Lekcja 133
Nauki i Przymierza 124:84–145; 125–126
Wprowadzenie
Jest to ostatnia z trzech lekcji dotyczących rozdziału: Nauki i Przymierza 124. Omówione są tutaj również rozdziały: Nauki i Przymierza 125 i 126. We fragmencie: Nauki i Przymierza 124:84–145 Pan udziela rad konkretnym członkom Kościoła i wyznacza tych, którzy mają służyć w różnych przywódczych powołaniach. W marcu 1841 roku Prorok Józef Smith otrzymał objawienie zawarte w rozdziale: Nauki i Przymierza 125, w którym Pan objawił Swoją wolę względem zgromadzenia świętych na terytorium Iowa. Dnia 9 lipca 1841 roku otrzymał objawienie zawarte w rozdziale: Nauki i Przymierza 126, w którym Pan powiedział Brighamowi Youngowi, że nie musi opuszczać rodziny, aby służyć na misjach.
Propozycje dotyczące nauczania
Nauki i Przymierza 124:84–122
Pan udziela rad konkretnym osobom
Przed lekcją zapisz na kartce następującą radę: Jeśli słuchamy rad proroków, będzie nam się wiodło. Umieść kartkę w kopercie i napisz na niej: Sposób, w jaki możemy być błogosławieni teraz i zawsze.
Rozpocznij lekcję od pokazania uczniom tej koperty. Powiedz im, że zawiera ona instrukcje, jak mogą być szczęśliwi teraz, jak mogą uniknąć niepotrzebnych wyzwań w życiu oraz jak otrzymać inne błogosławieństwa. Wyjaśnij, że te instrukcje może zastosować każdy z nich bez względu na osobistą sytuację. Poproś uczniów, aby zastanowili się nad następującymi pytaniami:
-
Dlaczego informacje znajdujące się w kopercie mogą być dla was ważne?
-
Jeśli moglibyście zdobyć te instrukcje, w jakim stopniu byście ich przestrzegali?
Przerysuj na tablicę poniższą tabelę przed rozpoczęciem lekcji. Odnieś się do niej, wyjaśniając, że we fragmencie: Nauki i Przymierza 124:84–118 Pan udzielił indywidualnych rad konkretnym członkom Kościoła i obiecał, że jeśli dadzą im posłuch, to otrzymają wielkie błogosławieństwa. Poproś każdego ucznia o przeczytanie po cichu dwóch lub więcej odsyłaczy wymienionych na tablicy. Następnie niech odszukają podobieństwa w radach udzielonych każdej z tych osób.
|
William Law (NiP 124:89–90) |
Hyrum Smith (NiP 124:94–96) |
Amos Davies (NiP 124:111–114) |
Robert Foster (NiP 124:115–118) |
Po upływie wyznaczonego czasu zadaj uczniom następujące pytanie:
-
Jakie podobieństwa zauważyliście w radach udzielonych tym mężczyznom? (Każdy fragment zawiera instrukcje, aby podążali za radami Proroka Józefa Smitha).
Poproś uczniów, aby przejrzeli wersety, które czytali i odszukali błogosławieństwa obiecane przez Pana tym mężczyznom pod warunkiem, że będą podążać za otrzymanymi od Niego radami. Poproś uczniów, aby opowiedzieli o tym, co znaleźli. Zapisz ich odpowiedzi na tablicy.
-
Jak podsumowalibyście obietnice udzielone przez Pana tym mężczyznom?
Poproś jednego z uczniów, aby otworzył kopertę i przeczytał na głos zasadę zapisaną na kartce.
-
Jak każde z obiecanych błogosławieństw wymienionych na tablicy odnosi się do wyrażenia „będzie nam się wiodło”?
Poproś uczniów, aby wymienili konkretne rady, jakich udzielał Prezydent Kościoła w ostatnich latach oraz poproś jednego z uczniów o zapisanie odpowiedzi na tablicy.
-
Kiedy zostaliście pobłogosławieni, ponieważ posłuchaliście rad proroków? (Możesz również podzielić się swoim doświadczeniem).
Poproś jednego z uczniów, by przeczytał na głos werset: Nauki i Przymierza 124:84. Pozostali niech śledzą tekst i odszukają, co, według Pana, czynił członek Kościoła — Almon Babbitt — zamiast podążać za wskazaniami Pierwszego Prezydium.
-
Co, według wersetu 84., czynił Almon Babbitt zamiast podążać za wskazaniami Pierwszego Prezydium? (Chciał podążać za swoją własną radą. Możesz wyjaśnić, że chciał on przekonać niektórych ludzi, aby „zaniechali” emigracji do Nauvoo i osiedlili się w Kirtland [zob. History of the Church, 4:476]).
-
Podajcie przykłady tego, jak teraz ludzie mogą podążać za swoimi własnymi radami.
Poproś uczniów, aby przypomnieli sobie odpowiedzi, jakie udzielili na pytania z początku lekcji odnośnie do pragnienia uzyskania instrukcji umieszczonych w kopercie i podążania za nimi. Niech zapiszą konkretny cel polegający na dołożeniu starań i dawaniu posłuchu radom żyjących proroków w celu otrzymania obiecanych błogosławieństw.
Podsumuj fragment: Nauki i Przymierza 124:119–122, wyjaśniając, że Pan udzielił członkom dodatkowych instrukcji w zakresie budowy Domu Nauvoo — hotelu, który miał być własnością Kościoła.
Nauki i Przymierza 124:123–145
Pan wyznacza tych, którzy mają służyć w różnych przywódczych powołaniach kapłańskich
Poproś uczniów, aby wypisali na tablicy niektóre z przywódczych powołań kapłańskich w Kościele.
Wyjaśnij, że we fragmencie: Nauki i Przymierza 124:123–145 Pan wyznaczył konkretne osoby do służby w różnych przywódczych powołaniach kapłańskich. Poproś połowę uczniów o przejrzenie wersetów 123–132, a drugą połowę o zapoznanie się z treścią wersetów 133–142 i odszukanie wspomnianych przez Pana przywódczych powołań kapłańskich. Poproś uczniów, aby opowiedzieli o tym, co znaleźli. Niech wymienią przywódcze powołania kapłańskie, których wcześniej nie wyliczyli.
Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos wersetu: Nauki i Przymierza 124:143. Niech pozostali śledzą tekst i odszukają, dlaczego Pan powołuje przywódców kapłańskich oraz daje im klucze kapłańskie.
-
Dlaczego Pan powołuje przywódców kapłańskich i daje im klucze kapłańskie? (Uczniowie mogą użyć różnych słów, ale powinni rozpoznać następującą zasadę: Pan powołuje przywódców kapłańskich, aby czynili posługę i pomagali w doskonaleniu świętych).
Poproś uczniów, aby zastanowili się, w jaki sposób przywódcy kapłańscy pomogli im w dążeniu do podążania za Jezusem Chrystusem i upodobnieniu się do Niego. Możesz poprosić kilku uczniów, aby podzielili się swoimi doświadczeniami.
Nauki i Przymierza 125
Pan poucza świętych, aby zgromadzili się w miejscach, które im wyznaczy
Wyjaśnij, że po wygnaniu z Missouri zimą na przełomie 1838–1839 roku, święci udali się do stanu Illinois i Iowa, gdzie osiedlili się po obu brzegach rzeki Missisipi. Podsumuj objawienie zapisane w rozdziale: Nauki i Przymierza 125, wyjaśniając, że zostało przekazane w marcu 1841 roku. Pan objawił w nim Swoją wolę względem świętych zamieszkujących terytorium Iowa oraz tych, którzy planowali tam się udać. W objawieniu tym Pan polecił świętym zgromadzenie się i zbudowanie tego, co wyznaczy im poprzez Proroka Józefa Smitha, łącznie z miastem o nazwie Zarahemla. Kościół zakupił więcej ziemi w Iowa niż w Illinois, co sugerowało, że zamiarem przywódców Kościoła nie było, aby wszyscy święci osiedlili się w Nauvoo.
Nauki i Przymierza 126
Od Brighama Younga nie jest wymagane, aby opuścił swoją rodzinę i służył na dodatkowych misjach
Poproś uczniów, aby wyobrazili sobie, jakby to było, gdyby mieli opuścić rodzinę, aby służyć Panu przez następne pięć lat podczas lata, po czym zostaliby powołani na dwuletnią misję w obcym kraju.
-
Co byście czuli, gdybyście mieli opuścić swoją rodzinę aż tyle razy?
-
Co byście czuli, gdybyście byli odpowiedzialni za utrzymanie swojej rodziny?
Poinformuj uczniów, że kiedy Brigham Young przyłączył się do Kościoła w kwietniu 1832 roku, służył na kilku misjach w przeciągu dziewięciu lat. Pierwsza misja miała miejsce w trakcie zimy, tuż po jego chrzcie. Pięć kolejnych, łącznie z uczestnictwem w Obozie Syjonu, miało miejsce w każde lato — od 1833 do 1837 roku. Misje te trwały od trzech do pięciu miesięcy. 8 lipca 1838 roku wraz z innymi Apostołami został powołany do służby na misji w Wielkiej Brytanii. Wraz ze swoimi towarzyszami postąpił według wskazań Pana i 26 kwietnia 1839 roku wyruszył na misję z Far West w stanie Missouri (zob. NiP 118). Brigham Young oraz inni Apostołowie spędzili następne kilka miesięcy w stanie Iowa i Illinois, czyniąc przygotowania do podróży do Wielkiej Brytanii. Kiedy latem 1939 roku w tym obszarze wybuchła epidemia malarii, oni także na nią zachorowali.
Przeczytaj na głos poniższą wypowiedź Brighama Younga. Niech uczniowie wsłuchają się w to, jaką postawą wykazał się on wobec służby Panu pomimo poważnej choroby. Wyjeżdżając, nie mógł nawet samodzielnie wejść na wóz.
„Byłem zdecydowany udać się do Anglii lub umrzeć, próbując. Miałem mocne postanowienie, że uczynię wszystko, czego ode mnie wymagano, w imię Ewangelii życia i zbawienia lub umrę, próbując” (Teachings of the Presidents of the Church: Brigham Young [1997], str. 5).
Wyjaśnij, że służba misjonarska Brighama Younga wymagała poświęcenia również ze strony jego rodziny. Poproś jednego z uczniów, aby przeczytał następujące podsumowanie sytuacji, w której znalazła się rodzina Brighama Younga, kiedy ten udał się na misję do Wielkiej Brytanii:
14 września 1839 roku Brigham Young opuścił Montrose w stanie Iowa, aby udać się do Wielkiej Brytanii. Było to zaledwie 10 dni po tym, jak jego żona, Mary Ann, urodziła ich czwarte dziecko. Mary Ann także zachorowała na malarię. To był piąty raz od ich ślubu, kiedy żegnała Brighama, który wyjeżdżał na misję. Po tym, jak rok wcześniej zostali wypędzeni ze swojego domu w Missouri, stracili wszystko, co posiadali, żyli w nędzy. Brigham zostawił Mary Ann zaledwie trzy dolary. Ufali, że Pan im pomoże oraz polegali na obietnicy danej przez Proroka Józefa Smitha, że potrzeby rodzin Apostołów będą zaspokojone, kiedy będą służyć na misjach. (Zob. Leonard J. Arrington, Brigham Young: American Moses [1985], str. 74–75, 413, 420).
Wyjaśnij, że po przewodzeniu pracy misjonarskiej w Kościele w Wielkiej Brytanii, Brigham Young przybył do Nauvoo w stanie Illinois 1 lipca 1841 roku. Osiem dni później Prorok Józef Smith otrzymał objawienie zapisane w rozdziale: Nauki i Przymierza 126.
Poproś jednego z uczniów, by przeczytał na głos fragment: Nauki i Przymierza 126:1–3. Pozostali niech śledzą tekst i odszukają, co Pan powiedział Brighamowi o jego służbie. Niech uczniowie opowiedzą o tym, co odszukali (możesz wyjaśnić, że słowo praca odnosi się do pilnego trudzenia się w pracy wykonywanej przez długi okres).
Wyjaśnij, że chociaż Pan nie wymagał od Brighama Younga opuszczenia rodziny, to i tak później udał się na kilka krótkich misji. Poproś uczniów, aby wskazali zasadę zawartą w wersetach 1–2, z której uczymy się o tym, co się stanie, jeśli będziemy pilnie pracować dla Pana. (Uczniowie mogą użyć różnych słów, ale powinni rozpoznać następującą zasadę: Jeśli pilnie trudzimy się dla Pana, On przyjmie naszą prawą ofiarę. Możesz zaproponować uczniom, aby zapisali tę zasadę na marginesie swoich pism świętych).
-
Kiedy czuliście, że Pan jest zadowolony z waszej służby?
Poproś uczniów, aby zastanowili się nad możliwościami, jakie mają, by służyć Panu. Zachęć ich, aby podążali za przykładem przywódców, takich jak Brigham Young, i pilnie trudzili się w tym, do czego ich wyznaczono. Podziel się swoim świadectwem, że Pan przyjmie prawe ofiary pilnej pracy w Jego dziele.
Komentarz i tło historyczne
Nauki i Przymierza 124:84–86. Almon Babbitt
Almon Babbitt był członkiem Obozu Syjonu i został wyznaczony na członka Pierwszego Kworum Siedemdziesiątych 28 lutego 1835 roku. Almon w przeszłości nie zgadzał się z radami przywódców Kościoła i przekonywał innych ludzi, aby postępowali według jego osobistych decyzji.
W wersecie: Nauki i Przymierza 124:84 Pan użył analogii złotego cielca (zob. II Ks Mojżeszowa 32), aby opisać zachowanie Almona Babbitta. Almon chciał, aby święci postępowali według jego rad, zamiast rad Pana przekazywanych przez Pierwsze Prezydium.
Nauki i Przymierza 126:1. Misja Kworum Dwunastu Apostołów w Wielkiej Brytanii
W kwietniu 1840 roku, kiedy inni Apostołowie przybyli na Wyspy Brytyjskie, a Brigham Young objął przewodnictwo Kościoła w Misji Brytyjskiej, zwołał on braci do Preston na generalną konferencję Kościoła […]. Pierwszą sprawą było ustanowienie Willarda Richardsa [który służył w prezydium misji] na apostoła w oparciu o objawienie z 1838 roku [zob. NiP 118:6] […]. Na Wyspach Brytyjskich przebywało wówczas ośmiu członków kworum, a mianowicie: Brigham Young, Heber C. Kimball, Parley P. Pratt, Orson Pratt, John Taylor, Wilford Woodruff, George A. Smith i Willard Richards. Dwóch innych — William Smith i John E. Page — nie wypełniło swoich misji w Wielkiej Brytanii. Orson Hyde przybył jakiś czas później i przez kilka miesięcy służył z braćmi w Anglii. Następnie udał się do Palestyny, aby poświęcić tę ziemię na powrót Żydów. Istniała wówczas jeszcze jedna wolna pozycja do obsadzenia w Radzie Dwunastu” (Church History in the Fulness of Times Student Manual, wyd.2. [podręcznik Kościelnego Systemu Edukacji, 2003], str. 231).
Nadzorując rozwój pracy misjonarskiej na Wyspach Brytyjskich, Brigham Young wykazał się wielką duchowością i dobrze rozwiniętymi umiejętnościami administracyjnymi. Pod przewodnictwem Brighama Younga oraz innych Apostołów Kościół doświadczył w Wielkiej Brytanii fenomenalnego wzrostu. Do czasu, kiedy większość Apostołów opuściła Anglię pod koniec kwietnia 1841 roku, blisko 8 tysięcy osób przyłączyło się do Kościoła, a kilka miesięcy wcześniej prawie tysiąc z nich wyemigrowało do Nauvoo.
Ta misja była ważnym czasem szkolenia i wzrostu dla Kworum Dwunastu Apostołów. Brigham Young wzmocnił umiejętności przywódcze, które wkrótce miał wykorzystać w Nauvoo […]. Próby i poświęcenie, jakiego dokonali w Brytanii, oraz trudy, jakie były ich udziałem dla wspólnego celu zjednoczyły Dwunastu Apostołów zjednoczyło się na tyle, że zapewnili Kościołowi silne przywództwo w latach, które miały nadejść” (Church History in the Fulness of Times, str. 234).
Nauki i Przymierza 126:3. Troska Brighama Younga o rodzinę
Po powrocie z Wielkiej Brytanii Brigham Young postąpił według nakazu Pana i „szczególnie starannie zajął się odtąd swoją rodziną” (NiP 126:3). Każdego dnia instruował swoje dzieci i się z nimi modlił. Zapamiętały go one jako wrażliwego i kochającego ojca.
Brigham Young miał 40 lat, kiedy zostało udzielone objawienie zapisane w rozdziale: Nauki i Przymierza 126, a następujące słowa określają jego oddanie dla rodziny:
„W wieku 23 lat poślubił Miriam Angeline Works. Młodej parze urodziły się dwie córki. Brigham utrzymywał rodzinę, wyrabiając i naprawiając krzesła, stoły, szafki oraz montując okna, drzwi, schody i kominki […].
Kiedy Miriam zachorowała na gruźlicę, Brigham przejął w dużej mierze jej obowiązki, jednocześnie wykonując także i swoje. Kiedy choroba przykuła ją do łóżka, regularnie przygotowywał śniadania dla rodziny, ubierał córki, sprzątał dom i ‘przenosił żonę na bujany fotel przy kominku, na którym siedziała do wieczora’, do czasu jego powrotu, kiedy gotował obiad, przygotowywał rodzinę do spania oraz kończył prace domowe [Susa Young Gates i Leah D. Widtsoe, The Life Story of Brigham Young (1930), str. 5]. Doświadczenia, które zdobył w latach młodzieńczych oraz po ślubie, kiedy to troszczył się o dzieci oraz wykonywał zadania domowe, nauczyły go współpracy z innymi, a także prowadzenia domu. Wiele lat później radził świętym w tych kwestiach i przekomarzał się, że może pokonać ‘większość kobiet z tej społeczności w obowiązkach związanych z prowadzeniem domu’ [Deseret News, 12 sierpnia 1857, str. 4]” (Teachings of the Presidents of the Church: Brigham Young [1997], str. 2).
„Po otrzymaniu tego objawienia [NiP 126] Brigham Young miał okazję spędzać więcej czasu ze swoją rodziną, niż czynił to w przeszłości, oraz przebywać blisko Proroka Józefa Smitha (spędził w jego towarzystwie dwadzieścia osiem z ostatnich trzydziestu sześciu miesięcy życia Józefa).
Zdaje się być jasne, że Pan, znając przyszłość Brighama Younga oraz przyszłość Kościoła, sprawił, że ten mógł być w pobliżu Józefa, by uczyć się tego, co było potrzebne, aby przewodzić Kościołowi po śmierci Józefa” (Doctrine and Covenants Student Manual, 2 wyd. [podręcznik Kościelnego Systemu Edukacji, 2001], str. 313).
Chociaż Brigham nie musiał już opuszczać rodziny, aby służyć na dodatkowych misjach, to i tak służył na kilku krótkich misjach przed śmiercią Proroka.