Lekcja 20
Nauki i Przymierza 14–16
Wprowadzenie
Pod koniec maja 1829 r. Józef Smith oraz Oliver Cowdery doświadczyli wielu gróźb ze strony motłochu, kiedy trwały końcowe prace nad tłumaczeniem Księgi Mormona. David Whitmer pomógł im w przeprowadzce z Harmony w stanie Pensylwania do domu Whitmerów w Fayette w stanie Nowy Jork. Dzięki temu uniknęli prześladowań oraz nauczali o przywróconej ewangelii rodzinę Whitmerów oraz ich sąsiadów. Rodzina Whitmerów była bardzo zainteresowana dalszymi wydarzeniami związanymi z Przywróceniem. Józef Smith opisał Davida Whitmera, Johna Whitmera oraz Petera Whitmera jun. jako „gorliwych przyjaciół oraz pomocników w pracy, którzy […] pragnęli poznać swoje obowiązki” (History of the Church, 1:48–49). Prorok oddał się modlitwie i otrzymał objawienia dla Davida Whitmera oraz jego braci, Johna i Petera. Ci bracia poznali swoje role, aby wypełniać dzieło Pana.
Propozycje dotyczące nauczania
Nauki i Przymierza 14
Pan powołuje Davida Whitmera do asystowania w dziele dni ostatnich
Aby pomóc uczniom w zrozumieniu tła historycznego objawień, które uczniowie będą studiować podczas dzisiejszej lekcji, podsumuj informacje z wprowadzenia do tej lekcji. Ponadto możesz poprosić jednego z uczniów o przeczytanie poniższej historii. Zanim uczeń zacznie czytać, wyjaśnij, że David Whitmer musiał zasiać zboże w rodzinnym gospodarstwie oraz rozsypać gips, który był używany jako nawóz. Poczuł natchnienie, by pomóc Józefowi i Oliverowi po tym, jak ukończy wyznaczone mu zadania. Poproś uczniów, aby wsłuchali się w cuda, jakie pozwoliły Davidowi Whitmerowi pomóc Oliverowi Cowdery’emu oraz Józefowi Smithowi uciec przed prześladowaniami:
„David udał się na pole i okazało się, że miał przed sobą dwa dni ciężkiej pracy […]. Następnie uwiązał konie do brony, i zamiast podzielić pole na kilka części, jak to czynią rolnicy, jeździł po całym polu, a kiedy koło południa się zatrzymał, aby pójść na obiad, rozejrzał się dookoła i ku jego zaskoczeniu, obsiał zbożem połowę pola. Po obiedzie znów poszedł na pole i pod wieczór ukończył pracę, która miała trwać aż dwa dni.
Jego ojciec, idąc wieczorem na pole, zobaczył to, co się stało i wykrzyknął: ‘Musi być w tym wyższa moc, dlatego myślę, że powinieneś udać się do Pensylwanii, jak tylko zaaplikujesz gips do gleby.
Następnego ranka David wziął pod ramię drewnianą miarę i udał się na pole, aby zaaplikować gips do gleby, którego stosy usypał dwa dni wcześniej blisko domu swojej siostry, ale kiedy tam dotarł, już ich nie było! Następnie pobiegł do swojej siostry i zapytał ją, czy nie wie, co się z nimi stało. Zaskoczona odpowiedziała: ‘Dlaczego o to pytasz? Czy nie zostało to zrobione wczoraj?’.
‘Nic o tym nie wiem’ — odpowiedział David.
‘Dziwne — odpowiedziała siostra — ponieważ wczoraj przed południem przybiegły do mnie dzieci i błagały, abym poszła z nimi na pole i zobaczyła mężczyzn, którzy zaaplikowali gips do gleby, dodając, że nigdy nie widziały, aby ktoś czynił to aż tak szybko. Poszłam więc i ujrzałam trzech mężczyzn pracujących w polu, ale myśląc, że nająłeś kogoś do pracy ze względu na to, że się spieszyłeś, natychmiast wróciłam do domu i nie zastanawiałam się nad tym więcej’.
David poczynił wszelkie starania, aby dowiedzieć się kto, to uczynił. Popytał w rodzinie i u sąsiadów, ale bezskutecznie” (Lucy Mack Smith, History of Joseph Smith by His Mother, wyd. Preston Nibley [1958], str. 148–149).
-
Jak myślicie, jaki wpływ doświadczenia te wywarły na Davida Whitmera?
Podsumuj fragment: Nauki i Przymierza 14:1–5, tłumacząc, że Pan zapowiedział pojawienie się Jego dzieła oraz obiecał błogosławieństwa dla tych, którzy będą mieli w nim udział. Poproś jednego z uczniów o przeczytanie fragmentu: Nauki i Przymierza 14:6–7. Poproś pozostałych uczniów, aby śledzili tekst i odszukali wskazówki, jakich udzielił Pan Davidowi oraz błogosławieństwa, które David otrzyma, jeśli postąpi zgodnie z instrukcjami Pana.
-
Co Pan obiecał Davidowi Whitmerowi? Co musiał uczynić David, aby ta obietnica została wypełniona?
Poproś uczniów, aby własnymi słowami przedstawili zasadę z wersetu: Nauki i Przymierza 14:7. Podczas gdy uczniowie będą udzielać odpowiedzi, zapisz na tablicy następującą zasadę: Jeśli będziemy przestrzegać przykazań Boga i wytrwamy do końca, otrzymamy życie wieczne.
-
Co to znaczy otrzymać życie wieczne? (Otrzymanie życia wiecznego oznacza życie wieczne z naszymi rodzinami w obecności Boga. Życie wieczne, to taki rodzaj życia, jakie wiedzie Bóg).
-
W jaki sposób obietnica życia wiecznego motywuje nas do przestrzegania przykazań Boga i wytrwania do końca?
Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos wersetu: Nauki i Przymierza 14:8. Pozostali uczniowie niech śledzą tekst i odszukają inne błogosławieństwa, które mógłby otrzymać David Whitmer, gdyby był posłuszny. Po tym, jak uczniowie podzielą się tym, co odnaleźli, wyjaśnij, że wkrótce po tym, jak Józef Smith otrzymał to objawienie dla Davida, ten został jednym z Trzech Świadków Księgi Mormona. Ujrzał on anioła Moroniego oraz złote płyty i usłyszał głos Boga świadczący o prawdziwości tego zapisu.
Wyjaśnij, że Pan dał Davidowi Whitmerowi kolejną obietnicę zależną od jego wierności. Aby przygotować uczniów do rozpoznania tej zasady w słowach Pana skierowanych do Davida, napisz na tablicy następujące zdanie: Jeśli będziemy , to Pan nas .
Poproś uczniów, aby przeczytali po cichu fragment: Nauki i Przymierza 14:9–11. Poproś ich, aby odszukali zasadę, która pasuje do wzorca zapisanego na tablicy. Pozwól, aby kilku uczniów podzieliło się tym, co odszukali. Uczniowie mogą wymienić wiele zasad, ale upewnij się, że rozumieją, iż jeśli będziemy pomagać Panu w Jego dziele, to Pan nas pobłogosławi zarówno duchowo, jak i docześnie.
-
W jaki sposób Pan poprosił was, abyście pomagali w Jego dziele? Jakie błogosławieństwa otrzymaliście ze względu na waszą pomoc w dziele Pana?
Nauki i Przymierza 15–16
Jezus Chrystus naucza Johna Whitmera i Petera Whitmera jun. o tym, co jest dla nich najbardziej wartościowe
Poproś dwóch uczniów, aby wyszli na przód klasy. Poproś jednego z nich o przeczytanie na głos wersetu: Nauki i Przymierza 15:1, a kolejnego o przeczytanie wersetu: Nauki i Przymierza 16:1. Poproś ich, aby przeczytali w ten sam sposób także wersety 2.–6. z tego samego rozdziału.
Poproś uczniów, aby wskazali na pragnienie, które łączyło Johna Whitmera i Petera Whitmera jun., co zostało opisane we fragmencie: Nauki i Przymierza 15:3–4 oraz Nauki i Przymierza 16:3–4.
-
Czego pragnęli zarówno John Whitmer, jak i Peter Whitmer jun.? (Pragnęli wiedzieć, co mogliby uczynić, a co byłoby dla nich najbardziej wartościowe).
Poproś uczniów, aby przeczytali po cichu wersety: Nauki i Przymierza 15:6 oraz Nauki i Przymierza 16:6. Poproś ich, aby wskazali radę, której Pan udzielił tym mężczyznom.
-
W jaki sposób Pan odpowiedział na ich pytanie? Jakiej zasady możemy się nauczyć z odpowiedzi Pana? (Uczniowie mogą użyć różnych słów, ale upewnij się, że rozumieją, iż nasze wysiłki, aby przyprowadzać innych ludzi do Jezusa Chrystusa, powinny mieć dla nas wielką wartość).
-
Co możemy uczynić, aby pomóc ludziom przyjść do Chrystusa?
-
Dlaczego te wysiłki powinny mieć dla nas wielką wartość?
Poproś uczniów, aby zapoznali się z treścią rozdziału: Nauki i Przymierza 15 oraz Nauki i Przymierza 16 i odszukali, co różni od siebie te dwa objawienia. (Jedyna różnica jest taka, że jedno z nich jest skierowane do Johna, a drugie do Petera).
Wyjaśnij, że czasami Pan objawia te same przesłanie różnym osobom, ponieważ mają one podobne potrzeby, pragnienia lub znajdują się w podobnej sytuacji. Jednakże możemy być pewni, że Pan zna nas osobiście. W tym przykładzie Pan nazwał Johna Whitmera i Petera Whitmera jun. po imieniu oraz objawił Swoją wolę każdemu z osobna.
-
W jaki sposób błogosławieństwo kapłańskie lub powołanie na misję może pokazać nam, że Bóg zna nas osobiście, mimo że treść tego powołania lub błogosławieństwa jest podobna do innych?
Aby podać kolejny przykład na to, że Bóg zna nas osobiście, poproś jednego z uczniów o przeczytanie następującej wypowiedzi Starszego Davida A. Bednara z Kworum Dwunastu Apostołów:
„Jakiś czas temu rozmawiałem z pewnym przywódcą kapłańskim, który zgodnie z otrzymanym natchnieniem nauczył się na pamięć imion wszystkich młodych ludzi w swoim paliku, którzy byli w wieku od 13 do 21 lat. Posługując się zdjęciami młodych mężczyzn i kobiet, przygotował kartki z ich nazwiskami, które przeglądał, podróżując służbowo i przy innych okazjach. Szybko nauczył się wszystkich imion i nazwisk młodzieży.
Pewnej nocy ów przywódca kapłański miał sen o jednym z młodych mężczyzn, którego znał jedynie ze zdjęcia. Zobaczył w nim młodego mężczyznę w białej koszuli i z misjonarską plakietką z nazwiskiem. Siedząc u boku swego kolegi, młody mężczyzna nauczał jakąś rodzinę. W ręku trzymał Księgę Mormona i wyglądał tak, jakby składał świadectwo o prawdziwości księgi. Wtedy to właśnie przywódca kapłański obudził się ze snu.
Podczas następnego zgromadzenia kapłaństwa przywódca podszedł do młodego mężczyzny, którego zobaczył w swoim śnie i poprosił go o krótką rozmowę. Krótko się przedstawiwszy, przywódca zwrócił się do młodzieńca po imieniu i powiedział: ‘Nie jestem wizjonerem. Nigdy nie miałem snów o żadnym członku tego palika. Ty jesteś pierwszy. Opowiem ci mój sen, a potem chciałbym, żebyś pomógł mi zrozumieć jego znaczenie’.
Przywódca kapłański opowiedział mu sen i zapytał młodzieńca, co on może oznaczać. Głosem drżącym z emocji młody mężczyzna odparł po prostu: ‘To znaczy, że Bóg wie, kim jestem’. Reszta rozmowy młodego mężczyzny z jego przywódcą kapłańskim miała olbrzymie znaczenie i obaj uzgodnili, że w ciągu najbliższych miesięcy będą się od czasu do czasu spotykać na rozmowy i narady” („Troskliwe miłosierdzie Pana”, Ensign lub Liahona, maj 2005, str. 100).
-
Jak pomoże nam wiedza o tym, że Bóg zna nas osobiście?
Poproś kilku uczniów, aby podzielili się tym, skąd wiedzą, że Bóg zna ich osobiście. (Możesz wytłumaczyć uczniom, że podawane przez nich przykłady nie muszą być niezwykłe. Przypomnij im, że nie muszą dzielić się doświadczeniami, które są zbyt osobiste lub prywatne).
-
W jaki sposób wiedza o tym, że Bóg zna was osobiście, może wpłynąć na podejmowane przez was codziennie decyzje? W jaki sposób wiedza ta wpłynęła na podejmowane przez was decyzje?
Na zakończenie lekcji możesz złożyć świadectwo o prawdach, które były omawiane podczas tej lekcji oraz zachęcić uczniów, aby stosowali te prawdy w swoim życiu.