 ) បង់ដង្វាយមួយភាគដប់ពេញលេញ ( សូមមើល ម៉ាឡាគី 3:8–10 ) តមអាហារ ( សូមមើលអេសាយ 58:6–7 ) អភ័យទោសដល់អ្នកដទៃ ( សូមមើល គ. និង ស. 64:9–11 ) មានវិញ្ញាណនៃសេចក្ដីអំណរគុណ ( សូមមើល គ. និង ស. 78:19 ) និងធ្វើតាមពាក្យគតិបណ្ឌិត ( សូមមើល គ. និង ស. 89:18–21 ) ។
សេចក្ដីយោងដែលទាក់ទងគ្នា ៖ លោកុប្បត្តិ 39:9; អេសាយ 58:13–14; នីហ្វៃទី 1 3:7; ម៉ូសាយ 4:30; អាលម៉ា 37:35; អាលម៉ា 39:9; គ. និង ស. 18:15–16; គ. និង ស. 88:124
សម្រាប់ព័ត៌មានបន្ថែមអំពីប្រធានបទទាំងនេះ សូមចូលទៅ LDS.org, Teachings, Gospel Topics; ឬ សូមមើល ពិតចំពោះសេចក្ដីជំនឿ ៖ សេចក្ដីយោងដំណឹងល្អ ( ឆ្នាំ 2004 ) ។