Nauki i Przymierza 81

Wprowadzenie

8 marca 1832 r. Pan powołał Jessego Gause’a oraz Sidneya Rigdona, aby służyli jako doradcy dla Józefa Smitha. Tydzień później, 15 marca 1832 r., Pan dał objawienie, które stanowi treść rozdziału: Nauki i Przymierza 81. W objawieniu tym opisał rolę doradców Prezydenta Kościoła oraz wymienił błogosławieństwa przygotowane dla tych, którzy są wierni w swojej posłudze. Jesse Gause nie pozostał wierny, w wyniku czego Pan powołał Fredericka G. Williamsa, którego imię zostało wymienione w treści obecnego rozdziału: Nauki i Przymierza 81, aby zastąpił brata Gause’a w Prezydium. Kiedy otrzymano to objawienie, Prezydent Kościoła oraz jego doradcy tworzyli Radę Prezydenta Wyższego Kapłaństwa. Począwszy od 1834 r., objawienia były adresowane do Prezydenta oraz jego doradców jako członków Pierwszego Prezydium (zob. NiP 102:26–28).

Propozycje dotyczące nauczania

Nauki i Przymierza 81:1–7

Pan opisuje rolę doradców w Pierwszym Prezydium

Przed lekcją napisz na tablicy poniższe pytania:

Dlaczego Pan wyznacza nas do powołań w swoim Kościele?

Jakie błogosławieństwa są związane z wiernym wypełnianiem powołania?

Co dzieje się, jeśli ktoś podejmuje decyzję, że nie będzie wierny w wypełnianiu swojego powołania?

Rozpocznij zajęcia od poproszenia uczniów, aby odpowiedzieli na pytania zapisane na tablicy. W ramach dyskusji możesz wyjaśnić, że mimo iż przywódca kościelny otrzymał natchnienie, aby powołać danego członka Kościoła na określone powołanie, to od tego członka zależy, czy będzie je wiernie wypełniał.

Poproś jednego z uczniów, aby przeczytał na głos wprowadzenie do rozdziału: Nauki i Przymierza 81. Pozostali niech śledzą tekst i odszukają przykład osoby, która została powołana przez Pana, ale nie pozostała wierna w wypełnianiu swojego powołania.

Kogo najpierw powołał Pan do służby w roli doradcy dla Józefa Smitha w Radzie Prezydenta Wyższego Kapłaństwa?
Dlaczego Jesse Gause utracił swoje powołanie?

Wyjaśnij, że Jesse Gause został powołany do służby w roli doradcy w Radzie Prezydenta Wyższego Kapłaństwa w marcu 1832 r. 1 sierpnia 1832 r. rozpoczął służbę na misji wraz z Zebedee Coltrinem. Podczas misji brat Gause odwiedził swoją żonę i starał się przekonać ją o prawdzie, ale ona nie chciała przystąpić do Kościoła. Jakiś czas później brat Coltrin bardzo się rozchorował i powrócił do Kirtland. Niestety brat Gause nie ukończył swojej misji i nie wytrwał w Kościele.

Kogo, zgodnie ze wstępem do tego rozdziału, Pan powołał w miejsce Jessego Gause’a?

Możesz poprosić, aby uczniowie zaznaczyli we wstępie następujące zdanie: „Objawienie to […] należy traktować jako krok ku formalnemu zorganizowaniu Rady Prezydenta Kościoła [Pierwszego Prezydium]”. Wyjaśnij, że Prezydent Kościoła wraz ze swoimi doradcami (Rada Prezydenta Wyższego Kapłaństwa) byli nazywani Pierwszym Prezydium dopiero od roku 1834 r. (zob. NiP 102:26–28). Pan nie objawił Prorokowi za pierwszym razem pełnej organizacji swojego Kościoła, lecz objawił On poszczególne struktury organizacji stopniowo, kiedy była taka potrzeba oraz kiedy święci byli gotowi na otrzymanie tych wskazówek.

Poproś jednego z uczniów, by przeczytał na głos fragment: Nauki i Przymierza 81:1–2. Pozostali niech śledzą tekst i odszukają, czego Pan nauczył Fredericka G. Williamsa na temat Rady Prezydenta Wyższego Kapłaństwa.

Co, zgodnie z wersetem 2., posiada ta Rada Prezydenta? (Uczniowie powinni odnaleźć następującą prawdę: Rada Prezydenta Wyższego Kapłaństwa posiada klucze do królestwa Boga na ziemi. Możesz zaproponować, aby uczniowie zaznaczyli słowa i wyrażenia, które nauczają tej prawdy).

Aby pomóc uczniom w zrozumieniu tej doktryny, przypomnij im, że „klucze kapłaństwa to upoważnienie, które Bóg daje przywódcom kapłańskim, aby prowadzili, kontrolowali i zarządzali korzystaniem z Jego kapłaństwa na ziemi. Ci, którzy dzierżą klucze kapłańskie, zarządzają korzystaniem z upoważnienia kapłańskiego [w Kościele] (zob. NiP 65:2; 81:2; 124:123). Osoby, które dzierżą klucze kapłaństwa, mają prawo przewodniczyć Kościołowi i prowadzić go w ramach podlegającej im jurysdykcji.

Jezus Chrystus dzierży wszystkie klucze kapłaństwa przynależące do Jego Kościoła. Każdemu ze Swoich Apostołów nadał On wszystkie klucze przynależące do królestwa Boga na ziemi. Apostoł senior, czyli Prezydent Kościoła, jest jedyną osobą upoważnioną, by używać wszystkich kluczy kapłaństwa” (Podręcznik 2.: Administrowanie Kościołem [2010], 2.1.1).

Na co klucze kapłaństwa pozwalają Pierwszemu Prezydium? (Pozwalają na kierowanie pracą Pana na ziemi).

Pokaż ilustrację przedstawiającą obecne Pierwsze Prezydium lub oddzielne ilustracje przedstawiające jej poszczególnych członków. Zapytaj uczniów, czy znają imiona i nazwiska członków obecnego Pierwszego Prezydium.

Napisz na tablicy następujący nagłówek: Doradca w Pierwszym Prezydium.

Jakie, waszym zdaniem, są obowiązki doradców w Pierwszym Prezydium?

Poproś jednego z uczniów, by przeczytał na głos werset: Nauki i Przymierza 81:3. Pozostali niech śledzą tekst i odnajdą radę, jakiej Pan udzielił Frederickowi G. Williamsowi w związku z jego powołaniem jako doradcy w Pierwszym Prezydium.

Co, zgodnie z wersetem 3., Frederick G. Williams miał czynić jako doradca w Pierwszym Prezydium? (Poproś uczniów, aby zapisali odpowiedzi pod nagłówkiem znajdującym się na tablicy. Możesz im wytłumaczyć, że doradcy w danym prezydium wspierają i pomagają prezydentowi).
Jak myślicie, co to znaczy, że doradca ma być „wierny […] w przykazaniach [radzie]” dla prezydenta?

Aby pomóc uczniom lepiej zrozumieć znaczenie bycia wiernym w przykazaniach [doradzaniu], poproś jednego z nich, aby przeczytał na głos poniższą wypowiedź Prezydenta Gordona B. Hinckleya. Poproś pozostałych uczniów, aby zwrócili uwagę na to, w jaki sposób doradca powinien doradzać prezydentowi.

„[Doradca] jest asystentem prezydenta […].

Jako asystent, doradca nie jest prezydentem. Nie przyjmuje na siebie więcej obowiązków i nie staje ponad prezydentem.

Podczas spotkań prezydium, każdy z doradców ma prawo podzielić się swoimi uwagami na temat wszystkich kwestii, które są przedkładane prezydium. Jednakże przywilejem prezydenta jest podejmowanie decyzji, a obowiązkiem doradców jest go w niej poprzeć. Jego decyzja staje się ich decyzją bez względu na ich uprzednie pomysły” („In […] Counsellors There is Safety”, Ensign, listopad 1990, str. 49).

W jaki sposób, według Prezydenta Hinckleya, doradca w prezydium powinien doradzać prezydentowi?
W jaki sposób rozumienie, co to znaczy być wiernym w przykazaniach [doradzaniu], może pomóc komuś, kto służy jako doradca w prezydium w Kościele?

Poproś uczniów, aby zastanowili się nad tym, kiedy służyli (lub widzieli, jak inni służą) w prezydium w Kościele. (Możesz zwrócić ich uwagę, że rada biskupia to prezydium okręgu). Poproś ich, aby zastanowili się nad tym, co oni lub inne osoby uczyniły, aby skuteczniej wspierać prezydia w kworach kapłańskich lub klasach Młodych Kobiet. Poproś kilkoro uczniów, aby podzielili się swoimi odpowiedziami z resztą klasy.

Poproś ich też, aby przeczytali po cichu werset: Nauki i Przymierza 81:4 i odszukali, co Pan obiecał Frederickowi G. Williamsowi, jeśli będzie wierny w swoim powołaniu. Możesz wyjaśnić, że wyrażenie „rozpowszechnisz chwałę […] [twojego Pana]” oznacza w tym kontekście, że poprzez bycie wiernym w powołaniach możemy pomóc bliźnim w okazywaniu szacunku i oddawaniu czci Panu.

Co, zgodnie z wersetem 4., możemy uczynić, jeśli pozostajemy wierni w naszych powołaniach? (Uczniowie mogą użyć różnych słów, ale ich odpowiedzi powinny odzwierciedlać następującą zasadę: Jeśli pozostajemy wierni w naszych powołaniach, możemy uczynić wiele dobra dla innych ludzi i rozpowszechnić chwałę Boga. Zapisz tę zasadę na tablicy, uzupełniając ją słowami uczniów).

W jaki sposób wierna służba w naszych powołaniach kościelnych pomoże nam uczynić wiele dobra dla innych ludzi?
W jaki sposób wierna służba w naszych powołaniach kościelnych pomoże nam rozpowszechnić chwałę Boga?

Poproś uczniów, aby zastanowili się nad sytuacją, w której widzieli, że ktoś poprzez wierną służbę w swoim powołaniu uczynił wiele dobrego dla innych. Poproś kilkoro z nich, aby podzielili się swoimi przemyśleniami z resztą klasy.

Poproś jednego z uczniów, by przeczytał na głos werset: Nauki i Przymierza 81:5. Pozostali niech śledzą tekst i odszukają dodatkową radę, której Pan udzielił Frederickowi G. Williamsowi.

Czego, w oparciu o to, co Pan powiedział Frederickowi G. Williamsowi w wersecie 5., możemy się nauczyć na temat bycia wiernym w powołaniach kościelnych lub bycia wiernym członkiem Kościoła?
Jak myślicie, co to znaczy „wspomagać słabych, podnosić ręce, co zwisają i wzmacniać słabe kolana”?

Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos następującej wypowiedzi Starszego Marvina J. Ashtona z Kworum Dwunastu Apostołów. Pozostali niech wsłuchają się uważnie w informacje, które pomogą im zrozumieć znaczenie powyższych słów.

„Werset: Nauki i Przymierza 81:5 może być rozumiany jako ponaglenie skierowane przez Pana do Fredericka G. Williamsa, aby wspierał słabych (‘wspomagaj słabych’), zachęcał tych, którzy są wyczerpani lub zniechęceni (‘podnoś ręce, co zwisają’), oraz dodawał odwagi i wzmacniał tych, których kolana są słabe, a serca przepełnione strachem” („Strengthen the Feeble Knees”, Ensign, listopad 1991, str. 70).

W jaki sposób możemy „[wspomagać] słabych, [podnosić] ręce, co zwisają i [wzmacniać] słabe kolana”? (Zapisz odpowiedzi uczniów na tablicy).
Czy kiedykolwiek zostaliście podniesieni na duchu lub wzmocnieni przez kogoś innego?

Daj uczniom wyzwanie, aby wybrali jedną z odpowiedzi zapisanych na tablicy i postarali się pomóc ludziom wokół.

Poproś jednego z uczniów, by przeczytał na głos fragment: Nauki i Przymierza 81:6–7. Pozostali niech śledzą tekst i odszukają błogosławieństwa, którymi Pan obiecał obdarzyć Fredericka G. Williamsa, jeśli będzie wierny do końca. Poproś uczniów, aby opowiedzieli o tym, co odnaleźli.

Złóż świadectwo o tym, jak ważne jest bycie wiernym w powołaniach i pomaganie ludziom wokół nas, aby i oni mogli osiągnąć życie wieczne.

Komentarz i tło historyczne

Nauki i Przymierza 81:1. Doradcy w Pierwszym Prezydium

Prezydent Harold B. Lee wyjaśnił, dlaczego doradcy spełniają ważną rolę w Pierwszym Prezydium:

„Kiedy rozmyślałem nad rolą, jaką pełnimy, zarówno ja, jak i Prezydent Tanner, jako doradcy [Prezydenta Josepha Fieldinga Smitha], przypomniałem sobie o okolicznościach w życiu Mojżesza, kiedy to wrogowie Kościoła byli tacy sami, jak ci dzisiaj. Grozili pokonaniem, zburzeniem i zniszczeniem pracy Kościoła. Kiedy to Mojżesz zasiadł na wzgórzu i podniósł laskę symbolizującą udzielone mu upoważnienie, czyli klucze kapłańskie, Izrael miał przewagę nad swoimi wrogami; ale kiedy dzień zbliżał się ku końcowi i jego ramiona były coraz bardziej zmęczone, zaczęły powoli opadać.

Wtedy to [Aaron i Chur] wznieśli jego ramiona, aby nie osłabły, a laska nadal pozostała w górze. Udzielono mu poparcia, aby wrogowie kościoła nie przemogli świętych Najwyższego Boga (zob. II Ks. Mojżeszowa 17:8–12).

Myślę, że taką samą rolę wypełniam wraz z Prezydentem Tannerem. Z czasem ramiona Prezydenta Smitha mogą osłabnąć. Mogą opadać ze względu na ciężkie obowiązki, ale jeśli wspieramy jego ramiona oraz kiedy przewodniczymy pod jego kierownictwem, stojąc u jego boku, bramy piekła nie przemogą ani was, ani Izraela” (w: Conference Report, październik 1970, str. 153).

Podczas konferencji Kościoła w kwietniu 1994 r. Prezydent Gordon B. Hinckley, który służył wtedy jako Pierwszy Doradca w Pierwszym Prezydium, zdał sobie sprawę z tego, że Prezydent Ezra Taft Benson, ówczesny Prezydent Kościoła, „cierpiał z powodu poważnych dolegliwości związanych z wiekiem i chorobą oraz nie mógł w pełni wypełniać ważnych obowiązków swojego świętego urzędu”. Następnie wyjaśnił:

„Kiedy Prezydent jest chory lub nie nie jest w stanie funkcjonować prawidłowo, pełniąc wszystkie swoje obowiązki, jego dwaj Doradcy stanowią Kworum Pierwszego Prezydium. Są odpowiedzialni za wypełnianie codziennych obowiązków Pierwszego Prezydium. W wyjątkowych sytuacjach, kiedy tylko jeden z nich jest w stanie prawidłowo funkcjonować, może działać z upoważnienia Pierwszego Prezydium, jak to zostało określone w 102. rozdziale Nauk i Przymierzy, wersety 10–11” („God Is at the Helm”, Ensign, maj 1994, str. 54).