Nauki i Przymierza 137

Wprowadzenie

21 stycznia 1836 roku Prorok Józef Smith spotkał się w górnym pokoju nowo ukończonej Świątyni w Kirtland ze swoimi doradcami z Pierwszego Prezydium, z radami biskupimi z Kirtland i Missouri, ze swoim ojcem oraz skrybą. Mężczyźni ci zebrali się, aby udzielić obrzędów, żeby przygotować się na poświęcenie świątyni. Prorok ujrzał wtedy wizję królestwa celestialnego i usłyszał, jak Pan ogłosił, w jaki sposób osądzi tych, którzy umarli bez wiedzy o ewangelii. Warren Parrish, który był wówczas skrybą Józefa Smitha, zapisał tę wizję w dzienniku Proroka. Część zapisu wizji została później dołączona do księgi Nauki i Przymierza jako rozdział 137.

Propozycje dotyczące nauczania

Nauki i Przymierza 137:1–6

Józef Smith ma wizję królestwa celestialnego

Poproś uczniów, aby zastanowili się nad odpowiedziami na poniższe pytania. (Możesz poprosić ich, aby zapisali swoje odpowiedzi w notatnikach lub dziennikach do studiowania).

Jacy ludzie są najważniejsi w waszym życiu? Dlaczego mają oni dla was szczególne znaczenie?

Po upływie wyznaczonego czasu, poproś kilkoro uczniów, aby przedstawili swoje odpowiedzi reszcie klasy.

Dlaczego ważna jest dla was wiedza, że ludzie, których kochacie, będą mieli możliwość życia w królestwie celestialnym?

Wyjaśnij, że rozdział: Nauki i Przymierza 137 zawiera opis wizji Józefa Smitha, w której ujrzał królestwo celestialne. Wymienił w nim kilka osób, które tam zobaczył. Poproś uczniów, aby przeczytali wprowadzenie do rozdziału: Nauki i Przymierza 137 i zapoznali się z tłem historycznym tego objawienia.

Poproś jednego z uczniów, by przeczytał na głos fragment: Nauki i Przymierza 137:1–4. Pozostali niech śledzą tekst w swoich pismach i odszukają słowa lub wyrażenia, które opisują królestwo celestialne. Poproś uczniów, aby opowiedzieli o tym, co znaleźli.

Poproś jednego z uczniów, by przeczytał na głos wersety: Nauki i Przymierza 137:5–6. Pozostali niech śledzą tekst w swoich pismach i odszukają, kogo Józef Smith zobaczył w królestwie celestialnym.

Kogo Józef Smith zobaczył w królestwie celestialnym? (Ojca Niebieskiego, Jezusa Chrystusa, Adama, Abrahama, swoją matkę i ojca oraz swojego brata, Alvina). Możesz zwrócić uwagę uczniów na to, że ojciec i matka Józefa nadal wówczas żyli; co więcej, w trakcie wizji, jego ojciec znajdował się w tym samym pokoju. Wskazuje to na to, że wizja ta nie przedstawiała osób, które znajdowały się już wówczas w królestwie celestialnym, ale dotyczyła ludzi, którzy ostatecznie się w nim znajdą).
Dlaczego, według wersetu 6., Józef Smith dziwił się, kiedy zobaczył, że jego brat Alvin jest w królestwie celestialnym?

Aby pomóc uczniom lepiej zrozumieć, dlaczego to doświadczenie miało dla Józefa Smitha szczególne znaczenie, poproś jednego z nich, aby przeczytał następującą wypowiedź:

Józef Smith kochał i podziwiał swojego najstarszego brata, Alvina. Alvin również kochał Józefa i wspierał go, kiedy ten przygotowywał się do otrzymania złotych płyt od anioła Moroniego. W listopadzie 1823 roku, kiedy Alvin miał 25, a Józef 17 lat, Alvin nagle ciężko zachorował. W miarę jak jego stan się pogarszał i stało się oczywistym, że wkrótce umrze, udzielił Józefowi następującej rady: „Chcę, żebyś był dobrym chłopcem i żebyś uczynił wszystko, co leży w twojej mocy, aby uzyskać te zapisy. Bądź wierny w przyjmowaniu instrukcji i przestrzeganiu wszystkich przykazań, które zostaną ci dane” (cytowane w: Teachings of Presidents of the Church: Joseph Smith [2007], str. 401; zob. także Church History in the Fulness of Times Student Manual, wyd. 2. [podręcznik Kościelnego Sytemu Edukacji, 2003], str. 41–42).

Śmierć Alvina była przyczyną ogromnego smutku w rodzinie Smithów. Jego pogrzeb poprowadził prezbiteriański pastor w Palmyrze w stanie Nowy Jork. „Jako że Alvin nie był członkiem jego kongregacji, w swoim kazaniu pastor stwierdził, że Alvin nie może zostać zbawiony. William Smith, młodszy brat Józefa, wspominał: ‘[Pastor] […] bardzo dobitnie podkreślił, że [Alvin] poszedł do piekła, gdyż nie był członkiem kościoła, ale Alvin był dobrym chłopcem, i nie spodobało się to mojemu ojcu’” (cytowane w: Teachings of Presidents of the Church: Joseph Smith, str. 401, 403).

Nagrobek Alvina Smitha — Płyta nagrobna znacząca miejsce pochówku Alvina Smitha, najstarszego brata Proroka Józefa Smitha.

Poproś uczniów, aby zastanowili się, jak Józef mógł się poczuć, kiedy zobaczył Alvina w królestwie celestialnym.

Nauki i Przymierza 137:7–10

Pan objawia, w jaki sposób osądzi ludzi, którzy umierają bez wiedzy o ewangelii

Napisz na tablicy następujące pytanie: Dlaczego Alvin mógł wstąpić do królestwa celestialnego, mimo że nie został ochrzczony za życia?

Poproś jednego z uczniów, by przeczytał na głos wersety: Nauki i Przymierza 137:7–8. Poproś pozostałych, aby śledzili tekst w swoich pismach i odszukali prawdę, która pomoże im odpowiedzieć na pytanie na tablicy.

Jaką prawdę Pan objawił Józefowi Smithowi, która odpowiada na pytanie na tablicy? (Uczniowie powinni rozpoznać następującą prawdę: Wszyscy ludzie, którzy umierają bez wiedzy o ewangelii, a którzy by ją przyjęli, odziedziczą królestwo celestialne).
W jaki sposób prawda ta może być pociechą dla ludzi, których bliscy umarli bez wiedzy o ewangelii?

Zwróć uwagę uczniów na to, że Pan objawił tę prawdę w wersetach: Nauki i Przymierza 137:7–8, zanim objawił zasadę chrztu za zmarłych. Objawienia dotyczące chrztu za zmarłych omawiane będą w kolejnych lekcjach.

Poproś jednego z uczniów, aby przeczytał na głos werset: Nauki i Przymierza 137:9, a pozostałych, by odszukali, czego Pan nauczał o tym, w jaki sposób osądzi wszystkich ludzi.

W jaki sposób Pan nas osądzi, według wersetu 9.? (Uczniowie mogą różnie to ująć, ale ich odpowiedzi powinni odzwierciedlać następującą zasadę: Pan osądzi nas na podstawie naszych uczynków i pragnień naszych serc. Zapisz tę zasadę na tablicy).
Jak myślicie, dlaczego ważne są zarówno nasze pragnienia, jak i nasze czyny?

Przeczytaj na głos każdy z poniższych przykładów. Po przeczytaniu każdego z nich proś uczniów, aby odpowiedzieli na następujące pytanie:

W jaki sposób przykład ten ilustruje, że ważne są zarówno nasze pragnienia, jak i nasze czyny?

Członek Kościoła ma prawe pragnienie zawarcia małżeństwa w świątyni. Wiernie służąc w Kościele przez całe życie, umiera, nie uzyskawszy możliwości bycia zapieczętowanym ze swoją małżonką w świątyni.
Młody mężczyzna dzielnie przestrzega swoich przymierzy chrztu i wypełnia swoje obowiązki w Kapłaństwie Aarona. Ma wielkie pragnienie służenia na pełnoetatowej misji, ale nie jest w stanie tego uczynić z powodu niepełnosprawności fizycznej.
Młoda kobieta żywi urazę do koleżanki. Udaje, że jest jest przyjaciółką, ale w głębi serca źle jej życzy.
Młody mężczyzna ma pożądliwe myśli i nie szuka pomocy Pana, aby zmienić swoje niewłaściwe myśli i uczucia.

W trakcie dyskusji możesz przeczytać następującą wypowiedź Starszego Dallina H. Oaksa z Kworum Dwunastu Apostołów:

„Czy na pewno jesteśmy niewinni w świetle prawa Bożego, jeśli jedynie powstrzymujemy się od złych czynów? A co, jeśli mamy złe myśli i pragnienia?

Czy Pan nie zwróci w dniu sądu uwagi na nienawistne myśli? Na zazdrość? Na pożądliwość? […]

Nasze odpowiedzi na tego rodzaju pytania ilustrują to, co możemy nazwać złą nowiną, że nie dopuszczając się jawnych czynów, jesteśmy w stanie grzeszyć poprzez nasze uczucia i pragnienia naszych serc.

Istnieje również dobra nowina. Zgodnie z Bożym prawem możemy zostać wynagrodzeni za prawość nawet w sytuacji, kiedy nie jesteśmy w stanie wykazać się czynami, które są zwykle związane z takimi błogosławieństwami.

Kiedy ktoś chciał zrobić coś dla mojego teścia, ale nie pozwalały mu na to okoliczności, zwykł był on mówić: ‘Dziękuję. Dobrą wolę przyjmuję jak dobry uczynek’. Na podobnej zasadzie wierzę, że nasz Ojciec w Niebie przyjmie prawdziwe pragnienia naszych serc w zamian za czyny, których prawdziwie nie mogliśmy dokonać” („The Desires of Our Hearts”, Ensign, czerwiec 1986, str. 66).

Jaki wpływ ma na was wiedza, że zostaniecie osądzeni za swoje czyny i za pragnienia waszych serc?

Poproś jednego z uczniów, aby przeczytał na głos werset: Nauki i Przymierza 137:10, a pozostałych, by odszukali jeszcze jedną prawdę, której Pan nauczał na temat tych, którzy odziedziczą królestwo celestialne.

Kto, według wersetu 10., zostanie zbawiony w królestwie celestialnym? (Uczniowie powinni wyrazić następującą doktrynę: Wszystkie dzieci, które umierają przed osiągnięciem wieku odpowiedzialności, zostaną zbawione w królestwie celestialnym.

Powiedz uczniom, że kiedy Józef Smith otrzymał to objawienie, wraz z Emmą doświadczyli już śmierci czwórki dzieci, spośród których jedno było adoptowane. Później jeszcze dwoje ich dzieci miało umrzeć w wieku niemowlęcym.

Nagrobek niemowlęcia o imieniu Alvin Smith — Płyta nagrobna znacząca miejsce pochówku Alvina Smitha, syna Józefa i Emmy Smith, który zmarł w wieku niemowlęcym.

Poproś uczniów, aby zastanowili się, w jaki sposób prawda objawiona w wersecie 10. może przynieść pocieszenie rodzinom, które pogrążone są w żałobie po śmierci dziecka. Możesz dać im trochę czasu na rozważenie własnych doświadczeń lub doświadczeń członków ich rodziny, podczas których prawda ta przyniosła pocieszenie.

Czego dowiedzieliście się z rozdziału: Nauki i Przymierza 137 o tym, w jaki sposób Pan stara się zapewnić wszystkim ludziom możliwość życia w królestwie celestialnym?

Złóż świadectwo o prawdach, które omawialiście podczas dzisiejszej lekcji. Możesz również dać uczniom możliwość podzielenia się ich własnymi świadectwami o tej prawdzie.

Komentarz i tło historyczne

Nauki i Przymierza 137:9. Osądzeni według uczynków i pragnień naszych serc

Starszy Dallin H. Oaks z Kworum Dwunastu Apostołów ostrzegł nas przed dwiema możliwymi nieścisłościami związanymi z wersetem: Nauki i Przymierza 137:9:

„Po pierwsze, musimy pamiętać, że pragnienie może zastąpić czyn, jedynie wtedy, gdy jego wykonanie jest naprawdę niemożliwe. Jeśli próbujemy powołać się na niemożliwość wykonania czegoś, aby ukryć nasz brak prawdziwego pragnienia i z tego powodu nie czynimy wszystkiego, co w naszej mocy, aby uczynić to, co nam nakazano, możemy zwodzić siebie samych, ale nie uda nam się zwieść Sprawiedliwego Sędziego.

Aby mogło zastąpić czyn, pragnienie nie może być powierzchowne, impulsywne ani chwilowe. Musi pochodzić z głębi serca. Aby przynosić prawdziwe błogosławieństwa, pragnienia naszych serc muszą być tak szczere, żeby można było nazwać je bożymi.

Po drugie, nie powinniśmy zakładać, że pragnienia naszych serc są w stanie zastąpić obrzędy ewangelii. Zwróćcie uwagę na słowa Pana, w których nakazuje nam dokonanie dwóch obrzędów ewangelii: ‘Zaprawdę, zaprawdę, powiadam ci, jeśli się kto nie narodzi z wody i z Ducha, nie może wejść do Królestwa Bożego’. (Ew. Jana 3:5). A w odniesieniu do trzech stopni w chwale celestialnej współczesne objawienie głosi: ‘Aby uzyskać najwyższy, człowiek musi wstąpić do tego systemu kapłaństwa [to znaczy nowego i wiecznego przymierza małżeństwa]’ (NiP 131:2). Ani te przykazania ani żadne inne fragmenty pism świętych nie zakładają ani nie dają upoważnienia dla żadnych wyjątków.

W świetle Bożej sprawiedliwości i miłosierdzia te surowe przykazania dotyczące niezbędnych obrzędów zostają złagodzone boskim upoważnieniem do dokonywania ich w zastępstwie za osoby, którym nie dane było dostąpić ich w tym życiu. Tak więc osobie znajdującej się w świecie duchów, która wyraża takie pragnienie, zostaje uznane uczestnictwo w danym obrzędzie tak, jakby sama go dokonała. W ten sposób, dzięki pełnej miłości zastępczej służbie osób żyjących, duchy zmarłych również otrzymują nagrodę za pragnienia swoich serc” („The Desires of Our Hearts”, Ensign, czerwiec 1986, str. 67).

Nauki i Przymierza 137:10. Zbawienie małych dzieci, które zmarły

Starszy Shayne M. Bowen, Siedemdziesiąty, opowiedział historię, która ilustruje moc prawdy, jakiej uczymy się z wersetu: Nauki i Przymierza 137:10:

„Podczas służby na misji w Chile wraz z kolegą poznaliśmy w naszej gminie siedmioosobową rodzinę. Matka z dziećmi co tydzień przychodziła do kościoła. Przypuszczaliśmy, że od dawna byli członkami Kościoła. Po kilku tygodniach dowiedzieliśmy się, że jeszcze nie zostali ochrzczeni.

Od razu się z nimi skontaktowaliśmy i zapytaliśmy, czy możemy odwiedzić ich w domu i nauczać […].

Podczas tych lekcji Siostra Ramirez robiła duże postępy. Pragnęła poznać wszystkie nauczane przez nas doktryny. Pewnego wieczora omawialiśmy kwestię chrztu niemowląt i nauczaliśmy, że małe dzieci są niewinne i nie potrzebują chrztu. Poprosiliśmy ją, aby przeczytała fragment z księgi Moroniego:

‘Ale małe dzieci mają życie w Chrystusie od założenia świata; gdyby tak nie było, Bóg byłby stronniczym, zmiennym i kierującym się względami Bogiem, albowiem jak wiele małych dzieci umarło bez chrztu!’ [Moroni 8:12].

Po przeczytaniu tego fragmentu Siostra Ramirez zaczęła szlochać. Mój kolega i ja nie wiedzieliśmy, co się stało. Zapytałem: ‘Siostro Ramirez, czy powiedzieliśmy albo zrobiliśmy coś, co cię uraziło?’

Odpowiedziała: ‘Och, nie, Starszy, niczego złego nie zrobiliście. Sześć lat temu urodziłam chłopczyka. Zmarł, zanim mogliśmy go ochrzcić. Nasz kapłan powiedział, że synek będzie przez całą wieczność w próżni, ponieważ nie został ochrzczony. Przez sześć lat nosiłam w sobie ból i poczucie winy. Po przeczytaniu tego fragmentu przez moc Ducha Świętego wiem, że napisano tutaj prawdę. Poczułam, że został ze mnie zdjęty wielki ciężar, a to są łzy radości […].

Po sześciu latach cierpienia niemal niemożliwego do zniesienia smutku i bólu prawdziwa doktryna kochającego Ojca w Niebie ujawniona przez żyjącego proroka przyniosła tej udręczonej kobiecie cudowny spokój. Nie trzeba dodawać, że Siostra Ramirez i jej dzieci w wieku powyżej ośmiu lat zostali ochrzczeni” („Bo Ja żyję i wy żyć będziecie”, Ensign lub Liahona, listopad 2012, str. 15–16).