Lekcja 110
Nauki i Przymierza 105
Wprowadzenie
Będąc posłusznym wytycznym Pana, Prorok Józef Smith i około 200 ochotników i rekrutów stworzyło grupę nazwaną później Obozem Syjonu, aby udać się na pomoc świętym, którzy zostali wypędzeni z hrabstwa Jackson w stanie Missouri. 22 czerwca 1834 roku podczas obozowania w okolicach rzeki Fishing w Missouri Józef Smith otrzymał objawienie zapisane w rozdziale: Nauki i Przymierza 105. W objawieniu tym Pan poinformował świętych, że ziemia Syjonu nie zostanie odkupiona w tym czasie. Pan przekazał także instrukcje dotyczące tego, co musi się wydarzyć, aby Syjon mógł zostać odkupiony w przyszłości.
Propozycje dotyczące nauczania
Nauki i Przymierza 105:1–19
Pan poucza świętych, aby wyczekiwali odkupienia Syjonu
Przed lekcją przygotuj: papierowy kubek, gumkę recepturkę i trzy kawałki sznurka. Obwód gumki musi być mniejszy od obwodu kubka. Przywiąż kawałki sznurka do gumki w równych odstępach.
Rozpocznij lekcję od poproszenia trzech ochotników. Umieść kubek na płaskiej powierzchni i poinstruuj ochotników, aby go podnieśli, używając jedynie gumki i kawałków sznurka. Powiedz, że nie wolno im dotknąć gumki. Mogą dotykać jedynie przywiązanych do niej kawałków sznurka. (Aby tego dokonać, uczniowie będą musieli współpracować ze sobą i jednocześnie pociągnąć za wszystkie sznurki z taką samą siłą w taki sposób, aby gumka rozciągnęła się wystarczająco, by objąć kubek, a następnie unieść go w górę).
Kiedy uczniowie zakończą ćwiczenie, zadaj im następujące pytanie:
-
Jaką rolę w wykonaniu tego zadania odgrywała jedność?
Przypomnij uczniom, że w lutym 1834 roku Pan nakazał Prorokowi Józefowi Smithowi i innym osobom, aby zebrali środki i ochotników, by pomóc świętym, którzy zostali wypędzeni z hrabstwa Jackson w Missouri, w odzyskaniu ich ziemi. Zachęć uczniów, aby podczas dzisiejszego omawiania rozdziału: Nauki i Przymierza 105 wyszukali, jaką rolę w staraniach świętych o odzyskanie ziemi Syjonu odgrywała jedność.
Poproś ich, aby przypomnieli sobie z lekcji omawiającej rozdział: Nauki i Przymierza 103, jaką liczbę ochotników pragnął zebrać Pan w Obozie Syjonu (500) i jakiej minimalnej liczby wymagał (100). Poproś jednego z uczniów, aby przeczytał na głos poniższy akapit. Poproś pozostałych, aby przysłuchali się, ile osób faktycznie przyłączyło się do Obozu Syjonu, kiedy grupa wyruszyła w drogę.
Odzew na przeprowadzoną przez Proroka Józefa Smitha i innych rekrutację ochotników i zbiórkę środków na Obóz Syjonu nie był tak gorący, jak oczekiwano. Kiedy obóz, czyli oddział zbrojny, ruszył w marsz na początku maja 1834 roku, przyłączyło się do niego zaledwie 122 ochotników. Dodatkowi rekruci przyłączyli się do Obozu Syjonu po drodze do Missouri. Kiedy na początku czerwca 1834 roku grupa, którą Hyrum Smith i Lyman Wight zebrali na Terytorium Michigan, połączyła się z grupą Józefa Smitha, Obóz Syjonu liczył sobie nieco więcej niż 200 mężczyzn, 12 kobiet i 9 dzieci (zob. Alexander L. Baugh, „Joseph Smith and Zion’s Camp”, Ensign, czerwiec 2005, str. 45).
Poproś jednego z uczniów, by przeczytał na głos wersety: Nauki i Przymierza 105:7–8. Poproś pozostałych, aby śledzili tekst w swoich pismach i wyszukali jeden powód, dla którego niektórzy członkowie Kościoła postanowili nie udzielić pomocy swoim braciom w Missouri. Następnie poproś uczniów, aby opowiedzieli, czego się dowiedzieli.
Poproś kilkoro uczniów, aby po kolei czytali na głos fragment: Nauki i Przymierza 105:1–6. Niech reszta śledzi tekst w swoich pismach i wyszuka, w jaki sposób nieposłuszeństwo i brak jedności wpłynęły na członków Kościoła. (Aby pomóc uczniom lepiej zrozumieć znaczenie wersetu 5., możesz wyjaśnić, że „prawo królestwa celestialnego” obejmuje wszystkie prawa i zasady, jakich musimy przestrzegać, obrzędy, które musimy otrzymać, oraz przymierza, których musimy dochować, aby odziedziczyć królestwo celestialne).
-
W jaki sposób członkowie Kościoła wykazali się brakiem jedności i posłuszeństwa?
-
Co, według tych wersetów, musimy czynić, aby pomagać w budowie Syjonu? (Kiedy uczniowie będą udzielać odpowiedzi, pomóż im rozpoznać następującą zasadę: Aby pomagać w budowie Syjonu, musimy być zjednoczeni i posłuszni wszystkiemu, o co prosi nas Bóg).
-
Jak myślicie, dlaczego budowa Syjonu wymaga jedności i posłuszeństwa?
-
Jakie doświadczenia pomogły wam zrozumieć znaczenie, jakie ma jedność wśród członków Kościoła?
Wyjaśnij, że osoby, które przyłączyły się jako ochotnicy do Obozu Syjonu, doświadczyły wielu wyzwań i cudów podczas swojej wyprawy. Poproś jednego z uczniów, aby przeczytał na głos poniższy akapit. Niech reszta uczniów zastanowi się, w jaki sposób zareagowaliby na niektóre z tych wyzwań.
Obóz Syjonu przemaszerował około 1500 kilometrów przez terytorium 4 stanów, pokonując około 30–60 kilometrów dziennie przez 45 dni. Członkowie obozu zmagali się z odciskami na nogach, upalną i wilgotną pogodą, brakiem pożywienia i jego psuciem się. Od czasu do czasu intensywne pragnienie zmuszało niektórych członków obozu do picia wody z bagien, z której odcedzano najpierw larwy komarów (czasami przy użyciu zębów) lub do picia wody pozostałej po deszczu na drogach w odciskach końskich kopyt. Podczas wyprawy Obozowi Syjonu często zagrażało również niebezpieczeństwo ze strony innych ludzi. (Zob. Church History in the Fulness of Times Student Manual, wyd. 2. [podręcznik Kościelnego Systemu Edukacji, 2003], str. 143–145).
-
Jak myślicie, w jaki sposób wy byście zareagowali na tego rodzaju wyzwania?
Wyjaśnij, że kiedy członkowie Obozu Syjonu dotarli do Missouri, dowiedzieli się, że gubernator stanu Missouri, Daniel Dunklin, nie miał zamiaru dotrzymać swojej obietnicy i pomóc świętym powrócić na ich ziemie w hrabstwie Jackson. Pomimo tej zniechęcającej wiadomości Obóz Syjonu kontynuował marsz w kierunku hrabstwa Jackson, oczekując dalszych wskazówek od Pana.
Powiedz uczniom, że Pan przekazał oczekiwane wskazówki w objawieniu danym 22 czerwca 1834 roku, kiedy to Obóz Syjonu był w drodze od niemalże 7 tygodni i znajdował się w odległości zaledwie około 15–30 kilometrów od hrabstwa Jackson. Poproś jednego z uczniów, by przeczytał na głos fragment: Nauki i Przymierza 105:9–14. Pozostali niech śledzą tekst w swoich pismach i odszukają, co uczestnicy Obozu Syjonu mieli zrobić dla odkupienia Syjonu, wedle słów Pana.
-
Co Pan nakazał uczynić członkom obozu dla odkupienia Syjonu?
-
Gdybyście byli częścią Obozu Syjonu, co moglibyście czuć, słysząc to objawienie tuż przed dotarciem do celu swej podróży?
-
Z jakich powodów, zgodnie ze słowami Pana, Syjon nie miał zostać odkupiony w tym czasie?
Poproś jednego z uczniów, by przeczytał na głos wersety: Nauki i Przymierza 105:18–19. Niech klasa odszuka, dlaczego Pan nakazał Obozowi Syjonu dotrzeć aż do Missouri, a następnie objawił jego członkom, że mieli nie pomagać świętym powrócić do ich ziemi w Syjonie w tym czasie.
-
Dlaczego, według tych wersetów, Pan nakazał Obozowi Syjonu dotrzeć aż do Missouri, a następnie objawił jego członkom, że Syjon nie zostanie jeszcze odkupiony? (Była to próba wiary. Możesz wyjaśnić, że próba wiary może polegać na sprawdzeniu, czy zdecydujemy się zaufać Panu i być Mu posłusznym niezależnie od okoliczności).
-
W jaki sposób wiara członków Obozu Syjonu została poddana próbie podczas tego doświadczenia?
-
Czego możemy się nauczyć z tych wersetów? (Jedną z zasad, jakie uczniowie mogą rozpoznać jest to, że Bóg przygotował wspaniałe błogosławieństwa dla tych, którzy pozostają wierni w próbach).
-
Kiedy wy lub wasi znajomi doświadczyliście próby wiary? Czy wasze próby wiary przygotowały was na wspanialsze błogosławieństwa?
Powiedz uczniom, że wielu mężczyzn, którzy służyli w Obozie Syjonu, zostało pobłogosławionych możliwością służby w królestwie Pana. W lutym 1835 roku zorganizowane zostało Kworum Dwunastu Apostołów i Pierwsze Kworum Siedemdziesiątych. Dziewięciu spośród pierwszych Apostołów i wszyscy członkowie Kworum Siedemdziesiątych służyli w Obozie Syjonu. (Zob. Church History in the Fulness of Times, str. 151).
Poproś jednego z uczniów o przeczytanie poniższej wypowiedzi Proroka Józefa Smitha. Resztę poproś, aby wysłuchała, jaką rolę odegrał Obóz Syjonu w przygotowaniu tych mężczyzn na stanowiska przywódcze:
„Bóg nie chciał, żebyście walczyli. Nie mógłby zorganizować Swojego królestwa w oparciu o dwunastu mężczyzn, którzy mieli otworzyć wrota Ewangelii narodom świata, i siedemdziesięciu mężczyzn, którzy pod ich kierownictwem mieli podążać ich śladami, gdyby nie mógł wybrać ich z grupy mężczyzn, którzy udowodnili, że są gotowi ofiarować swoje życie i którzy dokonali ofiary tak wielkiej, jak Abraham” (w: History of the Church, 2:182; zob. także Church History in the Fulness of Times, str. 151).
Złóż swoje świadectwo o znaczeniu pokładania zaufania w Panu i bycia Mu posłusznym, kiedy nasza wiara poddawana jest próbie.
Nauki i Przymierza 105:20–41
Pan naucza świętych, co mają uczynić, zanim Syjon zostanie odkupiony
Podsumuj fragment: Nauki i Przymierza 105:20–37, wyjaśniając, iż Pan powiedział świętym w Missouri, w jaki sposób mieli reagować na doznawane prześladowania, oczekując na odkupienie Syjonu w przyszłości. Poradził im, by byli pokorni i unikali wywoływania zatargów. Wyjaśnił, że przygotowując się na ostateczne odkupienie Syjonu, muszą zostać uświęceni. Zgodnie z wcześniejszymi słowami zawartymi w tym samym objawieniu, Jego lud „[miał] być nauczony doskonalej, i miał [mieć] doświadczenie, i lepiej [znać] swoje obowiązki, i rzeczy, których [On wymaga] z ich rąk” (NiP 105:10).
-
W jaki sposób powinniśmy reagować na prześladowania?
Poproś uczniów, aby po cichu przeczytali fragment: Nauki i Przymierza 105:38–41 i wybrali z niego zwrot, który podsumowuje, co Pan nakazał świętym czynić względem ich prześladowców.
-
Jakie błogosławieństwo, zgodnie z wersetem 40., mieli otrzymać święci w Missouri, jeśli będą dążyli do ustanowienia pokoju z bliźnimi? (Odpowiedzi uczniów powinny uwzględniać następującą zasadę: Jeśli będziemy dążyć do ustanowienia pokoju z bliźnimi, wszystko będzie działać wspólnie dla naszego dobra).
-
Co możemy zrobić, aby pomóc w ustanawianiu pokoju z bliźnimi?
-
W jaki sposób byliście błogosławieni, kiedy dążyliście do ustanowienia pokoju, również wobec osób, które mogły was prześladować?
Poproś uczniów, aby zastanowili się nad jedną rzeczą, jaką mogą uczynić, aby dążyć do ustanowienia pokoju z bliźnimi w swoim życiu, szczególnie w sytuacjach, w których mogą zostać źle potraktowani. Poproś ich, aby zapisali sobie ten cel w notatnikach lub dziennikach do studiowania.
Komentarz i tło historyczne
Nauki i Przymierza 105. Wyprawa Obozu Syjonu
Przed opuszczeniem Kirtland w Ohio Józef Smith „obiecał braciom, że jeśli wszyscy będą żyć tak, jak powinni przed Panem, przestrzegając Jego przykazań […], to wszyscy bezpiecznie powrócą” (w: Church History in the Fulness of Times Student Manual, wyd. 2. [podręcznik Kościelnego Systemu Edukacji, 2003], str. 143). W innym przypadku, zgodnie z ostrzeżeniem Proroka, będą cierpieli gniew Boży.
Otrzymawszy tego rodzaju zapewnienie, członkowie Obozu Syjonu wyruszyli w drogę, zdając sobie sprawę z tego, że uczestnicząc w tej ekspedycji, narażają swoje życie. Heber C. Kimball opisał uczucia, jakie w tym czasie żywiło wielu z nich:
„Wyruszyliśmy w drogę 5 maja (1834 roku) i zaprawdę był to dla mnie uroczysty poranek. Zostawiłem za sobą żonę, dzieci i przyjaciół, nie wiedząc, czy kiedykolwiek ponownie ujrzę ich w ciele, jako że wrogowie zagrażali mnie i braciom zarówno na tej ziemi, jak i w Missouri, pragnąć nas zniszczyć i zmieść z powierzchni ziemi” (w: Orson F. Whitney, The Life of Heber C. Kimball, [1945], str. 40).
Wielu mężczyzn w Obozie Syjonu pozostawiło swe rodziny z niewielkim dobytkiem lub bez żadnych pieniędzy czy źródła dochodu. Aby uniknąć nadmiernych trudności, członkowie Kościoła zasadzili warzywa, żeby pod nieobecność oddziału kobiety i dzieci mogły zbierać kukurydzę i inne plony. Średnia wieku mężczyzn w obozie wynosiła 29 lat. Kuzyn Proroka, George Albert Smith, miał 16 lat, a Addison Greene — 14. Najstarsza osoba miała 79 lat. Józef Smith, który został wybrany na „naczelnego wodza armii Izraela” miał zaledwie 28 lat. (Zob. Church History in the Fulness of Times, str. 142–152).
Nauki i Przymierza 105. Pan bronił Obozu Syjonu
Podczas wyprawy Obozowi Syjonu często zagrażało niebezpieczeństwo ze strony innych ludzi. Pan dotrzymał jednak Swej obietnicy, która znajduje się w wersecie: Nauki i Przymierza 103:20. Józef Smith powiedział: „Pomimo iż nasi wrogowie nieustannie nam zagrażali, nie odczuwaliśmy strachu ani nie wahaliśmy kontynuować podróży, gdyż nasz Bóg był z nami, przed nami kroczyli Jego aniołowie, a wiara naszej gromadki była niezachwiana. Wiemy, że towarzyszyły nam anioły, gdyż je widzieliśmy” (Teachings of Presidents of the Church: Joseph Smith [2007], str. 288–289).
Nauki i Przymierza 105:5. Prawo królestwa celestialnego
Starszy D. Todd Christofferson z Kworum Dwunastu Apostołów nauczał:
„Prawo królestwa celestialnego to […] prawo ewangelii oraz przymierza, do których należy ciągłe pamiętanie o Zbawicielu i nasza obietnica posłuszeństwa, poświęcenia, uświęcenia i wierności” („Come to Zion”, Ensign lub Liahona, listopad 2008, str. 38).
Prezydent Ezra Taft Benson powiedział:
„Prawo ewangelii obejmuje wszelkie prawa, zasady i obrzędy niezbędne dla naszego zbawienia” (The Teachings of Ezra Taft Benson [1988], str. 337).
Nauki i Przymierza 105:19. „Próba ich wiary”
Przykazanie powrotu do Kirtland bez walki w obronie świętych w Missouri było próbą wiary dla wielu członków Obozu Syjonu. Niektórzy otwarcie się zbuntowali, a później odstąpili od Kościoła. Na wcześniejszym etapie podróży Prorok ostrzegł członków Obozu Syjonu, że ich brak jedności, spory i nieposłuszeństwo sprowadzą na nich plagę (wielką niedolę lub chorobę). Jako że przykazanie Pana, który zakazał im walczyć, wywołało gniew i nieprawe narzekanie, Prorok powtórzył to ostrzeżenie. 24 czerwca 1834 roku kilkunastu członków Obozu Syjonu zachorowało na cholerę. Choroba szerzyła się powodując ostrą biegunkę, wymioty i skurcze w nogach. Zanim ustała, zapadło na nią około 68 osób, w tym Józef Smith, a 13 członków obozu i 2 miejscowych członków poniosło śmierć. 2 lipca Józef Smith powiedział: „Oświadczyłem im, iż jeśli się ukorzą przed Panem i zawrą przymierze, że będą przestrzegać Jego przykazań i słuchać moich rad, plaga ustanie tej samej godziny i nie będzie już więcej przypadków cholery wśród nich. Bracia z uniesionymi w górę rękoma zawarli przymierze i plaga ustała” (w: History of the Church, 2:120).
Pan przyjął ofiary członków obozu i pobłogosławił ich za to, co gotowi byli uczynić. W lipcu 1834 roku Prorok Józef Smith rozwiązał Obóz Syjonu. Mimo że niektórzy nie przeszli tej próby wiary i odstąpili od Kościoła, to ci którzy pozostali wierni, zostali wzmocnieni przez to doświadczenie.
Starszy Franklin D. Richards z Prezydium Siedemdziesiątych wyjaśnił:
„‘Podróż Obozu Syjonu’ uważana była za bezwartościowy i niepomyślny epizod. Jeden z braci w Kirtland, który nie przyłączył się do obozu, spotkawszy po powrocie Brighama Younga, powiedział mu: ‘Cóż więc zyskałeś podczas tej bezcelowej wędrówki do Missouri z Józefem Smithem?’. ‘Wszystko, po co poszliśmy’, odrzekł Brigham Young. ‘Nie zamieniłbym doświadczenia, które zdobyłem podczas tej wyprawy, na całe bogactwo hrabstwa Geauga’, w którym to hrabstwie znajdowało się wówczas Kirtland. (B.H. Roberts, „Brigham Young: A Character Sketch”, Improvement Era, tom 6., czerwiec 1903, str. 567)”. („The Purpose of Life: To Be Proved”, Ensign, grudzień 1971, str. 50).
Obóz Syjonu dał jego uczestnikom możliwość okazania Panu i samym sobie głębi ich wiary i poświęcenia w sprawie Pana. Podobnie jak Abraham, wielu wczesnych przywódców Kościoła przeszło przez próbę, której celem było spełnienie bożych zamysłów. Starszy Neal A. Maxwell z Kworum Dwunastu Apostołów powiedział: „Ci, którzy maszerowali w Obozie Syjonu, nie odkrywali krajobrazów Missouri, ale własne możliwości” („Notwithstanding My Weakness”, Ensign, listopad 1976, str. 14).