Nauki i Przymierza 138:16, 1–24, 38–50

Wprowadzenie

3 października 1918 roku w Beehive House w Salt Lake City (Domu–Ulu, w którym Prezydent Brigham Young mieszkał, gdy był Prezydentem Kościoła), Prezydent Joseph F. Smith ujrzał wizję zapisaną w rozdziale: Nauki i Przymierza 138. Zobaczył w niej Zbawiciela służącego duchom sprawiedliwych w raju, które czekały na wybawienie z więzów śmierci, w okresie między Jego śmiercią a Zmartwychwstaniem. Jest to pierwsza z dwóch lekcji dotyczących rozdziału: Nauki i Przymierza 138.

Propozycje dotyczące nauczania

Nauki i Przymierza 138:1–11

Prezydent Joseph F. Smith rozważa pisma święte i Zadośćuczynienie Jezusa Chrystusa

Poproś uczniów, aby zastanowili się nad planem zbawienia i pomyśleli o tym, co dzieje się z duchem i ciałem człowieka po śmierci.

Co dzieje się z naszymi duchami i ciałami, gdy umieramy? Dokąd idą nasze duchy?
Jak wyobrażacie sobie świat duchów?

Wyjaśnij, że Prezydent Joseph F. Smith, szósty prezydent Kościoła, otrzymał objawienie na temat świata duchów. Poproś jednego z uczniów, by przeczytał na głos wstęp do rozdziału: Nauki i Przymierza 138. Pozostali niech śledzą tekst w swoich pismach i odszukają, czego Prezydent Smith doświadczał przez kilka miesięcy przed konferencją generalną, która miała miejsce w październiku 1918 roku. Niech uczniowie opowiedzą, co znaleźli.

Powiedz uczniom, że Prezydent Joseph F. Smith przeżywał w tych miesiącach żałobę z powodu śmierci swego syna, Hyruma Macka Smitha, który służył jako członek Kworum Dwunastu Apostołów. Starszy Smith zmarł wcześniej tego roku z powodu pęknięcia wyrostka robaczkowego. Miał 45 lat.

Poproś jednego z uczniów, by przeczytał na głos fragment: Nauki i Przymierza 138:1–4. Niech klasa śledzi tekst i odszuka, nad jaką doktryną rozmyślał Prezydent Joseph F. Smith 3 października 1918 roku, siedząc samotnie w zaciszu swojego gabinetu.

Nad jaką doktryną rozmyślał Prezydent Smith? (Kiedy uczniowie udzielą odpowiedzi, napisz na tablicy następującą doktrynę: Dzięki Zadośćuczynieniu Jezusa Chrystusa i posłuszeństwu zasadom ewangelii, cała ludzkość może zostać zbawiona).

Poproś jednego z uczniów, by przeczytał na głos werset: Nauki i Przymierza 138:5. Niech reszta śledzi tekst w swoich pismach i odszuka, czego doświadczył Prezydent Smith, gdy rozmyślał o Zadośćuczynieniu.

Co przyszło na myśl Prezydentowi Smithowi, gdy rozmyślał o Zadośćuczynieniu Jezusa Chrystusa?

Zapytaj uczniów, czy kiedykolwiek przyszedł im na myśl fragment pisma świętego, gdy rozważali jakiś aspekt ewangelii. Zachęć ich, aby podzielili się swoimi doświadczeniami.

Poproś jednego z uczniów, by przeczytał na głos fragment: Nauki i Przymierza 138:6–10. Poproś pozostałych, aby śledzili tekst i odszukali nauki, które wywarły wrażenie na Prezydencie Smithie. Niech uczniowie opowiedzą, co znaleźli. Następnie wyjaśnij, że Prezydent Smith otrzymał wizję, która pomaga nam zrozumieć nauki Piotra na temat świata duchów.

Poproś uczniów, aby po cichu przeczytali werset: Nauki i Przymierza 138:11 i odnaleźli, co Prezydent Smith zobaczył, gdy rozważał pisma święte. Poproś uczniów, aby opowiedzieli o tym, co znaleźli.

Wyjaśnij, że zanim uczniowie dowiedzą się więcej o wizji świata duchów, którą otrzymał Prezydent Smith, powinni zapoznać się z jego opisem procesu objawienia: Kiedy rozważał pisma święte, rozmyślał nad doktryną Zadośćuczynienia i miłością, jaką Ojciec w Niebie i Jezus Chrystus darzą całą ludzkość. Rozważania te przywiodły mu na myśl słowa Piotra. Wówczas, kiedy rozważał słowa Piotra, „oczy [jego] zrozumienia otwarły się”, spoczął na nim Duch Święty i ujrzał on świat duchów.

Czego Prezydent Joseph F. Smith uczy nas na temat przygotowania się do otrzymania objawienia? (Uczniowie mogą to różnie sformułować, ale powinni rozpoznać następującą zasadę: Kiedy czytamy i rozważamy pisma święte, przygotowujemy się, by otrzymać objawienie. Możesz zaproponować, aby uczniowie zapisali tę zasadę w swoich pismach świętych, obok wersetu 11.).
W jaki sposób czytanie i rozważanie pism świętych pomaga otrzymać objawienie?

Poproś jednego z uczniów o przeczytanie słów Starszego D. Todda Christoffersona z Kworum Dwunastu Apostołów. (Jeśli to możliwe, możesz rozdać uczniom kopie tej wypowiedzi, aby mogli śledzić jej tekst). Poproś ich, aby odnaleźli w wypowiedzi Starszego Christoffersona opis tego, jak powinniśmy studiować pisma święte:

„Kiedy mówię ‘studiować’, to mam na myśli coś więcej niż tylko czytanie […]. Czasami widzę, jak czytacie kilka wersetów, po czym zatrzymujecie się, by rozmyślać, następnie uważnie czytacie te wersety ponownie, zastanawiacie się nad ich znaczeniem, modląc się o zrozumienie, zadając pytania w myśli, czekając na duchowe wskazówki i zapisując wrażenia oraz spostrzeżenia, które do was przychodzą — to wtedy więcej możecie zapamiętać i nauczyć się” („Gdy się kiedyś nawrócisz”, Ensign lub Liahona, maj 2004, str. 11).

Czy kiedyś studiowaliście pisma zgodnie z tym wzorcem? Jak to wpłynęło na wasze doświadczenie?

Zachęć uczniów, aby postawili sobie za cel, aby w tym tygodniu czytać i rozważać pisma święte tak, jak opisał to Starszy Christofferson.

Nauki i Przymierza 138:16, 12–24, 38–50

Joseph F. Smith widzi sprawiedliwych zmarłych, czekających na zmartwychwstanie

Podziel uczniów na pary. Poproś ich, aby w parach omówili odpowiedź na następujące pytanie:

Na jakie wydarzenie w przyszłości czekasz z największym utęsknieniem? Dlaczego tak bardzo na nie czekasz?

Po upływie wyznaczonego czasu poproś kilkoro uczniów, aby podzielili się swoimi odpowiedziami z resztą klasy. Wyjaśnij, że kiedy Prezydent Joseph F. Smith zobaczył w wizji świat duchów, ujrzał zgromadzoną ogromną rzeszę duchów.

Poproś jednego z uczniów, by przeczytał na głos fragment: Nauki i Przymierza 138:12–13. Pozostali niech odszukają opis zgromadzonych duchów.

Jak Prezydent Smith opisał duchy, które zobaczył?

Poproś uczniów, aby po cichu przeczytali fragment: Nauki i Przymierza 138:38–49 i odszukali imiona niektórych ze zgromadzonych osób. (Możesz zasugerować, aby zaznaczyli je w swoich pismach świętych). Poproś uczniów, aby wymienili odnalezione przez siebie imiona.

Na co, według wersetu 49., czekały te duchy? (Na wyzwolenie).

Poproś jednego z uczniów, by przeczytał na głos wersety: Nauki i Przymierza 138:14–16, 50. Niech klasa śledzi tekst w swoich pismach i odszuka, dlaczego te prawe duchy były przepełnione weselem i radością.

Dlaczego te sprawiedliwe duchy były przepełnione weselem i radością? („Bowiem dzień ich wybawienia był blisko” [werset 15.]. Innymi słowy, wiedziały one, że wkrótce zmartwychwstaną dzięki Zadośćuczynieniu Jezusa Chrystusa).
Jak sądzicie, dlaczego ponowne zjednoczenie ducha i ciała będzie dla tych sprawiedliwych duchów niczym wyzwolenie z niewoli?

Poproś jednego z uczniów, aby przeczytał na głos werset: Nauki i Przymierza 138:17, zaś resztę o wyszukanie błogosławieństw, jakie otrzymają dusze sprawiedliwych, kiedy ich duchy ponownie zjednoczą się z ciałami. Możesz zachęcić uczniów, aby zaznaczyli to, co odnajdą.

Co możemy otrzymać, kiedy zmartwychwstaniemy? (Pełnię radości).
Czego możemy się dowiedzieć o wybawieniu od śmierci fizycznej z wersetów: Nauki i Przymierza 138:14–17, 50? (Uczniowie mogą rozpoznać różne zasady, lecz upewnij się, że rozumieją dwie następujące doktryny: Dzięki łasce Boga Ojca i Jezusa Chrystusa zostaniemy wyzwoleni z pęt śmierci oraz Dzięki zmartwychwstaniu możemy otrzymać pełnię radości. Możesz zapisać je na tablicy).

Poproś jednego z uczniów, aby przeczytał na głos poniższą wypowiedź Starszego Davida A. Bednara z Kworum Dwunastu Apostołów, który mówił o potrzebie i błogosławieństwach posiadania fizycznego ciała. Niech klasa wysłucha, dlaczego posiadanie fizycznego ciała jest niezbędne w planie Ojca Niebieskiego, abyśmy mogli otrzymać pełnię radości.

„Nasze fizyczne ciała umożliwiają nam doświadczenia tak różnorodne, głębokie i intensywne, że po prostu nie moglibyśmy ich doznać w naszej egzystencji przed przyjściem na ziemię. Dlatego też nasze związki z ludźmi, zdolność do rozpoznawania i działania zgodnego z prawdą oraz możliwość przestrzegania zasad i obrzędów ewangelii Jezusa Chrystusa są spotęgowane ze względu na nasze fizyczne ciała […].

Plan Ojca jest tak przygotowany, aby nadać kierunek Jego dzieciom, aby pomóc im stać się szczęśliwymi, i aby bezpiecznie przyprowadzić je do domu, do Niego, w zmartwychwstałych, wyniesionych ciałach” („Wierzymy w cnotę”, Ensign lub Liahona, maj 2013, str. 41, 43).

Dlaczego fizyczne ciało jest nam potrzebne, abyśmy mogli otrzymać pełnię radości?

Uzupełnij wypowiedzi uczniów wyjaśnieniem, że pełnia radości to rodzaj szczęścia, jakiego doświadcza nasz Ojciec w Niebie. Ojciec Niebieski posiada fizyczną powłokę z ciała i kości (zob. NiP 130:22). Kiedy nasze duchy i ciała są rozdzielone, różnimy się od Niego i nie możemy otrzymać pełni radości (zob. NiP 93:33–34). Kiedy nasze duchy i ciała nierozerwalnie się połączą — po zmartwychwstaniu — będziemy mogli w końcu stać się tacy, jak nasz Ojciec w Niebie, i posiąść pełnię radości.

Wyjaśnij, że sprawiedliwi w świecie duchów oczekiwali „przyjścia Syna Bożego”, aby ich wyzwolił i przywrócił do ich „doskonałego kształtu” (NiP 138:16–17). Poproś uczniów, aby wyobrazili sobie, co działo się na ziemi, gdy odbywało się zgromadzenie tych sprawiedliwych duchów. Jezus Chrystus dokonywał Zadośćuczynienia za wszystkie dzieci Ojca Niebieskiego poprzez cierpienie, którego doświadczał w Getsemane i na krzyżu. Niektóre z prawych duchów przebywających w świecie duchów czekały na swe wybawienie przez tysiące lat. Ofiara, jakiej dokonywał wówczas Jezus Chrystus, miała nie tylko zbawić je od śmierci fizycznej, ale również przynieść im odkupienie od grzechów.

Poproś jednego z uczniów, by przeczytał na głos fragment: Nauki i Przymierza 138:18–19. Niech pozostali śledzą tekst i postarają się wyobrazić sobie, jak wyglądało wydarzenie opisane w tych wersetach.

Jak sądzicie, jakim przeżyciem było pojawienie się w świecie duchów Jezusa Chrystusa?
Czego Zbawiciel nauczał te duchy?
Jak byście zareagowali na obecność Zbawiciela, który właśnie dokonał za was Zadośćuczynienia, gdybyście byli wtedy pośród duchów słuchających Jego nauk? (Niech uczniowie rozważą odpowiedź na to pytanie w myślach, zamiast odpowiadać na nie głośno).

Poproś jednego z uczniów, by przeczytał na głos wersety: Nauki i Przymierza 138:23–24. Niech klasa śledzi tekst w swoich pismach i odszuka, jak duchy sprawiedliwych zareagowały na wizytę Zbawiciela. Poproś uczniów, aby opowiedzieli o tym, co znaleźli.

Zwróć uwagę na pierwszą z doktryn zapisanych na tablicy: Dzięki Zadośćuczynieniu Jezusa Chrystusa i posłuszeństwu zasadom ewangelii cała ludzkość może zostać zbawiona. Wyjaśnij, że w trakcie dalszego studiowania rozdziału: Nauki i Przymierza 138 uczniowie dowiedzą się, w jaki sposób Ojciec w Niebie umożliwia wszystkim Swoim dzieciom skorzystanie z Zadośćuczynienia Zbawiciela.

Komentarz i tło historyczne

Nauki i Przymierza 138. Osobiste przeżycia Prezydenta Josepha F. Smitha

W latach 1869–1918 Prezydent Joseph F. Smith doświadczał bólu i cierpienia, jakie niesie ze sobą śmierć członków rodziny. Pochował trzynaścioro dzieci, z czego dziewięcioro umarło w dzieciństwie, i jedną żonę. Po śmierci swego pierworodnego dziecka, córeczki o imieniu Mercy Josephine, gdy miała ona niespełna trzy latka, Prezydent Smith napisał w liście do swojej żony Edny:

„Ledwo mam odwagę sięgnąć po pióro, moje serce przepełnia boleść, a myśli pogrążone są w chaosie; jeśli zacznę złorzeczyć, niech mi Bóg wybaczy, gdyż duszę moją przytłacza rozpacz, a me zbolałe serce jest niemal rozdarte. Czuję się opuszczony, mój dom jakby opustoszał i stał się ponury, a jednak, choć jest tu moja rodzina i moja maleńka córka, nie mogę oprzeć się wrażeniu, że najczulsza, najsłodsza i najmocniejsza więź, jaka łączyła mnie z domem i ziemią, została zerwana, nie ma mojej córeczki, mojej kochanej Dodo! Nie mogę tego pojąć i w sercu zadaję sobie pytanie: Czy to możliwe? Wypatruję jej, lecz na próżno; nie słychać jej głosu; błąkam się po pokojach, a wszystkie są puste, samotne, opuszczone i opustoszałe. Spoglądam na ścieżkę w ogrodzie, szukam jej po domu, zaglądam tu i tam, żeby ujrzeć te złote włoski i rumiane policzki, ale nic z tego — nie słychać tupotu jej nóżek. Nie ma już czarnych oczątek, w których błyszczała miłość do taty, nie ma słodkiego głosiku, który zadawał tysiące pytań, opowiadał słodkości i szczebiotał wesolutko, nie ma pulchnych rączek obejmujących mnie za szyję ani słodkich malinowych usteczek, odwzajemniających z dziecięcą niewinnością moje ojcowskie uściski i buziaki, zostało tylko puste krzesełko. Pochowano jej zabawki, poskładano ubranka, a moje serce przygniata ciężar jednej jedynej myśli — nie ma jej tutaj, ona odeszła! Czy ona już nie powróci? Nie mogła przecież zostawić mnie na długo, gdzie ona jest? Niemal oszalałem, jedynie Bóg wie, jak bardzo kochałem moją małą dziewczynkę, ona była światłem i radością mego serca.

Rankiem, zanim umarła, po tym, jak siedziałem przy niej całą noc, gdyż siedziałem przy niej przez wszystkie noce w chorobie, powiedziałem do niej: ‘Moja kruszynka wcale dziś nie spała’. A ona pokręciła główką i odparła: ‘Dzisiaj zasnę tatusiu’. Och, jak te słowa przeszyły moje serce. Wiedziałem, choć nie chciałem w to wierzyć, że był to inny głos, że oznaczał on sen śmierci, a ona naprawdę zasnęła. Wtedy zgasło światło w moim sercu. Niemal utraciłem obraz niebios wyryty w mojej duszy” (w: Joseph Fielding Smith, Life of Joseph F. Smith [1938], str. 455–456).