Organizacje i programy Kościoła

Wprowadzenie

W miarę rozwoju Kościoła Pan daje przywódcom i członkom Kościoła natchnienie, aby wprowadzać organizacje i programy, które będą błogosławić świętych. Kiedy te organizacje i programy zostały zapoczątkowane, nie były tak bardzo potrzebne jak w obecnych czasach, ale ponieważ Kościół się rozrasta, stały się niezbędnym elementem pracy Pana na rzecz zbawienia Jego dzieci.

Propozycje dotyczące nauczania

Kościelne organizacje i programy pomagają nam się przygotować i podążać ku życiu wiecznemu

Na początek poproś uczniów, aby wyobrazili sobie, że ich koleżanka nie chce chodzić na lekcje i zajęcia Młodych Kobiet. Mówi, że nie są one wystarczająco atrakcyjne i że to dla niej strata czasu.

Po przedstawieniu tej przykładowej sytuacji poproś uczniów, aby po cichu zastanowili się, co mogliby powiedzieć, aby pomóc tej koleżance zrozumieć cel spotkań i zajęć Młodych Kobiet.

Jaki jest, waszym zdaniem, cel takich organizacji Kościoła, jak Organizacja Młodych Mężczyzn czy Organizacja Młodych Kobiet?
Jak znajomość celu organizacji może pomóc osobom, które do niej należą?

Poproś uczniów, aby po cichu przeczytali werset: Mojżesz 1:39 i odszukali, jaki cel przyświeca wszystkiemu, co czyni Ojciec Niebieski. Poproś uczniów, aby podzielili się tym, co odnaleźli. Możesz im przypomnieć, że nieśmiertelność odnosi się do życia przez wieczność w zmartwychwstałym ciele. Dzięki Zadośćuczynieniu Jezusa Chrystusa wszyscy ludzie zmartwychwstaną, niezależnie od tego, czy w tym życiu byli niegodziwi czy sprawiedliwi. Życie wieczne oznacza życie na zawsze w rodzinie w obecności Boga oraz stanie się takim, jak On. Podobnie jak w przypadku nieśmiertelności, życie wieczne umożliwia nam Zadośćuczynienie Jezusa Chrystusa. Jednakże wymaga ono, abyśmy „[przestrzegali] praw i obrzędów Ewangelii” (Zasady Wiary 1:3).

Skoro celem Ojca w Niebie jest przyniesienie nieśmiertelności i życia wiecznego Jego dzieciom, jaki jest cel Kościoła?

Kiedy uczniowie udzielą odpowiedzi, napisz na tablicy następującą prawdę: Kościół Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich pomaga Ojcu Niebieskiemu przynieść życie wieczne Jego dzieciom. Następnie zapytaj:

W jaki sposób Kościół pomaga przynieść nieśmiertelność i życie wieczne dzieciom Ojca Niebieskiego?

Wyjaśnij, że Kościół posiada kilka organizacji — nazywanych organizacjami pomocniczymi kapłaństwa — oraz programów, które pomagają nam rozwijać się i postępować ścieżką ku życiu wiecznemu. Poproś uczniów, aby wymienili kilka z nich. (Uczniowie mogą wymienić Organizacje Młodych Mężczyzn i Młodych Kobiet, Organizację Podstawową, Stowarzyszenie Pomocy czy Szkołę Niedzielną oraz programy takie, jak domowe wieczory rodzinne czy seminaria i instytuty religii).

Aby pomóc uczniom zrozumieć, jak organizacje i programy Kościoła pomagają nam się uczyć i rozwijać w ewangelii, abyśmy mogli otrzymać życie wieczne, poproś jednego z nich, aby przeczytał poniższą wypowiedź Prezydenta Boyda K. Packera z Kworum Dwunastu Apostołów. Wyjaśnij, że dotyczy ona programów seminarium i instytutu, ale zasada, o której traktuje, odnosi się także do wszystkich pozostałych organizacji pomocniczych i programów Kościoła.

„Kiedy je rozpoczynano, były to sympatyczne programy, ale w żadnej mierze nie były one niezbędnie potrzebne. Dano im nieco czasu na to, by rozkwitły i stały się murem obronnym Kościoła. Są teraz darem od Boga działającym dla zbawienia współczesnego Izraela w godzinie największej próby” („Teach the Scriptures” [przesłanie dla nauczycieli religii KSE, 14 października 1977], str. 3; strona internetowa: LDS.org).

W jaki sposób seminarium pomaga wam przygotować się na życiowe wyzwania?

Wyjaśnij, że Pan dał natchnienie, aby utworzyć w Kościele wiele programów i organizacji, żeby przygotowały nas na życiowe wyzwania i pomogły nam czynić postępy na ścieżce ku życiu wiecznemu. Aby uczniowie zrozumieli, jaką pomoc otrzymują dzięki kościelnym organizacjom i programom, podziel ich na sześć grup. Każdej z grup wręcz egzemplarz poniższych pytań (lub zapisz je na tablicy) oraz egzemplarz zarysów historycznych. Poproś uczniów, aby w grupach przestudiowali opisy historyczne i przygotowali się do odpowiedzi na pytania.

Jakie były początki danej organizacji lub programu?

Jak, według was, dana organizacja lub program pomaga nam w stawianiu czoła próbom i wyzwaniom naszych czasów?

Jak, waszym zdaniem, dana organizacja lub program pomaga nam w dążeniu do życia wiecznego?

Szkoła Niedzielna

W 1849 roku członek Kościoła o nazwisku Richard Ballantyne doszedł do wniosku, że dzieciom potrzebne było miejsce, gdzie mogłyby się uczyć ewangelii w dniu Sabatu. Święci w Wielkiej Brytanii organizowali już lekcje w Szkole Niedzielnej, a brat Ballantyne rozpoczął pierwsze zajęcia w Szkole Niedzielnej w Utah, w swoim okręgu w Salt Lake City w grudniu 1849 roku. Wkrótce potem inne okręgi zaczęły przejmować tę praktykę, lecz każdy korzystał z własnego programu nauczania. W 1867 roku przywódcy Kościoła utworzyli Związek Szkół Niedzielnych Deseret, który promował ujednolicenie nauczania. Do roku 1870 powstało ponad 200 klas Szkoły Niedzielnej. Obecnie w okręgach i gminach istnieje po kilka różnych klas Szkoły Niedzielnej.

Młode Kobiety

28 listopada 1869 roku Prezydent Brigham Young spotkał się w domu ze swoimi córkami i poprosił je, aby zostały przywódczyniami i pomagały swoim rówieśniczkom zdobyć świadectwo o ewangelii, zachowywać skromność w stroju i uczynkach oraz unikać trendów i zachowań świata. W 1870 roku formalnie założono organizację dla młodych kobiet, aby propagować te same cele. Na początku była ona znana pod nazwą Young Women’s Mutual Improvement Association (YWMIA), czyli Stowarzyszenie Wspólnego Rozwoju Młodych Kobiet, którą później skrócono do Organizacji Młodych Kobiet. Na początku lat 70. XX wieku przywódcy wprowadzili program Osobistego rozwoju. W 1985 wprowadzone zostały wartości i motto Młodych Kobiet.

Młodzi Mężczyźni

Young Men’s Mutual Improvement Association (YMMIA), czyli Stowarzyszenie Wspólnego Rozwoju Młodych Mężczyzn powstało 10 czerwca 1875 roku pod przewodnictwem Prezydenta Brighama Younga. Organizacja ta miała na celu promować duchowy i intelektualny rozwój młodych mężczyzn połączony z zajęciami rekreacyjnymi. W 1913 roku Kościół rozpoczął współpracę z organizacją Amerykańskich Skautów. W innych krajach, jeśli istniała taka możliwość, nawiązano współpracę z innymi programami skautingu. Nazwa stowarzyszenia również ulegała zmianom. Początkowo została zmieniona na Kapłaństwo Aarona — Stowarzyszenie Wspólnego Rozwoju, potem na Kapłaństwo Aarona, a następnie na Organizację Młodych Mężczyzn. W 2001 roku przywódcy Kościoła wprowadzili program Obowiązek wobec Boga.

Organizacja Podstawowa

W 1877 roku Aurelia Spencer Rogers „miała przemożne uczucie, że coś należy zrobić z zachowaniem chłopców z sąsiedztwa, którzy jak szaleni biegali po mieście dniem i nocą. Uważała, że wiele z tych dzieci nie było nauczanych podstawowych zasad i wartości, [które przygotowałyby je] pod względem wiedzy i zachowania, aby mogły nieść ewangelię bliźnim i być dobrymi rodzicami i obywatelami” („History of Primary”, strona internetowa: lds.org/callings/primary/getting-started/history-of-primary). Spotkała się z Elizą R. Snow, która służyła wówczas jako Generalna Prezydent Stowarzyszenia Pomocy. Uzyskały one od Prezydenta Johna Taylora pozwolenie, by pod przewodnictwem biskupa Johna Hessa utworzyć w Farmington w stanie Utah Organizację Podstawową. Pierwsze spotkanie tej organizacji odbyło się 25 sierpnia 1878 roku i uczestniczyło w nim 224 dziewcząt i chłopców. W 1880 roku powołana została Generalna Prezydent Organizacji Podstawowej, a zajęcia zaczęły się odbywać w wielu okręgach.

Seminarium i instytut religii

W 1888 roku Kościół powołał do życia generalną Radę ds. edukacji oraz kościelne uczelnie i zorganizował kursy religii, aby zapewnić duchową podstawę dla osób, które zdobywały wykształcenie w szkołach nie należących do Kościoła. W 1912 roku Joseph F. Merrill, profesor i członek Kościoła, zaproponował plan, aby umożliwić uczniom szkół publicznych uczęszczanie na religię w ramach ich zajęć lekcyjnych. Lekcje te odbywały się pod nazwą seminarium, a pierwsze zajęcia miały miejsce w Granite High School w Salt Lake City i brało w nich udział 70 uczniów. W miarę rozwoju programu seminarium z czasem powstał podobny program przeznaczony dla osób w wieku akademickim. Nazwano go Instytutem Religii Świętych w Dniach Ostatnich, a pierwsze zajęcia odbyły się w 1926 roku w mieście Moscow w stanie Idaho. Na początku lat 50. XX wieku w Kalifornii rozpoczął działalność program porannego seminarium, a w latach 60. zapoczątkowano program samodzielnego studiowania w domu. Seminaria i instytuty w dalszym ciągu rozwijają się na całym świecie.

Domowy wieczór rodzinny

Prezydent Joseph F. Smith nauczał, że programy kościelne powinny być „dodatkiem do nauczania i wychowywania, jakie przeprowadzamy w domu. Ani jedno dziecko na sto nie zeszłoby na złą drogę, gdyby środowisko, przykład i nauki w domu były w harmonii z prawdami Ewangelii Chrystusa” („Worship in the Home”, Improvement Era, grudzień 1903, str. 138). W 1909 roku w paliku Granite w Salt Lake City zaczęto organizować cotygodniowe domowe wieczory rodzinne, a Prezydent Smith nazwał ten pomysł natchnionym. W 1915 roku Pierwsze Prezydium zarekomendowało, aby raz w miesiącu domowe wieczory rodzinne organizowano w całym Kościele. Rada Prezydenta złożyła następującą obietnicę: „Jeśli święci będą posłuszni tej wskazówce [aby organizować wieczory rodzinne], obiecujemy, że spłyną na nich wielkie błogosławieństwa. Wzrośnie miłość w domu i zwiększy się posłuszeństwo rodzicom. Wiara rozwinie się w sercach młodych ludzi Izraela i posiądą oni moc, by walczyć z wpływami zła oraz pokusami, które ich osaczają” (w: James R. Clark, wyb., Messages of the First Presidency of The Church of Jesus Christ of Latter-day Saints, 6 tomów, [1965–1975], 4:339). Pięćdziesiąt lat później Kościół opublikował podręczniki dla rodzin do wykorzystania podczas cotygodniowych lekcji ewangelii. W 1970 roku przywódcy Kościoła wyznaczyli poniedziałek jako dzień na organizowanie domowych wieczorów rodzinnych i ogłosili, że tego dnia w Kościele nie będą się odbywać żadne inne zajęcia.

Po upływie wyznaczonego czasu poproś każdą z grup, aby podsumowała historię przydzielonej jej organizacji lub programu i udzieliła odpowiedzi na omawiane pytania.

Wyjaśnij, że na początku wszystkie organizacje i programy Kościoła działały niezależnie. Z powodu gwałtownego wzrostu Kościoła w latach 50. XX wieku, przywódcy uznali, że konieczna jest ocena tego, w jaki sposób poszczególne organizacje realizują cele Kościoła. Zdecydowano, że należy ujednolicić i skoordynować administrację i dobór programu nauczania wszystkich organizacji i programów Kościoła. Dzięki tym zmianom udaje się lepiej zaspokajać złożone potrzeby rosnącego Kościoła oraz wzmacniać rodziny. Dzięki przeprowadzonej integracji programowej wszystkie organizacje Kościoła działają pod kierownictwem przywódców kapłańskich, którzy posiadają klucze, by im przewodniczyć.

Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos poniższej wypowiedzi Starszego Bruce’a R. McConkiego z Kworum Dwunastu Apostołów:

„Korelacja to system administrowania Kościołem, w którym wszystkie programy Kościoła skupiamy wokół jednego centralnego punktu, integrujemy, traktujemy jak jeden program, angażujemy w ten proces wszystkich członków Kościoła — a wszystko to pod przewodnictwem kapłaństwa” (Let Every Man Learn His Duty [broszura, 1976], str. 2).

Zapisz na tablicy następującą doktrynę: Kiedy uczestniczymy w działaniach organizacji i programów Kościoła, otrzymujemy dostępne dzięki nim błogosławieństwa. Potem napisz poniższe pytania i poproś uczniów, aby odpowiedzieli na nie w swoich notatnikach lub dziennikach do studiowania.

W jaki sposób organizacje i programy Kościoła błogosławią twoje życie? W jaki sposób twoje życie zostało pobłogosławione dzięki programom Obowiązek wobec Boga lub Osobisty Rozwój?

Co zrobisz, by bardziej zaangażować się w działania Młodych Mężczyzn lub Młodych Kobiet? W zajęcia Szkoły Niedzielnej? W domowe wieczory rodzinne? W zajęcia seminarium?

Kiedy upłynie wyznaczony czas na przygotowanie, poproś kilkoro uczniów o podzielenie się tym, co napisali. Możesz także podzielić się swoimi przemyśleniami o tym, jak organizacje Kościoła błogosławią twoje życie i pomagają tobie i twojej rodzinie czynić postępy na ścieżce ku życiu wiecznemu.

Komentarz i tło historyczne

Znaczenie seminarium

Prezydent Thomas S. Monson wyjaśnił, jakie znaczenie ma seminarium:

„Oprócz uczęszczania na spotkania niedzielne i wieczorne zajęcia w ciągu tygodnia, skorzystajcie z okazji chodzenia na seminarium, czy będzie to seminarium odbywające się rano, czy też w ramach zajęć szkolnych. Wiele z was już chodzi na zajęcia seminarium. Podobnie jak z wszystkim innym w tym życiu, wiele z tego, co wyniesiecie z doświadczeń seminaryjnych, zależy od waszego nastawienia i chęci nauki. Oby wasza postawa wyróżniała się pokorą i pragnieniem nauki. Jakże jestem wdzięczny za to, że jako nastolatek miałem możliwość uczęszczać na poranne zajęcia seminarium, ponieważ odegrały one żywotną rolę w moim rozwoju i w rozwoju mego świadectwa. Seminarium może zmienić życie” („Wierzcie, bądźcie posłuszne i wytrwajcie”, Ensign lub Liahona, maj 2012, str. 127–128).