Lekcja 158: Przyśpieszanie dzieła Zbawienia

Lekcja 158

Przyśpieszanie dzieła Zbawienia

Wprowadzenie

Od początku Przywrócenia dzieło Pana rozprzestrzenia się na cały świat. Żyjemy w czasach, kiedy Pan przyśpiesza Swoją pracę. Młodzież Kościoła ma wiele środków i możliwości, aby przyczynić się do przyśpieszenia dzieła Pana.

Propozycje dotyczące nauczania

Pan przyśpiesza Swoje dzieło

Poproś jednego z uczniów, aby przeszedł z jednej strony sali na drugą w normalnym tempie. Następnie poproś go, aby ponownie przeszedł przez salę, ale ze zwiększoną prędkością. Podczas drugiego przejścia zadaj klasie pytanie:

Co oznacza, że coś się przyśpiesza? (Robi się to w zwiększonym tempie). Z jakich powodów przyśpiesza się lub wzmaga tempo pracy?

Poproś jednego z uczniów, by przeczytał na głos werset: Nauki i Przymierza 88:73. Pozostali niech śledzą tekst w swoich pismach i odszukają, co Pan przyśpieszy. Poproś uczniów, aby opowiedzieli o tym, co znaleźli.

Jak myślicie, co to znaczy, że Pan przyśpieszy Swe dzieło?

Mówiąc o wersecie: Nauki i Przymierza 88:73, Starszy Russell M. Nelson powiedział: „Czas przyśpieszenia już nadszedł” („Thus Shall My Church Be Called”, Ensign, maj 1990, str. 17). Napisz na tablicy następującą doktrynę: Żyjemy w czasach, kiedy Pan przyśpiesza Swoje dzieło.

Jakie dostrzegacie przykłady, które świadczą o tym, że Pan przyśpiesza Swoje dzieło?

Poproś jednego z uczniów, by przeczytał na głos werset: Nauki i Przymierza 133:10. Pozostali niech śledzą tekst w swoich pismach i odszukają, dlaczego Pan ma przyśpieszyć Swoje dzieło?

Dlaczego, zgodnie z tym wersetem, Pan przyśpiesza Swoje dzieło? (Aby pomóc ludziom przygotować się na Jego Drugie Przyjście).

Pokaż ilustrację Prezydent Spencer W. Kimball (Album: Ewangelia w malarstwie [2009], nr 133; zob. także strona internetowa: LDS.org). Wyjaśnij, że Pan przyśpieszył Swą pracę, kiedy Prezydentem Kościoła był Spencer W. Kimball, Rozwinęła się wówczas, między innymi, praca misjonarska, a Kościół opublikował nowe wydania pism świętych. Zachęcając członków do tego, by podążali naprzód, Prezydent Kimball powiedział, że Kościół „wystarczająco długo spoczywał na swego rodzaju równinach” („Let Us Move Forward and Upward”, Ensign, maj 1979, str. 82). Nauczał również, że: „Musimy wydłużyć krok i musimy to zrobić teraz” („Always a Convert Church: Some Lessons to Learn and Apply This Year”, Ensign, wrzesień 1975, str. 3).

Jak sądzicie, co miał na myśli Prezydent Kimball, kiedy powiedział, że musimy „wydłużyć krok”?

Aby uczniowie zrozumieli, w jaki sposób Pan przyśpiesza Swoje dzieło w dzisiejszych czasach i w jaki sposób mogą brać w tym udział, przeprowadź następujące ćwiczenie:

Podziel klasę na trzy grupy i każdej z nich wręcz egzemplarz poniższych zadań związanych z nauczaniem. Daj uczniom kilka minut na przestudiowanie zadań i przygotowanie się do nauczania reszty klasy tego, co zostało wyznaczone ich grupie. Po upływie wyznaczonego czasu podziel uczniów na grupy trzyosobowe tak, by w każdej z nich znajdował się jeden przedstawiciel z pierwotnych grup. Poproś uczniów, by w trójkach na zmianę nauczali się nawzajem, w jaki sposób Pan przyśpiesza Swe dzieło i jak mogą w tym uczestniczyć.

Zadanie 1.: Przyśpieszenie pracy misjonarskiej

Prezydent Spencer W. Kimball powiedział świętym, że Pan jest gotów otworzyć dla nich drzwi, by mogli dzielić się ewangelią, także pośród narodów, w których prowadzenie działalności misjonarskiej było zakazane. Powiedział jednak również, że święci muszą się przygotować, by móc wykorzystać te możliwości. Prezydent Kimball świadczył także, że jeśli każdy młody mężczyzna przygotuje się, by służyć na pełnoetatowej misji, Pan otworzy drzwi i sprawi, że praca misjonarska będzie mogła objąć cały świat. Oświadczył:

„Wiem, że istnieją kurtyny takie, jak żelazna kurtyna i bambusowa kurtyna. Wiem, jak trudno jest się przez nie przebić, ponieważ czyniliśmy takie próby […]. Ale nie widzę powodu, dlaczego Pan miałby otwierać drzwi, przez które my nie jesteśmy gotowi przejść. Po co miałby On niszczyć Żelazną czy Bambusową Kurtynę, czy jakiekolwiek inne ograniczenie, skoro my nadal nie jesteśmy gotowi przez nie przejść?” („When the World Will Be Converted”, Ensign, październik 1974, str. 5, 7).

Członkowie Kościoła postąpili zgodnie z radą Prezydenta Kimballa i przygotowali się do głoszenia ewangelii. W czasie służby Prezydenta Kimballa liczba pełnoetatowych misjonarzy wzrosła o ponad 50 procent. Pod koniec lat 80. i na początku lat 90. XX wieku rządy wschodnich Niemiec, byłych narodów Związku Radzieckiego i innych krajów, gdzie praca misjonarska była wcześniej zakazana, zaczęły zezwalać na głoszenie ewangelii w swoich granicach. Wypełniło się proroctwo Prezydenta Kimballa.

W październiku 2008 roku Prezydent Thomas S. Monson ponowił radę, której udzielił Prezydent Kimball:

„Pozostają […] obszary na świecie, gdzie nasz wpływ jest ograniczony, i gdzie nie wolno nam swobodnie dzielić się ewangelią. Podobnie jak Prezydent Spencer W. Kimball ponad 32 lata temu, namawiam was, abyście modlili się o otwarcie tych obszarów, gdzie moglibyśmy dzielić się z tamtymi ludźmi radością ewangelii. Kiedy modliliśmy się wtedy, w odpowiedzi na prośbę Prezydenta Kimballa ujrzeliśmy cuda, kiedy kraj za krajem, poprzednio zamknięty dla Kościoła, otwierał się. To wydarzy się ponownie, gdy będziemy modlić się z wiarą” („Witajcie na Konferencji”, Ensign lub Liahona, listopad 2008, str. 6).

Zwróć uwagę na to, że kiedy Prezydent Kimball zachęcał członków, aby wydłużyli krok, wyjaśnił, jaki obowiązek spoczywa na każdym młodym mężczyźnie w Kościele. Poproś członka twojej grupy, aby odczytał poniższą wypowiedź:

„Często słyszy się pytanie: Czy każdy młody mężczyzna powinien jechać na misję? Odpowiedzi na nie udzielił Pan. Brzmi ona: ‘Tak’. Każdy młody mężczyzna powinien jechać na misję” („When the World Will Be Converted”, str. 8).

Przypomnij członkom swojej grupy, że prorocy stale zachęcają wszystkich godnych, zdolnych do służby młodych mężczyzn, aby odbywali pełnoetatowe misje. Z otwartymi ramionami witana jest też przez nich pełnoetatowa służba młodych kobiet, jeśli misja jest pragnieniem ich serca. W październiku 2012 roku Prezydent Thomas S. Monson ogłosił zmianę wymagań dotyczących wieku misjonarzy, dzięki której młodzi mężczyźni mogą rozpoczynać służbę w wieku 18, a młode kobiety w wieku 19 lat.

Przedyskutujcie w grupie odpowiedzi na następujące pytania:

Czego, zgodnie z naukami proroków w dniach ostatnich, Pan oczekuje od młodych mężczyzn w związku z pełnoetatową pracą misjonarską? (Choć członkowie grupy mogą to różnie sformułować, ich odpowiedzi powinny zawierać następującą zasadę: Każdy młody mężczyzna powinien przygotowywać się do pełnoetatowej misji i pilnować, by był godny służby).
Dlaczego każdy młody mężczyzna powinien się przygotowywać do służby na pełnoetatowej misji?
W jaki sposób przygotowywanie się w chwili obecnej do misji pomoże wam angażować się w pracę Pana?
Jak uważacie, w jaki sposób natchniona zmiana wymagań dotyczących wieku pełnoetatowych misjonarzy przyczyniła się do przyśpieszenia pracy Pana?

Zadanie 2.: Nowe wydania pism świętych

Poproś członków swojej grupy, aby zastanowili się, co by zrobili, gdyby bliski przyjaciel zadał im pytanie: „Chcę się zbliżyć do Boga. Co powinienem zrobić?”. Po czym zadaj następujące pytanie:

Co byście odpowiedzieli temu przyjacielowi?

Przeczytaj następującą wypowiedź Prezydenta Spencera W. Kimballa:

„Odkryłem, że kiedy moje relacje z Bogiem są przypadkowe i kiedy wydaje mi się, że żadne boskie ucho mnie nie słucha, i nie przemawia do mnie żaden boski głos, oznacza to, że jestem bardzo, bardzo daleko. Kiedy zanurzam się w pisma święte, ta odległość maleje, a duchowość powraca” (Teachings of Presidents of The Church: Spencer W. Kimball, red. Edward L. Kimball [1982], str. 135).

Poinformuj członków grupy, że wypowiedź Prezydenta Kimballa wyjaśnia, jak bardzo jest nam potrzebny dostęp do pism świętych. Poproś jednego z członków grupy, by przeczytał na głos fragment: Nauki i Przymierza 104:58–59. Niech pozostali śledzą tekst w swoich pismach i odszukają, dlaczego Pan chce, aby przywódcy Kościoła publikowali objawienia.

W jaki sposób studiowanie pism świętych może nam pomóc wydłużyć krok i przyczyniać się do przyśpieszenia pracy Pana?

Wyjaśnij, że na początku lat 70. XX wieku przywódcy Kościoła uznali, że istnieje potrzeba, aby członkowie lepiej zapoznali się z pismami świętymi i posiadali jedno standardowe wydanie Biblii, które mogliby studiować i wykorzystywać podczas nauczania. W 1979 roku, po wielu latach natchnionej, wytężonej pracy, Kościół opublikował oficjalne wydanie Biblii Króla Jakuba przeznaczone dla świętych w dniach ostatnich (w wersji anglojęzycznej). Wydanie to zawierało obszerne, dotąd niedostępne, pomoce do studiowania, między innymi poszerzone przypisy wraz z odsyłaczami i innymi informacjami, poprawione wstępy do rozdziałów, wyjątki z Tłumaczenia Józefa Smitha, słownik tematyczny oraz słownik biblijny. W 1981 roku Kościół opublikował po angielsku nowe wydanie trójksięgu, które zawierało poszerzone przypisy, wstępy do rozdziałów, mapy oraz indeks. W 2009 roku Kościół opublikował hiszpańskojęzyczne wydanie Biblii Reina–Valera w wersji przeznaczonej dla świętych w dniach ostatnich.

Poproś jednego z uczniów, by przeczytał wypowiedź Prezydenta Boyda K. Packera z Kworum Dwunastu Apostołów, wygłoszoną w 1981 roku, czyli w rok po opublikowaniu trójksięgu w wersji anglojęzycznej. Poproś uczniów, aby posłuchali, jaką miał wizję tego, w jaki sposób nowe wydania pism świętych będą błogosławić życie ludzi i posuwać naprzód dzieło Pana.

„Z biegiem lat te pisma święte przyczynią się do wychowania kolejnych pokoleń wiernych chrześcijan, którzy będą znać Pana Jezusa Chrystusa i będą gotowi słuchać Jego woli.

Ich znajomość nauk ewangelii przewyższy poziom, który mogli osiągnąć ich poprzednicy. Będą mieli świadectwo, że Jezus jest Chrystusem i będą kompetentnie głosić Jego słowo i stawać w obronie Jego imienia” („Scriptures”, Ensign, listopad 1982, str. 53).

Złóż swoje świadectwo o tym, że pisma święte świadczą, iż Jezus jest Chrystusem. Studiowanie pism świętych może nam pomóc otrzymać świadectwo o Jezusie Chrystusie i sprawić, że Duch Święty będzie przepełniał nasze życie.

Wyjaśnij, że w dalszym ciągu czynione są wielkie starania, aby wszystkim członkom Kościoła zapewnić pisma święte i użyteczne pomoce do ich studiowania w ich ojczystych językach.

Przedyskutujcie w grupie odpowiedzi na następujące pytania:

Dlaczego ważne jest, aby codziennie studiować pisma święte?
W jaki sposób wasze osobiste studiowanie pism świętych pomogło wam wspomóc pracę Pana?

Zadanie 3.: Przyśpieszanie pracy świątynnej i pracy nad historią rodziny

Poproś grupę, aby zgadła, ile świątyń zostało zbudowanych w okresie 143 lat od zorganizowania Kościoła w 1830 roku do chwili powołania Prezydenta Spencera W. Kimballa w 1973 roku (17). Następnie poproś grupę, aby zgadła, budowę ilu świątyń ogłoszono lub ukończono w ciągu 40 lat między 1973 a 2013 rokiem (153).

Wyjaśnij, że tempo budowy świątyń wzrosło najbardziej pod przewodnictwem Prezydenta Gordona B. Hinckleya. Poproś kogoś z grupy o przeczytanie poniższej wypowiedzi Prezydenta Hinckleya:

„Mam palące pragnienie, aby wszyscy święci w dniach ostatnich na całym świecie mieli świątynię, do której mogliby dotrzeć w rozsądnym czasie […]. Praca postępuje tak szybko, jak możemy sobie na to pozwolić. Nieustannie modlę się jednak o to, aby można ją było przyśpieszyć, aby więcej osób z naszego ludu miało łatwiejszy dostęp do domu Pana” („Of Missions, Temples, and Stewardship”, Ensign, listopad 1995, str. 52, 53).

Poproś jednego z uczniów, by przeczytał na głos wersety: Nauki i Przymierza 128:15, 17. Niech pozostali śledzą tekst w swoich pismach i odszukają, jaki obowiązek mamy wobec naszych przodków. Następnie odczytaj doktrynalną wykładnię, jakiej udzielił Starszy David A. Bednar z Kworum Dwunastu Apostołów: „Mamy nałożony przymierzem obowiązek odszukiwać naszych przodków i udostępniać im obrzędy ewangelii niezbędne do zbawienia” („Serca dzieci się zwrócą”, Ensign lub Liahona, listopad 2011, str. 25).

Zwróć uwagę uczniów na to, że budowa świątyń i postępy w badaniu historii rodziny to dowody na to, że Bóg przyśpiesza Swoje dzieło po drugiej stronie zasłony. Poproś jednego z uczniów o przeczytanie poniższej wypowiedzi Starszego Bednara. Niech grupa wysłucha i odpowie na pytanie, w jaki sposób możemy się angażować w dzieło Pana.

„To nie przypadek, że FamilySearch i inne narzędzia pojawiły się w czasach, kiedy młodzi ludzie są tak zaznajomieni z najróżniejszymi technologiami informacyjnymi i komunikacyjnymi. Wasze palce są przeszkolone, by wysyłać wiadomości tekstowe i komunikaty internetowe po to, by przyśpieszyć i ponieść dalej dzieło Pana — a nie tylko po to, by szybko komunikować się z przyjaciółmi. Umiejętności i talent widoczne u wielu młodych ludzi są przygotowaniem na to, aby przyłączyli się do dzieła zbawienia” („Serca dzieci się zwrócą”, Ensign lub Liahona, listopad 2011, str. 26).

Omówicie w grupie następujące pytanie:

Jakie pozytywne doświadczenia mieliście, kiedy badaliście historię rodziny lub uczęszczaliście do świątyni w celu dokonywania obrzędów za zmarłych?

Mamy obowiązek posuwać pracę naprzód

Kiedy uczniowie zakończą nauczanie w małych grupach, poproś kilkoro z nich, aby podzielili się swoimi przemyśleniami i odczuciami na temat przyśpieszania pracy Pana.

Poproś jednego z uczniów o przeczytanie poniższej wypowiedzi Starszego Davida B. Haighta z Kworum Dwunastu Apostołów. Pozostali niech wysłuchają, co może się stać, kiedy uczestniczymy w dziele Pana.

„Bracia i siostry, Pan otwiera drzwi i sprawia, że możliwe jest rozprzestrzenianie Jego dzieła po całym świecie. Jakież to dla nas wszystkich błogosławieństwo, że każdy — na swój własny sposób — może brać w tym udział […].

Kto poza prorokami Boga mógł przewidzieć cud gwałtownego rozwoju pracy Pana? Zaprawdę, jak Pan przepowiedział w 88. rozdziale Nauk i Przymierzy, przyśpiesza On Swoje dzieło w jego czasie (zob. NiP 88:73)” („Missionary Work — Our Responsibility”, Ensign, listopad 1993, str. 61, 62).

Co, zdaniem Starszego Haighta, może się stać, kiedy uczestniczymy w dziele Pana? (Kiedy uczniowie będą odpowiadać, zapisz na tablicy następującą prawdę: Udział w przyśpieszaniu dzieła Pana może być dla nas błogosławieństwem).
Jakich błogosławieństw doświadczacie, kiedy uczestniczycie w przyśpieszaniu dzieła Pana?

Poproś uczniów, aby zastanowili się, jakie mają możliwości, by przyczynić się do przyśpieszania dzieła Pana. Poproś uczniów, aby w swoich notatnikach lub dziennikach do studiowania odpowiedzieli na poniższe pytanie:

W jaki sposób zamierzasz przyczynić się do przyśpieszania dzieła Pana?

Gdy minie wyznaczony czas, poproś uczniów, aby wyznaczyli sobie za cel zrealizowanie tego, co napisali. Na zakończenie złóż świadectwo o przyśpieszaniu pracy Pana oraz o naszych obowiązkach i możliwościach, by w nim uczestniczyć.

Komentarz i tło historyczne

„Musimy wydłużyć krok”

Prezydent Spencer W. Kimball nauczał:

„Czy my również mamy coś, czym powinniśmy się dzielić? Tak! Mamy ewangelię Jezusa Chrystusa, ewangelię pokoju, ewangelię radości. Mamy prawdy, dzięki którym każdy człowiek może stać się lepszy i bardziej spełniony, każde małżeństwo szczęśliwsze i pełne słodyczy, a każdy dom bliższy niebu. Mamy moc kapłaństwa Boga, by błogosławić nasze domy i życie oraz życie innych ludzi. Tak, musimy w sobie samych, w naszych domach, naszych kworach, naszych lekcjach, naszych powołaniach w Kościele rozbudzać z większą energią to, co otrzymaliśmy. A teraz jesteśmy proszeni, aby ‘to, co posiadamy’ ponieść również do naszych bliskich i dalszych znajomych spoza Kościoła Pan przykazał nam, abyśmy to czynili. Musimy wydłużyć krok i musimy to zrobić teraz” („Always a Convert Church: Some Lessons to Learn and Apply This Year”, Ensign, wrzesień 1975, str. 3).

Kwora Siedemdziesiątych

Rozszerzanie Kworów Siedemdziesiątych to dowód na to, że Pan przyśpieszył Swoje dzieło.

W 1976 roku Prezydent Spencer W. Kimball zorganizował Pierwsze Kworum Siedemdziesiątych, a w miarę rozwoju Kościoła tworzone były kolejne. Liczba kworów może w dalszym ciągu wzrastać, jeśli zajdzie taka potrzeba.

„[Na rok 2014] istnieje […] osiem Kworów Siedemdziesiątych. Każde kworum może liczyć do 70 członków. Członków Kworów Siedemdziesiątych często nazywa się po prostu ‘Siedemdziesiątymi’. Siedemdziesiąci powoływani są do głoszenia ewangelii i wzmacniania Kościoła. Pracują pod przewodnictwem Kworum Dwunastu Apostołów i Pierwszego Prezydium […].

Członkowie Pierwszego i Drugiego Kworum Siedemdziesiątych są przedstawicielami Władz Generalnych i mają upoważnienie do służby w każdym miejscu na świecie. Członkowie pozostałych kworów są nazywani Siedemdziesiątymi Obszaru i ich upoważnienie ogranicza się do obszaru, w którym służą” („Quorums of the Seventy”, strona internetowa: LDS.org).