Prorok Józef Smith otrzymał objawienie zapisane w rozdziale: Nauki i Przymierza 98 w dniu 6 sierpnia 1833 roku, około dwa tygodnie po tym, jak prześladowania świętych w Missouri przerodziły się w agresję. Objawienie to zapewniło przewodnictwo prześladowanym świętym. Pan nauczył ich, jak powinni traktować swoich wrogów.
Pan objawia, jak święci mają reagować na prześladowania
Przed lekcją narysuj na tablicy tabelkę składającą się z trzech kolumn i nadaj im następujące nagłówki: Pańskie prawo zemsty (NiP 98:23–32), Pańskie prawo wojny (NiP 98:33–38) i Pańskie prawo przebaczenia (NiP 98:39–48).
Poproś uczniów, aby podali kilka przykładów tego, jak ludzie reagują, kiedy ktoś ich obrazi lub zrani. Wyjaśnij, że w objawieniu zapisanym w rozdziale: Nauki i Przymierza 98 Pan naucza zasad, które ukazują, jak powinniśmy reagować, kiedy ranią nas słowa lub czyny innych ludzi. Zachęć uczniów, aby szukali tych zasad w całej dzisiejszej lekcji.
Przypomnij im, że objawienie zapisane w rozdziale: Nauki i Przymierza 98 dane zostało w 1833 roku wkrótce po tym, jak prześladowania świętych w Missouri przerodziły się w agresję. Poproś uczniów, aby przypomnieli sobie szczegóły z poprzedniej lekcji dotyczące prześladowań, jakich doświadczyli święci.
Poproś, aby przerysowali tabelkę do swoich notatników lub dzienników do studiowania. Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos fragmentu: Nauki i Przymierza 98:23–27. Pozostałych poproś, aby śledzili tekst w swoich pismach i wyszukali, czego Pan uczył świętych na temat zemsty. Poproś ich, aby zwrócili uwagę na powtarzającą się radę Pana zawartą w tych wersetach.
Jakie powtarzające się zwroty uczą nas na temat zemsty? (Możesz zaproponować, żeby uczniowie zaznaczyli zwroty „nie będziecie złorzeczyć” i „zniesiecie to cierpliwie” w wersetach 23–27).
Co Pan obiecał świętym, jeśli będą cierpliwie znosić prześladowania i nie będą szukać zemsty?
Jakiej zasady możemy nauczyć się ze słów Pana w wersetach 23–27? (Pomóż uczniom rozpoznać następującą zasadę: Pan wynagrodzi nas, jeśli będziemy cierpliwie znosić prześladowania i nie będziemy szukać zemsty. Poproś jednego z uczniów, aby zapisał tę prawdę pod nagłówkiem Pańskie prawo zemsty).
Wyjaśnij, że kiedy 20 lipca 1833 roku w hrabstwie Jackson w stanie Missouri zebrał się tłum, znajdujący się w nim ludzie chcieli zrobić coś więcej niż tylko niszczyć mienie. Pragnęli skrzywdzić członków Kościoła. Poproś jednego z uczniów, aby przeczytał poniższy zapis historyczny, a pozostałych, aby wysłuchali, jak Biskup Edward Partridge i Charles Allen, 27-letni nawrócony z Pensylwanii, zareagowali na prześladowania.
Obraz
B.H. Roberts
„Tłum złapał Biskupa Edwarda Partridge’a i Charlesa Allena i powlókł ich pośród rozwścieczonych ludzi, którzy urągali im i lżyli w drodze na plac. Przedstawiono im tam dwie możliwości: mieli się wyrzec swej wiary w Księgę Mormona albo opuścić hrabstwo. Nie chcieli się wyrzec Księgi Mormona ani przystać na opuszczenie hrabstwa. Kiedy pozwolono Biskupowi Partridge’owi zabrać głos, powiedział, że święci cierpieli z powodu prześladowań na przestrzeni całej historii świata i że gotów jest cierpieć za sprawę Chrystusa, tak jak czynili to święci w dawnych czasach; że nie uczynił niczego, co mogłoby komuś uwłaczać i że jeśli go zranią, wyrządzą krzywdę niewinnej osobie. W tym momencie jego głos zagłuszyły krzyki tłumu wołającego: ‘Wołaj swego Boga, żeby cię uratował […]!’ Ci dwaj bracia, Partridge i Allen, zostali odarci z ubrań, umazani smołą, pomieszaną z wapnem bądź popiołem lub jakimś innym żrącym kwasem i obsypani pierzem. Znieśli tę okrutną zniewagę i torturę z taką uległością i pokorą, że ich oprawcy zamilkli i ze zdumieniem patrzyli na to, czego stali się świadkami. Braciom pozwolono odejść w ciszy” (B.H. Roberts, A Comprehensive History of the Church, 1:333; zob. także Church History in the Fulness of Times Student Manual, wyd. 2. [podręcznik Kościelnego Systemu Edukacji], 2003, str. 133).
Co robi na was wrażenie w postawie, jaką okazali Charles Allen i Biskup Partridge w obliczu prześladowania?
Podsumuj fragment: Nauki i Przymierza 98:28–32 i wyjaśnij, że Pan pouczył świętych, iż jeśli wróg porazi ich trzykrotnie i uniknie zemsty Boga, powinni go ostrzec w imię Pana, aby ich więcej nie nachodził. Jeśli wróg nadal będzie ich nachodził po tym ostrzeżeniu, święci będą usprawiedliwieni, jeśli „mu [odpłacą] podług czynów jego”. Aczkolwiek święci zostali także poinformowani, że jeśli oszczędzą swych wrogów, mimo że ich zemsta byłaby usprawiedliwiona, zostaną nagrodzeni za swoją prawość.
Poproś uczniów, aby zastanowili się, czy wiedzą, co Pan powiedział na temat wojny. Następnie zadaj poniższe pytanie:
Jak myślicie, jakie jest Pańskie prawo wojny?
Poproś jednego z uczniów, by przeczytał na głos fragment: Nauki i Przymierza 98:32–34. Pozostałych poproś, aby śledzili tekst w swoich pismach i wyszukali, co Pan powiedział prorokom na temat wojny w starożytności.
Jakie prawo zostało dane starożytnym prorokom według wersetu 33.? (Kiedy uczniowie udzielą odpowiedzi, zapisz ją na tablicy pod nagłówkiem Pańskie prawo wojny. Zwróć uwagę na to, że Pan dał to konkretne prawo ludziom, którzy żyli w innych czasach i w innej kulturze. Mimo że kryjąca się za nim zasada jest prawdziwa, w dzisiejszych czasach podlegamy również prawom krajów, w których mieszkamy).
Co mieli uczynić starożytni prorocy, gdyby ktoś wypowiedział im wojnę? (Dodaj ich odpowiedź na tablicy pod nagłówkiem Pańskie prawo wojny).
Poproś jednego z uczniów, aby przeczytał na głos fragment: Nauki i Przymierza 98:35–38, a pozostałych, aby wyszukali, co Pan kazał starożytnym prorokom uczynić, gdyby ich propozycja zawarcia pokoju została odrzucona. Poproś uczniów, aby opowiedzieli o tym, co znaleźli.
Czego możemy nauczyć się z tych wersetów o Pańskim prawie wojny? (Uczniowie mogą zaproponować wiele zasad, ale upewnij się, że podkreślisz następującą: Wojna może być usprawiedliwiona w konkretnych okolicznościach opisanych przez Pana. Zapisz tę zasadę na tablicy pod nagłówkiem Pańskie prawo wojny).
Wyjaśnij, że większość z nas nie będzie musiała podejmować decyzji, czy powinniśmy wypowiedzieć wojnę innemu krajowi. Jednakże nauki te mogą pomóc nam zrozumieć, co powinniśmy uczynić w naszych osobistych związkach, na przykład: kiedy popadamy w konflikt z innymi ludźmi.
Co, wedle rad, jakich Pan udzielił na temat wojny, powinniśmy uczynić, kiedy nie zgadzamy się z innymi ludźmi? (Pomóż uczniom rozpoznać następującą prawdę: Powinniśmy dążyć do pokojowych rozwiązań naszych konfliktów).
Jakie błogosławieństwa wypływają z dążenia do pokojowych rozwiązań?
„W Holandii podczas II wojny światowej rodzina Caspera ten Booma udzielała w swoim domu schronienia tym, których poszukiwali naziści. W taki właśnie sposób praktykowali wiarę chrześcijańską. Czterech członków rodziny straciło życie przez to, że pomagali ludziom się ukrywać. Corrie ten Boom i jej siostra, Betsie, spędziły przerażające miesiące w okrytym złą sławą obozie koncentracyjnym w Ravensbrück. Betsie tam zmarła — Corrie przeżyła.
W Ravensbrück Corrie i Betsie nauczyły się, że Bóg pomaga nam wybaczać. Po wojnie Corrie była zdecydowana dzielić się tym przesłaniem. Pewnego razu przemawiała do grupy ludzi w Niemczech, którzy cierpieli z powodu zniszczeń wojennych. Jej przesłanie brzmiało: ‘Bóg wybacza’. Wtedy to wierność Corrie ten Boom wydała owocne błogosławieństwo.
Podszedł do niej pewien mężczyzna. Rozpoznała w nim jednego z najokrutniejszych strażników w obozie. ‘W swoim przemówieniu wspomniała pani o Ravensbrück — powiedział. — Byłem tam strażnikiem […]. Teraz jednak […] jestem chrześcijaninem’. Wyjaśnił, że szukał u Boga przebaczenia za okrucieństwa, jakie wyrządzał. Wyciągnął swą rękę i zapytał: ‘Czy wybaczy mi pani?’.
Corrie ten Boom powiedziała:
„Minęło może kilka sekund, kiedy tak stał z wyciągniętą ręką, ale mnie wydawało się, że mijały godziny, kiedy zmagałam się z najtrudniejszą rzeczą, jaką kiedykolwiek przyszło mi zrobić.
[Przesłanie, że Bóg wybacza, ma […] jeden warunek: że my wybaczamy tym, którzy nas zranili […].
[…] ‘Pomóż mi! — modliłam się cicho. — Mogę wyciągnąć rękę. Tyle mogę zrobić. A Ty daj mi uczucie wybaczenia‘.
[…] Drętwo i mechanicznie wyciągnęłam swoją rękę w kierunku ręki wyciągniętej do mnie. Kiedy to zrobiłam, stało się coś niesamowitego. Prąd przeszedł mnie od barku, wzdłuż ramienia, znajdując ujście w naszych połączonych dłoniach. A wówczas owo uzdrawiające ciepło rozprzestrzeniło się po całym mym ciele, a do oczu napłynęły mi łzy.
‘Wybaczam ci, bracie! — zawołałam. — Z całego mego serca’.
Przez długi czas nasze dłonie trwały w uścisku — dłonie byłego strażnika i byłej więźniarki. Nigdy wcześniej nie czułam tak intensywnie miłości Boga, jak wtedy. [Corrie ten Boom, Tramp for the Lord (1974), str. 54–55]”. (Keith B. McMullin, „Nasza ścieżka obowiązku”, Ensign lub Liahona, maj 2010, str. 13).
Kiedy uczeń skończy czytać, zadaj następujące pytanie:
Co zrobiło na was wrażenie w tej historii?
Poproś jednego z uczniów, aby przeczytał na głos wersety: Nauki i Przymierza 98:39–40, a pozostałych, aby wyszukali, jakie jest Pańskie prawo przebaczenia.
Co, według tych wersetów, powinniśmy uczynić, kiedy ktoś prosi nas o wybaczenie?
Ile razy, według tego, co napisano w wersecie 40., mamy przebaczać osobie, która odpokutowała i pragnie naszego wybaczenia? (Zwrot „aż po siedemdziesiąt razy siedem” sugeruje, że powinniśmy przebaczać ludziom tyle razy, ile odpokutują i będą pragnąć naszego wybaczenia po tym, jak nas obrażą lub zranią. Mimo że mamy przykazanie wybaczać, nie oznacza to, że powinniśmy pozwalać ludziom nadal nas ranić).
Poproś jednego z uczniów, by przeczytał na głos fragment: Nauki i Przymierza 98:41–43. Poproś pozostałych, aby śledzili tekst w swoich pismach i wyszukali prawdy, których Pan nauczył świętych na temat ich wrogów, którzy nie odpokutują. Poproś uczniów, aby opowiedzieli o tym, co znaleźli.
Dlaczego zrozumienie tych prawd było ważne dla świętych w Missouri?
Jak podsumowalibyście Pańskie prawo wybaczenia? (Pomóż uczniom rozpoznać następujące przykazanie: Pan nakazuje nam wybaczać naszym wrogom. Zapisz to przykazanie na tablicy pod nagłówkiem Pańskie prawo wybaczenia).
Jak myślicie, dlaczego Pan nakazuje nam wybaczać innym ludziom nawet, jeśli nie proszą nas o wybaczenie?
Podsumuj fragment: Nauki i Przymierza 98:44–48 i wyjaśnij, iż Pan obiecał, że jeśli wrogowie świętych odpokutują, unikną Jego zemsty. (Uwaga: W wersecie 44. zwrot „nie przebaczycie” oznacza, że złoczyńcy powinni ponieść pełną odpowiedzialność za swoje czyny, a nie, że święci mają żywić nieustanne uczucie urazy).
Na zakończenie lekcji zachęć uczniów, aby przestrzegali Pańskiego prawa wybaczenia i starali się wybaczać wszystkim ludziom, którzy ich urazili, i tym, na których im zależy.
Komentarz i tło historyczne
Nauki i Przymierza 98. Mary Elizabeth Rollins i Caroline Rollins ratują stronice Księgi Przykazań
Starszy Steven E. Snow z Prezydium Siedemdziesiątych opowiedział historię Mary Elizabeth i Caroline Rollins:
Obraz
Starszy Steven E. Snow
„Kiedy razem z matką przeprowadziły się do Independence w Missouri jesienią 1831 roku, młode siostry Mary Elizabeth i Caroline Rollins wkrótce zaznały trudności i prześladowań, których doświadczali tam święci. Pewnej nocy rozjuszony tłum zaatakował ich dom. Przy innej okazji były świadkami ataku na nowo wybudowaną drukarnię znajdującą się na piętrze domu Williama W. Phelpsa.
W trakcie ataku na drukarnię [20 lipca 1833 roku] tłum wywlókł rodzinę Phelpsów z domu i wyrzucił ich rzeczy na ulicę. Złoczyńcy poczęli następnie niszczyć maszyny drukarskie na piętrze i wyrzucać z budynku nieoprawione manuskrypty. Kilku z nich wyniosło na dwór duże arkusze papieru i oświadczyło: ‘Oto mormońskie przykazania!’ [„Mary Elizabeth Rollins Lightner”, The Utah Genealogical and Historical Magazine, lipiec 1926, str. 196]. Do tego momentu Prorok Józef Smith otrzymał wiele świętych objawień, niektóre nawet już w 1823 roku, kiedy to anioł Moroni ukazał się chłopcu–prorokowi. Józef swoją własną ręką zapisał liczne błogosławieństwa, ale nikt nie przygotował ich tekstu ani nie rozpowszechniał go wśród członków Kościoła, aby mogli z niego korzystać. Święci w Missouri z dużym podekscytowaniem oczekiwali na publikację tych objawień w ‘Księdze Przykazań’. Praca nad księgą była w toku, kiedy tłum zaatakował drukarnię. Mary Elizabeth, która miała wtedy 15 lat, opisała, co się wydarzyło:
„Moja [trzynastoletnia] siostra Caroline i ja siedziałyśmy w rogu płotu i obserwowałyśmy ich. Kiedy zaczęli mówić o przykazaniach, postanowiłam je przechwycić. Siostra powiedziała, że jeśli po nie pójdę, to ona też powinna iść, ale powiedziała też, że ‘nas zabiją’ [„Mary Elizabeth Rollins Lightner”, str. 196].
Kiedy tłum był zajęty z jednej strony domu, dziewczynki podbiegły i zebrały tyle cennych stronic, ile były w stanie unieść. Złoczyńcy je zauważyli i zaczęli krzyczeć, żeby się zatrzymały. Mary Elizabeth wspomina: ‘Biegłyśmy, co sił w nogach. Dwóch mężczyzn ruszyło za nami. Zauważywszy dziurę w płocie, przedostałyśmy się przez nią na duże pole kukurydzy, położyłyśmy stronice na ziemi i zakryłyśmy je naszymi ciałami. Kukurydza miała około 5 metrów wysokości i była bardzo gęsto zasadzona; dość długo nas szukali i podeszli do nas bardzo blisko, ale nie udało im się nas znaleźć’ [„Mary Elizabeth Rollins Lightner”, str. 196]” („Treasuring the Doctrine and Covenants”, Ensign, styczeń 2009, str. 50).
Mimo że mamy cierpliwie znosić prześladowania i nie szukać zemsty, nie oznacza to, że powinniśmy pozwalać ludziom, aby nas wykorzystywali i ranili. W Podręczniku 2.: Administrowanie Kościołem czytamy, że „wykorzystywanie nie może być tolerowane w żadnej formie. Osoby, które znęcają się bądź dopuszczają się okrucieństwa wobec swych współmałżonków, dzieci, członków rodziny i wszelkich innych osób, łamią prawa Boże i ludzkie” (Podręcznik 2.: Administrowanie Kościołem [2010], 21.4.2).