មេរៀនទី 156
មរ៉ូណៃ 7:20–48
សេចក្តីផ្ដើម
លោកមរ៉ូណៃបានកត់ត្រាសេចក្ដីបញ្ចប់នៃទេសនកថាដែលឪពុករបស់លោក លោកមរមន បានធ្វើជាច្រើនកន្លងទៅនៅក្នុងសាលាប្រជុំ ។ នៅក្នុងទេសនកថានោះ លោកមរមនបានបង្រៀនដល់អ្នកស្ដាប់របស់លោកពីរបៀប « កា្ដប់ជាប់នូវគ្រប់ទាំងអ្វីៗដែលល្អ » ( មរ៉ូណៃ 7:20, 25 ) ។ លោកបានពន្យល់ពីទំនាក់ទំនងរវាងសេចក្ដីជំនឿ សេចក្ដីសង្ឃឹម និងសេចក្ដីសប្បុរស ហើយបានបញ្ចប់ដោយការអង្វរដល់ប្រជាជនរបស់លោកឲ្យអធិស្ឋានទៅកាន់ព្រះវរបិតាដោយអស់ពីកម្លាំងចិត្តសុំរកអំណោយទាននៃសេចក្ដីសប្បុរស « ជាសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏សុទ្ធសាធនៃព្រះគ្រីស្ទ » ( មរ៉ូណៃ 7:47 ) ។
យោបល់សម្រាប់ការបង្រៀន
មរ៉ូណៃ 7:20–39
លោកមរមនបង្រៀនថា តាមរយៈសេចក្ដីជំនឿទៅលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ នោះយើងអាចកា្ដប់ជាប់នូវគ្រប់ទាំងអ្វីៗដែលល្អ
សូមសរសេរសំណួរខាងក្រោមនៅលើក្ដារខៀនមុនចាប់ផ្ដើមបង្រៀន ៖
តើរឿងល្អណាខ្លះដែលព្រះវរបិតាសួគ៌បានប្រទានពរដល់អ្នក ?
នៅពេលចាប់ផ្ដើមថ្នាក់ សូមឲ្យសិស្សមានពេលមួយ ឬពីរនាទីឆ្លើយនឹងសំណួរនេះនៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីរ ឬ សៀវភៅសរសេរក្នុងថ្នាក់ ។ បន្ទាប់មក សូមឲ្យពួកគេអានរឿងខ្លះដែលពួកគេបានសរសេរ ។
សូមអាន មរ៉ូណៃ 7:24 ឮៗ ។ សូមឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់មើលតាម ដោយរកមើលប្រភពនៃរឿងល្អទាំងអស់ដែលបានមកកាន់ជីវិតរបស់ពួកគេ ។
-
តើអ្នកណាជាប្រភពនៃរឿងល្អទាំងអស់ដែលបានកើតឡើងដល់អ្នក ? ( ចម្លើយរបស់សិស្សអាចខុសគ្នា ប៉ុន្ដែពួកគេគួរបង្ហាញនូវសេចក្ដីពិតដូចខាងក្រោមនេះ ៖ រឿងល្អទាំងអស់កើតឡើង ដោយសារតែព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ) ។
ដើម្បីជួយសិស្សឲ្យយល់កាន់តែច្បាស់ពីគោលលទ្ធិដែលបានបង្រៀននៅក្នុង មរ៉ូណៃ 7:24 សូមពន្យល់ថា ក្នុងនាមជាកូនចៅរបស់អ័ដាម និងអេវ៉ា យើងបាន « ធ្លាក់ » ហើយមិនអាចទទួលបានពរជ័យទាំងឡាយដោយខ្លួនឯងបានទេ ( សូមមើលផងដែរ អាលម៉ា 22:14; អេធើរ 3:2; មាត្រានៃសេចក្ដីជំនឿ 1:3 ) ។ បើគ្មានព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ និងដង្វាយធួនរបស់ទ្រង់ទេ « នោះគ្មានរឿងល្អកើតឡើងដល់ [ យើង ] ទេ » ។ ការណ៍ល្អគ្រប់យ៉ាងដែលយើងបានទទួលពីព្រះវរបិតាសួគ៌បានមកតាមរយៈព្រះអង្គសង្គ្រោះ និងដង្វាយធួនរបស់ទ្រង់ ។
សូមពន្យល់ថា ព្រះវរបិតាសួគ៌មានពរជ័យជាច្រើនទុកសម្រាប់យើង ។ ទ្រង់ចង់ឲ្យយើង « កា្ដប់ជាប់នូវគ្រប់ទាំងអ្វីៗដែលល្អ » ( មរ៉ូណៃ 7:19 ) ហើយទ្រង់ចង់ប្រទានដល់យើងនូវអ្វីៗទាំងអស់ដែលទ្រង់មាន ( សូមមើល គ. និង ស. 84:38 ) ។
សូមឲ្យសិស្សម្នាក់អានឮៗនូវសំណួររបស់លោកមរមននៅក្នុង មរ៉ូណៃ 7:20 ។ បន្ទាប់មក សូមឲ្យសិស្សអាន មរ៉ូណៃ 7:21–24 ដោយស្ងាត់ស្ងៀម ដោយរកមើលអ្វីដែលខគម្ពីរទាំងនេះបង្រៀនអំពីរបៀបដែលយើងអាចកា្ដប់ជាប់នូវគ្រប់ទាំងអ្វីៗដែលល្អ ។
-
ផ្អែកលើអ្វីដែលអ្នកបានអាន មរ៉ូណៃ 7:21–24 តើអ្នកនឹងឆ្លើយតបនឹងសំណួររបស់លោកមរមននៅក្នុង មរ៉ូណៃ 7:20 ដោយរបៀបណា ? ( នៅពេលសិស្សឆ្លើយ សូមជួយពួកគេឲ្យរកមើលគោលការណ៍ខាងក្រោមនេះ ៖ នៅពេលយើងអនុវត្តសេចក្តីជំនឿនៅក្នុងព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ នោះយើងអាចកា្ដប់ជាប់នូវគ្រប់ទាំងអ្វីៗដែលល្អ ) ។
ដើម្បីជួយសិស្សឲ្យយល់ពីរបៀបដែលពួកគេអាច « កា្ដប់ជាប់នូវគ្រប់ទាំងអ្វីៗដែលល្អ » សូមឲ្យពួកគេពីរបីនាក់ប្ដូរវេនគ្នាអានឮៗពី មរ៉ូណៃ 7:25–26, 32–38 ។ សូមឲ្យសិស្សពាក់កណ្ដាលថ្នាក់រកឃើញរបៀបដែលយើងអាចបង្ហាញសេចក្ដីជំនឿរបស់យើងទៅលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ សូមឲ្យសិស្សផ្សេងទៀតរកមើលរឿងល្អដែលកើតឡើងចំពោះយើង ដែលជាលទ្ធផល ។ ( នៅពេលសិស្សម្នាក់អាន ខគម្ពីរទី 33 អ្នកអាចពន្យល់ថាឃ្លា « ការចាំបាច់ដល់យើង » សំដៅលើអ្វីដែលស្របតាមព្រះឆន្ទៈរបស់ព្រះអម្ចាស់ ) ។
ក្រោយពីសិស្សរៀបរាប់ពីអ្វីដែលពួកគេបានរកឃើញហើយ សូមគិតពីការសុំឲ្យពួកគេសរសេរនូវគោលដៅមួយ ដែលនឹងជួយពួកគេឲ្យអនុវត្តសេចក្ដីជំនឿដ៏អស្ចារ្យជាងនេះនៅក្នុងព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ និងកា្ដប់ជាប់នូវគ្រប់ទាំងអ្វីៗដែលល្អដែលព្រះវរបិតាសួគ៌ចង់ប្រទានដល់ពួកគេ ។ សូមចែកចាយទីបន្ទាល់របស់អ្នកថា ពរជ័យដ៏អស្ចារ្យកើតឡើងតាមរយៈព្រះអង្គសង្គ្រោះ ដំណឹងល្អរបស់ទ្រង់ និងដង្វាយធួនរបស់ទ្រង់ ។ សូមលើកទឹកចិត្តសិស្សឲ្យអនុវត្តសេចក្ដីជំនឿលើទ្រង់កាន់តែខ្លាំងជាងនេះ ។
មរ៉ូណៃ 7:40–43
លោកមរមនបង្រៀនថា សេចក្តីជំនឿទៅលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនាំយើងឲ្យមានសេចក្ដីសង្ឃឹមចំពោះជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច
សូមគូសរូបភាពកៅអីជើងបីមួយនៅលើក្ដារខៀន ( ឬបង្ហាញរូបកៅអីជើងបី ) ។
សូមអាននូវសេចក្ដីថ្លែងការណ៍ខាងក្រោមដោយអែលឌើរ អិម រ័សុល បាឡឺដ នៃកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ ៖
« គោលការណ៍ទេវភាពបី បង្កើតជាមូលដ្ឋានគ្រឹះមួយ ដែលយើងអាចសង់ជីវិតរបស់យើងលើបាន ។ … រួមគ្នា វាផ្ដល់ដល់យើងនូវមូលដ្ឋាននៃការគាំទ្រដូចជាជើងនៃកៅអីជើងបីនេះ » ( « The Joy of Hope Fulfilled » Ensign, ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ 1992, ទំព័រ 33 ) ។
សូមសរសេរឃ្លា សេចក្ដីជំនឿលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ លើជើងកៅអីមួយ ។ សូមឲ្យសិស្សគិតអំពីអ្វីដែលជើងពីរទៀតអាចតំណាងឲ្យ ។ បន្ទាប់មក សូមឲ្យសិស្សអាន មរ៉ូណៃ 7:40 ដោយស្ងាត់ស្ងៀមដើម្បីរកមើលអ្វីដែលជើងទីពីរនៃកៅអីនោះតំណាងឲ្យ ។ ( ជើងទីពីរនៃកៅអីនោះតំណាងឲ្យសេចក្ដីសង្ឃឹម ) ។
សូមអានប្រយោគនៃសេចក្ដីសង្ឃឹមខាងក្រោមនេះឮៗ ។ សូមឲ្យសិស្សស្ដាប់រកភាពខុសគ្នារវាងប្រយោគទាំងពីរនេះ ។
-
ខ្ញុំសង្ឃឹមថា វានឹងភ្លៀងនៅថ្ងៃនេះ ។
-
ខ្ញុំមានសេចក្ដីសង្ឃឹមលើសេចក្ដីសន្យារបស់ព្រះអម្ចាស់ថា ខ្ញុំអាចមានអារម្មណ៍នៃសេចក្តីសុខសាន្តតាមរយៈការប្រែចិត្ត ។
-
តើប្រយោគទាំងនេះខុសគ្នាដូចម្ដេចខ្លះ ? ( សូមជួយសិស្សឲ្យឃើញថា នៅក្នុងឧទាហរណ៍ទីមួយពាក្យ សេចក្ដីសង្ឃឹម សំដៅលើបំណងមិនប្រាកដមួយ ។ នៅក្នុងឧទាហរណ៍ទីពីរពាក្យ សេចក្ដីសង្ឃឹម គឺជាការសម្ដែងនៃទំនុកចិត្តមួយ ។ វាគឺជាការជម្រុញមួយឲ្យមានសកម្មភាព ហើយវាផ្ដោតលើដង្វាយធួននៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ) ។
ដើម្បីជួយសិស្សឲ្យយល់ពាក្យ សេចក្ដីសង្ឃឹម ដូចដែលបានប្រើនៅក្នុងព្រះគម្ពីរ សូមឲ្យសិស្សម្នាក់អានសេចក្ដីថ្លែងការណ៍ខាងក្រោមដោយប្រធាន ឌៀថើរ អេស្វ អុជដូហ្វ នៃគណៈប្រធានទីមួយ ៖
« សេចក្ដីសង្ឃឹមគឺជាអំណោយខាងវិញ្ញាណ ។ …
« សេចក្ដីសង្ឃឹមមិនមែនជាចំណេះដឹងនោះទេ ប៉ុន្ដែវាជាទំនុកចិត្តប្រកបដោយការគោរពថា ព្រះអម្ចាស់នឹងបំពេញសេចក្ដីសន្យារបស់ទ្រង់ចំពោះយើង ។ វាគឺជាទំនុកចិត្តថា ប្រសិនបើយើងរស់នៅតាមក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះ និងពាក្យសម្ដីរបស់ព្យាការីរបស់ទ្រង់ឥឡូវនេះ នោះយើងនឹងទទួលបានពរជ័យដែលយើងចង់បាននាពេលអនាគត ។ វាជាការជឿ និងការសង្ឃឹមថា ការអធិស្ឋានរបស់យើងនឹងទទួលបានចម្លើយ ។ វាត្រូវបានសម្ដែងនៅក្នុងទំនុកចិត្ត សុទិដ្ឋិនិយម ការពេញចិត្ត និងសេចក្ដីខ្ជាប់ខ្ជួនដ៏អត់ធ្មត់ » ( « The Infinite Power of Hope » Ensign ឬ លីអាហូណា, ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ 2008, ទំព័រ 21–22 ) ។
សូមឲ្យសិស្សម្នាក់អាន មរ៉ូណៃ 7:41 ឮៗ ។ សូមឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់មើលតាម ដោយរកមើលអ្វីដែលលោកមរមនបានបង្រៀនថាយើងគួរសង្ឃឹមលើ ។ នៅពេលសិស្សរៀបរាប់ពីអ្វីដែលពួកគេរកឃើញ សូមសរសេរលើជើងកៅអីទីពីរនូវឃ្លា សេចក្ដីសង្ឃឹមដល់ជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច ។
សូមបង្ហាញថា មរ៉ូណៃ 7:41 នេះគឺជាវគ្គចំណេះចំណានខគម្ពីរ ។ អ្នកអាចណែនាំថា សិស្សគួរគូសចំណាំវគ្គនេះដើម្បីឲ្យងាយស្រួលនឹងរកឃើញវា ។
-
យោងតាម មរ៉ូណៃ 7:41 តើយើងអាចមានសង្ឃឹមថានឹងរស់នៅក្នុងជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ចដោយរបៀបណា ? ( ទោះបីជាសិស្សអាចប្រើពាក្យខុសគ្នាក្ដី ក៏ពួកគេគួររកឃើញនូវគោលការណ៍ខាងក្រោមនេះ ៖ ប្រសិនបើយើងអនុវត្តសេចក្តីជំនឿលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ យើងអាចទទួលបានសេចក្ដីសង្ឃឹមតាមរយៈដង្វាយធួនរបស់ទ្រង់ថានឹងបានរស់នៅក្នុងជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច ) ។
សូមឲ្យសិស្សអាន មរ៉ូណៃ 7:42–43 ដោយខ្លួនឯង ដោយរកមើលលក្ខណៈដែលយើងត្រូវការដើម្បីមានសេចក្ដីជំនឿ និងសេចក្ដីសង្ឃឹម ។ សូមឲ្យសិស្សរៀបរាប់អ្វីដែលពួកគេបានរកឃើញ ។ ( អ្នកអាចពន្យល់ថា ការទន់ភ្លន់ និងដួងចិត្តរាបទាបមានន័យថា បន្ទាបខ្លួន សុភាពរាបសា និងចេះស្តាប់បង្គាប់តាមព្រះឆន្ទៈរបស់ព្រះអម្ចាស់ ) ។
-
តើអ្នកគិតថា ហេតុអ្វីបានជាសេចក្ដីទន់ភ្លន់ និងការមានដួងចិត្តរាបសា ចាំបាច់ដើម្បីមានសេចក្ដីជំនឿ និងសេចក្ដីសង្ឃឹមនៅក្នុងដង្វាយធួននៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ?
សូមឲ្យសិស្សឆ្លើយនឹងសំណួរខាងក្រោមនៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីរ ឬ សៀវភៅសរសេរក្នុងថ្នាក់ ៖
-
តើសេចក្ដីជំនឿរបស់អ្នកទៅលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ និងដង្វាយធួនរបស់ទ្រង់ផ្ដល់ដល់អ្នកនូវសេចក្ដីសង្ឃឹម ដែលអ្នកនឹងទទួលបានជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ចដោយរបៀបណា ?
មរ៉ូណៃ 7:44–48
លោកមរមនបង្រៀនពីសារៈសំខាន់នៃសេចក្តីសប្បុរស
សូមមើលទៅកៅអីជើងបីវិញ ។ សូមឲ្យសិស្សអាន មរ៉ូណៃ 7:44 ដោយស្ងាត់ស្ងៀម ហើយរកមើលពាក្យសម្រាប់ជើងទីបីនៃកៅអីនេះ ។ នៅពេលសិស្សរៀបរាប់ពីអ្វីដែលពួកគេរកឃើញ សូមសរសេរលើជើងទីបីនូវពាក្យ សេចក្តីសប្បុរស ។ សូមឲ្យពួកគេឲ្យនិយមន័យនៃពាក្យ សេចក្តីសប្បុរស ជាសម្ដីរបស់ខ្លួនគេ ។
សូមឲ្យសិស្សម្នាក់អាន មរ៉ូណៃ 7:45–47 ឮៗ ។ សូមឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់មើលតាម ដោយរកមើលរបៀបដែលលោកមរមនបានរៀបរាប់ និងផ្ដល់និយមន័យនៃពាក្យសេចក្តីសប្បុរស ។
-
តើលោកមរមនផ្ដល់និយមន័យនៃពាក្យសេចក្តីសប្បុរសនៅក្នុង មរ៉ូណៃ 7:47 ? ( « សេចក្ដីស្រឡាញ់សុទ្ធសាធនៃព្រះគ្រីស្ទ » ) ។
-
តើអ្នកគិតថា វាមានន័យយ៉ាងណាដែលថា សេចក្តីសប្បុរសពុំបាត់បង់ទៅឡើយ ?
-
តើអ្នកគិតថា ហេតុអ្វីបានជាយើងគ្មានជាអ្វីទាំងអស់ ប្រសិនបើយើងគ្មានសេចក្តីសប្បុរសទេនោះ ?
សូមឲ្យសិស្សជ្រើសរើសការពិពណ៌នាអំពីពាក្យ សេចក្តីសប្បុរស នៅក្នុង មរ៉ូណៃ 7:45 ហើយពន្យល់ពីអត្ថន័យដែលពួកគេគិតអំពីការពិពណ៌នានេះ ។ សូមបញ្ជាក់ពីការពន្យល់របស់ពួកគេ ពេលចាំបាច់ ។ ( ឧទាហរណ៍ « តែងតែតស៊ូ » មានន័យថា នរណាម្នាក់តស៊ូនឹងឧបសគ្គនានាដោយការអត់ធ្មត់ ។ « ពុំចេះឈ្នានីស » មានន័យថា បុគ្គលម្នាក់មិនច្រណែននឹងអ្នកដទៃ ។ « ពុំចេះអួតខ្លួន » មានន័យថា នរណាម្នាក់បន្ទាបខ្លួន ។ « ពុំរកប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន » រៀបរាប់ពីគុណសម្បត្តិនៃការដាក់ព្រះ និងអ្នកដទៃមុនខ្លួនយើង ។ « ពុំរហ័សខឹង » មានន័យថា មិនងាយនឹងក្រោធខឹង ។ « ជឿដល់ការណ៍ទាំងអស់ » រៀបរាប់ពីនរណាម្នាក់ដែលទទួលយកសេចក្ដីពិតទាំងអស់ ) ។
សូមសួរសិស្សថា តើពួកគេនឹងឆ្លើយតបចំពោះស្ថានភាពខាងក្រោមនីមួយៗដោយរបៀបណា ប្រសិនបើពួកគេខ្វះសេចក្តីសប្បុរសនោះ ។ បន្ទាប់មក សូមសួរថា តើពួកគេនឹងឆ្លើយតបយ៉ាងណា ប្រសិនបើពួកគេត្រូវបានបំពេញដោយសេចក្តីសប្បុរស ។ ( អ្នកអាចសម្របតាមស្ថានភាពទាំងនេះ ដោយយោងតាមតម្រូវការ និងចំណាប់អារម្មណ៍របស់សិស្សអ្នក ) ។
-
មនុស្សសើចចំអកដល់អ្នក ឬនរណាម្នាក់ផ្សេងនៅឯសាលារៀន ។
-
អ្នកមានបងប្រុស ឬបងស្រីម្នាក់ដែលរំខានដល់អ្នកជារឿយៗ ។
-
នរណាម្នាក់ដែលអ្នកស្គាល់បានប្រព្រឹត្តនូវអំពើបាបមួយយ៉ាងធ្ងន់ ។
-
អ្នកមិនចូលចិត្តអ្នកប្រឹក្សាកូរ៉ុម ឬថ្នាក់ថ្មី ដូចដែលអ្នកបានចូលចិត្តអ្នកប្រឹក្សាមុននោះទេ ។
សូមឲ្យសិស្សម្នាក់អាន មរ៉ូណៃ 7:48 ឮៗ ។ សូមឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់មើលតាម ហើយរកមើលអ្វីដែលយើងត្រូវធ្វើដើម្បីត្រូវបានប្រទានពរដោយនូវអំណោយទាននៃសេចក្តីសប្បុរស ។ នៅពេលសិស្សឆ្លើយ សូមប្រាកដថា គោលការណ៍ខាងក្រោមនេះត្រូវបានបញ្ជាក់ច្បាស់ ៖ ប្រសិនបើយើងអធិស្ឋានទៅកាន់ព្រះវរបិតាដោយអស់ពីកម្លាំងចិត្ត និងរស់នៅជាអ្នកដើរតាមដ៏ពិតរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ នោះយើងអាចត្រូវបានបំពេញដោយសេចក្តីសប្បុរស ។
សូមបង្ហាញថា មរ៉ូណៃ 7:45, 47–48 នេះគឺជាវគ្គចំណេះចំណានខគម្ពីរ ។ អ្នកអាចណែនាំថា សិស្សគួរគូសចំណាំវគ្គនេះដើម្បីឲ្យងាយស្រួលនឹងរកឃើញវា ។
-
តើអ្នកគិតថា ហេតុអ្វីបានជាយើងត្រូវអធិស្ឋានសុំរកអំណោយទាននៃសេចក្តីសប្បុរសដោយអស់ពីកម្លាំងចិត្ត ?
-
តើនៅពេលណាដែលអ្នកធ្វើទីបន្ទាល់អំពីគំរូនៃសេចក្តីសប្បុរស ? ( សូមឲ្យសិស្សពីរបីនាក់ចែកចាយពីបទពិសោធន៍ទាំងនេះ ។ អ្នកក៏អាចចែកចាយពីបទពិសោធន៍ផ្ទាល់ខ្លួនដែរ ) ។
-
តើនៅពេលណាដែលអ្នកមានអារម្មណ៍ថា ព្រះអម្ចាស់បានជួយដល់អ្នកឲ្យមានអារម្មណ៍ថាមានចិត្តសប្បុរសចំពោះអ្នកដទៃជាងមុន ?
សូមឲ្យសិស្សរំឭក មរ៉ូណៃ 7:45 ហើយជ្រើសរើសធាតុមួយនៃសេចក្តីសប្បុរស ដែលពួកគេត្រូវអភិវឌ្ឍ ។ សូមលើកទឹកចិត្តពួកគេឲ្យអធិស្ឋានសុំអំណោយទាននៃសេចក្តីសប្បុរស នៅពេលពួកគេខិតខំអភិវឌ្ឍផ្នែកនេះ ។ សូមធ្វើទីបន្ទាល់អំពីឥទ្ធិពលថា សេចក្តីជំនឿ សេចក្ដីសង្ឃឹម និងសេចក្ដីសប្បុរសបានមាននៅក្នុងជីវិតរបស់អ្នក ។
ចំណេះចំណានខគម្ពីរ—មរ៉ូណៃ 7:41
សូមជួយសិស្សឲ្យទន្ទេញចាំ មរ៉ូណៃ 7:41 ។ សូមគិតពីការប្រើវិធីនេះមួយដែលបានពន្យល់នៅក្នុងឧបសម្ព័ន្ធនៅចុងបញ្ចប់នៃសៀវភៅណែនាំនេះ ។
ចំណេះចំណានខគម្ពីរ—មរ៉ូណៃ 7:45, 47–48
សូមឲ្យសិស្សជ្រើសរើសបុគ្គលមួយដែលពួកគេចង់មានសេចក្ដីសប្បុរសដល់គេពីបញ្ជីខាងក្រោមនេះ ៖ សមាជិកគ្រួសារ សមាជិកកូរ៉ុម ឬថ្នាក់ មិត្តនៅសាលារៀន មិត្តភក្ដិ ឬអ្នកជិតខាង ។ សូមលើកទឹកចិត្តពួកគេឲ្យគិតអំពីបុគ្គលដែលពួកគេបានជ្រើសរើស នៅពេលពួកគេអាន មរ៉ូណៃ 7:45 និងគិតពិចារណារបៀបដែលពួកគេអាចបង្ហាញដល់បុគ្គលនោះនូវសេចក្តីស្រលាញ់ដូចព្រះគ្រីស្ទបន្ថែមទៀត ។ សូមឲ្យពួកគេសរសេរនៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីរ ឬ សៀវភៅសរសេរក្នុងថ្នាក់នូវរបៀបមួយ ឬពីរដែលពួកគេនឹងបង្ហាញសេចក្តីសប្បុរសដល់បុគ្គលម្នាក់ ដែលពួកគេបានជ្រើសរើសនោះ ។ សូមឲ្យពួកគេយកការខិតខំនេះជាផ្នែកមួយនៃការអធិស្ឋានរបស់គេនៅសប្ដាហ៍ក្រោយ ។ អ្នកអាចគិតពីការឲ្យសិស្សមានឱកាសមួយដើម្បីចែកចាយបទពិសោធន៍របស់គេនៅក្នុងថ្ងៃខាងមុខនេះ ។
កំណត់ចំណាំ ៖ ដោយសារតែប្រវែងនៃមេរៀននេះ អ្នកអាចចង់ប្រើសកម្មភាពនេះនៅថ្ងៃក្រោយ នៅពេលអ្នកមានពេលបន្ថែម ។
វិចារណកថា និង ព័ត៌មានសាច់រឿង
មរ៉ូណៃ 7:29–31 ។ ការបម្រើរបស់ពួកទេវតា
អែលឌើរ ដាល្លិន អេក អូក ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់បានរៀបរាប់ពីការបម្រើរបស់ពួកទេវតា ៖
« ‹ ពាក្យ « ទេវតា » គឺត្រូវបានប្រើក្នុងបទគម្ពីរសម្រាប់តួអង្គស្ថានសួគ៌គ្រប់អង្គដែលមានសារដំណឹងរបស់ព្រះ› (ចច ឃ្យូ ខានុន Gospel Truth, sel. Jerreld L. Newquist [ឆ្នាំ1987] ទំព័រ 54)។ បទគម្ពីររៀបរាប់នូវឧទាហរណ៍យ៉ាងច្រើន ដែលពួកទេវតាបានលេចមកជាតួអង្គ ។ ការលេចមករបស់ទេវតាមកដល់សាការី និងម៉ារី ( សូមមើល លូកា 1) និង ដល់ស្ដេចប៊េនយ៉ាមីន និងនីហ្វៃ កូនប្រុសរបស់ហេលេមិន ( សូមមើល ម៉ូសាយ 3:2; នីហ្វៃទី 3. 7:17–18) គឺគ្រាន់តែជាឧទាហរណ៍ពីរបីប៉ុណ្ណោះ ។ …
« …ការបម្រើនៃពួកទេវតា ក៏អាចត្រូវបានលាក់កំបាំងផងដែរ ។ សារលិខិតរបស់ទេវតា អាចត្រូវបានផ្ដល់ឲ្យដោយសម្លេង ឬដោយគំនិត ឬអារម្មណ៍ទំនាក់ទំនងនៅក្នុងចិត្ត។ ប្រធាន យ៉ូហាន ថេលើរ បានរៀបរាប់ថា ‹ សកម្មភាពរបស់ពួកទេវតា ឬសកម្មភាពអ្នកសារទូតរបស់ព្រះ មានមកលើគំនិតរបស់យើង ដើម្បីឲ្យដួងចិត្តអាចទទួលបាន … វិវរណៈមកពីពិភពដ៏អស់កល្បជានិច្ច › (Gospel Kingdom sel. G. Homer Durham [1987] 31 ) ។
« នីហ្វៃ បានពិពណ៌នាការប្រាកដអង្គបីដងនៃការបម្រើរបស់ពួកទេវតា នៅពេលលោកបានរំលឹកដល់បងប្អូនប៉ះបោរថា (1) ពួកគេ ‹ បានឃើញទេវតា › (2) ពួកគេបាន ‹ ឮសំឡេងរបស់ព្រះអង្គជាញឹកញយ › ហើយ (3) ទេវតាក៏បាន‹ មានព្រះបន្ទូលជាមួយ [ ពួកគេ ] ដោយសំឡេងតូចរហៀងៗ › ទោះបីជាពួកគេ ‹ មានចិត្តវក់ › ហើយ ‹ មិនអាចចាប់អារម្មណ៍ › (នីហ្វៃទី 1 17:45) ។ ព្រះគម្ពីររួមមានប្រយោគផ្សេងទៀតជាច្រើនដែលថា ពួកទេវតាត្រូវបានបញ្ជូនមកបង្រៀនដំណឹងល្អ និងនាំមនុស្សទៅរកព្រះគ្រីស្ទ ( សូមមើល ហេព្រើរ 1:14; អាលម៉ា 39:19; មរ៉ូណៃ. 7:25, 29, 31–32; គ. និង ស. 20:35) ។ ទំនាក់ទំនងជាមួយនឹងពួកទេវតាភាគច្រើនត្រូវបានទទួលដោយអារម្មណ៍ ឬឮជាជាងការឃើញ » ( « The Aaronic Priesthood and the Sacrament » Ensign ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ 1998 ទំព័រ 38–39 ) ។
មរ៉ូណៃ 7:45–48 ។ សេចក្តីសប្បុរស គឺជា « សេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏សុទ្ធសាធនៃព្រះគ្រីស្ទ »
ប្រធាន ថូម៉ាស អេស. ម៉នសុន បានបង្រៀនអំពីតម្រូវការនៃអំណោយទាននៃសេចក្តីសប្បុរស ៖
« វាមានតម្រូវការដ៏ខ្លាំងក្លាមួយសុំរកសេចក្តីសប្បុរស ដែលផ្ដល់នូវចំណាប់អារម្មណ៍ដល់អស់អ្នកណាដែលមិនបានមានគេចាប់អារម្មណ៍ សេចក្ដីសង្ឃឹមដល់អ្នកដែលបាក់ទឹកចិត្ត និងជំនួយដល់អ្នកដែលរងទុក្ខ ។ សេចក្ដីសប្បុរសពិតប្រាកដ គឺជាសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលសម្ដែងចេញជាសកម្មភាព ។ តម្រូវការនៃសេចក្តីសប្បុរស មាននៅគ្រប់ទីកន្លែង ។…
« សេចក្តីសប្បុរស គឺជាការមានសេចក្ដីអត់ធន់ដល់នរណាម្នាក់ដែលបានធ្វើឲ្យយើងធ្លាក់ចុះ ។ វារារាំងកំហឹងកុំឲ្យឆាប់កើតឡើងងាយស្រួលពេក ។ វាគឺជាការទទួលយកភាពទន់ខ្សោយ និងការបរាជ័យ ។ វាគឺជាការទទួលយកមនុស្ស ដូចដែលមានក្នុងតថភាព ។ វាគឺជាការមើលរំលងរូបរាងខាងក្រៅ ទៅមើលឥរិយាបថ ដែលនឹងមិនស្រអាប់តាមពេលវេលា ។ វាគឺជាការរឹងទទឹងមិនងាយកាត់សេចក្ដីអ្នកដទៃ ។…
« … ជីវិតមិនឥតខ្ចោះចំពោះនរណាម្នាក់ឡើយ ។ ជាជាងការកាត់សេចក្ដី និងការរិះគន់ដល់គ្នាទៅវិញទៅមក សូមឲ្យយើងមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏សុទ្ធសាធនៃព្រះគ្រីស្ទ សម្រាប់បងប្អូនតាមផ្លូវរបស់យើងនៅក្នុងដំណើរឆ្លងកាត់ជីវិតនេះ ។ …
« … សូមឲ្យ [ សេចក្តីសប្បុរស ] ដឹកនាំអ្នកនៅក្នុងគ្រប់អ្វីៗទាំងឡាយដែលអ្នកធ្វើ ។ សូមឲ្យវាបំពេញព្រលឹងរបស់អ្នក និងរកឃើញនូវពាក្យពេចន៍នៅក្នុងគ្រប់គំនិត និងសកម្មភាពរបស់អ្នក » ( « Charity Never Faileth » Ensign ឬ Liahona, ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ 2010 ទំព័រ 124–25 ) ។
អែលឌើរ ម៉ាវីន ជេ អាស្តុន នៃកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់បានសរសេរនូវរបៀបដែលយើងអាចបង្ហាញសេចក្ដីសប្បុរសថា ៖
« សេចក្តីសប្បុរសពិតប្រាកដ គឺមិនមែនជាអ្វីមួយដែលអ្នកបោះចោលនោះទេ វាគឺជាអ្វីមួយដែលអ្នកទទួលបាន និងធ្វើវាឲ្យក្លាយជាផ្នែកមួយនៃជីវិតអ្នក ។ …
« ប្រហែលជាសប្បុរសធម៌ដ៏អស្ចារ្យបំផុតមាន នៅពេលយើងមានចិត្តល្អដល់គ្នាទៅវិញទៅមក នៅពេលយើងមិនកាត់សេចក្ដី ឬរើសអើងលើនរណាម្នាក់ទៀត នៅពេលយើងផ្ដល់ប្រយោជន៍អំពីការសង្ស័យ ឬនៅស្ងៀមស្ងាត់ដល់គ្នាទៅវិញទៅមកយ៉ាងសាមញ្ញ ។ សប្បុរសធម៌គឺជាការទទួលយកភាពខុសគ្នា ភាពទន់ខ្សោយ និងការបរាជ័យរបស់នរណាម្នាក់ ការមានភាពអត់ធន់ដល់នរណាម្នាក់ដែលបានធ្វើឲ្យយើងធ្លាក់ចុះ ឬការរារាំងមិនឲ្យកំហឹងឆាប់កើតឡើង នៅពេលនរណាម្នាក់មិនព្រមដោះស្រាយអ្វីមួយតាមរបៀបដែលយើងសង្ឃឹមចង់បាន ។ សប្បុរសធម៌ជាការបដិសេធមិនកេងចំណេញលើភាពទន់ខ្សោយរបស់អ្នកដទៃ និងការមានឆន្ទៈក្នុងការអភ័យទោសដល់នរណាម្នាក់ដែលបានធ្វើឲ្យយើងឈឺចាប់ ។ សប្បុរសធម៌គឺជាការសង្ឃឹមការល្អបំផុតពីគ្នាទៅវិញទៅមក » ( « The Tongue Can Be a Sharp Sword » Ensign ខែ ឧសភា ឆ្នាំ 1992 ទំព័រ 19 ) ។
មរ៉ូណៃ 7:45–48 ។ « និយមន័យដ៏អស្ចារ្យនៃ ‹ សេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏សុទ្ធសាធនៃព្រះគ្រីស្ទ › »
ដោយសំដៅលើពាក្យសម្ដីរបស់ មរមន នៅក្នុង មរ៉ូណៃ 7:45–48 អែលឌើរ ជែហ្វ្រី អ័រ ហូឡិន ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់បានបង្រៀនថា ៖
« វានឹងមានប្រយោជន៍ដើម្បីកត់ចំណាំថា សេចក្ដីសប្បុរស ឬ ‹ សេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏សុទ្ធសាធនៃព្រះគ្រីស្ទ › ដែលយើងស្រឡាញ់ចង់បាន អាចត្រូវបកប្រែបានពីររបៀប ។ អត្ថន័យរបស់វាមួយគឺជាសេចក្ដីមេត្តា សេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលប្រកបដោយការអភ័យទោសមួយប្រភេទ ដែលសិស្សរបស់ព្រះគ្រីស្ទ គួរមានចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមក ។ នោះមានន័យថា ពួកគ្រីស្ទានទាំងអស់គួរព្យាយាមមានសេចក្តីស្រឡាញ់ដូចជាព្រះអង្គសង្គ្រោះបានស្រឡាញ់ ដោយបង្ហាញសេចក្ដីមេត្តាដ៏សុទ្ធសាធ ដែលប្រោសលោះសម្រាប់មនុស្សទាំងអស់ ។ ជាអកុសល សីលធម៌តែពីរបី បើសិនជាមាន បានយកជ័យជំនះទាំងស្រុងនៅក្នុងការខិតខំនេះ ប៉ុន្ដែវាជាការអញ្ជើញមួយដែលមនុស្សទាំងអស់ត្រូវព្យាយាមបំពេញ ។
« និយមន័យដែលកាន់តែអស្ចារ្យនៃឃ្លាថា ‹ សេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏សុទ្ធសាធនៃព្រះគ្រីស្ទ › … មិនមែនជាអ្វីដែលយើងជាពួកគ្រីស្ទានព្យាយាម តែភាគច្រើនមិនបានបង្ហាញឲ្យអ្នកផ្សេងទៀតឃើញនោះទេ ប៉ុន្តែជាអ្វីដែលព្រះគ្រីស្ទមានជោគជ័យទាំងស្រុងក្នុងការបង្ហាញដល់យើង ។ សេចក្ដីសប្បុរសដ៏ពិត ត្រូវបានស្គាល់តែម្ដងគត់ ។ វាត្រូវបានបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ និងយ៉ាងបរិសុទ្ធនៅក្នុងសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ពិតប្រាកដ ដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់បំផុត និងដ៏ធួនរបស់ព្រះគ្រីស្ទសម្រាប់យើង ។ វាគឺជាសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះគ្រីស្ទសម្រាប់យើងដែល ‹ តែងតែអត់ធ្មត់ ហើយចិត្តល្អ ហើយពុំចេះឈ្នានីស › ។ វាគឺជាសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ដែលពុំ ‹ ចេះអួតខ្លួន … ពុំរហ័សខឹង ពុំគិតដល់សេចក្ដីអាក្រក់ › ។ វាគឺជាសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះគ្រីស្ទមានសម្រាប់យើង ដែល ‹ ទ្រាំទ្រការណ៍ទាំងអស់ ជឿដល់ការណ៍ទាំងអស់ សង្ឃឹមដល់ការណ៍ទាំងអស់ ហើយស៊ូទ្រាំទ្រការណ៍ទាំងអស់ › ។ វាត្រូវបានបង្ហាញនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទថា ‹ សេចក្ដីសប្បុរសពុំបាត់បង់ទៅឡើយ › ។ វាគឺជាសេចក្ដីសប្បុរសនោះ—ជាសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏សុទ្ធសាធរបស់ទ្រង់មានសម្រាប់យើង—ដែលបើគ្មានវាទេ យើងនឹងគ្មានជាអ្វីទាំងអស់ អស់សង្ឃឹមជាបុរស និងស្ត្រីដែលវេទនាបំផុត ។ ពិតណាស់ ពួកអ្នកដែលមានសេចក្ដីសប្បុរស នឹងទទួលបានពរជ័យនៃសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់នៅថ្ងៃចុងក្រោយ—ដង្វាយធួន ដំណើររស់ឡើងវិញ ជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច ការសន្យាដ៏អស់កល្ប—ពិតណាស់ នឹងបានស្រួលទាំងអស់ដល់អ្នកនោះហើយ ។
« ការណ៍នេះនឹងមិនបង្រួមដល់អប្បបរមានៃបទបញ្ញត្តិដែលយើងត្រូវព្យាយាមទទួលបានសេចក្ដីស្រឡាញ់ប្រភេទនេះដល់គ្នាទៅវិញទៅមក ។ យើងគួរ ‹ អធិស្ឋានដល់ព្រះវរបិតា ដោយអស់ពីកម្លាំងចិត្ត រហូតដល់ [ យើង ] អាចពោរពេញដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់នេះ › [កូរិនថូសទី 1 13:4–5, 7–8; មរ៉ូណៃ 7:48] ។ យើងគួរព្យាយាមធ្វើឲ្យមានស្ថេរភាព និងមិនបរាជ័យ តែងតែតស៊ូ និងចិត្តល្អជាងមុន ពុំចេះឈ្នានីស និងពុំរហ័សខឹងពេលយើងទាក់ទងជាមួយនឹងអ្នកដទៃ ។ នៅពេលព្រះគ្រីស្ទនៅមានព្រះជន្ម នោះយើងនឹងរស់នៅ ហើយនៅពេលព្រះគ្រីស្ទស្រឡាញ់ នោះយើងក៏នឹងស្រឡាញ់ដែរ ។ ប៉ុន្ដែ ‹ សេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏សុទ្ធសាធ នៃព្រះគ្រីស្ទ › ដែលលោកមរមនបាននិយាយ នោះ គឺមានន័យច្បាស់ថា —សេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះគ្រីស្ទ ។ ដោយមានអំណោយដ៏ទេវភាពនោះ អំណោយទានប្រោសលោះនោះ យើងមានអ្វីៗទាំងអស់ បើគ្មានវាទេ យើងគ្មានអ្វីទាំងអស់ ហើយនៅទីបញ្ចប់ គ្មានអ្វីទាំងអស់ លើកលែងតែនៅទីបំផុត ‹ សាតាំង [ និង ] ពួកទេវតាទៅជាសាតាំងតែមួយ › [នីហ្វៃទី 2 9:9] ។
« ជីវិតមានចំណែកនៃការភ័យខ្លាច និងការបរាជ័យរបស់វា ។ ជួនកាលរឿងខ្លះក៏បរាជ័យ ។ ជួនកាលមនុស្សខ្លះធ្វើឲ្យយើងបរាជ័យ ទោះជាការបរាជ័យខាងសេដ្ឋកិច្ច ឬពាណិជ្ជកម្ម ឬក៏រដ្ឋាភិបាលធ្វើឲ្យយើងបរាជ័យក៏ដោយ ។ ប៉ុន្ដែរឿងមួយទោះក្នុងពេលនេះ ឬភាពអស់កល្បជានិច្ច មិន ធ្វើឲ្យយើងបរាជ័យទេ—គឺសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏សុទ្ធសាធនៃព្រះគ្រីស្ទ ។
« … អព្ភូតហេតុនៃសេចក្តីសប្បុរសរបស់ព្រះគ្រីស្ទ សង្គ្រោះ និងផ្លាស់ប្ដូរយើង ។ សេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ធួនរបស់ទ្រង់សង្គ្រោះយើងចេញពីសេចក្ដីស្លាប់ និងពីនរកក៏ដូចជាអាកប្បកិរិយានៃរូបកាយ នៃកាម និងនៃអារក្សដែរ ។ សេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ប្រោសលោះនោះក៏ផ្លាស់ប្ដូរព្រលឹង លើកព្រលឹងយើងឡើងពីបទដ្ឋានដែលធ្លាក់ចុះទៅដល់អ្វីដែលមានកិត្តិយសខ្លាំង និងបរិសុទ្ធខ្លាំងក្រៃ ។ ហេតុដូច្នេះហើយ យើងត្រូវតែ ‹ ប្រកាន់ខ្ជាប់នូវសេចក្តីសប្បុរស › —ជាសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏សុទ្ធសាធនៃព្រះគ្រីស្ទដល់យើង និងការខិតខំដ៏ប្ដេជ្ញារបស់យើងចំពោះសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏សុទ្ធសាធដល់ទ្រង់ និងអ្នកដទៃផ្សេងទៀត— ព្រោះបើគ្មានវាទេ យើងគ្មានជាអ្វីទាំងអស់ ហើយផែនការរបស់យើងសម្រាប់សុភមង្គលដ៏អស់កល្បនឹងត្រូវបោះបង់ចោលទាំងស្រុង ។ បើគ្មានសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ប្រោសលោះនៃព្រះគ្រីស្ទនៅក្នុងជីវិតរបស់យើងទេ គុណសម្បត្តិផ្សេងទៀតទាំងអស់ —មិនថាគុណភាពខាងសីលធម៌ និងកិច្ចការដែលជាគំរូដ៏ល្អនោះទេ— នឹងបរាជ័យចេញពីសេចក្តីសង្គ្រោះ និងសេចក្តីរីករាយ » (Christ and the New Covenant: The Messianic Message of the Book of Mormon [1997] 336–37 ) ។