Lekcja 34: Nauki i Przymierza 28

Lekcja 34

Nauki i Przymierza 28

Wprowadzenie

W 1830 roku Prorok Józef Smith stanął przed wyzwaniem, którego przyczyną było to, że członkowie Kościoła nie rozumieli porządku otrzymywania objawień w Kościele. Hiram Page twierdził, że otrzymuje objawienia dla Kościoła przy pomocy specjalnego kamienia i niektórzy członkowie Kościoła, w tym również Oliver Cowdery, mu uwierzyli. Tuż przed konferencją Kościoła, która odbyła się 26 września 1830 roku, Pan objawił prawdy, które pomogły Oliverowi Cowdery’emu i innym zrozumieć porządek otrzymywania objawień w Kościele.

Propozycje dotyczące nauczania

Nauki i Przymierza 28:1–7

Pan oświadcza, że Prezydent Kościoła jest jedyną osobą, która może otrzymywać objawienia, by nim zarządzać

Napisz: imitacja na tablicy.

Podajcie przykłady rzeczy, które są jedynie imitacją? (W trakcie dyskusji możesz pokazać przykład imitacji, taki jak: podrobione dzieło sztuki, banknot do gry planszowej lub plastikowy owoc).
Dlaczego pomylenie imitacji z oryginałem może być groźne?

Poproś jednego z uczniów, aby przeczytał następujące ostrzeżenie Starszego Dallina H. Oaksa z Kworum Dwunastu Apostołów:

„Diabeł jest ojcem wszystkich kłamstw i gorliwie stara się zakłócić dzieło Boga swoimi sprytnymi knowaniami” („Dwa sposoby komunikacji”, Ensign lub Liahona, listopad 2010, str. 84).

Poproś jednego z uczniów, aby przeczytał na głos wprowadzenie do rozdziału: Nauki i Przymierza 28. Poproś pozostałych, aby śledzili tekst w swoich pismach świętych i wyszukali imitację, której użył Szatan, aby zwieść pierwszych członków Kościoła.

Jakiej imitacji użył Szatan, aby zwieść członków Kościoła? (Jeśli uczniowie o tym nie wspomną, zwróć uwagę, że kamień Hirama mógł przypominać Urim i Tummim, których od czasu do czasu używał Józef).

Wyjaśnij, że niektórzy członkowie Kościoła uwierzyli w fałszywe objawienia, które Szatan przekazał Hiramowi Page’owi. Kiedy uczniowie będą studiować i omawiać objawienie zapisane w rozdziale: Nauki i Przymierza 28, zachęć ich, aby wyszukali prawdy, dzięki którym nie dadzą się nabrać na imitacje Szatana. Powiedz uczniom, że będziesz zapisywać te prawdy na tablicy, w miarę jak będą odkrywać je w trakcie lekcji. Możesz zaproponować im, aby zapisali te prawdy na marginesie swoich pism świętych.

Poproś jednego z uczniów, aby przeczytał na głos fragment: Nauki i Przymierza 28:1–4, resztę uczniów zaś, aby wyszukali, czym obowiązki Olivera Cowdery’ego w Kościele różniły się od obowiązków Józefa Smitha.

Czym obowiązki Olivera Cowdery’ego różniły się od obowiązków Józefa Smitha? (Józef miał za zadanie otrzymywać przykazania i objawienia dla Kościoła. Oliver miał mocą Pocieszyciela nauczać przykazań i objawień, które otrzymał Józef).
Jakiej ważnej prawdy o Prezydencie Kościoła możemy nauczyć się z wersetu: Nauki i Przymierza 28:2? (Uczniowie powinni rozpoznać następującą doktrynę: Prezydent Kościoła jest jedyną osobą, która może otrzymywać objawienia dla całego Kościoła. Zapisz to zdanie na tablicy).
W jaki sposób znajomość tej prawdy może sprawić, że nie zostaniemy zwiedzeni?

Kiedy uczniowie będą omawiać odpowiedzi na te pytania, zapewnij ich, że możemy zawsze ufać naukom i radom Prezydenta Kościoła, ponieważ Pan nigdy nie pozwoli mu nas zwieść. (Zwróć uwagę, że obietnica ta zawarta jest w wypowiedzi Prezydenta Wilforda Woodruffa. Znajduje się ona w dodatkowych materiałach w Naukach i Przymierzach, za Deklaracją Oficjalną — 1).

Wyjaśnij, że zanim Pan objawił prawdy zapisane w rozdziale: Nauki i Przymierza 28, Oliver Cowdery zrobił coś, co pokazało, że jeszcze nie do końca zrozumiał, czym różniły się jego obowiązki w Kościele od obowiązków Józefa Smitha, który był Prezydentem Kościoła. Poproś jednego z uczniów, aby przeczytał na głos poniższą historię:

Kiedy Józef Smith mieszkał w Harmony w Pensylwanii, otrzymał list od Olivera Cowdery’ego z Fayette w stanie Nowy Jork, oddalonego o około 160 km. Oliver napisał w liście, że znalazł błąd w objawieniu, które znajduje się dzisiaj w rozdziale: Nauki i Przymierza 20. Napisał: „W imię Boga nakazuję ci usunąć te słowa”. Józef udał się do Fayette, gdzie po przyjeździe dowiedział się, iż rodzina Whitmerów podziela zdanie Olivera, że z objawienia należy usunąć domniemany błąd. Józef napisał: „Wiele trudu i wytrwałości wymagało ode mnie przekonanie któregokolwiek z nich, że powinniśmy spokojnie na ten temat porozmawiać”. W końcu Prorokowi „udało się sprawić, że nie tylko rodzina Whitmerów, ale i […] Oliver Cowdery przyznali, że byli w błędzie” (Histories, Tom 1, 1832–1844, tom 1. z serii Histories The Joseph Smith Papers [2012], str. 426; zob. także strony 424–425).

Poproś uczniów, aby po cichu przeczytali fragment: Nauki i Przymierza 28:6–7 i wyszukali radę, jakiej Pan udzielił Oliverowi Cowdery’emu.

Czego Pan nauczył Olivera Cowdery’ego? (Kiedy uczniowie udzielą odpowiedzi, napisz na tablicy następującą doktrynę: W Kościele Jezusa Chrystusa członkowie nie otrzymują objawień ani wskazówek dla osób, które im przewodniczą).
Jak ta prawda odnosi się do historii, którą właśnie przeczytaliśmy?
W jaki sposób ta prawda może pomóc nam w naszych czasach?

Nauki i Przymierza 28:8–10

Pan powołuje Olivera Cowdery’ego, aby głosił ewangelię Lamanitom

Poproś, aby jeden z uczniów przeczytał na głos wersety: Nauki i Przymierza 28:8–10, resztę zaś poproś, aby odnaleźli odpowiedź na pytanie, do czego Pan powołał Olivera Cowdery’ego?

Do czego Pan powołał Olivera? (Do głoszenia ewangelii wśród Lamanitów).
Czego możemy nauczyć się o osobistym objawieniu z wersetu: Nauki i Przymierza 28:8? (Kiedy uczniowie udzielą odpowiedzi, napisz na tablicy następującą zasadę: Możemy otrzymywać objawienia dla siebie oraz pomoc w powierzonych nam powołaniach i zadaniach).

Aby pomóc uczniom zrozumieć tę prawdę, poproś ich o przeczytanie wypowiedzi Prezydenta Boyda K. Packera z Kworum Dwunastu Apostołów:

„Mamy prawo do osobistego objawienia. Jeśli jednak nie zostaliśmy wyświęceni do urzędu przywódcy, nie otrzymujemy objawień dotyczących tego, co powinni czynić inni ludzie […].

Niezwykłe duchowe doświadczenie nie powinno być traktowane jako osobiste powołanie do kierowania innymi. Jestem przekonany, że doświadczenia o szczególnej, świętej naturze są sprawą indywidualną i powinny być zachowane dla siebie.” („Revelation in a Changing World”, Ensign, listopad 1989, str. 14–15).

Przed lekcją zapisz na oddzielnych kartkach następujące role i powołania: rodzic, przedstawiciel Władz Generalnych, biskup, misjonarz, nauczyciel w Szkole Niedzielnej, prezydent Dorastających Panien, nauczyciel domowy, nauczycielka odwiedzająca. Włóż kartki do pojemnika.

Poproś uczniów, aby wyciągnęli z pojemnika po jednej kartce i przeczytali ją na głos klasie. Po przeczytaniu każdej kartki niech powiedzą, jakie objawienia pomocne w wypełnianiu danej roli czy powołania może otrzymać każda z tych osób.

Możesz poprosić uczniów, aby opowiedzieli, jak otrzymali objawienie, które pomogło im wywiązać się z obowiązku lub wykonać konkretne zadanie. Możesz także podzielić się doświadczeniem, kiedy ty sam otrzymałeś objawienie, które pomogło ci w pełnieniu powołania lub wykonaniu powierzonego ci zadania. Przypomnij uczniom, że niektóre doświadczenia są zbyt święte lub osobiste, by o nich mówić.

Zachęcaj uczniów, aby modlili się o objawienia, które pomogą im w ich życiu osobistym oraz w ich powołaniach i zadaniach w Kościele. Zachęcaj ich również, aby modlili się, żeby przywódcy Kościoła byli błogosławieni zdrowiem i bezpieczeństwem oraz natchnieniem, którego potrzebują, aby pełnić swoje obowiązki.

Nauki i Przymierza 28:11–16

Pan nakazuje Oliverowi Cowdery’emu, aby pouczył Hirama Page’a i pomógł zaprowadzić porządek w Kościele

Przypomnij uczniom o fałszywych objawieniach, jakie Hiram Page przedstawił niektórym członkom Kościoła. Poproś uczniów, aby po cichu przeczytali fragment: Nauki i Przymierza 28:11–14 i zobaczyli, co Pan nakazał zrobić Oliverowi Cowdery’emu, aby pomóc rozwiązać tę trudną sytuację.

Co Pan nakazał zrobić Oliverowi, aby pomóc rozwiązać problem z Hiramem Page’em?
Czego możemy nauczyć się z tych wersetów o obowiązkach przywódców Kościoła? (Uczniowie mogą rozpoznać wiele zasad, ale upewnij się, że podkreślisz następującą: Przywódcy Kościoła mają obowiązek pouczać ludzi, którzy zwodzą innych. Zapisz tę zasadę na tablicy).
Czego możemy nauczyć się z wersetu: Nauki i Przymierza 28:13 o tym, w jaki sposób Pan prowadzi Swój Kościół? (Uczniowie mogą użyć różnych sformułowań, ale upewnij się, że rozpoznają następującą zasadę: W Kościele Jezusa Chrystusa wszystko musi być robione według określonego porządku. Zapisz tę zasadę na tablicy).

Wyjaśnij, że jednym z przykładów na to, że wszystko wykonujemy „w porządku i przez powszechną zgodę”, jest publiczne udzielanie poparcia osobom, które przedstawiane są do otrzymania powołania w Kościele.

Jak myślicie, dlaczego ważne jest, abyśmy udzielali każdemu publicznego poparcia, kiedy otrzymuje powołanie?

Aby pomóc uczniom zrozumieć, w jaki sposób zasada powszechnej zgody zapewnia utrzymanie porządku w Kościele, poproś jednego z uczniów, aby przeczytał następującą wypowiedź Prezydenta Packera:

„Objawienia w Kościele otrzymują ci, którzy zostali we właściwy sposób powołani, poparci ustanowieni lub wyświęceni. Na przykład biskup nie dostaje żadnych objawień dotyczących członków sąsiedniego okręgu, ponieważ wykracza to poza jego uprawnienia.

Od czasu do czasu jakaś osoba twierdzi, że otrzymała upoważnienie do nauczania i dawania błogosławieństw, nie będąc do tego powołana i wyznaczona […].

Dlatego właśnie proces udzielania poparcia osobom powoływanym na urzędy podlega w Kościele tak starannej ochronie — żeby wszyscy wiedzieli, kto posiada upoważnienie do nauczania i dawania błogosławieństw” („Revelation in a Changing World”, str. 15).

Dlaczego, według Prezydenta Packera, publicznie udzielamy poparcia osobom, które otrzymują powołania w Kościele?
Co powinniśmy czynić, aby faktycznie okazać poparcie dla powołania osoby, którą poparliśmy przez podniesienie ręki?

Aby pomóc uczniom zastosować zasady, których nauczyli się podczas dzisiejszej lekcji, przeczytaj na głos następujące sytuacje i zapytaj ich, jak by na każdą z nich zareagowali:

W elektronicznej wiadomości otrzymujecie powiadomienie, że jest to nowe objawienie. Zawiera ona nauki, które nie pokrywają się z pismami świętymi ani ze słowami żyjących proroków.
Zauważyliście, że osoba z waszego okręgu, składając świadectwo podczas spotkania sakramentalnego, powiedziała coś, co nie zgadza się z doktryną. Martwi was, że jeśli jej wypowiedź zostanie uznana za poprawną, może ona mieć szkodliwy wpływ na inne osoby. Kto powinien pouczyć osobę, która źle się wypowiedziała?

Poproś jednego z uczniów, aby przeczytał na głos fragment: Nauki i Przymierza 28:15–16 i poproś uczniów, aby wyszukali, jakiej rady udzielił Pan Oliverowi Cowdery’emu na końcu tego objawienia.

Wyjaśnij, że po otrzymaniu tego objawienia Józef Smith zwołał konferencję i zaprowadził porządek w Kościele. Podczas konferencji „Brat Page, jak również wszyscy obecni członkowie Kościoła, wyrzekli się wspomnianego kamienia i wszystkiego, co było z nim związane” (Histories, 1:1832–1844, str. 452). Na koniec lekcji złóż świadectwo o prawdach, które omawialiście i o tym, jaką mają wartość, gdyż dzięki nim nie damy się zwieść.

Komentarz i tło historyczne

Nauki i Przymierza 28:1–4. Obowiązki Olivera Cowdery’ego

Pan dał Oliverowi Cowdery’emu dodatkowe obowiązki poza wymienionymi w wersetach: Nauki i Przymierza 28:1–4. Oliver Cowdery i Józef Smith posiadali klucze daru tłumaczenia Księgi Mormona (zob. NiP 6:25–28). Oliver służył również jako „[apostoł] Jezusa Chrystusa” i „[drugi starszy] kościoła” (NiP 20:3).

Nauki i Przymierza 28:1–2, 8. Osobiste objawienie a objawienie dane za pośrednictwem proroka Pana

W objawieniu danym Prorokowi Józefowi Smithowi Pan powiedział Oliverowi Cowdery’emu, że poza Prezydentem Kościoła nikt nie może „[otrzymywać] przykazań i objawień” dla całego Kościoła (zob. NiP 28:1–2). Pan powiedział również, że Oliver Cowdery będzie „miał objawienia” dotyczące swoich własnych obowiązków (zob. NiP 28:8). Starszy Dallin H. Oaks z Kworum Dwunastu Apostołów nauczał o zachowywaniu równowagi pomiędzy osobistymi objawieniami a objawieniami, które otrzymujemy poprzez przywódców kapłańskich:

„Nasz Ojciec Niebieski dał Swoim dzieciom dwa sposoby komunikowania się z Nim — możemy je nazwać liniami — linię osobistą i linię kapłańską. Wszyscy powinniśmy rozumieć i otrzymywać przewodnictwo za pośrednictwem obu tych zasadniczych linii […].

W swej pełni ta osobista linia nie funkcjonuje niezależnie od linii kapłańskiej. Dar Ducha Świętego — za pośrednictwem którego Bóg porozumiewa się z człowiekiem — jest nadawany z upoważnienia kapłańskiego, nadanego przez osoby, które posiadają klucze kapłaństwa […].

Niestety, często zdarza się, że osoby, które łamią Boskie przykazania lub są nieposłuszne radzie swoich przywódców kapłańskich, twierdzą, że Bóg objawił im, że są zwolnione z przestrzegania danego przykazania czy podążania za określoną wskazówką. Osoby te być może otrzymują objawienia czy natchnienie, lecz z innego źródła, niż to się im wydaje. Diabeł jest ojcem wszystkich kłamstw i gorliwie stara się zakłócić dzieło Boga swoimi sprytnymi knowaniami” („Dwa sposoby komunikacji”, Ensign lub Liahona, listopad 2010, str. 83–84).

Nauki i Przymierza 28:2. Rola Prezydenta Kościoła

Prezydent James E. Faust z Pierwszego Prezydium złożył świadectwo o tym, że Prezydent Kościoła jest jedyną osobą, która może otrzymywać objawienia dla całego Kościoła. Wyjaśnił, w jaki sposób zaprowadza to porządek i zapewnia ochronę świętym w dniach ostatnich:

„Są osoby, które twierdzą, że posiadają duchowe dary lub upoważnienie wykraczające poza ustanowione w Kościele upoważnienie kapłańskie. Mówią, że wierzą w zasady i obrzędy ewangelii i akceptują Prezydenta Kościoła jako pełnomocnika, który nim zarządza, ale twierdzą, że należą do jakiegoś wyższego porządku, do którego Prezydent nie należy. Ma to często miejsce, kiedy ktoś próbuje usprawiedliwić swe niezgodne z doktrynami Kościoła czyny. Nie może jednak istnieć wyższy porządek, gdyż Prezydent Kościoła dzierży wszystkie klucze królestwa Boga na ziemi i z nich korzysta. Pan powiedział o Prezydencie Kościoła, że ‘nikt inny nie zostanie wyznaczony [do otrzymywania przykazań i objawień], chyba, że przez niego’ [NiP 43:4] […].

Ciągłe objawienia i wskazówki dla Kościoła przychodzą za pośrednictwem Prezydenta Kościoła, który nigdy nie zwiedzie świętych” („The Prophetic Voice”, Ensign, maj 1996, str. 6–7).

Nauki i Przymierza 28:6. „Nie będziesz rozkazywał temu, który przewodzi tobie”

Prorok Józef Smith nauczał, że ludzie nie otrzymują objawień, aby kierować kimś, kto przewodniczy im w Kościele:

„Jest to przeciwne zamysłom Boga, by jakikolwiek członek Kościoła lub ktokolwiek inny, otrzymywał instrukcje dla tych, którzy w linii upoważnienia stoją wyżej od niego” (Teachings of Presidents of the Church: Joseph Smith [2007], str. 197–198).

Nauki i Przymierza 28:8–10. Lamanici

Określenie Lamanici odnosi się do grupy ludzi w Księdze Mormona, z których wielu było potomkami Lamana, najstarszego syna Lehiego. To, że Pan używa określenia Lamanici w wersecie: Nauki i Przymierza 28:9 wskazuje na to, że niektórzy z potomków Lehiego znajdowali się wśród Indian amerykańskich, którzy zamieszkiwali w tamtych czasach tereny uważane za zachodnią granicę Stanów Zjednoczonych. W maju 1830 roku kongres Stanów Zjednoczonych przyjął ustawę o wysiedleniu Indian, na mocy której wszyscy Indianie amerykańscy zostali wysiedleni na federalne terytorium Indian, znajdujące się na zachód od stanu Missouri. W ten oto sposób Oliver Cowdery i jego towarzysze udali się do zachodniej części Missouri położonej „na granicach Lamanitów” (NiP 28:9), aby nauczać ewangelii amerykańskich Indian.

Księga Mormona nie twierdzi, że Indianie amerykańscy są wyłącznie potomkami osób z rodziny Lehiego. Prezydent Anthony W. Ivins z Pierwszego Prezydium powiedział:

„Musimy zachować ostrożność w wyciąganiu wniosków. Księga Mormona naucza o historii trzech odrębnych ludów […], które przybyły ze starego świata na ten kontynent. Nie wiadomo, czy wcześniej ktoś już zamieszkiwał te tereny. Nie wiadomo też, czy ktoś przybył tam później. Jeśli są zatem jakieś odkrycia wskazujące na to, że istnieją różnice w pochodzeniu rasowym, mogą być łatwo i logicznie wyjaśnione, gdyż wierzymy, że na ten kontynent przybyły też inne ludy” (w: Conference Report, kwiecień 1929, str. 15).

Nauki i Przymierza 28:11. „Rzeczy, które zapisał z tego kamienia, nie pochodzą ode mnie”

Na początku XIX wieku w północno-zachodniej części stanu Nowy Jork wiele osób uważało, że ludzie mogą otrzymywać nadprzyrodzoną wiedzę za pośrednictwem przedmiotów takich, jak kamienie lub różdżki. Hiram Page twierdził, że posiada kamień, na którym pojawiają się słowa. Mówił, że kiedy je dyktował i przepisywał na papier, słowa znikały z kamienia i w ich miejsce pojawiały się nowe (zob. Documents: Tom 1: lipiec 1828–czerwiec 1831, tom 1. z serii dokumentów The Joseph Smith Papers [2013], str. 184). Pan potępił fałszywe objawienia Hirama Page’a. Józef, poza tym, że wykorzystywał Urim i Tummim, być może używał do tłumaczenia części Księgi Mormona również kamienia widzącego, który znalazł w młodości. Istnieje kilka teorii dotyczących tego, jak Urim i Tummim były używane podczas tłumaczenia Księgi Mormona, oraz nawiązujących do innych szczegółów procesu tłumaczenia, lecz, jak powiedział Starszy Neal A. Maxwell z Kworum Dwunastu Apostołów: „Po prostu nie znamy szczegółów” („By the Gift and Power of God”, Ensign, styczeń 1997, str. 39). Jedna bardzo ważna różnica pomiędzy Józefem Smithem a Hiramem Page’em to fakt, że Bóg powołał Józefa Smitha, by dokonał dzieła tłumaczenia i aby otrzymywał objawienia dla Kościoła (zob. NiP 21:1–6). Dla porównania, Pan wyraźnie powiedział, że Szatan zwiódł Hirama Page’a i ludzi, którzy uwierzyli w słowa, które dyktował (zob. NiP 28:11).

Prezydent James E. Faust z Pierwszego Prezydium przestrzegł nas przed sytuacjami, które mogą pozwolić Szatanowi wywierać wpływ na nasze życie:

„Szatan nie przynosi oświecenia. Uważam go za wielkiego imitatora […].

Interesowanie się Szatanem i jego tajemnicami to zły pomysł. Nic dobrego nie wypływa ze zbliżania się do zła. Podobnie jak w przypadku igrania z ogniem, zbyt łatwo jest się sparzyć […]. Jedyną bezpieczną drogą jest trzymanie się z daleka od niego oraz jego niegodziwych poczynań i nikczemnych praktyk. Zawsze należy unikać styczności z kultem diabła, gusłami, czarami, voodoo, rzucaniem zaklęć, czarną magią i wszelkimi innymi formami demonizmu” („The Forces That Will Save Us”, Ensign, styczeń 2007, str. 5).