Nauki i Przymierza 68

Wprowadzenie

1 listopada 1831 roku Prorok Józef Smith spotkał się z grupą starszych w Hiram w Ohio na specjalnej konferencji. Omawiano wówczas kwestię opublikowania Księgi Przykazań — zbioru objawień otrzymanych przez Proroka. Czterech z obecnych na konferencji starszych poprosiło Józefa Smitha, aby zapytał Pana, jaka jest Jego wola wobec nich. W odpowiedzi na tę prośbę Prorok otrzymał objawienie, które jest teraz zapisane w rozdziale: Nauki i Przymierza 68. Objawienie to zawiera rady dla osób powołanych do głoszenia ewangelii, wytyczne dotyczące powołania biskupa oraz przykazanie dla rodziców, aby nauczali swe dzieci zasad i obrzędów ewangelii.

Propozycje dotyczące nauczania

Nauki i Przymierza 68:1–12

Zbawiciel udziela rad osobom powołanym do głoszenia ewangelii

Jeśli ty lub ktoś ci bliski służyliście na misji dla Kościoła, rozpocznij lekcję od podzielenia się odczuciami, jakie towarzyszą tym, którzy przygotowują się do opuszczenia swoich domów, by pracować jako pełnoetatowi misjonarze. Następnie zadaj następujące pytania:

Jakie obawy czy zmartwienia można mieć w związku ze służbą na pełnoetatowej misji?
Z jakich powodów ludzie niekiedy mają obawy przed dzieleniem się ewangelią z członkami rodziny lub przyjaciółmi?

Wyjaśnij, że podczas konferencji 1 listopada 1831 roku czterech starszych, którzy mieli wyjechać na misję, zwróciło się do Józefa Smitha z prośbą, by zapytał Pana w ich sprawie. W odpowiedzi Pan objawił wzorzec dzielenia się ewangelią. Poproś pięciu uczniów, aby po kolei odczytali po jednym wersecie z fragmentu: Nauki i Przymierza 68:1–5. Pozostali uczniowie niech śledzą tekst w swoich pismach i odszukają poszczególne elementy tego wzorca. Zanim zaczną czytać, wyjaśnij, że wersety 2. i 3. zawierają słowo przykład. Oznacza ono wzorzec lub model.

Czego wersety te uczą nas na temat tego, jak powinniśmy głosić ewangelię?
Jaką obietnicę składa Pan Swym sługom w wersetach 3–5?
Co natchnione słowa misjonarzy czynią dla tych, którzy je przyjmują? (Uczniowie mogą to różnie sformułować, lecz powinni rozpoznać następującą zasadę: Kiedy słudzy Pana przemawiają pod natchnieniem Ducha Świętego, ich słowa prowadzą ludzi do zbawienia. Zapisz tę zasadę na tablicy).
Co możemy zrobić, aby zaprosić wpływ Ducha Świętego, gdy dzielimy się ewangelią?

Wyjaśnij, że osoby ustanowione do głoszenia ewangelii mogą pomagać bliźnim zdobyć świadectwo o prawdzie, lecz tylko Prezydent Kościoła ma prawo otrzymywać i ogłaszać wolę Pana dla całego Kościoła. Pod jego przewodnictwem pozostali członkowie Pierwszego Prezydium i Kworum Dwunastu Apostołów również mają upoważnienie, by ogłaszać wolę Boga wobec nas.

Poproś jednego z uczniów, by przeczytał na głos werset: Nauki i Przymierza 68:6. Pozostali niech śledzą tekst w swoich pismach i odszukają dodatkowe słowa otuchy, które Pan dał Swoim sługom.

Jakie prawdy, mogące być pocieszeniem dla misjonarza, znaleźliście w tym wersecie?
Dlaczego ważna jest dla was świadomość, że Pan stoi przy Swoich wiernych sługach?

Zwróć uwagę, że werset 6. nakreśla główne obowiązki sług Pana. Mają oni: świadczyć o Jezusie Chrystusie oraz o Jego misji w przeszłości, teraz i w przyszłości. Następnie podsumuj fragment: Nauki i Przymierza 7–12, wyjaśniając, że Pan powołuje wiernych starszych Kościoła, aby głosili ewangelię i chrzcili tych, którzy uwierzą.

Możesz opowiedzieć o sytuacji, w której otrzymałeś przez Ducha natchnienie, dzięki któremu wiedziałeś, jak podzielić się z kimś ewangelią.

Nauki i Przymierza 68:13–24

Pan objawia, że Pierwsze Prezydium ma nadzorować powoływanie biskupów

Poproś uczniów, aby wyobrazili sobie, że znajomy będący innego wyznania pyta ich: „Jak został wybrany wasz biskup?”.

Co byście odpowiedzieli?

Wyjaśnij, że Edward Partridge był pierwszym biskupem powołanym w przywróconym Kościele Jezusa Chrystusa (4 lutego 1831 roku; zob. NiP 41:9). Zanim Józef Smith otrzymał objawienie zapisane w rozdziale: Nauki i Przymierza 68 (w listopadzie 1831 roku), Biskup Partridge był jedynym biskupem w Kościele. Innych biskupów powołano wkrótce po tym objawieniu.

Poproś jednego z uczniów, by przeczytał na głos fragment: Nauki i Przymierza 68:14–15. Pozostali niech śledzą tekst w swoich pismach i odszukają, jak wybierani są biskupi.

Uwaga: Wersety 15–20 zawierają wytyczne dotyczące dosłownych potomków Aarona, którzy mogą być powoływani na urząd Biskupa Przewodniczącego. Wyrażenie „dosłowny potomek Aarona” odnosi się do potomków Aarona, brata Mojżesza ze Starego Testamentu. Ów potomek miałby prawo objąć urząd Biskupa Przewodniczącego, gdyby został powołany i zatwierdzony przez Pierwsze Prezydium. Wersety 16–20 odnoszą się wyłącznie do Biskupa Przewodniczącego, a nie do biskupów w okręgach (zob. Joseph Fielding Smith, Doctrines of Salvation, wyb. Bruce R. McConkie, 3 tomy [1954–1956], tom 3. str. 92–93). Wczesne publikacje Kościoła często piszą o Biskupie Partridge’u jako o Biskupie Przewodniczącym. Przez kilka kolejnych lat obowiązki Biskupa Przewodniczącego rozwijały się i ulegały zmianom. Pod przewodnictwem Prezydenta Brighama Younga obowiązki Biskupa Przewodniczącego zostały pełniej określone w 1847 roku w Kwaterze Zimowej, kiedy powołanie to otrzymał Biskup Newel K. Whitney.

Możesz wyjaśnić, że w początkowych latach rozwoju Kościoła członkowie Pierwszego Prezydium ustanawiali i wyświęcali wszystkich biskupów. W dzisiejszym Kościele zasada ta jest nadal stosowana wobec Biskupa Przewodniczącego, jednak powoływania, ustanawiania i wyświęcania biskupów dokonują prezydenci palików pod przewodnictwem Pierwszego Prezydium. Prezydent palika, z poparciem swoich doradców w prezydium palika, zabiega o objawienie, by wiedzieć, kiedy i kogo powołać na nowego biskupa. Swoją rekomendację wysyła do zatwierdzenia przez Pierwsze Prezydium. Kiedy Pierwsze Prezydium zatwierdza powołanie, daje prezydentowi palika upoważnienie, by ustanowić i wyświęcić nowego biskupa. (Więcej informacji znajdziesz w: Handbook 2: Administering the Church [2010], 19.6).

Dlaczego ważna jest dla was świadomość, że powołanie waszego biskupa zostało zatwierdzone przez Pierwsze Prezydium?

Nauki i Przymierza 68:25–35

Pan nakazuje rodzicom, aby nauczali swe dzieci ewangelii

Poproś uczniów, aby pomyśleli o tym, że za kilka lat sami mogą być rodzicami. Podkreśl, że Pan okazuje ogromne zaufanie, powierzając matkom i ojcom wielkie obowiązki — mają oni uczyć swoje dzieci ewangelii słowem i poprzez przykład (zob. NiP 29:46–50 oraz dokument „Rodzina: Proklamacja dla świata”, który znajduje się w aneksie na końcu tego podręcznika). Zachęć ich, aby w notatnikach lub dziennikach do studiowania wypisali trzy zasady, których chcieliby nauczyć swoje dzieci.

Podziel uczniów na pary. Poproś, by pokazali sobie nawzajem sporządzone listy. Następnie poproś ich, by razem przeczytali fragment: Nauki i Przymierza 68:25–27 i odszukali, co mogą do nich dopisać.

Czego rodzice mają nauczać dzieci, zgodnie z wolą Pana? (Uczniowie powinni rozpoznać następującą doktrynę: Pan nakazał rodzicom nauczać dzieci, by zrozumiały doktryny pokuty, wiary w Chrystusa, chrztu i daru Ducha Świętego. Możesz zachęcić uczniów, aby w wersecie 25. zaznaczyli wyrażenia, które mówią o tej doktrynie).
Jak sądzicie, dlaczego ważne jest, by małe dzieci rozumiały, czym jest pokuta? Wiara w Chrystusa? Chrzest? Dar Ducha Świętego?

Poproś uczniów, aby opisali sytuację, w której widzieli, jak rodzice nauczają zasad i obrzędów, o których mowa w wersecie: Nauki i Przymierza 68:25. Gdy skończą pisać poproś kilkoro z nich o podzielenie się tym, co napisali.

Niech kolejne zadanie uczniowie również wykonają w parach. Wyjaśnij, że w wersetach: Nauki i Przymierza 68:28–31 Pan udzielił rodzicom dalszych rad. Rozdaj parom egzemplarze z poniższymi informacjami. Zachęć uczniów, aby w parach wspólnie przeczytali wszystkie podane fragmenty pism i omówili odpowiedzi na pytania. Uprzedź, że kiedy skończą, będą przedstawiać swoje wnioski reszcie klasy.

Przeczytajcie werset: Nauki i Przymierza 68:28 i odszukajcie, czego rodzice mają nauczać swoje dzieci, zgodnie z wolą Pana.
- Jak uważasz, dlaczego ważne jest, abyś nauczał swoje dzieci, by się modliły?
- Jak was nauczono, żebyście się modlili? W jaki sposób rodzinna modlitwa błogosławi was i wasze rodziny?
- Jak myślicie, co oznacza zwrot „[żyć] cnotliwie przed Panem”?
Przeczytajcie werset: Nauki i Przymierza 68:29 i zobaczcie, co Pan nakazuje nam czynić.
- Czego nauczyliście się na temat zachowywania świętości dnia sabatu?
- Co możecie robić, aby święcić dzień sabatu?
Przeczytajcie werset: Nauki i Przymierza 68:30 i odszukajcie przestrogę Pana. Zwróć uwagę, że słowo leniwy określa osobę bierną, niezaangażowaną w produktywne zajęcia.
- Kiedy widzieliście błogosławieństwa płynące z wytężonej pracy?
Przeczytajcie poniższy fragment z broszury Dla wzmocnienia młodzieży.

„Pan nakazał, abyśmy nie byli leniwi. Lenistwo może prowadzić do niewłaściwego zachowania, do osłabienia związków międzyludzkich i do grzechu. Jedną z form lenistwa jest spędzanie dużej ilości czasu na czymś, co odciąga cię od produktywnej pracy; może to być korzystanie z Internetu, gry komputerowe czy oglądanie telewizji” (Dla wzmocnienia młodzieży [broszura, 2011], str. 40).
- W jaki sposób lenistwo może prowadzić do niegodziwości?
- Co może pomóc człowiekowi pokonać skłonność do próżnowania?
Przeczytajcie wersety: Nauki i Przymierza 68:31–32 i poszukajcie, jakiej rady Pan udzielił świętym w Syjonie.
- Jaki wpływ na rodzinę ma, twoim zdaniem, chciwość?
- Co możemy robić, aby wyplenić ze swojego życia egoizm i chciwość?

Kiedy uczniowie ukończą to zadanie, poproś ich, aby opowiedzieli o tym, czego się dowiedzieli. (Możesz poprosić jednego z nich, aby zapisywał odpowiedzi klasy na tablicy). Jedna z zasad znajdujących się w wersetach 31. i 32. warta jest podkreślenia, a brzmi następująco: Mamy wyeliminować lenistwo i chciwość z naszego życia. (Kiedy uczniowie będą omawiać tę zasadę, możesz podkreślić, że nie musimy posiadać wszystkiego, co mają nasi przyjaciele, abyśmy byli szczęśliwi).

Jak sądzicie, dlaczego ważne jest, aby rodzice nauczali norm ewangelii i żyli zgodnie z nimi?
Co mogą robić młodzi mężczyźni i młode kobiety, aby pomóc swoim rodzinom „[żyć] cnotliwie przed Panem”?

Jeśli jesteś rodzicem, możesz wyrazić wdzięczność za to, w jaki sposób twoje dzieci pomagają ci przestrzegać przykazań, które Pan dał w rozdziale: Nauki i Przymierza 68. Następnie zachęć uczniów, aby wyznaczyli i zapisali sobie cel, który pomoże im być dobrymi rodzicami. Mogą też postawić sobie za cel pomaganie rodzicom w ich obowiązkach. Jeśli wystarczy na to czasu, możesz poprosić kilkoro uczniów, aby przeczytali swe cele całej grupie.

Komentarz i tło historyczne

Nauki i Przymierza 68:3–4. „Cokolwiek powiedzą pod natchnieniem Ducha Świętego”

Prezydent J. Reuben Clark wyjaśnił, że tylko członkowie Rady Prezydenta i Kworum Dwunastu Apostołów mają prawo, moc i upoważnienie, by ogłaszać zamysły i wolę Boga wobec Jego ludu:

„Powinniśmy pamiętać, że niektórym z przedstawicieli Władz Generalnych powierzono szczególne powołanie — posiadają oni szczególny dar, są popierani jako prorocy, widzący i objawiciele, co daje im szczególne duchowe obdarowanie w kwestii nauczania ludzi. Mają prawo, moc i upoważnienie do głoszenia zamysłu i woli Boga Jego ludowi, co podlega ogólnej mocy i upoważnieniu Prezydenta Kościoła. Inni przedstawiciele Władz Generalnych nie otrzymują tego szczególnego duchowego obdarowania i upoważnienia w odniesieniu do swego nauczania, w wyniku czego są ograniczeni i to wynikające z tego ograniczenie mocy i upoważnienia w kwestii nauczania ma zastosowanie do wszystkich urzędników i członków Kościoła, gdyż żaden z nich nie jest duchowo obdarowany jako prorok, widzący i objawiciel. Ponadto, jak właśnie zaznaczyłem, Prezydent Kościoła posiada dalsze szczególne duchowe obdarowanie w tej kwestii, gdyż jest Prorokiem, Widzącym i Objawicielem dla całego Kościoła” („When Are Church Leaders’ Words Entitled to Claim of Scripture?”,Church News, 31 lipca 1954, str. 9–10).

Starszy D. Todd Christofferson z Kworum Dwunastu Apostołów wyjaśnił, że prorok przemawia jako prorok jedynie wówczas, gdy natchnie go do tego Duch Święty:

„Należy pamiętać, że nie każda wypowiedź przywódcy Kościoła — teraz czy kiedyś — musi koniecznie być doktryną. W Kościele ogólnie przyjmuje się, że wypowiedź danego przywódcy przy konkretnej okazji często jest osobistą, choć dobrze przemyślaną opinią, a udzielenie jej nie nabiera oficjalnej ani wiążącej mocy dla całego Kościoła. Prorok Józef Smith nauczał, że ’prorok [jest] prorokiem, jedynie kiedy działa w tej roli]’ [w: History of the Church, 5:265]. Prezydent [J. Reuben] Clark […] zauważył:

‘Kościół będzie wiedział poprzez świadectwo Ducha Świętego pośród swych członków, czy wyrażający swoje poglądy bracia są natchnieni przez Ducha Świętego i wiedza ta zostanie ujawniona we właściwym czasie’ [J. Reuben Clark jun., „When Are Church Leaders’ Words Entitled to Claim of Scripture?”, Church News, 31 lipca 1954, str. 10]”. („Doktryna Chrystusa”, Ensign lub Liahona, maj 2012, str. 88, 89).

Nauki i Przymierza 68:15–21. „Dosłowni potomkowie Aarona”

Prezydent Joseph Fielding Smith nauczał, że Pańskie wytyczne zapisane w wersetach: Nauki i Przymierza 68:15–21 dotyczą jedynie urzędu Biskupa Przewodniczącego Kościoła:

„Osoba, o której mowa w objawieniach, jako ta, która z racji pochodzenia ma prawo do urzędu biskupa, to pierworodny. Dzięki pozycji zajmowanej z narodzenia, ma on prawo dzierżyć ‘klucze, czyli upoważnienie [biskupie]’. Odnosi się to tylko do tego, który przewodniczy Kapłaństwu Aarona. Nie ma to żadnego związku z biskupami w okręgach. Co więcej, człowiek ten musi zostać wyznaczony przez Pierwsze Prezydium Kościoła i przyjąć swe […] ustanowienie z ich rąk. Objawienie, by ustanowić prawo danej osoby do przewodzenia na tym urzędzie, przychodzi przez Prezydium, nie przez patriarchę. W przypadku, gdy nie wiadomo o istnieniu takiego potomka, którykolwiek wyższy kapłan wybrany przez Radę Prezydenta może sprawować urząd Biskupa Przewodniczącego i służyć wraz z doradcami” (Doctrines of Salvation, wyd. Bruce R. McConkie, 3 tomy [1954–1956], 3:92–93; kursywa w oryginale).